2012-11-22 12:35:36
Παρά τη γενναία δημόσια στάση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι απέτυχαν και πάλι την Τρίτη να αντιμετωπίσουν το κρίσιμο ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους στην Ελλάδα.
Εάν αυτό συνεχιστεί, θα υπονομευθεί ακόμη και το πακέτο διάσωσης και η Ελλάδα και θα υποστεί περαιτέρω διάβρωση της αξιοπιστίας, ειδικά στα μάτια των ίδιων των πολιτών της. Διακινδυνεύουν επίσης να δουν άλλη μία σκληρή έγχυση μετρητών να καταφέρνει πολύ λίγα σε σχέση με την εξαγορά χρόνου λίγων μηνών για το δοκιμαζόμενο ελληνικό πληθυσμό.
Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι καλά τεκμηριωμένα.
Χρόνια οικονομικής κακοδιαχείρισης και ανορθολογικής κατανομής των πόρων έχουν αφήσει τη χώρα με χαμηλή ανταγωνιστικότητα, ένα μεγάλο δημόσιο τομέα, πάρα πολύ χρέος, και πτωχευμένες τράπεζες. Για να περιπλέξουμε τα πράγματα περαιτέρω, οι βραχυπρόθεσμες οικονομικές φιλοδοξίες της χώρας πρέπει ακόμη να συγκλίνουν με τις άβολες αλήθειες της χώρας.
Η πολιτική και κοινωνική διάσταση είναι επίσης ανησυχητική. Σε αντίθεση με άλλες αξιοσημείωτες κρίσεις κρατικού χρέους (Νότια Κορέα το 1998, Βραζιλία το 2002-3, Ισλανδία 2008-9, και Ιρλανδία τα τελευταία τρία χρόνια), οι Έλληνες πολίτες συνεχίζουν να διαμαρτύρονται και να απεμπλέκονται, χωρίς να δείχνουν κανένα σημάδι συσπείρωσης πίσω από τους εκλεγμένους αξιωματούχους σε μια εθνική προσπάθεια ανάκαμψης.
Αυτό το τελευταίο πακέτο διάσωσης έχει ως στόχο να βελτιώσει τα πράγματα: με την έγχυση περισσότερων χρημάτων σε μια οικονομία γεμάτη με καθυστερούμενες πληρωμές οφειλών και σχεδόν καμία χρηματοδότηση για κεφάλαιο κίνησης (πόσο μάλλον για νέες εγκαταστάσεις και εξοπλισμό), και συνοδεύοντας την παρούσα προσωρινή χρηματοδοτική ελάφρυνση με μέτρα για να φέρουν τον προϋπολογισμό υπό έλεγχο, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την επέκταση ενισχύοντας την ανάπτυξη των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Αν και είναι καλές οι προθέσεις, αυτό το πακέτο διάσωσης θα ήταν πιθανόν να αποτύχει, εάν ένα σημαντικό σημείο τριβής — η ανάγκη της Ελλάδας για άλλη μια σημαντική μείωση του χρέους — παραμείνει ανεπίλυτο. Η χώρα θα μείνει έτσι κολλημένη σε μια ύφεση που έχει ρημάξει τη χώρα για περισσότερο από τέσσερα χρόνια. Η ανεργία των νέων, ήδη πάνω από 50 %, θα είναι πιο βαθιά ριζωμένη. Και τα κοινωνικά προβλήματα θα συνεχιστούν, με ιδιαίτερα καταστροφικές συνέπειες για τα πιο ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού.
Όταν βρεθούν αντιμέτωποι με μια ακόμη αποτυχία, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θα τείνουν και πάλι το δάχτυλο της επίπληξης στην ελληνική κυβέρνηση για τη μη πλήρη εφαρμογή του προγράμματος. Η Ελλάδα και πάλι θα κατηγορήσει το σχεδιασμό του προγράμματος. Και το δύσκολο περιφερειακό περιβάλλον θα προκαλέσει τη θλίψη όλων, όπως και η έλλειψη θεσμικών μηχανισμών απόκρισης.
