2012-11-22 11:02:29
Ο Ντενίς Λαβάν τρώει λουλούδια σε σκηνή από το «Holy Motors» του Λεός Καράξ, ταινία φτιαγμένη για να διχάσει. Η’ θα την αγαπήσετε, ή θα φρικάρετε (ο υπογράφων ,το δεύτερο)
Ζουμπουλάκης Γιάννης
«Cloud Atlas»: Ο ορισμός της υπερβολής, της σπατάλης, του χάους και της απαξίας σε οτιδήποτε έχει σχέση με την λέξη νόημα,
«Cloud Atlas» (ΗΠΑ/ Γερμανία, 2012) σε σκηνοθεσία Λάνα και Αντι Γουατσόφσκι, Τομ Τίκβερ, με τους Τομ Χανκς, Χάλι Μπέρι, Χιούγκο Γουίβινγκ, Χιου Γκραντ, Σούζαν Σαράντον.
Ποιος ο λόγος να σπαταληθούν περί τα 100 εκατομμύρια δολάρια για μια ταινία που στην πραγματικότητα είναι... έξι ταινίες, με διαφορετικές «ιστορίες» η κάθε μία αλλά χωρίς κάτι στέρεο ως βάση, κάτι να τις συνδέει τέλος πάντων, πέρα από μια (γενικώς και αορίστως) «διάθεση φιλοσοφίας» γύρω από τη ζωή, τον θάνατο, το παρελθόν, το μέλλον, το μηδέν, το άπειρο, τη Γη, το Διάστημα;
Δεν ξέρω την απάντηση. Και πολύ πιθανόν ποτέ δεν θα μάθω, αν και ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που ξέρω είναι ότι το «Cloud Atlas», η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ντέιβιντ Μίτσελ που συν - σκηνοθέτησαν οι Αμερικανοί Λάνα και Αντι Γουατσόφσκι της τριλογίας «Matrix» αλλά και ο Γερμανός Τομ Τίκβερ του «Αρώματος», φέρεται να είναι το κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς. Και δεν είναι.
Στην πραγματικότητα είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό φιάσκο της χρονιάς. Γιατί αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το μοναδικό εύρημα στις έξι αυτές «ιστορίες» που διαδραματίζονται σε έξι διαφορετικές χρονικές περιόδους της Ιστορίας και σε άλλα τόσα διαφορετικά σημεία του πλανήτη είναι οι «μεταμορφώσεις» των περισσότερων ηθοποιών σε διαφορετικούς ρόλους.
Κάτι σαν... who's who δηλαδή.
Πράγμα που σημαίνει ότι αν αξίζει κάπου μπράβο, το δίνεις στην ομάδα του μακιγιάζ - κι αυτό όχι πάντα, γιατί συχνά οι φάτσες βγαίνουν παραμορφωμένες καρικατούρες. Αλλά και πάλι, τι να το κάνω εγώ το καλό μακιγιάζ όταν περιεχόμενο δεν υπάρχει; Οταν δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο γίνονται τα όσα γίνονται και γίνονται πολλά και για πολλή ώρα αφού η ταινία διαρκεί δυόμισι ώρες;
Θα μου πείτε, γιατί; Κατάλαβες πολλά από το «Matrix»; Μπορεί και όχι, αλλά η πρωτόγνωρη εικαστική αρτιότητα εκείνης της ταινίας, ναι, αρκούσε για να με καθηλώσει. Τίποτε εικαστικά πρωτόγνωρο στο «Cloud Atlas». Και θα μου πείτε επίσης. Γιατί; Κατάλαβες πολλά από το «Δέντρο της ζωής»; Μπορεί και όχι αλλά εκεί βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα αισθαντικό σινεμά ποίησης στο οποίο ναι, βυθίστηκα.
Το «Cloud Αtlas» δεν είναι ποιητικό σινεμά. Αντιθέτως θέλει να παίξει πέρα για πέρα με τους όρους μιας υπερπαραγωγής του Χόλιγουντ και εκεί βρίσκεται το τεράστιο λάθος του. Είναι αδύνατον, εντελώς μάταιο αλλά και άτοπο να παίξεις με τους όρους του Χόλιγουντ χωρίς να υποστηρίξεις το εγχείρημά σου με μια ουσιαστική ιστορία. Ακόμα και το «Matrix» πέραν της ψευδοφιλοσοφίας, μια ιστορία την είχε. Το «Cloud Atlas» δεν την έχει.
Και έπειτα για ποιο λόγο, αν όχι απλώς για επίδειξη, οι Γουατσόφσκι - Τίκβερ ανακατεύουν τις ιστορίες μεταξύ τους σαν τράπουλα; Γιατί στο ένα πλάνο να ανοίγει μια πόρτα το 1849 και στο άλλο να κλείνει μια άλλη στο 2314; Μα για το προφανές. Τα παιδιά θέλουν να πουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνονται και τα λάθη της επίσης, ότι μέσα στο χωροσύμπαν όλοι είμαστε ένα. Ο ρατσισμός στον 19ο αιώνα δεν διαφέρει από τον ρατσισμό στη νεο Σεούλ του 22ου. Πλουτοκρατία τότε; Πλουτοκρατία πάντα!
Σιγά τα ωά! Λες και δεν το ξέραμε.
Ασε δε το επιμέρους θέμα του trans. Επειδή δηλαδή ο ένας από τους δυο Γουατσόφσκι έχει θεματάκια σεξουαλικής ταυτότητας λόγω αλλαγής φύλου (από Λάρι έγινε Λάνα), θα πρέπει ντε και καλά να υποστούμε τον Χιούγκο Γουίβινγκ να περιφέρεται σε γυναικείους ρόλους; Δεν το κατάλαβα αυτό το φτηνό κλείσιμο του ματιού.
