ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Ο έρωτας είναι ευχή που γίνεται αγάπη ή κατάρα,

«Μόνο με προσωπική πάλη πετυχαίνεις κάτι στην Ελλάδα», λέει ο Χρ. Παπακαλιάτης

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΚΑΛΙΑΤΗΣ

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μας έχει φέρει πολλές φορές αντιμέτωπους με ερωτικές ιστορίες, όλες ιδωμένες μέσα από την προσωπική του ματιά. Ενα διαφορετικό love story σε μια εποχή που όλα αλλάζουν προτείνει στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα στον κινηματογράφο ο δημοφιλής καλλιτέχνης. Το «Αν...» (όπως τιτλοφορείται η ταινία) είναι μια ιστορία από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Κοινός παρονομαστής όλων; Ο έρωτας! (από την ερχόμενη Πέμπτη στις αίθουσες).

Αν δεχτούμε πως οι τέχνες ευνοούνται από τις κρίσεις, τότε μοιάζει να είναι καλή εποχή για την πρώτη ταινία σας. Συμφωνείτε;

Θα ήθελα να συμφωνήσω. Ομως, όλα είναι τόσο ρευστά σε αυτό που ζούμε που πλέον δεν είμαι σίγουρος για τίποτα, μόνο για το πόσο αγαπάω αυτή την ταινία.

Ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης: Ευχή ή κατάρα;

Ο έρωτας πάντα είναι ευχή που εξελίσσεται ή σε αγάπη ή σε κατάρα. Αγνωστο τι θα έρθει στον καθένα.

Ο έρωτας γενικά Ο έρωτας γενικά είναι ό,τι πιο δυνατό υπάρχει. Καταλυτικό, σαρωτικό, βασανιστικό, ζωντανό και εν τέλει τρομερά δημιουργικό. Είναι τόσο κρίμα, όμως, όταν μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι τελικά όλο αυτό είναι μια ουτοπία.

Στις μέχρι τώρα δουλειές σας εμπνέεστε από τον έρωτα. Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν έμπνευση για ένα μελλοντικό σας σενάριο;

Η πραγματικότητα γύρω μου αποτελεί έμπνευση με μόνο στόχο να φεύγω μακριά της. Σε ένα παραμύθι χωράνε τα πάντα, αλλά όταν βάλεις μεγάλη δόση πραγματικότητας, τότε το παραμύθι χαλάει.

Ξεκινάτε έναν καινούργιο δρόμο. Τον περπατάτε με καινούργιες ιδέες αφήνοντας «σπίτι» τις τεχνικές που ξέρετε από την τηλεόραση ή προτιμάτε να βαδίσετε στα σίγουρα ακολουθώντας τη (δική σας) πεπατημένη;

Ακολουθώ τον δρόμο που είναι ο πιο αληθινός. Δεν αλλάζουν έτσι απότομα οι δρόμοι και ποτέ δεν είναι ένας ή δύο. Είναι πολύ περισσότεροι και ο καθένας μεγαλώνοντας σύμφωνα με τις ανάγκες του αλλάζει δρόμο όποτε και όταν θέλει. Το θέμα είναι να ξέρεις πού θες να πας.

Υπάρχουν δύο περιπτώσεις επιτυχίας: αυτή του ταμείου και η άλλη των κριτικών. Ποια σας αφορά περισσότερο;

Προφανώς του ταμείου, επιβάλλοντας όμως την αισθητική και το επίπεδο που θέλω να έχουν οι δουλειές μου. Το λέω αυτό γιατί όταν ακούω «ταμείο» αμέσως το μυαλό μου πάει σε κάτι φθηνό που εμπεριέχει εκπτώσεις. Για μένα το ταμείο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι η βενζίνη για να κάνω ταινίες.

Οι κριτικοί των σίριαλ έλεγαν πως κάνετε κινηματογραφικές δουλειές. Τώρα που κάνετε κινηματογράφο, θεωρείτε ότι θα είναι ευχαριστημένοι;

Δεν έχω ιδέα. Μακάρι όλοι να είναι ευχαριστημένοι από την ταινία. Και κοινό και κριτικοί. Τι να πω... Το σίγουρο είναι ότι δεν γίνεται να αρέσει σε όλους μια ταινία και αυτό είναι απολύτως δεκτό. Αρκεί να εκφράζεται με αξιοπρέπεια.

Εσείς πότε είστε ευχαριστημένος με μια δουλειά σας;

Σχεδόν ποτέ. Μόνο όταν περάσει αρκετός καιρός τη βλέπω και μόνο τότε έχω τη δυνατότητα να την κρίνω πιο ψύχραιμα.

