2012-12-04 22:30:59
Στις παλιές ένδοξες μέρες της παντοκρατορίας του Σωκράτη Κόκκαλη στον γάβρο, κάθε φορά που προέκυπτε ένα πρόβλημα στην ομάδα, τα πανταχού σπαρμένα παπαγαλάκια άρχιζαν με κοινή φωνή να ανακοινώνουν πως πλέον το θέμα «θα το χειριστεί προσωπικά ο Πρόεδρος». Είναι ακριβώς η ίδια μεθοδολογία που ακολουθούν τα παπαγαλάκια του Αντώνη Σαμαρά, όταν με κοινή φωνή μας ανακοινώνουν πως το όποιο σκαλωμένο ζήτημα αναλαμβάνει να το «χειριστεί προσωπικά ο Πρωθυπουργός». Από τις μεταγραφές ποδοσφαιριστών ως τα φορολογικά νομοσχέδια, ο Ανώτατος Ηγεμών είναι εκείνος που έρχεται ως από μηχανής Θεός να δώσει τη λύση εκεί που οι ανεπαρκείς υφιστάμενοί του τα κάνουν μαντάρα. Αντί δηλαδή ο Πρόεδρος μιας ΠΑΕ ή ο Πρωθυπουργός μιας χώρας να είναι ο κατεξοχήν υπεύθυνος και υπόλογος εκ της θέσεώς του, όταν τα πράγματα φτάνουν να γίνονται μαντάρα σε τομείς στρατηγικής σημασίας στο μαγαζί που διοικεί, εμφανίζεται με μια εντυπωσιακή όσο και γραφική αντιστροφή των όρων, ως ο ιππότης με το λευκό άλογο που έρχεται να σώσει και πάλι την κατάσταση.
Και μια και μιλάμε για μπάλα, αν το περιστατικό με τους δεκαπεντάχρονους, που σκότωσαν κυριολεκτικά στο ξύλο επόπτη, δεν είχε συμβεί στην Ολλανδία, αλλά στην Ελλάδα, και δη στην τωρινή Ελλάδα, θα είχαν πάρει φωτιά τα πληκτρολόγια και θα είχαν εξαντληθεί όλα τα αποθέματα των κλισέ. Και οκ, αναφέρομαι βασικά στην από εκεί πλευρά, αλλά και η από εδώ πλευρά δεν θα πήγαινε τόσο πίσω, χρησιμοποιώντας τα δικά της, έστω σε απάντηση της χρήσης των της από εκεί. Όλοι αυτοί οι ποταμοί της μπαρουφολογίας που θα γράφονταν, όλες αυτές οι βαθυστόχαστες και σπαραξικάρδιες παπαριές (των δικών μου συμπεριλαμβανομένων). Ιδιαιτερότητα, ιδιαιτερότητα, ιδιαιτερότητα: μπορεί το τρίπτυχο αυτό να είναι βασικό εργαλείο (ή και όπλο) των από εκεί στην ανάλυση της ελληνικής πραγματικότητας, ωστόσο τελικά ελάχιστοι μπορούμε να ξεφύγουμε από τον επαρχιωτισμό στο βλέμμα, υπό την έννοια πως αν το συγκεκριμένο συμβάν συνέβαινε εδώ, η γραμμή άμυνάς μας απέναντι στα περί κουλτούρας της βίας κλπ, θα ήταν πως εδώ μας έφεραν τα νεοφιλεύθερα πειράματα κλπ. Εκείνο δηλαδή που τελικά όλοι έχουμε την τάση να ξεχνάμε είναι πως πριν από Έλληνες είμαστε άνθρωποι, πως όταν μερικοί δεκαπεντάχρονοι σαπίζουν στο ξύλο μέχρι θανάτου έναν επόπτη μπροστά στον γιο του, τον σαπίζουν όχι επειδή είναι προϊόντα του ολλανδικού πολιτισμού, όχι επειδή εκτονώνουν έτσι παθογένειες της ολλανδικής κοινωνίας, αλλά επειδή έτσι είναι οι άνθρωποι, στα 15 βράζει το αίμα τους, μπορεί να ξεκίνησε να βαράει ένας που είχε οικογενειακό υπόβαθρο βίας και να ακολούθησαν αγεληδόν οι υπόλοιποι, μπορεί να έτυχε να καταλήξει από τα χτυπήματα ο επόπτης, μπορεί αν σήκωνε ή δεν σήκωνε το σημαιάκι πιο δίκαια να μην είχε συμβεί τίποτα, μπορεί αυτό που συνέβη στην Ολλανδία να είχε συμβεί με τους ίδιους ακριβώς όρους στην Αίγυπτο, την Αυστραλία, την Βόρεια Κορέα, την Παραγουάη, την Ελλάδα.