Χάρη στην προθυμία του ΔΝΤ να μιλήσει, ένα νέο στοιχείο θα είναι πλέον δύσκολο να αγνοηθεί: η επαναλαμβανόμενη ευχή των Ευρωπαίων αξιωματούχων να πετάξουν από το χαλί το υπερβολικό χρέος της Ελλάδας.
Η επιμονή του ΔΝΤ – με το κόστος να εξαγριώνει μερικά από τα πιο σημαντικά πολιτικά αφεντικά του - είναι στηριγμένη σε στερεή θεωρία και εμπειρία.
Σκεφτείτε τι συμβαίνει όταν ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο κρέμεται πάνω από ένα σπίτι. Οι ένοικοι θα καθυστερήσουν όσο μπορούν οποιεσδήποτε εξωτερικές δραστηριότητες μέχρις ότου να περάσει αυτή η απειλή. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για ένα εμφανώς υπερμεγέθες και μη βιώσιμο κρατικό χρέος. Εκτός από την αποστράγγιση των πόρων της κυβέρνησης, αποθαρρύνει τις φρέσκες εισροές κεφαλαίων που είναι κρίσιμες για τα «τέσσερα Α» της υπέρβασης της κρίσης χρέους: ανακεφαλαιοποίηση, αποκατάσταση, αναδιάρθρωση και ανάκτηση.
Βαθιά μέσα τους, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι το καταλαβαίνουν αυτό. Εξάλλου, χρηματοδότησαν πριν από μερικά χρόνια ένα σημαντικό κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν οι ιδιώτες πιστωτές. Σήμερα, μερικοί προτείνουν άλλον ένα γύρο των "PSI" (συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα). Αλλά το πρόβλημα δεν αφορά πλεόν το ιδιωτικό χρέος.
Το καταστροφικό υπερβολικό χρέος αποτελείται πλέον κυρίως από χρέος προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τους οργανισμούς και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και το μόνο που η Ευρώπη φαίνεται πρόθυμη να εξετάσει αυτή τη στιγμή είναι να επεκτείνει τις βασικές διάρκειες λήξης και τη μείωση των επιτοκίων. Οι ρητές επίσημες ενέργειες μείωσης του χρέους - ή «OSI» για την επίσημη συμμετοχή του δημόσιου τομέα - φαίνεται να είναι εκτός συζήτησης.
Με το να αρνούνται πάλι να προχωρήσουν σε ένα σημαντικό κούρεμα, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι αποφεύγουν τα προηγούμενα που δεν είναι μόνο πολιτικά δυσνόητα, αλλά μπορεί επίσης να πυροδοτήσουν διασπαστική μετάδοση στην περιφέρεια. Στο βαθμό που αυτό είναι σωστό - και αυτό είναι συζητήσιμο - θα κέρδιζαν μια μικρή μάχη με την αύξηση όμως της πιθανότητας να χάσουν τον πόλεμο.
Μέχρι πρόσφατα, πολλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είχαν πεισματικά την πεποίθηση ότι οι «ανεπτυγμένες χώρες» – και ιδίως εκείνες που είχαν ανέλθει σε μέλη ενός τέτοιου προνομιούχου συλλόγου όπως είναι η ευρωζώνη – ήταν δομικά ανοσολογικές στις "κρίσεις χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών." Οι παρωχημένη νοοτροπία τους αποδείχθηκε χαμηλότερη των περιστάσεων των μέτρων πολιτικής, σπαταλώντας δισεκατομμύρια ευρώ και υπονομεύοντας εκατομμύρια ζωές. Με το να οπισθοχωρήσουν και πάλι την Τρίτη από μια ουσιαστική και επίσημη μείωση του χρέους, οι Ευρωπαίοι σηματοδότησαν ότι ακόμα υστερούν της επικρατούσας κατάστασης.
