2012-11-22 09:12:13
Κάθεται υπομονετικά στο καρεκλάκι του, περιμένοντας τον επόμενο πελάτη… Οι βούρτσες και τα βερνίκια, επιμελώς τακτοποιημένα δίπλα από την κασέλα. Τα χέρια του ξηρά και ξεφλουδισμένα,φανερώνουν την ταλαιπωρία της δουλειά του, καθώς η φιγούρα του μπαίνει στο οπτικό σου πεδίο, ξαφνικά σα να γίνονται όλα ασπρόμαυρα… σα να μεταφέρεσαι στο παρελθόν.
Η γραφική εικόνα του κ. Ηλία, του τελευταίου λουστραδόρου στην Πάτρα, μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές που πιθανόν να μην έχουμε ζήσει, είναι όμως αποτυπωμένες σε δεκάδες ελληνικές ταινίες και βιβλία που έχουνχαρακτηρίσειπροηγούμενες γενιές. Εν έτει όμως 2012, τι κοινό έχει αυτή η εικόνα με τα σημερινά δεδομένα; Την επιβίωση; Την οικονομική δυσχέρεια ή μήπως την τελευταία «πνοή» μιας εποχής;
«Μένω σε κλινική»
«Μόνο αυτό ξέρω να κάνω και το κάνω σωστά εδώ και τριάντα χρόνια τώρα» αναφέρει ο κ. Ηλίας και τονίζει ότι πλέον η ζωή του είναι πολύ δύσκολη.
« Είμαι 65 ετών, χωρίς σύνταξη και χωρίς απολαβές. Τα χρήματα που βγάζω από τη δουλειά, καλύπτουν μόνο τα τσιγάρα μου. Μόνο αυτά έχω για φάρμακο. Με κάνουν και ξεχνώ. Νοιώθω πολύ μόνος… για παρέα έχω το ραδιοφωνάκι μου. Με συντροφεύει με παλιά καλά τραγούδια και μου θυμίζει άλλες εποχές. Εποχές που ήμουν χαρούμενος, που είχα στο πλάι τη γυναίκα και το παιδί μου. Τώρα δεν μου έχει μένει τίποτα. Νοιώθω σαν απομεινάρι του παλιού μου εαυτού. Σπίτι δεν έχω. Χρόνια τώρα με φιλοξενεί μία ιδιωτική κλινική. Εκεί φροντίζουν και τα προβλήματα υγείας που έχω και με ταλαιπωρούν (σ.σ.: ο κ. Ηλίας πάσχει από νεφρική ανεπάρκειαβαριάς μορφής). Είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που νοιάζονται για μένα. Αν δεν υπήρχαν θα είχα πεθάνει».
«Μη με ξεχάσεις»
Οι ελάχιστοι πελάτες που περνούν είναι συνήθως φαντάροι. Επιβάλλεται να έχουν καθαρά και καλογυαλισμένα παπούτσια…» λέει χαμογελώντας.
«Είναι όμως πικραμένοι. Όλοι οι νέοι είναι πικραμένοι. Περνούν από μπροστά μου και κοιτώντας με «συννεφιάζουν»… Μπορεί να νομίζουν ότι βλέπουν εικόνα από το μέλλον τους. Προβληματίζονται και θλίβονται… Εγώ όμως στα μάτια τους βλέπω το γιό μου. Έχει χρόνια να μου μιλήσει. Ντρέπεται για μένα. Έμαθα πρόσφατα ότι έκανε οικογένεια… Τα εγγόνια μου δεν τα έχω δει. Στη σκέψη ότι μπορεί κάποια μέρα να τα δω και να τα πάρω αγκαλιά, κρατιέμαι ζωντανός» λέει με λυγμό και η φωνή του κόβεται. Οι λίγες λέξεις που κατάφερε να αρθρώσει πριν με χαιρετίσει… «Μη με ξεχάσεις. Να έρχεσαι να με βλέπεις...».
Αντιδράσεις συγγενών
Από το συγγενικό περιβάλλον του κ. Ηλία του τελευταίου λουστραδόρου της Πάτρας επισημαίνεται ότι έχει ένα γιο που τον φροντίζει όσο λίγα παιδιά τους γονείς τους. Όπως αναφέρει πρόσωπο από το συγγενικό του περιβάλλον, ο κ. Ηλίας λαμβάνει σύνταξη, καθώς εργαζόταν στο Δήμο Πατρέων, έχει δικό του σπίτι και ενα γιο 43 ετών, ναυτικός στο επάγγελμα ο οποίος τον φροντίζει.
Τον έχει βάλει σε κλινική πληρώνοντας τα έξοδα, προκειμένου να έχει καλύτερη φροντίδα και περιποίηση μιας και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, ενώ του έχει εξασφαλίσει και γυναίκα για να τον βοηθά και να τον προσέχει τις μέρες που βρίσκεται σπίτι του.