Ολοι οι ηθοποιοί, από τον Τομ Χανκς ως τη Χάλι Μπέρι, από τον Χιου Γκραντ ως τον Τζιμ Μπρόντμπεντ και από τον Γουίβινγκ μέχρι τη Σούζαν Σαράντον, παίζουν με βλέμμα ανήσυχο, σαν να είναι βέβαιοι ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή των ηρώων που υποδύονται. Και όντως δεν πάει. Αναρωτιέμαι όμως αν τελικά παίζουν έτσι γιατί δεν ξέρουν τι στο κέρατο συμβαίνει στην ταινία (ή στις ταινίες, για το ακριβέστερο).
«Χρειάζομαι οδηγό» λέει η Χάλι Μπέρι σε κάποια σκηνή του επεισοδίου στη μετά την Αποκάλυψη εποχή.
Αχ και να 'ξερες η ταινία πόσο τον χρειάζεται τον οδηγό, Χάλι μου. Και ο θεατής επίσης!
Βαθμολογία: 1
Αίθουσες: ODEON ΕΜΠΑΣΣΥ - ODEON ΟΠΕΡΑ - ΔΑΝΑΟΣ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ - ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ - ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STAR CITY - STER ΙΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE METRO MALL ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS
Καμένος εγκέφαλος
«Holy motors» (Γαλλία, 2012) σε σκηνοθεσία Λεός Καράξ, με τους Εύα Μέντες, Κάιλι Μινόγκ, Μισέλ Πικολί.
Αλλο φρούτο και τούτο. Ανάθεμα κι αν βγάζεις κι από εδώ άκρη. Πρώτο πλάνο βουβή εικόνα. Μετά ακούμε κάτι σαν πλοίο. Ενα δωμάτιο, ένας τύπος στο κρεβάτι. Σηκώνεται. Κόβει βόλτες στο σπίτι. Ελέγχει τους τοίχους σαν φάντασμα. Σπρώχνει έναν τοίχο και βρίσκεται στον εξώστη μιας άλλης αίθουσας. Τον παρακολουθεί ένας σκύλος. Ενα κοριτσάκι στο παράθυρο όπου αντανακλώνται τα κλαδιά ενός δέντρου. Φύση. Μια έπαυλη. Ο ιδιοκτήτης βγαίνει. Μπαίνει στη λιμουζίνα.
Δεν έχουν περάσει δέκα λεπτά και νιώθεις ότι έχει περάσει ένας αιώνας, συν το ότι σου 'χει έρθει ο ουρανός σφοντύλι. Ο τύπος της έπαυλης, ένα ανθρωπόμορφο τέρας βγαλμένο από τα σκουπίδια που θα μπορούσε να είναι ας πούμε χρηματιστής, βρίσκεται στο εσωτερικό της λιμουζίνας που θυμίζει κομοδίνο. Βγάζει μια περούκα, τη χτενίζει. Εχει λέει εννέα ραντεβού. Εννέα; Holy Moses! Ε, ρε τι έχουμε να τραβήξουμε!
Ο τύπος βγαίνει από το αμάξι. Μεταμφιεσμένος σε γριά! Ευφυές, ε; Αρχίζει να ζητιανεύει. Μετά μεταμφιέζεται σε κάτι σαν βατραχάνθρωπος. Με αυτή τη στολή που έχει φωσφορίζοντα κυκλάκια αρχίζει και παλεύει μόνος σε ένα δωμάτιο. Εμφανίζεται μια γυναίκα με κόκκινη leather στολή. Παριστάνει ότι της κάνει έρωτα Τώρα πια έχει περάσει κάτι σαν τεταρτάκι με εικοσάλεπτο, οπότε σου 'ρχεται να ουρλιάξεις από την απελπισία. Και που 'σαι ακόμα!
Οπως το «Cloud Atlas», έτσι και το «Holy Motors» είναι από τις ταινίες όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν χωρίς λόγο. Και όταν λέω τα πάντα, τα πάντα. Είτε μπω εγώ στην ταινία είτε η Κάιλι Μινόγκ το ίδιο κάνει. Και ναι, η Μινόγκ κάνει ένα πέρασμα. Οπως και η Εύα Μέντες. Αλλού ντ' αλλού. Το τέρας την παίρνει στους ώμους και την κρύβει σε ένα μπουντρούμι. Την ντύνει, τη στολίζει, τη φτιάχνει σαν άραβα. Κι εκείνη τον νανουρίζει γυμνό. Μετά μπαίνει ξυπόλυτος σε έναν υπόνομο. Βγαίνει σε ένα νεκροταφείο. Τρώει λουλούδια. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Η κατάρρευση του ανθρώπου της καταναλωτικής κοινωνίας ίσως;
Μα τι έχουν πάθει κάποιοι σκηνοθέτες; Ηλεκτροπληξία στον εγκέφαλο; Οχι βέβαια ότι τον Λεός Καράξ τον ενδιαφέρει να βγάλεις άκρη. «Καμένος» σκηνοθέτης ήταν, «καμένος» παραμένει. Εμείς όμως τι σου φταίμε, ρε φίλε;
Βαθμολογία: 0
Αίθουσες: ΑΑΒΟΡΑ - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - GAZARTE - ΔΑΝΑΟΣ
Καρτούν με ανθρώπινη ψυχή!
«Frankenweenie» (ΗΠΑ, 2012), κινούμενα σχέδια σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον. Ακούγονται οι φωνές των Γουινόνα Ράιντερ, Μάρτιν Σορτ, Μάρτιν Λάνταου κ.ά.
Ιδού μια ταινία που καταχάρηκα. «Frankenweenie». Κινούμενο σχέδιο. Με άποψη, σκοτεινό, έξυπνο, αστείο. Με «πλαστικές» μορφές, ναι. Αλλά να που αυτοί οι πλαστικοί χαρακτήρες που μοιάζουν φτιαγμένοι από πλαστελίνη, έχουν πολύ περισσότερη ανθρωπιά από τους χάρτινους ήρωες του «Cloud Atlas» ή τα ζόμπι του «Holy motors».
Η ζωή επηρεάζει την Τέχνη ή μήπως το αντίθετο; Η απάντηση σηκώνει μεγάλη κουβέντα αλλά στην περίπτωση του «Frankenweenie» τόσο η ίδια η ζωή του σκηνοθέτη όσο και η Τέχνη θα πρέπει να έπαιξαν ισάξιο ρόλο.
