2012-11-24 09:20:03
Ακόμα κι αν στο eurogroup εγκριθεί η δόση, αυτή η έγκριση δεν έχει πλέον πρακτική σημασία.
Έτσι ή αλλιώς αυτό το τεράστιο χρέος, που διαρκώς αυξάνεται...παρ’ όλες τις λογιστικές αλχημείες, η χώρα μας δεν μπορεί να το σηκώσει. Ούτε διαχειριστικά, ούτε προοπτικά.
Επομένως η απουσία οριστικής λύσης αναγκαστικά θα παρατείνεται και η κοινωνική ένταση θα συνεχίσει να κλιμακώνεται ολοένα και πιο απρόοπτη και βίαιη. Αν όμως αυτή την απουσία της δυνατότητας για συνολική λύση την βλέπουμε με συμβατικό τρόπο, δηλαδή σαν αιτία όλων μας των δεινών, τότε μάλλον δεν καταλαβαίνουμε τους όρους του παιγνιδιού Αν αντίθετα την δούμε σαν μια μη αντιστρεπτή κατάσταση στην οποία οι κινήσεις δεν μπορούν πλέον να γίνονται βάσει οργανωμένου σχεδίου για κανέναν μικρό ή μεγάλο παίκτη, ίσως τελικά πλησιάζουμε περισσότερο την αλήθεια. Αν δηλαδή θεωρήσουμε ότι η σκοπιμότητα των κινήσεων δεν γίνεται πια για κάτι το πραγματικά καλύτερο, αλλά μόνο για να αποτραπεί κάτι το ακόμη χειρότερο – όπως βέβαια ο καθένας το εννοεί, σύμφωνα με το προσωπικό, πολιτικό ή εθνικό του συμφέρον. Και πρώτιστα «η μάνα» του παιγνιδιού, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.
Στο μυαλό του Σόιμπλε το πολιτικό μας σύστημα είναι αναξιόπιστο για να διαχειριστεί την όποια οικονομική παροχή, εκτός από εκείνην που θα κατευθυνόταν αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση των δανείων και μάλιστα μέσω κάποιου ειδικού λογαριασμού. Η πρώτη σκέψη του είναι ότι αν δεν υπάρξει αξιόπιστη επιτήρηση, τα χρήματα που προορίζονται για τις τράπεζες θα εμπλακούν στα γρανάζια του τραπεζο-μιντιακού και πελατειακού συστήματος σε όλην την επικράτεια και άρα δεν έχουν νόημα για την πραγματική οικονομία.
Στο μυαλό του Σόιμπλε η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από την ευρωζώνη. Η Γερμανία κερδίζει αρκετά παρά το κλίμα αβεβαιότητας για τη δυνατότητα παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ. Παρά το γεγονός ότι στη χώρα επικρατεί ήδη εσωτερική στάση πληρωμών και τα κρατικά έσοδα καταρρέουν. Και εντέλει η πολιτική ένταση δεν είναι ανεπιθύμητη στο βαθμό που βοηθά στην εναλλαγή εκτονωτικών, αλλά και αναλώσιμων πολιτικών φρουρών στη χώρα. Η δεύτερη λοιπόν σκέψη του είναι ότι ακόμα και αν οι Έλληνες αρχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους σε πιο έντονο βαθμό από εκείνον με τον οποίο σήμερα αυτοκτονούν, ακόμη και αν οξυνθεί περισσότερο το μεταναστευτικό πρόβλημα και πάλι η χώρα δεν θα πρέπει να αφεθεί να βγεί από το ευρώ.
Αλλά στο μυαλό του Σόιμπλε μια αναγκαστική αποχώρησή της Ελλάδας – όπως από μη καταβολή της δόσης ούτε για τις δανειακές υποχρεώσεις – δεν θα ήταν επιζήμια μόνο για αυτόν τον λόγο. Βασικά η Ελλάδα προορίζεται να γίνει μοντέλο ενός νέου τύπου οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Ούτε αμιγώς τύπου αμερικανικού ονείρου με πρωταρχικό ρόλο στην ατομική επιχειρηματικότητα, ούτε ευρωπαϊκού με πρωταρχικό ρόλο στην πελατειακή συλλογικότητα, αλλά ούτε και κινεζικού, από το οποίο αφαιρούνται σχεδόν ολοκληρωτικά τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα. Η τρίτη σκέψη του είναι ότι αν η Ελλάδα αφηνόταν σε ένα δικό της πολιτικό και κοινωνικό χάος δύο τινά θα μπορούσαν να συμβούν: (1) Τα όνειρα των παγκόσμιων οικονομικών ανταγωνιστών της Γερμανίας να γίνουν ο εφιάλτης της επί Ελληνικού εδάφους ή (2) Η Ελλάδα να τα καταφέρει με μια νέα ανεξάρτητη από το Βερολίνο πολιτική ηγεσία που θα εξισορροπούσε πολύπλευρα τα ξένα συμφέροντα προς όφελός της – αυτό θα ήταν και η αρχή του τέλους της Γερμανικής Ευρώπης.
