2012-12-11 09:37:22
Του Νίκου Στέλγια
Ο Μεχμέτ εργάζεται εδώ και μια πενταετία σε ένα από τα μεγάλα νεκροταφεία μιας κουρδικής επαρχίας, στην νοτιοανατολική Τουρκία. Μετά την αποφοίτηση του από το λύκειο, ο Μεχμέτ συνέχισε τις σπουδές του για μικρό χρονικό διάστημα, στο πεδίο της αρχιτεκτονικής. Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ο Μεχμέτ έχασε σχεδόν ταυτόχρονα τον πατέρα και τον μεγάλο αδελφό του. Ο πατέρας άφησε την τελευταία πνοή του μια χειμωνιάτικη νύχτα πάνω στο μικρό καροτσάκι στο οποίο πουλούσε κεφτέδες και πιλάφι τα τελευταία είκοσι χρόνια. Λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα, στο σπίτι του Μεχμέτ έφτασε η είδηση του θανάτου του μεγάλου αδελφού του. Ο αδελφός του «έπεσε» στο βουνό, σε μια μάχη των ανταρτών με τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας. Ήταν μέλος του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος.
Μετά τον θάνατο του πατέρα και του μεγάλου αδελφού, η οικογένεια στράφηκε στον Μεχμέτ. Στην νέα περίοδο, εκείνος ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος για την μητέρα και τα 7 μικρότερα αδέλφια του. Δυο από αυτά είναι με ειδικές ανάγκες. Σύμφωνα με τους ιατρούς, ο γάμος των γονέων, ο οποίος ήταν γάμος μεταξύ πρώτων ξαδελφιών, ενδέχεται να ευθύνεται για την «ιδιαίτερη κατάσταση» των δυο αδελφών.
Μετά τον θάνατο του πατέρα και του αδελφού, ο Μεχμέτ διέκοψε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική και άρχισε να ψάχνει δουλειά. Αρχικά δοκίμασε να συνεχίσει το πατροπαράδοτο επάγγελμα. Ωστόσο, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα διαπίστωσε με πικρία ότι οι δικοί του κεφτέδες δεν είχαν καμία σχέση με αυτούς του πατέρα. Έτσι στράφηκε σε διάφορες εποχιακές δουλειές. Τελικά, καταστάλαξε στον «τελευταίο σταθμό», στο νεκροταφείο.
Εδώ και μια πενταετία, ο Μεχμέτ βρίσκεται στο πλευρό των συνανθρώπων του, στις πιο δύσκολες στιγμές τους. Αναλαμβάνει το σκάψιμο, την περιποίηση και την συντήρηση των τάφων. Μεταφέρει φέρετρα, τοποθετεί τους νεκρούς στην «τελευταία κατοικία» τους. Το τελευταίο διάστημα το πάθος του για την αρχιτεκτονική τον βοηθά να ειδικευτεί στο πεδίο του σχεδιασμού και της οικοδόμησης των τάφων. «Σε λίγο χρονικό διάστημα θα φτιάξω το δικό μου εργαστήρι και θα φτιάχνω τους πιο φημισμένους τάφους της Τουρκίας και του Κουρδιστάν», τονίζει με καμάρι.
«Την προηγούμενη δεκαετία, όταν ξεκίνησα αυτό το επάγγελμα, οι μάχες στο μέτωπο ήταν περιορισμένης εμβέλειας. Θανάτους φαντάρων και ανταρτών είχαμε από μήνα σε μήνα. Σήμερα, η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Σε καθημερινή βάση, θάβουμε παιδιά αυτής της γης. Νέα παιδιά. Από 13 – 14 ετών, το πολύ, μέχρι 20 – 21 ετών. Οι σφοδρές συγκρούσεις έχουν αυξήσει δυστυχώς τον φόρτο εργασίας και φυσικά τα μπαξίσια μας», τονίζει ο Μεχμέτ.
