2012-11-29 15:10:03
Γράφει ο Τσανούσης Στάμος
Η χθεσινή συνέντευξη του υπουργού οικονομικών κυρίου Στουρνάρα ήταν η αποτύπωση του τρόπου σκέψης των Ελλήνων πολιτικών και ...οικονομολόγων που έφτασαν την Ελλάδα σε αυτή την κατάντια.
Είπε πολλά ο υπουργός τα οποία πέρασαν απαρατήρητα γιατί το σύστημα των μέσων μαζικής ενημέρωσης εργάζεται άοκνα για την προστασία του πολιτικού συστήματος από το οποίο ζει.
Τις τελευταίες ημέρες έχει έρθει γερά στο προσκήνιο μια φράση η οποία δεν έχει αναλυθεί αρκετά.
Η επαναγορά των ομολόγων.
Στην ουσία μιλάει για ένα προϊόν το οποίο πουλάει στην αγορά το Ελληνικό κράτος.
Πουλάει ομόλογο του 1€ και στην λήξη του ομολόγου αυτού ο αγοραστής θα το δώσει πίσω και θα πάρει το 1€ με ένα συμφωνημένο κέρδος το οποίο αποτυπώνεται ως επιτόκιο.
Άρα για να έχουμε ένα παράδειγμα, θα αγοράσουμε ένα ομόλογο αξίας 100€ και αυτό θα έχει ετήσια απόδοση 10%. Άρα στην λήξη του έτους θα το επιστρέψουμε πίσω και θα πάρουμε 110€. Δηλαδή τα 100€ που είναι το κεφάλαιο που τοποθετήσαμε και 10€ κέρδος.
Μοιάζει λοιπόν το ομόλογο με τις προθεσμιακές καταθέσεις με διαφορές βέβαια, ειδικά στο νομικό καθεστώς που διέπει διεθνώς τα ομόλογα.
Μια μεγάλη διαφορά των ομολόγων με τα τραπεζικά προϊόντα είναι ότι για την αγορά του υπάρχει αξιόγραφο. Ένα χαρτί δηλαδή που γράφει την αξία του. Υπάρχει δηλαδή ένα χαρτί, επίσημο έγγραφο, το οποίο αναγράφει την αξία του ομολόγου, έστω 100€, την λήξη του ομολόγου, έστω 31/12//2015, και ασφαλώς τον εκδότη ο οποίος στην περίπτωσή μας είναι το Ελληνικό κράτος.
Η φυσική υπόσταση του αξιόγραφου, μαζί με άλλα στοιχεία, του έχει δώσει την ιδιότητα του μεταβιβάσιμου. Μπορεί δηλαδή κάποιος το ομόλογο το οποίο έχει «αγοράσει» από το Ελληνικό κράτος να το πουλήσει. Άρα εγώ έχω αγοράσει ένα ομόλογο των 100€ και μπορώ να το πουλήσω με κέρδος ή ζημιά σε ένα τρίτο πρόσωπο. Φυσικό πρόσωπο, οργανισμό ή φορέα.
Αυτή η ιδιότητα από μόνη της είναι και η κυριότερη εξήγηση γιατί τα ομόλογα και οι οικονομίες των κρατών ήταν, είναι και θα είναι θύματα κερδοσκόπων, οι οποίοι όπως όλοι μας, προσπαθούν μέσα από την οικονομική τους δραστηριότητα να αποκομίσουν κέρδος.
Άρα το ομόλογο των 100€ ενός κράτους το οποίο βρίσκεται σε οικονομική κρίση, όπως η Ελλάδα είναι ένα αξιόγραφο το οποίο αυτός που το έχει δεν νιώθει και πολύ σίγουρος ότι το κράτος στην λήξη του θα έχει να τον πληρώσει. Και έτσι προσπαθεί να «ξεφορτωθεί» αυτό το ομόλογο, πουλώντας το σε αξία μικρότερη της ονομαστικής.
