2012-12-06 16:22:06
«Κορόιδευαν κάποιον Λακεδαιμόνιο, που ήταν κουτσός, επειδή έπαιρνε μέρος σε μια μάχη. Κι αυτός απάντησε: Στον πόλεμο, φίλοι, δεν χρειάζονται οι φεύγοντες, αλλά οι μένοντες και αγωνιζόμενοι»
Πλούταρχος (45μ.Χ.-120μ.Χ.)
Γράφει ο Βασίλης Μπόνιος
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008. Ο μικρός πρίγκιπας Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Το 15χρονο παιδί «τιμωρήθηκε», επειδή έκανε το «ολέθριο λάθος» να βρεθεί σαββατόβραδο στην κατεχόμενη (από ποιους;) Γάζα της Αθήνας, τα Εξάρχεια. Τον θάνατο του Αλέξη θα ακολουθούσε η πιο συγκλονιστική εξέγερση της Μεταπολίτευσης.
Χιλιάδες πολίτες εγκατέλειψαν τα σαλόνια των διαμερισμάτων τους, που έχουν προσβληθεί από την κατευθυνόμενη τηλεηλιθιοδίνη, και βγήκαν στους δρόμους με την πρωτόγνωρη ορμή ενός πλήθους που περίμενε χρόνια στην pole position το σύνθημα.
Η κυβέρνηση και τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια της θα έβρισκαν στις αδικαιολόγητες καταστροφές των περιουσιών φτηνά επιχειρήματα για να ρίξουν λάσπη, να κάνουν λόγο για κουκουλοφόρους και τα σχετικά, στην πιο δυναμική και την πιο μαζική αντίδραση των πολιτών απέναντι στη βία της εξουσίας. Η εξέγερση του Δεκεμβρίου μάζεψε όπως η γύρη τις μέλισσες πολλούς νονούς, οι οποίοι επιχείρησαν να οικειοποιηθούν τα «δικαιώματά» της, κι άλλους τόσους -κάτι μυστήρια τρένα-, οι οποίοι επιχείρησαν να την ακυρώσουν, να την αμφισβητήσουν. Λες και μπορείς να διαγράψεις τη συλλογική οργή, το αυθόρμητο ξέσπασμα των πολιτών, ανάμεσα στους οποίους βρέθηκαν μητέρες, μαθητές, βολεμένοι, άνεργοι, κομματικά ενταγμένοι και μη. Ένα ετερόκλητο μέγα πλήθος με κοινή συνισταμένη την οργή κατά της πρόστυχης εξουσίας, η οποία βουτηγμένη στις μίζες (εξοπλιστικά, Siemens, κ.λπ.) και τα Βατοπέδια χρησιμοποιεί τις -τρεις κι εξήντα παίρνετε- δυνάμεις καταστολής σαν ιδιωτικά πιτ μπουλ, έτοιμα να ματώσουν αν χρειαστεί τη λαϊκή αντίδραση. Τυχαίο είναι το γεγονός ότι η Ψωροκώσταινα διαθέτει 70.000 αστυνομικούς και 40.000 Στρατό;
Ο «εσωτερικός εχθρός» αποτελεί για το σύστημα μεγαλύτερη απειλή από Τούρκους, Σκοπιανούς και πάσης φύσεως μουρντάρηδες γείτονες. Μόνο που η εξέγερση του Δεκεμβρίου ήταν τόσο μαζική και αυθόρμητη που προκάλεσε ηλεκτροσόκ στο σύστημα για έναν ολόκληρο μήνα.
Αυτή η εξέγερση δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει σε όλους μας.
Όλοι μαζί καταφέραμε να βραχυκυκλώσουμε την αυθαιρεσία του κυβερνητισμού. Ήταν ορατή η αμηχανία της υπόδικης στη συνείδηση του λαού εξουσίας, η ξετσίπωτη γύμνια της. Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να χαρακτηρίζει ιστορικά τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, παρά η λεηλασία του εθνικού πλούτου, η βουλιμία του προσωπικού πλουτισμού των κυβερνητικών στελεχών, το όργιο συγκάλυψης των σκανδάλων, καθώς κι ένα διαχρονικό βαλς με τη Δικαιοσύνη, η οποία ασφυκτιά αιχμάλωτη στον εκάστοτε αρμόδιο υπουργό.
