2012-12-07 15:06:17
του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για την καλή εικόνα του Παναθηναϊκού στο Λονδίνο, αλλά και το ντέρμπι της Κυριακής όπου οι πράσινοι θα είναι ό,τι χρειάζεται ο Ολυμπιακός για ένα ντέρμπι για να λέγεται ντέρμπι.
Ο Πανιώνιος είναι το μοναδικό γήπεδο στην Ελλάδα που πηγαίνω και δεν είναι για δουλειά. Πώς, γιατί, ίσως σε μια επόμενη ευκαιρία. Πήγα την περασμένη Κυριακή μ’ ένα φίλο, ωραίο βάζελο στο στιλ του αυθεντικού, και τους συμμαθητές γιους μας. Εκτίμησα Παναθηναϊκό. Για ένα ημίχρονο. Είπα στον δικό μου, βρήκατε μεσαία γραμμή. Εκείνο το ανάποδο τρίγωνο με τον Βιτόλο στο εξάρι, τον Ζέκα μέσα δεξιά, τον Σισοκό μέσα αριστερά. Το κυριότερο, ένα plus, αυτό το τελευταίο. Τον Σισοκό «μέσα». Στον άξονα. Στην καρδιά, όχι στην άκρη, της δράσης. Πολλές μπάλες να περνούν απ’ τα πόδια του. Ένα τρίγωνο που λειτουργεί. Εχει ισορροπία, ανάσχεση και δημιουργικότητα. Εχει ταχύτητα στις μεταβάσεις. Ποδοπάτησαν Ρόβα, Ρόκα, Γουνδουλάκη. Γιατί η καλή εικόνα του ενός ημιχρόνου δεν ήταν εικόνα δύο ημιχρόνων, έφυγα δίχως να ξέρω μετά βεβαιότητος την απάντηση. Οι δυνάμεις; Η συγκέντρωση που χαλάρωσε; Το 0-2; Το συμμάζεμα του Πανιωνίου;
Στο Λονδίνο, σε μια μικροπαραλλαγή, το τρίγωνο είχε απλωθεί ως τις πλάγιες γραμμές. Εγινε ένα “V”. Μια εναλλακτική, που τη δίνει ως λύση η παρουσία του Σο. Εξάρι ο Σενεγαλέζος, στην αριστερή διαγώνιο το μισό κομμάτι ο Σισοκό και το άλλο μισό ως το πλάι ο Μαυρίας, στη δεξιά διαγώνιο το μισό κομμάτι ο Βιτόλο και το άλλο μισό ο Ζέκα. Ένα “V” που, ανεξάρτητα αν ο βαθμός αντίστασης που συνάντησε ήταν αναμενόμενα «μέρα με νύχτα», επίσης λειτούργησε. Εβγαλε οργάνωση. Εβγαλε ενέργεια. Εβγαλε ισορροπία. Εκεί η Τότεναμ, όμως, δεν είχε αγωνιστική νοοτροπία Αθήνας. Στην Αθήνα είχαν έρθει, απ’ τη νίκη τους στο Ολντ Τράφορντ, καταφανέστατα για βόλτα. Για αποφόρτιση. Εδώ, έπαιζαν. Επαιζαν κανονικά. Επαιζαν πρόκριση. Οι πιέσεις ήταν διαφορετικές. Το focus, καμία σχέση. Κόντρα σ’ αυτές τις πιέσεις, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε μπάλες. Εχασε τις πιο ακατάλληλες μπάλες. Τις μπάλες, στις στιγμές που η ομάδα ανέβαινε απ’ την άμυνα προς την επίθεση. Όταν, δηλαδή, ευρισκόταν σε αμυντική ανισορροπία. Μία έχασε ο Τοτσέ μπροστά, 1-0 πίσω. Μία έχασε αργότερα ο Σισοκό, δοκάρι. Μία κι ο Χριστοδουλόπουλος, αναγκάστηκε να πάρει κίτρινη ο Σπυρόπουλος για να μη καταλήξει πάλι το έργο σε γκολ ή δοκάρι.