Αντλώντας έμπνευση από το αριστούργημα της Μαίρη Σέλεϊ «Frankenstein», ο Μπάρτον συνέδεσε το μυθιστόρημα με ένα γεγονός που είχε στιγματίσει την παιδική ηλικία του σε σχέση με τον σκύλο του την εποχή που μεγάλωνε στα περίχωρα του Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια.
Ετσι λοιπόν το πλάσμα που σε αυτή την εκδοχή του Φρανκενστάιν ανασταίνεται είναι ένας παιχνιδιάρης σκύλος, ο Σπίθας, ο πιστός φίλος του Βίκτωρα, ενός μοναχικού εφήβου, ο οποίος για να πετύχει τον στόχο του θα κάνει επικίνδυνα πειράματα υψηλής τάσης.
Για να πετύχει τον στόχο του Βίκτωρα επιστρατεύει την επιστήμη, αν και θα προκύψουν μερικές... επιπλοκές με αποτέλεσμα ο Σπάρκι να το σκάσει και να παρεξηγηθεί ως τέρας από όλη την κοινότητα στην οποία ζει ο πρώτος.
Ασπρόμαυρο και στο γοτθικό στυλ της «Νεκρής νύφης», επίσης ταινίας του Μπάρτον, γυρισμένο με διακριτικό 3D και έχοντας ως πυρήνα όπως πάντα έναν μοναχικό ήρωα που ανθίσταται σιωπηρά στους κανόνες του «συστήματος» (σαφώς ένα alter ego του Μπάρτον), το «Frankenweenie» πετυχαίνει τον στόχο του: είναι ένα παραμύθι για όλες τις ηλικίες.
Με απολαυστικούς χαρακτήρες καθώς δίπλα στον Βίκτωρα και τον Σπίθα θα βρούμε έναν τζόρα μαλλιαρό γάτο, έναν ιάπωνα συμμαθητή του πρώτου, μα και έναν καθηγητή Φυσικής που αμυδρά παραπέμπει στον Βίνσεντ Πράις, έναν από τους αγαπημένους ηθοποιούς του Μπάρτον.
Τελικά αυτό το ασπρόμαυρο κινηματογραφικό διαμαντάκι ίσως να μην έχει την αξία ενός «Χριστουγεννιάτικου εφιάλτη» αλλά διακρίνεται από ευαισθησία, τρυφερότητα, παιχνιδιάρικη διάθεση και βεβαίως από το σκοτεινό χιούμορ ενός σπουδαίου δημιουργού που πάντα θα μας εκπλήσσει.
Βαθμολογία: 4
Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER ESCAPE IΛION - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE MALL - VILLAGE ATHENS METRO MALL - ΝΑΝΑ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ATHENS METRO MALL - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS
Δανός στην τρέλα του Μπουένος Αϊρες
«Μπουένος Αϊρες, σ' αγαπώ» («Superclassico», Δανία, 2011) του Ολε Κρίστιαν Μάντσεν με τους
Πάπρικα Στέεν, Αντερς Βέρτελσεν, Σεμπαστιάν Εστεβάνεζ
Μπροστά στους δήθεν τάχα μου εντυπωσιασμούς του «Cloud Atlas» και του «Holy Motors» πώς να μη νιώσεις... αγαλλίαση παρακολουθώντας το «Μπουένος Αϊρες, σ' αγαπώ» του Ολε Κρίστιαν Μάντσεν; Να μια ταινία που και την ιστορία της την έχει, αλλά και το χιούμορ της. Ακόμα και τις αναζητήσεις της τις έχει γιατί μέχρι και μια ιδέα από Φραντς Κάφκα βρήκα στο σενάριο. Και γέλασε το χειλάκι μου, βρε παιδί μου!
Γιατί είναι μια ταινία με... κανονικούς ανθρώπους. Τι απόλαυση! Γιατί να είναι τόσο δύσκολο πια να γυρίζονται ταινίες με πραγματικούς ανθρώπους;
Στον κεντρικό ρόλο ένας 45άρης Δανός (Αντερς Βέρτελσεν) που βρίσκεται στα όρια της απελπισίας. Η σεξομανής γυναίκα του (Πάπρικα Στέεν) τον έχει εγκαταλείψει για την Αργεντινή, τσιμπημένη άγρια με έναν μπαλαδόρο του ποδοσφαίρου (Σεμπαστιάν Εστεβάνεζ).Ο απογοητευμένος σύζυγος που την αγαπά ακόμα, τρέχει ξοπίσω της για να τη βρει. Μαζί και ο έφηβος γιος του, ντυμένος στα μαύρα, σιωπηλός και cool.
Αντε τώρα να φανταστείς «παγωμένους» Δανούς μέσα στην κάψα της Αργεντινής. Από μόνο του αυτό έχει πλάκα. Ιδίως όταν ο φουκαράς ο σύζυγος προσπαθεί να επικοινωνήσει επί ματαίω με τους ντόπιους. 'Η με την παικτούρα που πλασάρεται ως διάδοχος του Μαραντόνα. Αλλ' αντ' άλλων. Ομως τον παρακολουθείς και μάλιστα με όρεξη γιατί ο Μάντσεν γουστάρει πολύ αυτό που γυρίζει και έχει τον τρόπο να το επικοινωνήσει με τον καθένα.
Κάπως έτσι καταλήγουμε σε ένα παράξενο, χορταστικό, ψυχαγωγικό κοκτέιλ που αναμειγνύει τον έρωτα, το τάνγκο, το κρασί, το ποδόσφαιρο και βεβαίως το χιούμορ. Πάνω απ' όλα το χιούμορ. Το «Μπουένος Αϊρες, σ' αγαπώ» είναι μια ταινία με ψυχή. Εδώ ένας δανός 45άρης ταξιδεύει στην πρωτεύουσα της Αργεντινής αναζητώντας απεγνωσμένα τη σύζυγό του που τον εγκατέλειψε. Θα βρει πολλά μαζί της αλλά το σημαντικότερο θα το βρει μέσα στην ίδια την ψυχή του.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΣΤΥ
Τα γερόντια «τραγουδάνε» ακόμα!