Και βέβαια στο μυαλό του Σόιμπλε αυτά δεν πρέπει να συμβούν. Αντίθετα το αναπόφευκτο χάος που βλέπει να έρχεται στην Ευρώπη θα πρέπει, όπου και αν εκδηλώνεται, να είναι όσο το δυνατόν πιο ελεγχόμενο από το Βερολίνο. Αν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που προηγήθηκαν συνέβαλαν σε κάποια μορφή αναδιοργάνωσης της προπολεμικής αταξίας στην Ευρώπη, το βαρύ καθήκον που θεωρεί ότι επωμίζεται σήμερα η Γερμανία είναι να κρατήσει τις ισορροπίες στην τρέχουσα οικονομική και κοινωνική αταξία, προς όφελος μιας ανάκαμψης νέου τύπου, όπου η σκληρή εργασία και η μετρημένη ζωή θα πρωτοστατούν και βέβαια η ίδια θα προίσταται. Και αυτή είναι η τελική του σκέψη.
Εντέλει στο μυαλό του Σόιμπλε το υπάρχον ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παράγει έργο διεξόδου από την κρίση. Λείπει η ενέργεια που θα μπορούσε να το μετασχηματίσει από πελατειακό, υποτελές και κερδοσκοπικό σε υγιές και εν εξελίξει παραγωγικό, ασφαλές και δίκαιο για μια κοινωνία της ευημερίας. Οι πληροφορίες που στηρίζουν και κυκλοφορούν στο σύστημα είναι παρωχημένες και ανεπαρκείς και η διαδικασία της αποδιοργάνωσής του πρέπει να ολοκληρωθεί. Και η εικόνα της αναδιοργάνωσης είναι ακόμα μακρινή και ομιχλώδης. Αλλά σε αυτό το επερχόμενο χάος, σε αυτήν την αφθονία της εντροπίας και την στρατηγική μιας νέας ήττας για τη Γερμανία, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αξιώνει να είναι ο Στρατάρχης. Κάτι σαν την «Αλεπού της Ευρωπαϊκής Ερήμου» http://gnathion.blogspot.gr/
Έτσι ή αλλιώς αυτό το τεράστιο χρέος, που διαρκώς αυξάνεται...παρ’ όλες τις λογιστικές αλχημείες, η χώρα μας δεν μπορεί να το σηκώσει. Ούτε διαχειριστικά, ούτε προοπτικά.
Επομένως η απουσία οριστικής λύσης αναγκαστικά θα παρατείνεται και η κοινωνική ένταση θα συνεχίσει να κλιμακώνεται ολοένα και πιο απρόοπτη και βίαιη. Αν όμως αυτή την απουσία της δυνατότητας για συνολική λύση την βλέπουμε με συμβατικό τρόπο, δηλαδή σαν αιτία όλων μας των δεινών, τότε μάλλον δεν καταλαβαίνουμε τους όρους του παιγνιδιού Αν αντίθετα την δούμε σαν μια μη αντιστρεπτή κατάσταση στην οποία οι κινήσεις δεν μπορούν πλέον να γίνονται βάσει οργανωμένου σχεδίου για κανέναν μικρό ή μεγάλο παίκτη, ίσως τελικά πλησιάζουμε περισσότερο την αλήθεια. Αν δηλαδή θεωρήσουμε ότι η σκοπιμότητα των κινήσεων δεν γίνεται πια για κάτι το πραγματικά καλύτερο, αλλά μόνο για να αποτραπεί κάτι το ακόμη χειρότερο – όπως βέβαια ο καθένας το εννοεί, σύμφωνα με το προσωπικό, πολιτικό ή εθνικό του συμφέρον. Και πρώτιστα «η μάνα» του παιγνιδιού, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.
Στο μυαλό του Σόιμπλε το πολιτικό μας σύστημα είναι αναξιόπιστο για να διαχειριστεί την όποια οικονομική παροχή, εκτός από εκείνην που θα κατευθυνόταν αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση των δανείων και μάλιστα μέσω κάποιου ειδικού λογαριασμού. Η πρώτη σκέψη του είναι ότι αν δεν υπάρξει αξιόπιστη επιτήρηση, τα χρήματα που προορίζονται για τις τράπεζες θα εμπλακούν στα γρανάζια του τραπεζο-μιντιακού και πελατειακού συστήματος σε όλην την επικράτεια και άρα δεν έχουν νόημα για την πραγματική οικονομία.
