2012-12-13 08:54:10
Στο «Χομπιτ – Ένα αναπάντεχο ταξίδι» o Ιαν Μακ Κέλεν επαναλαμβάνει τον ρόλο του Μάγου Γκάνταλφ της τριλογίας του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών»
Ζουμπουλάκης Γιάννης
Στις αίθουσες το πρώτο μέρος του προοιμίου της πασίγνωστης κινηματογραφικής τριλογίας,
Το πρώτο μέρος του προοιμίου της πασίγνωστης κινηματογραφικής αλλά και λογοτεχνικής τριλογίας ανοίγει σε πολλές αίθουσες την ώρα που επτά ακόμα ταινίες Α’ προβολής αναζητούν το κοινό τους (και μάλλον δύσκολα θα το βρουν).
Αξιολόγηση: 5:αριστούργημα, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη
«Χόμπιτ – Ένα αναπάντεχο ταξίδι» (ΗΠΑ/ Νέα Ζηλανδία, 2012) του Πίτερ Τζάκσον, με τους Μάρτιν Φρίμαν, Ιαν Μακ Κέλεν, Αντι Σέρκις, Ρίταρντ Αρμιταζ, Κέιτ Μπλάνετ, Κρίστοφερ Λι.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα του Πίτερ Τζάκσον στην κινηματογραφική αφήγηση. Όπως και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ (με τον οποίο διόλου τυχαία ο Τζάκσον συνεργάστηκε στον «Τεν Τεν»), ο άνθρωπος έχει τον παραμυθά στο αίμα του και το πρώτο μέρος του «Χόμπιτ» με υπότιτλο «Ένα αναπάντεχο ταξίδι» έρχεται σήμερα για να το επιβεβαιώσει. Για μια ακόμη φορά φυσικά, μετά τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» αλλά και τον «Κινγκ Κονγκ» (που ωστόσο ατύχησε στις αίθουσες).
Αν και προοίμιο του «Αρχοντα των δαχτυλιδιών», το «Χόμπιτ» γράφτηκε από τον συγγραφέα του πρώτου, τον Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν από το σαφώς γνωστότερό του, θρυλικό έργο - τριλογία. Το ενδιαφέρον όμως είναι, ότι από την επιτυχία του «Χόμπιτ» γεννήθηκε τελικά ο «Αρχοντας», που στην ουσία ήταν μια παραγγελία του εκδότη τού Τόλκιν!
Όπως όλα τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους, έτσι και το «Χόμπιτ» είναι η εξιστόρηση ενός φανταστικού ταξιδιού που τοποθετείται στη Μέση Γη (60 περίπου χρόνια πριν από το δραματουργικό πλαίσιο του «Αρχοντα»). Το Χόμπιτ του τίτλου είναι ο Μπίλμπο Μπάγκινς, ο μέντορας του Φρόντο στον «Αρχοντα», και τον υποδύεται ο Μάρτιν Φρίμαν, ένας πολύ καλός ηθοποιός γνωστός κυρίως από την επιτυχημένη εμφάνισή του στην τηλεοπτική σειρά «Sherlock», στον ρόλο του βοηθού του ντετέκτιβ, δρ. Τζον Γουότσον.
Το ταξίδι έχει προορισμό το «Μοναχικό Βουνό», το «σπίτι» των 13 νάνων που θα είναι τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας, μαζί με τον Μπίλμπο αλλά και τον μάγο Γκάνταλφ (Ιαν Μακ Κέλεν), την καρδιά αυτού του επικίνδυνου οδοιπορικού. Γιατί για να φτάσει εκεί, η παρέα θα πρέπει να περάσει ανάμεσα από την Σκύλλα και την Χάρυβδη, που σύμφωνα με τον κόσμο του Τόλκιν, σημαίνει επικίνδυνες τοποθεσίες και υπό την διαρκή απειλή τεράτων, είτε αυτά λέγονται Ορκ, είτε φονικοί λύκοι, είτε μάγοι ,είτε Γκόμπλινς, είτε το Γκόλουμ, το ευφυές εκείνο πλάσμα που άρεσε τόσο πολύ στους «Δυο πύργους», την δεύτερη ταινία της σειράς του «Αρχοντα» και που υποδύεται και πάλι ο Αντι Σέρκις.
