2012-12-05 10:05:02
του Στρατή Μαζίδη
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μολονότι βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας, έχει αρχίσει σε ορισμένα σημαντικά σημεία να μας θυμίζει το γνωστό αλλαντικό.
Η πάριζα αποτελεί ένα μείγμα διαφόρων μερών κρέατος προκειμένου να δώσει τη μέγιστη δυνατή γεύση η οποία σιγά σιγά αρχίζει να μειώνεται καθώς κόβεται σε φέτες ώστε στο τέλος να μη μείνει τίποτε. Κάτι αντίστοιχο μου θυμίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το πάλαι ποτέ μικρό κόμμα της αριστεράς σε μια επικοινωνιακή κίνηση μετονομάστηκε σε ΣΥΡΙΖΑ (στεγάζοντας κάθε έκφραση αυτής της ιδεολογίας) και προσφάτως σε ΕΚΜ, δηλαδή Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο ως μια ένωση της κοινωνίας.
Κι εδώ είναι η πρώτη παριζοποίηση. Κοινωνικό μέτωπο με ποιους; Με πρώην βολεμένους πασόκους που ενώ μας έχει πάρει ο διάολος πιστεύουν ότι το πάρτυ μπορεί να συνεχιστεί με μια ακόμη “αλλαγή”; Εδώ λέγεται πως ολόκληρες κλαδικές μετακόμισαν στην Κουμουνδούρου. Πώς να αισθανθεί κανείς βλέποντας το σύμβουλο του Σημίτη κο Κοτσακά στο επιτελείο του κου Τσίπρα προεκλογικά; Δεν έχω τίποτε με τον άνθρωπο αλλά δεν παύει να αντιπροσωπεύει ένα σύστημα που μας κατέστρεψε. Με αυτόν θα κάνουμε το ΕΚΜ;
Ή πως να εξηγήσει κανείς όλα αυτά που ακούγονται για μεταπηδήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ από το κόμμα του δύοντος πράσινου ήλιου; Κι αν ήταν ράδιο αρβύλα τα περί Χρήστου Παπουτσή σίγουρα η φιλοξενία αρθρογραφίας της κας Ξενογιαννακοπούλου (έμπιστης του ΓΑΠ, στελέχους των τελευταίων κυβερνήσεων και ψηφίσασα τα πρώτα μνημόνια) στην Αυγή οφείλει να προβληματίσει.
Ο κος Τσίπρας δεν ώφειλε να βγει και να πει “πασοκοβολεμένοι ή πασοκοκυβερνήσαντες ΓΙΟΚ”;
Τι κι αν το πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης επαναλάμβανε προεκλογικά πως “όσο μεγαλώνουν τα ποσοστά μας μεγαλώνει και η ευθύνη μας”;
Τελικά μεγάλωσε μόνο η ανευθυνότητα. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ferry-boat που βάζεις μέσα όσα αυτοκίνητα μπορείς για να φορτώσεις και να φύγεις. Υποτίθεται πως αύριο θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Πώς; Με επιστροφή στο παρελθόν;
Επιπλέον παριζοποίηση βλέπουμε και σε βασικές θέσεις υπό την έννοια πως σιγά σιγά σε φέτες έφυγαν όσα πρέσβευε. Ο επαναστατικός λόγος πέρι άμεσης κατάργησης του μνημονίου έγινε καταγγελία. Άλλος αναγνωρίζει το χρέος, άλλος το ονομάζει επαχθές.
Κανείς δεν πιστεύει την ανεδαφική θέση που λέει ΚΑΙ δανεικά ΚΑΙ αγύριστα ΚΑΙ ευρώ ΚΑΙ περίοδο χάριτος. Εδώ τόσες θυσίες κάναμε, δηλαδή τι θυσίες, κατεβάσαμε τα παντελόνια μας και……, αλλά δε μας έδωσαν τίποτε.
Στις εκλογές του Μάη ο κος Τσίπρας βγήκε επιθετικά κι ανατρεπτικά. Του βγήκε αλλά επειδή δεν ήθελε να κυβερνήσεις έκανε ένα κλικ κάτω σε ταχύτητα διότι αν το επιθυμούσε θα είχε σαρώσει τον Ιούνιο. Άφησε επίτηδες τις ασάφειες στην οικονομία να αιωρούνται, δεν μάζεψε τη φιλολαθρομεταναστευτική του πολιτική και εξασφάλισε τη δεύτερη θέση που του χάρισε πολιτικό χρόνο.
Μέχρι σήμερα όμως δεν έχει κάνει τίποτε. Μόνο που πλέον τα πράγματα αναμένονται να ζορίσουν με έναν πρώην φίλο από τα παλιά. Ο Αλέκος Αλαβάνος έρχεται ντόμπρα και ξεκάθαρα να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας στην οικονομία. Και σε εποχές απελπισίας, ο άνθρωπος με τα γυαλάκια, τη ζακετούλα και τη ζεστή φωνή μπορεί να καταστεί ευπρόσδεκτος στον άνεργο, τον πιεζόμενο και τον εξαθλιωμένο γιατί λέει βασικά πράγματα με απλά λόγια… Κι αν τολμήσει να μιλήσει τη γλώσσα της λογικής σε θέματα που η υπόλοιπη αριστερά πονάει όπως η εγκληματικότητα, η λαθρομετανάστευση, τα εθνικά, τότε κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το κυβερνητικό μέλλον…του ΣΥΡΙΖΑ.
freepen.gr
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μολονότι βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας, έχει αρχίσει σε ορισμένα σημαντικά σημεία να μας θυμίζει το γνωστό αλλαντικό.