Με την αυξημένη συγκέντρωσή τους, οι της Τότεναμ διάβασαν σωστά τον αντίπαλο σχηματισμό. Προσηλώθηκαν και διάβασαν το παιγνίδι. Αντιλήφθηκαν ότι το κλειδί ήταν να φέρουν τον εξτρά παίκτη, ανάμεσα στις πράσινες γραμμές. Πίσω απ’ το “V”, μπροστά απ’ την τετράδα των οπισθοφυλάκων. Στο 1-0, ακριβώς αυτή τη δουλειά την κάνει ο Ντέμπσι κλίνοντας απ’ το αριστερό άκρο. Στην πλάτη των χαφ, τραβάει τους στόπερ, ταίζει τον ελευθερωμένο Αντεμπαγιόρ. Στο 3-1, την ίδια δουλειά την κάνει ο Λένον απ’ το δεξί άκρο. Κάποιες φορές, κοίταξε να το κάνει κι ο Αντεμπαγιόρ. Χτύπησαν εκεί που ήταν γι’ αυτούς το σωστό να χτυπήσουν. Βγήκαν, έτσι, απ’ την όποια δυσκολία. Γιατί δυσκολία, πράγματι, ο Παναθηναϊκός τους έβαλε.
Η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν καλή αλλά πλέον, για ό,τι είχε μεσολαβήσει ως την 6η αγωνιστική, ολίγη. Επανέρχομαι σ’ αυτά που είχα σημειώσει για τη δικαιοσύνη του Παιγνιδιού, μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού στο Γκέλζενκιρχεν. Και ο Παναθηναϊκός, για όσα έδωσε στο Παιγνίδι αυτές τις έξι Πέμπτες, πήρε πίσω τη δίκαιη αντιστοιχία. Την τρίτη θέση στο γκρουπ. Ότι έφτασε δε, τελευταίο ματς να μπορεί να παίξει όλα-ή-τίποτα, τούτο ήταν γενναιόδωρο bonus. Κι ότι αυτό το όλα-ή-τίποτα ήταν ως το 75’ 1-1, τούτο υπήρξε μέρος της πράσινης κλιμάκωσης. Μια κλιμάκωση αντιληπτή, απ’ τον ΠΑΟΚ (και παρά την παρένθεση-Πλατανιάς) έως τώρα.
Την Κυριακή, για τον Ολυμπιακό ο Παναθηναϊκός δείχνει πως θα είναι ό,τι χρειάζεται ένα ντέρμπι για να λέγεται ντέρμπι. Αντίπαλος. Κανονικός αντίπαλος. Ανταγωνιστικός. Ένα μήνα πριν, ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα ήταν αυτό που σήμερα μπορεί να είναι. Ένα μήνα πριν, θα ήταν πάνω-κάτω όσο αντίπαλος του Ολυμπιακού υπήρξε η ΑΕΚ στο 0-4. Ο Παναθηναϊκός, φυσικά, εξακολουθεί να έχει τους περιορισμούς του. Και μ’ αυτούς, εκτός απ’ τον Ολυμπιακό, θ’ αντιπαλέψει. Αλλά θα τους αντιπαλέψει, στην έδρα του. Και σε καλό, εκ προοιμίου, mood. Οι περιορισμοί είναι μια όχι ιδιαίτερα ευρεία βάση αληθινά ενδεκαδάτων, για ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, παικτών. Και μια ερώτηση που, μετά τη Νέα Σμύρνη, επανέρχεται. Ως πού θα επιτρέψουν οι δυνάμεις του να κοντράρει;
πηγή: gazzetta.gr
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για την καλή εικόνα του Παναθηναϊκού στο Λονδίνο, αλλά και το ντέρμπι της Κυριακής όπου οι πράσινοι θα είναι ό,τι χρειάζεται ο Ολυμπιακός για ένα ντέρμπι για να λέγεται ντέρμπι.