Το ΔΝΤ έχει δίκιο. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως τα OSI. Όσο περισσότερο αντιστέκεται η Ευρώπη, τόσο μεγαλύτεροι θα είναι οι κίνδυνοι για την ακεραιότητα της Ελλάδας και την αξιοπιστία των μέτρων πολιτικής της Ευρωζώνης. Ας ελπίσουμε ότι η ορθή αίσθηση θα επικρατήσει όταν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συγκληθούν και πάλι την επόμενη εβδομάδα
Πηγή / http://www.sofokleous10.gr/portal2
Εάν αυτό συνεχιστεί, θα υπονομευθεί ακόμη και το πακέτο διάσωσης και η Ελλάδα και θα υποστεί περαιτέρω διάβρωση της αξιοπιστίας, ειδικά στα μάτια των ίδιων των πολιτών της. Διακινδυνεύουν επίσης να δουν άλλη μία σκληρή έγχυση μετρητών να καταφέρνει πολύ λίγα σε σχέση με την εξαγορά χρόνου λίγων μηνών για το δοκιμαζόμενο ελληνικό πληθυσμό.
Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι καλά τεκμηριωμένα.
Χρόνια οικονομικής κακοδιαχείρισης και ανορθολογικής κατανομής των πόρων έχουν αφήσει τη χώρα με χαμηλή ανταγωνιστικότητα, ένα μεγάλο δημόσιο τομέα, πάρα πολύ χρέος, και πτωχευμένες τράπεζες. Για να περιπλέξουμε τα πράγματα περαιτέρω, οι βραχυπρόθεσμες οικονομικές φιλοδοξίες της χώρας πρέπει ακόμη να συγκλίνουν με τις άβολες αλήθειες της χώρας.
Η πολιτική και κοινωνική διάσταση είναι επίσης ανησυχητική. Σε αντίθεση με άλλες αξιοσημείωτες κρίσεις κρατικού χρέους (Νότια Κορέα το 1998, Βραζιλία το 2002-3, Ισλανδία 2008-9, και Ιρλανδία τα τελευταία τρία χρόνια), οι Έλληνες πολίτες συνεχίζουν να διαμαρτύρονται και να απεμπλέκονται, χωρίς να δείχνουν κανένα σημάδι συσπείρωσης πίσω από τους εκλεγμένους αξιωματούχους σε μια εθνική προσπάθεια ανάκαμψης.
Αυτό το τελευταίο πακέτο διάσωσης έχει ως στόχο να βελτιώσει τα πράγματα: με την έγχυση περισσότερων χρημάτων σε μια οικονομία γεμάτη με καθυστερούμενες πληρωμές οφειλών και σχεδόν καμία χρηματοδότηση για κεφάλαιο κίνησης (πόσο μάλλον για νέες εγκαταστάσεις και εξοπλισμό), και συνοδεύοντας την παρούσα προσωρινή χρηματοδοτική ελάφρυνση με μέτρα για να φέρουν τον προϋπολογισμό υπό έλεγχο, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την επέκταση ενισχύοντας την ανάπτυξη των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Αν και είναι καλές οι προθέσεις, αυτό το πακέτο διάσωσης θα ήταν πιθανόν να αποτύχει, εάν ένα σημαντικό σημείο τριβής — η ανάγκη της Ελλάδας για άλλη μια σημαντική μείωση του χρέους — παραμείνει ανεπίλυτο. Η χώρα θα μείνει έτσι κολλημένη σε μια ύφεση που έχει ρημάξει τη χώρα για περισσότερο από τέσσερα χρόνια. Η ανεργία των νέων, ήδη πάνω από 50 %, θα είναι πιο βαθιά ριζωμένη. Και τα κοινωνικά προβλήματα θα συνεχιστούν, με ιδιαίτερα καταστροφικές συνέπειες για τα πιο ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού.
Όταν βρεθούν αντιμέτωποι με μια ακόμη αποτυχία, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θα τείνουν και πάλι το δάχτυλο της επίπληξης στην ελληνική κυβέρνηση για τη μη πλήρη εφαρμογή του προγράμματος. Η Ελλάδα και πάλι θα κατηγορήσει το σχεδιασμό του προγράμματος. Και το δύσκολο περιφερειακό περιβάλλον θα προκαλέσει τη θλίψη όλων, όπως και η έλλειψη θεσμικών μηχανισμών απόκρισης.
Χάρη στην προθυμία του ΔΝΤ να μιλήσει, ένα νέο στοιχείο θα είναι πλέον δύσκολο να αγνοηθεί: η επαναλαμβανόμενη ευχή των Ευρωπαίων αξιωματούχων να πετάξουν από το χαλί το υπερβολικό χρέος της Ελλάδας.