Με απλά λόγια, κάποιος που κατέχει ένα ομόλογο αξίας 100€ του Ελληνικού δημοσίου και έχει πληρώσει 100€ για να το αγοράσει, είναι διατεθειμένος να το πουλήσει 40€, καθώς αισθάνεται ανασφάλεια για την δυνατότητα να πάρει τα 100€ της αξίας του ομολόγου και το όποιο συμφωνημένο κέρδος από ένα κράτος που είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Αντίθετα ο κάτοχος ενός ομολόγου μιας χώρας που βρίσκεται σε ακμή, όπως για παράδειγμα η Γερμανία, σε περιόδους παγκόσμιας κρίσης και ανασφάλειας είναι διατεθειμένος να το πληρώσει ακόμα και σε μεγαλύτερη από την ονομαστική αξία καθώς το θεωρεί ασφαλές καταφύγιο για τα χρήματά του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Γερμανία η οποία, έστω λίγες φορές, δανείστηκε την τελευταία πενταετία με αρνητικό επιτόκιο.
Βέβαια, η αγορά σε υψηλότερη από την ονομαστική αξία δεν είναι κάτι το σύνηθες διότι σε περιόδους κρίσης το ασφαλέστερο καταφύγιο στις συνειδήσεις όλων είναι ο χρυσός ο οποίος έχει τουλάχιστον τριπλασιάσει την αξία του τα τελευταία χρόνια.
Όσον αφορά την Ελλάδα λοιπόν και λόγω της άθλιας οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται τα ομόλογα τα οποία έχει εκδώσει, πωλούνται σε πολύ χαμηλότερη από την ονομαστική αξία.
Μάλιστα τα δύο τελευταία χρόνια, το ομόλογο του ενός ευρώ πωλείται σε αξίες από 0,17 λεπτά του ευρώ έως 0,35 λεπτά του ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος κατέχει ομόλογα αξίας 100€ του Ελληνικού δημοσίου και προσπαθήσει να τα πουλήσει στην αγορά θα τα πούλαγε με ζημιά γιατί θα εισέπραττε από 17€ έως 35€ και αν και αυτό φαίνεται ανορθολογικό βασίζεται στην σκέψη «να χάσω όσο το δυνατόν λιγότερα.
Εκτός όμως από τον πωλητή που θα πουλήσει με ζημιά υπάρχει και κάποιος που θα αγοράσει αυτό το υποτιμημένο ομόλογο. Ο οποίος προσδοκά ότι τελικά η Ελλάδα δεν θα πτωχεύσει, θα ανακάμψει και θα μπορέσει και ο ίδιος να ξαναπουλήσει τα ομόλογα που αγόρασε αυτή τη φορά με κέρδος. Αναλαμβάνει λοιπόν το ρίσκο να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και να χάσει τελείως τα λεφτά του.
Συνήθως τέτοια αγοραστές που λειτουργούν με επιθετική πολιτική είναι τα διάσημα πια, hedge founds.
Ο πιο απλός ορισμός που έχω δει για τα hedge founds είναι ο εξής:
Ένα hedge fund είναι ένα κεφάλαιο ανοικτού ή κλειστού τύπου όπου ένας διαχειριστής επενδύει τα χρήματα των μεριδιούχων έναντι κάποιας αμοιβής (management fee). Στα ανοιχτού τύπου funds μπορεί οποιοσδήποτε επενδυτής να αποκτήσει μερίδιο αν και τα κατώτατα όρια συμμετοχής είναι ιδιαίτερα υψηλά και μπορεί να ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Στα κλειστού τύπου funds η συμμετοχή των επενδυτών γίνεται βάσει επιλογών του διαχειριστή.
Καταλάβαμε;
Ίσως θέλουμε λίγο βοήθεια.
Πρόκειται για φορείς οι οποίοι κάνουν business με λεφτά άλλών. Έστω λοιπόν ότι ο κύριος Τάκης έχει ένα hedge found. Απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν λεφτά και θέλουν να τα επενδύσουν και τους λέει.
«Ξέρω ότι αυτό το προϊόν έχει 100€ ανά μονάδα και σε λίγο καιρό για λόγους που εγώ ξέρω θα έχει 150€. Συμφωνείτε να βάλουμε όλοι μαζί λεφτά και να αγοράσουμε σε υπερποσότητες αυτό το προϊόν ώστε να αποκομίσουμε κέρδη. Και επιπλέον επειδή θα κάνουμε μαζική αγορά δεν θα τα αγοράσουμε 100€ αλλά 90€, οπότε θα κερδίσουμε ακόμα πιο πολλά»
Στην περίπτωση μας λοιπόν, διάφορα hedge founds αγόρασαν μαζικά ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου σε πάρα πολύ χαμηλές τιμές. Για κάθε 100€ που αγόραζαν, πλήρωναν 17€ έως 34€.