Ο Πανιώνιος είναι το μοναδικό γήπεδο στην Ελλάδα που πηγαίνω και δεν είναι για δουλειά. Πώς, γιατί, ίσως σε μια επόμενη ευκαιρία. Πήγα την περασμένη Κυριακή μ’ ένα φίλο, ωραίο βάζελο στο στιλ του αυθεντικού, και τους συμμαθητές γιους μας. Εκτίμησα Παναθηναϊκό. Για ένα ημίχρονο. Είπα στον δικό μου, βρήκατε μεσαία γραμμή. Εκείνο το ανάποδο τρίγωνο με τον Βιτόλο στο εξάρι, τον Ζέκα μέσα δεξιά, τον Σισοκό μέσα αριστερά. Το κυριότερο, ένα plus, αυτό το τελευταίο. Τον Σισοκό «μέσα». Στον άξονα. Στην καρδιά, όχι στην άκρη, της δράσης. Πολλές μπάλες να περνούν απ’ τα πόδια του. Ένα τρίγωνο που λειτουργεί. Εχει ισορροπία, ανάσχεση και δημιουργικότητα. Εχει ταχύτητα στις μεταβάσεις. Ποδοπάτησαν Ρόβα, Ρόκα, Γουνδουλάκη. Γιατί η καλή εικόνα του ενός ημιχρόνου δεν ήταν εικόνα δύο ημιχρόνων, έφυγα δίχως να ξέρω μετά βεβαιότητος την απάντηση. Οι δυνάμεις; Η συγκέντρωση που χαλάρωσε; Το 0-2; Το συμμάζεμα του Πανιωνίου;
Στο Λονδίνο, σε μια μικροπαραλλαγή, το τρίγωνο είχε απλωθεί ως τις πλάγιες γραμμές. Εγινε ένα “V”. Μια εναλλακτική, που τη δίνει ως λύση η παρουσία του Σο. Εξάρι ο Σενεγαλέζος, στην αριστερή διαγώνιο το μισό κομμάτι ο Σισοκό και το άλλο μισό ως το πλάι ο Μαυρίας, στη δεξιά διαγώνιο το μισό κομμάτι ο Βιτόλο και το άλλο μισό ο Ζέκα. Ένα “V” που, ανεξάρτητα αν ο βαθμός αντίστασης που συνάντησε ήταν αναμενόμενα «μέρα με νύχτα», επίσης λειτούργησε. Εβγαλε οργάνωση. Εβγαλε ενέργεια. Εβγαλε ισορροπία. Εκεί η Τότεναμ, όμως, δεν είχε αγωνιστική νοοτροπία Αθήνας. Στην Αθήνα είχαν έρθει, απ’ τη νίκη τους στο Ολντ Τράφορντ, καταφανέστατα για βόλτα. Για αποφόρτιση. Εδώ, έπαιζαν. Επαιζαν κανονικά. Επαιζαν πρόκριση. Οι πιέσεις ήταν διαφορετικές. Το focus, καμία σχέση. Κόντρα σ’ αυτές τις πιέσεις, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε μπάλες. Εχασε τις πιο ακατάλληλες μπάλες. Τις μπάλες, στις στιγμές που η ομάδα ανέβαινε απ’ την άμυνα προς την επίθεση. Όταν, δηλαδή, ευρισκόταν σε αμυντική ανισορροπία. Μία έχασε ο Τοτσέ μπροστά, 1-0 πίσω. Μία έχασε αργότερα ο Σισοκό, δοκάρι. Μία κι ο Χριστοδουλόπουλος, αναγκάστηκε να πάρει κίτρινη ο Σπυρόπουλος για να μη καταλήξει πάλι το έργο σε γκολ ή δοκάρι.
