2012-12-12 14:06:03
του Νέστορα Νεστορίδη
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάσαμε το άρθρο του Σ. Λαπατσιώρα στην Αυγή (09/12/2012 «Η Κύπρος διαπραγματεύεται σθεναρά την ένταξή της στο Μνημόνιο»).
Όντας στο οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, ο σ. Λαπατσιώρας έρχεται να μας εκθειάσει την κυπριακή κυβέρνηση που χάρη στην πολυεπίπεδη διαπραγμάτευσή της κατάφερε να θέσει τον Κυπριακό λαό υπό τον ζυγό της Τρόικα και των μνημονίων. Επιβραβεύει τις προσπάθειες του Δ. Χριστόφια επειδή δεν καταργείται η ΑΤΑ αλλά «οι μισθωτοί θα υποστούν απώλειες επειδή αναστέλλεται η εφαρμογή της για το διάστημα που διαρκεί το πρόγραμμα και κατόπιν θα δίνεται μειωμένη» , παίρνοντας ως δεδομένο ότι το μνημόνιο θα διαρκέσει απλά 2-3 χρόνια και μετά θα επανέλθουμε στην προ-κρίσης κανονικότητα. Οτι έλεγε ο Γ.Παπακωνσταντίνου πάνω-κάτω, συμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα το 2012 θα είχε βγει στις αγορές, και δεν θα είχαν ψηφιστεί άλλα μέτρα πέραν εκείνων του 2010.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η ανάλυση που γίνεται για το κυπριακό τραπεζικό σύστημα, του οποίου οι ανάγκες είναι όντως υπερδιογκομένες για το μέγεθος της κυπριακής οικονομίας. Ετσι απλά, και αφού απέτυχαν οι προσπάθειες να σώσουμε τους τραπεζίτες μέσω Κίνας ή Ρωσίας, κρίνεται αναγκαία από τον αρθρογράφο η ανάγκη χρηματοδότησης από το μηχανισμό στήριξης ,συνοδεία μνημονίου βεβαίως. Περίεργο σκεπτικό, αν θυμηθεί κανείς ότι το Δεκέμβρη του 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνος που είχε ως σύνθημα το «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες», με αφορμή τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και το πακέτο στήριξης των 24 δις στις τράπεζες από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή. Πως τα φέρνει ο καιρός, και τώρα προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες χειροκροτούμε τον Χριστόφια που θέτει την Κύπρο όμηρο των μνημονίων.
Φυσικά η εξήγηση για αυτήν την αλλαγή στάσης είναι απλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι προ των πυλών της Κυβέρνησης και πρέπει να προχωρήσει σε μία βίαιη διαδικασία ωρίμανσης όπως μας είχε ενημερώσει ο Γ. Δραγασάκης αμέσως μετά τις εκλογές του Μαϊου. Τέρμα λοιπόν οι φθηνές αντιμνημονιακές κορώνες, ζήτω ο υπεύθυνος λόγος! Σε αυτό το πλαίσιο οι ρήξεις ξορκίζονται και αυτό που προκρίνεται είναι η επαναδιαπράγμετευση. Στο δίλημμα «κρατικοποιούμε τις τράπεζες, εισάγουμε εθνικό νόμισμα για να εγγυηθούμε καταθέσεις, προχωρούμε σε ριζοσπαστική παραγωγική ανασυγκρότηση ή δανειζόμαστε από την Ευρώπη, σώζουμε τις τράπεζες και διαπραγματευόμαστε ένα “καλό” Μνημόνιο» η ζυγαριά έχει αρχίσει και γέρνει επικίνδυνα προς την δεύτερη «λύση», χάριν ενός ιδιότυπου διεθνισμού-κοσμοπολιτισμού-ευρωπαϊσμού. Ούτε κουβέντα για Plan B, ενώ δεχόμαστε την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος, χωρίς τα μέτρα όμως.
