2012-11-30 18:15:48
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Ο κ. Κεδίκογλου ήταν σαφής. Αν δεν βρεθεί χορηγός, Eurovision φέτος δεν έχει. Ο κ. Σαμαράς, λένε, δεν πολυθέλει! Η κρατική τηλεόραση που βλέπει λεφτάκια και τηλεθέαση να χάνεται κάνει πως χειροκροτεί τους πιο πάνω κυρίους (κορόιδα είναι! Παίζεις με το ψωμάκι σου τέτοιες μέρες;). Και το σωστό να λέγεται, εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες μου που πάτε… Από αυτό όμως μέχρι τους λιβέλλους στο διαδίκτυο από οργισμένους bloggers που θριαμβολογούν γιατί φέτος δεν θα ξευτελιστεί το ελληνικό τραγούδι στη Eurovision (απ’ τα γέλια καινούργια σικώτια έβαλα!), ή στα social media πως φταίει η Σουλιώτη και τα … (!) κουτσομπολίστικα και ο… Κωστόπουλος (τα διάβασα με τα μάτια μου, αλήθεια λέω!) και επιτέλους δικαιώνεται η μουσική μας αισθητική με την απουσία μας απ’ τη γιουρο-πανήγυρη και όλοι εμείς οι επάρατοι στυλοβάτες του life style να καούμε στην πυρά.
Και τι δε διάβασα όμως! Πως χαλάγαμε πολλά λεφτά, αν και συνήθως υπήρχαν σπόνσορες και αν όχι φταίει η κακοδιαχείριση της κρατικής τηλεόρασης
. Διαφήμιση και υψηλή τηλεθέαση ο διαγωνισμός πάντως είχε. Και εν πάση περιπτώσει, ήταν ένα βράδυ το χρόνο, ενώ απ’ την κρατική τρώνε για χρόνια και δεκαετίες πολύ περισσότερα παρουσιαστές, στελέχη και παραγωγοί, έχοντάς την καταντήσει οικογενειακή υπόθεση. Και ενώ τα μπεκρουλιάσματα του «Στην Υγειά Σας», με την Νίνα Λότσαρη -για παράδειγμα- να τραγουδάει Μπαγιαντέρα είναι υψηλή αισθητική, ένας πανευρωπαϊκός διαγωνισμός όχι.
Σε όσους δε τόλμησαν να ψελλίσουν πως είμαστε τουριστικής οικονομίας κράτος και δεν είναι κακό να διώξουμε το κέφι μας, τα μεράκια μας, τις ομορφιές μας, πέσανε να τους φάνε! Δεν έρχεται τουρισμός απ’ αυτά! Όχι! Ενώ; Άμα διαφημίσουμε τα μοιρολόγια -που αγαπάμε- της Μάνης και τα πολυφωνικά της Ηπείρου -που επίσης αγαπάμε- θα σπρώχνονται οι Σκανδιναβές και οι Ολλανδέζες ποια θα πρωτοπάει στο Πάπιγκο. Τον Σάκη ημίγυμνο πάλι, να κάνει φούρκες συρτάκι στην Σαντορίνη, ούτε ζωγραφιστό να τον δούνε! Δωσ’ τους Πλιάτσικα στα μαύρα και παρ’ τους τα φιορδ και τις τουλίπες Λοιπόν; Πολύχρωμες λίκρες, επιθετικά προσφερόμενες σεξουαλικότητες, γύμνια, αστεία, συχνά κοροϊδία, φτερά, πούπουλα, στρας, στραφταλιζέ υφάσματα, γκλίτερ, καπνοί, χορευτικά, ξεπατικουτούρες μεγάλων μουσικών επιτυχιών, συμπαθητικά τραγουδάκια, κάποιες τραγοπόδαρες που πέρασαν στην μουσική ιστορία της Ευρώπης, όμορφα κορίτσια, όμορφα αγόρια, όμορφα αγόρια σαν κορίτσια και όμορφα κορίτσια σαν αγόρια. Ανταγωνισμός. Ατμόσφαιρα πάρτι. Εκατοντάδες χιλιάδες, μπορεί και εκατομμύριο μπροστά απ’ τους δέκτες σε ένα πανηγύρι pop μουσικής να αφόρα στην ευρωπαϊκή νεολαία ή σε όσους επιμένουν να ανήκουν σ’ αυτήν. Στην υπόλοιπη Ευρώπη όσοι δεν ενδιαφέρονται δεν βλέπουν. Όχι στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα, ανήκεις στο διανοουμενίστικο κατεστημένο των «δήθεν» ποιοτικών μόνο αν καταφερθείς τουλάχιστον μια φορά δημοσίως εναντία στο μουσικό διαγωνισμό της Eurovision. Η δική μας διανόηση δεν περιορίζεται στο «δε μ’ αρέσει, δεν το βλέπω», αλλά εξαπολύει μύδρους, χολερικά, ιεροεξεταστικά στέκεται επικριτική και καταδικαστική απέναντι σε οτιδήποτε έχει γέλιο, χαμόγελο, πάρτι, τραγούδι, νιότη που δεν υπηρετεί σιτεμένους κοιλαράδες του συστήματος του «αντί». Άμα πεις πως σ’ αρέσουν τα μιούζικαλ τα χολιγουντιανά, η Ντάνα Ιντερνάσιοναλ και το gay pride που γίνεται στους δρόμους κάθε χώρας που φιλοξενεί αυτό το πανεράκι ναι -εμένα πολύ μ’ αρέσουν τα πανηγύρια προσωπικά- είσαι αυτομάτως γελοίος. Διότι μέση λύση δεν υπάρχει. Το ζήσε με τα δικά σου γούστα και πιστεύω και σεβάσου των άλλων, επίσης!
