2012-12-05 15:57:02
Γραφει ο Άκης Κουστουλίδης
Εδω και πολύ ώρα προσπαθώ να πάρω την μέσα βόλτα , μα δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα, δεν μπορώ να πάρω μαζί μου όσα τα μάτια μου... έχουν δει σήμερα και όσα τα αυτιά μου έχουν ακούσει
Μα να έρχεται μια φράση από ένα τραγουδάκι του Νικόλα …αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια θέλω να τρέξω στις καλαμιές και στα λιβάδια Ναι αυτό είναι βρήκα την πόρτα και άρχισα να κατεβαίνω στα ενδότερα μου.
Μα έχω να ξεφορτωθώ πολλά , πολλά που μου βαραίνουν τον νου και είναι όλα της μέρας , είναι όλα βάσανα της στιγμής , χαρές πρόσκαιρες , μα εγώ θέλω να τα αφήσω πίσω και ν’ αγγίξω την ψυχή μου.
Αφήνω πίσω όλους τους βασανιστές μου , αυτούς που με νόμους θέλουν την ζωή που δεν μου δώσανε.
Αφήνω πίσω όλες τις ελπίδες που σακατευουν τα όνειρά μου, αφήνω τον ιδρώτα της δουλείας μου χωρίς πληρωμή , αφήνω όλα μου τα υλικά δανεικά υπάρχοντα μου , αφήνω κάτι φίλους που δεν τολμούν να μου πουν μια στραβομάρα μου , αφήνω όλους τους εχθρούς μου που μεγαλώνουν τον εαυτό τους μπροστά στα ελαττώματα μου , θαρρείς και έχω ανάγκη την σύγκριση .
Αφήνω πίσω μου κάτι διαιρέσεις χρωμάτων , λες και το άσπρο έχει παραπάνω δικαίωμα σ’ αυτόν τον πλανήτη , αφήνω πίσω μου κάτι Θεούς που μου υπόσχονται τα αιώνια αρκεί να δηλώσω αμαρτωλός.
Αφήνω κάτι ξεθωριασμένες ιδέες που δεν γίνανε πράξη ποτέ αλλά κουβαλάνε το αίμα από αμέτρητους πολεμιστές που πέθαναν για χάρη τους.
Αφήνω αυτά τα συναισθήματα του φόβου για να ζήσω , την απογοήτευση από την ράτσα μου που έμεινε ένα άγαλμα, ένα άγαλμα με ξεχασμένη ιστορία.
Αφήνω και αυτές τις φωνές από το μικρή μου ανιψιά , που μου θυμίζει την αθωότητα , το γέλιο και το παιχνίδι.
Αφήνω όλες μου τις νότες που καλμάρουν κάποιες στιγμές της μέρας μου.
Αφήνω τις εικόνες από το βουνό που άλλοτε μου δείχνει την αγριότητα του και άλλοτε μου δίνει την καταπράσινη πνοή του.
Αφήνω πίσω μου ότι αγαπώ για να το αγαπήσω με την ψυχή μου αργότερα .
Και όσο αρχίζω να αφήνω πράγματα , εικόνες , συναισθήματα πίσω μου, αρχίζω να νιώθω την γύμνια μου , την αδυναμία μου να ανταμώσω την ψυχή μου.
Μα αυτή είναι εκεί και περιμένει με ανοιχτές αγκάλες , με την αγάπη της και την σκληρή της αλήθεια ,θέλει να αγκαλιάσει σαν την μανα που πιάνει για πρώτη φορά το παιδί της στα χέρια της .
Τόσες και τόσες φορές, και αυτή είναι ακούραστη και πάντα έχει την δύναμη να μου δώσει την απάντηση σε όλα όσα ψάχνω να βρω πάνω στον ορατό κόσμο.
Δεν έχει τα λόγια της παρηγοριάς για τα παραστρατήματα μου , μα έχει τον χάρτη για το μονοπάτι μου.
Ξέρει το μονοπάτι που θα με οδηγήσει στο ξέφωτο , θα με πάρει από το σκοτάδι του νόμιμου κόσμου και θα με παει στα αναπάντεχο , στο άγνωστο , στο απολυτός ανθρώπινο και θεϊκό μαζί .