Ο ιστός της επικοινωνιακής ομίχλης, που όταν αδυνατεί να εξαφανίσει με μαγικά φίλτρα σκάνδαλα και ενόχους, σκορπά εκατομμύρια για να ξεπλύνει τους αυτουργούς (πολιτικούς, επιχειρηματίες και κάθε είδους φυράματα), για τους οποίους με θαυμαστό επαγγελματισμό, είναι αλήθεια, δημιουργείται η ψευδαίσθηση της παραδειγματικής τιμωρίας και του εγκλεισμού τους στη φυλακή, για να τους δούμε στη συνέχεια να απολαμβάνουν με τις παλλακίδες τους το πρώτο τραπέζι πίστα του βλαχομπαρόκ εγχώριου lifestyle. Η νέα γενιά, όμηρος της ιδιωτικής παραπαιδείας και των υποβαθμισμένων πανεπιστημίων, έχει καταντήσει να αισθάνεται τυχερή εάν καταφέρει να ενταχθεί στη στρατιά των 700 ευρώ, όταν ανάμεσά μας κυκλοφορούν χλευάζοντας κάθε είδους καθεστωτικά golden boys που αμείβονται με ένα εκατομμύριο ευρώ τον μήνα για να υπηρετούν τη διαφθορά του συστήματος.
Η συσσωρευμένη σήψη τροφοδοτεί την οργή των πολιτών, οι οποίοι -όλοι μας- είναι αποφασισμένοι να βάλουν ένα τέλος στην αυθαιρεσία της εξουσίας, ακόμη και με προσωπικό κόστος. Ήταν χαρακτηριστική η αντίδραση των κατοίκων των Πατησίων, όταν ο ανεκδιήγητος Κακλαμάνης έκοψε μέσα σε μία νύχτα τα αιωνόβια δέντρα της γειτονιάς τους για να παραδώσει την περιοχή στις μίζες των εργολάβων του μπετόν. Ο ίδιος δήμαρχος ζήτησε από τα ΜΑΤ να φρουρούν το χριστουγεννιάτικο δέντρο και στο φτερό βρέθηκαν καμιά τριανταριά μαντράχαλοι μπροστά από τα λαμπιόνια κορδωμένοι και αποφασισμένοι, σαν έτοιμοι από καιρό, να υπερασπιστούν την παρθενιά της αδελφής τους.
Ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας αλλά και οι εγχώριοι εκφραστές του δεν ήταν τόσο αδύναμοι, τόσο ευάλωτοι, τόσο ιδεολογικά αποστεωμένοι, τόσο ετοιμόρροποι. Το μόνο που τους κρατάει στη θέση τους είναι οι δυνάμεις καταστολής και το τραπεζικό σύστημα. Έτσι, για ψύλλου πήδημα ραντίζουν -τους αγρότες για παράδειγμα- με δακρυγόνα και δέρνουν με πρωτοφανή μανία. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως το γνωρίζουμε έως τώρα, παίζει τα ρέστα του.
Η δολοφονία του μικρού Αλέξη, του «Αλέκου Παναγούλη» της γενιάς του Διαδικτύου, ξεγύμνωσε από τα ρετάλια- προσχήματα το εγχώριο παρακράτος που αναπνέει μέσα από τα αστικά κόμματα, όταν δεν υποτάσσει ακόμη και τα ίδια στα κελεύσματά του. Είναι και θέμα της δικής μας σκέψης, του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί, το να πριονίσουμε τα θεμέλια του διεφθαρμένου συστήματος. Το Διαδίκτυο θα μπορούσε να αποδειχθεί ένα αποτελεσματικό εργαλείο σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Ήδη έχουμε προκαλέσει αρκετή φθορά στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα αλλά και τα ΜΜΕ που τα στηρίζουν. Η σκέψη και το άπλωμά της στο Διαδίκτυο μπορεί να αποδειχθεί πιο αποτελεσματική από τα Καλάσνικοφ, γι’ αυτό είναι λυπηρό να βλέπεις να ξοδεύεται σε ανοησίες η δύναμή του.
Το Διαδίκτυο θα μπορούσε να αποτελέσει την πιο ολοκληρωμένη μορφή συμμετοχικής δημοκρατίας, δίχως να αφήνει περιθώρια αντίδρασης στο σύστημα. Το να σκοτώνεις έναν 21χρονο αστυνομικό, επιτρέποντας την ίδια στιγμή σε διεφθαρμένους πρώην υπουργούς όλου του πολιτικού φάσματος αλλά και σαπισμένους επιχειρηματίες που διαπλέκονται με το σύστημα να απολαμβάνουν τα κλοπιμαία, δεν είναι επαναστατική πράξη.