Αποφάσεις της πρόσφατης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η άμεση καταγγελεία των δανειακών συμβάσεων (Δ.Σ.) έχουν αρχίσει να νοθεύονται με την εισαγωγή του όρου «αναδιαπραγμάτευση» των Δ.Σ. Είναι ξεκάθαρο πως ειδικά μετά τις εκλογές του Ιουνίου είμαστε θεατές μίας -επιεικώς- μερικής επανεξέτασης ορισμένων κομβικών ζητημάτων από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το δράμα είναι ότι μία αναδίπλωση της κυβέρνησης της Αριστεράς θα πείσει τον κόσμο ότι «όλοι αυτοί ίδιοι είναι», οδηγώντας στην πλήρη κατάρρευση κάθε δημοκρατικού-αντιμνημονιακού λόγου και στην καλύτερη περίπτωση σε μία μνημονιακή ρελάνς, στην χειρότερη περίπτωση στην επικράτηση του φασισμού. Και η μόνη περίπτωση να απαλλαγούμε οριστικά από τα φαντάσματα του παρελθόντος είναι ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης εντός του ΣΥΡΙΖΑ και στην ελληνική κοινωνία.
Κρίνεται αναγκαίο πλέον να γίνει απολύτως κατανοητό ότι κατάργηση των μνημονίων σημαίνει αυτόματα και κατάργηση των τροϊκανών δόσεων (αλλιώς θα ενθαρρύνονταν και η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κυπρος να καταργούν τα μνημόνια παίρνοντας τα λεφτά), κάτι το οποίο μας οδηγεί στην ανάγκη ολικής διαγραφής του χρέους -ώστε να μην ξεζουμίσουμε τον κόσμο για να πληρώσουμε τόκος και χρεολύσια-. Το να κλείνει τα μάτια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και να υπόσχεται εύκολες και ανέξοδες λύσεις χωρίς ρήξεις, εκτός από αφελές είναι και επικίνδυνο, καθώς καλλιεργεί αυταπάτες στον κόσμο, στέλνοντας τον -άθελα της ενδεχομένως- στον καναπέ, βέβαιο πως «απλά και μόνο με τη διαπράγματευση του Τσίπρα (όπως του Χριστόφια στη Κύπρο) και του Μηλιού θα λυθούν όλα τα προβλήματα» , την ώρα που είναι σίγουρο πως μόνος αξιόπιστος -και απαραίτητος- σύμμαχος της κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι ένα ριζοσπαστικό κίνημα, ικανό για άμεσες ρήξεις. Εκτός αν έχουμε ενστερνιστεί την άποψη πως η κατάληψη υπουργικών θώκων συνεπάγεται άμεση κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, και η ανατροπή από εκεί και πέρα θα έρθει απλά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, υπουργικά διατάγματα και μεταρρυθμίσεις (είτε σε επίπεδο κράτους είτε σε επίπεδο ΕΕ).
Κλείνοντας, είναι σημαντικό να γίνει σαφές πως η συγκυρία είναι απολύτως ευνοϊκή αλλά εγκυμονεί και πολλούς κινδύνους. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει αποδείξει σε Ελλάδα και Ευρώπη ότι έχει φτάσει στα όρια του. Εκτός από άδικος έχει γίνει και αναποτελεσματικός, αφού αφήνει ανεκμετάλλευτες τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις (12% η ανεργία στην Ευρωζώνη, για να μην μιλήσουμε για Ελλάδα-Ισπανία). Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι δυνατές οι ρήξεις και ξεπροβάλλει αυτόματα το θέμα του εναλλακτικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας. Και ο ρόλος των ριζοσπαστικών δυνάμεων (πόσο μάλλον της ριζοσπαστικής Αριστεράς) δεν είναι να επικροτεί τους εμπνευστές των «καλών αριστερών» Μνημονίων στην Κύπρο, αλλά να αξιοποιεί τις τεράστιες αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος ώστε να οδηγηθούμε στην ανατροπή του και στην κοινωνική απελευθέρωση. Εκτός αν εκτιμούμε πως η κοινωνική απελευθέρωση έρχεται με την πάση θυσία ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος ή την πάση θυσία παραμονή στο Ευρώ.
antapocrisis.gr
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάσαμε το άρθρο του Σ. Λαπατσιώρα στην Αυγή (09/12/2012 «Η Κύπρος διαπραγματεύεται σθεναρά την ένταξή της στο Μνημόνιο»).