Η επιμονή του ΔΝΤ – με το κόστος να εξαγριώνει μερικά από τα πιο σημαντικά πολιτικά αφεντικά του - είναι στηριγμένη σε στερεή θεωρία και εμπειρία.
Σκεφτείτε τι συμβαίνει όταν ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο κρέμεται πάνω από ένα σπίτι. Οι ένοικοι θα καθυστερήσουν όσο μπορούν οποιεσδήποτε εξωτερικές δραστηριότητες μέχρις ότου να περάσει αυτή η απειλή. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για ένα εμφανώς υπερμεγέθες και μη βιώσιμο κρατικό χρέος. Εκτός από την αποστράγγιση των πόρων της κυβέρνησης, αποθαρρύνει τις φρέσκες εισροές κεφαλαίων που είναι κρίσιμες για τα «τέσσερα Α» της υπέρβασης της κρίσης χρέους: ανακεφαλαιοποίηση, αποκατάσταση, αναδιάρθρωση και ανάκτηση.
Βαθιά μέσα τους, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι το καταλαβαίνουν αυτό. Εξάλλου, χρηματοδότησαν πριν από μερικά χρόνια ένα σημαντικό κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν οι ιδιώτες πιστωτές. Σήμερα, μερικοί προτείνουν άλλον ένα γύρο των "PSI" (συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα). Αλλά το πρόβλημα δεν αφορά πλεόν το ιδιωτικό χρέος.
Το καταστροφικό υπερβολικό χρέος αποτελείται πλέον κυρίως από χρέος προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τους οργανισμούς και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και το μόνο που η Ευρώπη φαίνεται πρόθυμη να εξετάσει αυτή τη στιγμή είναι να επεκτείνει τις βασικές διάρκειες λήξης και τη μείωση των επιτοκίων. Οι ρητές επίσημες ενέργειες μείωσης του χρέους - ή «OSI» για την επίσημη συμμετοχή του δημόσιου τομέα - φαίνεται να είναι εκτός συζήτησης.
Με το να αρνούνται πάλι να προχωρήσουν σε ένα σημαντικό κούρεμα, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι αποφεύγουν τα προηγούμενα που δεν είναι μόνο πολιτικά δυσνόητα, αλλά μπορεί επίσης να πυροδοτήσουν διασπαστική μετάδοση στην περιφέρεια. Στο βαθμό που αυτό είναι σωστό - και αυτό είναι συζητήσιμο - θα κέρδιζαν μια μικρή μάχη με την αύξηση όμως της πιθανότητας να χάσουν τον πόλεμο.
Μέχρι πρόσφατα, πολλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είχαν πεισματικά την πεποίθηση ότι οι «ανεπτυγμένες χώρες» – και ιδίως εκείνες που είχαν ανέλθει σε μέλη ενός τέτοιου προνομιούχου συλλόγου όπως είναι η ευρωζώνη – ήταν δομικά ανοσολογικές στις "κρίσεις χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών." Οι παρωχημένη νοοτροπία τους αποδείχθηκε χαμηλότερη των περιστάσεων των μέτρων πολιτικής, σπαταλώντας δισεκατομμύρια ευρώ και υπονομεύοντας εκατομμύρια ζωές. Με το να οπισθοχωρήσουν και πάλι την Τρίτη από μια ουσιαστική και επίσημη μείωση του χρέους, οι Ευρωπαίοι σηματοδότησαν ότι ακόμα υστερούν της επικρατούσας κατάστασης.
Το ΔΝΤ έχει δίκιο. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως τα OSI. Όσο περισσότερο αντιστέκεται η Ευρώπη, τόσο μεγαλύτεροι θα είναι οι κίνδυνοι για την ακεραιότητα της Ελλάδας και την αξιοπιστία των μέτρων πολιτικής της Ευρωζώνης. Ας ελπίσουμε ότι η ορθή αίσθηση θα επικρατήσει όταν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συγκληθούν και πάλι την επόμενη εβδομάδα
Πηγή / http://www.sofokleous10.gr/portal2
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
