2012-11-25 17:18:35
Μία σπουδαία καριέρα κάτω από τα δοκάρια... Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος έδωσε μια συγκλονιστική συνέντευξη μιλώντας εκτενέστατα για την καριέρα του στον Ολυμπιακό, την πίκρα που έμεινε από την Εθνική ομάδα, το πέρασμά του από την Ιταλία, αλλά και τις σχέσεις του με την οικογένεια Κόκκαλη.
Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος μίλησε για όλους και για όλα στη NOVA και την εκπομπή "Legends".
Αναλυτικά η συνέντευξή του:
Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια και πότε θυμάσαι τον εαυτό του να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο;
Πραγματικά θυμάμαι τον εαυτό μου με μια μπάλα. Από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή στο σχολείο και Σάββατο-Κυριακή η μητέρα μου μ' έχανε. Και δεν ήταν μόνο ποδόσφαιρο. Ήταν ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Ήταν μια γειτονιά στο Χατζηκυριάκειο, μια φτωχογειτονιά. Όλοι οι γονείς μας εργάτες στα καράβια και είχαμε μια αλάνα που είχε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και ένα γήπεδο μπάσκετ. Ήταν δίπλα-δίπλα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου έπαιζα ποδόσφαιρο και έφευγα πήγαινα στο μπάσκετ και το αντίστροφο. Είχε πολύ πλάκα γιατί είχαμε συγκεκριμένες ομάδες και πολλές φορές, επειδή ήμουν αρκετά καλός στα αθλήματα, μπορεί να έπαιζα ποδόσφαιρο και η ομάδα μου ταυτόχρονα να έχανε στο μπάσκετ και με φώναζαν να πάω δίπλα για να τους βοηθήσω.
Ποδόσφαιρο στον Αργοναύτη, μπάσκετ στον Φοίνικα Πειραιά. Πότε επέλεξες τελικά ποδόσφαιρο και γιατί;
Επέλεξα ποδόσφαιρο όταν ήμουν μικρός και άρχισε το κορμί μου ν' αντιδράει, οι προσαγωγοί μου είχαν αρχίσει ν' ανοίγουν και μου είχε πει ο γιατρός πως δεν γίνετε αυτό που κάνεις. Δηλαδή, να τελειώνει η προπόνηση του ποδοσφαίρου και να πηγαίνεις στην προπόνηση του μπάσκετ και ότι πρέπει να διαλέξεις. Για να είμαι ειλικρινής, προβληματίστηκα πάρα πολύ, γιατί τ' αγαπούσα πάρα πολύ και τα δύο. Μια κουβέντα όμως του πατέρα μου, εκείνο το βράδυ, ότι και να διαλέξεις εγώ θα είμαι χαρούμενος, απλά να ξέρεις ότι τερματοφύλακας θα είσαι ο ένας και μοναδικός, ενώ μπασκετμπολίστας θα είσαι ακόμα ένας καλός, έπαιξε ρόλο.
Τι είχε δει σ' εσένα και στο είπε αυτό;
Έπαιζε ποδόσφαιρο. Όταν ήταν μικρός, έπαιζε 'δεκάρι'. Καλός παίκτης. Μυαλό δεν είχε.
Τι εννοείς;
Δεν ήταν συγκεντρωμένος. Μετά που τα έζησα στο εξωτερικό, αλλά και στον Ολυμπιακό σε υψηλότατο επίπεδο, ο χαρακτήρας του δεν θα μπορούσε να τον κάνει παίξει σε υψηλό επίπεδο. Όπως και αποδείχθηκε. Εγώ πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Και γενικά δεν πιστεύω στους αδικημένους. Σε όλους αυτούς τους ταξιτζήδες που μπαίνω μέσα και λένε εγώ ξέρεις τι παιχταράς ήμουν, αλλά με έφαγαν. Δεν τα πιστεύω αυτά.
Τερματοφύλακας από την πρώτη μέρα;
Από την πρώτη μέρα.
Τι σε τράβηξε;
Η διαφορετικότητα μάλλον... Γιατί είναι ένα άθλημα μέσα στο άθλημα. Είσαι ξεχωριστός. Και ανεξάρτητα με το ότι λένε πως είναι περίεργοι οι τερματοφύλακες. Ναι μεν περίεργοι, αλλά όχι πάντα με την αρνητική έννοια. Σκέψου τι ευθύνες έχεις να πάρεις πάνω σου. Πρέπει να έχεις κάτι ιδιαίτερο, πρέπει να έχεις ψυχικά αποθέματα. Και προσωπικότητα.
Από πότε συνειδητοποίησες πως θέλεις να γίνεις τερματοφύλακας σε υψηλό επίπεδο;
Δημοτικό. Πιο μικρός από την κόρη μου που είναι τώρα Πέμπτη Δημοτικού. Δευτέρα-Τρίτη... Το κατάλαβα. Αφού έπαιζα στο τσιμέντο και γύριζα όλα τα ρούχα μου σκισμένα και δεν είχαμε χρήματα να πεις ότι θα πάρω άλλα. Όμως, η μητέρα μου, προς τιμήν της, ποτέ δεν μου είπε το παραμικρό. Καθόταν, τα έραβε και μου τα ξανάδινε. Τσιμέντο, σκίζονταν, γέμιζαν αίματα, αλλά δεν είχα ποτέ πρόβλημα.
Πως αντέδρασε η οικογένειά σου όταν κατάλαβε ότι θα ακολουθήσεις το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή, μιας και στα μέσα της δεκαετίας του 80 δεν είχε και την καλύτερη φήμη το συγκεκριμένο επάγγελμα...
Από πάρα πολύ μικρός, ήμουν ανεξάρτητος και αυτόφωτος. Δηλαδή, χωρίς να το καταλάβουν οι άνθρωποι, οι γονείς οι δικοί μου, δεν το έκαναν επί τούτου, ήταν της νοοτροπίας, λίγο πιο ευρωπαϊκή, ότι από μόνος του ας αποφασίσει να κάνει αυτό που θέλει. Είχαμε μια ελευθερία ιδιαίτερη για ελληνικά δεδομένα.
Και για εκείνα τα χρόνια Και για εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι, επειδή προλάβαμε τις αλάνες κλείναμε το δρόμο. Βάζαμε τους κάδους απορριμμάτων και παίζαμε εκεί. Έφευγα το πρωί, 8:30-9:00, και γύρναγα με το που έφευγε ο ήλιος. Ξέχναγα να φάω. Αυτό βέβαια μου έμεινε μέχρι σήμερα. Και τώρα ξεχνάω να φάω.
Κεφάλαιο Ολυμπιακός... Πως άνοιξε;
Κεφάλαιο Ολυμπιακός... Έχουμε πάει με τον αδερφό μου, τον μεγαλύτερο, που έπαιζε και αυτός αμυντικός χαφ και με τον πατέρα μου να παίξουμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μόνοι μας. Οι τρεις μας... Και ενώ παίζουμε κανένα μισάωρο, έρχεται το εφηβικό του Ολυμπιακού ή το παιδικό να κάνει προπόνηση και έπρεπε να βγούμε έξω. Στενοχωρήθηκε ο πατέρας μου, γιατί ήταν Σάββατο και ήθελε να παίξουμε οικογενειακά και ζήτησε από τον τότε προπονητή, αν μπορούμε να συμμετάσχουμε. Η ηλικία ήταν για τον αδερφό μου που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος, αλλά έβαλαν και εμένα. Μετά από μία ώρα προπόνηση, ο προπονητής έπιασε τον πατέρα μου και του είπε ότι αύριο το πρωί να υπογράψουμε. Αργότερα, βέβαια, ο αδερφός μου ακολούθησε τη νομική, ήταν πιο πολύ των γραμμάτων...
Στην πρώτη ομάδα πως βρέθηκες; Αρχικά ως τρίτος...
Είχαμε ένα παιχνίδι, φιλικό, με τους ερασιτέχνες. Βέβαια, πάντα, με περνούσαν μία σκάλα. Όταν η ηλικία μου ήταν για παιδικό, εγώ έπαιζα εφηβικό. Όταν ήταν για εφηβικό, έπαιζα ερασιτεχνικό. Οπότε ήμουν στους ερασιτέχνες του Ολυμπιακού, μαζί με τον Κώστα τον Σταματίου, έναν αρκετά καλό τερματοφύλακα, πραγματικά. Ήμασταν οι δυο μας. Και παίξαμε ένα φιλικό στις Τζιτζιφιές και με το που τελειώνει το παιχνίδι, έρχεται ο Θανάσης ο Μπέμπης, ο οποίος για μένα είναι μεγάλη μορφή.
Μόλις είχα ξεντυθεί, μου λέει, μικρέ ξαναντύσου, φεύγουμε για την αντρική ομάδα. Σε θέλει επάνω ο Λιούμπκο Πέτροβιτς να σε δει. Ταχυπαλμία τεράστια στη διαδρομή Τζιτζιφιές-Ρέντη και μου έλεγε τότε ο κυρ-Θανάσης, μικρέ είναι η ευκαιρία της ζωής σου. Κανόνισε να πας καλά. Τότε, ο Ολυμπιακός ήταν να έπαιρνε για τρίτο τερματοφύλακα, καθώς είχε υποπέσει ο Ηλίας Ταληκριάδης σε πειθαρχικό παράπτωμα, ή εμένα ή τον Αλέκο τον Δέλλιο από τη Βέροια.
Σε βοήθησε το γεγονός ότι πάντα στις προπονήσεις ήσουν με μεγαλύτερους;
Σαφέστατα. Και όχι μόνο αυτό. Με βοήθησαν αρκετά και τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειάς μου. Από πάρα πολύ μικρός είχα γίνει αντράκι. Χατζηκυριάκειο... Εκείνη την εποχή, όσοι ξέρουν από Αθήνα, καταλαβαίνουν... Και αυτό με βοήθησε, αλλά και ο Λιούμπκο Πέτροβιτς, ο οποίος όταν πήγα στην προπόνηση και δεν είχα παπούτσια με τάπες που χρειάζονται για χορτάρι, γιατί εμείς παίζαμε σε χώμα, με το που το είδε τους έβαλε να μου φέρουν ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια. Ενδιαφέρθηκε για μένα. Είναι κάτι που μου έχει μείνει. Και θα ήθελα να το κάνω και εγώ στους παίκτες μου. Όπως το ίδιο έκανε αργότερα και ο Αντσελότι σε μένα. Είναι μεγάλες κινήσεις αυτές.
Σε κερδίζουν...
Σε κερδίζουν... Σαφέστατα Τι θυμάσαι από εκείνη την προπόνηση; Τα πήγες καλά;
Τα πήγα καλά. Υπέγραψα μετά από τρεις μέρες.
Άρα, τον κέρδισες και εσύ...
Τον κέρδισα ναι... Θυμάμαι, πριν από αυτή την προπόνηση. Όταν ήμουν στους ερασιτέχνες και τους έφηβους του Ολυμπιακού, τότε που το Ρέντη ήταν μισοτελειωμένο, μισογκρεμισμένο, ότι τελείωνε η προπόνηση που κάναμε εμείς στο πάνω γήπεδο, στο χώμα και ενώ όλα τα υπόλοιπα παιδιά έφευγαν για να πάνε στα ντους, καθόμουν κρυφά στα χαλάσματα, στις σιδεριές και κοίταγα την αντρική ομάδα. Και έλεγα από μέσα μου θα έρθω. Σε λίγο καιρό θα έρθω. Κάθε μέρα.
Πίστευες πολύ...
Πολύ ναι... Αυτοπεποίθηση χωρίς καθόλου αλαζονεία. Την είχα και την έχω πάντα.
Πολύ δύσκολο όμως για την ηλικία σου. Να μην έχεις αλαζονεία, ενώ έχεις αυτοπεποίθηση...
Ναι... Πάντα το διαχειριζόμουν καλά αυτό. Τα όρια τα ξεχώριζα από πάρα πολύ μικρός.
Μέχρι να αρχίσεις να παίζεις, γιατί πήγες στον Ολυμπιακό το 1992, σε ηλικία 16 χρόνων, πως κρατιόσουν ψυχολογικά και λες θα έρθει η ευκαιρία μου και εγώ πρέπει να βελτιώνομαι να δουλεύω...
Εντάξει, τότε ήταν εύκολο. Το να κάνεις προπόνηση με τα ινδάλματά σου από μόνο του είναι ένα τεράστιο κίνητρο. Εγώ ήμουν και οπαδός του Ολυμπιακού, δεν το έχω κρύψει ποτέ, οπότε πήγαινα κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Το να βλέπεις όλα αυτά τα ινδάλματά σου και να κάνεις προπόνηση... Βέβαια, ήταν δύσκολο μέσα μου. Έπρεπε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος κάποια στιγμή. Και αργότερα λειτούργησε ανασταλτικά στην καριέρα μου αυτό... Το συναισθηματικό κομμάτι ήταν και το πιο δύσκολο γιατί ναι μεν ήταν ινδάλματά μου, αλλά από την άλλη και έπρεπε να τους πιάσω τα σουτ και έπρεπε να τους την πω, με τον τρόπο μου, με σεβασμό βέβαια πάντα.
Προς τιμήν τους, όμως, όλα τα παιδιά όσες φορές κι αν δημιουργήθηκαν μικροεντάσεις, μετά μου μίλαγαν, μου ζητούσαν συγγνώμη. Θυμάμαι, χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Παναγιώτη Σοφιανόπουλο, με τον οποίο τσακωθήκαμε σε μια προπόνηση, μου μίλησε άσχημα και του είπα σε παρακαλώ μην μου μιλάς έτσι, δεν στο επιτρέπω και ήρθε μετά στα ντους και μου είπε μικρέ σου ζητάω συγγνώμη. Και ήμουν 16 ετών.