Ξέρει το μονοπάτι που θα με οδηγήσει στην ένωση μου με την ράτσα μου , γλιτώνοντας με από τον απόλυτο εμφύλιο.
Αυτή είναι που θα με γλυτώσει από τον αφανισμό της ράτσας μου και την γέννηση μιας ράτσας αριθμό- δούλων
Αυτή ξέρει το τρόπο για να μου αλλάξει τα μάτια απαλλάσσοντας με από το μίσος , αυτή έχει την λύση που θα σταματήσει την αηδία του χτύπου μπροστά στην αδικία , σε κείνη την αδικία που προκαλώ εγώ ο ίδιος στην ράτσα μου.
Και έρχεται κείνη η στιγμή που μ΄αγκαλιάζει γιατρεύοντας όλες τις πληγές που μου άφησε η απληστία της εικόνας μου , μ’ αγκαλιάζει και χάνονται οι φόβοι της ασφάλειας που μου παρέχει η σάρκα μου και μου δίνει την ανασφάλεια της ελευθέριας
Έρχεται εκείνη η στιγμή που η ένωση με την ψυχή μου γίνεται πραγματικότητα και ας κρατάει μερικά λεπτά.
Φτάνουν μερικά λεπτά μέσα στην μέρα για να καταλάβω το μεγαλείο της ψυχής μου και να καθαρίσω της μέρας τα σκουπίδια.
Μου φτάνουν μερικά λεπτά σιωπηλής συζήτησης με την ψυχή μου για να ακυρώσω όλους τους νόμους που με χωρίζουν από αυτήν .
Μου φτάνουν μερικά λεπτά στην αγκαλιά της ,παίρνοντας την δύναμη για να πολεμήσω τα αυριανά σκουπίδια που θα έρθουν μπροστά στα μάτια μου.
Ναι μου φτάνει ένα άγγιγμα της ψυχής μου για να είμαι έτοιμος το πρωί για την μάχη .
Για την μάχη που θα κρήνει το παρόν και το μέλλον της ράτσας μου.
Και η μάχη είναι καθημερινή , είναι δύσκολη , έχει θύματα , μα μπροστά στην λευτεριά της ψυχής τίποτα δεν μπορεί να φανεί σαν απροσπέλαστο εμπόδιο.
Ούτε τα μνημόνια τους, ούτε η πολιτική τους , ούτε οι νόμοι τους , ούτε τα αόρατα λεφτά τους , ούτε τα χολιγουντιανά κελιά τους, ούτε οι αστραφτερές διαφημιζόμενες αγάπες που πωλούνται σε δόσεις, ούτε τα αμέτρητα στρατόπεδα που καλούν το αίμα να χυθεί ζεστό, ούτε τα δηλητηριασμένα τρόφιμα τους , ούτε το παραμύθι του υπερπληθυσμού, ούτε τα σχολεία τους με τις καλουπωμένες γνώσεις , ούτε οι προσφορές για μια αηδιαστική χλιδή. Δεν φτάνουν όλα τους τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα λεφτά για να εξαγοράσουν μια ψυχή.
Ότι και να κάνουν , αργά η γρήγορα το τέλος που σχεδίασαν για μας , θα τελειώσει τα άρρωστα μυαλά τους , γιατί μόνο μυαλό έχουν ……..την ψυχή τους την πουλήσανε στον θάνατο …..
Και ναι μετά την καθημερινή μου βόλτα στα άδυτα της ψυχής μου , για ένα πράγμα είμαι σίγουρος….
Είτε είναι παραμύθι αυτό που ζούμε είτε είναι η πραγματικότητα το τέλος είναι πάντα το ίδιο εδώ και χιλιάδες χρόνια
Η ψυχή πάντα βρίσκει τα αποθέματα , πάντα έχει την δύναμη για να ελευθερώσει και να ενώσει την ανθρώπινη ράτσα με την φύση,με την πραγματική ζωή , με την πραγματική αγάπη , με τον πραγματικό φόβο , με το αληθινό μονοπάτι της ζωής
Γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι της ψυχής …………και αυτό το ταξίδι δεν μπορεί να μου το στερήσει κανείς…….