Μόνο που και οι νεαροί αστυνομικοί που εγκαταλείπουν την υπέροχη ελληνική ύπαιθρο και το ανθρώπινο -συγκριτικά μ’ αυτό της Αθήνας περιβάλλον- για να έλθουν στην πρωτεύουσα και να φορέσουν μια στολή που αποτελεί για κάποιους κόκκινο πανί, δεν κάνουν την καλύτερη επιλογή ζωής. Ακόμη και οι εν ενεργεία αστυνομικοί δεν έχουν κανέναν λόγο να ρισκάρουν τη ζωή τους υπηρετώντας στη φρουρά διεφθαρμένων πολιτικών και διάφορων άλλων επωνύμων φυραμάτων για λίγα ψίχουλα.
Πόσο μυαλό μπορεί να διαθέτει ένας αστυνομικός που εκσφενδονίζει δακρυγόνα στον πατέρα του αγρότη; Πόσο «Μαρκογιαννάκης» μπορεί να είναι ένας αστυνομικός στη συγκεκριμένη κλίμακα; Πόσο λογικό είναι ένας νεαρός αστυνομικός να ξεροσταλιάζει φρουρώντας βίλες και πισίνες διαφόρων καθαρμάτων που λεηλάτησαν τη χώρα μας; Δεν είναι καθόλου λογικό. Πιο φρόνιμο θα ήταν αν ο ίδιος αστυνομικός καλλιεργούσε τη γη του ή επέλεγε να παραμείνει βοσκός στα μέρη του.
Σήμερα η πρόσβαση στη γνώση, που παρέχει το Διαδίκτυο, επιτρέπει στους νέους αστυνομικούς να αναθεωρήσουν πολλές από τις ενέσιμες απόψεις που κάποιοι επιχείρησαν να τους περάσουν στις αστυνομικές σχολές. Τα μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα», για παράδειγμα, δεν μπορούν να έχουν ταξικές διαφορές με τους χαμηλόμισθους αστυνομικούς. Τι θα μπορούσε να αποτελέσει μεγαλύτερη επαναστατική πράξη από το να στραφούν και οι ίδιοι οι αστυνομικοί ενάντια στο διεφθαρμένο σύστημα; Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται δεν είναι κάτι άπιαστο για το κοντινό μέλλον. Είναι και οι αστυνομικοί άνθρωποι - ακόμη κι εκείνοι που έχαψαν το παραμύθι ότι είναι εξουσία, επειδή τους στέλνει η σύζυγος του κάθε διεφθαρμένου Τίποτα να της κουβαλήσουν τα ψώνια από τα «ΑΒ»! Ή επειδή τους πιπιλίζει τα αυτιά με γλυκόλογα ο μπουμπούκος Αδωνις. Οι αστυνομικοί, από τη φύση της δουλειάς τους, ζουν μέσα στην κρεβατοκάμαρα των εξουσιαστών.
Μια κίνησή τους αρκεί. Η επανάσταση προϋποθέτει τη μαζική συμμετοχή και το γκρέμισμα των προκάτ διαφορών που υψώνει η εξουσία ανάμεσα στις επαγγελματικές τάξεις, φλερτάροντας σαν γκόμενα πότε με τους μεν, πότε με τους δε. Ο Δεκέμβριος του 2008 θα μπορούσε να εκληφθεί σαν μια πετυχημένη πρόβα μιας γενικότερης ανατροπής του σάπιου εξουσιαστικού προτύπου.
Όσο μεγαλώνει η απόγνωση κι όσο το ποτάμι της οργής γίνεται απειλή για τους διεφθαρμένους εξουσιαστές, τόσο πιο κοντά στον στόχο του θα είναι το λαϊκό ακηδεμόνευτο κίνημα. Τα χρόνια που έρχονται θα κουβαλούν μαζί τους τόσες ανατροπές που ολόκληροι αιώνες στάθηκαν αδύνατο να προκαλέσουν. Πιστεύουμε ότι θα είναι βίαια αλλά και δημιουργικά χρόνια. Για την Ελλάδα η εξέγερση του Δεκεμβρίου έχει ήδη καταλυτική επίδραση και αποτελεί σημείο αναφοράς: κλότσησε από τον καναπέ τον ψευτοβολεμένο μικροαστισμό μας κι αυτό είναι ήδη μια πρώτη μεγάλη επανάσταση.