Ανυπόμονος, δεν ήσουν τότε; Το όνειρό σου ζούσες. Έπαιζες καθημερινά με αυτούς που θαύμαζες...
Καθόλου. Η κόρη μου είναι ανυπόμονη πολύ και δεν ξέρω από που το έχει πάρει. Εγώ είμαι της άποψης ότι κοιτάω το ρολόι στον τοίχο και ξέρω ότι θα πάει η ώρα η κατάλληλη και απλά περιμένω να πάει. Η Ιωάννα είναι τρομερά ανυπόμονη.
Τις πρώτες εμφανίσεις σε πρωτάθλημα της έκανες με την Προοδευτική...
Ναι... Πανεπιστήμιο για μένα η Προοδευτική. Ήταν τότε που οι ομάδες ήταν αρκετές. Έκανα πάρα πολλά καλά παιχνίδια, βγήκαμε η καλύτερη άμυνα της Β' Εθνικής. Δεν είχα κλείσει ούτε καν τα 19. Δύσκολα παιχνίδια. Η τότε Β' Εθνική δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή. Και το λέω αυτό γιατί παρακολούθησα αρκετά παιχνίδια Β' Εθνικής και για στόχους της ομάδας, αλλά και γενικότερα επειδή μ' αρέσει το ποδόσφαιρο. Ήταν υψηλού επιπέδου η Β' Εθνική τότε. Τώρα είναι μεγάλη η απόκλιση. Τρομερή εμπειρία. Και αθλητικά και ανθρώπινα.
Τι κέρδισες εκεί;
Θησαυρό... Σεντούκι. Που τον χρησιμοποίησα αργότερα. Εμπειρίες, συμπεριφορές, γιατί άλλο η προπόνηση, άλλο οι αγώνες. Υπάρχουν παίκτες προπονήσεων και παίκτες αγώνων. Εγώ απέδειξα στον εαυτό μου ότι είμαι και παίκτης αγώνα. Ενενηντάλεπτα. Και αυτό που λέω τώρα σε κάποια παιδιά δικά μας. Είσαστε καλοί παίκτες, το να πάτε δανεικοί δεν είναι υποτιμητικό. Γιατί το έχετε τοποθετήσει έτσι στο μυαλό σας; Πηγαίνετε παίξτε 30 παιχνίδια και αποδείξτε σε όλους ότι εγώ είμαι, εγώ θα παίξω του χρόνου.
Όπως έκανα εγώ με τον Λίμπρεχτς. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο μέσα μου. Γιατί όταν μου είπε ο Λίμπρεχτς ότι δεν σε θέλω, δεν μου κάνεις, θα πας στον Ιάλυσο, εγώ είχα ήδη πρόταση από την Προοδευτική. Και του λέω κόουτς θέλω να πάω στην Προοδευτική. Και μου είχε πει τότε, όχι θα πας στον Ιάλυσο γιατί ήταν να πάρει ο Ολυμπιακός τον Αλέκο Κακλαμάνο και θα πήγαινα εγώ ως αντάλλαγμα. Όμως αρνήθηκα.
Από τότε, όταν θεωρούσα πως έχω δίκιο, δεν υπολόγιζα όποιος κι αν ήταν. Μου λέει ότι θα πας εκεί, γιατί αλλιώς θα σου κόψω την καριέρα, δεν είσαι καλός τερματοφύλακας, άρχισε να εξοργίζεται γιατί ο Ολλανδός αν του πήγαινες κόντρα σε απειλούσε. Και εγώ του είπα όχι, θα πάω Προοδευτική. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φύγω από εδώ. Και τελικά την επόμενη χρονιά, τα έφερε έτσι η συγκυρία και η ζωή, που Ολυμπιακός-Απόλλωνας, εγώ ήμουν πρώτος τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό και αυτός προπονητής στον Απόλλωνα.
Φοβήθηκες ότι δεν θα γυρίσεις ξανά στον Ολυμπιακό, φεύγοντας για την Προοδευτική;
Θα σου πω την αλήθεια... Όταν γύρισα στο σπίτι, ανεξάρτητα με το ότι αντέδρασα στον Λίμπρεχτς, πηγαίνοντας προς το σπίτι σκέφτηκα, μήπως έχει δίκιο; Μήπως ξέρει κάτι παραπάνω; Έχει δουλέψει σε Αϊντχόφεν, έχει δουλέψει σε μεγάλες ομάδες... Μήπως ξέρει κάτι παραπάνω από μένα; Έχει δει τόσους τερματοφύλακες. Δεν είχα τον φόβο μήπως δεν γυρίσω ξανά στον Ολυμπιακό. Ήταν ξεχωριστά μέσα μου το συναισθηματικό με το επαγγελματικό. Ήξερα πως θα παίξω Α' Εθνική, ότι κι αν γίνει.
Παρά το ότι κλονίστηκε η ψυχολογία σου, το ξεπέρασες όμως...
Ένα βράδυ μου πήρε....
Προσπαθώ να καταλάβω που έβρισκες τη δύναμη γιατί ήσουν μικρός...
Το ένιωθα. Ήξερα για τι έχω γεννηθεί. Όχι ότι είχα γεννηθεί να γίνω αυτό που έγινα. Το είπα και στη παρουσίαση σαν προπονητής του Πανιωνίου. Ξέρω ότι γεννήθηκα έτοιμος γι' αυτό. Όχι ότι γεννήθηκα καλός. Έχει διαφορά. Το ένα δηλώνει αυτογνωσία, το άλλο αλαζονεία. Ξέρω ότι γεννήθηκα έτοιμος να κάνω αυτό το πράγμα. Ξέρω ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη η ζωή μου με τη μπάλα.
Δεν σε είχε επηρεάσει ούτε το γεγονός ότι τότε από τις Ακαδημίες του Ολυμπιακού δεν έβγαιναν καλοί παίκτες;
Καθόλου.
Ο πρώτος μετά από πολλά χρόνια...
Ναι, ο πρώτος... Καθόλου. Δεν είχε να κάνει. Σας το είπα και πριν. Εγώ θα έπαιζα μπάλα στην Α' Εθνική, οπουδήποτε.
Γυρίζεις από την Προοδευτική, σαφώς πιο έτοιμος...
Ναι... Επιλογή του Μπάγεβιτς. Ήταν ακόμα στην ΑΕΚ προπονητής, στα τελειώματα με την ΑΕΚ. Κάναμε ένα φιλικό ΑΕΚ-Προοδευτική στην Φιλαδέλφεια και είχα πάει εκπληκτικά. Τετάρτη παίξαμε το φιλικό και Κυριακή ήρθε να με δει στο Δόξα Βύρωνα-Προοδευτική, στο Βύρωνα. Και την επόμενη μέρα, με ειδοποίησαν από τον Ολυμπιακό ότι γυρίζω.
Γυρίζεις στον Ολυμπιακό, πάλι ως τρίτος. Μέσα σου πως το έχεις; Πως περιμένεις ότι θα πάει αυτή η χρονιά;
Ήρεμος είμαι μέσα μου, να κερδίσω πράγματα. Δεν θα είμαι πλέον το παιδάκι, ο μικρός. Θα είμαι ο τρίτος τερματοφύλακας. Είναι διαφορετικό.
Και παρόλα αυτά την 3η αγωνιστική, σου λέει Ηρακλής-Ολυμπιακός...
Ναι, μέσα στο Καυτανζόγλειο γιατί είχε χτυπήσει ο Αλέκος ο Ράντος και ο Φώτης ο Στρακόσια, προερχόταν από δύο άτυχα αποτελέσματα. Το οξύμωρο της υπόθεσης ήταν ότι ο Φώτης ο Στρακόσια για μένα έχει υπάρξει ένας μεγάλος αδερφός. Δηλαδή, όλα τα χρόνια, απ' όταν ήμουν 16 ετών, δεν κάναμε ιδιαίτερη τεχνική στην προπόνηση, μου έκανε ο Φώτης, με πηγαινόφερνε γιατί δεν υπήρχαν χρήματα στην οικογένειά μου. Εγώ πήγαινα ακόμα Λύκειο τότε, οπότε πήγαινε στον Λυκειάρχη να τον παρακαλέσει να μη μου γράψει κάποιες απουσίες γιατί θα έμενα στην ίδια τάξη, καθώς έπρεπε να συμμετάσχω στις προπονήσεις. Και ήταν τρελό παιχνίδι της μοίρας, ότι εγώ έπρεπε να πάρω τη θέση του Φώτη.
Γενικά, η σχέση σου και με τον Φώτη και με τον Αλέκο, γιατί αυτούς ξεπέρασες για να πάρεις τη θέση του βασικού, πως ήταν;
Η σχέση μου με όλους τους τερματοφύλακες, πλην ενός ήταν εκπληκτικές σε όλη την καριέρα μου. Ελλάδα και Ιταλία. Θα πω μόνο το χαρακτηριστικό, ότι με το Μάρκο Στοράρι στη Μεσίνα, μοιραστήκαμε τα παιχνίδια. Έπαιξε εκείνος τον πρώτο γύρο και λίγο από τον δεύτερο και εγώ σχεδόν όλο το δεύτερο γύρο. Πάρα πολύ καλός τερματοφύλακας, το έδειξε και η πορεία του. Με θεωρούσε πολύ μεγάλο τερματοφύλακα, τον θεωρούσα πολύ μεγάλο τερματοφύλακα, υγιείς ανταγωνισμός. Τελειώνει το πρωτάθλημα και την επόμενη μέρα παίρνουμε το αεροπλάνο και πάμε Σαντορίνη οι δυο μας 10 μέρες.
Δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα...
Τίποτα όχι.. Και γενικά ο υγιής ανταγωνισμός μόνο καλό μπορεί να σου κάνει. Πήρα πολλά πράγματα από το Μάρκο. Όπως απ' όλους τους ανθρώπους παίρνω πράγματα.
Για να γυρίσουμε στο ματς του Καυτανζογλείου... Πότε έμαθες ότι θα παίξεις; Μέσα στη βδομάδα;
Το μεσημέρι της Κυριακής.
Μέχρι τότε, δεν σου είχε πει τίποτα ο κόουτς;
Τίποτα...
Ταχυπαλμία όσο είχε και στην πρώτη προπόνηση με τον Πέτροβιτς ή πιο ήρεμα τώρα;
Όχι, πιο ήρεμα. Γιατί ξέρω πως δεν έχω να χάσω τίποτα. Είναι σαν το πέναλτι. Είναι σαν το μύθο του πέναλτι με τον τερματοφύλακα. Το πέναλτι για τον τερματοφύλακα είναι ότι καλύτερο μπορεί να του συμβεί. Αν το φάει δεν λέει κανείς τίποτα, αν το πιάσει γίνεται ήρωας.
Σου είπε κάτι συγκεκριμένο ο προπονητής;
Με φώναξε στο δωμάτιο. Και μου λέει κάνε το παιχνίδι σου, είσαι καλός τερματοφύλακας και τίποτα άλλο. 10 δευτερόλεπτα.
Και μπήκες μέσα και κράτησες ανέπαφη την εστία σου...
Ναι, έκανα καλό παιχνίδι. Και μάλιστα είχα πιάσει ένα τετ-α-τετ του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Μετά έπαιξε για δύο ματς ο Αλέκος ο Ράντος...
"Ναι γύρισε, ήταν υγιής πλέον".
Αλλά αποβλήθηκε σε ένα ματς με τον Αθηναϊκό...
Του Αγίου Δημητρίου... Το παιχνίδι με τον Αθηναϊκό ήταν του Αγίου Δημητρίου γιατί φώναζε όλο το γήπεδο: 'Μητσάρα γερά και χρόνια σου πολλά'.
Όνειρο και αυτό... Όλοι αυτοί, με τους οποίους κάποτε ήσασταν μαζί, να φωνάζουν το όνομά σου.
Εκπληκτικό.
Σαν συναίσθημα, μέχρι τότε το πιο έντονο στη ζωή σου;
Ναι. Το πιο έντονο.
Από εκεί, μέχρι το τέλος της σεζόν τα παίζεις όλα.
Όλα, ναι....
Πως το διαχειρίζεσαι; Το πιο απλό... Πως;
Μέχρι να τελειώσει και η τελευταία αγωνιστική, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Συνειδητοποίησα το μέγεθος με το που τελείωσε. Έτσι κι αλλιώς δεν άλλαξαν οι συνήθειές μου στην καθημερινότητά μου. Ήμουν ιδιαίτερα προσηλωμένος σε αυτό που έκανα. Με το που τελείωσε η τελευταία αγωνιστική και έβγαινα έξω, πήγαινα σε τράπεζες, για καφέ και άλλα, εκεί συνειδητοποίησα το μέγεθος....
Από την αγάπη του κόσμου...
Ναι. Είναι σαν παραμύθι. Πειραιωτάκι, από τις Ακαδημίες του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός έχει να πάρει 10 χρόνια πρωτάθλημα, παίρνει με το που μπαίνει εκείνος, ο καλύτερος τερματοφύλακας της χρονιάς. Ένα παραμύθι που στον καθένα του φαινόταν γλυκό και όμορφο.
Και είσαι στα 21. Δεν τα έχεις κλείσει...
