2012-03-23 23:00:06
«Πουλάμε τη ζωή χρεώνουμε τον θάνατο» ακουγόταν από το ραδιόφωνο μια τραγωδός στον ρόλο της Εκάβης.
«Όλα μού τα πήρατε! Τι άλλο θέλετε;» έλεγε μέσα σε λυγμούς η δική μου Εκάβη.
Τη χτυπούσαν, τη γονάτιζαν, την έσερναν απ’ τα μαλλιά: ο Μενέλαος ήταν τώρα βρομόγρια "ο Αγαμέμνονας μαυραγορίτισσα" ο Οδυσσέας πανιασμένη τσούλα, σαν υπερτροφικό σκουλήκι.
Ο Πρίαμος παρέμενε κρεμασμένος στην πόρτα: το στόμα του ανοιχτό σε άναρθρη κραυγή τα μάτια του χυμένα σε ασύντακτη κατάρα.
Όχι! Εμένα δε με λένε Αστυάνακτα. Είχα ωστόσο την ηλικία του και μια πέτρα στο χέρι.
Προσπαθούσα να πετύχω κάποιον απ’ τους τρεις για να ξεφύγει η μάνα μου. Κι όπως τους σημάδευα, εκείνη τους φώναζε «Σκοτώστε με! Μη με τυραννάτε» κι εγώ βούρκωνα κι έχανα τον στόχο κι έσφιγγα ακόμα πιο πολύ την πέτρα στη χούφτα μου.
Κι άκουγα τότε τις φοβέρες τους: «Άμα ξανακατεβείς στο σοκάκι, θα σε σκοτώσουμε», «Θα σε θάψουμε μέσα στις πέτρες», «Δε θα σε βρει κανένας!».
Οι μισοί χωριανοί ήταν στα χωράφια και στα πρόβατα κι οι άλλοι μισοί στα ξερονήσια. Δυο τρεις που έμεναν στο χωριό τους έλεγαν ρουφιάνους ή δηλωσίες και κρύβονταν στα σπίτια τους.
Έμενε κι ο πατέρας μου, αλλά αυτός δεν μπορούσε να κάνει βήμα: ήταν ανάπηρος. Όχι από πόλεμο΄ η πολιομυελίτιδα τον βρήκε μόλις γύρισε από φαντάρος. Ευτυχώς που είχε μια φωτογραφία από τον στρατό για να θυμάται τη λεβεντιά του.
Τώρα τον έλεγαν σοφό΄ κι ήταν, όταν ήταν ήρεμος. Όταν δεν τον εξευτέλιζαν χτυπώντας τη γυναίκα του και φοβερίζοντάς την «Άμα πεθάνει ο πατσαλός, ούτε για την κηδεία του δε θα μείνεις».
«Έχω την τσούπα μου!» επαναλάμβανε εκείνη σαν να παραμιλούσε.
Ναι, καταλάβαινα πως αρπαζόταν από μένα κι ένιωθα τα στραβά και κοκαλιάρικα ποδαράκια μου να ισιώνουν και να μπήγονται συμπαγή στο έδαφος για να μη λυγίσουν και πέσει, να την κρατήσουν γερά στον βράχο της ερημιάς μου.
Κι έπειτα ο πατέρας μου την ορμήνευε μπροστά μου, όλα μπροστά μου λέγονταν.
«Άμα πεθάνω» της έλεγε «να πάρεις την τσούπα μας μακριά από δω. Να τα πουλήσετε όλα και να μην ξαναγυρίσετε. Να κοιτάξεις να μάθει γράμματα. Και να θυμάσαι: αν την κοροϊδέψει κανένας, μην την κατηγορήσεις, και το παιδί να το κρατήσεις, να μην το πεις μούλικο, να το πεις το παιδί της τσούπας μας».
«Έλα, μωρέ άντρα» του απαντούσε εκείνη, τόσο σίγουρη σαν να πατούσε πάνω σε κινούμενη άμμο. «Δεν πεθαίνεις, μην το λες και το ξαναλές. Όσο ζω εγώ δε θα σ’ αφήσω να πεθάνεις! Θέλω τον ίσκιο σου, καταλαβαίνεις;».
Κι εκείνος, σαν να του έδιναν παράταση όλες οι χθόνιες θεότητες μαζί για να τον επιβραβεύσουν στον ρόλο του πατέρα, μαλάκωνε το μελαγχολικό του βλέμμα και συμπλήρωνε: «Άμα δεν πεθάνω, θα πω σ’ αυτόν τον παλιοκερατά που θα παντρευτεί η πουτσαρίνα μας να την πάρει μακριά από δω, κι ας την πάει στην Αμερική, να ζήσουν εκεί όπου ζει ο καλός κόσμος΄ αλλά θα του δώσω και μια κατσίκα να πίνει η πουτσαρίνα μας φρέσκο γάλα!».