Υ.Γ. To κείμενο γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2008. Πόσο πιο επίκαιρο θα μπορούσε να γίνει;
logioshermes
Πλούταρχος (45μ.Χ.-120μ.Χ.)
Γράφει ο Βασίλης Μπόνιος
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008. Ο μικρός πρίγκιπας Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Το 15χρονο παιδί «τιμωρήθηκε», επειδή έκανε το «ολέθριο λάθος» να βρεθεί σαββατόβραδο στην κατεχόμενη (από ποιους;) Γάζα της Αθήνας, τα Εξάρχεια. Τον θάνατο του Αλέξη θα ακολουθούσε η πιο συγκλονιστική εξέγερση της Μεταπολίτευσης.
Χιλιάδες πολίτες εγκατέλειψαν τα σαλόνια των διαμερισμάτων τους, που έχουν προσβληθεί από την κατευθυνόμενη τηλεηλιθιοδίνη, και βγήκαν στους δρόμους με την πρωτόγνωρη ορμή ενός πλήθους που περίμενε χρόνια στην pole position το σύνθημα.
Η κυβέρνηση και τα πάσης φύσεως παπαγαλάκια της θα έβρισκαν στις αδικαιολόγητες καταστροφές των περιουσιών φτηνά επιχειρήματα για να ρίξουν λάσπη, να κάνουν λόγο για κουκουλοφόρους και τα σχετικά, στην πιο δυναμική και την πιο μαζική αντίδραση των πολιτών απέναντι στη βία της εξουσίας. Η εξέγερση του Δεκεμβρίου μάζεψε όπως η γύρη τις μέλισσες πολλούς νονούς, οι οποίοι επιχείρησαν να οικειοποιηθούν τα «δικαιώματά» της, κι άλλους τόσους -κάτι μυστήρια τρένα-, οι οποίοι επιχείρησαν να την ακυρώσουν, να την αμφισβητήσουν. Λες και μπορείς να διαγράψεις τη συλλογική οργή, το αυθόρμητο ξέσπασμα των πολιτών, ανάμεσα στους οποίους βρέθηκαν μητέρες, μαθητές, βολεμένοι, άνεργοι, κομματικά ενταγμένοι και μη. Ένα ετερόκλητο μέγα πλήθος με κοινή συνισταμένη την οργή κατά της πρόστυχης εξουσίας, η οποία βουτηγμένη στις μίζες (εξοπλιστικά, Siemens, κ.λπ.) και τα Βατοπέδια χρησιμοποιεί τις -τρεις κι εξήντα παίρνετε- δυνάμεις καταστολής σαν ιδιωτικά πιτ μπουλ, έτοιμα να ματώσουν αν χρειαστεί τη λαϊκή αντίδραση. Τυχαίο είναι το γεγονός ότι η Ψωροκώσταινα διαθέτει 70.000 αστυνομικούς και 40.000 Στρατό;
Ο «εσωτερικός εχθρός» αποτελεί για το σύστημα μεγαλύτερη απειλή από Τούρκους, Σκοπιανούς και πάσης φύσεως μουρντάρηδες γείτονες. Μόνο που η εξέγερση του Δεκεμβρίου ήταν τόσο μαζική και αυθόρμητη που προκάλεσε ηλεκτροσόκ στο σύστημα για έναν ολόκληρο μήνα.
Αυτή η εξέγερση δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει σε όλους μας.
Όλοι μαζί καταφέραμε να βραχυκυκλώσουμε την αυθαιρεσία του κυβερνητισμού. Ήταν ορατή η αμηχανία της υπόδικης στη συνείδηση του λαού εξουσίας, η ξετσίπωτη γύμνια της. Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να χαρακτηρίζει ιστορικά τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, παρά η λεηλασία του εθνικού πλούτου, η βουλιμία του προσωπικού πλουτισμού των κυβερνητικών στελεχών, το όργιο συγκάλυψης των σκανδάλων, καθώς κι ένα διαχρονικό βαλς με τη Δικαιοσύνη, η οποία ασφυκτιά αιχμάλωτη στον εκάστοτε αρμόδιο υπουργό.