«Ποτέ δεν είναι αργά» («Hope springs», ΗΠΑ, 2012) σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φράνκελ, με τους Τόμι Λι Τζόουνς, Μέριλ Στριπ, Στίβεν Καρέλ.
Στην ανώδυνη αυτή δραματική κομεντί, που χωρίς να φτάνει το βάθος και την αξία των «Σκηνών από ένα γάμο» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν (αναγκαστική η σύγκριση), ο Τόμι Λι Τζόουνς και η Μέριλ Στριπ προσπαθούν να κάνουν μια τονωτική ένεση στον γάμο τους και να επανέλθουν εκεί όπου κάποτε, τα χρόνια εκείνα τα παλιά βρισκόντουσαν. Μιλάμε για γάμο 30 χρόνων και βάλε, επομένως καταλαβαίνει κανείς σε τι κατάσταση βρίσκονται.
Η Στριπ λοιπόν, όπως συμβαίνει σε όλες τις γυναίκες κάποιας ηλικίας, έχει αποφασίσει να στραφεί στην ψυχανάλυση. Να μιλήσουμε, να τα βγάλουμε από μέσα μας, μόνον έτσι θα θεραπευτούμε! Από την άλλη, ο Τζόουνς που απορεί όταν κάποια στιγμή η γυναίκα του τού ζητά να κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι («γιατί, τι έχει το δικό σου;») βαριέται μόνο που το ακούει. Και σίγουρα δεν γουστάρει να εξομολογείται σε κανέναν «απατεώνα ψυχοθεραπευτή» τι κάνει, τι όχι ή τι θα ήθελε να κάνει στο κρεβάτι του. Κλασικός τύπος συντηρητικού άντρα.
Οταν όμως το ζευγάρι καταλήγει στον καναπέ του ψυχοθεραπευτή - συμβούλου γάμου (Στιβ Καρέλ), οι εξομολογήσεις αρχίζουν, τα κρυφά πάθη επίσης, όπως και οι ανομολόγητες επί χρόνια επιθυμίες και των δύο. Το τι θα πουν τα γερόντια δεν λέγεται! Αρχίζουν οι τσακωμοί, τα πείσματα και τα κλάματα, αρχίζει όμως και η συμφιλίωση με το επίμαχο θέμα του σεξ, η ταινία κατά κάποιον τρόπο μας υπενθυμίζει ότι τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Ακόμα και για ένα αντράκι σαν τον Τόμι Λι Τζόουνς που έχει το ύφος αστυνομικού που αντί να μυξοκλαίει στους καναπέδες θα προτιμούσε να βρίσκεται στο κατόπι του Χάρισον Φορντ στον «Φυγάδα»!
Ομως όλα αυτά δεν προκαλούν ανία στον θεατή γιατί η ταινία είναι αρκετά ειλικρινής σε ό,τι λέει και περιέχει έξοχες ερμηνείες όπως άλλωστε θα περίμενε κανείς από τους δυο πρωταγωνιστές. Τίποτε το ιδιαίτερο όμως, ένα παιχνιδάκι στην καριέρα και των δύο.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: ΑΒΑΝΑ - ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ΑΙΓΛΗ - ΒΑΡΚΙΖΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER ESCAPE IΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ATHENS METRO MALL - ΕΛΛΗ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΝΑΝΑ - ΝΙΡΒΑΝΑ - ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ - ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ - ΣΙΝΕΑΚ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER MAKEΔONIA - VILLAGE COSMOS - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ
«Το Δάσος» («Rengeteg», Ουγγαρία, 2003) του Μπένεντεκ Φλίεγκαουφ με τους Ρίτα Μπράουν, Μπάρμπαρα Τσόνακ, Λάζλο Τζίφερ κ.ά.
Τρίτη ταινία του ούγγρου σκηνοθέτη Μπένεντεκ Φλίεγκαουφ, μοιάζει με συρραφή από επεισόδια ανάμεσα σε καθημερινούς ανθρώπους της Βουδαπέστης του 2003 και η καθημερινότητα της ουγγρικής πρωτεύουσας είναι αυτός ακριβώς ο ιστός της ταινίας. Κάποιος θέλει να αφήσει σε μια άγνωστη γυναίκα το σκυλί του γιατί σκοπεύει να αυτοκτονήσει, ένας πατέρας ανησυχεί για την κόρη του ενώ την ίδια ώρα δέχεται κατηγορίες από τη γυναίκα του ότι της δίνει μεγάλη σημασία. Μια σύζυγος γκρινιάζει στον άντρα της κι εκείνος επιτίθεται ακόμη πιο άγρια εναντίον της. Και πάει λέγοντας. Κεφάλια μιλούν διαρκώς μπροστά στην κάμερα η οποία αναζητεί επίμονα κάθε έκφραση προσώπου, κάθε αντίδραση, κάθε έκρηξη. Δεν υπάρχει ιστορία αλλά περιέργως το ενδιαφέρον μας διατηρείται σε ένα σταθερό επίπεδο, περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: TITANIA
> > > Τέλος, από το μακρινό παρελθόν του βωβού κινηματογράφου, μια επανάληψη σε αυτήν την εβδομάδα. Η μουσειακή μεν αλλά πάντα υποβλητική ταινία «Νοσφεράτου» («Nosferatu, eine Symphonie des Grauens», Γερμανία) του Φρίντριχ Γ. Μούρναου. Λάβαρο του γερμανικού εξπρεσιονισμού, μια ανατρεπτική εκδοχή του Κόμη Δράκουλα γυρισμένη το 1922.
Μόνο και μόνο για το πρόσωπο του Μαξ Σρεκ που υποδύεται τον ρόλο του μυστηριώδους Κόμη Ορλοκ/ Νοσφεράτου αξίζει κάποιος να έχει υπόψη του αυτήν την ταινία.
Οσοι το δουν δεν θα το ξεχάσουν ποτέ! Εγγύηση!
