2012-12-09 21:37:15
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Φίλος, πολύπειρος αρχισυντάκτης μεγάλου οικονομικού εντύπου με διεθνές προφίλ κύρους, με ρώτησε χθες: «τι νέα από την Ελλάδα»; «Δεν νομίζω πως υπάρχει είδηση», αποκρίθηκα. «Αυτό είναι μια τρομερή είδηση» φίλε μου, αντέτεινε και συμπλήρωσε: «τρομερή για την Ελλάδα, φυσικά».
Για φαντάσου στη χώρα να.. γίνεται κοσμοχαλασιά και εγώ να υποστηρίζω πως δεν παράγονται ειδήσεις, αλλά απλώς καταναλώνονται εισαγόμενες ειδήσεις, που δομούν την αναπαράσταση της ελληνικής πραγματικότητας στην συγκυρία!
Έχει δίκιο ο φίλος μου… είναι τρομερό! Όταν η ελίτ μιας χώρας δεν παράγει ειδήσεις, βρίσκεται σε φάση κρίσης και απορρύθμισης. Εκεί όπου το λαϊκό κίνημα δεν παράγει ειδήσεις, βρίσκεται σε φάση ύπνωσης ή σοβαρής αποδιοργάνωσης. Και τότε συμβαίνουν τρομερά πράγματα. Η οικονομική κρίση αυτονομείται από την πολιτική και ορίζει έναν αντιδημοκρατικό μονόδρομο, που καταλήγει βήμα-βήμα σε μια νέα πολιτική δομή αυταρχισμού, όπου η οικονομική λειτουργία του κράτους χαράσσει ιδεολογία και πολιτική ερήμην των ιδιαίτερων κοινωνικών υποκειμένων.
Τότε η λεγόμενη κοινωνική ενότητα δεν προσδιορίζεται πλέον από την ταξική πολιτική κυριαρχία, των διαπλεκομένων στην περίπτωσή μας, αλλά από την καταστατική μορφή των νέων οικονομικών σχέσεων που δομούνται έξω από το τοπικό περιβάλλον ηγεμονίας. Αυτό σημαίνει πολιτικά «υποτελής πολιτεία υπό υπερεθνική επιτροπεία». Και τούτο ορίζει μια χώρα όπου υπάρχει διάσταση μεταξύ εθνικής ταυτότητας και εθνικού συμφέροντος, σε τέτοιο βαθμό ώστε και τα δύο, που ετεροκαθορίζονται από την συγκυριακή εξέλιξη του χρεοστασίου, να μην επικοινωνούν μεταξύ τους. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με ετούτο που επισημαίνει υπαινιχτικά ο Τσαρλς Νταλάρα του IIF – ουσιαστικά ταυτιζόμενος με την δική μου προσέγγιση περί του κινδύνου εγκαθίδρυσης μεταβατικής χούντας – πως «τόσο μεγάλη συρρίκνωση [οικονομική ύφεση] δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται για πολύ καιρό σε καμιά δημοκρατική κοινωνία», ενώ προσθέτει ότι εδώ και 35 χρόνια δεν ξαναείδε μια εθνική οικονομία να συρρικνώνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό επί τόσο μεγάλο διάστημα, καταλαβαίνετε ίσως που οδηγείται η κατάσταση στη χώρα μας!
Οδηγείται στη τρομερή είδηση: η εσωτερική πολιτική διαπάλη δεν δίνει νόημα διεξόδου από την οικονομική κρίση και έτσι υποβαθμίζεται στη συνείδηση του πολίτη, ως κάτι φλύαρο, περιττό, κουραστικό, ανούσιο και αιτία παραγωγής διχαστικών συμπτωμάτων στην κοινωνία. Η πολιτική συμπεριφορά συκοφαντείται, οι διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις ισοπεδώνονται, όλες οι κομματικές ηγεσίες θεωρούνται το ίδιο διεφθαρμένες και διαπλεκόμενες και έτσι η πολιτική δεν θεωρείται ικανή να προσφέρει λύση στην οικονομική κρίση. Ο πολιτικός αγωνισμός αντί να θεωρείται πηγή επαναπροσέγγισης των οικονομικών σχέσεων, καταλήγει να θεωρείται από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ως κακοπαιγμένο θεατρικό έργο μπροστά σε μια πολιτεία απογοητευόμενων, αποκαρδιωμένων από την πολιτική και αγανακτισμένων θεατών. Στο τέλος εξαφανίζεται το ίδιο το πρόβλημα της χώρας και της κοινωνίας και μετατρέπεται σε ατομικό πρόβλημα που απαιτεί επείγουσα εξατομικευμένη λύση. Ο σώζων εαυτόν, σωθήτω και… η μνησικακία, η ζηλοφθονία, ο μηδενισμός και κάθε κοινωνικώς και ατομικώς διαβρωτικό σύμπλεγμα βασιλεύουν!
