2012-12-02 21:04:20
Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Συχνά «τρακάρομαι» εδώ στη γειτονιά μου, με ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά «ονόματα» της συνοικίας μου.
Σε κάθε τέτοιο συναπάντεμα, πάντα κάνουμε και μια «σύνοψη» των εξελίξεων, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί από τη προηγούμενη συνάντησή μας.
Τελευταία κουβέντα που είχαμε, ήταν για τη σημασία του «υποδείγματος».
Όλη η κουβέντα ξεκίνησε, από μια αναφορά που έκανα για συγγενικό μου πρόσωπο, επίσης έμπορος, με καλό όνομα στον κλάδο του και με επίσης καλή ως τα σήμερα πορεία στον κλάδο του –σ’ αντίθεση με τον. γείτονα φίλο μου, που πλήττεται δεινώς απ’ την ύφεση.
Ο συγγενής μου αυτός, λοιπόν, συχνά επισκέπτεται το εξωτερικό, διάφορες χώρες, για επαγγελματικούς λόγους. Ανάμεσα σ’ αυτές, έχει επισκεφθεί μερικές φορές την Κωνσταντινούπολη. Μιλώντας μαζί του τελευταία, έπειτα από ένα ταξίδι του στη Πόλη, μου περιέγραψε τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του σε 1-2 εργοστάσια Τούρκων προμηθευτών του. Όπως μου είπε, μέσα στους χώρους εργασίας υπήρχε η τούρκικη σημαία και φωτογραφίες του Κεμάλ Ατατούρκ.
Με βάση αυτή την περιγραφή, η όλη κουβέντα με τον γείτονά μου, περιεστράφη στο τι σημαίνει για ένα λαό, να έχει μπροστά του ένα «υπόδειγμα», ένα «στόχο», ένα «όραμα» που να κινητοποιεί και να διεγείρει. Φυσικά, εδώ δεν έχει καμία σημασία το αν μας αρέσει εμάς ή όχι αυτό το συγκεκριμένο «υπόδειγμα». Η κουβέντα ήταν άλλη : τι σημαίνει να έχεις ένα οποιοδήποτε υπόδειγμα, όραμα ή στόχο ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ, και τι σημαίνει να μην έχεις κανένα, ή, ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, να έχεις ΑΝΤΙ-υποδείγματα που σε ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΟΥΝ!
Εδώ, στο παράδειγμα που συζητούσαμε με τον φίλο μου επιχειρηματία, συμφωνήσαμε ακριβώς σ’ αυτό, ότι δεν έχει σημασία να μιλάμε για τον οποιοδήποτε «στόχο» : πρέπει αυτός ο «στόχος» να συνοδεύεται και από ένα «όραμα», ΑΠΟ ΕΝΑ ΗΓΕΤΙΚΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ, το οποίο να δίνει «εγκυρότητα» στο στόχο. Μείναμε σύμφωνοι, ότι στη δική μας περίπτωση, εδώ στην Ελλάδα, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, εικοσαετία, αυτό το «ηγετικό υπόδειγμα», είναι ακριβώς αυτό που λείπει. Δηλαδή, βιώνουμε ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, τις τελευταίες δύο – τρεις τουλάχιστον δεκαετίες, μια πραγματικότητα, οι πολιτικοί ««««ηγέτες»»»»» (ηγέτες με εισαγωγικά εις την ν-οστήν) του τόπου αυτού, να θέτουν στόχους με βαθμό φιλοδοξίας αντιστρόφως ανάλογο των δικών τους προσωπικών ικανοτήτων. Κάθε φιλόδοξος όμως στόχος, που τίθεται από ηγεσίες που πόρρω απέχουν από τις πραγματικές ικανότητες αυτών που τους θέτουν, είναι στόχοι καταδικασμένοι, ΑΚΟΜΑ κι αν υπάρχει ΑΠΟ ΚΑΤΩ ικανό δυναμικό να τους φέρει σε πέρας, διότι έστω κι έτσι, αυτό το ικανό δυναμικό θα περιθωριοποιηθεί ακριβώς απ’ την κατωτέρων ικανοτήτων ηγεσία του.