Ο κόσμος που σας έδωσε νούμερα τηλεθέασης τώρα πρέπει να πληρώσει, για να δει τη νέα σας δουλειά. Σας δημιουργεί άγχος αυτή η συνθήκη, λαμβάνοντας υπόψη την οικονομική συγκυρία που βιώνουμε;

Φυσικά. Είναι πολύ δύσκολη εποχή και ο κόσμος μετράει και το παραμικρό. Ελπίζω και εύχομαι να είναι αντάξια η ταινία της προσμονής και του εισιτηρίου.

Η Ελλάδα αλλάζει δραματικά, οι περισσότεροι νέοι θέλουν να φύγουν έξω. Το σινεμά είναι ένα καλό όχημα για μια τέτοιου είδους «φυγή». Εχετε σκεφτεί να το επιδιώξετε;

Εχω σκεφτεί πόσο κρίμα είναι που δεν υπάρχουν μηχανισμοί που να προωθούν χωρίς κανένα συμφέρον ελληνικά προϊόντα προς τα έξω. Ομως, εδώ καταντήσαμε να είναι σχεδόν ανέφικτο να γυρίσεις μια ταινία στην ίδια σου τη χώρα χωρίς να ματώσεις. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει ένα σύστημα που να σε σπρώχνει να κάνεις πράγματα και δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Ολο «όχι» ακούς. Μόνο με προσωπική πάλη και επιμονή πετυχαίνεις κάτι. Πού θα πάει, όμως? Κάποια στιγμή θα αλλάξει και αυτό.

Σας ακολουθεί η φήμη ενός τελειομανούς και συγκεντρωτικού ανθρώπου που εμπιστεύεται δύσκολα συνεργάτες στον δημιουργικό τομέα. Είστε έτσι και στη ζωή σας; Θέλετε να έχετε πάντοτε το πάνω χέρι;

Οχι, στη ζωή μου είμαι πιο ελαφρύς, πιο αφελής. Ομως στη δουλειά δεν εμπιστεύομαι τόσο δύσκολα όσο νομίζουν κάποιοι. Απλά δεν εμπιστεύομαι καθόλου άπαξ και καταλάβω ότι ο άλλος δεν είναι επαγγελματίας. Και υπάρχουν πολλοί αντιεπαγγελματίες στον χώρο μας. Θα με δεις να παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου, μόνο όταν δω το καράβι να αλλάζει ρότα από αυτή που θέλω. Τότε γίνομαι αφόρητα συγκεντρωτικός. Ομως ο καθένας το ίδιο κάνει όταν αγαπάει κάτι πολύ.

Πιστεύετε πως μπορεί να βρεθεί λύση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα ή θα πρέπει να γίνει ολική ανατροπή;

Αν ολική ανατροπή σημαίνει να εξαφανιστούν όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε, τότε είμαι υπέρ. Ομως, ολική ανατροπή σημαίνει επίσης να αλλάξει ο κόσμος τον τρόπο που σκέφτεται και τον τρόπο που έχει εκπαιδευτεί. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο έως και ανέφικτο αυτό, όμως κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται η λύση.

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ

Συμφωνείτε στο δωρεάν της τέχνης; Σε μια εποχή προσφορών στους μη έχοντες, πιστεύετε πως πρέπει να κάνει το ίδιο και η τέχνη; Αλλά πάλι... την τέχνη, αν δεν την πληρώσεις, την εκτιμάς;

Ναι, συμφωνώ εν μέρει. Οχι, όμως, όταν αυτό γίνεται κανόνας. Είναι άλλο να κάνεις κάτι με την ψυχή σου και να ξέρεις ότι θα ζήσεις και από αυτό. Από την άλλη είναι πολύ ωραίο και ρομαντικό να μην περιμένεις καμία υλική ανταμοιβή. Λειτουργείς αλλιώς. Δεν ξέρω σίγουρα τι είναι πιο αποτελεσματικό για την τέχνη ή τι είναι πιο αληθινό. Το σίγουρο είναι ότι ένας καλλιτέχνης όταν ξεκινάει, δεν ξεκινάει με κίνητρο τα χρήματα. Τα χρήματα έπονται. Η τέχνη προκύπτει από ένστικτο, από συναίσθημα, από ανάγκη, ανεξαρτήτως χρημάτων.

ΤΟ ΚΑΣΤ

Στην ταινία «Αν...», σε σενάριο-σκηνοθεσία Χριστόφορου Παπακαλιάτη, παίζουν οι : Χρ. Παπακαλιάτης, Μ. Καλογήρου, Μ. Κοντού, Γ. Κωνσταντίνου, Θ. Μπαζάκα, Μ. Σολωμού, Β. Χαραλαμπόπουλος κ.ά.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ

 Αναδημοσιευσα Απο Eθνος
molibixarti