Άρα, έτσι δεν εμφανίζεται να υπάρχουν πολιτικές συλλογικότητες, οι οποίες μέσω της μεταβολής των πολιτικών σχέσεων θα μπορούσαν να αναδιοργανώσουν τις οικονομικές σχέσεις συστήνοντας μια εναλλακτική ηγεμονία σε δημοκρατική βάση. Η δημοκρατία η ίδια παύει να έχει κοινοβουλευτικό νόημα ή αποκτά ψευδο-επαναστατικό «νόημα», δίχως αντίστοιχη επαναστατική πρακτική. Και συνεπώς, σε κάθε περίπτωση, ουσιαστικό νόημα για δημοκρατική δράση ανατροπής οικονομικών σχέσεων, που βάλουν ευθέως εναντίον της ισότητας και της συντεταγμένης πολιτείας στην Ελλάδα, δεν παράγεται. Η συντεταγμένη χρεοκοπία αντιφάσκει με την συντεταγμένη πολιτεία και θα ήταν τυφλός κανείς αν δεν το διαπίστωνε, παρατηρώντας τον τραγέλαφο των κυβερνητικών και διοικητικών αποφάσεων στο πλαίσιο επιβολής των νέων καταστατικών ρυθμίσεων της τρόικας για την διαχείριση του δημόσιου χρέους, όπως και των αντιδράσεων από την πλευρά της κοινωνίας.
Τι απέμεινε; Περιπτωσιολογία, πολιτικό κουτσομπολιό, διακηρύξεις αγανάκτησης, χυδαία σπέκουλα, γκεμπελισμοί, υπαινιγμοί και καταγγελίες για σκάνδαλα επί σκανδάλων, λιστολογίες, κάλεσμα για εξέγερση και λαϊκή εξουσία ενός λαού που έμαθε να μην εμπιστεύεται συλλογικότητες, καθημερινά κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά πραξικοπηματάκια, μια Συγκυβέρνηση που συναινεί αποκλειστικά στην σωτηρία των συνιστωσών ηγεσιών της και των κορυφαίων πατρώνων και πελατών τους, μαθαίνοντας να κάνει/κάνουν ένα πιο ολοκληρωμένο power-sharing κλπ. Κι όλα αυτά υπερκαλυπτόμενα από ένα πλούσιο αστυνομικό δελτίο με έντονες ρατσιστικές αποχρώσεις.
Το πολιτικό αδιέξοδο κατασκευάζεται και υπηρετείται από άλλους συνειδητά και από άλλους ασυνείδητα, αδιαφορώντας για τις προτάσεις κάποιων σαν ελόγου μου, για πολιτική δράση με άξονα των εκδημοκρατισμό και την παραγωγική ανασυγκρότηση. Θολά και ασαφή είναι όλα αυτά που επικαλούμαι και υποστηρίζω για μια μερίδα του πληθυσμού και έτσι θα παραμείνουν, παρότι η επιστημονική εμπειρία της ανθρωπότητας δεν αφήνει καμία αμφιβολία ως προς το πώς αντιμετωπίζεται μια σύνθετη κρίση σαν την Ελληνική. Ή θα κάνεις ένα δημοκρατικό άλμα, ή θα οδηγηθείς σε μια αυταρχικότερη πολιτική δομή, όπου η ταξική πολιτική κυριαρχία θα υπαγορεύεται και θα καθορίζεται από μια υπερβατική ανάγκη μανιχαϊστικού τύπου, την οποία θα δομεί η μορφή της πτώχευσης της χώρας.