Όχι! Η Eurovision δεν είναι rock, δεν αφορά στη συμφωνική μουσική, δεν είναι περιχυμένη εγκεφαλική κατασκευή ή πειραματισμός στην Τέχνη, είναι όμως όπως κάθε μουσική συνάντηση νέων και λαών, γιορτή. Και εγώ δεν πίνω ελληνικό το πρωί με Μπέλα Μπάρτοκ, ούτε στα μεράκια μου ρίχνω μια Λένα Πλάτωνος να το ρίξω έξω και να κάνω τσακίρ κέφι, δεν θεωρώ όμως όποιον ακούει τα παραπάνω φλώρο, χλεχλέ και «δηθενιάρη». Τι με νοιάζει, ρε αδελφέ;
Η υπερβολή είναι που μας φταίει σε όλα. Είτε είναι τα δημοτικά της Χούντας που μας έκαναν να μισήσουμε τα παραδοσιακά ακούσματα είτε τα καψούρικα μπουζουκοπόπ, είτε οι κλεμμένοι αμανέδες και τα μοιρολόγια του αγέλαστου έντεχνου που αυτοβαφτίστηκε «ποιότητα». Είναι δυνατόν ακόμα και για τη μουσική να διχαζόμαστε και να επιχειρηματολογούμε;
Είναι γεγονός πως δεν έχουμε μαντίλι να κλάψουμε, άρα δεν μας μάρανε η συμμετοχή μας σε μουσικά φεστιβάλ! Ζούμε και χωρίς αυτά! Μεθαύριο φυσικά μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τη συμμετοχή μας στις πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις (τι; αυτό είναι σπορ; Μπα! Δεν είναι μόνο ο κλασικός αθλητισμός αποδεκτός απ’ τους δήθεν της χώρας; Μόνο για τις μουσικές ισχύουν αυτά;). Και κάποτε μπορεί να μάθουμε να αποδεχόμαστε τον άλλον, αν δεν ομονοούμε να κατανοούμε και να μη γινόμαστε αφοριστικοί σε κάθε ευκαιρία.
Ο διαγωνισμός της Eurovision αγκαλιάστηκε από τους γκέι της Ευρώπης και φυσικά είναι απενεργοποιημένα κιτς. Το πρώτο ενοχλεί τους νεοφασίστες όλης της Ευρώπης, το δεύτερο όσους κοιτάζουν γύρω τους και η υψηλή αισθητική τους …χαλάει απ’ τα τακούνια της Ντάνας Ιντερνάσιοναλ. Και τελικά τι είναι κιτς;
Στην «Κοινωνιολογία της Τέχνης», ο Άρνολντ Χάουζερ υποστήριξε πως το κιτς διαφέρει από άλλες προσφιλείς μορφές τέχνης, ως προς την τάση του να εκλαμβάνεται σοβαρά ως Τέχνη ή να θεωρεί πως εκφράζει το ευγενές γούστο. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να οριστεί ως ένα είδος παρασιτικής Τέχνης με βασικό στόχο την κολακεία του θεατή και καταναλωτή της. Η Eurovision λοιπόν δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της, δεν εκφράζει το ευγενές γούστο, ένα παρτάκι είναι που δεν χάνουμε και τίποτα αν δε πάμε!