Υ.Γ. ευχαριστώ τον Νικόλα όπου και να βρίσκεται ……
aienaristeyein.com
Εδω και πολύ ώρα προσπαθώ να πάρω την μέσα βόλτα , μα δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα, δεν μπορώ να πάρω μαζί μου όσα τα μάτια μου... έχουν δει σήμερα και όσα τα αυτιά μου έχουν ακούσει
Μα να έρχεται μια φράση από ένα τραγουδάκι του Νικόλα …αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια θέλω να τρέξω στις καλαμιές και στα λιβάδια Ναι αυτό είναι βρήκα την πόρτα και άρχισα να κατεβαίνω στα ενδότερα μου.
Μα έχω να ξεφορτωθώ πολλά , πολλά που μου βαραίνουν τον νου και είναι όλα της μέρας , είναι όλα βάσανα της στιγμής , χαρές πρόσκαιρες , μα εγώ θέλω να τα αφήσω πίσω και ν’ αγγίξω την ψυχή μου.
Αφήνω πίσω όλους τους βασανιστές μου , αυτούς που με νόμους θέλουν την ζωή που δεν μου δώσανε.
Αφήνω πίσω όλες τις ελπίδες που σακατευουν τα όνειρά μου, αφήνω τον ιδρώτα της δουλείας μου χωρίς πληρωμή , αφήνω όλα μου τα υλικά δανεικά υπάρχοντα μου , αφήνω κάτι φίλους που δεν τολμούν να μου πουν μια στραβομάρα μου , αφήνω όλους τους εχθρούς μου που μεγαλώνουν τον εαυτό τους μπροστά στα ελαττώματα μου , θαρρείς και έχω ανάγκη την σύγκριση .
Αφήνω πίσω μου κάτι διαιρέσεις χρωμάτων , λες και το άσπρο έχει παραπάνω δικαίωμα σ’ αυτόν τον πλανήτη , αφήνω πίσω μου κάτι Θεούς που μου υπόσχονται τα αιώνια αρκεί να δηλώσω αμαρτωλός.
Αφήνω κάτι ξεθωριασμένες ιδέες που δεν γίνανε πράξη ποτέ αλλά κουβαλάνε το αίμα από αμέτρητους πολεμιστές που πέθαναν για χάρη τους.
Αφήνω αυτά τα συναισθήματα του φόβου για να ζήσω , την απογοήτευση από την ράτσα μου που έμεινε ένα άγαλμα, ένα άγαλμα με ξεχασμένη ιστορία.
Αφήνω και αυτές τις φωνές από το μικρή μου ανιψιά , που μου θυμίζει την αθωότητα , το γέλιο και το παιχνίδι.
Αφήνω όλες μου τις νότες που καλμάρουν κάποιες στιγμές της μέρας μου.
Αφήνω τις εικόνες από το βουνό που άλλοτε μου δείχνει την αγριότητα του και άλλοτε μου δίνει την καταπράσινη πνοή του.
Αφήνω πίσω μου ότι αγαπώ για να το αγαπήσω με την ψυχή μου αργότερα .
Και όσο αρχίζω να αφήνω πράγματα , εικόνες , συναισθήματα πίσω μου, αρχίζω να νιώθω την γύμνια μου , την αδυναμία μου να ανταμώσω την ψυχή μου.
Μα αυτή είναι εκεί και περιμένει με ανοιχτές αγκάλες , με την αγάπη της και την σκληρή της αλήθεια ,θέλει να αγκαλιάσει σαν την μανα που πιάνει για πρώτη φορά το παιδί της στα χέρια της .
Τόσες και τόσες φορές, και αυτή είναι ακούραστη και πάντα έχει την δύναμη να μου δώσει την απάντηση σε όλα όσα ψάχνω να βρω πάνω στον ορατό κόσμο.
Δεν έχει τα λόγια της παρηγοριάς για τα παραστρατήματα μου , μα έχει τον χάρτη για το μονοπάτι μου.
Ξέρει το μονοπάτι που θα με οδηγήσει στο ξέφωτο , θα με πάρει από το σκοτάδι του νόμιμου κόσμου και θα με παει στα αναπάντεχο , στο άγνωστο , στο απολυτός ανθρώπινο και θεϊκό μαζί .
