2012-12-10 12:34:05
Λυκούργος Λιαρόπουλος,Μέγας σάλος ξέσπασε πρόσφατα με τους εξοργιστικούς διορισμούς αποτυχημένων "κολλητών" στις ΔΕΚΟ, για να χειριστούν δισεκατομμύρια, να διοικήσουν εργαζόμενους και να … οργανώσουν αμαρτωλούς οργανισμούς που, βούλιαξαν τη χώρα. Μετά και την ονομαστική αναφορά με λεπτομέρειες για την ... "καριέρα" τους ως τώρα, είναι απορίας άξιο πώς οι ίδιοι δέχονται να αναλάβουν. Γεννιούνται πολλά κρίσιμα ερωτήματα που σχετίζονται άμεσα με το χάλι της σημερινής Ελλάδας. Τόσο ... απελπισμένοι είναι;; Τέτοιοι .. «ξευτίλες», όπως θα έλεγε και ο λαϊκός τύπος που τους «υποστεί», μετά από εκατοντάδες άλλους τόσα χρόνια;; Και οι υφιστάμενοι ;; Πώς, αλήθεια, μπορείς να τους αντιμετωπίσεις στον Οργανισμό στον οποίο … διορίσθηκες, όταν σε συνοδεύει μία συγχορδία απαξιωτικών σχολίων; Ερωτήματα στα οποία κανείς δεν περιμένει απάντηση, αφού αυτή βρίσκεται στη σφαίρα της προσωπικής ηθικής και εντιμότητας όσων αφορά. Όπως είναι γνωστό, αν έχεις γλυκαθεί με την άσκηση εξουσίας, έστω και στο χαμηλότερο επίπεδο, εύκολα απαλλάσσεσαι από δύο … ενοχλητικές αυταπάτες, της αυθεντίας και του «κληρονομικού» δικαιώματος να … διοικείς.
Υπάρχουν, όμως, δύο άλλα ερωτήματα στα οποία η κοινωνία πρέπει να απαντήσει. Το πρώτο αφορά στην αφετηρία του προβλήματος. Πού τους βρίσκουν, ποιος μηχανισμός τους φέρνει στο … «ραντάρ» αυτών που αποφασίζουν την κρίσιμη στιγμή. Το κυριότερο, γιατί νοιώθουν ότι τους χρειάζονται; Γιατί ακόμη και εκεί που έχουν αποδεδειγμένα ικανούς μάνατζερ τους διώχνουν για να τους αντικαταστήσουν με … φελλούς; Το δεύτερο και αμεσότερο ερώτημα αφορά στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Η Τρόικα πού είναι;; Είναι δυνατόν να αγνοεί το πάρτι που διαρκεί δεκαετίες, αλλά επαναλαμβάνεται αυτές τις μέρες και με δική της ευθύνη; Η προσκόλληση στους «δείκτες» της οικονομίας δεν τους αφήνει ίσως να καταλάβουν ότι οι δείκτες είναι προϊόν κακοδιοίκησης, ιδιοτέλειας, ανικανότητας και ροπής στην παρανομία;
Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης σε σχέση με την προδικτατορική, χαρακτηρίζεται από δύο σημαντικές αλλαγές. Η πρώτη, η κοινωνιολογική, είναι η αντίδραση στην 7ετία. Μαζί με τη Δημοκρατία, μία νέα μικροαστική τάξη «ποτίσθηκε» με την αίσθηση της διεκδίκησης και του δικαιώματος. Ο Βέγγος του 1960, έγινε ο μικροαστός «κολλητός» της κάθε είδους πολιτικής εξουσίας. Πρωτοπόρησε το ΠΑΣΟΚ, αλλά η ΝΔ ήταν καλός μαθητής. Η δεύτερη αλλαγή ήταν ηθική, καθώς κάποιοι διαχειρίστηκαν €150 δις σε «πακέτα» και επιδοτήσεις και €350 δις σε κρατικά δάνεια μετά το 1981. Πάρα πολλοί καλοπέρασαν και πολλοί πλούτισαν χωρίς προσόντα και άκοπα, χάρις στη σχέση τους με την πολιτική εξουσία. Ο θρίαμβος του κιτς και του βλαχομπαρόκ life style του 1990 κορυφώθηκε με το «ρεσάλτο» του Χρηματιστηρίου και την ολέθρια περίοδο αμεριμνησίας 2004-2009. Ίσως η μοναδική μέχρι σήμερα περίπτωση που οι νεοέλληνες ομονόησαν σε μία «αφήγηση». Ναι, μαζί τα φάγαμε, αλλά τώρα τέλειωσαν.