Στην πραγματικότητα της ταινίας όμως, η μηχανή παίρνει μπροστά μετά την πρώτη ώρα την οποία ο Τζάκσον μάλλον σπαταλά επιδιώκοντας την γνωριμία του κοινού με τους 13 νάνους μέσα στο σπίτι του Μπίλμπο. Εκεί το φιλμ φλυαρεί χωρίς λόγο, γίνεται σχεδόν παιδικό, κάτι βέβαια που για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους είναι και το βιβλίο αφού γράφτηκε στοχεύοντας το παιδικό κοινό.
Σιγά –σιγά όμως η ταινία σκληραίνει και σε ορισμένα σημεία, αντιλαμβάνεσαι το σκοτάδι στο οποίο θέλει να περιτυλίξει την ιστορία του ο Τζάκσον. Δεν είναι καθόλου παιδική η όψη των ανθρωποφάγων τεράτων – γιγάντων που σιγοψήνουν τους νάνους για να τους καταβροχθίσουν, ούτε και βρήκα κάτι παιδικό στο κυνήγι των πεινασμένων λύκων του εφιαλτικού μονόχειρα Σμάουγκ που θυμίζει κάτι ανάμεσα στον Νοσφεράτου του Μαξ Σρεκ και το Τέρας του Φράνκενσταϊν (και λίγα λέω).
Προσωπικά το κινηματογραφικό highlight της ταινίας το είδα στην μονομαχία των Πέτρινων Γιγάντων, μια καταπληκτική σκηνή, ενδεχομένως και ανθολογίας στον κινηματογράφο του φανταστικού, που μου θύμισε αρκετά την σκηνή με τα δέντρα στους «Δύο πύργους». Ωστόσο, για την μεγάλη «συνάντηση» της ταινίας θα πρέπει να κάνετε υπομονή μέχρι το τέλος για το τετ- α –τετ του Μπίλμπο με το Γκόλουμ. Εκεί από όπου στην πραγματικότητα αρχίζει ο μύθος του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών».
Όπως και να’χει και παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου, έχω ήδη πολλή περιέργεια να δω την εξέλιξη που θα έχει αυτή η ιστορία στο δεύτερο (τουλάχιστον) μέρος της, «The desolation od Smaug» που θα διανεμηθεί του χρόνου (θα ακολουθήσει και μία τρίτη ταινία το 2014). Και αυτό, υποθέτω ότι είναι μια επιτυχία του «Χόμπιτ».
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE PENTH - VILLAGE ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER IΛION - ODEON OΠΕPA – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - AΕΛΛΩ - ΝΑΝΑ - ΦΟΙΒΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ - ΚΗΦΙΣΙΑ – TPIA ΑΣΤΕΡΙΑ - ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ -ΑΤΤΑΛΟΣ Ν.ΣΜΥΡΝΗ - ΣΙΝΕΑΚ ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS - STER - ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
Η επανάσταση του υπερφυσικού μπεμπέ
«Teddy bear» (Δανία, 2012) του Μαντς Ματίεσεν, με τους Κιμ Κολντ, Ελσμπεθ Στέεντοφτ, Λαμάιπορν Χόουγκαρντ
Αρκετά καθυστερημένα, κοντά στα 38 του πλέον, ο Ντένις, ένας θεόρατος δανός bodybuilder με καρδιά μάλαμα και έμφυτη ευγένεια, αποφασίζει _επιτέλους_ να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιάς του. Σε όλη του την ζωή αυτό το άκακο θεριό, ένα ανθρώπινο βουνό που όσο απειλητικό δείχνει άλλο τόσο ούτε μύγα δεν είναι ικανό να πειράξει, καταπιέζεται από την υπερπροστατευτική, μικροσκοπική μητέρα του με την οποία ακόμα συγκατοικεί. Ηρθε όμως η ώρα των τελικών εξετάσεων και της επανάστασης για τον υπερφυσικό μπεμπέ. Και αυτό θα σημάνει ένα ταξίδι στην μακρινή Ταϊλάνδη, όπου ποιος ξέρει, ακόμα και ο έρωτας μπορεί να χτυπήσει την πόρτα σου… Κι άσε την γριά να γκρινιάζει.
Βασισμένο στην μικρού μήκους ταινία «Dennis» παραγωγής 2007, επίσης του Μαντς Ματίεσεν και πάλι με πρωταγωνιστή τον πρώην τερματοφύλακα νυν bodybuilder Κιμ Κολντ, το «Teddy bear» καλλιεργεί με έξυπνο τρόπο την ιδέα ότι στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής τα λίγα λόγια και οι πολλές πράξεις αποτελούν την σωστότερη μέθοδο. Γιατί όσο λιγότερο ο Ντένις μιλά, τόσο πιο τελειωμένες δείχνουν οι αποφάσεις του. Οσο λιγότερο μιλά τόσο πιο ουσιαστικός δείχνει σε αυτήν την εξίσου ουσιαστική ταινία με την τεράστια καρδιά _στο μέγεθος του κεντρικού ήρωά της.