Στο euro group που πραγματοποιήθηκε, ένα από τα μέτρα που αποφασίσθηκε είναι και να δώσουν χρήματα οι δανειστές μας σε εμάς ώστε να αγοράσουμε εμείς πίσω τα ομόλογα που έχουμε εκδώσει και τα οποία αυτή τη στιγμή έχουν πολύ χαμηλή τιμή.
Δηλαδή ενώ στα βιβλία της χώρας μας φαίνεται ότι χρωστάμε 100€ θα αγοράσουμε αυτά τα 100€ με 30€.
Θεωρητικά αυτό είναι μια λύση.
Θεωρητικά όμως , διότι τα hedge founds, δεν είναι μοναστήρια. Αν αρχίσει σαν διαδικασία της επανααγοράς, θα αυξηθεί και η ζήτηση και άρα και η τιμή και θα καταλάβουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποκομίσουν κέρδος. Και βέβαια ήδη από εχθές ακούστηκαν κα οι πρώτες δηλώσεις από εκπροσώπους τέτοιων hedge founds όπου ούτε λίγο ούτε πολύ είπαν ότι θα συζητούσαν το ενδεχόμενο να πουλήσουν ξανά τα ομόλογα στην Ελλάδα αλλά σε τιμή όχι λιγότερο από 45 λεπτά.
Άρα η επαναγορά είναι κάτι το οποίο δεν ανακοινώνεται σε καμία περίπτωση, ειδικά από τον υπουργό οικονομικών. Η επανααγορά είναι μια πράξη η οποία γίνεται αθόρυβα και αστραπιαία προκειμένου να πιάσεις στον ύπνο την αγορά και να μην προλάβει να ανεβάσει την τιμή.
Επίσης είπε ο υπουργός ότι η συμμετοχή στην επανααγορά των ομολόγων δεν θα είναι υποχρεωτική, αλλά προαιρετική.
Μάλιστα όταν ερωτηθεί για τα ασφαλιστικά ταμεία, είπε ότι η συμμετοχή τους θα εξαρτηθεί από τα ίδια τα ταμεία αν και ο ίδιος θεωρεί ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η συμμετοχή των ταμείων καθώς στην ουσία πρόκειται για την ίδια τσέπη. Μάλιστα είπε ότι ακόμα και οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τα αποθεματικά των ταμείων αλλά το ίδιο το κράτος εγγυάται τις συντάξεις και όποτε τα ταμεία δεν έχουν λεφτά , το κράτος δίνει το ίδιο από τον προϋπολογισμό για να δοθούν οι συντάξεις.
Μα αν όμως αυτό ισχύει γιατί στο προηγούμενο κούρεμα των ομολόγων δεν άφησαν τα ομόλογα των ταμείων εκτός κουρέματος και γιατί ακόμα και προθεσμιακές καταθέσεις που είχαν πανεπιστήμια της Ελλάδας τις μετέτρεψαν αυθαίρετα εν μία νυκτί σε ομόλογα και τα κούρεψαν και αυτά;
Είπε ακόμα ο κύριος Στουρνάρας , ότι η φορολογία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι κοντά ή κάτω από τον μέσο όρο της φορολογίας στην Ενωμένη Ευρώπη και ότι η υψηλή φορολογία δεν είναι ο λόγος που λειτουργεί αποτρεπτικά για τις επενδύσεις.
Για το παραπάνω δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μιλάει για την Ελλάδα και όχι για την Μποτσουάνα.
Αλλά αν μιλάει για την Ελλάδα, ή έχει άγνοια ή λέει συνειδητά ψέματα.
Και αυτό για δύο λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι η φορολογία στην Ελλάδα είναι πλασματική. Διότι δεν είναι μόνο η επιβάρυνση με τον συντελεστή φορολογίας που βαρύνει τα κέρδη. Στην Ελλάδα υπάρχει το παγκόσμιο φαινόμενο που λέγεται φορολογικός έλεγχος κλεισίματος χρήσεων.