Ακριβώς 20 ετών.
Πως πατάς στην γη; Δεν ξεφεύγεις;
Δεν ξέρω. Θα μπορούσα υπό άλλες προϋποθέσεις. Είχα να χειριστώ άλλα ζητήματα, πιο σημαντικά.
Όπως;
Δεν ήταν όλα ρόδινα στη ζωή μου. Έχω γυρίσει και παίζω βασικός στον Ολυμπιακό με 4 εκατ. δραχμές τότε. Δεν σημαίνει ότι έχουν λυθεί τα προβλήματα στο σπίτι.
Πάντα, αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχουν;
Ναι. Και είμαι υπερήφανος γι' αυτό. Θεωρώ, ιδιαίτερα σημαντικό να μην ξεχνάς από που ξεκίνησες και να σε ακολουθεί σαν Φάρος. Όχι σαν αγκάθι, σαν βάρος, αλλά να μην ξεχνάς. Και νομίζω και γενικότερα για την κοινωνία μας αυτές τις μέρες είναι ένα καλό χαστούκι, στην όλη άσχημη κατάσταση, για να ισιώσουμε όλοι μας. Γιατί είχαμε ξεφύγει.
Ξεχάσαμε από που ξεκινήσαμε...
Ξεχάσαμε πολλά. Μιλάμε, σε πολύ λίγο χρόνο τα ξεχάσαμε.
8 Δεκεμβρίου του 1996 παίζεις το πρώτο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Για φίλαθλο του Ολυμπιακού σε ηλικία 20 χρόνων, φαντάζομαι δεν είναι ένα οποιοδήποτε ματς.
Όχι. Τι με βοήθησε σε εκείνο το παιχνίδι; Μέναμε στο Ουράνιο Τόξο στη Κηφισιά. Κατεβαίναμε και ήταν μεσημέρι για να πάμε πιο νωρίς στο γήπεδο και είναι κάτι εργάτες, στον Κηφισό τότε, ακόμα υπήρχε ο Κηφισός και δουλεύουνε ντάλα μεσημέρι. Δεν θυμάμαι τι καιρό είχε, αλλά δουλεύανε. Και όπως ήμουν τόσο αγχωμένος τους βλέπω και λέω τι αγχώνεσαι ρε μεγάλε. Κοίτα τι κάνουν οι άνθρωποι μέσα στο μεσημέρι. Εσύ τυχερός είσαι. Και αυτό ήταν ο καταλύτης για να πάω καλά.
Όλη αυτή την εβδομάδα, οι φίλοι σου οι οποίοι είναι και Ολυμπιακοί φαντάζομαι, η οικογένειά σου, σου έλεγε ξεχωριστά πράγματα;
Απομακρύνομαι, απομακρύνομαι.
Κλείνεσαι στον εαυτό σου;
Κλείνομαι στον εαυτό μου. Όχι πριν από τέτοια ματς. Για μένα αυτό είναι το μεγαλύτερο προσόν ενός αθλητή. Να μην τα διαχωρίζει. Το ίδιο άγχος που είχα στο Μίλαν-Τσέλσι στη Νέα Υόρκη, είχα και στο Γιάννινα-Αστέρας Τρίπολης. Είναι ακριβώς η ίδια διαδικασία. Παρασκευή βράδυ, 23:00-23:30 είναι το κινητό μου ανοικτό. Κλείνει και ανοίγει ξανά την Κυριακή το βράδυ. Με ξέρουν οι δικοί μου, δεν θέλω να μου μιλάει άνθρωπος. Αυτοσυγκεντρώνομαι.
Απομόνωση...
Από μόνος μου. Και έχει πολύ πλάκα γιατί στις ομάδες που άλλαζα, τα τελευταία χρόνια συχνά, μέχρι να με μάθουν ότι την Κυριακή δεν θέλω να μου μιλάει άνθρωπος, τους φαινόταν παράξενο.
Με τόσες εμπειρίες, εντάξει, πρέπει να τους δικαιολογήσεις ότι τους φαινόταν παράξενο.
Δεν έχει να κάνει με τους άλλους. Έχει να κάνει με εμένα. Έπρεπε εγώ να συγκεντρωθώ. Να φέρω το παιχνίδι στο μυαλό μου. Να είμαι αυτός που πρέπει.
Στις αρχές Απριλίου, με το 2-0 επί του Παναθηναϊκού, επί της ουσίας κλείνει μια κακή δεκαετία για τον Ολυμπιακό. Τι άλλαξε ο Μπάγεβιτς; Γιατί ο Ολυμπιακός έφτασε στο πρωτάθλημα;
Ο Μπάγεβιτς ήταν και φαντάζομαι είναι ακόμα και σήμερα, προσωποκεντρικός. Ήθελε να περνούν όλα από τα χέρια του. Έχει σωστές απόψεις για το πως πρέπει να λειτουργεί μια ομάδα. Αρκετά μπροστά από την εποχή του, σε ότι αφορά την πειθαρχία και τη σοβαρότητα της προπόνησης, πράγματα που έρχονται τώρα στην επιφάνεια και τα ακολουθούν όλοι. Οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους για το τι άλλαξε. Και με τον Ολυμπιακό και με την ΑΕΚ.
Θέλω ένα παράδειγμα να μου πεις. Δηλαδή μια διαφορά προ Μπάγεβιτς, που ζούσες την ομάδα και μια διαφορά σημαντική από τη στιγμή που ανέλαβε ο Μπάγεβιτς.
Ο προπονητής οφείλει να είναι ηγέτης. Είχε την ηγετική φυσιογνωμία. Δεν φοβάται να πάρει πάνω του όλες τις ευθύνες. Αναλαμβάνει αυτός τις ευθύνες του. Επηρεάζει τους πάντες. Από τον φροντιστή, μέχρι τον άνθρωπο που κουρεύει το χορτάρι. Τελειομανής. Ένα παράδειγμα. Τι έχω πάρει από εκείνον τώρα που είμαι προπονητής και το κάνω. Δύο ώρες πριν την προπόνηση, τσέκαρε το γήπεδο της προπόνησης, να μην υπάρχει ούτε μία μικρή λακούβα. Αυτό δείχνει πόσο νοιάζεσαι για τους παίκτες σου.
Και πόσο θέλεις όλα να λειτουργούν στην εντέλεια...
Ναι. Απ' όλους έχω κλέψει πράγματα. Και από τον Αντσελότι, τον Σπαλέτι, τον Μπάγεβιτς, τον Κάτανετς. Απ' όλους.
Η επόμενη σεζόν δεν ξεκινάει καλά για σένα. Στο πρώτο κιόλας ματς υπάρχει ένας σοβαρός τραυματισμός.
Σημαντικό μάθημα κι αυτό.
Πάμε στα άκρα. Από το ζενίθ στο ναδίρ...
Με ξεχάσανε όλοι. Δεν χτύπαγε το τηλέφωνό μου. Δεν ενδιαφερόταν κανένας. Έχω περάσει το καλοκαίρι της πρώτης χρονιάς που όλοι ασχολούνται μαζί μου και πάρα πολύ γρήγορα, μέσα σε 1,5-2 μήνες δεν ενδιαφέρεται άνθρωπος για μένα. Ο μόνος που ενδιαφέρθηκε για μένα ήταν ο Γιώργος ο Γλου. Και προσπάθησα κάποια στιγμή να το ξεπληρώσω. Από την εταιρεία με τα αθλητικά ήδη, του είπα ότι από τη στιγμή που είμαι τραυματίας δεν θέλω το συμβόλαιο και μου απάντησε, όχι για μένα είσαι αθλητής μου.
Δεν την περίμενες αυτή την αλλαγή; Ήταν μια σφαλιάρα για σένα;
Δεν περίμενα ούτε αυτό του καλοκαιριού, ούτε αυτό που ακολούθησε. Οπότε, τα έζησα πολύ γρήγορα και τα δύο και ήταν ό,τι έπρεπε για να τελειώνουμε και με τα δύο και να ξέρω ακριβώς τι μου συμβαίνει.
Γενικά ήταν και ένα μάθημα να μην είσαι στα άκρα... Ούτε πολύ πάνω, ούτε πολύ κάτω...
Ναι, ακριβώς. Γενικά πρέπει να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου. Και τη νίκη και την ήττα.
Πως το ξεπέρασες αυτό που ένιωσες όλο αυτό το διάστημα; Πάνω που αρχίζεις να καθιερώνεσαι σου συμβαίνει ένας σοβαρός τραυματισμός...
Εύκολα. Προσηλώνομαι γενικά σε ό,τι έχω να κάνω. Προσηλώθηκα στο να γίνω γρήγορα καλά, στο να βρω ξανά τα πατήματά μου και τελείωσε.
Καθόλου ανασφάλεια;
Καθόλου, καθόλου.
Το συναίσθημα το να βλέπεις τους συμπαίκτες σου να παίζουν σε ένα γεμάτο γήπεδο για το Τσάμπιονς Λιγκ;
Επειδή είχα αρκετούς τραυματισμούς στην καριέρα μου, ποτέ δεν είχα ζήλεια γιατί εγώ έκανα τον εαυτό μου να λειτουργεί ως μέλος της ομάδας. Οπότε, δεν θεωρούσα ότι απέχω. Δεν με έβγαζα απ' έξω. Μ' έβαζα μέσα στον κύκλο, οπότε χαιρόμουν μαζί τους. Και στη Ριζούπολη τα ίδια και στο Τσάμπιονς Λιγκ τα ίδια.
Είναι η ίδια χαρά;
Δεν είναι ίδια ακριβώς, αλλά είναι χαρά. Το νόημα το έχουν πιάσει οι Ιταλοί. Ξέρετε κάτι, είμαστε 22 άτομα, όλοι έχουμε κάτι να κερδίσουμε. Σ' ένα πρωτάθλημα με τόσους αγώνες, με το Κύπελλο, σε μια πορεία όλοι θα γίνουμε μάγκες, όλοι θα πάρουμε λεφτά, όλοι θα είμαστε ήρεμοι μέσα στην εβδομάδα που έρχεται. Εμείς, οι οικογένειές μας. Οπότε, συμμετέχουν όλοι και γι' αυτό το λόγο δεν επιτρέπουν σε κανέναν να παίξει με την Κυριακή τους. Έτσι το λένε στην Ιταλία. Δεν παίζει κανείς με την Κυριακή μου.
Επέστρεψες μετά τον τραυματισμό, πάλι στο Καυτανζόγλειο. Ένιωθες καθόλου φόβο ή μπήκες μέσα προσηλωμένος σα να μη συνέβη τίποτα ποτέ;
Γενικά με τον φόβο, ακόμα και όταν υπάρχει στη ζωή μου με οτιδήποτε, προσπαθώ να τον αντιμετωπίζω. Τις κοιτάω κατάματα τις φοβίες μου. Όχι, ήξερα ότι αυτό δεν θέλεις να κάνεις; Τι να φοβηθώ; Αφού αυτό δεν παρακαλάς, αυτό δεν περιμένεις τόσα χρόνια;.
Το καλοκαίρι του '98 έζησες μια μεγάλη εμπειρία με την Εθνική Ελπίδων, με την οποία φτάσατε στον τελικό στο Βουκουρέστι...
Η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου. Με διαφορά από τη δεύτερη. Ο τελικός. Κυρίως γιατί είχαμε υποσχεθεί στον πατέρα του Παναγιώτη Κατσούρη, ότι θα του φέρουμε το Χρυσό. Η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου. Ήμασταν μια φουρνιά πολύ δεμένοι. Παιδιά του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, αλλά πραγματικά ήμασταν μια οικογένεια.
Φτάσαμε μέχρι τον τελικό, αποκλείοντας μεγάλες ομάδες και μεγάλους παίκτες. Στα τελευταία λεπτά κάνω ένα λάθος γιατί είχα στο μυαλό μου δεύτερη σκέψη. Είναι τελευταία λεπτά, είναι τόσο εύκολο το σουτ, που σκέφτομαι να δω αν ο Λυμπερόπουλος είναι μόνος του. Που ήταν μόνος του. Αλλά, όχι, δεν είναι έτσι. Τελειώνει η μία φάση και μετά ξεκινάει η άλλη.
Και την θεωρείς ως μια από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας σου;
Ανέβασα πυρετό το βράδυ από τη στεναχώρια μου. Ήρθε ο κυρ-Γιάννης ο Κόλιας να με ηρεμήσει. Η χειρότερη ναι.
Η επόμενη σεζόν, 1998-99, ψάχνοντάς την, μου φαίνεται πως είναι η πιο πετυχημένη...
Ναι, η πιο πετυχημένη. Υπήρχαν μέρες που ένιωθα ότι δεν μπαίνει γκολ ακόμα κι αν παίζαμε τρεις μέρες. Ένιωθα τόσο καλά, τόσο σίγουρος, που όπου κι αν πηγαίναμε να παίξουμε, Ελλάδα, Ευρώπη, ήξερα ότι θα ματώσουν για να μου βάλουν γκολ.
Ποια επέμβαση σου έχει μείνει; Γιατί στον κόσμο έχει μείνει αυτή στο Τορίνο, η τριπλή...