Η κουβέντα με τον φίλο μου πήγε κι ένα βήμα παραπέρα.
Στις εφορίες που συνενώνονται, στους αποδιαρθρωμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς, κ.λπ. Εστιάσαμε σ’ αυτό το παράδειγμα, εφ’ ένός μεν για να δώσουμε ένα παράδειγμα ΑΝΤΙ-ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΟΣ, και αφ’ ετέρου, για να σημειώσουμε ΠΟΣΟ ΥΠΟΥΛΑ προβάλει τούτο το αντι-υπόδειγμα.
Συμφωνήσαμε και οι δύο πως ο καλύτερος τρόπος για να δικαιολογείς τα συνεχώς νέα μέτρα τα οποία λαμβάνονται λόγω των «μαύρων» οπών στα δημόσια έσοδα, «οπές» που επιδιώκει και θέλει η Τρόϊκα εξωτερικού, είναι ακριβώς, να κάνεις ό,τι είναι δυνατό για να μη λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί, ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ, για να μπορείς να επιχειρηματολογήσεις αργότερα, ΝΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, που αν κάποιος το έλεγε ως ανέκδοτο, πριν 4 χρόνια, ότι υπήρχε περίπτωση το Κράτος να ιδιωτικοποιήσει τις εφορίες του, ΚΑΤ΄ΟΥΣΙΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ (!!!), σίγουρα θα τον περνούσαν για τρελό. Ήδη, όλο και πιο συχνά ακούγεται, να περάσει η συλλογή των φόρων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, πράγμα που μόνο ένας τυφλός δεν αντιλαμβάνεται, ότι το επόμενο βήμα θα είναι να ιδιωτικοποιηθεί και η ίδια η ελεγκτική διαδικασία. Όμως, πέρα απ’ αυτά, απ’ τη στιγμή που θα πάψουν αυτά τα ελλείμματα θα πρέπει η Τρόϊκα των δανειστών μας να ξεκουμπιστεί, και το κυριότερο, να μείνει στη μέση το μεγάλο φαγοπότι που σχεδιάζεται απ’ αυτή, με τις κινεζοποιημένες οικονομικές ειδικές ζώνες, με τις αποκρατικοποιήσεις μπιτ παρά, με την «αξιοποίηση» των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων απ’ τους ξένους δανειστές, απ’ τον ουσιαστικό έλεγχο του τραπεζικού μας συστήματος απ’ τους ξένους δανειστές με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κ.λπ., κ.λπ. Οι μαύρες τρύπες στα δημόσια οικονομικά της χώρας, ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΕΟΝ «ΕΠΙΤΥΧΗΣ» ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, ΔΙΟΤΙ ΕΞΟΝ ΑΠ’ ΑΥΤΕΣ, ΤΗΝ ΥΦΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΝΕΠΑΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥΣ, (ΟΛΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ), ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ.
Προσωπικά, δεν αμφιβάλλω ότι ο Έλληνας δημόσιος υπάλληλος δεν θα μπορούσε να ήταν ένας αποτελεσματικός δημόσιος υπάλληλος, όπως και δεν αμφιβάλλω, ότι ένας ιδιωτικός υπάλληλος θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο παραγωγικός και αποδοτικός, κι όπως ένας επιχειρηματίας θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο ανταγωνιστικός διεθνώς : ανάμεσα σ’ άλλους παράγοντες, είναι βεβαίως μεγάλη η μερίδα ευθύνης της Πολιτείας στο γεγονός ότι θεσπίζει ή ακόμα χειρότερα επιβάλλει άτυπα όλα εκείνα τα αναγκαία και ικανά προσκόμματα, ώστε οι παραπάνω θετικές δυνατότητες, απλά να μην υφίστανται, ή να εμφανίζονται αγκομαχώντας, χάρη στον «πατριωτισμό» των ατόμων. Ειδικώς δε στη δημόσια διοίκησης, το πρόβλημα εδώ, ήταν πάντα Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στο έργο της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και οι συχνότατες αλλαγές μεθόδων και οργάνωσης, αφού όχι σπάνια, υπουργοί, κατά πώς αντιλαμβανόταν ο καθείς τα πράγματα, και συχνά με ελάχιστη ή και καθόλου εμπειρία για το αντικείμενο του υπουργείου του, έλυνε και έραβε κατά την έμπνευση της στιγμής, για να μην αναφερθώ στις ανακατατάξεις που γίνονταν με βάση τις όποιες πολιτικές ή κομματικές συμπάθειες ή αντιπάθειες. Κι επίσης, αναφερόμενος στους δημοσίους υπαλλήλους, μιλώ βέβαια για την πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, και όχι για τις οργανωμένες κομματικές μειοψηφίες, που δυστυχώς είναι αυτές, που αμαυρώνουν την συνολική εικόνα και είναι αυτές που στην ουσία καταπιέζουν και τη πλειοψηφία των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα. Διότι είναι αυτές οι μειοψηφίες, που επέβαλαν την μετριοκρατία, και εγκαθίδρυσαν θεριζοαλωνιστικές μηχανές στους τόπους δουλειάς, που έπαιρναν τα κεφάλια εκείνα που τολμούσαν να ξεχωρίσουν για τις ικανότητές τους ή ακόμα και για τις ηθικές τους αρετές.