Και αυτό απλά σημαίνει ότι μια εταιρεία θα δείξει έστω 100.000€ κέρδη και το κράτος θα ζητήσει από αυτήν την εταιρεία να πληρώσει τους φόρους που αναλογούν και έστω ότι αυτοί είναι 20.000€. Δεν σταματά όμως εδώ η φορολογική επιβάρυνση. Το ίδιο το κράτος κρατάει αυτές τις χρήσεις και μετά από δύο τρία ή περισσότερα χρόνια θα ζητήσει από την εταιρεία να ελέγξει τα βιβλία της. Και τότε θα πληρώσει άλλους τόσους φόρους. Και μην σκεφτεί κανείς «άμα φοροδιέφυγαν να πληρώσουν» γιατί στην
ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΛΕΓΧΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΦΟΡΟΥΣ!!!
Άρα ή όλοι οι επιχειρηματίες είναι κλέφτες ή το ελληνικό δημόσιο τους αντιμετωπίζει όλους σαν κλέφτες. Και επειδή δεν γίνεται να είναι όλοι κλέφτες, πως θα έρθουν οι επενδύσεις , πως θα έρθει κάποιος να επενδύσει όταν τον θεωρείς εκ των προτέρων κλέφτη; Ακόμα και να έρθει κάποια στιγμή θα φύγει όπως έχει γίνει με τόσες επιχειρήσεις στο παρελθόν.
Και κατά δεύτερο λόγο, αφού η υψηλή φορολόγηση δεν είναι αποτρεπτική για επενδύσεις, γιατί όλες οι εταιρείες που είχαν την δυνατότητα έφυγαν και πήγαν την έδρα τους σε φορολογικούς παραδείσους όπως είναι η Βουλγαρία και η Κύπρος;
Και γιατί αυτές οι χώρες έχουν συντελεστές φορολόγησης από 3%-10%;
Το σίγουρο είναι ότι το μήνυμα των Ευρωπαίων και του Δ.Ν.Τ ήταν ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήραμε με παραδοχές την δόση μας.
Και επειδή ακριβώς μόνο με παραδοχές έχει γίνει η σύνταξη του προϋπολογισμού , αυτή είναι η τελευταία δόση που πήραμε κατά πάσα πιθανότητα.
Από δω και πέρα μόνοι μας. Με τα χρέη μας και με τους πολιτικούς που έχουμε stsanoussis.blogspot.gr
Η χθεσινή συνέντευξη του υπουργού οικονομικών κυρίου Στουρνάρα ήταν η αποτύπωση του τρόπου σκέψης των Ελλήνων πολιτικών και ...οικονομολόγων που έφτασαν την Ελλάδα σε αυτή την κατάντια.
Είπε πολλά ο υπουργός τα οποία πέρασαν απαρατήρητα γιατί το σύστημα των μέσων μαζικής ενημέρωσης εργάζεται άοκνα για την προστασία του πολιτικού συστήματος από το οποίο ζει.
Τις τελευταίες ημέρες έχει έρθει γερά στο προσκήνιο μια φράση η οποία δεν έχει αναλυθεί αρκετά.
Η επαναγορά των ομολόγων.
Στην ουσία μιλάει για ένα προϊόν το οποίο πουλάει στην αγορά το Ελληνικό κράτος.
Πουλάει ομόλογο του 1€ και στην λήξη του ομολόγου αυτού ο αγοραστής θα το δώσει πίσω και θα πάρει το 1€ με ένα συμφωνημένο κέρδος το οποίο αποτυπώνεται ως επιτόκιο.
Άρα για να έχουμε ένα παράδειγμα, θα αγοράσουμε ένα ομόλογο αξίας 100€ και αυτό θα έχει ετήσια απόδοση 10%. Άρα στην λήξη του έτους θα το επιστρέψουμε πίσω και θα πάρουμε 110€. Δηλαδή τα 100€ που είναι το κεφάλαιο που τοποθετήσαμε και 10€ κέρδος.
Μοιάζει λοιπόν το ομόλογο με τις προθεσμιακές καταθέσεις με διαφορές βέβαια, ειδικά στο νομικό καθεστώς που διέπει διεθνώς τα ομόλογα.
Μια μεγάλη διαφορά των ομολόγων με τα τραπεζικά προϊόντα είναι ότι για την αγορά του υπάρχει αξιόγραφο. Ένα χαρτί δηλαδή που γράφει την αξία του. Υπάρχει δηλαδή ένα χαρτί, επίσημο έγγραφο, το οποίο αναγράφει την αξία του ομολόγου, έστω 100€, την λήξη του ομολόγου, έστω 31/12//2015, και ασφαλώς τον εκδότη ο οποίος στην περίπτωσή μας είναι το Ελληνικό κράτος.