Ναι... Ξέρετε, είναι από τις επεμβάσεις που είναι καλές, αλλά είναι εντυπωσιακές για τον κόσμο. Γιατί είναι και τρεις. Υπάρχουν άλλες επεμβάσεις που έχουν μείνει σε μένα. Επεμβάσεις που έχουν να κάνουν με την τεχνική περισσότερο. Δηλαδή, υπήρχε ένα παιχνίδι μέσα στη Φιλαδέλφεια που γίνετε ένα φάουλ. Μέσα σε λάσπη, τρομερή λάσπη. Και παρεμβαίνουν 7-8 πόδια και πρέπει να περιμένω μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και τελευταία στιγμή το βγάζω με το δεξί μου χέρι, έχει κάνει προβολή και ο Ντέμης... Τέτοιες φάσεις είναι οι πιο δύσκολες.
Που δεν έχεις καθαρό πεδίο, που δεν ξέρεις που πάει η μπάλα και πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιδράσεις...
Ναι. Γι' αυτό και βλέπετε πολλά γκολ από φάουλ, απευθείας, από μακρινή απόσταση, που κάνει κίνηση ο επιθετικός, ο αμυντικός και κανείς δεν βρίσκει τη μπάλα. Και νομίζει ο κόσμος τι έκανε ο τερματοφύλακας. Δεν είναι έτσι. Σε παρασύρει. Λες τώρα θα τη βρει. Οπότε η φάση, αρχίζει και μετράει από τη στιγμή που δεν την βρίσκει κάποιος.
Κάτι που είναι πολύ κοντά και δεν μπορείς να αντιδράσεις...
Πολύ κοντά. Οπότε, όποιος θέλει να κρίνει τον τερματοφύλακα να βλέπει την φάση από τη πίσω κάμερα για να καταλάβει τι έχει συμβεί.
Κάνεις τα πρώτα σου παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στον αγώνα με τη Πόρτο "πιάνεις" ένα πέναλτι, του Ντρούλοβιτς. Πως ένιωσες; Μπαίνεις στο πρώτο εντός έδρας παιχνίδι στο Τσάμπιονς Λιγκ, 65.000-70.000 κόσμος...
Έτσι κι αλλιώς, είχαμε πολύ κόσμο και στην Ελλάδα....
Δεν είναι άλλο επίπεδο το Τσάμπιονς Λιγκ; Δεν το νιώθεις;
Είναι τρομερή διοργάνωση. Είναι ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη. Είναι τιμή για έναν ποδοσφαιριστή να συμμετάσχει. Αλλά ήταν συνέχεια της όλης πορείας, παίζαμε καλό ποδόσφαιρο, ήμασταν πολύ δεμένοι, ήμασταν μια οικογένεια. Μαζευόμασταν στο δωμάτιο του Καραταϊδη και οι 20 πριν τα παιχνίδια....
Βοηθούσε αυτό;
Αν βοηθούσε; Ήμασταν μια παρέα. 20 άτομα σε ένα δωμάτιο. Καραταϊδης, Καραπιάλης στο δωμάτιο και όλοι οι υπόλοιποι.
Πως το καταφέρατε αυτό;
Βγήκε. Είναι αυτό που λένε στην Ιταλία, το «γκρούπο». Ήμασταν μια οικογένεια. Αυτό που θέλω τόσο πολύ να γίνουν τα παιδιά, τώρα στον Πανιώνιο. Κάθε εβδομάδα, πριν τα παιχνίδια, σ' ένα δωμάτιο. Γέλια, πειράγματα. Και πειράγματα του στιλ, αύριο θα σε κάνει ο τάδε, θα σου περάσει τη μπάλα κάτω από τα πόδια και τέτοια.
Και σου βγάζει και πείσμα όλο αυτό...
Ναι, σου βγάζει και πείσμα.
Δεν σκέφτηκες ποτέ, όταν όλοι έγραφαν καλά λόγια για σένα, ακόμα και η ιταλική gazzetta, ότι είναι τόσο μεγάλος τερματοφύλακας, όσο και το όνομά του, να φύγεις; Δεν είχες προτάσεις;
Είχαμε, από την Άρσεναλ. Από την στιγμή, όμως, που ο πρόεδρος ήθελε να μείνω, για μένα είχε τελειώσει.
Δεν το συζήτησες καν;
Από την στιγμή που μου είπε ότι θέλει να μείνω; Όχι.
Πίστευες ποτέ ότι θα φύγεις; Δηλαδή, έχεις κάνει τρομερές σεζόν, με τίτλους, είσαι οπαδός του Ολυμπιακού, παίκτης του Ολυμπιακού. Σκεφτόσουν ποτέ ότι θα φύγεις ή ήσουν συνυφασμένος με τον Ολυμπιακό;
Τότε; Όχι. Τότε πίστευα, ότι μια ζωή θα ήμουν στον Ολυμπιακό.
Το μετάνιωσες καθόλου αυτό; Μετάνιωσες που δεν πήγες τότε στην Άρσεναλ;
Όχι. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Θα ήμουν αχάριστος. Έχω υπάρξει ευλογημένος απ' ότι υπάρχει εκεί πάνω.
Θέλω να καταλάβω την αγάπη που έχεις για την Ιταλία. Αν είχε παίξει ρόλο, η βράβευσή σου, τότε, από Ιταλούς τερματοφύλακες. Το επόμενο καλοκαίρι, αλλά για την προηγούμενη σεζόν... Το 98-99 δηλαδή...
Με την Ιταλία, έχει να κάνει η αγάπη μου μόνο και μόνο για την σχολή τερματοφυλάκων που έχουν. Είμαι τελειομανής. Όταν έφυγα στα 26-27, ήθελα να πάω εκεί και να βελτιωθώ. Θεωρώ, ότι ο άνθρωπος δεν σταματάει να βελτιώνεται ποτέ. Σε όλα τα επίπεδα. Και ήξερα ότι η μόνη χώρα που μπορεί να μου προσφέρει αυτό που θέλω, είναι η Ιταλία. Όπως και δικαιώθηκα.
Θα μας τα πεις παρακάτω αυτά... Το μόνο κακό που είχες εκείνη τη σεζόν, ήταν αυτό το ματς με τη Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ. Αυτή η φάση με το γκολ του Κόντε...
Ήταν η συγκυρία. Ήταν το παιχνίδι, τέτοια η κρισιμότητα. Ήταν το λεπτό. Το καταλαβαίνω. Κ εγώ αν ήμουν οπαδός του Ολυμπιακού τα ίδια θα ένιωθα. Αντικειμενικά, καθαρά ποδοσφαιρικά, ανεξάρτητα από τα αστεία που ακούγονται, καθαρά ποδοσφαιρικά, δεν έχω κάνει λάθος. Καθαρά ποδοσφαιρικά.
Γιατί άλλαξε και τροχιά η μπάλα...
Πέρα απ' αυτό. Δεν έχω κάνει λάθος. Έχει να κάνει μ' αυτό που σας είπα, με τη πίσω κάμερα. Δεν έχω κάνει λάθος. Έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Το να καθόμουν στην εστία μου και να μη βγω, θα ήμουν λιγόψυχος. Έπρεπε να βγω. Όποιος ήταν εκείνο το βράδυ στο γήπεδο, ξέρει πως ήταν οι καιρικές συνθήκες, ξέρει το τι είχε συμβεί. Αλλά ήταν όλα μαζί εκείνο το βράδυ. Έχω φάει το γκολ, σε εκείνη τη φάση έχω φάει μια κλωτσιά στο πρόσωπό μου και έχει πρηστεί, δεν βλέπω τίποτα... Συνέβη....
Ήταν η πιο δύσκολη αγωνιστικά στιγμή ως τότε;
Ναι, ναι... Φυσικά.
Πως σε επηρέασε ψυχολογικά;
Στενοχωρήθηκα. Ήμουν κ' εγώ οπαδός του Ολυμπιακού. Το ότι θα έφτανε ο Ολυμπιακός στα ημιτελικά εκείνη τη σεζόν, για λίγα λεπτά... Δεν θα στεναχωριόμουν; Έπρεπε όμως να το ξεπεράσω. Δεν μπορούσα να μείνω εκεί.
Σε βοήθησε κάποιος; Θυμάμαι, κάποιο μήνυμα που σου είχαν στείλει...
Από την Όλγα Νικολαΐδου. Γενικά, η Όλγα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή μου. Μου είχε πει, ότι οι φωνές εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι ένα κλικ λιγότερες από τη φωνή της ψυχής σου....
Μεγάλη ατάκα και μεγάλη αλήθεια όμως...
Ναι, μεγάλη ατάκα και μεγάλη αλήθεια....
Σε μια συνέντευξή σου, εκ των υστέρων, είχες πει ότι φοβήθηκες τις εξόδους από εκείνο το βράδυ...
Φυσιολογικό είναι... Όχι γενικότερα, αλλά θέλεις ένα διάστημα να το ξεπεράσεις. Είναι σαν να τρακάρεις με το αμάξι ή όταν με λήστεψαν κάποια στιγμή στο σπίτι. Θέλεις ένα διάστημα προσαρμογής.
Και μέσα από τα παιχνίδια, φαντάζομαι, το ξεπέρασες...
Είναι και θέμα ψυχής. Πρέπει ενάντια σ' αυτά που λένε, ξέροντας ότι θα υπάρχει μουρμούρα από την κερκίδα, εσύ πρέπει να βγεις.
Εκείνη η σεζόν έχει σημαδευτεί από δύο μεγάλες νίκες επί του Παναθηναϊκού...
Το 2-4.
Το 2-4, από 2-0. Πως βρίσκεις αποθέματα στο 2-0 που είναι στο 32' και δεν παρατάς το ματς;
Εκπληκτικό παιχνίδι. Αυτό και της Λεωφόρου, το 1-4. Μου έχουν μείνει χαραγμένα.
Αυτό πως το γυρνάς; Τι σκέφτεσαι; Βλέπεις τη μπάλα στα δίχτυα σου για δεύτερη φορά στο 32'. Τι λες;
Πήγαινε η ομάδα όλη τη χρονιά τόσο καλά, ήμασταν τόσο σίγουροι γι' αυτό που κάναμε και το μόνο που ζητάγαμε ήταν ένα γκολ. Να γίνει 2-1. Τίποτα άλλο. Ξέραμε πως μόλις γίνει 2-1 δεν χάνουμε ποτέ.
Γιατί η σιγουριά αυτή; Θα πιέσεις τον αντίπαλο...
Ξέραμε τις δυνατότητές μας. Και ξέραμε πως αν γίνει το 2-1, είναι αυτό που λένε οι Ιταλοί, κάνε το 3-0 να κλειδώσεις το ματς. Όσο μένει ανοικτό το παιχνίδι στο 2-0, με το που κάνεις το 2-1, αυτοί ψυχολογικά κλείνονται. Εσύ ξέρεις να λειτουργείς με κλειστές άμυνες, οπότε θα έχεις ευκαιρίες να βάλεις γκολ.
Και το γύρισε η ομάδα. Ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή που είχε γίνει σε ντέρμπι...
Εκπληκτική νίκη γιατί είχαν αρκετό καιρό τα παιδιά του Παναθηναϊκού να μας κερδίσουν και στο ημίχρονο ήταν σχεδόν σίγουροι για τη νίκη τους... Ήταν ωραία νίκη.
Η δεύτερη είναι και αυτή με ειδικές συνθήκες, στον τελικό του Κυπέλλου...
Με την κόκκινη του Αμανατίδη.
Με την κόκκινη του Αμανατίδη που είναι πάλι στο ημίωρο. Παίζει η ομάδα με παίκτη λιγότερο για 60 λεπτά, στο 0-0. Λογικά κάποιος θα σκεφτεί ότι η ομάδα θα κλεινόταν, αυτή κέρδισε με 2-0.
Έχει μια ιδιαιτερότητα αυτό το παιχνίδι. Είναι ένα αστείο που κάνουμε μεταξύ μας οι παίκτες γιατί στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ο Γιώργος έχει παίξει έναν περίεργο ρόλο. Ούτε ακριβώς στόπερ, ούτε αμυντικό χαφ... Είχε σκεφτεί κάτι ο κόουτς να κάνουμε. Ο Γιώργος δεν έχει βρει τα πατήματά του καλά σ' αυτό το ρόλο που του έχει αναθέσει παίρνει και την κόκκινη και τελικά μας βγήκε σε καλό. Γίναμε πιο ισορροπημένοι μετά. Παρότι ήμασταν με παίκτη λιγότερο. Είναι από τα περίεργα του ποδοσφαίρου.
Η ψυχολογία παίζει τόσο μεγάλο ρόλο; Εδώ παίζεις με παίκτη λιγότερο. Δεν έχεις το άγχος...
Ξέραμε ότι δύσκολα θα χάσουμε. Τουλάχιστον, θα πηγαίναμε στα πέναλτι. Αισθανόμασταν ότι δεν χάνουμε από κανέναν.
Η ήττα δεν υπήρχε πουθενά στο κεφάλι σας;
Δύσκολα πολύ. Έπρεπε να συμβούν περίεργα πράγματα για να χάσουμε.
Σ' εκείνη την τριετία, της απόλυτης κυριαρχίας του Ολυμπιακού με φοβερό ποδόσφαιρο, το μόνο μελανό σημείο εντός των τειχών είναι η ΑΕΚ. Εκεί ο Ολυμπιακός είχε κάποια προβλήματα, παίζοντας κυρίως στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Έχετε δίκιο. Γυρίζει η συζήτηση σ' αυτό που λέγαμε πριν. Ότι ήταν τόσο ηγετική η φυσιογνωμία του προπονητή μας και τόσο προσωποκεντρικός που το βιώναμε όλοι ότι εκείνη τη βδομάδα ήταν κάτι διαφορετικό. Έτσι δένει το παζλ. Τα κομμάτια.