Με την αυξημένη συγκέντρωσή τους, οι της Τότεναμ διάβασαν σωστά τον αντίπαλο σχηματισμό. Προσηλώθηκαν και διάβασαν το παιγνίδι. Αντιλήφθηκαν ότι το κλειδί ήταν να φέρουν τον εξτρά παίκτη, ανάμεσα στις πράσινες γραμμές. Πίσω απ’ το “V”, μπροστά απ’ την τετράδα των οπισθοφυλάκων. Στο 1-0, ακριβώς αυτή τη δουλειά την κάνει ο Ντέμπσι κλίνοντας απ’ το αριστερό άκρο. Στην πλάτη των χαφ, τραβάει τους στόπερ, ταίζει τον ελευθερωμένο Αντεμπαγιόρ. Στο 3-1, την ίδια δουλειά την κάνει ο Λένον απ’ το δεξί άκρο. Κάποιες φορές, κοίταξε να το κάνει κι ο Αντεμπαγιόρ. Χτύπησαν εκεί που ήταν γι’ αυτούς το σωστό να χτυπήσουν. Βγήκαν, έτσι, απ’ την όποια δυσκολία. Γιατί δυσκολία, πράγματι, ο Παναθηναϊκός τους έβαλε.
Η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν καλή αλλά πλέον, για ό,τι είχε μεσολαβήσει ως την 6η αγωνιστική, ολίγη. Επανέρχομαι σ’ αυτά που είχα σημειώσει για τη δικαιοσύνη του Παιγνιδιού, μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού στο Γκέλζενκιρχεν. Και ο Παναθηναϊκός, για όσα έδωσε στο Παιγνίδι αυτές τις έξι Πέμπτες, πήρε πίσω τη δίκαιη αντιστοιχία. Την τρίτη θέση στο γκρουπ. Ότι έφτασε δε, τελευταίο ματς να μπορεί να παίξει όλα-ή-τίποτα, τούτο ήταν γενναιόδωρο bonus. Κι ότι αυτό το όλα-ή-τίποτα ήταν ως το 75’ 1-1, τούτο υπήρξε μέρος της πράσινης κλιμάκωσης. Μια κλιμάκωση αντιληπτή, απ’ τον ΠΑΟΚ (και παρά την παρένθεση-Πλατανιάς) έως τώρα.
Την Κυριακή, για τον Ολυμπιακό ο Παναθηναϊκός δείχνει πως θα είναι ό,τι χρειάζεται ένα ντέρμπι για να λέγεται ντέρμπι. Αντίπαλος. Κανονικός αντίπαλος. Ανταγωνιστικός. Ένα μήνα πριν, ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα ήταν αυτό που σήμερα μπορεί να είναι. Ένα μήνα πριν, θα ήταν πάνω-κάτω όσο αντίπαλος του Ολυμπιακού υπήρξε η ΑΕΚ στο 0-4. Ο Παναθηναϊκός, φυσικά, εξακολουθεί να έχει τους περιορισμούς του. Και μ’ αυτούς, εκτός απ’ τον Ολυμπιακό, θ’ αντιπαλέψει. Αλλά θα τους αντιπαλέψει, στην έδρα του. Και σε καλό, εκ προοιμίου, mood. Οι περιορισμοί είναι μια όχι ιδιαίτερα ευρεία βάση αληθινά ενδεκαδάτων, για ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, παικτών. Και μια ερώτηση που, μετά τη Νέα Σμύρνη, επανέρχεται. Ως πού θα επιτρέψουν οι δυνάμεις του να κοντράρει;
πηγή: gazzetta.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: Παρεμπόδιση της κυκλοφορίας σε τμήμα της Αγίου Ανδρέου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Bullying: Όταν τα τελευταία θρανία επιβάλουν το νόμο της βίας [video]](https://images.newsnowgreece.com/29/297906/Bullying-otan-ta-teleftaia-thrania-epivaloun-to-nomo-tis-vias-video-1-124x78.jpg)