Όπως αντιλαμβάνεστε, εάν εγκλωβιστείς σε αυτή την μορφή διαλεκτικής της ανάγκης (της δόσης), δεν μπορείς να παράγεις πολιτικές ειδήσεις, ούτε πολιτική ως απάντηση στην οικονομική κρίση. Το χρεοστάσιο θα είναι αυτό που θα καθορίζει τον μονόδρομο των πολιτικών και πέραν αυτού δεν θα γίνεται αποδεκτή καμία διαφορετική πρόταση. Οτιδήποτε έξω από τις πολιτικές του χρεοστασίου, που καθορίζει η τρόικα, θα θεωρείται μη-ρεαλιστικό, ενώ το ρεαλιστικότερο όλων θα είναι η παύση του πολιτικού αγωνισμού και της ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας με την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος πολιορκίας. Σε κανέναν στο εξωτερικό δεν θα αρέσει αυτό, αλλά όλοι θα το ανεχτούν ως ανάγκη σταθεροποίησης της οικονομίας και προστασίας του ευρώ. Η δημοκρατία θυσία στο ευρώ; Μόνον εκεί όπου το πολιτικό σύστημα δεν δίνει εγκαίρως αποδεκτές από την τρόικα λύσεις στην οικονομική κρίση. Και ξέρεις πια είναι η «πλάκα»; Πως αυτό το αυταρχικό καθεστώς προτεκτοράτου που προετοιμάζεται βήμα-βήμα για την Ελλάδα, ως διάδοχο πολιτικό σχήμα της Συγκυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς δεν πρόκειται να κρατήσει την εσωτερική αγορά στο ευρώ! Σε διπλό νομισματικό θα πάμε μετά την νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, ακολουθώντας το «πάση θυσία στο ευρώ». Θυσιάζεται η δημοκρατική εξέλιξη στην Ελλάδα και πολλά-πολλά ακόμη σε ευρωπαϊκό επίπεδο για ένα νόμισμα, που ασφαλώς δεν είναι σκέτο νόμισμα, αλλά μια νέα μορφή ηγεμονίας στην Ευρώπη, η οποία δομείται περιφρονώντας απολύτως την δημοκρατία. Αυτό και αν είναι …τρομερή και φοβερή είδηση, φίλε μου!
Kafeneio
Φίλος, πολύπειρος αρχισυντάκτης μεγάλου οικονομικού εντύπου με διεθνές προφίλ κύρους, με ρώτησε χθες: «τι νέα από την Ελλάδα»; «Δεν νομίζω πως υπάρχει είδηση», αποκρίθηκα. «Αυτό είναι μια τρομερή είδηση» φίλε μου, αντέτεινε και συμπλήρωσε: «τρομερή για την Ελλάδα, φυσικά».
Για φαντάσου στη χώρα να.. γίνεται κοσμοχαλασιά και εγώ να υποστηρίζω πως δεν παράγονται ειδήσεις, αλλά απλώς καταναλώνονται εισαγόμενες ειδήσεις, που δομούν την αναπαράσταση της ελληνικής πραγματικότητας στην συγκυρία!
Έχει δίκιο ο φίλος μου… είναι τρομερό! Όταν η ελίτ μιας χώρας δεν παράγει ειδήσεις, βρίσκεται σε φάση κρίσης και απορρύθμισης. Εκεί όπου το λαϊκό κίνημα δεν παράγει ειδήσεις, βρίσκεται σε φάση ύπνωσης ή σοβαρής αποδιοργάνωσης. Και τότε συμβαίνουν τρομερά πράγματα. Η οικονομική κρίση αυτονομείται από την πολιτική και ορίζει έναν αντιδημοκρατικό μονόδρομο, που καταλήγει βήμα-βήμα σε μια νέα πολιτική δομή αυταρχισμού, όπου η οικονομική λειτουργία του κράτους χαράσσει ιδεολογία και πολιτική ερήμην των ιδιαίτερων κοινωνικών υποκειμένων.