Βαθμολογία: 4
Αίθουσες: CAPITOL ΖΕΦΥΡΟΣ
Αναδημοσιευσα Από Βημα
molibixarti
Ζουμπουλάκης Γιάννης
«Cloud Atlas»: Ο ορισμός της υπερβολής, της σπατάλης, του χάους και της απαξίας σε οτιδήποτε έχει σχέση με την λέξη νόημα,
«Cloud Atlas» (ΗΠΑ/ Γερμανία, 2012) σε σκηνοθεσία Λάνα και Αντι Γουατσόφσκι, Τομ Τίκβερ, με τους Τομ Χανκς, Χάλι Μπέρι, Χιούγκο Γουίβινγκ, Χιου Γκραντ, Σούζαν Σαράντον.
Ποιος ο λόγος να σπαταληθούν περί τα 100 εκατομμύρια δολάρια για μια ταινία που στην πραγματικότητα είναι... έξι ταινίες, με διαφορετικές «ιστορίες» η κάθε μία αλλά χωρίς κάτι στέρεο ως βάση, κάτι να τις συνδέει τέλος πάντων, πέρα από μια (γενικώς και αορίστως) «διάθεση φιλοσοφίας» γύρω από τη ζωή, τον θάνατο, το παρελθόν, το μέλλον, το μηδέν, το άπειρο, τη Γη, το Διάστημα;
Δεν ξέρω την απάντηση. Και πολύ πιθανόν ποτέ δεν θα μάθω, αν και ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που ξέρω είναι ότι το «Cloud Atlas», η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ντέιβιντ Μίτσελ που συν - σκηνοθέτησαν οι Αμερικανοί Λάνα και Αντι Γουατσόφσκι της τριλογίας «Matrix» αλλά και ο Γερμανός Τομ Τίκβερ του «Αρώματος», φέρεται να είναι το κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς. Και δεν είναι.
Στην πραγματικότητα είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό φιάσκο της χρονιάς. Γιατί αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το μοναδικό εύρημα στις έξι αυτές «ιστορίες» που διαδραματίζονται σε έξι διαφορετικές χρονικές περιόδους της Ιστορίας και σε άλλα τόσα διαφορετικά σημεία του πλανήτη είναι οι «μεταμορφώσεις» των περισσότερων ηθοποιών σε διαφορετικούς ρόλους.
Κάτι σαν... who's who δηλαδή.
Πράγμα που σημαίνει ότι αν αξίζει κάπου μπράβο, το δίνεις στην ομάδα του μακιγιάζ - κι αυτό όχι πάντα, γιατί συχνά οι φάτσες βγαίνουν παραμορφωμένες καρικατούρες. Αλλά και πάλι, τι να το κάνω εγώ το καλό μακιγιάζ όταν περιεχόμενο δεν υπάρχει; Οταν δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο γίνονται τα όσα γίνονται και γίνονται πολλά και για πολλή ώρα αφού η ταινία διαρκεί δυόμισι ώρες;
Θα μου πείτε, γιατί; Κατάλαβες πολλά από το «Matrix»; Μπορεί και όχι, αλλά η πρωτόγνωρη εικαστική αρτιότητα εκείνης της ταινίας, ναι, αρκούσε για να με καθηλώσει. Τίποτε εικαστικά πρωτόγνωρο στο «Cloud Atlas». Και θα μου πείτε επίσης. Γιατί; Κατάλαβες πολλά από το «Δέντρο της ζωής»; Μπορεί και όχι αλλά εκεί βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα αισθαντικό σινεμά ποίησης στο οποίο ναι, βυθίστηκα.
Το «Cloud Αtlas» δεν είναι ποιητικό σινεμά. Αντιθέτως θέλει να παίξει πέρα για πέρα με τους όρους μιας υπερπαραγωγής του Χόλιγουντ και εκεί βρίσκεται το τεράστιο λάθος του. Είναι αδύνατον, εντελώς μάταιο αλλά και άτοπο να παίξεις με τους όρους του Χόλιγουντ χωρίς να υποστηρίξεις το εγχείρημά σου με μια ουσιαστική ιστορία. Ακόμα και το «Matrix» πέραν της ψευδοφιλοσοφίας, μια ιστορία την είχε. Το «Cloud Atlas» δεν την έχει.
Και έπειτα για ποιο λόγο, αν όχι απλώς για επίδειξη, οι Γουατσόφσκι - Τίκβερ ανακατεύουν τις ιστορίες μεταξύ τους σαν τράπουλα; Γιατί στο ένα πλάνο να ανοίγει μια πόρτα το 1849 και στο άλλο να κλείνει μια άλλη στο 2314; Μα για το προφανές. Τα παιδιά θέλουν να πουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνονται και τα λάθη της επίσης, ότι μέσα στο χωροσύμπαν όλοι είμαστε ένα. Ο ρατσισμός στον 19ο αιώνα δεν διαφέρει από τον ρατσισμό στη νεο Σεούλ του 22ου. Πλουτοκρατία τότε; Πλουτοκρατία πάντα!
Σιγά τα ωά! Λες και δεν το ξέραμε.
Ασε δε το επιμέρους θέμα του trans. Επειδή δηλαδή ο ένας από τους δυο Γουατσόφσκι έχει θεματάκια σεξουαλικής ταυτότητας λόγω αλλαγής φύλου (από Λάρι έγινε Λάνα), θα πρέπει ντε και καλά να υποστούμε τον Χιούγκο Γουίβινγκ να περιφέρεται σε γυναικείους ρόλους; Δεν το κατάλαβα αυτό το φτηνό κλείσιμο του ματιού.
Ολοι οι ηθοποιοί, από τον Τομ Χανκς ως τη Χάλι Μπέρι, από τον Χιου Γκραντ ως τον Τζιμ Μπρόντμπεντ και από τον Γουίβινγκ μέχρι τη Σούζαν Σαράντον, παίζουν με βλέμμα ανήσυχο, σαν να είναι βέβαιοι ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή των ηρώων που υποδύονται. Και όντως δεν πάει. Αναρωτιέμαι όμως αν τελικά παίζουν έτσι γιατί δεν ξέρουν τι στο κέρατο συμβαίνει στην ταινία (ή στις ταινίες, για το ακριβέστερο).