Η φυσική υπόσταση του αξιόγραφου, μαζί με άλλα στοιχεία, του έχει δώσει την ιδιότητα του μεταβιβάσιμου. Μπορεί δηλαδή κάποιος το ομόλογο το οποίο έχει «αγοράσει» από το Ελληνικό κράτος να το πουλήσει. Άρα εγώ έχω αγοράσει ένα ομόλογο των 100€ και μπορώ να το πουλήσω με κέρδος ή ζημιά σε ένα τρίτο πρόσωπο. Φυσικό πρόσωπο, οργανισμό ή φορέα.
Αυτή η ιδιότητα από μόνη της είναι και η κυριότερη εξήγηση γιατί τα ομόλογα και οι οικονομίες των κρατών ήταν, είναι και θα είναι θύματα κερδοσκόπων, οι οποίοι όπως όλοι μας, προσπαθούν μέσα από την οικονομική τους δραστηριότητα να αποκομίσουν κέρδος.
Άρα το ομόλογο των 100€ ενός κράτους το οποίο βρίσκεται σε οικονομική κρίση, όπως η Ελλάδα είναι ένα αξιόγραφο το οποίο αυτός που το έχει δεν νιώθει και πολύ σίγουρος ότι το κράτος στην λήξη του θα έχει να τον πληρώσει. Και έτσι προσπαθεί να «ξεφορτωθεί» αυτό το ομόλογο, πουλώντας το σε αξία μικρότερη της ονομαστικής.
Με απλά λόγια, κάποιος που κατέχει ένα ομόλογο αξίας 100€ του Ελληνικού δημοσίου και έχει πληρώσει 100€ για να το αγοράσει, είναι διατεθειμένος να το πουλήσει 40€, καθώς αισθάνεται ανασφάλεια για την δυνατότητα να πάρει τα 100€ της αξίας του ομολόγου και το όποιο συμφωνημένο κέρδος από ένα κράτος που είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Αντίθετα ο κάτοχος ενός ομολόγου μιας χώρας που βρίσκεται σε ακμή, όπως για παράδειγμα η Γερμανία, σε περιόδους παγκόσμιας κρίσης και ανασφάλειας είναι διατεθειμένος να το πληρώσει ακόμα και σε μεγαλύτερη από την ονομαστική αξία καθώς το θεωρεί ασφαλές καταφύγιο για τα χρήματά του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Γερμανία η οποία, έστω λίγες φορές, δανείστηκε την τελευταία πενταετία με αρνητικό επιτόκιο.
Βέβαια, η αγορά σε υψηλότερη από την ονομαστική αξία δεν είναι κάτι το σύνηθες διότι σε περιόδους κρίσης το ασφαλέστερο καταφύγιο στις συνειδήσεις όλων είναι ο χρυσός ο οποίος έχει τουλάχιστον τριπλασιάσει την αξία του τα τελευταία χρόνια.
Όσον αφορά την Ελλάδα λοιπόν και λόγω της άθλιας οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται τα ομόλογα τα οποία έχει εκδώσει, πωλούνται σε πολύ χαμηλότερη από την ονομαστική αξία.
Μάλιστα τα δύο τελευταία χρόνια, το ομόλογο του ενός ευρώ πωλείται σε αξίες από 0,17 λεπτά του ευρώ έως 0,35 λεπτά του ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος κατέχει ομόλογα αξίας 100€ του Ελληνικού δημοσίου και προσπαθήσει να τα πουλήσει στην αγορά θα τα πούλαγε με ζημιά γιατί θα εισέπραττε από 17€ έως 35€ και αν και αυτό φαίνεται ανορθολογικό βασίζεται στην σκέψη «να χάσω όσο το δυνατόν λιγότερα.
Εκτός όμως από τον πωλητή που θα πουλήσει με ζημιά υπάρχει και κάποιος που θα αγοράσει αυτό το υποτιμημένο ομόλογο. Ο οποίος προσδοκά ότι τελικά η Ελλάδα δεν θα πτωχεύσει, θα ανακάμψει και θα μπορέσει και ο ίδιος να ξαναπουλήσει τα ομόλογα που αγόρασε αυτή τη φορά με κέρδος. Αναλαμβάνει λοιπόν το ρίσκο να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και να χάσει τελείως τα λεφτά του.