Γιατί ο πατέρας μου με ονειρευόταν στην καρδιά της Νέας Υόρκης, στον τελευταίο όροφο του ψηλότερου ουρανοξύστη, με τον προσωπικό μου κήπο στην ταράτσα, όπου μια κάτασπρη κατσικούλα θα έβοσκε στο γκαζόν.
Και τότε βέβαια δεν ήξερα να το εξηγήσω, μα κάπως έτσι ένιωθα: «First we take Manhattan, then we take Berlin».
Απόσπασμα από τη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θάνατο (Εκδόσεις Πατάκη), της Αγαθής Δημητρούκα (στιχουργός, συγγραφέας και μεταφράστρια)
(Σημειώσεις: Πατσαλός = αυτός που έχει κινητικά προβλήματα, Τσούπα = κόρη στα ρουμελιώτικα. Λέξη αλβανικής καταγωγής, Πουτσαρίνα = λεβέντισσα. Το αρσενικό πουτσαράς χρησιμοποιείται ως συνώνυμο των λέξεων λεβέντης, παλικάρι)
info
Η Αγαθή Δημητρούκα στο Μικρό Πολυτεχνείο - Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στο Μικρό Πολυτεχνείο, η Αγαθή Δημητρούκα – στιχουργός, συγγραφέας, μεταφράστρια – παρουσίασε το βιβλίο της "Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θάνατο", μεταφέροντας το κοινό σε μια Ελλάδα βασανισμένη πάντα και παράλληλα ποιητική.
Η Αγαθή Δημητρούκα, υπήρξε προσωπική και στενή φίλη του Νίκου Γκάτσου και είχε επίσης, πολλά να αφηγηθεί για τον κορυφαίο έλληνα ποιητή.
Γνωστοί ηθοποιοί, φίλοι της Αγαθής (Λουκία Πιστιόλα, Χριστίνα Χριστοδούλου, Άρτεμις Ορφανίδου, Θεοδώρα Ευγενάκη, Γιώργος Γιανναράκος, Πάρις Θωμόπουλος αλλά και η θεατρολόγος Άννα Τσαπάρα) διάβασαν αποσπάματα του βιβλίου όπως και ποιήματα, που η ίδια επέλεξε και μετέφρασε από το έργο ποιητών, που τα ονόματά τους απαντώνται στο βιβλίο της, όπως οι: Σολωμός, Σικελιανός, Σεφέρης, Παλαμάς, Ρίτσος, Ελύτης, Γκάτσος, Ελευθερίου, Χρονάς, Αρανίτσης, αλλά και Λόρκα, Νερούδα, Ρομέρο, κλπ.
Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσαν εκλεκτοί καλεσμένοι της ίδιας της Αγαθής Δημητρούκα που τίμησαν με την παρουσία τους τη βραδιά, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ποιητές όπως η Kλεοπάτρα Λυμπέρη, ο Γιάννης Υφαντής και ο Ιωάννης Ψάρρας, όπου επίσης ακούστηκαν αποσπάσματα από ποιητικά έργα τους, αλλά και οι συγγραφείς Σωτήρης Δημητρίου και Αλέξανδρος Ασωνίτης. Ακόμη, παραβρέθηκαν, η ερμηνεύτρια Φιόρη - Αναστασία Μεταλληνού, ο μουσικός και σκηνοθέτης Βασίλης Κονταξής αλλά και ο μουσικός και μέλος των Υπόγειων Ρευμάτων, Απόστολος Καλτσάς.
Την όλη εκδήλωση πλαισίωσε μουσικά η Στέλλα Κυπραίου (κιθάρα) και ο Πάρις Θωμόπουλος (κλαρινέτο). Τραγούδια με ποιητικούς στίχους σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, ερμήνευσε ο Δώρος Δημοσθένους.
Τέλος οι μαθητές του σεμιναρίου της Στιχουργικής αλλά και του εργαστηρίου Δημιουργικής Αφήγησης κατέθεσαν στην Αγαθή Δημητρούκα ποιητικά κείμενα εμπνευσμένα από το βιβλίο της και το έργο της.
Η διοργάνωση έγινε από: Εργαστήριο Δημιουργικής Αφήγησης της Κρυσταλίας Πατούλη, στα πλαίσια των εκδηλώσεων του ίδιου σεμιναρίου με τίτλο "Αφήγηση έργου - ζωής" και από το Σεμινάριο Στιχουργικής της Φωτεινής Λαμπρίδη.
Pocket Theatre@χώρος τέχνης ασωμάτων
Οδός Ασωμάτων 6 – Θησείο (ΗΣΑΠ Θησείο)
Press-GR
«Όλα μού τα πήρατε! Τι άλλο θέλετε;» έλεγε μέσα σε λυγμούς η δική μου Εκάβη.