Είναι αδύνατον να μην αγαπήσεις αυτήν την δροσερή έκπληξη από την Δανία, που ποτέ δεν παρατραβά το σχοινί αλλά και ποτέ δεν κάνει ιδιαίτερα χατίρια στον θεατή. Σύντομη, λιτή και περιεκτική, είναι ένα από τα πιο αισιόδοξα και φρέσκα έργα που έχω δει τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Διόλου τυχαία πριν από λίγο καιρό απέσπασε το βραβείο κοινού στο τελευταίο φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας Cosmote (είχε προηγηθεί και ένα βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Sundance).
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: GAZARTE
--------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Φρανσουά Οζόν έγινε …Φρανσουά Τριφό
«Το αγόρι στο τελευταίο θρανίο» («Dans la maison», Γαλλία, 2012) του Φρανσουά Οζόν, με τους Φαμπρίς Λουκινί, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Εμανουέλ Σενιέ, Ντενί ΜΙνοσέ
Για να γίνεις καλός συγγραφέας θα πρέπει κατ’ αρχάς να γίνεις καλός παρατηρητής_ ή για τη ακρίβεια, ακόμα καλύτερος κατάσκοπος. Παλιά η ιδέα, τα παραδείγματα αρκετά, με πιο χαρακτηριστικό, ίσως, του Τρούμαν Καπότε που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο για να γράψει το «Εν ψυχρω». Στην τελευταία ταινία του ο Φρανσουά Οζόν, το τρομερό παιδί του γαλλικού κινηματογράφου («8 γυναίκες», «Potiche») βάζει κάτω από το μικροσκόπιο έναν πανέξυπνο 16χρονο μαθητή, του οποίου το συγγραφικό ταλέντο ανθίζει από την στιγμή που για την συγγραφή μιας σχολικής εργασίας, αρχίζει να αντλεί πληροφορίες από την ζωή της οικογένειας του καλύτερού του φίλου.
«Συνένοχος στο έγκλημα» ο καθηγητής του (Φαμπρίς Λουκινί), ο οποίος δίνει όλη την προσοχή του στο παιδί. Ο μικρός γράφει για αυτά που βλέπει στο σπίτι, ο δάσκαλος τα μοιράζεται με τη… γκαλερίστα γυναίκα του (Kριστίν Σκοτ Τόμας). Ο γυμνασιάρχης παρατηρεί την στενή σχέση τους και η ερώτησή του προς τον καθηγητή είναι καίρια: «Τι είναι αυτό το αγόρι για σένα; Μαύρο πρόβατο ή χαμένος αμνός;» Μέσω του μικρού, άλλωστε, ο ίδιος ο καθηγητής θα βγει από την μούχλα και την ανία στην οποία νιώθει εγκλωβισμένος επί χρόνια. «Κράτα διαρκώς σε αγωνία τον αναγνώστη» συμβουλεύει τον μαθητή του. «Πώς θα λύσεις τα προβλήματα του ήρωα; Τι θα του συμβεί; Όλοι σ’ αυτά τα ερωτήματα δουλεύουν – Ντοστογιέφσκι, Ομηρος, Φλομπέρ.» Η σχέση του παιδιού με τον καθηγητή είναι η καρδιά της ιστορίας και ο Οζόν την χειρίζεται με ειλικρινή ευαισθησία και τρυφερότητα.
Μόνο που όταν η φαντασία μπλέκει με την πραγματικότητα, τα πράγματα μπορεί και να βραχυκυκλώσουν, κάτι που όντως θα συμβεί με κίνδυνο δάσκαλος και μαθητής να χάσουν κάπου τον εαυτό τους και να βρουν τον μπελά τους. Ιδίως όταν μπλέκουν γυναίκες στην μέση, όπως η μητέρα (Εμανουέλ Σενιέ) του φίλου του μαθητή αλλά και η σύζυγος του καθηγητή του που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.
