2012-11-21 08:49:07
του Κώστα Πέτρουλα
Έτσι δεν γίνεται πάντα στην ιστορία; Τους ικανούς και τους δοκιμασμένους τους θυμούνται στα δύσκολα και τους επιβάλλουν οι λαοί και η ανάγκη. Η διεφθαρμένη αριστοκρατία της Ρωσίας θυμήθηκε τον παροπλισμένο Κουτούζωφ στην εισβολή του Ναπολέοντα, η Αγγλία επέλεξε τον δυσφημισμένο Τσόρτσιλ στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και το κίνημα του 1908 στην Ελλάδα, κάλεσε τον Βενιζέλο. Στις μέρες μας όμως δεν φαίνεται να έχουμε σπουδαίους ηγέτες κοινής αποδοχής για να τους σπρώξουμε στο προσκήνιο.
Τι έχουμε; Περισσότερο ή λιγότερο υγιείς πολιτικούς που δεν επιβραβεύτηκαν για τις όποιες όσες προσπάθειες έχουν κάνει και άλλους που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να οδηγήσουν τη χώρα. Έχουμε επίσης και εκείνους που παρ’ όλες τις τυχοδιωκτικές ζεμπεκιές τού παρελθόντος, μακρινού και πρόσφατου, συντάσσονται έστω καθυστερημένα με την πολιτική της σωτηρίας.
Ε, λοιπόν, ελλείψει κανονικού Κολοκοτρώνη, θα χρειαστούμε τους όσους σκόρπιους πολλούς ξεκίνησαν να ανταποκριθούν στο ρόλο του. Διότι χωρίς να μειώνουμε στο ελάχιστο τους άθλους του γέρου, όπως όλοι οι μεγάλοι ηγέτες, με ελαττώματα ήταν ο καλύτερος και όχι ρομαντικά ακέραιος όπως συνηθίζουμε να στολίζουμε τους μακαρίτες ήρωες. Έχασε κάμποσες φορές τον δρόμο του, άλλοτε εμπλεκόμενος σε υστερόβουλα συμπεθεριά με τους φαύλους αντιπάλους του, και άλλοτε παρατώντας τον Νικηταρά και δίνοντας προτεραιότητα στον πόλεμο για τα χωράφια του.
Το πρόχειρο συμπέρασμα είναι ότι ουδέποτε μια άξια ηγεσία υπήρξε αλάνθαστη και τέλεια. Το επόμενο συμπέρασμα είναι πως η σωτηρία σε συνθήκες κρίσης, έρχεται όταν η θεωρητική πρωτοπορία της πολιτικής ηγεσίας έναντι του λαού, αντιστρέφεται. Αν η μερίδα της πολιτικής που συντηρεί τον λαϊκισμό, καταφέρει να τον κρατήσει αιχμάλωτο σε έναν αδιέξοδο και στείρο θυμό, τότε η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Αν όμως η άλλη μερίδα – που πάντα υπάρχει – του δώσει σχέδιο και προοπτική, τότε και ο λαός, η πλειοψηφία, έχει την πιθανότητα να ενεργήσει ως πρωτοπόρος, να πιέσει και να διορθώσει τις δυσκαμψίες της ηγεσίας του.
Μια σοβαρή κρίση απειλεί δυσανάλογα τον εργαζόμενο πολίτη από τον πολιτικό, επειδή συνήθως δεν συνυπάρχουν στα ίδια οικονομικά στρώματα. Ο πολίτης διακινδυνεύει τον βιοτικό του ξεπεσμό ενώ ο πολιτικός την φιλοδοξία του. Και τα ευτράπελα της κρίσιμης εποχής μας είναι αναρίθμητα ενώ οι αντοχές πολλών σωτήρων μας, μάλλον αριθμημένες. Το σκηνικό είναι ασφαλώς πολύ βαρύ. Θυσίες μεγάλες, σκάνδαλα με λίστες, υστερίες συντεχνιών, ατιμώρητες βίες, αείμνηστες μπαρούφες κλπ πολλά άλλα, είναι ικανά να μας παρανοήσουν. Και φυσικά παρακολουθούμε άφωνοι τις διαδρομές χεσμένων λαοπρόβλητων, από τη Σκύλα στη Χάρυβδη της δειλίας τους και της ματαιοδοξίας τους.
Τι λένε όλα αυτά; Λένε πως μόνο αν αντέξουμε εμείς θα συγκρατήσουμε και την πολιτική στον δρόμο της σωτηρίας. Οι εκλογές στα πανεπιστήμια, τα δώδεκα όλα κι όλα συνδικαλιστικά τρακτέρ που επιτέθηκαν στην Δωδώνη, οι αποδεκατισμένοι στρατοί των Φωτόπουλων, η αποδοκιμασία απεργιών τύπου βουλής και δικαστών, δείχνουν ότι ο λαός μπορεί να παίξει σωστά τον πρωτοποριακό ιστορικό του ρόλο. Αν θέλουμε να συγκρατήσουμε τους αεροσυνοδούς ξηράς που βρέθηκαν από σπόντα στον κορμό της πολιτικής προσπάθειας, χρωστάμε μια στέρεη και έμπρακτη στήριξη στην πολιτική της σωτηρίας και συνεπακόλουθα στην πολιτική των μεταρρυθμίσεων που θα αποτρέψει μελλοντικά μνημόνια.
