Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Όλα τέλειωσαν λοιπόν; Το ΔΝΤ, οι Νεφελίμ, ο ζωηρός Ντομινίκ, η Μέρκελ και ο γιαπωνέζος άριος υπουργός της απεργάζονταν από γεννησιμιού τους την καταστροφή της Ελλάδας; Αυτό που φοριέται πολύ σήμερα από όσους με οργή, γνήσια ή μη, καταγγέλουν τους πάντες και τα πάντα είναι μια συνωμοσιολογική κι εσχατολογική προσέγγιση. Περίπου το Σύμπαν συγκέντρωσε όλες τις κοσμικές και υπερκοσμικές δυνάμεις για να καταστρέψει το βερεσέ νεοελληνικό «θαύμα», τον παράδεισο των γαμοδανείων, διακοποδανείων και του εισαγόμενου φραπόγαλου. Γότθοι, σιωνιστές, ο Σόρος, δυο βέλγοι μπαρμπέρηδες, η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και άλλες σκοτεινές δυνάμεις δημιούργησαν την παγκόσμια κρίση για να σβήσουν τον ελληνικό ήλιο.
Η αλήθεια βέβαια, που ως γνωστόν έχει το ελάττωμα να υπάρχει, απέχει δεκατέσσερις παρασάγγες απ’ όλα αυτά. Ελληνότατοι πολιτικοί και καραπροοδευτικοί συνδικαλισταράδες επί δεκαετίες διέλυσαν την παραγωγική βάση της χώρας και κοινωνικοποίησαν την διαφθορά. Έκαναν την λαμογιά κτήμα του κάθε ευεπίφορου στην απληστία, από την κορυφή της εξουσίας ως την τελευταία υπηρεσία και επιτροπή προμηθειών. Το φοβερό συνωμοτικό σχέδιο είχε την κωδική ονομασία «Γιούργια στα παλιούρια». Πλιάτσικο ήταν.
Αυτή, η επί δεκαετίες λεηλασία της χώρας, όργωσε το χωράφι για να το βρουν έτοιμο κι οι ξένοι λεηλάτες. Σπείραμε παρακμή και τώρα θερίζουμε εξάρτηση, που κινδυνεύουμε να γίνει σκλαβιά.
Η κρίση όμως ξεκίνησε χαοτικά, μακράν της Ελλάδας. Φυσικό όμως ήταν, στην εξάπλωση της, να χτυπήσει πιο άγρια αυτούς που ήταν πιο αδύναμοι, αυτούς που είχαν στηρίξει την οικονομία τους σε αεριτζίκα κόλπα, ασύλληπτο δανεισμό, τον οποίο καταβρόχθισαν λίγοι. Χτύπησε πιο σκληρά αυτούς που δεν παράγουν σχεδόν τίποτα κι η ξεφτιλισμένη «ελίτ» τους υπονόμευε την συνοχή της κοινωνίας, κατέστρεφε ολόκληρους οικονομικούς κλάδους, υπέσκαπτε την εθνική ταυτότητα και διοικούσε δίνοντας το χείριστο παράδειγμα.
Επειδή είμαι κακός εθνικιστής, θέλω η Πατρίδα μου να έχει ρωμαλέα γεωργία και κτηνοτροφία, να παράγει την τροφή της σε μια ακμάζουσα και κατοικημένη ύπαιθρο. Θέλω να ναυπηγούμε τα καλύτερα πλοία στον κόσμο για την πρώτη ναυτιλιακή δύναμη του πλανήτη. Θέλω να δω ελληνικά αυτοκίνητα πρωτοποριακής τεχνολογίας στους δρόμους μας, μαχητικά αεροπλάνα και όπλα υψηλής τεχνολογίας ελληνικής συμπαραγωγής. Θέλω πολιτική τιμών και καταστολής της αισχροκέρδειας, κι όχι μισθούς Κροατίας και τιμές Παρισίων. Να είναι η Ελληνική Σημαία σύμβολο υψηλής ποιότητας προϊόντων και υπηρεσιών σε κάθε είδους οικονομική δραστηριότητα. Θέλω ισχυρή άμυνα, δύναμη αποτροπής που να κάνει τους εχθρούς μας να ιδρώνουν στο καταχείμωνο στην σκέψη να μας επιτεθούν, με στελέχη που θα απολαμβάνουν κύρους και σεβασμού και δεν θα τα λοιδορούν όρθια μοσχάρια και σπιθαμιαίοι απάτριδες. Θέλω συμμαχίες – πολλαπλασιαστές ισχύος με το Ισραήλ, με τα ρωσικά συμφέροντα και με τους τεξανούς καουμπόϋδες πετρελαιάδες πάνω σε υπαρκτά κοινά συμφέροντα. Θέλω την Πατρίδα μου αυτάρκη, αγέρωχη, ισχυρή, χωρίς λαθρομετανάστες, με γρήγορη κι αδέκαστη απονομή δικαιοσύνης, με ασφαλή σύνορα, ασφαλή σπίτια, ασφαλείς δημόσιους χώρους. Θέλω το παιδί του τελευταίου αγρότη κι εργάτη ή υπαλλήλου, να μπορεί να φτάσει στην κορυφή, αν είναι ο καλύτερος. Θέλω τα Πανεπιστήμια των μεγάλων εθνικών ευεργετών να διδάσκουν ελληνική Ιστορία και φρόνημα, εθνική και κοινωνική συνοχή κι όχι να εργοδοτούν ιδεοληπτικούς, για να κοπρίζουν στα παιδιά μας τις μηδενιστικές μπούρδες τους.