Από ό,τι φαίνεται, παρόμοια «πορεία» με αυτήν του Μεχμέτ ακολουθεί και ο Αποστόλης, ο οποίος εργάζεται εδώ και δυο χρόνια σε μια «υπηρεσία τελετών», λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. «Ξεκίνησα αυτή την δουλειά πριν από δυο χρόνια, την περίοδο της περίφημης ατάκας «λεφτά υπάρχουν». Πριν από δυο χρόνια, ήμουν ένας καλός μηχανικός αυτοκινήτων. Στα τέλη του 2009, η επιχείρηση στην οποία δούλευα κατέρρευσε οικονομικά. Έτσι έμεινα άνεργος με ένα νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά μου. Για λίγους μήνες, εξαρτήθηκα οικονομικά από τον μισθό της συζύγου μου, η οποία είναι βρεφοκόμος. Έψαξα παντού δουλειά. Δεν βρήκα τίποτα. Τελικά, χρησιμοποίησα ένα «μέσο» και έπιασα δουλειά σε ένα γραφείο τελετών», μας υπογραμμίζει ο Αποστόλης, ο οποίος προσθέτει: «Χρειάστηκα λίγο καιρό για να συνηθίσω στις νέες συνθήκες εργασίας. Με τον καιρό έμαθα ότι η συντήρηση των νεκρών, η τοποθέτηση και το στόλισμα τους στο φέρετρο, η συνοδεία τους στο νεκροταφείο και η τοποθέτηση τους στον τάφο είναι μεγάλο έργο. Πριν από δυο χρόνια, όταν ξεκίνησα αυτή την δουλειά, το γραφείο μου παρείχε υπηρεσίες κυρίως στην τρίτη ηλικία. Παππούδες και γιαγιάδες, οι οποίοι μας αποχαιρετούν συνήθως στα 70 ή στα 80 τους. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά. Σε εβδομαδιαία βάση έχουμε κηδείες νέων ανθρώπων. Θάνατοι από αυτοκτονίες, καρδιακά επεισόδια και, φυσικά, εγκεφαλικά. Η οικονομική κρίση έχει αυξήσει τις δουλειές μας, θα έλεγα…».
Θάνατοι στο Κουρδιστάν, θάνατοι στην Ελλάδα. Εκεί πόλεμος, εδώ οικονομική κρίση. Κοινή συνισταμένη: η ανθρώπινη μιζέρια και τα αυξημένα μπαξίσια του Μεχμέτ και του Αποστόλη… Τελικά πόσο μοιάζουν αυτές οι κοινωνίες! * Ο Νίκος Στέλγιας είναι ανταποκριτής της «Κ» στην Κωνσταντινούπολη
http://kathimerini.com.cy
Ο Μεχμέτ εργάζεται εδώ και μια πενταετία σε ένα από τα μεγάλα νεκροταφεία μιας κουρδικής επαρχίας, στην νοτιοανατολική Τουρκία. Μετά την αποφοίτηση του από το λύκειο, ο Μεχμέτ συνέχισε τις σπουδές του για μικρό χρονικό διάστημα, στο πεδίο της αρχιτεκτονικής. Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ο Μεχμέτ έχασε σχεδόν ταυτόχρονα τον πατέρα και τον μεγάλο αδελφό του. Ο πατέρας άφησε την τελευταία πνοή του μια χειμωνιάτικη νύχτα πάνω στο μικρό καροτσάκι στο οποίο πουλούσε κεφτέδες και πιλάφι τα τελευταία είκοσι χρόνια. Λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα, στο σπίτι του Μεχμέτ έφτασε η είδηση του θανάτου του μεγάλου αδελφού του. Ο αδελφός του «έπεσε» στο βουνό, σε μια μάχη των ανταρτών με τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας. Ήταν μέλος του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος.
Μετά τον θάνατο του πατέρα και του μεγάλου αδελφού, η οικογένεια στράφηκε στον Μεχμέτ. Στην νέα περίοδο, εκείνος ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος για την μητέρα και τα 7 μικρότερα αδέλφια του. Δυο από αυτά είναι με ειδικές ανάγκες. Σύμφωνα με τους ιατρούς, ο γάμος των γονέων, ο οποίος ήταν γάμος μεταξύ πρώτων ξαδελφιών, ενδέχεται να ευθύνεται για την «ιδιαίτερη κατάσταση» των δυο αδελφών.
Μετά τον θάνατο του πατέρα και του αδελφού, ο Μεχμέτ διέκοψε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική και άρχισε να ψάχνει δουλειά. Αρχικά δοκίμασε να συνεχίσει το πατροπαράδοτο επάγγελμα. Ωστόσο, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα διαπίστωσε με πικρία ότι οι δικοί του κεφτέδες δεν είχαν καμία σχέση με αυτούς του πατέρα. Έτσι στράφηκε σε διάφορες εποχιακές δουλειές. Τελικά, καταστάλαξε στον «τελευταίο σταθμό», στο νεκροταφείο.