Τέτοια συζητώντας με τον γείτονά μου έμπορο, που τον είδα να συμφωνεί με τα παραπάνω, κι ενώ ήμασταν έτοιμοι να εξετάσουμε κάποια παρεπόμενα ζητήματα, εκείνη τη στιγμή, μπήκε ένας πελάτης στο μαγαζί του. Γυρίζει και μου λέει : «Φίλε Βασίλη σ’ αφήνω. Είναι ο πρώτος πελάτης που μπαίνει εδώ και δυό μέρες στο μαγαζί, και πρέπει οπωσδήποτε να σ’ αφήσω.»
Του είπα «θα ήταν εγκληματικό αν δεν μ’ άφηνες».
Και συνέχισα το δρόμο μου…
Kafeneio
Συχνά «τρακάρομαι» εδώ στη γειτονιά μου, με ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά «ονόματα» της συνοικίας μου.
Σε κάθε τέτοιο συναπάντεμα, πάντα κάνουμε και μια «σύνοψη» των εξελίξεων, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί από τη προηγούμενη συνάντησή μας.
Τελευταία κουβέντα που είχαμε, ήταν για τη σημασία του «υποδείγματος».
Όλη η κουβέντα ξεκίνησε, από μια αναφορά που έκανα για συγγενικό μου πρόσωπο, επίσης έμπορος, με καλό όνομα στον κλάδο του και με επίσης καλή ως τα σήμερα πορεία στον κλάδο του –σ’ αντίθεση με τον. γείτονα φίλο μου, που πλήττεται δεινώς απ’ την ύφεση.
Ο συγγενής μου αυτός, λοιπόν, συχνά επισκέπτεται το εξωτερικό, διάφορες χώρες, για επαγγελματικούς λόγους. Ανάμεσα σ’ αυτές, έχει επισκεφθεί μερικές φορές την Κωνσταντινούπολη. Μιλώντας μαζί του τελευταία, έπειτα από ένα ταξίδι του στη Πόλη, μου περιέγραψε τις εντυπώσεις του από την επίσκεψή του σε 1-2 εργοστάσια Τούρκων προμηθευτών του. Όπως μου είπε, μέσα στους χώρους εργασίας υπήρχε η τούρκικη σημαία και φωτογραφίες του Κεμάλ Ατατούρκ.
Με βάση αυτή την περιγραφή, η όλη κουβέντα με τον γείτονά μου, περιεστράφη στο τι σημαίνει για ένα λαό, να έχει μπροστά του ένα «υπόδειγμα», ένα «στόχο», ένα «όραμα» που να κινητοποιεί και να διεγείρει. Φυσικά, εδώ δεν έχει καμία σημασία το αν μας αρέσει εμάς ή όχι αυτό το συγκεκριμένο «υπόδειγμα». Η κουβέντα ήταν άλλη : τι σημαίνει να έχεις ένα οποιοδήποτε υπόδειγμα, όραμα ή στόχο ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ, και τι σημαίνει να μην έχεις κανένα, ή, ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, να έχεις ΑΝΤΙ-υποδείγματα που σε ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΟΥΝ!