Ο Οζόν προσέχει ώστε να μην ξεχειλώσει ποτέ τις καταστάσεις και να οδηγήσει την ταινία σε μπανάλ ακρότητες. Αντιθέτως κτίζει με ήρεμα βήματα το δικό του παιχνιδιάρικο «Θεώρημα» και την ίδια στιγμή θυμάται το ανάλαφρο στιλ των αισθηματικών κομεντί του Φρανσουά Τριφό όπου η off αφήγηση (που και εδώ κυριαρχεί) ανέκαθεν έπαιζε μεγάλο ρόλο.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΙΝΤΕΑΛ - ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΑΒΑΝΑ - ΔΙΑΝΑ
------------------------------------------------------------------------------------------------
Τοπίο στην ομίχλη
«Εγκλημα στη λίμνη» («La sirga», Κολομβία/ Γαλλία/ Μεξικό, 2012) του Γουίλιαμ Βέγκα, με τους Γιόγκις Αριας, Χούλιο Σεζάρ Ρόμπλε, Νταβίντ Γκουάκας.
Πολύ κοντά στο ύφος του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ, το «Εγκλημα στη λίμνη», πρώτη κινηματογραφική ταινία του γεννημένου στην Καλιφόρνια κολομβιανού σκηνοθέτη Γουίλιαμ Βέγκα, εξετάζει την ζωή μοναχικών ανθρώπων σε μια απομακρυσμένη περιοχή των Ανδεων. Σε κάποιο ετοιμόρροπο hostel λοιπόν που θυμίζει περισσότερο καλύβα, θα βρει κατάλυμα ένα κορίτσι, η Αλίσια (Γιόγκις Αρίας), της οποίας το χωριό κάηκε, αποτέλεσμα των ένοπλων συγκρούσεων που μαστίζουν επί χρόνια το ύπαιθρο της Κολομβίας. Ιδιοκτήτης είναι ο θείος της, ένας σιωπηλός, αγέλαστος άνθρωπος ο οποίος θέλει να εκτρέφει πέστροφες.
Βροχή, συννεφιά και ομίχλη. Μελαγχολία και ησυχία. Μέσα στο καλύβι βλέπουμε ανιψιά και θείο να αλλάζουν ρούχα, να πλένονται, να μαγειρεύουν και να τρώνε. Να κοιμούνται. Ανθρωποι έρχονται και φεύγουν. Οι φίλοι του θείου, παλιοί σύντροφοι από τον συνεταιρισμό, παίζουν ντόπια μουσική, τραγουδούν και πίνουν. Ενας ξάδερφος που μένει στην πόλη κάνει κι αυτός ένα πέρασμα. Ενας νεαρός φλερτάρει με την Αλίσια μέσα στη βάρκα. Που και που ακούμε και καμιά κουβέντα_ κυρίως για τις εργασίες που πρέπει να γίνουν, για τα εργαλεία που χρειάζονται για τις δουλειές. Ακούμε όμως και για τα ξωτικά της περιοχής.
Οι εικόνες της μουλιασμένης φύσης που συλλαμβάνει ο φακός του Γουίλιαμ Βέγκα αποτυπώνονται στη μνήμη, όπως επίσης το γεγονός ότι και σε αυτήν την ταινία οι σιωπές ηχούν δυνατότερα απ’ τα λόγια. Και πράγματι, να που σιγά –σιγά ,μέσα σε αυτήν την σιωπηλή αθλιότητα, σε αυτόν τον ξεχασμένο από τον Θεό τόπο, να που ακόμα και εδώ η ζωή μπορεί και πάλι να ανθίσει όπως ανθίζουν τα φυτά μέσα στις γλάστρες που θα στολίσουν την πρόσοψη της καλύβας.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: ΑΣΤΥ
------------------------------------------------------------------------------------------------
Φρανκενστάιν και Μπολσεβίκοι!
«Η καρδιά του σκύλου» («Sobachye serotse», Σοβιετική Ενωση ,1988) του Βλαντίμιρ Μπόρτκο, με τους Εβγκένι Εβστινέεφ, Βλαντίμιρ Τολοκονίκοφ, Μπόρις Πλόνικοφ.
Για πρώτη φορά βρίσκει διανομή στην Ελλάδα η ρωσική ταινία του Βλαντίμιρ Μπόρτκο που στηρίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα «Η καρδιά ενός σκύλου» του Μιχαίλ Μπουλγκάκοφ (1891- 1940). Θεωρείται μάλιστα η καλύτερη μεταφορά του έργου του ρώσου συγραφέα ,γιατί στο παρελθόν είχε ξαναγυριστεί στην Ιταλία από τον Αλμπέρτο Λατουάντα σε μια μάλλον μέτρια ταινία ,με τίτλο «Cuore di cane».