Η πάριζα αποτελεί ένα μείγμα διαφόρων μερών κρέατος προκειμένου να δώσει τη μέγιστη δυνατή γεύση η οποία σιγά σιγά αρχίζει να μειώνεται καθώς κόβεται σε φέτες ώστε στο τέλος να μη μείνει τίποτε. Κάτι αντίστοιχο μου θυμίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το πάλαι ποτέ μικρό κόμμα της αριστεράς σε μια επικοινωνιακή κίνηση μετονομάστηκε σε ΣΥΡΙΖΑ (στεγάζοντας κάθε έκφραση αυτής της ιδεολογίας) και προσφάτως σε ΕΚΜ, δηλαδή Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο ως μια ένωση της κοινωνίας.
Κι εδώ είναι η πρώτη παριζοποίηση. Κοινωνικό μέτωπο με ποιους; Με πρώην βολεμένους πασόκους που ενώ μας έχει πάρει ο διάολος πιστεύουν ότι το πάρτυ μπορεί να συνεχιστεί με μια ακόμη “αλλαγή”; Εδώ λέγεται πως ολόκληρες κλαδικές μετακόμισαν στην Κουμουνδούρου. Πώς να αισθανθεί κανείς βλέποντας το σύμβουλο του Σημίτη κο Κοτσακά στο επιτελείο του κου Τσίπρα προεκλογικά; Δεν έχω τίποτε με τον άνθρωπο αλλά δεν παύει να αντιπροσωπεύει ένα σύστημα που μας κατέστρεψε. Με αυτόν θα κάνουμε το ΕΚΜ;
Ή πως να εξηγήσει κανείς όλα αυτά που ακούγονται για μεταπηδήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ από το κόμμα του δύοντος πράσινου ήλιου; Κι αν ήταν ράδιο αρβύλα τα περί Χρήστου Παπουτσή σίγουρα η φιλοξενία αρθρογραφίας της κας Ξενογιαννακοπούλου (έμπιστης του ΓΑΠ, στελέχους των τελευταίων κυβερνήσεων και ψηφίσασα τα πρώτα μνημόνια) στην Αυγή οφείλει να προβληματίσει.
Ο κος Τσίπρας δεν ώφειλε να βγει και να πει “πασοκοβολεμένοι ή πασοκοκυβερνήσαντες ΓΙΟΚ”;
Τι κι αν το πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης επαναλάμβανε προεκλογικά πως “όσο μεγαλώνουν τα ποσοστά μας μεγαλώνει και η ευθύνη μας”;
Τελικά μεγάλωσε μόνο η ανευθυνότητα. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ferry-boat που βάζεις μέσα όσα αυτοκίνητα μπορείς για να φορτώσεις και να φύγεις. Υποτίθεται πως αύριο θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Πώς; Με επιστροφή στο παρελθόν;
Επιπλέον παριζοποίηση βλέπουμε και σε βασικές θέσεις υπό την έννοια πως σιγά σιγά σε φέτες έφυγαν όσα πρέσβευε. Ο επαναστατικός λόγος πέρι άμεσης κατάργησης του μνημονίου έγινε καταγγελία. Άλλος αναγνωρίζει το χρέος, άλλος το ονομάζει επαχθές.
Κανείς δεν πιστεύει την ανεδαφική θέση που λέει ΚΑΙ δανεικά ΚΑΙ αγύριστα ΚΑΙ ευρώ ΚΑΙ περίοδο χάριτος. Εδώ τόσες θυσίες κάναμε, δηλαδή τι θυσίες, κατεβάσαμε τα παντελόνια μας και……, αλλά δε μας έδωσαν τίποτε.
Στις εκλογές του Μάη ο κος Τσίπρας βγήκε επιθετικά κι ανατρεπτικά. Του βγήκε αλλά επειδή δεν ήθελε να κυβερνήσεις έκανε ένα κλικ κάτω σε ταχύτητα διότι αν το επιθυμούσε θα είχε σαρώσει τον Ιούνιο. Άφησε επίτηδες τις ασάφειες στην οικονομία να αιωρούνται, δεν μάζεψε τη φιλολαθρομεταναστευτική του πολιτική και εξασφάλισε τη δεύτερη θέση που του χάρισε πολιτικό χρόνο.
Μέχρι σήμερα όμως δεν έχει κάνει τίποτε. Μόνο που πλέον τα πράγματα αναμένονται να ζορίσουν με έναν πρώην φίλο από τα παλιά. Ο Αλέκος Αλαβάνος έρχεται ντόμπρα και ξεκάθαρα να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας στην οικονομία. Και σε εποχές απελπισίας, ο άνθρωπος με τα γυαλάκια, τη ζακετούλα και τη ζεστή φωνή μπορεί να καταστεί ευπρόσδεκτος στον άνεργο, τον πιεζόμενο και τον εξαθλιωμένο γιατί λέει βασικά πράγματα με απλά λόγια… Κι αν τολμήσει να μιλήσει τη γλώσσα της λογικής σε θέματα που η υπόλοιπη αριστερά πονάει όπως η εγκληματικότητα, η λαθρομετανάστευση, τα εθνικά, τότε κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το κυβερνητικό μέλλον…του ΣΥΡΙΖΑ.
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι αντιδράσεις για ένα βιβλίο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καλεσμένη της Ρεάλ Μαδρίτης η ΑΕΚ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