Εδώ, στο παράδειγμα που συζητούσαμε με τον φίλο μου επιχειρηματία, συμφωνήσαμε ακριβώς σ’ αυτό, ότι δεν έχει σημασία να μιλάμε για τον οποιοδήποτε «στόχο» : πρέπει αυτός ο «στόχος» να συνοδεύεται και από ένα «όραμα», ΑΠΟ ΕΝΑ ΗΓΕΤΙΚΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ, το οποίο να δίνει «εγκυρότητα» στο στόχο. Μείναμε σύμφωνοι, ότι στη δική μας περίπτωση, εδώ στην Ελλάδα, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, εικοσαετία, αυτό το «ηγετικό υπόδειγμα», είναι ακριβώς αυτό που λείπει. Δηλαδή, βιώνουμε ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, τις τελευταίες δύο – τρεις τουλάχιστον δεκαετίες, μια πραγματικότητα, οι πολιτικοί ««««ηγέτες»»»»» (ηγέτες με εισαγωγικά εις την ν-οστήν) του τόπου αυτού, να θέτουν στόχους με βαθμό φιλοδοξίας αντιστρόφως ανάλογο των δικών τους προσωπικών ικανοτήτων. Κάθε φιλόδοξος όμως στόχος, που τίθεται από ηγεσίες που πόρρω απέχουν από τις πραγματικές ικανότητες αυτών που τους θέτουν, είναι στόχοι καταδικασμένοι, ΑΚΟΜΑ κι αν υπάρχει ΑΠΟ ΚΑΤΩ ικανό δυναμικό να τους φέρει σε πέρας, διότι έστω κι έτσι, αυτό το ικανό δυναμικό θα περιθωριοποιηθεί ακριβώς απ’ την κατωτέρων ικανοτήτων ηγεσία του.
Η κουβέντα με τον φίλο μου πήγε κι ένα βήμα παραπέρα.
Στις εφορίες που συνενώνονται, στους αποδιαρθρωμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς, κ.λπ. Εστιάσαμε σ’ αυτό το παράδειγμα, εφ’ ένός μεν για να δώσουμε ένα παράδειγμα ΑΝΤΙ-ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΟΣ, και αφ’ ετέρου, για να σημειώσουμε ΠΟΣΟ ΥΠΟΥΛΑ προβάλει τούτο το αντι-υπόδειγμα.
Συμφωνήσαμε και οι δύο πως ο καλύτερος τρόπος για να δικαιολογείς τα συνεχώς νέα μέτρα τα οποία λαμβάνονται λόγω των «μαύρων» οπών στα δημόσια έσοδα, «οπές» που επιδιώκει και θέλει η Τρόϊκα εξωτερικού, είναι ακριβώς, να κάνεις ό,τι είναι δυνατό για να μη λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί, ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ, για να μπορείς να επιχειρηματολογήσεις αργότερα, ΝΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, που αν κάποιος το έλεγε ως ανέκδοτο, πριν 4 χρόνια, ότι υπήρχε περίπτωση το Κράτος να ιδιωτικοποιήσει τις εφορίες του, ΚΑΤ΄ΟΥΣΙΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ (!!!), σίγουρα θα τον περνούσαν για τρελό. Ήδη, όλο και πιο συχνά ακούγεται, να περάσει η συλλογή των φόρων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, πράγμα που μόνο ένας τυφλός δεν αντιλαμβάνεται, ότι το επόμενο βήμα θα είναι να ιδιωτικοποιηθεί και η ίδια η ελεγκτική διαδικασία. Όμως, πέρα απ’ αυτά, απ’ τη στιγμή που θα πάψουν αυτά τα ελλείμματα θα πρέπει η Τρόϊκα των δανειστών μας να ξεκουμπιστεί, και το κυριότερο, να μείνει στη μέση το μεγάλο φαγοπότι που σχεδιάζεται απ’ αυτή, με τις κινεζοποιημένες οικονομικές ειδικές ζώνες, με τις αποκρατικοποιήσεις μπιτ παρά, με την «αξιοποίηση» των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων απ’ τους ξένους δανειστές, απ’ τον ουσιαστικό έλεγχο του τραπεζικού μας συστήματος απ’ τους ξένους δανειστές με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κ.λπ., κ.λπ. Οι μαύρες τρύπες στα δημόσια οικονομικά της χώρας, ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΕΟΝ «ΕΠΙΤΥΧΗΣ» ΣΤΟΧΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, ΔΙΟΤΙ ΕΞΟΝ ΑΠ’ ΑΥΤΕΣ, ΤΗΝ ΥΦΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΙΚΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΝΕΠΑΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥΣ, (ΟΛΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ), ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ.