Συνήθως τέτοια αγοραστές που λειτουργούν με επιθετική πολιτική είναι τα διάσημα πια, hedge founds.
Ο πιο απλός ορισμός που έχω δει για τα hedge founds είναι ο εξής:
Ένα hedge fund είναι ένα κεφάλαιο ανοικτού ή κλειστού τύπου όπου ένας διαχειριστής επενδύει τα χρήματα των μεριδιούχων έναντι κάποιας αμοιβής (management fee). Στα ανοιχτού τύπου funds μπορεί οποιοσδήποτε επενδυτής να αποκτήσει μερίδιο αν και τα κατώτατα όρια συμμετοχής είναι ιδιαίτερα υψηλά και μπορεί να ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Στα κλειστού τύπου funds η συμμετοχή των επενδυτών γίνεται βάσει επιλογών του διαχειριστή.
Καταλάβαμε;
Ίσως θέλουμε λίγο βοήθεια.
Πρόκειται για φορείς οι οποίοι κάνουν business με λεφτά άλλών. Έστω λοιπόν ότι ο κύριος Τάκης έχει ένα hedge found. Απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν λεφτά και θέλουν να τα επενδύσουν και τους λέει.
«Ξέρω ότι αυτό το προϊόν έχει 100€ ανά μονάδα και σε λίγο καιρό για λόγους που εγώ ξέρω θα έχει 150€. Συμφωνείτε να βάλουμε όλοι μαζί λεφτά και να αγοράσουμε σε υπερποσότητες αυτό το προϊόν ώστε να αποκομίσουμε κέρδη. Και επιπλέον επειδή θα κάνουμε μαζική αγορά δεν θα τα αγοράσουμε 100€ αλλά 90€, οπότε θα κερδίσουμε ακόμα πιο πολλά»
Στην περίπτωση μας λοιπόν, διάφορα hedge founds αγόρασαν μαζικά ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου σε πάρα πολύ χαμηλές τιμές. Για κάθε 100€ που αγόραζαν, πλήρωναν 17€ έως 34€.
Στο euro group που πραγματοποιήθηκε, ένα από τα μέτρα που αποφασίσθηκε είναι και να δώσουν χρήματα οι δανειστές μας σε εμάς ώστε να αγοράσουμε εμείς πίσω τα ομόλογα που έχουμε εκδώσει και τα οποία αυτή τη στιγμή έχουν πολύ χαμηλή τιμή.
Δηλαδή ενώ στα βιβλία της χώρας μας φαίνεται ότι χρωστάμε 100€ θα αγοράσουμε αυτά τα 100€ με 30€.
Θεωρητικά αυτό είναι μια λύση.
Θεωρητικά όμως , διότι τα hedge founds, δεν είναι μοναστήρια. Αν αρχίσει σαν διαδικασία της επανααγοράς, θα αυξηθεί και η ζήτηση και άρα και η τιμή και θα καταλάβουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποκομίσουν κέρδος. Και βέβαια ήδη από εχθές ακούστηκαν κα οι πρώτες δηλώσεις από εκπροσώπους τέτοιων hedge founds όπου ούτε λίγο ούτε πολύ είπαν ότι θα συζητούσαν το ενδεχόμενο να πουλήσουν ξανά τα ομόλογα στην Ελλάδα αλλά σε τιμή όχι λιγότερο από 45 λεπτά.
Άρα η επαναγορά είναι κάτι το οποίο δεν ανακοινώνεται σε καμία περίπτωση, ειδικά από τον υπουργό οικονομικών. Η επανααγορά είναι μια πράξη η οποία γίνεται αθόρυβα και αστραπιαία προκειμένου να πιάσεις στον ύπνο την αγορά και να μην προλάβει να ανεβάσει την τιμή.
Επίσης είπε ο υπουργός ότι η συμμετοχή στην επανααγορά των ομολόγων δεν θα είναι υποχρεωτική, αλλά προαιρετική.