InfoGnomon
Έτσι δεν γίνεται πάντα στην ιστορία; Τους ικανούς και τους δοκιμασμένους τους θυμούνται στα δύσκολα και τους επιβάλλουν οι λαοί και η ανάγκη. Η διεφθαρμένη αριστοκρατία της Ρωσίας θυμήθηκε τον παροπλισμένο Κουτούζωφ στην εισβολή του Ναπολέοντα, η Αγγλία επέλεξε τον δυσφημισμένο Τσόρτσιλ στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και το κίνημα του 1908 στην Ελλάδα, κάλεσε τον Βενιζέλο. Στις μέρες μας όμως δεν φαίνεται να έχουμε σπουδαίους ηγέτες κοινής αποδοχής για να τους σπρώξουμε στο προσκήνιο.
Τι έχουμε; Περισσότερο ή λιγότερο υγιείς πολιτικούς που δεν επιβραβεύτηκαν για τις όποιες όσες προσπάθειες έχουν κάνει και άλλους που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να οδηγήσουν τη χώρα. Έχουμε επίσης και εκείνους που παρ’ όλες τις τυχοδιωκτικές ζεμπεκιές τού παρελθόντος, μακρινού και πρόσφατου, συντάσσονται έστω καθυστερημένα με την πολιτική της σωτηρίας.
Ε, λοιπόν, ελλείψει κανονικού Κολοκοτρώνη, θα χρειαστούμε τους όσους σκόρπιους πολλούς ξεκίνησαν να ανταποκριθούν στο ρόλο του. Διότι χωρίς να μειώνουμε στο ελάχιστο τους άθλους του γέρου, όπως όλοι οι μεγάλοι ηγέτες, με ελαττώματα ήταν ο καλύτερος και όχι ρομαντικά ακέραιος όπως συνηθίζουμε να στολίζουμε τους μακαρίτες ήρωες. Έχασε κάμποσες φορές τον δρόμο του, άλλοτε εμπλεκόμενος σε υστερόβουλα συμπεθεριά με τους φαύλους αντιπάλους του, και άλλοτε παρατώντας τον Νικηταρά και δίνοντας προτεραιότητα στον πόλεμο για τα χωράφια του.
Το πρόχειρο συμπέρασμα είναι ότι ουδέποτε μια άξια ηγεσία υπήρξε αλάνθαστη και τέλεια. Το επόμενο συμπέρασμα είναι πως η σωτηρία σε συνθήκες κρίσης, έρχεται όταν η θεωρητική πρωτοπορία της πολιτικής ηγεσίας έναντι του λαού, αντιστρέφεται. Αν η μερίδα της πολιτικής που συντηρεί τον λαϊκισμό, καταφέρει να τον κρατήσει αιχμάλωτο σε έναν αδιέξοδο και στείρο θυμό, τότε η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Αν όμως η άλλη μερίδα – που πάντα υπάρχει – του δώσει σχέδιο και προοπτική, τότε και ο λαός, η πλειοψηφία, έχει την πιθανότητα να ενεργήσει ως πρωτοπόρος, να πιέσει και να διορθώσει τις δυσκαμψίες της ηγεσίας του.
Μια σοβαρή κρίση απειλεί δυσανάλογα τον εργαζόμενο πολίτη από τον πολιτικό, επειδή συνήθως δεν συνυπάρχουν στα ίδια οικονομικά στρώματα. Ο πολίτης διακινδυνεύει τον βιοτικό του ξεπεσμό ενώ ο πολιτικός την φιλοδοξία του. Και τα ευτράπελα της κρίσιμης εποχής μας είναι αναρίθμητα ενώ οι αντοχές πολλών σωτήρων μας, μάλλον αριθμημένες. Το σκηνικό είναι ασφαλώς πολύ βαρύ. Θυσίες μεγάλες, σκάνδαλα με λίστες, υστερίες συντεχνιών, ατιμώρητες βίες, αείμνηστες μπαρούφες κλπ πολλά άλλα, είναι ικανά να μας παρανοήσουν. Και φυσικά παρακολουθούμε άφωνοι τις διαδρομές χεσμένων λαοπρόβλητων, από τη Σκύλα στη Χάρυβδη της δειλίας τους και της ματαιοδοξίας τους.
Τι λένε όλα αυτά; Λένε πως μόνο αν αντέξουμε εμείς θα συγκρατήσουμε και την πολιτική στον δρόμο της σωτηρίας. Οι εκλογές στα πανεπιστήμια, τα δώδεκα όλα κι όλα συνδικαλιστικά τρακτέρ που επιτέθηκαν στην Δωδώνη, οι αποδεκατισμένοι στρατοί των Φωτόπουλων, η αποδοκιμασία απεργιών τύπου βουλής και δικαστών, δείχνουν ότι ο λαός μπορεί να παίξει σωστά τον πρωτοποριακό ιστορικό του ρόλο. Αν θέλουμε να συγκρατήσουμε τους αεροσυνοδούς ξηράς που βρέθηκαν από σπόντα στον κορμό της πολιτικής προσπάθειας, χρωστάμε μια στέρεη και έμπρακτη στήριξη στην πολιτική της σωτηρίας και συνεπακόλουθα στην πολιτική των μεταρρυθμίσεων που θα αποτρέψει μελλοντικά μνημόνια.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
To ρεκόρ του Σαμαρά και η επιστροφή της «Κυρίας» (videos)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«ΚΟΙΤΑΕΙ» ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ Ο ΤΟΡΟΣΙΔΗΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