Ο ιστός της επικοινωνιακής ομίχλης, που όταν αδυνατεί να εξαφανίσει με μαγικά φίλτρα σκάνδαλα και ενόχους, σκορπά εκατομμύρια για να ξεπλύνει τους αυτουργούς (πολιτικούς, επιχειρηματίες και κάθε είδους φυράματα), για τους οποίους με θαυμαστό επαγγελματισμό, είναι αλήθεια, δημιουργείται η ψευδαίσθηση της παραδειγματικής τιμωρίας και του εγκλεισμού τους στη φυλακή, για να τους δούμε στη συνέχεια να απολαμβάνουν με τις παλλακίδες τους το πρώτο τραπέζι πίστα του βλαχομπαρόκ εγχώριου lifestyle. Η νέα γενιά, όμηρος της ιδιωτικής παραπαιδείας και των υποβαθμισμένων πανεπιστημίων, έχει καταντήσει να αισθάνεται τυχερή εάν καταφέρει να ενταχθεί στη στρατιά των 700 ευρώ, όταν ανάμεσά μας κυκλοφορούν χλευάζοντας κάθε είδους καθεστωτικά golden boys που αμείβονται με ένα εκατομμύριο ευρώ τον μήνα για να υπηρετούν τη διαφθορά του συστήματος.
Η συσσωρευμένη σήψη τροφοδοτεί την οργή των πολιτών, οι οποίοι -όλοι μας- είναι αποφασισμένοι να βάλουν ένα τέλος στην αυθαιρεσία της εξουσίας, ακόμη και με προσωπικό κόστος. Ήταν χαρακτηριστική η αντίδραση των κατοίκων των Πατησίων, όταν ο ανεκδιήγητος Κακλαμάνης έκοψε μέσα σε μία νύχτα τα αιωνόβια δέντρα της γειτονιάς τους για να παραδώσει την περιοχή στις μίζες των εργολάβων του μπετόν. Ο ίδιος δήμαρχος ζήτησε από τα ΜΑΤ να φρουρούν το χριστουγεννιάτικο δέντρο και στο φτερό βρέθηκαν καμιά τριανταριά μαντράχαλοι μπροστά από τα λαμπιόνια κορδωμένοι και αποφασισμένοι, σαν έτοιμοι από καιρό, να υπερασπιστούν την παρθενιά της αδελφής τους.
Ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας αλλά και οι εγχώριοι εκφραστές του δεν ήταν τόσο αδύναμοι, τόσο ευάλωτοι, τόσο ιδεολογικά αποστεωμένοι, τόσο ετοιμόρροποι. Το μόνο που τους κρατάει στη θέση τους είναι οι δυνάμεις καταστολής και το τραπεζικό σύστημα. Έτσι, για ψύλλου πήδημα ραντίζουν -τους αγρότες για παράδειγμα- με δακρυγόνα και δέρνουν με πρωτοφανή μανία. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως το γνωρίζουμε έως τώρα, παίζει τα ρέστα του.
Η δολοφονία του μικρού Αλέξη, του «Αλέκου Παναγούλη» της γενιάς του Διαδικτύου, ξεγύμνωσε από τα ρετάλια- προσχήματα το εγχώριο παρακράτος που αναπνέει μέσα από τα αστικά κόμματα, όταν δεν υποτάσσει ακόμη και τα ίδια στα κελεύσματά του. Είναι και θέμα της δικής μας σκέψης, του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί, το να πριονίσουμε τα θεμέλια του διεφθαρμένου συστήματος. Το Διαδίκτυο θα μπορούσε να αποδειχθεί ένα αποτελεσματικό εργαλείο σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Ήδη έχουμε προκαλέσει αρκετή φθορά στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα αλλά και τα ΜΜΕ που τα στηρίζουν. Η σκέψη και το άπλωμά της στο Διαδίκτυο μπορεί να αποδειχθεί πιο αποτελεσματική από τα Καλάσνικοφ, γι’ αυτό είναι λυπηρό να βλέπεις να ξοδεύεται σε ανοησίες η δύναμή του.
Το Διαδίκτυο θα μπορούσε να αποτελέσει την πιο ολοκληρωμένη μορφή συμμετοχικής δημοκρατίας, δίχως να αφήνει περιθώρια αντίδρασης στο σύστημα. Το να σκοτώνεις έναν 21χρονο αστυνομικό, επιτρέποντας την ίδια στιγμή σε διεφθαρμένους πρώην υπουργούς όλου του πολιτικού φάσματος αλλά και σαπισμένους επιχειρηματίες που διαπλέκονται με το σύστημα να απολαμβάνουν τα κλοπιμαία, δεν είναι επαναστατική πράξη.