Τη χτυπούσαν, τη γονάτιζαν, την έσερναν απ’ τα μαλλιά: ο Μενέλαος ήταν τώρα βρομόγρια "ο Αγαμέμνονας μαυραγορίτισσα" ο Οδυσσέας πανιασμένη τσούλα, σαν υπερτροφικό σκουλήκι.
Ο Πρίαμος παρέμενε κρεμασμένος στην πόρτα: το στόμα του ανοιχτό σε άναρθρη κραυγή τα μάτια του χυμένα σε ασύντακτη κατάρα.
Όχι! Εμένα δε με λένε Αστυάνακτα. Είχα ωστόσο την ηλικία του και μια πέτρα στο χέρι.
Προσπαθούσα να πετύχω κάποιον απ’ τους τρεις για να ξεφύγει η μάνα μου. Κι όπως τους σημάδευα, εκείνη τους φώναζε «Σκοτώστε με! Μη με τυραννάτε» κι εγώ βούρκωνα κι έχανα τον στόχο κι έσφιγγα ακόμα πιο πολύ την πέτρα στη χούφτα μου.
Κι άκουγα τότε τις φοβέρες τους: «Άμα ξανακατεβείς στο σοκάκι, θα σε σκοτώσουμε», «Θα σε θάψουμε μέσα στις πέτρες», «Δε θα σε βρει κανένας!».
Οι μισοί χωριανοί ήταν στα χωράφια και στα πρόβατα κι οι άλλοι μισοί στα ξερονήσια. Δυο τρεις που έμεναν στο χωριό τους έλεγαν ρουφιάνους ή δηλωσίες και κρύβονταν στα σπίτια τους.
Έμενε κι ο πατέρας μου, αλλά αυτός δεν μπορούσε να κάνει βήμα: ήταν ανάπηρος. Όχι από πόλεμο΄ η πολιομυελίτιδα τον βρήκε μόλις γύρισε από φαντάρος. Ευτυχώς που είχε μια φωτογραφία από τον στρατό για να θυμάται τη λεβεντιά του.
Τώρα τον έλεγαν σοφό΄ κι ήταν, όταν ήταν ήρεμος. Όταν δεν τον εξευτέλιζαν χτυπώντας τη γυναίκα του και φοβερίζοντάς την «Άμα πεθάνει ο πατσαλός, ούτε για την κηδεία του δε θα μείνεις».
«Έχω την τσούπα μου!» επαναλάμβανε εκείνη σαν να παραμιλούσε.
Ναι, καταλάβαινα πως αρπαζόταν από μένα κι ένιωθα τα στραβά και κοκαλιάρικα ποδαράκια μου να ισιώνουν και να μπήγονται συμπαγή στο έδαφος για να μη λυγίσουν και πέσει, να την κρατήσουν γερά στον βράχο της ερημιάς μου.
Κι έπειτα ο πατέρας μου την ορμήνευε μπροστά μου, όλα μπροστά μου λέγονταν.
«Άμα πεθάνω» της έλεγε «να πάρεις την τσούπα μας μακριά από δω. Να τα πουλήσετε όλα και να μην ξαναγυρίσετε. Να κοιτάξεις να μάθει γράμματα. Και να θυμάσαι: αν την κοροϊδέψει κανένας, μην την κατηγορήσεις, και το παιδί να το κρατήσεις, να μην το πεις μούλικο, να το πεις το παιδί της τσούπας μας».
«Έλα, μωρέ άντρα» του απαντούσε εκείνη, τόσο σίγουρη σαν να πατούσε πάνω σε κινούμενη άμμο. «Δεν πεθαίνεις, μην το λες και το ξαναλές. Όσο ζω εγώ δε θα σ’ αφήσω να πεθάνεις! Θέλω τον ίσκιο σου, καταλαβαίνεις;».
Κι εκείνος, σαν να του έδιναν παράταση όλες οι χθόνιες θεότητες μαζί για να τον επιβραβεύσουν στον ρόλο του πατέρα, μαλάκωνε το μελαγχολικό του βλέμμα και συμπλήρωνε: «Άμα δεν πεθάνω, θα πω σ’ αυτόν τον παλιοκερατά που θα παντρευτεί η πουτσαρίνα μας να την πάρει μακριά από δω, κι ας την πάει στην Αμερική, να ζήσουν εκεί όπου ζει ο καλός κόσμος΄ αλλά θα του δώσω και μια κατσίκα να πίνει η πουτσαρίνα μας φρέσκο γάλα!».