Προσωπικά, δεν αμφιβάλλω ότι ο Έλληνας δημόσιος υπάλληλος δεν θα μπορούσε να ήταν ένας αποτελεσματικός δημόσιος υπάλληλος, όπως και δεν αμφιβάλλω, ότι ένας ιδιωτικός υπάλληλος θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο παραγωγικός και αποδοτικός, κι όπως ένας επιχειρηματίας θα μπορούσε να ήταν ακόμα πιο ανταγωνιστικός διεθνώς : ανάμεσα σ’ άλλους παράγοντες, είναι βεβαίως μεγάλη η μερίδα ευθύνης της Πολιτείας στο γεγονός ότι θεσπίζει ή ακόμα χειρότερα επιβάλλει άτυπα όλα εκείνα τα αναγκαία και ικανά προσκόμματα, ώστε οι παραπάνω θετικές δυνατότητες, απλά να μην υφίστανται, ή να εμφανίζονται αγκομαχώντας, χάρη στον «πατριωτισμό» των ατόμων. Ειδικώς δε στη δημόσια διοίκησης, το πρόβλημα εδώ, ήταν πάντα Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στο έργο της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και οι συχνότατες αλλαγές μεθόδων και οργάνωσης, αφού όχι σπάνια, υπουργοί, κατά πώς αντιλαμβανόταν ο καθείς τα πράγματα, και συχνά με ελάχιστη ή και καθόλου εμπειρία για το αντικείμενο του υπουργείου του, έλυνε και έραβε κατά την έμπνευση της στιγμής, για να μην αναφερθώ στις ανακατατάξεις που γίνονταν με βάση τις όποιες πολιτικές ή κομματικές συμπάθειες ή αντιπάθειες. Κι επίσης, αναφερόμενος στους δημοσίους υπαλλήλους, μιλώ βέβαια για την πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, και όχι για τις οργανωμένες κομματικές μειοψηφίες, που δυστυχώς είναι αυτές, που αμαυρώνουν την συνολική εικόνα και είναι αυτές που στην ουσία καταπιέζουν και τη πλειοψηφία των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα. Διότι είναι αυτές οι μειοψηφίες, που επέβαλαν την μετριοκρατία, και εγκαθίδρυσαν θεριζοαλωνιστικές μηχανές στους τόπους δουλειάς, που έπαιρναν τα κεφάλια εκείνα που τολμούσαν να ξεχωρίσουν για τις ικανότητές τους ή ακόμα και για τις ηθικές τους αρετές.
Τέτοια συζητώντας με τον γείτονά μου έμπορο, που τον είδα να συμφωνεί με τα παραπάνω, κι ενώ ήμασταν έτοιμοι να εξετάσουμε κάποια παρεπόμενα ζητήματα, εκείνη τη στιγμή, μπήκε ένας πελάτης στο μαγαζί του. Γυρίζει και μου λέει : «Φίλε Βασίλη σ’ αφήνω. Είναι ο πρώτος πελάτης που μπαίνει εδώ και δυό μέρες στο μαγαζί, και πρέπει οπωσδήποτε να σ’ αφήσω.»
Του είπα «θα ήταν εγκληματικό αν δεν μ’ άφηνες».
Και συνέχισα το δρόμο μου…
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αρχαία Ολυμπία: Επέστρεψαν τα αρχαία αντικείμενα που είχαν κλαπεί
![Πανιώνιος - Παναθηναϊκός [1-2]](https://images.newsnowgreece.com/29/292837/panionios---panathinaikos-1-2-1-124x78.jpg)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πανιώνιος - Παναθηναϊκός [1-2]
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