Ξέρει το μονοπάτι που θα με οδηγήσει στην ένωση μου με την ράτσα μου , γλιτώνοντας με από τον απόλυτο εμφύλιο.
Αυτή είναι που θα με γλυτώσει από τον αφανισμό της ράτσας μου και την γέννηση μιας ράτσας αριθμό- δούλων
Αυτή ξέρει το τρόπο για να μου αλλάξει τα μάτια απαλλάσσοντας με από το μίσος , αυτή έχει την λύση που θα σταματήσει την αηδία του χτύπου μπροστά στην αδικία , σε κείνη την αδικία που προκαλώ εγώ ο ίδιος στην ράτσα μου.
Και έρχεται κείνη η στιγμή που μ΄αγκαλιάζει γιατρεύοντας όλες τις πληγές που μου άφησε η απληστία της εικόνας μου , μ’ αγκαλιάζει και χάνονται οι φόβοι της ασφάλειας που μου παρέχει η σάρκα μου και μου δίνει την ανασφάλεια της ελευθέριας
Έρχεται εκείνη η στιγμή που η ένωση με την ψυχή μου γίνεται πραγματικότητα και ας κρατάει μερικά λεπτά.
Φτάνουν μερικά λεπτά μέσα στην μέρα για να καταλάβω το μεγαλείο της ψυχής μου και να καθαρίσω της μέρας τα σκουπίδια.
Μου φτάνουν μερικά λεπτά σιωπηλής συζήτησης με την ψυχή μου για να ακυρώσω όλους τους νόμους που με χωρίζουν από αυτήν .
Μου φτάνουν μερικά λεπτά στην αγκαλιά της ,παίρνοντας την δύναμη για να πολεμήσω τα αυριανά σκουπίδια που θα έρθουν μπροστά στα μάτια μου.
Ναι μου φτάνει ένα άγγιγμα της ψυχής μου για να είμαι έτοιμος το πρωί για την μάχη .
Για την μάχη που θα κρήνει το παρόν και το μέλλον της ράτσας μου.
Και η μάχη είναι καθημερινή , είναι δύσκολη , έχει θύματα , μα μπροστά στην λευτεριά της ψυχής τίποτα δεν μπορεί να φανεί σαν απροσπέλαστο εμπόδιο.
Ούτε τα μνημόνια τους, ούτε η πολιτική τους , ούτε οι νόμοι τους , ούτε τα αόρατα λεφτά τους , ούτε τα χολιγουντιανά κελιά τους, ούτε οι αστραφτερές διαφημιζόμενες αγάπες που πωλούνται σε δόσεις, ούτε τα αμέτρητα στρατόπεδα που καλούν το αίμα να χυθεί ζεστό, ούτε τα δηλητηριασμένα τρόφιμα τους , ούτε το παραμύθι του υπερπληθυσμού, ούτε τα σχολεία τους με τις καλουπωμένες γνώσεις , ούτε οι προσφορές για μια αηδιαστική χλιδή. Δεν φτάνουν όλα τους τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα λεφτά για να εξαγοράσουν μια ψυχή.
Ότι και να κάνουν , αργά η γρήγορα το τέλος που σχεδίασαν για μας , θα τελειώσει τα άρρωστα μυαλά τους , γιατί μόνο μυαλό έχουν ……..την ψυχή τους την πουλήσανε στον θάνατο …..
Και ναι μετά την καθημερινή μου βόλτα στα άδυτα της ψυχής μου , για ένα πράγμα είμαι σίγουρος….
Είτε είναι παραμύθι αυτό που ζούμε είτε είναι η πραγματικότητα το τέλος είναι πάντα το ίδιο εδώ και χιλιάδες χρόνια
Η ψυχή πάντα βρίσκει τα αποθέματα , πάντα έχει την δύναμη για να ελευθερώσει και να ενώσει την ανθρώπινη ράτσα με την φύση,με την πραγματική ζωή , με την πραγματική αγάπη , με τον πραγματικό φόβο , με το αληθινό μονοπάτι της ζωής
Γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι της ψυχής …………και αυτό το ταξίδι δεν μπορεί να μου το στερήσει κανείς…….
Υ.Γ. ευχαριστώ τον Νικόλα όπου και να βρίσκεται ……
aienaristeyein.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