Γιατί ο πατέρας μου με ονειρευόταν στην καρδιά της Νέας Υόρκης, στον τελευταίο όροφο του ψηλότερου ουρανοξύστη, με τον προσωπικό μου κήπο στην ταράτσα, όπου μια κάτασπρη κατσικούλα θα έβοσκε στο γκαζόν.
Και τότε βέβαια δεν ήξερα να το εξηγήσω, μα κάπως έτσι ένιωθα: «First we take Manhattan, then we take Berlin».
Απόσπασμα από τη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θάνατο (Εκδόσεις Πατάκη), της Αγαθής Δημητρούκα (στιχουργός, συγγραφέας και μεταφράστρια)
(Σημειώσεις: Πατσαλός = αυτός που έχει κινητικά προβλήματα, Τσούπα = κόρη στα ρουμελιώτικα. Λέξη αλβανικής καταγωγής, Πουτσαρίνα = λεβέντισσα. Το αρσενικό πουτσαράς χρησιμοποιείται ως συνώνυμο των λέξεων λεβέντης, παλικάρι)
info
Η Αγαθή Δημητρούκα στο Μικρό Πολυτεχνείο - Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στο Μικρό Πολυτεχνείο, η Αγαθή Δημητρούκα – στιχουργός, συγγραφέας, μεταφράστρια – παρουσίασε το βιβλίο της "Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θάνατο", μεταφέροντας το κοινό σε μια Ελλάδα βασανισμένη πάντα και παράλληλα ποιητική.
Η Αγαθή Δημητρούκα, υπήρξε προσωπική και στενή φίλη του Νίκου Γκάτσου και είχε επίσης, πολλά να αφηγηθεί για τον κορυφαίο έλληνα ποιητή.
Γνωστοί ηθοποιοί, φίλοι της Αγαθής (Λουκία Πιστιόλα, Χριστίνα Χριστοδούλου, Άρτεμις Ορφανίδου, Θεοδώρα Ευγενάκη, Γιώργος Γιανναράκος, Πάρις Θωμόπουλος αλλά και η θεατρολόγος Άννα Τσαπάρα) διάβασαν αποσπάματα του βιβλίου όπως και ποιήματα, που η ίδια επέλεξε και μετέφρασε από το έργο ποιητών, που τα ονόματά τους απαντώνται στο βιβλίο της, όπως οι: Σολωμός, Σικελιανός, Σεφέρης, Παλαμάς, Ρίτσος, Ελύτης, Γκάτσος, Ελευθερίου, Χρονάς, Αρανίτσης, αλλά και Λόρκα, Νερούδα, Ρομέρο, κλπ.
Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσαν εκλεκτοί καλεσμένοι της ίδιας της Αγαθής Δημητρούκα που τίμησαν με την παρουσία τους τη βραδιά, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ποιητές όπως η Kλεοπάτρα Λυμπέρη, ο Γιάννης Υφαντής και ο Ιωάννης Ψάρρας, όπου επίσης ακούστηκαν αποσπάσματα από ποιητικά έργα τους, αλλά και οι συγγραφείς Σωτήρης Δημητρίου και Αλέξανδρος Ασωνίτης. Ακόμη, παραβρέθηκαν, η ερμηνεύτρια Φιόρη - Αναστασία Μεταλληνού, ο μουσικός και σκηνοθέτης Βασίλης Κονταξής αλλά και ο μουσικός και μέλος των Υπόγειων Ρευμάτων, Απόστολος Καλτσάς.
Την όλη εκδήλωση πλαισίωσε μουσικά η Στέλλα Κυπραίου (κιθάρα) και ο Πάρις Θωμόπουλος (κλαρινέτο). Τραγούδια με ποιητικούς στίχους σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, ερμήνευσε ο Δώρος Δημοσθένους.
Τέλος οι μαθητές του σεμιναρίου της Στιχουργικής αλλά και του εργαστηρίου Δημιουργικής Αφήγησης κατέθεσαν στην Αγαθή Δημητρούκα ποιητικά κείμενα εμπνευσμένα από το βιβλίο της και το έργο της.
Η διοργάνωση έγινε από: Εργαστήριο Δημιουργικής Αφήγησης της Κρυσταλίας Πατούλη, στα πλαίσια των εκδηλώσεων του ίδιου σεμιναρίου με τίτλο "Αφήγηση έργου - ζωής" και από το Σεμινάριο Στιχουργικής της Φωτεινής Λαμπρίδη.
Pocket Theatre@χώρος τέχνης ασωμάτων
Οδός Ασωμάτων 6 – Θησείο (ΗΣΑΠ Θησείο)
Press-GR
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μα γιατί κανείς δεν κοιτάει τα ακουστικά σε αυτή τη διαφήμιση;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μὰ δὲν θὰ καταλάβουν! Δὲν μποροῦν!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