Πως; Σας προετοίμαζε διαφορετικά;
Όχι. Απλά το νιώθαμε. Υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αυτή η εν olympiacos-blog
Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος μίλησε για όλους και για όλα στη NOVA και την εκπομπή "Legends".
Αναλυτικά η συνέντευξή του:
Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια και πότε θυμάσαι τον εαυτό του να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο;
Πραγματικά θυμάμαι τον εαυτό μου με μια μπάλα. Από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή στο σχολείο και Σάββατο-Κυριακή η μητέρα μου μ' έχανε. Και δεν ήταν μόνο ποδόσφαιρο. Ήταν ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Ήταν μια γειτονιά στο Χατζηκυριάκειο, μια φτωχογειτονιά. Όλοι οι γονείς μας εργάτες στα καράβια και είχαμε μια αλάνα που είχε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και ένα γήπεδο μπάσκετ. Ήταν δίπλα-δίπλα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου έπαιζα ποδόσφαιρο και έφευγα πήγαινα στο μπάσκετ και το αντίστροφο. Είχε πολύ πλάκα γιατί είχαμε συγκεκριμένες ομάδες και πολλές φορές, επειδή ήμουν αρκετά καλός στα αθλήματα, μπορεί να έπαιζα ποδόσφαιρο και η ομάδα μου ταυτόχρονα να έχανε στο μπάσκετ και με φώναζαν να πάω δίπλα για να τους βοηθήσω.
Ποδόσφαιρο στον Αργοναύτη, μπάσκετ στον Φοίνικα Πειραιά. Πότε επέλεξες τελικά ποδόσφαιρο και γιατί;
Επέλεξα ποδόσφαιρο όταν ήμουν μικρός και άρχισε το κορμί μου ν' αντιδράει, οι προσαγωγοί μου είχαν αρχίσει ν' ανοίγουν και μου είχε πει ο γιατρός πως δεν γίνετε αυτό που κάνεις. Δηλαδή, να τελειώνει η προπόνηση του ποδοσφαίρου και να πηγαίνεις στην προπόνηση του μπάσκετ και ότι πρέπει να διαλέξεις. Για να είμαι ειλικρινής, προβληματίστηκα πάρα πολύ, γιατί τ' αγαπούσα πάρα πολύ και τα δύο. Μια κουβέντα όμως του πατέρα μου, εκείνο το βράδυ, ότι και να διαλέξεις εγώ θα είμαι χαρούμενος, απλά να ξέρεις ότι τερματοφύλακας θα είσαι ο ένας και μοναδικός, ενώ μπασκετμπολίστας θα είσαι ακόμα ένας καλός, έπαιξε ρόλο.
Τι είχε δει σ' εσένα και στο είπε αυτό;
Έπαιζε ποδόσφαιρο. Όταν ήταν μικρός, έπαιζε 'δεκάρι'. Καλός παίκτης. Μυαλό δεν είχε.
Τι εννοείς;
Δεν ήταν συγκεντρωμένος. Μετά που τα έζησα στο εξωτερικό, αλλά και στον Ολυμπιακό σε υψηλότατο επίπεδο, ο χαρακτήρας του δεν θα μπορούσε να τον κάνει παίξει σε υψηλό επίπεδο. Όπως και αποδείχθηκε. Εγώ πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Και γενικά δεν πιστεύω στους αδικημένους. Σε όλους αυτούς τους ταξιτζήδες που μπαίνω μέσα και λένε εγώ ξέρεις τι παιχταράς ήμουν, αλλά με έφαγαν. Δεν τα πιστεύω αυτά.
Τερματοφύλακας από την πρώτη μέρα;
Από την πρώτη μέρα.
Τι σε τράβηξε;
Η διαφορετικότητα μάλλον... Γιατί είναι ένα άθλημα μέσα στο άθλημα. Είσαι ξεχωριστός. Και ανεξάρτητα με το ότι λένε πως είναι περίεργοι οι τερματοφύλακες. Ναι μεν περίεργοι, αλλά όχι πάντα με την αρνητική έννοια. Σκέψου τι ευθύνες έχεις να πάρεις πάνω σου. Πρέπει να έχεις κάτι ιδιαίτερο, πρέπει να έχεις ψυχικά αποθέματα. Και προσωπικότητα.
Από πότε συνειδητοποίησες πως θέλεις να γίνεις τερματοφύλακας σε υψηλό επίπεδο;
Δημοτικό. Πιο μικρός από την κόρη μου που είναι τώρα Πέμπτη Δημοτικού. Δευτέρα-Τρίτη... Το κατάλαβα. Αφού έπαιζα στο τσιμέντο και γύριζα όλα τα ρούχα μου σκισμένα και δεν είχαμε χρήματα να πεις ότι θα πάρω άλλα. Όμως, η μητέρα μου, προς τιμήν της, ποτέ δεν μου είπε το παραμικρό. Καθόταν, τα έραβε και μου τα ξανάδινε. Τσιμέντο, σκίζονταν, γέμιζαν αίματα, αλλά δεν είχα ποτέ πρόβλημα.
Πως αντέδρασε η οικογένειά σου όταν κατάλαβε ότι θα ακολουθήσεις το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή, μιας και στα μέσα της δεκαετίας του 80 δεν είχε και την καλύτερη φήμη το συγκεκριμένο επάγγελμα...
Από πάρα πολύ μικρός, ήμουν ανεξάρτητος και αυτόφωτος. Δηλαδή, χωρίς να το καταλάβουν οι άνθρωποι, οι γονείς οι δικοί μου, δεν το έκαναν επί τούτου, ήταν της νοοτροπίας, λίγο πιο ευρωπαϊκή, ότι από μόνος του ας αποφασίσει να κάνει αυτό που θέλει. Είχαμε μια ελευθερία ιδιαίτερη για ελληνικά δεδομένα.
Και για εκείνα τα χρόνια Και για εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι, επειδή προλάβαμε τις αλάνες κλείναμε το δρόμο. Βάζαμε τους κάδους απορριμμάτων και παίζαμε εκεί. Έφευγα το πρωί, 8:30-9:00, και γύρναγα με το που έφευγε ο ήλιος. Ξέχναγα να φάω. Αυτό βέβαια μου έμεινε μέχρι σήμερα. Και τώρα ξεχνάω να φάω.
Κεφάλαιο Ολυμπιακός... Πως άνοιξε;
Κεφάλαιο Ολυμπιακός... Έχουμε πάει με τον αδερφό μου, τον μεγαλύτερο, που έπαιζε και αυτός αμυντικός χαφ και με τον πατέρα μου να παίξουμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μόνοι μας. Οι τρεις μας... Και ενώ παίζουμε κανένα μισάωρο, έρχεται το εφηβικό του Ολυμπιακού ή το παιδικό να κάνει προπόνηση και έπρεπε να βγούμε έξω. Στενοχωρήθηκε ο πατέρας μου, γιατί ήταν Σάββατο και ήθελε να παίξουμε οικογενειακά και ζήτησε από τον τότε προπονητή, αν μπορούμε να συμμετάσχουμε. Η ηλικία ήταν για τον αδερφό μου που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος, αλλά έβαλαν και εμένα. Μετά από μία ώρα προπόνηση, ο προπονητής έπιασε τον πατέρα μου και του είπε ότι αύριο το πρωί να υπογράψουμε. Αργότερα, βέβαια, ο αδερφός μου ακολούθησε τη νομική, ήταν πιο πολύ των γραμμάτων...
Στην πρώτη ομάδα πως βρέθηκες; Αρχικά ως τρίτος...
Είχαμε ένα παιχνίδι, φιλικό, με τους ερασιτέχνες. Βέβαια, πάντα, με περνούσαν μία σκάλα. Όταν η ηλικία μου ήταν για παιδικό, εγώ έπαιζα εφηβικό. Όταν ήταν για εφηβικό, έπαιζα ερασιτεχνικό. Οπότε ήμουν στους ερασιτέχνες του Ολυμπιακού, μαζί με τον Κώστα τον Σταματίου, έναν αρκετά καλό τερματοφύλακα, πραγματικά. Ήμασταν οι δυο μας. Και παίξαμε ένα φιλικό στις Τζιτζιφιές και με το που τελειώνει το παιχνίδι, έρχεται ο Θανάσης ο Μπέμπης, ο οποίος για μένα είναι μεγάλη μορφή.
Μόλις είχα ξεντυθεί, μου λέει, μικρέ ξαναντύσου, φεύγουμε για την αντρική ομάδα. Σε θέλει επάνω ο Λιούμπκο Πέτροβιτς να σε δει. Ταχυπαλμία τεράστια στη διαδρομή Τζιτζιφιές-Ρέντη και μου έλεγε τότε ο κυρ-Θανάσης, μικρέ είναι η ευκαιρία της ζωής σου. Κανόνισε να πας καλά. Τότε, ο Ολυμπιακός ήταν να έπαιρνε για τρίτο τερματοφύλακα, καθώς είχε υποπέσει ο Ηλίας Ταληκριάδης σε πειθαρχικό παράπτωμα, ή εμένα ή τον Αλέκο τον Δέλλιο από τη Βέροια.
Σε βοήθησε το γεγονός ότι πάντα στις προπονήσεις ήσουν με μεγαλύτερους;
Σαφέστατα. Και όχι μόνο αυτό. Με βοήθησαν αρκετά και τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειάς μου. Από πάρα πολύ μικρός είχα γίνει αντράκι. Χατζηκυριάκειο... Εκείνη την εποχή, όσοι ξέρουν από Αθήνα, καταλαβαίνουν... Και αυτό με βοήθησε, αλλά και ο Λιούμπκο Πέτροβιτς, ο οποίος όταν πήγα στην προπόνηση και δεν είχα παπούτσια με τάπες που χρειάζονται για χορτάρι, γιατί εμείς παίζαμε σε χώμα, με το που το είδε τους έβαλε να μου φέρουν ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια. Ενδιαφέρθηκε για μένα. Είναι κάτι που μου έχει μείνει. Και θα ήθελα να το κάνω και εγώ στους παίκτες μου. Όπως το ίδιο έκανε αργότερα και ο Αντσελότι σε μένα. Είναι μεγάλες κινήσεις αυτές.
Σε κερδίζουν...
Σε κερδίζουν... Σαφέστατα Τι θυμάσαι από εκείνη την προπόνηση; Τα πήγες καλά;
Τα πήγα καλά. Υπέγραψα μετά από τρεις μέρες.
Άρα, τον κέρδισες και εσύ...
Τον κέρδισα ναι... Θυμάμαι, πριν από αυτή την προπόνηση. Όταν ήμουν στους ερασιτέχνες και τους έφηβους του Ολυμπιακού, τότε που το Ρέντη ήταν μισοτελειωμένο, μισογκρεμισμένο, ότι τελείωνε η προπόνηση που κάναμε εμείς στο πάνω γήπεδο, στο χώμα και ενώ όλα τα υπόλοιπα παιδιά έφευγαν για να πάνε στα ντους, καθόμουν κρυφά στα χαλάσματα, στις σιδεριές και κοίταγα την αντρική ομάδα. Και έλεγα από μέσα μου θα έρθω. Σε λίγο καιρό θα έρθω. Κάθε μέρα.
Πίστευες πολύ...
Πολύ ναι... Αυτοπεποίθηση χωρίς καθόλου αλαζονεία. Την είχα και την έχω πάντα.
Πολύ δύσκολο όμως για την ηλικία σου. Να μην έχεις αλαζονεία, ενώ έχεις αυτοπεποίθηση...
Ναι... Πάντα το διαχειριζόμουν καλά αυτό. Τα όρια τα ξεχώριζα από πάρα πολύ μικρός.
Μέχρι να αρχίσεις να παίζεις, γιατί πήγες στον Ολυμπιακό το 1992, σε ηλικία 16 χρόνων, πως κρατιόσουν ψυχολογικά και λες θα έρθει η ευκαιρία μου και εγώ πρέπει να βελτιώνομαι να δουλεύω...
Εντάξει, τότε ήταν εύκολο. Το να κάνεις προπόνηση με τα ινδάλματά σου από μόνο του είναι ένα τεράστιο κίνητρο. Εγώ ήμουν και οπαδός του Ολυμπιακού, δεν το έχω κρύψει ποτέ, οπότε πήγαινα κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Το να βλέπεις όλα αυτά τα ινδάλματά σου και να κάνεις προπόνηση... Βέβαια, ήταν δύσκολο μέσα μου. Έπρεπε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος κάποια στιγμή. Και αργότερα λειτούργησε ανασταλτικά στην καριέρα μου αυτό... Το συναισθηματικό κομμάτι ήταν και το πιο δύσκολο γιατί ναι μεν ήταν ινδάλματά μου, αλλά από την άλλη και έπρεπε να τους πιάσω τα σουτ και έπρεπε να τους την πω, με τον τρόπο μου, με σεβασμό βέβαια πάντα.
Προς τιμήν τους, όμως, όλα τα παιδιά όσες φορές κι αν δημιουργήθηκαν μικροεντάσεις, μετά μου μίλαγαν, μου ζητούσαν συγγνώμη. Θυμάμαι, χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Παναγιώτη Σοφιανόπουλο, με τον οποίο τσακωθήκαμε σε μια προπόνηση, μου μίλησε άσχημα και του είπα σε παρακαλώ μην μου μιλάς έτσι, δεν στο επιτρέπω και ήρθε μετά στα ντους και μου είπε μικρέ σου ζητάω συγγνώμη. Και ήμουν 16 ετών.