«Χρειάζομαι οδηγό» λέει η Χάλι Μπέρι σε κάποια σκηνή του επεισοδίου στη μετά την Αποκάλυψη εποχή.
Αχ και να 'ξερες η ταινία πόσο τον χρειάζεται τον οδηγό, Χάλι μου. Και ο θεατής επίσης!
Βαθμολογία: 1
Αίθουσες: ODEON ΕΜΠΑΣΣΥ - ODEON ΟΠΕΡΑ - ΔΑΝΑΟΣ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ - ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ - ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STAR CITY - STER ΙΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE METRO MALL ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS
Καμένος εγκέφαλος
«Holy motors» (Γαλλία, 2012) σε σκηνοθεσία Λεός Καράξ, με τους Εύα Μέντες, Κάιλι Μινόγκ, Μισέλ Πικολί.
Αλλο φρούτο και τούτο. Ανάθεμα κι αν βγάζεις κι από εδώ άκρη. Πρώτο πλάνο βουβή εικόνα. Μετά ακούμε κάτι σαν πλοίο. Ενα δωμάτιο, ένας τύπος στο κρεβάτι. Σηκώνεται. Κόβει βόλτες στο σπίτι. Ελέγχει τους τοίχους σαν φάντασμα. Σπρώχνει έναν τοίχο και βρίσκεται στον εξώστη μιας άλλης αίθουσας. Τον παρακολουθεί ένας σκύλος. Ενα κοριτσάκι στο παράθυρο όπου αντανακλώνται τα κλαδιά ενός δέντρου. Φύση. Μια έπαυλη. Ο ιδιοκτήτης βγαίνει. Μπαίνει στη λιμουζίνα.
Δεν έχουν περάσει δέκα λεπτά και νιώθεις ότι έχει περάσει ένας αιώνας, συν το ότι σου 'χει έρθει ο ουρανός σφοντύλι. Ο τύπος της έπαυλης, ένα ανθρωπόμορφο τέρας βγαλμένο από τα σκουπίδια που θα μπορούσε να είναι ας πούμε χρηματιστής, βρίσκεται στο εσωτερικό της λιμουζίνας που θυμίζει κομοδίνο. Βγάζει μια περούκα, τη χτενίζει. Εχει λέει εννέα ραντεβού. Εννέα; Holy Moses! Ε, ρε τι έχουμε να τραβήξουμε!
Ο τύπος βγαίνει από το αμάξι. Μεταμφιεσμένος σε γριά! Ευφυές, ε; Αρχίζει να ζητιανεύει. Μετά μεταμφιέζεται σε κάτι σαν βατραχάνθρωπος. Με αυτή τη στολή που έχει φωσφορίζοντα κυκλάκια αρχίζει και παλεύει μόνος σε ένα δωμάτιο. Εμφανίζεται μια γυναίκα με κόκκινη leather στολή. Παριστάνει ότι της κάνει έρωτα Τώρα πια έχει περάσει κάτι σαν τεταρτάκι με εικοσάλεπτο, οπότε σου 'ρχεται να ουρλιάξεις από την απελπισία. Και που 'σαι ακόμα!
Οπως το «Cloud Atlas», έτσι και το «Holy Motors» είναι από τις ταινίες όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν χωρίς λόγο. Και όταν λέω τα πάντα, τα πάντα. Είτε μπω εγώ στην ταινία είτε η Κάιλι Μινόγκ το ίδιο κάνει. Και ναι, η Μινόγκ κάνει ένα πέρασμα. Οπως και η Εύα Μέντες. Αλλού ντ' αλλού. Το τέρας την παίρνει στους ώμους και την κρύβει σε ένα μπουντρούμι. Την ντύνει, τη στολίζει, τη φτιάχνει σαν άραβα. Κι εκείνη τον νανουρίζει γυμνό. Μετά μπαίνει ξυπόλυτος σε έναν υπόνομο. Βγαίνει σε ένα νεκροταφείο. Τρώει λουλούδια. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Η κατάρρευση του ανθρώπου της καταναλωτικής κοινωνίας ίσως;
Μα τι έχουν πάθει κάποιοι σκηνοθέτες; Ηλεκτροπληξία στον εγκέφαλο; Οχι βέβαια ότι τον Λεός Καράξ τον ενδιαφέρει να βγάλεις άκρη. «Καμένος» σκηνοθέτης ήταν, «καμένος» παραμένει. Εμείς όμως τι σου φταίμε, ρε φίλε;
Βαθμολογία: 0
Αίθουσες: ΑΑΒΟΡΑ - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - GAZARTE - ΔΑΝΑΟΣ
Καρτούν με ανθρώπινη ψυχή!
«Frankenweenie» (ΗΠΑ, 2012), κινούμενα σχέδια σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον. Ακούγονται οι φωνές των Γουινόνα Ράιντερ, Μάρτιν Σορτ, Μάρτιν Λάνταου κ.ά.
Ιδού μια ταινία που καταχάρηκα. «Frankenweenie». Κινούμενο σχέδιο. Με άποψη, σκοτεινό, έξυπνο, αστείο. Με «πλαστικές» μορφές, ναι. Αλλά να που αυτοί οι πλαστικοί χαρακτήρες που μοιάζουν φτιαγμένοι από πλαστελίνη, έχουν πολύ περισσότερη ανθρωπιά από τους χάρτινους ήρωες του «Cloud Atlas» ή τα ζόμπι του «Holy motors».
Η ζωή επηρεάζει την Τέχνη ή μήπως το αντίθετο; Η απάντηση σηκώνει μεγάλη κουβέντα αλλά στην περίπτωση του «Frankenweenie» τόσο η ίδια η ζωή του σκηνοθέτη όσο και η Τέχνη θα πρέπει να έπαιξαν ισάξιο ρόλο.
Αντλώντας έμπνευση από το αριστούργημα της Μαίρη Σέλεϊ «Frankenstein», ο Μπάρτον συνέδεσε το μυθιστόρημα με ένα γεγονός που είχε στιγματίσει την παιδική ηλικία του σε σχέση με τον σκύλο του την εποχή που μεγάλωνε στα περίχωρα του Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια.