Η μήπως όχι;; Στην Ελλάδα, μετά το 1980, δημιουργήθηκαν «δίκτυα εξουσίας» με τα οποία έγινε ανταλλαγή ψήφων με υψηλά εισοδήματα και εργασιακή ασφάλεια. Διαχειριστές των δικτύων, ήταν συνδικαλιστές, τοπικοί και κομματικοί παράγοντες, διορισμένοι «καθηγητές» πανεπιστημίων, που, με την ανάλογη «προμήθεια», τα πρόσφεραν στην κεντρική εξουσία. Το κράτος διόριζε επιλεγμένους «υπηκόους» από καταλόγους, ενώ πακέτα και δάνεια λίπαιναν τα γρανάζια και εξασφάλιζαν τη λειτουργία προσωπικών, εκλογικών και επιχειρηματικών μηχανισμών. Τώρα, ξένα κονδύλια και διορισμοί τέλειωσαν, αλλά έμειναν το ΕΣΠΑ και όσες ΔΕΚΟ δεν ιδιωτικοποιούνται. Καθώς το Κράτος μικραίνει, τα δίκτυα εξουσίας αλλάζουν. Οι «υπήκοοι» αισθάνονται προδομένοι και αντιδρούν με θυμό. Αποτέλεσμα ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού, οι «αγανακτισμένοι» και οι προπηλακισμοί. Οι χειριστές των δικτύων, όμως, χαράζουν νέα στρατηγική με στόχο τη συμμετοχή στο κυβερνητικό παιγνίδι (και) με τη νέα εξουσία που, σίγουρα, θα χρειασθεί τη διαχειριστική τους εμπειρία.
Βρήκαμε, λοιπόν, από πού βρίσκουν, ακόμη και σήμερα, τα δύο (πρώην) κυβερνητικά κόμματα τους κολλητούς. Ας μην ψάχνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή για όσους υπονομεύουν τη Δημοκρατία. Καλύτερα να ψάξουν στο τέρας της αναξιοκρατίας που εξέθρεψε η (δική τους) κομματοκρατία και τώρα ψάχνει για τροφή σε άλλα θηριοτροφεία. Ο διορισμός ασχέτων στις ΔΕΚΟ που απόμειναν είναι τρανή απόδειξη ότι οι (ακόμη) κυβερνώντες δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει. Το άλλο, όμως, ερώτημα παραμένει. Η τρόικα, δεν είναι εδώ; δεν βλέπει ή δεν την αφορά;
InfoGnomon
Υπάρχουν, όμως, δύο άλλα ερωτήματα στα οποία η κοινωνία πρέπει να απαντήσει. Το πρώτο αφορά στην αφετηρία του προβλήματος. Πού τους βρίσκουν, ποιος μηχανισμός τους φέρνει στο … «ραντάρ» αυτών που αποφασίζουν την κρίσιμη στιγμή. Το κυριότερο, γιατί νοιώθουν ότι τους χρειάζονται; Γιατί ακόμη και εκεί που έχουν αποδεδειγμένα ικανούς μάνατζερ τους διώχνουν για να τους αντικαταστήσουν με … φελλούς; Το δεύτερο και αμεσότερο ερώτημα αφορά στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Η Τρόικα πού είναι;; Είναι δυνατόν να αγνοεί το πάρτι που διαρκεί δεκαετίες, αλλά επαναλαμβάνεται αυτές τις μέρες και με δική της ευθύνη; Η προσκόλληση στους «δείκτες» της οικονομίας δεν τους αφήνει ίσως να καταλάβουν ότι οι δείκτες είναι προϊόν κακοδιοίκησης, ιδιοτέλειας, ανικανότητας και ροπής στην παρανομία;
Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης σε σχέση με την προδικτατορική, χαρακτηρίζεται από δύο σημαντικές αλλαγές. Η πρώτη, η κοινωνιολογική, είναι η αντίδραση στην 7ετία. Μαζί με τη Δημοκρατία, μία νέα μικροαστική τάξη «ποτίσθηκε» με την αίσθηση της διεκδίκησης και του δικαιώματος. Ο Βέγγος του 1960, έγινε ο μικροαστός «κολλητός» της κάθε είδους πολιτικής εξουσίας. Πρωτοπόρησε το ΠΑΣΟΚ, αλλά η ΝΔ ήταν καλός μαθητής. Η δεύτερη αλλαγή ήταν ηθική, καθώς κάποιοι διαχειρίστηκαν €150 δις σε «πακέτα» και επιδοτήσεις και €350 δις σε κρατικά δάνεια μετά το 1981. Πάρα πολλοί καλοπέρασαν και πολλοί πλούτισαν χωρίς προσόντα και άκοπα, χάρις στη σχέση τους με την πολιτική εξουσία. Ο θρίαμβος του κιτς και του βλαχομπαρόκ life style του 1990 κορυφώθηκε με το «ρεσάλτο» του Χρηματιστηρίου και την ολέθρια περίοδο αμεριμνησίας 2004-2009. Ίσως η μοναδική μέχρι σήμερα περίπτωση που οι νεοέλληνες ομονόησαν σε μία «αφήγηση». Ναι, μαζί τα φάγαμε, αλλά τώρα τέλειωσαν.
Η μήπως όχι;; Στην Ελλάδα, μετά το 1980, δημιουργήθηκαν «δίκτυα εξουσίας» με τα οποία έγινε ανταλλαγή ψήφων με υψηλά εισοδήματα και εργασιακή ασφάλεια. Διαχειριστές των δικτύων, ήταν συνδικαλιστές, τοπικοί και κομματικοί παράγοντες, διορισμένοι «καθηγητές» πανεπιστημίων, που, με την ανάλογη «προμήθεια», τα πρόσφεραν στην κεντρική εξουσία. Το κράτος διόριζε επιλεγμένους «υπηκόους» από καταλόγους, ενώ πακέτα και δάνεια λίπαιναν τα γρανάζια και εξασφάλιζαν τη λειτουργία προσωπικών, εκλογικών και επιχειρηματικών μηχανισμών. Τώρα, ξένα κονδύλια και διορισμοί τέλειωσαν, αλλά έμειναν το ΕΣΠΑ και όσες ΔΕΚΟ δεν ιδιωτικοποιούνται. Καθώς το Κράτος μικραίνει, τα δίκτυα εξουσίας αλλάζουν. Οι «υπήκοοι» αισθάνονται προδομένοι και αντιδρούν με θυμό. Αποτέλεσμα ο κατακερματισμός του πολιτικού σκηνικού, οι «αγανακτισμένοι» και οι προπηλακισμοί. Οι χειριστές των δικτύων, όμως, χαράζουν νέα στρατηγική με στόχο τη συμμετοχή στο κυβερνητικό παιγνίδι (και) με τη νέα εξουσία που, σίγουρα, θα χρειασθεί τη διαχειριστική τους εμπειρία.
Βρήκαμε, λοιπόν, από πού βρίσκουν, ακόμη και σήμερα, τα δύο (πρώην) κυβερνητικά κόμματα τους κολλητούς. Ας μην ψάχνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή για όσους υπονομεύουν τη Δημοκρατία. Καλύτερα να ψάξουν στο τέρας της αναξιοκρατίας που εξέθρεψε η (δική τους) κομματοκρατία και τώρα ψάχνει για τροφή σε άλλα θηριοτροφεία. Ο διορισμός ασχέτων στις ΔΕΚΟ που απόμειναν είναι τρανή απόδειξη ότι οι (ακόμη) κυβερνώντες δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει. Το άλλο, όμως, ερώτημα παραμένει. Η τρόικα, δεν είναι εδώ; δεν βλέπει ή δεν την αφορά;
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΜΜΕ: Tα βλέπουν, τα ακούν και όμως τα θεωρούν αναξιόπιστα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αυτοί είναι οι νέοι φόροι που μας χτυπούν την πόρτα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