Μόνο που το κιτς ελλοχεύει σε όσους είναι βαριά έντεχνοι, κάνουν υψηλών προδιαγραφών ποιότητα και κολακεύουν τους καταναλωτές του πως είναι αισθητικής για λίγους, φασιστικά ueber alles και ιδιαίτερα καλλιεργημένοι. Τίποτα. Σε κοινωνίες των άκρων και της μιζέριας θα κυριαρχήσουν οι αγέλαστοι Ροβεσπιέροι, οι αγέλαστοι υπερασπιστές του κάθε Στάλιν και του κάθε Γκέμπελς που αφορίζει μορφές έκφρασης στο όνομα του δικού του γούστου και που το διαφορετικό ακόμα και αν ψιθυρίζεται είναι επικίνδυνο. Στο όνομα ανελεύθερων καθεστώτων που καθετί χαρούμενο, γελαστό, αστείο είναι μη αποδεκτό. Απ’ τη ζωή στα μοναστήρια του Μεσαίωνα έως τα σοβιετικά καθεστώτα που περιγράφει ο Κούντερα στο «Αστείο» του. Και έτσι λοιπόν η Eurovision είναι η αφορμή να την πούμε στον άλλον, να επιτεθούμε, να βρίσουμε, να αισθανθούμε καλύτεροι απ’ αυτούς που ακούνε ABBA, Ντομένικο Μοντούνιο και Volare, Σελίν Ντιόν, Τζόνι Λόγκαν, Μαρινέλλα, Τσανακλίδου, Λόιντ Βέμπερ, Πατρίτσια Κας!
Υ.Γ.: Και για όποιον βάζει ταμπέλες στη μουσική και στη δημοφιλία της να θυμάται πως οι έντεχνοι κάθε εποχής είναι με τον Σαλιέρι, με τα ευρωπαϊκά, με τα ελαφρά, με τις ορχήστρες και τους Beach Boys και όχι με τον Μότσαρτ, τα ρεμπέτικα που ήταν τάχα για χασικλήδες και τα λαϊκά που ήταν τάχα για αμόρφωτους, τα blues που ήταν για μαύρους και όχι εκλεπτισμένους, «ανώτερους» Λευκούς, τον Έλβις. Να θυμάται πως όταν ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης έβαλαν μπουζούκι στα έργα τους ήταν επανάσταση και όταν ο Χατζιδάκις είπε πως του αρέσει ο Φλωρινιώτης ή ο Κραουνάκης, τώρα, η Πάολα, έθιξαν το ιερατείο του politically correct αυτής της φασιστικής ντόπιας δήθεν διανόησης… Αυτά, λοιπόν, και πάω να ακούσω Ντάνα Ιντερνασιονάλ και «Βίβα Λα Ντίβα, Βίβα Βικτόρια».
http://www.matrix24.gr/2012/11/eurovision-zero-points/
Ο κ. Κεδίκογλου ήταν σαφής. Αν δεν βρεθεί χορηγός, Eurovision φέτος δεν έχει. Ο κ. Σαμαράς, λένε, δεν πολυθέλει! Η κρατική τηλεόραση που βλέπει λεφτάκια και τηλεθέαση να χάνεται κάνει πως χειροκροτεί τους πιο πάνω κυρίους (κορόιδα είναι! Παίζεις με το ψωμάκι σου τέτοιες μέρες;). Και το σωστό να λέγεται, εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες μου που πάτε… Από αυτό όμως μέχρι τους λιβέλλους στο διαδίκτυο από οργισμένους bloggers που θριαμβολογούν γιατί φέτος δεν θα ξευτελιστεί το ελληνικό τραγούδι στη Eurovision (απ’ τα γέλια καινούργια σικώτια έβαλα!), ή στα social media πως φταίει η Σουλιώτη και τα … (!) κουτσομπολίστικα και ο… Κωστόπουλος (τα διάβασα με τα μάτια μου, αλήθεια λέω!) και επιτέλους δικαιώνεται η μουσική μας αισθητική με την απουσία μας απ’ τη γιουρο-πανήγυρη και όλοι εμείς οι επάρατοι στυλοβάτες του life style να καούμε στην πυρά.