Εδώ και μια πενταετία, ο Μεχμέτ βρίσκεται στο πλευρό των συνανθρώπων του, στις πιο δύσκολες στιγμές τους. Αναλαμβάνει το σκάψιμο, την περιποίηση και την συντήρηση των τάφων. Μεταφέρει φέρετρα, τοποθετεί τους νεκρούς στην «τελευταία κατοικία» τους. Το τελευταίο διάστημα το πάθος του για την αρχιτεκτονική τον βοηθά να ειδικευτεί στο πεδίο του σχεδιασμού και της οικοδόμησης των τάφων. «Σε λίγο χρονικό διάστημα θα φτιάξω το δικό μου εργαστήρι και θα φτιάχνω τους πιο φημισμένους τάφους της Τουρκίας και του Κουρδιστάν», τονίζει με καμάρι.
«Την προηγούμενη δεκαετία, όταν ξεκίνησα αυτό το επάγγελμα, οι μάχες στο μέτωπο ήταν περιορισμένης εμβέλειας. Θανάτους φαντάρων και ανταρτών είχαμε από μήνα σε μήνα. Σήμερα, η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Σε καθημερινή βάση, θάβουμε παιδιά αυτής της γης. Νέα παιδιά. Από 13 – 14 ετών, το πολύ, μέχρι 20 – 21 ετών. Οι σφοδρές συγκρούσεις έχουν αυξήσει δυστυχώς τον φόρτο εργασίας και φυσικά τα μπαξίσια μας», τονίζει ο Μεχμέτ.
Από ό,τι φαίνεται, παρόμοια «πορεία» με αυτήν του Μεχμέτ ακολουθεί και ο Αποστόλης, ο οποίος εργάζεται εδώ και δυο χρόνια σε μια «υπηρεσία τελετών», λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. «Ξεκίνησα αυτή την δουλειά πριν από δυο χρόνια, την περίοδο της περίφημης ατάκας «λεφτά υπάρχουν». Πριν από δυο χρόνια, ήμουν ένας καλός μηχανικός αυτοκινήτων. Στα τέλη του 2009, η επιχείρηση στην οποία δούλευα κατέρρευσε οικονομικά. Έτσι έμεινα άνεργος με ένα νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά μου. Για λίγους μήνες, εξαρτήθηκα οικονομικά από τον μισθό της συζύγου μου, η οποία είναι βρεφοκόμος. Έψαξα παντού δουλειά. Δεν βρήκα τίποτα. Τελικά, χρησιμοποίησα ένα «μέσο» και έπιασα δουλειά σε ένα γραφείο τελετών», μας υπογραμμίζει ο Αποστόλης, ο οποίος προσθέτει: «Χρειάστηκα λίγο καιρό για να συνηθίσω στις νέες συνθήκες εργασίας. Με τον καιρό έμαθα ότι η συντήρηση των νεκρών, η τοποθέτηση και το στόλισμα τους στο φέρετρο, η συνοδεία τους στο νεκροταφείο και η τοποθέτηση τους στον τάφο είναι μεγάλο έργο. Πριν από δυο χρόνια, όταν ξεκίνησα αυτή την δουλειά, το γραφείο μου παρείχε υπηρεσίες κυρίως στην τρίτη ηλικία. Παππούδες και γιαγιάδες, οι οποίοι μας αποχαιρετούν συνήθως στα 70 ή στα 80 τους. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά. Σε εβδομαδιαία βάση έχουμε κηδείες νέων ανθρώπων. Θάνατοι από αυτοκτονίες, καρδιακά επεισόδια και, φυσικά, εγκεφαλικά. Η οικονομική κρίση έχει αυξήσει τις δουλειές μας, θα έλεγα…».
Θάνατοι στο Κουρδιστάν, θάνατοι στην Ελλάδα. Εκεί πόλεμος, εδώ οικονομική κρίση. Κοινή συνισταμένη: η ανθρώπινη μιζέρια και τα αυξημένα μπαξίσια του Μεχμέτ και του Αποστόλη… Τελικά πόσο μοιάζουν αυτές οι κοινωνίες! * Ο Νίκος Στέλγιας είναι ανταποκριτής της «Κ» στην Κωνσταντινούπολη
http://kathimerini.com.cy
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χιονίζει στην Βέροια!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