Μόνο που και οι νεαροί αστυνομικοί που εγκαταλείπουν την υπέροχη ελληνική ύπαιθρο και το ανθρώπινο -συγκριτικά μ’ αυτό της Αθήνας περιβάλλον- για να έλθουν στην πρωτεύουσα και να φορέσουν μια στολή που αποτελεί για κάποιους κόκκινο πανί, δεν κάνουν την καλύτερη επιλογή ζωής. Ακόμη και οι εν ενεργεία αστυνομικοί δεν έχουν κανέναν λόγο να ρισκάρουν τη ζωή τους υπηρετώντας στη φρουρά διεφθαρμένων πολιτικών και διάφορων άλλων επωνύμων φυραμάτων για λίγα ψίχουλα.
Πόσο μυαλό μπορεί να διαθέτει ένας αστυνομικός που εκσφενδονίζει δακρυγόνα στον πατέρα του αγρότη; Πόσο «Μαρκογιαννάκης» μπορεί να είναι ένας αστυνομικός στη συγκεκριμένη κλίμακα; Πόσο λογικό είναι ένας νεαρός αστυνομικός να ξεροσταλιάζει φρουρώντας βίλες και πισίνες διαφόρων καθαρμάτων που λεηλάτησαν τη χώρα μας; Δεν είναι καθόλου λογικό. Πιο φρόνιμο θα ήταν αν ο ίδιος αστυνομικός καλλιεργούσε τη γη του ή επέλεγε να παραμείνει βοσκός στα μέρη του.
Σήμερα η πρόσβαση στη γνώση, που παρέχει το Διαδίκτυο, επιτρέπει στους νέους αστυνομικούς να αναθεωρήσουν πολλές από τις ενέσιμες απόψεις που κάποιοι επιχείρησαν να τους περάσουν στις αστυνομικές σχολές. Τα μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα», για παράδειγμα, δεν μπορούν να έχουν ταξικές διαφορές με τους χαμηλόμισθους αστυνομικούς. Τι θα μπορούσε να αποτελέσει μεγαλύτερη επαναστατική πράξη από το να στραφούν και οι ίδιοι οι αστυνομικοί ενάντια στο διεφθαρμένο σύστημα; Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται δεν είναι κάτι άπιαστο για το κοντινό μέλλον. Είναι και οι αστυνομικοί άνθρωποι - ακόμη κι εκείνοι που έχαψαν το παραμύθι ότι είναι εξουσία, επειδή τους στέλνει η σύζυγος του κάθε διεφθαρμένου Τίποτα να της κουβαλήσουν τα ψώνια από τα «ΑΒ»! Ή επειδή τους πιπιλίζει τα αυτιά με γλυκόλογα ο μπουμπούκος Αδωνις. Οι αστυνομικοί, από τη φύση της δουλειάς τους, ζουν μέσα στην κρεβατοκάμαρα των εξουσιαστών.
Μια κίνησή τους αρκεί. Η επανάσταση προϋποθέτει τη μαζική συμμετοχή και το γκρέμισμα των προκάτ διαφορών που υψώνει η εξουσία ανάμεσα στις επαγγελματικές τάξεις, φλερτάροντας σαν γκόμενα πότε με τους μεν, πότε με τους δε. Ο Δεκέμβριος του 2008 θα μπορούσε να εκληφθεί σαν μια πετυχημένη πρόβα μιας γενικότερης ανατροπής του σάπιου εξουσιαστικού προτύπου.
Όσο μεγαλώνει η απόγνωση κι όσο το ποτάμι της οργής γίνεται απειλή για τους διεφθαρμένους εξουσιαστές, τόσο πιο κοντά στον στόχο του θα είναι το λαϊκό ακηδεμόνευτο κίνημα. Τα χρόνια που έρχονται θα κουβαλούν μαζί τους τόσες ανατροπές που ολόκληροι αιώνες στάθηκαν αδύνατο να προκαλέσουν. Πιστεύουμε ότι θα είναι βίαια αλλά και δημιουργικά χρόνια. Για την Ελλάδα η εξέγερση του Δεκεμβρίου έχει ήδη καταλυτική επίδραση και αποτελεί σημείο αναφοράς: κλότσησε από τον καναπέ τον ψευτοβολεμένο μικροαστισμό μας κι αυτό είναι ήδη μια πρώτη μεγάλη επανάσταση.
Υ.Γ. To κείμενο γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2008. Πόσο πιο επίκαιρο θα μπορούσε να γίνει;
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Στο διαβατήριό μου μετράει το Χάρβαρντ, όχι το "Έλληνας πρωθυπουργός"»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