Ανυπόμονος, δεν ήσουν τότε; Το όνειρό σου ζούσες. Έπαιζες καθημερινά με αυτούς που θαύμαζες...
Καθόλου. Η κόρη μου είναι ανυπόμονη πολύ και δεν ξέρω από που το έχει πάρει. Εγώ είμαι της άποψης ότι κοιτάω το ρολόι στον τοίχο και ξέρω ότι θα πάει η ώρα η κατάλληλη και απλά περιμένω να πάει. Η Ιωάννα είναι τρομερά ανυπόμονη.
Τις πρώτες εμφανίσεις σε πρωτάθλημα της έκανες με την Προοδευτική...
Ναι... Πανεπιστήμιο για μένα η Προοδευτική. Ήταν τότε που οι ομάδες ήταν αρκετές. Έκανα πάρα πολλά καλά παιχνίδια, βγήκαμε η καλύτερη άμυνα της Β' Εθνικής. Δεν είχα κλείσει ούτε καν τα 19. Δύσκολα παιχνίδια. Η τότε Β' Εθνική δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή. Και το λέω αυτό γιατί παρακολούθησα αρκετά παιχνίδια Β' Εθνικής και για στόχους της ομάδας, αλλά και γενικότερα επειδή μ' αρέσει το ποδόσφαιρο. Ήταν υψηλού επιπέδου η Β' Εθνική τότε. Τώρα είναι μεγάλη η απόκλιση. Τρομερή εμπειρία. Και αθλητικά και ανθρώπινα.
Τι κέρδισες εκεί;
Θησαυρό... Σεντούκι. Που τον χρησιμοποίησα αργότερα. Εμπειρίες, συμπεριφορές, γιατί άλλο η προπόνηση, άλλο οι αγώνες. Υπάρχουν παίκτες προπονήσεων και παίκτες αγώνων. Εγώ απέδειξα στον εαυτό μου ότι είμαι και παίκτης αγώνα. Ενενηντάλεπτα. Και αυτό που λέω τώρα σε κάποια παιδιά δικά μας. Είσαστε καλοί παίκτες, το να πάτε δανεικοί δεν είναι υποτιμητικό. Γιατί το έχετε τοποθετήσει έτσι στο μυαλό σας; Πηγαίνετε παίξτε 30 παιχνίδια και αποδείξτε σε όλους ότι εγώ είμαι, εγώ θα παίξω του χρόνου.
Όπως έκανα εγώ με τον Λίμπρεχτς. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο μέσα μου. Γιατί όταν μου είπε ο Λίμπρεχτς ότι δεν σε θέλω, δεν μου κάνεις, θα πας στον Ιάλυσο, εγώ είχα ήδη πρόταση από την Προοδευτική. Και του λέω κόουτς θέλω να πάω στην Προοδευτική. Και μου είχε πει τότε, όχι θα πας στον Ιάλυσο γιατί ήταν να πάρει ο Ολυμπιακός τον Αλέκο Κακλαμάνο και θα πήγαινα εγώ ως αντάλλαγμα. Όμως αρνήθηκα.
Από τότε, όταν θεωρούσα πως έχω δίκιο, δεν υπολόγιζα όποιος κι αν ήταν. Μου λέει ότι θα πας εκεί, γιατί αλλιώς θα σου κόψω την καριέρα, δεν είσαι καλός τερματοφύλακας, άρχισε να εξοργίζεται γιατί ο Ολλανδός αν του πήγαινες κόντρα σε απειλούσε. Και εγώ του είπα όχι, θα πάω Προοδευτική. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φύγω από εδώ. Και τελικά την επόμενη χρονιά, τα έφερε έτσι η συγκυρία και η ζωή, που Ολυμπιακός-Απόλλωνας, εγώ ήμουν πρώτος τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό και αυτός προπονητής στον Απόλλωνα.
Φοβήθηκες ότι δεν θα γυρίσεις ξανά στον Ολυμπιακό, φεύγοντας για την Προοδευτική;
Θα σου πω την αλήθεια... Όταν γύρισα στο σπίτι, ανεξάρτητα με το ότι αντέδρασα στον Λίμπρεχτς, πηγαίνοντας προς το σπίτι σκέφτηκα, μήπως έχει δίκιο; Μήπως ξέρει κάτι παραπάνω; Έχει δουλέψει σε Αϊντχόφεν, έχει δουλέψει σε μεγάλες ομάδες... Μήπως ξέρει κάτι παραπάνω από μένα; Έχει δει τόσους τερματοφύλακες. Δεν είχα τον φόβο μήπως δεν γυρίσω ξανά στον Ολυμπιακό. Ήταν ξεχωριστά μέσα μου το συναισθηματικό με το επαγγελματικό. Ήξερα πως θα παίξω Α' Εθνική, ότι κι αν γίνει.
Παρά το ότι κλονίστηκε η ψυχολογία σου, το ξεπέρασες όμως...
Ένα βράδυ μου πήρε....
Προσπαθώ να καταλάβω που έβρισκες τη δύναμη γιατί ήσουν μικρός...
Το ένιωθα. Ήξερα για τι έχω γεννηθεί. Όχι ότι είχα γεννηθεί να γίνω αυτό που έγινα. Το είπα και στη παρουσίαση σαν προπονητής του Πανιωνίου. Ξέρω ότι γεννήθηκα έτοιμος γι' αυτό. Όχι ότι γεννήθηκα καλός. Έχει διαφορά. Το ένα δηλώνει αυτογνωσία, το άλλο αλαζονεία. Ξέρω ότι γεννήθηκα έτοιμος να κάνω αυτό το πράγμα. Ξέρω ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη η ζωή μου με τη μπάλα.
Δεν σε είχε επηρεάσει ούτε το γεγονός ότι τότε από τις Ακαδημίες του Ολυμπιακού δεν έβγαιναν καλοί παίκτες;
Καθόλου.
Ο πρώτος μετά από πολλά χρόνια...
Ναι, ο πρώτος... Καθόλου. Δεν είχε να κάνει. Σας το είπα και πριν. Εγώ θα έπαιζα μπάλα στην Α' Εθνική, οπουδήποτε.
Γυρίζεις από την Προοδευτική, σαφώς πιο έτοιμος...
Ναι... Επιλογή του Μπάγεβιτς. Ήταν ακόμα στην ΑΕΚ προπονητής, στα τελειώματα με την ΑΕΚ. Κάναμε ένα φιλικό ΑΕΚ-Προοδευτική στην Φιλαδέλφεια και είχα πάει εκπληκτικά. Τετάρτη παίξαμε το φιλικό και Κυριακή ήρθε να με δει στο Δόξα Βύρωνα-Προοδευτική, στο Βύρωνα. Και την επόμενη μέρα, με ειδοποίησαν από τον Ολυμπιακό ότι γυρίζω.
Γυρίζεις στον Ολυμπιακό, πάλι ως τρίτος. Μέσα σου πως το έχεις; Πως περιμένεις ότι θα πάει αυτή η χρονιά;
Ήρεμος είμαι μέσα μου, να κερδίσω πράγματα. Δεν θα είμαι πλέον το παιδάκι, ο μικρός. Θα είμαι ο τρίτος τερματοφύλακας. Είναι διαφορετικό.
Και παρόλα αυτά την 3η αγωνιστική, σου λέει Ηρακλής-Ολυμπιακός...
Ναι, μέσα στο Καυτανζόγλειο γιατί είχε χτυπήσει ο Αλέκος ο Ράντος και ο Φώτης ο Στρακόσια, προερχόταν από δύο άτυχα αποτελέσματα. Το οξύμωρο της υπόθεσης ήταν ότι ο Φώτης ο Στρακόσια για μένα έχει υπάρξει ένας μεγάλος αδερφός. Δηλαδή, όλα τα χρόνια, απ' όταν ήμουν 16 ετών, δεν κάναμε ιδιαίτερη τεχνική στην προπόνηση, μου έκανε ο Φώτης, με πηγαινόφερνε γιατί δεν υπήρχαν χρήματα στην οικογένειά μου. Εγώ πήγαινα ακόμα Λύκειο τότε, οπότε πήγαινε στον Λυκειάρχη να τον παρακαλέσει να μη μου γράψει κάποιες απουσίες γιατί θα έμενα στην ίδια τάξη, καθώς έπρεπε να συμμετάσχω στις προπονήσεις. Και ήταν τρελό παιχνίδι της μοίρας, ότι εγώ έπρεπε να πάρω τη θέση του Φώτη.
Γενικά, η σχέση σου και με τον Φώτη και με τον Αλέκο, γιατί αυτούς ξεπέρασες για να πάρεις τη θέση του βασικού, πως ήταν;
Η σχέση μου με όλους τους τερματοφύλακες, πλην ενός ήταν εκπληκτικές σε όλη την καριέρα μου. Ελλάδα και Ιταλία. Θα πω μόνο το χαρακτηριστικό, ότι με το Μάρκο Στοράρι στη Μεσίνα, μοιραστήκαμε τα παιχνίδια. Έπαιξε εκείνος τον πρώτο γύρο και λίγο από τον δεύτερο και εγώ σχεδόν όλο το δεύτερο γύρο. Πάρα πολύ καλός τερματοφύλακας, το έδειξε και η πορεία του. Με θεωρούσε πολύ μεγάλο τερματοφύλακα, τον θεωρούσα πολύ μεγάλο τερματοφύλακα, υγιείς ανταγωνισμός. Τελειώνει το πρωτάθλημα και την επόμενη μέρα παίρνουμε το αεροπλάνο και πάμε Σαντορίνη οι δυο μας 10 μέρες.
Δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα...
Τίποτα όχι.. Και γενικά ο υγιής ανταγωνισμός μόνο καλό μπορεί να σου κάνει. Πήρα πολλά πράγματα από το Μάρκο. Όπως απ' όλους τους ανθρώπους παίρνω πράγματα.
Για να γυρίσουμε στο ματς του Καυτανζογλείου... Πότε έμαθες ότι θα παίξεις; Μέσα στη βδομάδα;
Το μεσημέρι της Κυριακής.
Μέχρι τότε, δεν σου είχε πει τίποτα ο κόουτς;
Τίποτα...
Ταχυπαλμία όσο είχε και στην πρώτη προπόνηση με τον Πέτροβιτς ή πιο ήρεμα τώρα;
Όχι, πιο ήρεμα. Γιατί ξέρω πως δεν έχω να χάσω τίποτα. Είναι σαν το πέναλτι. Είναι σαν το μύθο του πέναλτι με τον τερματοφύλακα. Το πέναλτι για τον τερματοφύλακα είναι ότι καλύτερο μπορεί να του συμβεί. Αν το φάει δεν λέει κανείς τίποτα, αν το πιάσει γίνεται ήρωας.
Σου είπε κάτι συγκεκριμένο ο προπονητής;
Με φώναξε στο δωμάτιο. Και μου λέει κάνε το παιχνίδι σου, είσαι καλός τερματοφύλακας και τίποτα άλλο. 10 δευτερόλεπτα.
Και μπήκες μέσα και κράτησες ανέπαφη την εστία σου...
Ναι, έκανα καλό παιχνίδι. Και μάλιστα είχα πιάσει ένα τετ-α-τετ του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Μετά έπαιξε για δύο ματς ο Αλέκος ο Ράντος...
"Ναι γύρισε, ήταν υγιής πλέον".
Αλλά αποβλήθηκε σε ένα ματς με τον Αθηναϊκό...
Του Αγίου Δημητρίου... Το παιχνίδι με τον Αθηναϊκό ήταν του Αγίου Δημητρίου γιατί φώναζε όλο το γήπεδο: 'Μητσάρα γερά και χρόνια σου πολλά'.
Όνειρο και αυτό... Όλοι αυτοί, με τους οποίους κάποτε ήσασταν μαζί, να φωνάζουν το όνομά σου.
Εκπληκτικό.
Σαν συναίσθημα, μέχρι τότε το πιο έντονο στη ζωή σου;
Ναι. Το πιο έντονο.
Από εκεί, μέχρι το τέλος της σεζόν τα παίζεις όλα.
Όλα, ναι....
Πως το διαχειρίζεσαι; Το πιο απλό... Πως;
Μέχρι να τελειώσει και η τελευταία αγωνιστική, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Συνειδητοποίησα το μέγεθος με το που τελείωσε. Έτσι κι αλλιώς δεν άλλαξαν οι συνήθειές μου στην καθημερινότητά μου. Ήμουν ιδιαίτερα προσηλωμένος σε αυτό που έκανα. Με το που τελείωσε η τελευταία αγωνιστική και έβγαινα έξω, πήγαινα σε τράπεζες, για καφέ και άλλα, εκεί συνειδητοποίησα το μέγεθος....
Από την αγάπη του κόσμου...
Ναι. Είναι σαν παραμύθι. Πειραιωτάκι, από τις Ακαδημίες του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός έχει να πάρει 10 χρόνια πρωτάθλημα, παίρνει με το που μπαίνει εκείνος, ο καλύτερος τερματοφύλακας της χρονιάς. Ένα παραμύθι που στον καθένα του φαινόταν γλυκό και όμορφο.
Και είσαι στα 21. Δεν τα έχεις κλείσει...
Ακριβώς 20 ετών.
Πως πατάς στην γη; Δεν ξεφεύγεις;
Δεν ξέρω. Θα μπορούσα υπό άλλες προϋποθέσεις. Είχα να χειριστώ άλλα ζητήματα, πιο σημαντικά.