Όντας στο οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, ο σ. Λαπατσιώρας έρχεται να μας εκθειάσει την κυπριακή κυβέρνηση που χάρη στην πολυεπίπεδη διαπραγμάτευσή της κατάφερε να θέσει τον Κυπριακό λαό υπό τον ζυγό της Τρόικα και των μνημονίων. Επιβραβεύει τις προσπάθειες του Δ. Χριστόφια επειδή δεν καταργείται η ΑΤΑ αλλά «οι μισθωτοί θα υποστούν απώλειες επειδή αναστέλλεται η εφαρμογή της για το διάστημα που διαρκεί το πρόγραμμα και κατόπιν θα δίνεται μειωμένη» , παίρνοντας ως δεδομένο ότι το μνημόνιο θα διαρκέσει απλά 2-3 χρόνια και μετά θα επανέλθουμε στην προ-κρίσης κανονικότητα. Οτι έλεγε ο Γ.Παπακωνσταντίνου πάνω-κάτω, συμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα το 2012 θα είχε βγει στις αγορές, και δεν θα είχαν ψηφιστεί άλλα μέτρα πέραν εκείνων του 2010.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η ανάλυση που γίνεται για το κυπριακό τραπεζικό σύστημα, του οποίου οι ανάγκες είναι όντως υπερδιογκομένες για το μέγεθος της κυπριακής οικονομίας. Ετσι απλά, και αφού απέτυχαν οι προσπάθειες να σώσουμε τους τραπεζίτες μέσω Κίνας ή Ρωσίας, κρίνεται αναγκαία από τον αρθρογράφο η ανάγκη χρηματοδότησης από το μηχανισμό στήριξης ,συνοδεία μνημονίου βεβαίως. Περίεργο σκεπτικό, αν θυμηθεί κανείς ότι το Δεκέμβρη του 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνος που είχε ως σύνθημα το «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες», με αφορμή τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και το πακέτο στήριξης των 24 δις στις τράπεζες από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή. Πως τα φέρνει ο καιρός, και τώρα προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες χειροκροτούμε τον Χριστόφια που θέτει την Κύπρο όμηρο των μνημονίων.
Φυσικά η εξήγηση για αυτήν την αλλαγή στάσης είναι απλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι προ των πυλών της Κυβέρνησης και πρέπει να προχωρήσει σε μία βίαιη διαδικασία ωρίμανσης όπως μας είχε ενημερώσει ο Γ. Δραγασάκης αμέσως μετά τις εκλογές του Μαϊου. Τέρμα λοιπόν οι φθηνές αντιμνημονιακές κορώνες, ζήτω ο υπεύθυνος λόγος! Σε αυτό το πλαίσιο οι ρήξεις ξορκίζονται και αυτό που προκρίνεται είναι η επαναδιαπράγμετευση. Στο δίλημμα «κρατικοποιούμε τις τράπεζες, εισάγουμε εθνικό νόμισμα για να εγγυηθούμε καταθέσεις, προχωρούμε σε ριζοσπαστική παραγωγική ανασυγκρότηση ή δανειζόμαστε από την Ευρώπη, σώζουμε τις τράπεζες και διαπραγματευόμαστε ένα “καλό” Μνημόνιο» η ζυγαριά έχει αρχίσει και γέρνει επικίνδυνα προς την δεύτερη «λύση», χάριν ενός ιδιότυπου διεθνισμού-κοσμοπολιτισμού-ευρωπαϊσμού. Ούτε κουβέντα για Plan B, ενώ δεχόμαστε την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος, χωρίς τα μέτρα όμως.