Τότε η λεγόμενη κοινωνική ενότητα δεν προσδιορίζεται πλέον από την ταξική πολιτική κυριαρχία, των διαπλεκομένων στην περίπτωσή μας, αλλά από την καταστατική μορφή των νέων οικονομικών σχέσεων που δομούνται έξω από το τοπικό περιβάλλον ηγεμονίας. Αυτό σημαίνει πολιτικά «υποτελής πολιτεία υπό υπερεθνική επιτροπεία». Και τούτο ορίζει μια χώρα όπου υπάρχει διάσταση μεταξύ εθνικής ταυτότητας και εθνικού συμφέροντος, σε τέτοιο βαθμό ώστε και τα δύο, που ετεροκαθορίζονται από την συγκυριακή εξέλιξη του χρεοστασίου, να μην επικοινωνούν μεταξύ τους. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με ετούτο που επισημαίνει υπαινιχτικά ο Τσαρλς Νταλάρα του IIF – ουσιαστικά ταυτιζόμενος με την δική μου προσέγγιση περί του κινδύνου εγκαθίδρυσης μεταβατικής χούντας – πως «τόσο μεγάλη συρρίκνωση [οικονομική ύφεση] δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται για πολύ καιρό σε καμιά δημοκρατική κοινωνία», ενώ προσθέτει ότι εδώ και 35 χρόνια δεν ξαναείδε μια εθνική οικονομία να συρρικνώνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό επί τόσο μεγάλο διάστημα, καταλαβαίνετε ίσως που οδηγείται η κατάσταση στη χώρα μας!
Οδηγείται στη τρομερή είδηση: η εσωτερική πολιτική διαπάλη δεν δίνει νόημα διεξόδου από την οικονομική κρίση και έτσι υποβαθμίζεται στη συνείδηση του πολίτη, ως κάτι φλύαρο, περιττό, κουραστικό, ανούσιο και αιτία παραγωγής διχαστικών συμπτωμάτων στην κοινωνία. Η πολιτική συμπεριφορά συκοφαντείται, οι διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις ισοπεδώνονται, όλες οι κομματικές ηγεσίες θεωρούνται το ίδιο διεφθαρμένες και διαπλεκόμενες και έτσι η πολιτική δεν θεωρείται ικανή να προσφέρει λύση στην οικονομική κρίση. Ο πολιτικός αγωνισμός αντί να θεωρείται πηγή επαναπροσέγγισης των οικονομικών σχέσεων, καταλήγει να θεωρείται από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ως κακοπαιγμένο θεατρικό έργο μπροστά σε μια πολιτεία απογοητευόμενων, αποκαρδιωμένων από την πολιτική και αγανακτισμένων θεατών. Στο τέλος εξαφανίζεται το ίδιο το πρόβλημα της χώρας και της κοινωνίας και μετατρέπεται σε ατομικό πρόβλημα που απαιτεί επείγουσα εξατομικευμένη λύση. Ο σώζων εαυτόν, σωθήτω και… η μνησικακία, η ζηλοφθονία, ο μηδενισμός και κάθε κοινωνικώς και ατομικώς διαβρωτικό σύμπλεγμα βασιλεύουν!
Άρα, έτσι δεν εμφανίζεται να υπάρχουν πολιτικές συλλογικότητες, οι οποίες μέσω της μεταβολής των πολιτικών σχέσεων θα μπορούσαν να αναδιοργανώσουν τις οικονομικές σχέσεις συστήνοντας μια εναλλακτική ηγεμονία σε δημοκρατική βάση. Η δημοκρατία η ίδια παύει να έχει κοινοβουλευτικό νόημα ή αποκτά ψευδο-επαναστατικό «νόημα», δίχως αντίστοιχη επαναστατική πρακτική. Και συνεπώς, σε κάθε περίπτωση, ουσιαστικό νόημα για δημοκρατική δράση ανατροπής οικονομικών σχέσεων, που βάλουν ευθέως εναντίον της ισότητας και της συντεταγμένης πολιτείας στην Ελλάδα, δεν παράγεται. Η συντεταγμένη χρεοκοπία αντιφάσκει με την συντεταγμένη πολιτεία και θα ήταν τυφλός κανείς αν δεν το διαπίστωνε, παρατηρώντας τον τραγέλαφο των κυβερνητικών και διοικητικών αποφάσεων στο πλαίσιο επιβολής των νέων καταστατικών ρυθμίσεων της τρόικας για την διαχείριση του δημόσιου χρέους, όπως και των αντιδράσεων από την πλευρά της κοινωνίας.