Και τι δε διάβασα όμως! Πως χαλάγαμε πολλά λεφτά, αν και συνήθως υπήρχαν σπόνσορες και αν όχι φταίει η κακοδιαχείριση της κρατικής τηλεόρασης
Σε όσους δε τόλμησαν να ψελλίσουν πως είμαστε τουριστικής οικονομίας κράτος και δεν είναι κακό να διώξουμε το κέφι μας, τα μεράκια μας, τις ομορφιές μας, πέσανε να τους φάνε! Δεν έρχεται τουρισμός απ’ αυτά! Όχι! Ενώ; Άμα διαφημίσουμε τα μοιρολόγια -που αγαπάμε- της Μάνης και τα πολυφωνικά της Ηπείρου -που επίσης αγαπάμε- θα σπρώχνονται οι Σκανδιναβές και οι Ολλανδέζες ποια θα πρωτοπάει στο Πάπιγκο. Τον Σάκη ημίγυμνο πάλι, να κάνει φούρκες συρτάκι στην Σαντορίνη, ούτε ζωγραφιστό να τον δούνε! Δωσ’ τους Πλιάτσικα στα μαύρα και παρ’ τους τα φιορδ και τις τουλίπες Λοιπόν; Πολύχρωμες λίκρες, επιθετικά προσφερόμενες σεξουαλικότητες, γύμνια, αστεία, συχνά κοροϊδία, φτερά, πούπουλα, στρας, στραφταλιζέ υφάσματα, γκλίτερ, καπνοί, χορευτικά, ξεπατικουτούρες μεγάλων μουσικών επιτυχιών, συμπαθητικά τραγουδάκια, κάποιες τραγοπόδαρες που πέρασαν στην μουσική ιστορία της Ευρώπης, όμορφα κορίτσια, όμορφα αγόρια, όμορφα αγόρια σαν κορίτσια και όμορφα κορίτσια σαν αγόρια. Ανταγωνισμός. Ατμόσφαιρα πάρτι. Εκατοντάδες χιλιάδες, μπορεί και εκατομμύριο μπροστά απ’ τους δέκτες σε ένα πανηγύρι pop μουσικής να αφόρα στην ευρωπαϊκή νεολαία ή σε όσους επιμένουν να ανήκουν σ’ αυτήν. Στην υπόλοιπη Ευρώπη όσοι δεν ενδιαφέρονται δεν βλέπουν. Όχι στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα, ανήκεις στο διανοουμενίστικο κατεστημένο των «δήθεν» ποιοτικών μόνο αν καταφερθείς τουλάχιστον μια φορά δημοσίως εναντία στο μουσικό διαγωνισμό της Eurovision. Η δική μας διανόηση δεν περιορίζεται στο «δε μ’ αρέσει, δεν το βλέπω», αλλά εξαπολύει μύδρους, χολερικά, ιεροεξεταστικά στέκεται επικριτική και καταδικαστική απέναντι σε οτιδήποτε έχει γέλιο, χαμόγελο, πάρτι, τραγούδι, νιότη που δεν υπηρετεί σιτεμένους κοιλαράδες του συστήματος του «αντί». Άμα πεις πως σ’ αρέσουν τα μιούζικαλ τα χολιγουντιανά, η Ντάνα Ιντερνάσιοναλ και το gay pride που γίνεται στους δρόμους κάθε χώρας που φιλοξενεί αυτό το πανεράκι ναι -εμένα πολύ μ’ αρέσουν τα πανηγύρια προσωπικά- είσαι αυτομάτως γελοίος. Διότι μέση λύση δεν υπάρχει. Το ζήσε με τα δικά σου γούστα και πιστεύω και σεβάσου των άλλων, επίσης!
Όχι! Η Eurovision δεν είναι rock, δεν αφορά στη συμφωνική μουσική, δεν είναι περιχυμένη εγκεφαλική κατασκευή ή πειραματισμός στην Τέχνη, είναι όμως όπως κάθε μουσική συνάντηση νέων και λαών, γιορτή. Και εγώ δεν πίνω ελληνικό το πρωί με Μπέλα Μπάρτοκ, ούτε στα μεράκια μου ρίχνω μια Λένα Πλάτωνος να το ρίξω έξω και να κάνω τσακίρ κέφι, δεν θεωρώ όμως όποιον ακούει τα παραπάνω φλώρο, χλεχλέ και «δηθενιάρη». Τι με νοιάζει, ρε αδελφέ;
Η υπερβολή είναι που μας φταίει σε όλα. Είτε είναι τα δημοτικά της Χούντας που μας έκαναν να μισήσουμε τα παραδοσιακά ακούσματα είτε τα καψούρικα μπουζουκοπόπ, είτε οι κλεμμένοι αμανέδες και τα μοιρολόγια του αγέλαστου έντεχνου που αυτοβαφτίστηκε «ποιότητα». Είναι δυνατόν ακόμα και για τη μουσική να διχαζόμαστε και να επιχειρηματολογούμε;
Είναι γεγονός πως δεν έχουμε μαντίλι να κλάψουμε, άρα δεν μας μάρανε η συμμετοχή μας σε μουσικά φεστιβάλ! Ζούμε και χωρίς αυτά! Μεθαύριο φυσικά μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τη συμμετοχή μας στις πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις (τι; αυτό είναι σπορ; Μπα! Δεν είναι μόνο ο κλασικός αθλητισμός αποδεκτός απ’ τους δήθεν της χώρας; Μόνο για τις μουσικές ισχύουν αυτά;). Και κάποτε μπορεί να μάθουμε να αποδεχόμαστε τον άλλον, αν δεν ομονοούμε να κατανοούμε και να μη γινόμαστε αφοριστικοί σε κάθε ευκαιρία.