Στο μυαλό του Σόιμπλε η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από την ευρωζώνη. Η Γερμανία κερδίζει αρκετά παρά το κλίμα αβεβαιότητας για τη δυνατότητα παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ. Παρά το γεγονός ότι στη χώρα επικρατεί ήδη εσωτερική στάση πληρωμών και τα κρατικά έσοδα καταρρέουν. Και εντέλει η πολιτική ένταση δεν είναι ανεπιθύμητη στο βαθμό που βοηθά στην εναλλαγή εκτονωτικών, αλλά και αναλώσιμων πολιτικών φρουρών στη χώρα. Η δεύτερη λοιπόν σκέψη του είναι ότι ακόμα και αν οι Έλληνες αρχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους σε πιο έντονο βαθμό από εκείνον με τον οποίο σήμερα αυτοκτονούν, ακόμη και αν οξυνθεί περισσότερο το μεταναστευτικό πρόβλημα και πάλι η χώρα δεν θα πρέπει να αφεθεί να βγεί από το ευρώ.
Αλλά στο μυαλό του Σόιμπλε μια αναγκαστική αποχώρησή της Ελλάδας – όπως από μη καταβολή της δόσης ούτε για τις δανειακές υποχρεώσεις – δεν θα ήταν επιζήμια μόνο για αυτόν τον λόγο. Βασικά η Ελλάδα προορίζεται να γίνει μοντέλο ενός νέου τύπου οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Ούτε αμιγώς τύπου αμερικανικού ονείρου με πρωταρχικό ρόλο στην ατομική επιχειρηματικότητα, ούτε ευρωπαϊκού με πρωταρχικό ρόλο στην πελατειακή συλλογικότητα, αλλά ούτε και κινεζικού, από το οποίο αφαιρούνται σχεδόν ολοκληρωτικά τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα. Η τρίτη σκέψη του είναι ότι αν η Ελλάδα αφηνόταν σε ένα δικό της πολιτικό και κοινωνικό χάος δύο τινά θα μπορούσαν να συμβούν: (1) Τα όνειρα των παγκόσμιων οικονομικών ανταγωνιστών της Γερμανίας να γίνουν ο εφιάλτης της επί Ελληνικού εδάφους ή (2) Η Ελλάδα να τα καταφέρει με μια νέα ανεξάρτητη από το Βερολίνο πολιτική ηγεσία που θα εξισορροπούσε πολύπλευρα τα ξένα συμφέροντα προς όφελός της – αυτό θα ήταν και η αρχή του τέλους της Γερμανικής Ευρώπης.
Και βέβαια στο μυαλό του Σόιμπλε αυτά δεν πρέπει να συμβούν. Αντίθετα το αναπόφευκτο χάος που βλέπει να έρχεται στην Ευρώπη θα πρέπει, όπου και αν εκδηλώνεται, να είναι όσο το δυνατόν πιο ελεγχόμενο από το Βερολίνο. Αν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που προηγήθηκαν συνέβαλαν σε κάποια μορφή αναδιοργάνωσης της προπολεμικής αταξίας στην Ευρώπη, το βαρύ καθήκον που θεωρεί ότι επωμίζεται σήμερα η Γερμανία είναι να κρατήσει τις ισορροπίες στην τρέχουσα οικονομική και κοινωνική αταξία, προς όφελος μιας ανάκαμψης νέου τύπου, όπου η σκληρή εργασία και η μετρημένη ζωή θα πρωτοστατούν και βέβαια η ίδια θα προίσταται. Και αυτή είναι η τελική του σκέψη.
Εντέλει στο μυαλό του Σόιμπλε το υπάρχον ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παράγει έργο διεξόδου από την κρίση. Λείπει η ενέργεια που θα μπορούσε να το μετασχηματίσει από πελατειακό, υποτελές και κερδοσκοπικό σε υγιές και εν εξελίξει παραγωγικό, ασφαλές και δίκαιο για μια κοινωνία της ευημερίας. Οι πληροφορίες που στηρίζουν και κυκλοφορούν στο σύστημα είναι παρωχημένες και ανεπαρκείς και η διαδικασία της αποδιοργάνωσής του πρέπει να ολοκληρωθεί. Και η εικόνα της αναδιοργάνωσης είναι ακόμα μακρινή και ομιχλώδης. Αλλά σε αυτό το επερχόμενο χάος, σε αυτήν την αφθονία της εντροπίας και την στρατηγική μιας νέας ήττας για τη Γερμανία, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αξιώνει να είναι ο Στρατάρχης. Κάτι σαν την «Αλεπού της Ευρωπαϊκής Ερήμου» http://gnathion.blogspot.gr/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο κύβος ερρίφθη - Αυτό είναι το νέο Φορολογικό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