Κι όσο το ξανασκέφτομαι και για να το επικεντρώσω: αυτός ο επαρχιωτισμός της από εκεί επιχειρηματολογίας, δυσκολεύεται πλέον να κρύψει την κατάληξή του σε έναν ιδιότυπο ρατσισμό, με την ελληνική κοινωνία να δέχεται έτσι ταυτόχρονα δύο διαφορετικά ρεύματα ρατσισμού, που καταλήγουν και τα δύο στα περί ελληνικής ιδιαιτερότητας, με τη διαφορά πως ο χρυσαυγίτικος μιλάει για τη φυλή και το αίμα που μας κάνει ξεχωριστούς και ο καθεστωτικά μεταρρυθμιστικός μιλάει για τις νοοτροπίες και τη κουλτούρα που μας κάνει ξεχωριστούς από την ανάποδη.
Old Boy
Και μια και μιλάμε για μπάλα, αν το περιστατικό με τους δεκαπεντάχρονους, που σκότωσαν κυριολεκτικά στο ξύλο επόπτη, δεν είχε συμβεί στην Ολλανδία, αλλά στην Ελλάδα, και δη στην τωρινή Ελλάδα, θα είχαν πάρει φωτιά τα πληκτρολόγια και θα είχαν εξαντληθεί όλα τα αποθέματα των κλισέ. Και οκ, αναφέρομαι βασικά στην από εκεί πλευρά, αλλά και η από εδώ πλευρά δεν θα πήγαινε τόσο πίσω, χρησιμοποιώντας τα δικά της, έστω σε απάντηση της χρήσης των της από εκεί. Όλοι αυτοί οι ποταμοί της μπαρουφολογίας που θα γράφονταν, όλες αυτές οι βαθυστόχαστες και σπαραξικάρδιες παπαριές (των δικών μου συμπεριλαμβανομένων). Ιδιαιτερότητα, ιδιαιτερότητα, ιδιαιτερότητα: μπορεί το τρίπτυχο αυτό να είναι βασικό εργαλείο (ή και όπλο) των από εκεί στην ανάλυση της ελληνικής πραγματικότητας, ωστόσο τελικά ελάχιστοι μπορούμε να ξεφύγουμε από τον επαρχιωτισμό στο βλέμμα, υπό την έννοια πως αν το συγκεκριμένο συμβάν συνέβαινε εδώ, η γραμμή άμυνάς μας απέναντι στα περί κουλτούρας της βίας κλπ, θα ήταν πως εδώ μας έφεραν τα νεοφιλεύθερα πειράματα κλπ. Εκείνο δηλαδή που τελικά όλοι έχουμε την τάση να ξεχνάμε είναι πως πριν από Έλληνες είμαστε άνθρωποι, πως όταν μερικοί δεκαπεντάχρονοι σαπίζουν στο ξύλο μέχρι θανάτου έναν επόπτη μπροστά στον γιο του, τον σαπίζουν όχι επειδή είναι προϊόντα του ολλανδικού πολιτισμού, όχι επειδή εκτονώνουν έτσι παθογένειες της ολλανδικής κοινωνίας, αλλά επειδή έτσι είναι οι άνθρωποι, στα 15 βράζει το αίμα τους, μπορεί να ξεκίνησε να βαράει ένας που είχε οικογενειακό υπόβαθρο βίας και να ακολούθησαν αγεληδόν οι υπόλοιποι, μπορεί να έτυχε να καταλήξει από τα χτυπήματα ο επόπτης, μπορεί αν σήκωνε ή δεν σήκωνε το σημαιάκι πιο δίκαια να μην είχε συμβεί τίποτα, μπορεί αυτό που συνέβη στην Ολλανδία να είχε συμβεί με τους ίδιους ακριβώς όρους στην Αίγυπτο, την Αυστραλία, την Βόρεια Κορέα, την Παραγουάη, την Ελλάδα.
Κι όσο το ξανασκέφτομαι και για να το επικεντρώσω: αυτός ο επαρχιωτισμός της από εκεί επιχειρηματολογίας, δυσκολεύεται πλέον να κρύψει την κατάληξή του σε έναν ιδιότυπο ρατσισμό, με την ελληνική κοινωνία να δέχεται έτσι ταυτόχρονα δύο διαφορετικά ρεύματα ρατσισμού, που καταλήγουν και τα δύο στα περί ελληνικής ιδιαιτερότητας, με τη διαφορά πως ο χρυσαυγίτικος μιλάει για τη φυλή και το αίμα που μας κάνει ξεχωριστούς και ο καθεστωτικά μεταρρυθμιστικός μιλάει για τις νοοτροπίες και τη κουλτούρα που μας κάνει ξεχωριστούς από την ανάποδη.
Old Boy
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