Όπως;
Δεν ήταν όλα ρόδινα στη ζωή μου. Έχω γυρίσει και παίζω βασικός στον Ολυμπιακό με 4 εκατ. δραχμές τότε. Δεν σημαίνει ότι έχουν λυθεί τα προβλήματα στο σπίτι.
Πάντα, αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχουν;
Ναι. Και είμαι υπερήφανος γι' αυτό. Θεωρώ, ιδιαίτερα σημαντικό να μην ξεχνάς από που ξεκίνησες και να σε ακολουθεί σαν Φάρος. Όχι σαν αγκάθι, σαν βάρος, αλλά να μην ξεχνάς. Και νομίζω και γενικότερα για την κοινωνία μας αυτές τις μέρες είναι ένα καλό χαστούκι, στην όλη άσχημη κατάσταση, για να ισιώσουμε όλοι μας. Γιατί είχαμε ξεφύγει.
Ξεχάσαμε από που ξεκινήσαμε...
Ξεχάσαμε πολλά. Μιλάμε, σε πολύ λίγο χρόνο τα ξεχάσαμε.
8 Δεκεμβρίου του 1996 παίζεις το πρώτο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Για φίλαθλο του Ολυμπιακού σε ηλικία 20 χρόνων, φαντάζομαι δεν είναι ένα οποιοδήποτε ματς.
Όχι. Τι με βοήθησε σε εκείνο το παιχνίδι; Μέναμε στο Ουράνιο Τόξο στη Κηφισιά. Κατεβαίναμε και ήταν μεσημέρι για να πάμε πιο νωρίς στο γήπεδο και είναι κάτι εργάτες, στον Κηφισό τότε, ακόμα υπήρχε ο Κηφισός και δουλεύουνε ντάλα μεσημέρι. Δεν θυμάμαι τι καιρό είχε, αλλά δουλεύανε. Και όπως ήμουν τόσο αγχωμένος τους βλέπω και λέω τι αγχώνεσαι ρε μεγάλε. Κοίτα τι κάνουν οι άνθρωποι μέσα στο μεσημέρι. Εσύ τυχερός είσαι. Και αυτό ήταν ο καταλύτης για να πάω καλά.
Όλη αυτή την εβδομάδα, οι φίλοι σου οι οποίοι είναι και Ολυμπιακοί φαντάζομαι, η οικογένειά σου, σου έλεγε ξεχωριστά πράγματα;
Απομακρύνομαι, απομακρύνομαι.
Κλείνεσαι στον εαυτό σου;
Κλείνομαι στον εαυτό μου. Όχι πριν από τέτοια ματς. Για μένα αυτό είναι το μεγαλύτερο προσόν ενός αθλητή. Να μην τα διαχωρίζει. Το ίδιο άγχος που είχα στο Μίλαν-Τσέλσι στη Νέα Υόρκη, είχα και στο Γιάννινα-Αστέρας Τρίπολης. Είναι ακριβώς η ίδια διαδικασία. Παρασκευή βράδυ, 23:00-23:30 είναι το κινητό μου ανοικτό. Κλείνει και ανοίγει ξανά την Κυριακή το βράδυ. Με ξέρουν οι δικοί μου, δεν θέλω να μου μιλάει άνθρωπος. Αυτοσυγκεντρώνομαι.
Απομόνωση...
Από μόνος μου. Και έχει πολύ πλάκα γιατί στις ομάδες που άλλαζα, τα τελευταία χρόνια συχνά, μέχρι να με μάθουν ότι την Κυριακή δεν θέλω να μου μιλάει άνθρωπος, τους φαινόταν παράξενο.
Με τόσες εμπειρίες, εντάξει, πρέπει να τους δικαιολογήσεις ότι τους φαινόταν παράξενο.
Δεν έχει να κάνει με τους άλλους. Έχει να κάνει με εμένα. Έπρεπε εγώ να συγκεντρωθώ. Να φέρω το παιχνίδι στο μυαλό μου. Να είμαι αυτός που πρέπει.
Στις αρχές Απριλίου, με το 2-0 επί του Παναθηναϊκού, επί της ουσίας κλείνει μια κακή δεκαετία για τον Ολυμπιακό. Τι άλλαξε ο Μπάγεβιτς; Γιατί ο Ολυμπιακός έφτασε στο πρωτάθλημα;
Ο Μπάγεβιτς ήταν και φαντάζομαι είναι ακόμα και σήμερα, προσωποκεντρικός. Ήθελε να περνούν όλα από τα χέρια του. Έχει σωστές απόψεις για το πως πρέπει να λειτουργεί μια ομάδα. Αρκετά μπροστά από την εποχή του, σε ότι αφορά την πειθαρχία και τη σοβαρότητα της προπόνησης, πράγματα που έρχονται τώρα στην επιφάνεια και τα ακολουθούν όλοι. Οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους για το τι άλλαξε. Και με τον Ολυμπιακό και με την ΑΕΚ.
Θέλω ένα παράδειγμα να μου πεις. Δηλαδή μια διαφορά προ Μπάγεβιτς, που ζούσες την ομάδα και μια διαφορά σημαντική από τη στιγμή που ανέλαβε ο Μπάγεβιτς.
Ο προπονητής οφείλει να είναι ηγέτης. Είχε την ηγετική φυσιογνωμία. Δεν φοβάται να πάρει πάνω του όλες τις ευθύνες. Αναλαμβάνει αυτός τις ευθύνες του. Επηρεάζει τους πάντες. Από τον φροντιστή, μέχρι τον άνθρωπο που κουρεύει το χορτάρι. Τελειομανής. Ένα παράδειγμα. Τι έχω πάρει από εκείνον τώρα που είμαι προπονητής και το κάνω. Δύο ώρες πριν την προπόνηση, τσέκαρε το γήπεδο της προπόνησης, να μην υπάρχει ούτε μία μικρή λακούβα. Αυτό δείχνει πόσο νοιάζεσαι για τους παίκτες σου.
Και πόσο θέλεις όλα να λειτουργούν στην εντέλεια...
Ναι. Απ' όλους έχω κλέψει πράγματα. Και από τον Αντσελότι, τον Σπαλέτι, τον Μπάγεβιτς, τον Κάτανετς. Απ' όλους.
Η επόμενη σεζόν δεν ξεκινάει καλά για σένα. Στο πρώτο κιόλας ματς υπάρχει ένας σοβαρός τραυματισμός.
Σημαντικό μάθημα κι αυτό.
Πάμε στα άκρα. Από το ζενίθ στο ναδίρ...
Με ξεχάσανε όλοι. Δεν χτύπαγε το τηλέφωνό μου. Δεν ενδιαφερόταν κανένας. Έχω περάσει το καλοκαίρι της πρώτης χρονιάς που όλοι ασχολούνται μαζί μου και πάρα πολύ γρήγορα, μέσα σε 1,5-2 μήνες δεν ενδιαφέρεται άνθρωπος για μένα. Ο μόνος που ενδιαφέρθηκε για μένα ήταν ο Γιώργος ο Γλου. Και προσπάθησα κάποια στιγμή να το ξεπληρώσω. Από την εταιρεία με τα αθλητικά ήδη, του είπα ότι από τη στιγμή που είμαι τραυματίας δεν θέλω το συμβόλαιο και μου απάντησε, όχι για μένα είσαι αθλητής μου.
Δεν την περίμενες αυτή την αλλαγή; Ήταν μια σφαλιάρα για σένα;
Δεν περίμενα ούτε αυτό του καλοκαιριού, ούτε αυτό που ακολούθησε. Οπότε, τα έζησα πολύ γρήγορα και τα δύο και ήταν ό,τι έπρεπε για να τελειώνουμε και με τα δύο και να ξέρω ακριβώς τι μου συμβαίνει.
Γενικά ήταν και ένα μάθημα να μην είσαι στα άκρα... Ούτε πολύ πάνω, ούτε πολύ κάτω...
Ναι, ακριβώς. Γενικά πρέπει να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου. Και τη νίκη και την ήττα.
Πως το ξεπέρασες αυτό που ένιωσες όλο αυτό το διάστημα; Πάνω που αρχίζεις να καθιερώνεσαι σου συμβαίνει ένας σοβαρός τραυματισμός...
Εύκολα. Προσηλώνομαι γενικά σε ό,τι έχω να κάνω. Προσηλώθηκα στο να γίνω γρήγορα καλά, στο να βρω ξανά τα πατήματά μου και τελείωσε.
Καθόλου ανασφάλεια;
Καθόλου, καθόλου.
Το συναίσθημα το να βλέπεις τους συμπαίκτες σου να παίζουν σε ένα γεμάτο γήπεδο για το Τσάμπιονς Λιγκ;
Επειδή είχα αρκετούς τραυματισμούς στην καριέρα μου, ποτέ δεν είχα ζήλεια γιατί εγώ έκανα τον εαυτό μου να λειτουργεί ως μέλος της ομάδας. Οπότε, δεν θεωρούσα ότι απέχω. Δεν με έβγαζα απ' έξω. Μ' έβαζα μέσα στον κύκλο, οπότε χαιρόμουν μαζί τους. Και στη Ριζούπολη τα ίδια και στο Τσάμπιονς Λιγκ τα ίδια.
Είναι η ίδια χαρά;
Δεν είναι ίδια ακριβώς, αλλά είναι χαρά. Το νόημα το έχουν πιάσει οι Ιταλοί. Ξέρετε κάτι, είμαστε 22 άτομα, όλοι έχουμε κάτι να κερδίσουμε. Σ' ένα πρωτάθλημα με τόσους αγώνες, με το Κύπελλο, σε μια πορεία όλοι θα γίνουμε μάγκες, όλοι θα πάρουμε λεφτά, όλοι θα είμαστε ήρεμοι μέσα στην εβδομάδα που έρχεται. Εμείς, οι οικογένειές μας. Οπότε, συμμετέχουν όλοι και γι' αυτό το λόγο δεν επιτρέπουν σε κανέναν να παίξει με την Κυριακή τους. Έτσι το λένε στην Ιταλία. Δεν παίζει κανείς με την Κυριακή μου.
Επέστρεψες μετά τον τραυματισμό, πάλι στο Καυτανζόγλειο. Ένιωθες καθόλου φόβο ή μπήκες μέσα προσηλωμένος σα να μη συνέβη τίποτα ποτέ;
Γενικά με τον φόβο, ακόμα και όταν υπάρχει στη ζωή μου με οτιδήποτε, προσπαθώ να τον αντιμετωπίζω. Τις κοιτάω κατάματα τις φοβίες μου. Όχι, ήξερα ότι αυτό δεν θέλεις να κάνεις; Τι να φοβηθώ; Αφού αυτό δεν παρακαλάς, αυτό δεν περιμένεις τόσα χρόνια;.
Το καλοκαίρι του '98 έζησες μια μεγάλη εμπειρία με την Εθνική Ελπίδων, με την οποία φτάσατε στον τελικό στο Βουκουρέστι...
Η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου. Με διαφορά από τη δεύτερη. Ο τελικός. Κυρίως γιατί είχαμε υποσχεθεί στον πατέρα του Παναγιώτη Κατσούρη, ότι θα του φέρουμε το Χρυσό. Η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου. Ήμασταν μια φουρνιά πολύ δεμένοι. Παιδιά του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, αλλά πραγματικά ήμασταν μια οικογένεια.
Φτάσαμε μέχρι τον τελικό, αποκλείοντας μεγάλες ομάδες και μεγάλους παίκτες. Στα τελευταία λεπτά κάνω ένα λάθος γιατί είχα στο μυαλό μου δεύτερη σκέψη. Είναι τελευταία λεπτά, είναι τόσο εύκολο το σουτ, που σκέφτομαι να δω αν ο Λυμπερόπουλος είναι μόνος του. Που ήταν μόνος του. Αλλά, όχι, δεν είναι έτσι. Τελειώνει η μία φάση και μετά ξεκινάει η άλλη.
Και την θεωρείς ως μια από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας σου;
Ανέβασα πυρετό το βράδυ από τη στεναχώρια μου. Ήρθε ο κυρ-Γιάννης ο Κόλιας να με ηρεμήσει. Η χειρότερη ναι.
Η επόμενη σεζόν, 1998-99, ψάχνοντάς την, μου φαίνεται πως είναι η πιο πετυχημένη...
Ναι, η πιο πετυχημένη. Υπήρχαν μέρες που ένιωθα ότι δεν μπαίνει γκολ ακόμα κι αν παίζαμε τρεις μέρες. Ένιωθα τόσο καλά, τόσο σίγουρος, που όπου κι αν πηγαίναμε να παίξουμε, Ελλάδα, Ευρώπη, ήξερα ότι θα ματώσουν για να μου βάλουν γκολ.
Ποια επέμβαση σου έχει μείνει; Γιατί στον κόσμο έχει μείνει αυτή στο Τορίνο, η τριπλή...
Ναι... Ξέρετε, είναι από τις επεμβάσεις που είναι καλές, αλλά είναι εντυπωσιακές για τον κόσμο. Γιατί είναι και τρεις. Υπάρχουν άλλες επεμβάσεις που έχουν μείνει σε μένα. Επεμβάσεις που έχουν να κάνουν με την τεχνική περισσότερο. Δηλαδή, υπήρχε ένα παιχνίδι μέσα στη Φιλαδέλφεια που γίνετε ένα φάουλ. Μέσα σε λάσπη, τρομερή λάσπη. Και παρεμβαίνουν 7-8 πόδια και πρέπει να περιμένω μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και τελευταία στιγμή το βγάζω με το δεξί μου χέρι, έχει κάνει προβολή και ο Ντέμης... Τέτοιες φάσεις είναι οι πιο δύσκολες.