Ετσι λοιπόν το πλάσμα που σε αυτή την εκδοχή του Φρανκενστάιν ανασταίνεται είναι ένας παιχνιδιάρης σκύλος, ο Σπίθας, ο πιστός φίλος του Βίκτωρα, ενός μοναχικού εφήβου, ο οποίος για να πετύχει τον στόχο του θα κάνει επικίνδυνα πειράματα υψηλής τάσης.
Για να πετύχει τον στόχο του Βίκτωρα επιστρατεύει την επιστήμη, αν και θα προκύψουν μερικές... επιπλοκές με αποτέλεσμα ο Σπάρκι να το σκάσει και να παρεξηγηθεί ως τέρας από όλη την κοινότητα στην οποία ζει ο πρώτος.
Ασπρόμαυρο και στο γοτθικό στυλ της «Νεκρής νύφης», επίσης ταινίας του Μπάρτον, γυρισμένο με διακριτικό 3D και έχοντας ως πυρήνα όπως πάντα έναν μοναχικό ήρωα που ανθίσταται σιωπηρά στους κανόνες του «συστήματος» (σαφώς ένα alter ego του Μπάρτον), το «Frankenweenie» πετυχαίνει τον στόχο του: είναι ένα παραμύθι για όλες τις ηλικίες.
Με απολαυστικούς χαρακτήρες καθώς δίπλα στον Βίκτωρα και τον Σπίθα θα βρούμε έναν τζόρα μαλλιαρό γάτο, έναν ιάπωνα συμμαθητή του πρώτου, μα και έναν καθηγητή Φυσικής που αμυδρά παραπέμπει στον Βίνσεντ Πράις, έναν από τους αγαπημένους ηθοποιούς του Μπάρτον.
Τελικά αυτό το ασπρόμαυρο κινηματογραφικό διαμαντάκι ίσως να μην έχει την αξία ενός «Χριστουγεννιάτικου εφιάλτη» αλλά διακρίνεται από ευαισθησία, τρυφερότητα, παιχνιδιάρικη διάθεση και βεβαίως από το σκοτεινό χιούμορ ενός σπουδαίου δημιουργού που πάντα θα μας εκπλήσσει.
Βαθμολογία: 4
Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER ESCAPE IΛION - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE MALL - VILLAGE ATHENS METRO MALL - ΝΑΝΑ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ATHENS METRO MALL - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - VILLAGE COSMOS
Δανός στην τρέλα του Μπουένος Αϊρες
«Μπουένος Αϊρες, σ' αγαπώ» («Superclassico», Δανία, 2011) του Ολε Κρίστιαν Μάντσεν με τους
Πάπρικα Στέεν, Αντερς Βέρτελσεν, Σεμπαστιάν Εστεβάνεζ
Μπροστά στους δήθεν τάχα μου εντυπωσιασμούς του «Cloud Atlas» και του «Holy Motors» πώς να μη νιώσεις... αγαλλίαση παρακολουθώντας το «Μπουένος Αϊρες, σ' αγαπώ» του Ολε Κρίστιαν Μάντσεν; Να μια ταινία που και την ιστορία της την έχει, αλλά και το χιούμορ της. Ακόμα και τις αναζητήσεις της τις έχει γιατί μέχρι και μια ιδέα από Φραντς Κάφκα βρήκα στο σενάριο. Και γέλασε το χειλάκι μου, βρε παιδί μου!
Γιατί είναι μια ταινία με... κανονικούς ανθρώπους. Τι απόλαυση! Γιατί να είναι τόσο δύσκολο πια να γυρίζονται ταινίες με πραγματικούς ανθρώπους;
Στον κεντρικό ρόλο ένας 45άρης Δανός (Αντερς Βέρτελσεν) που βρίσκεται στα όρια της απελπισίας. Η σεξομανής γυναίκα του (Πάπρικα Στέεν) τον έχει εγκαταλείψει για την Αργεντινή, τσιμπημένη άγρια με έναν μπαλαδόρο του ποδοσφαίρου (Σεμπαστιάν Εστεβάνεζ).Ο απογοητευμένος σύζυγος που την αγαπά ακόμα, τρέχει ξοπίσω της για να τη βρει. Μαζί και ο έφηβος γιος του, ντυμένος στα μαύρα, σιωπηλός και cool.
Αντε τώρα να φανταστείς «παγωμένους» Δανούς μέσα στην κάψα της Αργεντινής. Από μόνο του αυτό έχει πλάκα. Ιδίως όταν ο φουκαράς ο σύζυγος προσπαθεί να επικοινωνήσει επί ματαίω με τους ντόπιους. 'Η με την παικτούρα που πλασάρεται ως διάδοχος του Μαραντόνα. Αλλ' αντ' άλλων. Ομως τον παρακολουθείς και μάλιστα με όρεξη γιατί ο Μάντσεν γουστάρει πολύ αυτό που γυρίζει και έχει τον τρόπο να το επικοινωνήσει με τον καθένα.
Κάπως έτσι καταλήγουμε σε ένα παράξενο, χορταστικό, ψυχαγωγικό κοκτέιλ που αναμειγνύει τον έρωτα, το τάνγκο, το κρασί, το ποδόσφαιρο και βεβαίως το χιούμορ. Πάνω απ' όλα το χιούμορ. Το «Μπουένος Αϊρες, σ' αγαπώ» είναι μια ταινία με ψυχή. Εδώ ένας δανός 45άρης ταξιδεύει στην πρωτεύουσα της Αργεντινής αναζητώντας απεγνωσμένα τη σύζυγό του που τον εγκατέλειψε. Θα βρει πολλά μαζί της αλλά το σημαντικότερο θα το βρει μέσα στην ίδια την ψυχή του.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΣΤΥ
Τα γερόντια «τραγουδάνε» ακόμα!
«Ποτέ δεν είναι αργά» («Hope springs», ΗΠΑ, 2012) σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φράνκελ, με τους Τόμι Λι Τζόουνς, Μέριλ Στριπ, Στίβεν Καρέλ.