Αποφάσεις της πρόσφατης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η άμεση καταγγελεία των δανειακών συμβάσεων (Δ.Σ.) έχουν αρχίσει να νοθεύονται με την εισαγωγή του όρου «αναδιαπραγμάτευση» των Δ.Σ. Είναι ξεκάθαρο πως ειδικά μετά τις εκλογές του Ιουνίου είμαστε θεατές μίας -επιεικώς- μερικής επανεξέτασης ορισμένων κομβικών ζητημάτων από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το δράμα είναι ότι μία αναδίπλωση της κυβέρνησης της Αριστεράς θα πείσει τον κόσμο ότι «όλοι αυτοί ίδιοι είναι», οδηγώντας στην πλήρη κατάρρευση κάθε δημοκρατικού-αντιμνημονιακού λόγου και στην καλύτερη περίπτωση σε μία μνημονιακή ρελάνς, στην χειρότερη περίπτωση στην επικράτηση του φασισμού. Και η μόνη περίπτωση να απαλλαγούμε οριστικά από τα φαντάσματα του παρελθόντος είναι ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης εντός του ΣΥΡΙΖΑ και στην ελληνική κοινωνία.
Κρίνεται αναγκαίο πλέον να γίνει απολύτως κατανοητό ότι κατάργηση των μνημονίων σημαίνει αυτόματα και κατάργηση των τροϊκανών δόσεων (αλλιώς θα ενθαρρύνονταν και η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κυπρος να καταργούν τα μνημόνια παίρνοντας τα λεφτά), κάτι το οποίο μας οδηγεί στην ανάγκη ολικής διαγραφής του χρέους -ώστε να μην ξεζουμίσουμε τον κόσμο για να πληρώσουμε τόκος και χρεολύσια-. Το να κλείνει τα μάτια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και να υπόσχεται εύκολες και ανέξοδες λύσεις χωρίς ρήξεις, εκτός από αφελές είναι και επικίνδυνο, καθώς καλλιεργεί αυταπάτες στον κόσμο, στέλνοντας τον -άθελα της ενδεχομένως- στον καναπέ, βέβαιο πως «απλά και μόνο με τη διαπράγματευση του Τσίπρα (όπως του Χριστόφια στη Κύπρο) και του Μηλιού θα λυθούν όλα τα προβλήματα» , την ώρα που είναι σίγουρο πως μόνος αξιόπιστος -και απαραίτητος- σύμμαχος της κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι ένα ριζοσπαστικό κίνημα, ικανό για άμεσες ρήξεις. Εκτός αν έχουμε ενστερνιστεί την άποψη πως η κατάληψη υπουργικών θώκων συνεπάγεται άμεση κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, και η ανατροπή από εκεί και πέρα θα έρθει απλά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, υπουργικά διατάγματα και μεταρρυθμίσεις (είτε σε επίπεδο κράτους είτε σε επίπεδο ΕΕ).
Κλείνοντας, είναι σημαντικό να γίνει σαφές πως η συγκυρία είναι απολύτως ευνοϊκή αλλά εγκυμονεί και πολλούς κινδύνους. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει αποδείξει σε Ελλάδα και Ευρώπη ότι έχει φτάσει στα όρια του. Εκτός από άδικος έχει γίνει και αναποτελεσματικός, αφού αφήνει ανεκμετάλλευτες τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις (12% η ανεργία στην Ευρωζώνη, για να μην μιλήσουμε για Ελλάδα-Ισπανία). Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι δυνατές οι ρήξεις και ξεπροβάλλει αυτόματα το θέμα του εναλλακτικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας. Και ο ρόλος των ριζοσπαστικών δυνάμεων (πόσο μάλλον της ριζοσπαστικής Αριστεράς) δεν είναι να επικροτεί τους εμπνευστές των «καλών αριστερών» Μνημονίων στην Κύπρο, αλλά να αξιοποιεί τις τεράστιες αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος ώστε να οδηγηθούμε στην ανατροπή του και στην κοινωνική απελευθέρωση. Εκτός αν εκτιμούμε πως η κοινωνική απελευθέρωση έρχεται με την πάση θυσία ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος ή την πάση θυσία παραμονή στο Ευρώ.
antapocrisis.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το πρώτο «τιτίβισμα» του Πάπα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΜΑΣΑΝΤΟ : ΚΑΝΑΜΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΒΗΜΑ...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