Που δεν έχεις καθαρό πεδίο, που δεν ξέρεις που πάει η μπάλα και πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιδράσεις...
Ναι. Γι' αυτό και βλέπετε πολλά γκολ από φάουλ, απευθείας, από μακρινή απόσταση, που κάνει κίνηση ο επιθετικός, ο αμυντικός και κανείς δεν βρίσκει τη μπάλα. Και νομίζει ο κόσμος τι έκανε ο τερματοφύλακας. Δεν είναι έτσι. Σε παρασύρει. Λες τώρα θα τη βρει. Οπότε η φάση, αρχίζει και μετράει από τη στιγμή που δεν την βρίσκει κάποιος.
Κάτι που είναι πολύ κοντά και δεν μπορείς να αντιδράσεις...
Πολύ κοντά. Οπότε, όποιος θέλει να κρίνει τον τερματοφύλακα να βλέπει την φάση από τη πίσω κάμερα για να καταλάβει τι έχει συμβεί.
Κάνεις τα πρώτα σου παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στον αγώνα με τη Πόρτο "πιάνεις" ένα πέναλτι, του Ντρούλοβιτς. Πως ένιωσες; Μπαίνεις στο πρώτο εντός έδρας παιχνίδι στο Τσάμπιονς Λιγκ, 65.000-70.000 κόσμος...
Έτσι κι αλλιώς, είχαμε πολύ κόσμο και στην Ελλάδα....
Δεν είναι άλλο επίπεδο το Τσάμπιονς Λιγκ; Δεν το νιώθεις;
Είναι τρομερή διοργάνωση. Είναι ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη. Είναι τιμή για έναν ποδοσφαιριστή να συμμετάσχει. Αλλά ήταν συνέχεια της όλης πορείας, παίζαμε καλό ποδόσφαιρο, ήμασταν πολύ δεμένοι, ήμασταν μια οικογένεια. Μαζευόμασταν στο δωμάτιο του Καραταϊδη και οι 20 πριν τα παιχνίδια....
Βοηθούσε αυτό;
Αν βοηθούσε; Ήμασταν μια παρέα. 20 άτομα σε ένα δωμάτιο. Καραταϊδης, Καραπιάλης στο δωμάτιο και όλοι οι υπόλοιποι.
Πως το καταφέρατε αυτό;
Βγήκε. Είναι αυτό που λένε στην Ιταλία, το «γκρούπο». Ήμασταν μια οικογένεια. Αυτό που θέλω τόσο πολύ να γίνουν τα παιδιά, τώρα στον Πανιώνιο. Κάθε εβδομάδα, πριν τα παιχνίδια, σ' ένα δωμάτιο. Γέλια, πειράγματα. Και πειράγματα του στιλ, αύριο θα σε κάνει ο τάδε, θα σου περάσει τη μπάλα κάτω από τα πόδια και τέτοια.
Και σου βγάζει και πείσμα όλο αυτό...
Ναι, σου βγάζει και πείσμα.
Δεν σκέφτηκες ποτέ, όταν όλοι έγραφαν καλά λόγια για σένα, ακόμα και η ιταλική gazzetta, ότι είναι τόσο μεγάλος τερματοφύλακας, όσο και το όνομά του, να φύγεις; Δεν είχες προτάσεις;
Είχαμε, από την Άρσεναλ. Από την στιγμή, όμως, που ο πρόεδρος ήθελε να μείνω, για μένα είχε τελειώσει.
Δεν το συζήτησες καν;
Από την στιγμή που μου είπε ότι θέλει να μείνω; Όχι.
Πίστευες ποτέ ότι θα φύγεις; Δηλαδή, έχεις κάνει τρομερές σεζόν, με τίτλους, είσαι οπαδός του Ολυμπιακού, παίκτης του Ολυμπιακού. Σκεφτόσουν ποτέ ότι θα φύγεις ή ήσουν συνυφασμένος με τον Ολυμπιακό;
Τότε; Όχι. Τότε πίστευα, ότι μια ζωή θα ήμουν στον Ολυμπιακό.
Το μετάνιωσες καθόλου αυτό; Μετάνιωσες που δεν πήγες τότε στην Άρσεναλ;
Όχι. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Θα ήμουν αχάριστος. Έχω υπάρξει ευλογημένος απ' ότι υπάρχει εκεί πάνω.
Θέλω να καταλάβω την αγάπη που έχεις για την Ιταλία. Αν είχε παίξει ρόλο, η βράβευσή σου, τότε, από Ιταλούς τερματοφύλακες. Το επόμενο καλοκαίρι, αλλά για την προηγούμενη σεζόν... Το 98-99 δηλαδή...
Με την Ιταλία, έχει να κάνει η αγάπη μου μόνο και μόνο για την σχολή τερματοφυλάκων που έχουν. Είμαι τελειομανής. Όταν έφυγα στα 26-27, ήθελα να πάω εκεί και να βελτιωθώ. Θεωρώ, ότι ο άνθρωπος δεν σταματάει να βελτιώνεται ποτέ. Σε όλα τα επίπεδα. Και ήξερα ότι η μόνη χώρα που μπορεί να μου προσφέρει αυτό που θέλω, είναι η Ιταλία. Όπως και δικαιώθηκα.
Θα μας τα πεις παρακάτω αυτά... Το μόνο κακό που είχες εκείνη τη σεζόν, ήταν αυτό το ματς με τη Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ. Αυτή η φάση με το γκολ του Κόντε...
Ήταν η συγκυρία. Ήταν το παιχνίδι, τέτοια η κρισιμότητα. Ήταν το λεπτό. Το καταλαβαίνω. Κ εγώ αν ήμουν οπαδός του Ολυμπιακού τα ίδια θα ένιωθα. Αντικειμενικά, καθαρά ποδοσφαιρικά, ανεξάρτητα από τα αστεία που ακούγονται, καθαρά ποδοσφαιρικά, δεν έχω κάνει λάθος. Καθαρά ποδοσφαιρικά.
Γιατί άλλαξε και τροχιά η μπάλα...
Πέρα απ' αυτό. Δεν έχω κάνει λάθος. Έχει να κάνει μ' αυτό που σας είπα, με τη πίσω κάμερα. Δεν έχω κάνει λάθος. Έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Το να καθόμουν στην εστία μου και να μη βγω, θα ήμουν λιγόψυχος. Έπρεπε να βγω. Όποιος ήταν εκείνο το βράδυ στο γήπεδο, ξέρει πως ήταν οι καιρικές συνθήκες, ξέρει το τι είχε συμβεί. Αλλά ήταν όλα μαζί εκείνο το βράδυ. Έχω φάει το γκολ, σε εκείνη τη φάση έχω φάει μια κλωτσιά στο πρόσωπό μου και έχει πρηστεί, δεν βλέπω τίποτα... Συνέβη....
Ήταν η πιο δύσκολη αγωνιστικά στιγμή ως τότε;
Ναι, ναι... Φυσικά.
Πως σε επηρέασε ψυχολογικά;
Στενοχωρήθηκα. Ήμουν κ' εγώ οπαδός του Ολυμπιακού. Το ότι θα έφτανε ο Ολυμπιακός στα ημιτελικά εκείνη τη σεζόν, για λίγα λεπτά... Δεν θα στεναχωριόμουν; Έπρεπε όμως να το ξεπεράσω. Δεν μπορούσα να μείνω εκεί.
Σε βοήθησε κάποιος; Θυμάμαι, κάποιο μήνυμα που σου είχαν στείλει...
Από την Όλγα Νικολαΐδου. Γενικά, η Όλγα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή μου. Μου είχε πει, ότι οι φωνές εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι ένα κλικ λιγότερες από τη φωνή της ψυχής σου....
Μεγάλη ατάκα και μεγάλη αλήθεια όμως...
Ναι, μεγάλη ατάκα και μεγάλη αλήθεια....
Σε μια συνέντευξή σου, εκ των υστέρων, είχες πει ότι φοβήθηκες τις εξόδους από εκείνο το βράδυ...
Φυσιολογικό είναι... Όχι γενικότερα, αλλά θέλεις ένα διάστημα να το ξεπεράσεις. Είναι σαν να τρακάρεις με το αμάξι ή όταν με λήστεψαν κάποια στιγμή στο σπίτι. Θέλεις ένα διάστημα προσαρμογής.
Και μέσα από τα παιχνίδια, φαντάζομαι, το ξεπέρασες...
Είναι και θέμα ψυχής. Πρέπει ενάντια σ' αυτά που λένε, ξέροντας ότι θα υπάρχει μουρμούρα από την κερκίδα, εσύ πρέπει να βγεις.
Εκείνη η σεζόν έχει σημαδευτεί από δύο μεγάλες νίκες επί του Παναθηναϊκού...
Το 2-4.
Το 2-4, από 2-0. Πως βρίσκεις αποθέματα στο 2-0 που είναι στο 32' και δεν παρατάς το ματς;
Εκπληκτικό παιχνίδι. Αυτό και της Λεωφόρου, το 1-4. Μου έχουν μείνει χαραγμένα.
Αυτό πως το γυρνάς; Τι σκέφτεσαι; Βλέπεις τη μπάλα στα δίχτυα σου για δεύτερη φορά στο 32'. Τι λες;
Πήγαινε η ομάδα όλη τη χρονιά τόσο καλά, ήμασταν τόσο σίγουροι γι' αυτό που κάναμε και το μόνο που ζητάγαμε ήταν ένα γκολ. Να γίνει 2-1. Τίποτα άλλο. Ξέραμε πως μόλις γίνει 2-1 δεν χάνουμε ποτέ.
Γιατί η σιγουριά αυτή; Θα πιέσεις τον αντίπαλο...
Ξέραμε τις δυνατότητές μας. Και ξέραμε πως αν γίνει το 2-1, είναι αυτό που λένε οι Ιταλοί, κάνε το 3-0 να κλειδώσεις το ματς. Όσο μένει ανοικτό το παιχνίδι στο 2-0, με το που κάνεις το 2-1, αυτοί ψυχολογικά κλείνονται. Εσύ ξέρεις να λειτουργείς με κλειστές άμυνες, οπότε θα έχεις ευκαιρίες να βάλεις γκολ.
Και το γύρισε η ομάδα. Ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή που είχε γίνει σε ντέρμπι...
Εκπληκτική νίκη γιατί είχαν αρκετό καιρό τα παιδιά του Παναθηναϊκού να μας κερδίσουν και στο ημίχρονο ήταν σχεδόν σίγουροι για τη νίκη τους... Ήταν ωραία νίκη.
Η δεύτερη είναι και αυτή με ειδικές συνθήκες, στον τελικό του Κυπέλλου...
Με την κόκκινη του Αμανατίδη.
Με την κόκκινη του Αμανατίδη που είναι πάλι στο ημίωρο. Παίζει η ομάδα με παίκτη λιγότερο για 60 λεπτά, στο 0-0. Λογικά κάποιος θα σκεφτεί ότι η ομάδα θα κλεινόταν, αυτή κέρδισε με 2-0.
Έχει μια ιδιαιτερότητα αυτό το παιχνίδι. Είναι ένα αστείο που κάνουμε μεταξύ μας οι παίκτες γιατί στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ο Γιώργος έχει παίξει έναν περίεργο ρόλο. Ούτε ακριβώς στόπερ, ούτε αμυντικό χαφ... Είχε σκεφτεί κάτι ο κόουτς να κάνουμε. Ο Γιώργος δεν έχει βρει τα πατήματά του καλά σ' αυτό το ρόλο που του έχει αναθέσει παίρνει και την κόκκινη και τελικά μας βγήκε σε καλό. Γίναμε πιο ισορροπημένοι μετά. Παρότι ήμασταν με παίκτη λιγότερο. Είναι από τα περίεργα του ποδοσφαίρου.
Η ψυχολογία παίζει τόσο μεγάλο ρόλο; Εδώ παίζεις με παίκτη λιγότερο. Δεν έχεις το άγχος...
Ξέραμε ότι δύσκολα θα χάσουμε. Τουλάχιστον, θα πηγαίναμε στα πέναλτι. Αισθανόμασταν ότι δεν χάνουμε από κανέναν.
Η ήττα δεν υπήρχε πουθενά στο κεφάλι σας;
Δύσκολα πολύ. Έπρεπε να συμβούν περίεργα πράγματα για να χάσουμε.
Σ' εκείνη την τριετία, της απόλυτης κυριαρχίας του Ολυμπιακού με φοβερό ποδόσφαιρο, το μόνο μελανό σημείο εντός των τειχών είναι η ΑΕΚ. Εκεί ο Ολυμπιακός είχε κάποια προβλήματα, παίζοντας κυρίως στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Έχετε δίκιο. Γυρίζει η συζήτηση σ' αυτό που λέγαμε πριν. Ότι ήταν τόσο ηγετική η φυσιογνωμία του προπονητή μας και τόσο προσωποκεντρικός που το βιώναμε όλοι ότι εκείνη τη βδομάδα ήταν κάτι διαφορετικό. Έτσι δένει το παζλ. Τα κομμάτια.
Πως; Σας προετοίμαζε διαφορετικά;
Όχι. Απλά το νιώθαμε. Υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αυτή η εν olympiacos-blog
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Spiegel: Η καθυστέρηση για την Ελλάδα βοηθά τους κερδοσκόπους
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