Τι απέμεινε; Περιπτωσιολογία, πολιτικό κουτσομπολιό, διακηρύξεις αγανάκτησης, χυδαία σπέκουλα, γκεμπελισμοί, υπαινιγμοί και καταγγελίες για σκάνδαλα επί σκανδάλων, λιστολογίες, κάλεσμα για εξέγερση και λαϊκή εξουσία ενός λαού που έμαθε να μην εμπιστεύεται συλλογικότητες, καθημερινά κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά πραξικοπηματάκια, μια Συγκυβέρνηση που συναινεί αποκλειστικά στην σωτηρία των συνιστωσών ηγεσιών της και των κορυφαίων πατρώνων και πελατών τους, μαθαίνοντας να κάνει/κάνουν ένα πιο ολοκληρωμένο power-sharing κλπ. Κι όλα αυτά υπερκαλυπτόμενα από ένα πλούσιο αστυνομικό δελτίο με έντονες ρατσιστικές αποχρώσεις.
Το πολιτικό αδιέξοδο κατασκευάζεται και υπηρετείται από άλλους συνειδητά και από άλλους ασυνείδητα, αδιαφορώντας για τις προτάσεις κάποιων σαν ελόγου μου, για πολιτική δράση με άξονα των εκδημοκρατισμό και την παραγωγική ανασυγκρότηση. Θολά και ασαφή είναι όλα αυτά που επικαλούμαι και υποστηρίζω για μια μερίδα του πληθυσμού και έτσι θα παραμείνουν, παρότι η επιστημονική εμπειρία της ανθρωπότητας δεν αφήνει καμία αμφιβολία ως προς το πώς αντιμετωπίζεται μια σύνθετη κρίση σαν την Ελληνική. Ή θα κάνεις ένα δημοκρατικό άλμα, ή θα οδηγηθείς σε μια αυταρχικότερη πολιτική δομή, όπου η ταξική πολιτική κυριαρχία θα υπαγορεύεται και θα καθορίζεται από μια υπερβατική ανάγκη μανιχαϊστικού τύπου, την οποία θα δομεί η μορφή της πτώχευσης της χώρας.
Όπως αντιλαμβάνεστε, εάν εγκλωβιστείς σε αυτή την μορφή διαλεκτικής της ανάγκης (της δόσης), δεν μπορείς να παράγεις πολιτικές ειδήσεις, ούτε πολιτική ως απάντηση στην οικονομική κρίση. Το χρεοστάσιο θα είναι αυτό που θα καθορίζει τον μονόδρομο των πολιτικών και πέραν αυτού δεν θα γίνεται αποδεκτή καμία διαφορετική πρόταση. Οτιδήποτε έξω από τις πολιτικές του χρεοστασίου, που καθορίζει η τρόικα, θα θεωρείται μη-ρεαλιστικό, ενώ το ρεαλιστικότερο όλων θα είναι η παύση του πολιτικού αγωνισμού και της ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας με την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος πολιορκίας. Σε κανέναν στο εξωτερικό δεν θα αρέσει αυτό, αλλά όλοι θα το ανεχτούν ως ανάγκη σταθεροποίησης της οικονομίας και προστασίας του ευρώ. Η δημοκρατία θυσία στο ευρώ; Μόνον εκεί όπου το πολιτικό σύστημα δεν δίνει εγκαίρως αποδεκτές από την τρόικα λύσεις στην οικονομική κρίση. Και ξέρεις πια είναι η «πλάκα»; Πως αυτό το αυταρχικό καθεστώς προτεκτοράτου που προετοιμάζεται βήμα-βήμα για την Ελλάδα, ως διάδοχο πολιτικό σχήμα της Συγκυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς δεν πρόκειται να κρατήσει την εσωτερική αγορά στο ευρώ! Σε διπλό νομισματικό θα πάμε μετά την νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, ακολουθώντας το «πάση θυσία στο ευρώ». Θυσιάζεται η δημοκρατική εξέλιξη στην Ελλάδα και πολλά-πολλά ακόμη σε ευρωπαϊκό επίπεδο για ένα νόμισμα, που ασφαλώς δεν είναι σκέτο νόμισμα, αλλά μια νέα μορφή ηγεμονίας στην Ευρώπη, η οποία δομείται περιφρονώντας απολύτως την δημοκρατία. Αυτό και αν είναι …τρομερή και φοβερή είδηση, φίλε μου!
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χάντμπολ: Πέθανε η Αντωνία Πουσπουτάκη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