Μάλιστα το συγγενικό του περιβάλλον αναφέρει ότι ο κ. Ηλίας από τότε που έχασε τη γυναίκα του έχει μπει σε ενα δικό του φανταστικό κόσμο.
Πηγή: thebest
xespao
Η γραφική εικόνα του κ. Ηλία, του τελευταίου λουστραδόρου στην Πάτρα, μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές που πιθανόν να μην έχουμε ζήσει, είναι όμως αποτυπωμένες σε δεκάδες ελληνικές ταινίες και βιβλία που έχουνχαρακτηρίσειπροηγούμενες γενιές. Εν έτει όμως 2012, τι κοινό έχει αυτή η εικόνα με τα σημερινά δεδομένα; Την επιβίωση; Την οικονομική δυσχέρεια ή μήπως την τελευταία «πνοή» μιας εποχής;
«Μένω σε κλινική»
«Μόνο αυτό ξέρω να κάνω και το κάνω σωστά εδώ και τριάντα χρόνια τώρα» αναφέρει ο κ. Ηλίας και τονίζει ότι πλέον η ζωή του είναι πολύ δύσκολη.
« Είμαι 65 ετών, χωρίς σύνταξη και χωρίς απολαβές. Τα χρήματα που βγάζω από τη δουλειά, καλύπτουν μόνο τα τσιγάρα μου. Μόνο αυτά έχω για φάρμακο. Με κάνουν και ξεχνώ. Νοιώθω πολύ μόνος… για παρέα έχω το ραδιοφωνάκι μου. Με συντροφεύει με παλιά καλά τραγούδια και μου θυμίζει άλλες εποχές. Εποχές που ήμουν χαρούμενος, που είχα στο πλάι τη γυναίκα και το παιδί μου. Τώρα δεν μου έχει μένει τίποτα. Νοιώθω σαν απομεινάρι του παλιού μου εαυτού. Σπίτι δεν έχω. Χρόνια τώρα με φιλοξενεί μία ιδιωτική κλινική. Εκεί φροντίζουν και τα προβλήματα υγείας που έχω και με ταλαιπωρούν (σ.σ.: ο κ. Ηλίας πάσχει από νεφρική ανεπάρκειαβαριάς μορφής). Είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που νοιάζονται για μένα. Αν δεν υπήρχαν θα είχα πεθάνει».
«Μη με ξεχάσεις»
Οι ελάχιστοι πελάτες που περνούν είναι συνήθως φαντάροι. Επιβάλλεται να έχουν καθαρά και καλογυαλισμένα παπούτσια…» λέει χαμογελώντας.
«Είναι όμως πικραμένοι. Όλοι οι νέοι είναι πικραμένοι. Περνούν από μπροστά μου και κοιτώντας με «συννεφιάζουν»… Μπορεί να νομίζουν ότι βλέπουν εικόνα από το μέλλον τους. Προβληματίζονται και θλίβονται… Εγώ όμως στα μάτια τους βλέπω το γιό μου. Έχει χρόνια να μου μιλήσει. Ντρέπεται για μένα. Έμαθα πρόσφατα ότι έκανε οικογένεια… Τα εγγόνια μου δεν τα έχω δει. Στη σκέψη ότι μπορεί κάποια μέρα να τα δω και να τα πάρω αγκαλιά, κρατιέμαι ζωντανός» λέει με λυγμό και η φωνή του κόβεται. Οι λίγες λέξεις που κατάφερε να αρθρώσει πριν με χαιρετίσει… «Μη με ξεχάσεις. Να έρχεσαι να με βλέπεις...».
Αντιδράσεις συγγενών
Από το συγγενικό περιβάλλον του κ. Ηλία του τελευταίου λουστραδόρου της Πάτρας επισημαίνεται ότι έχει ένα γιο που τον φροντίζει όσο λίγα παιδιά τους γονείς τους. Όπως αναφέρει πρόσωπο από το συγγενικό του περιβάλλον, ο κ. Ηλίας λαμβάνει σύνταξη, καθώς εργαζόταν στο Δήμο Πατρέων, έχει δικό του σπίτι και ενα γιο 43 ετών, ναυτικός στο επάγγελμα ο οποίος τον φροντίζει.
Τον έχει βάλει σε κλινική πληρώνοντας τα έξοδα, προκειμένου να έχει καλύτερη φροντίδα και περιποίηση μιας και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, ενώ του έχει εξασφαλίσει και γυναίκα για να τον βοηθά και να τον προσέχει τις μέρες που βρίσκεται σπίτι του.
Μάλιστα το συγγενικό του περιβάλλον αναφέρει ότι ο κ. Ηλίας από τότε που έχασε τη γυναίκα του έχει μπει σε ενα δικό του φανταστικό κόσμο.
Πηγή: thebest
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τρικ για να δείχνετε πιο νέα σε ένα λεπτό
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
H ΠΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΑΚΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