Στην ανώδυνη αυτή δραματική κομεντί, που χωρίς να φτάνει το βάθος και την αξία των «Σκηνών από ένα γάμο» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν (αναγκαστική η σύγκριση), ο Τόμι Λι Τζόουνς και η Μέριλ Στριπ προσπαθούν να κάνουν μια τονωτική ένεση στον γάμο τους και να επανέλθουν εκεί όπου κάποτε, τα χρόνια εκείνα τα παλιά βρισκόντουσαν. Μιλάμε για γάμο 30 χρόνων και βάλε, επομένως καταλαβαίνει κανείς σε τι κατάσταση βρίσκονται.
Η Στριπ λοιπόν, όπως συμβαίνει σε όλες τις γυναίκες κάποιας ηλικίας, έχει αποφασίσει να στραφεί στην ψυχανάλυση. Να μιλήσουμε, να τα βγάλουμε από μέσα μας, μόνον έτσι θα θεραπευτούμε! Από την άλλη, ο Τζόουνς που απορεί όταν κάποια στιγμή η γυναίκα του τού ζητά να κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι («γιατί, τι έχει το δικό σου;») βαριέται μόνο που το ακούει. Και σίγουρα δεν γουστάρει να εξομολογείται σε κανέναν «απατεώνα ψυχοθεραπευτή» τι κάνει, τι όχι ή τι θα ήθελε να κάνει στο κρεβάτι του. Κλασικός τύπος συντηρητικού άντρα.
Οταν όμως το ζευγάρι καταλήγει στον καναπέ του ψυχοθεραπευτή - συμβούλου γάμου (Στιβ Καρέλ), οι εξομολογήσεις αρχίζουν, τα κρυφά πάθη επίσης, όπως και οι ανομολόγητες επί χρόνια επιθυμίες και των δύο. Το τι θα πουν τα γερόντια δεν λέγεται! Αρχίζουν οι τσακωμοί, τα πείσματα και τα κλάματα, αρχίζει όμως και η συμφιλίωση με το επίμαχο θέμα του σεξ, η ταινία κατά κάποιον τρόπο μας υπενθυμίζει ότι τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Ακόμα και για ένα αντράκι σαν τον Τόμι Λι Τζόουνς που έχει το ύφος αστυνομικού που αντί να μυξοκλαίει στους καναπέδες θα προτιμούσε να βρίσκεται στο κατόπι του Χάρισον Φορντ στον «Φυγάδα»!
Ομως όλα αυτά δεν προκαλούν ανία στον θεατή γιατί η ταινία είναι αρκετά ειλικρινής σε ό,τι λέει και περιέχει έξοχες ερμηνείες όπως άλλωστε θα περίμενε κανείς από τους δυο πρωταγωνιστές. Τίποτε το ιδιαίτερο όμως, ένα παιχνιδάκι στην καριέρα και των δύο.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: ΑΒΑΝΑ - ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ΑΙΓΛΗ - ΒΑΡΚΙΖΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER ESCAPE IΛΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ATHENS METRO MALL - ΕΛΛΗ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΝΑΝΑ - ΝΙΡΒΑΝΑ - ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ - ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ - ΣΙΝΕΑΚ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER MAKEΔONIA - VILLAGE COSMOS - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ
«Το Δάσος» («Rengeteg», Ουγγαρία, 2003) του Μπένεντεκ Φλίεγκαουφ με τους Ρίτα Μπράουν, Μπάρμπαρα Τσόνακ, Λάζλο Τζίφερ κ.ά.
Τρίτη ταινία του ούγγρου σκηνοθέτη Μπένεντεκ Φλίεγκαουφ, μοιάζει με συρραφή από επεισόδια ανάμεσα σε καθημερινούς ανθρώπους της Βουδαπέστης του 2003 και η καθημερινότητα της ουγγρικής πρωτεύουσας είναι αυτός ακριβώς ο ιστός της ταινίας. Κάποιος θέλει να αφήσει σε μια άγνωστη γυναίκα το σκυλί του γιατί σκοπεύει να αυτοκτονήσει, ένας πατέρας ανησυχεί για την κόρη του ενώ την ίδια ώρα δέχεται κατηγορίες από τη γυναίκα του ότι της δίνει μεγάλη σημασία. Μια σύζυγος γκρινιάζει στον άντρα της κι εκείνος επιτίθεται ακόμη πιο άγρια εναντίον της. Και πάει λέγοντας. Κεφάλια μιλούν διαρκώς μπροστά στην κάμερα η οποία αναζητεί επίμονα κάθε έκφραση προσώπου, κάθε αντίδραση, κάθε έκρηξη. Δεν υπάρχει ιστορία αλλά περιέργως το ενδιαφέρον μας διατηρείται σε ένα σταθερό επίπεδο, περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: TITANIA
> > > Τέλος, από το μακρινό παρελθόν του βωβού κινηματογράφου, μια επανάληψη σε αυτήν την εβδομάδα. Η μουσειακή μεν αλλά πάντα υποβλητική ταινία «Νοσφεράτου» («Nosferatu, eine Symphonie des Grauens», Γερμανία) του Φρίντριχ Γ. Μούρναου. Λάβαρο του γερμανικού εξπρεσιονισμού, μια ανατρεπτική εκδοχή του Κόμη Δράκουλα γυρισμένη το 1922.
Μόνο και μόνο για το πρόσωπο του Μαξ Σρεκ που υποδύεται τον ρόλο του μυστηριώδους Κόμη Ορλοκ/ Νοσφεράτου αξίζει κάποιος να έχει υπόψη του αυτήν την ταινία.
Οσοι το δουν δεν θα το ξεχάσουν ποτέ! Εγγύηση!
Βαθμολογία: 4
Αίθουσες: CAPITOL ΖΕΦΥΡΟΣ
Αναδημοσιευσα Από Βημα
molibixarti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έβγαλε 40.000 ευρώ προσποιούμενος υπάλληλο υπουργείου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δύο εκατομμύρια φτωχοί στην Ελλάδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