Μάλιστα όταν ερωτηθεί για τα ασφαλιστικά ταμεία, είπε ότι η συμμετοχή τους θα εξαρτηθεί από τα ίδια τα ταμεία αν και ο ίδιος θεωρεί ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η συμμετοχή των ταμείων καθώς στην ουσία πρόκειται για την ίδια τσέπη. Μάλιστα είπε ότι ακόμα και οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τα αποθεματικά των ταμείων αλλά το ίδιο το κράτος εγγυάται τις συντάξεις και όποτε τα ταμεία δεν έχουν λεφτά , το κράτος δίνει το ίδιο από τον προϋπολογισμό για να δοθούν οι συντάξεις.
Μα αν όμως αυτό ισχύει γιατί στο προηγούμενο κούρεμα των ομολόγων δεν άφησαν τα ομόλογα των ταμείων εκτός κουρέματος και γιατί ακόμα και προθεσμιακές καταθέσεις που είχαν πανεπιστήμια της Ελλάδας τις μετέτρεψαν αυθαίρετα εν μία νυκτί σε ομόλογα και τα κούρεψαν και αυτά;
Είπε ακόμα ο κύριος Στουρνάρας , ότι η φορολογία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι κοντά ή κάτω από τον μέσο όρο της φορολογίας στην Ενωμένη Ευρώπη και ότι η υψηλή φορολογία δεν είναι ο λόγος που λειτουργεί αποτρεπτικά για τις επενδύσεις.
Για το παραπάνω δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μιλάει για την Ελλάδα και όχι για την Μποτσουάνα.
Αλλά αν μιλάει για την Ελλάδα, ή έχει άγνοια ή λέει συνειδητά ψέματα.
Και αυτό για δύο λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι η φορολογία στην Ελλάδα είναι πλασματική. Διότι δεν είναι μόνο η επιβάρυνση με τον συντελεστή φορολογίας που βαρύνει τα κέρδη. Στην Ελλάδα υπάρχει το παγκόσμιο φαινόμενο που λέγεται φορολογικός έλεγχος κλεισίματος χρήσεων.
Και αυτό απλά σημαίνει ότι μια εταιρεία θα δείξει έστω 100.000€ κέρδη και το κράτος θα ζητήσει από αυτήν την εταιρεία να πληρώσει τους φόρους που αναλογούν και έστω ότι αυτοί είναι 20.000€. Δεν σταματά όμως εδώ η φορολογική επιβάρυνση. Το ίδιο το κράτος κρατάει αυτές τις χρήσεις και μετά από δύο τρία ή περισσότερα χρόνια θα ζητήσει από την εταιρεία να ελέγξει τα βιβλία της. Και τότε θα πληρώσει άλλους τόσους φόρους. Και μην σκεφτεί κανείς «άμα φοροδιέφυγαν να πληρώσουν» γιατί στην
ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΛΕΓΧΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΦΟΡΟΥΣ!!!
Άρα ή όλοι οι επιχειρηματίες είναι κλέφτες ή το ελληνικό δημόσιο τους αντιμετωπίζει όλους σαν κλέφτες. Και επειδή δεν γίνεται να είναι όλοι κλέφτες, πως θα έρθουν οι επενδύσεις , πως θα έρθει κάποιος να επενδύσει όταν τον θεωρείς εκ των προτέρων κλέφτη; Ακόμα και να έρθει κάποια στιγμή θα φύγει όπως έχει γίνει με τόσες επιχειρήσεις στο παρελθόν.
Και κατά δεύτερο λόγο, αφού η υψηλή φορολόγηση δεν είναι αποτρεπτική για επενδύσεις, γιατί όλες οι εταιρείες που είχαν την δυνατότητα έφυγαν και πήγαν την έδρα τους σε φορολογικούς παραδείσους όπως είναι η Βουλγαρία και η Κύπρος;
Και γιατί αυτές οι χώρες έχουν συντελεστές φορολόγησης από 3%-10%;
Το σίγουρο είναι ότι το μήνυμα των Ευρωπαίων και του Δ.Ν.Τ ήταν ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήραμε με παραδοχές την δόση μας.
Και επειδή ακριβώς μόνο με παραδοχές έχει γίνει η σύνταξη του προϋπολογισμού , αυτή είναι η τελευταία δόση που πήραμε κατά πάσα πιθανότητα.
Από δω και πέρα μόνοι μας. Με τα χρέη μας και με τους πολιτικούς που έχουμε stsanoussis.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Με τον Πρέσβη των Φιλιππίνων συναντήθηκε ο Δήμαρχος Πατρέων
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Μύθος του Πελατειακού Κράτους
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