Αυτά δεν έγιναν. Έγιναν τα αντίθετα με εργώδη τρόπο. Άλλοτε χύμα κι από απληστία κι άλλοτε με εργώδη ιδεοληψία των ταγών και των παρατρεχάμενων τους. Ένα άθροισμα από στρεβλώσεις έφτιαξε το σημερινό μας έκτρωμα. Την Δημοκρατία των Κολλητών και των Επιτήδειων.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν θα απαλλαγούμε από τα δεσμά αν δεν νικήσουμε την παρακμή μας. Όσο γυρνοβολάμε με το χέρι απλωμένο και δεν παράγουμε τίποτα, θα βουλιάζουμε όλο και πιο πολύ. Τότε η σημερινή εξάρτηση θα γίνει πραγματικά κατοχική υποταγή.
Όμως δεν τέλειωσαν όλα. Καμία Τρόϊκα, κανένα Μνημόνιο και καμία δανειακή σύμβαση δεν μας απαγορεύει να ανακηρύξουμε και εκμεταλλευτούμε την ΑΟΖ. Καμία Μέρκελ δεν μας εμποδίζει να κινήσουμε άμεσα τα μεγάλα έργα υποδομών, τα οποία καρκινοβατούν, γιατί η μπατιρημένη διαπλοκή θέλει να τα ροκανίσει κι αυτά σαν αρουραίος, ώστε η οικονομία να μην καταλάβει τίποτα. Καμία αόρατη ή ορατή δύναμη απ’ έξω δεν μας εμποδίζει να δώσουμε για εκμετάλλευση λιμάνια κι αεροδρόμια με αντάλλαγμα χρήμα που θα μπαίνει κάθε μήνα στο κρατικό ταμείο και δουλειά για εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.
Και βεβαίως δεν είναι Γερμανοί, Άγγλοι, Αμερικανοί ή Σιωνιστές, μασόνοι ή διεθνείς κερδοσκόποι που ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές μας και εκλέγουν πρώτους – πρώτους άχρηστους, αστράτευτους, ανεπάγγελτους, γιους και κόρες άλλων άχρηστων τενεκέδων, μισέλληνες ιδεοληπτικούς γενίτσαρους, νεοφιλελεύθερους ανθρωποφάγους, τρόφιμους πρεσβειών και προθαλάμων επιχειρηματιών, που έχουν ένα πελάτη, το κράτος δηλαδή εμάς όλους. Όταν μια χώρα την κυβερνούν παράσιτα, ο κατιμάς της κοινωνίας, τότε ισχύει η λαϊκή παροιμία για το τι μπορείς να περιμένεις από της μυλωνούς τον κώλο.
Βεβαίως στην παρακμή μας πέσανε πάνω μας και οι ύαινες, κερδοσκόποι, ξένες τράπεζες και κυβερνήσεις, ντόπιοι πολιτικοί και τα σόγια τους, «επιχειρηματίες» και μεσάζοντες. Όταν πέφτεις στην ανάγκη των δανειστών θα προσπαθήσουν και θα απαιτήσουν να σου βάλουν τους αιμοσταγείς όρους τους κι εκεί, στην δύσκολη ώρα, θα εμφανιστούν πάντα και τα εγχώρια και ξένα αρπακτικά να σου πιουν κι αυτοί αίμα.
Έχουμε όμως ακόμη περιθώρια και μην ακούτε αυτούς που σηκώνουν σημαίες ευκαιρίας και ποντάρουν ανέξοδα στην κατάρρευση. Δεν θα κυβερνήσουν ποτέ, δεν θα κουμαντάρουν ούτε περίπτερο κι απλώς επιδιώκουν μια μικρή μερίδα προβολής και εξουσίας.
Το δίλημμα είναι: ισχυρή κυβέρνηση ή ακυβερνησία; Αν διαλέξουμε την ακυβερνησία θα αφεθούμε στον νόμο της βαρύτητας και θα πάμε στον πάτο. Από την εξάρτηση θα φτάσουμε στην πλέον εξευτελιστική υποταγή. Με ισχυρή κυβέρνηση κι ένα σχέδιο με ένταση κι επιμονή στην εφαρμογή του, από την πρώτη κιόλας μέρα, μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά για τα οποία κανένας Ράϊχενμπαχ και καμμία Τρόϊκα δεν μας εμποδίζουν. Να το πω απλά. Πρέπει να τους αφήσουμε άφωνους, σύξυλους, με την δημιουργικότητα και την δύναμη μας. Να μας βλέπουν να φεύγουμε μπροστά και προς τον ουρανό. Κι έτσι μια μέρα να τους στείλουμε και στον αγύριστο…
Δημοσιεύθηκε στην “Δημοκρατία”
kostasxan.blogspot.com