Ο διαγωνισμός της Eurovision αγκαλιάστηκε από τους γκέι της Ευρώπης και φυσικά είναι απενεργοποιημένα κιτς. Το πρώτο ενοχλεί τους νεοφασίστες όλης της Ευρώπης, το δεύτερο όσους κοιτάζουν γύρω τους και η υψηλή αισθητική τους …χαλάει απ’ τα τακούνια της Ντάνας Ιντερνάσιοναλ. Και τελικά τι είναι κιτς;
Στην «Κοινωνιολογία της Τέχνης», ο Άρνολντ Χάουζερ υποστήριξε πως το κιτς διαφέρει από άλλες προσφιλείς μορφές τέχνης, ως προς την τάση του να εκλαμβάνεται σοβαρά ως Τέχνη ή να θεωρεί πως εκφράζει το ευγενές γούστο. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να οριστεί ως ένα είδος παρασιτικής Τέχνης με βασικό στόχο την κολακεία του θεατή και καταναλωτή της. Η Eurovision λοιπόν δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της, δεν εκφράζει το ευγενές γούστο, ένα παρτάκι είναι που δεν χάνουμε και τίποτα αν δε πάμε!
Μόνο που το κιτς ελλοχεύει σε όσους είναι βαριά έντεχνοι, κάνουν υψηλών προδιαγραφών ποιότητα και κολακεύουν τους καταναλωτές του πως είναι αισθητικής για λίγους, φασιστικά ueber alles και ιδιαίτερα καλλιεργημένοι. Τίποτα. Σε κοινωνίες των άκρων και της μιζέριας θα κυριαρχήσουν οι αγέλαστοι Ροβεσπιέροι, οι αγέλαστοι υπερασπιστές του κάθε Στάλιν και του κάθε Γκέμπελς που αφορίζει μορφές έκφρασης στο όνομα του δικού του γούστου και που το διαφορετικό ακόμα και αν ψιθυρίζεται είναι επικίνδυνο. Στο όνομα ανελεύθερων καθεστώτων που καθετί χαρούμενο, γελαστό, αστείο είναι μη αποδεκτό. Απ’ τη ζωή στα μοναστήρια του Μεσαίωνα έως τα σοβιετικά καθεστώτα που περιγράφει ο Κούντερα στο «Αστείο» του. Και έτσι λοιπόν η Eurovision είναι η αφορμή να την πούμε στον άλλον, να επιτεθούμε, να βρίσουμε, να αισθανθούμε καλύτεροι απ’ αυτούς που ακούνε ABBA, Ντομένικο Μοντούνιο και Volare, Σελίν Ντιόν, Τζόνι Λόγκαν, Μαρινέλλα, Τσανακλίδου, Λόιντ Βέμπερ, Πατρίτσια Κας!
Υ.Γ.: Και για όποιον βάζει ταμπέλες στη μουσική και στη δημοφιλία της να θυμάται πως οι έντεχνοι κάθε εποχής είναι με τον Σαλιέρι, με τα ευρωπαϊκά, με τα ελαφρά, με τις ορχήστρες και τους Beach Boys και όχι με τον Μότσαρτ, τα ρεμπέτικα που ήταν τάχα για χασικλήδες και τα λαϊκά που ήταν τάχα για αμόρφωτους, τα blues που ήταν για μαύρους και όχι εκλεπτισμένους, «ανώτερους» Λευκούς, τον Έλβις. Να θυμάται πως όταν ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης έβαλαν μπουζούκι στα έργα τους ήταν επανάσταση και όταν ο Χατζιδάκις είπε πως του αρέσει ο Φλωρινιώτης ή ο Κραουνάκης, τώρα, η Πάολα, έθιξαν το ιερατείο του politically correct αυτής της φασιστικής ντόπιας δήθεν διανόησης… Αυτά, λοιπόν, και πάω να ακούσω Ντάνα Ιντερνασιονάλ και «Βίβα Λα Ντίβα, Βίβα Βικτόρια».
http://www.matrix24.gr/2012/11/eurovision-zero-points/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μπορεί ο Δημητρέλος να τιμωρήσει παίκτη της ΑΕΚ;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έρχονται και τα εισιτήρια του ντέρμπι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