Το μυθιστόρημα που με την σειρά του φέρνει αμυδρά προς τον μύθο του τέρατος του «Φράνκενσταϊν» της Μαίρη Σέλεϊ αναφέρεται στο πρωτοποριακό πείραμα της μετατροπής ενός σκύλου σε άνθρωπο που βρίσκεται στα σχέδια ενός αριστοκρατικού, καλοπερασάκια γιατρού (Εβγκένι Εβστινέεφ), ο οποίος έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και αδιαφορεί παντελώς για την επανάσταση των Μπολσεβίκων τους οποίους και απεχθάνεται.
Οι σκηνές στις οποίες βλέπουμε τον επιστήμονα να αρνείται στην Επιτροπή Διαχείρισης Στέγασης την μείωση προσωπικού χώρου της τεράστιας κατοικίας του (που συγχρόνως φιλοξενεί και το χειρουργείο) είναι απολαυστικές μέσα στην ιλαροτραγική αλήθεια τους, ενώ το σουρεαλιστικό στοιχείο της κεντρικής ιδέας πείθει 100% και ποτέ δεν γίνεται γκροτέσκο, παρότι ο κίνδυνος να γίνει κάτι τέτοιο υπήρχε.
Ασπρόμαυρα κινηματογραφημένη ώστε να θυμίζει παλιό έργο (αν δεν είχε ήχο θα έμοιαζε με βωβό σινεμά), η αξιοπερίεργη αυτή ταινία που έχει μείνει πιστή στο πρωτότυπο κείμενο, ξεκινά με την υποκειμενική αφήγηση του αδέσποτου σκύλου ενώ περιφέρεται στους δρόμους της χιονισμένης Μόσχας μετά την Οκτωβριανή επανάσταση. Σύντομα μετατρέπεται σε καυστική πολιτική σάτιρα μιας τραυματισμένης κοινωνίας σε σύγχυση ,αν όχι σε παράνοια, στοιχεία που διακρίνει κανείς σε όλα τα έργα ενός συγγραφέα που ποτέ δεν έκρυψε τις αντιρρήσεις του για το σοβιετικό καθεστώς.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: TITANIA
--------------------------------------------------------------------------------------
Στο μυαλό του Μπομπ Μάρλεϊ
«Marley» (HΠA, 2012) ντοκιμαντέρ του Κέβιν Μακ Ντόναλντ.
Η μετά θάνατον διεύρυνση της δημοτικότητας του τζαμαϊκανού μουσικού Μπομπ Μάρλεϊ που πέθανε πολύ νέος τον Μάιο του 1981, εξακολουθεί να εντυπωσιάζει ως φαινόμενο αν κρίνει κανείς από τα 33 εκατομμύρια των οπαδών του στο facebook και το twitter μα και από τις πωλήσεις των άλμπουμ του (στοιχεία αναφέρουν ότι το «Legend» πουλά ακόμα και σήμερα περί τα 250.000 αντίτυπα ετησίως). Είναι σαφές ότι τόσο η μουσική reggae του Μπομπ Μάρλεϊ και των Wailers, όσο και η γενικότερη στάση ζωής που τήρησε ο πρώτος, γοητεύει τον νέο πολιτικοποιημένο κόσμο. Και γιατί άλλωστε να μην τον γοητεύει αφού το μόνο που πράγμα που ο Μπομπ Μάρλεϊ ευχόταν για την ανθρωπότητα ήταν κάποια στιγμή «κινέζοι, μαύροι και λευκοί να μπορούν να ζουν μαζί»; Τόσο απλό και συγχρόνως τόσο δύσκολο.
Αυτή η παγκόσμια απήχηση του θρύλου της Τζαμάικα είναι η πεμπτουσία του ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Κέβιν Μακ Ντόναλντ, γνωστός κυρίως από την επιτυχία «Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκοτίας». Το σπάνιο υλικό από τις συνεντεύξεις του Μάρλεϊ (στις οποίες τον βλέπουμε συνήθως ντυμένο με αθλητικό μπλουζάκι και φόρμα), οι μαρτυρίες συγγενών και ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά είτε ως φίλοι, είτε ως συνεργάτες (ανάμεσά τους και ο Μπάνι Γουέιλερ, ο μοναδικός επιζών από την αρχική σύνθεση των Wailers) και τα άγνωστα στοιχεία για την πολυτάραχη ζωή του πλάθουν μια πληρέστατη εικόνα αυτής της παγκόσμια απήχησης που ακόμα και σήμερα έχει. Παράλληλα φτιάχνουν το πορτρέτο ενός γνήσιου ουμανιστή, ενός ντροπαλού μιγάδα (ο πατέρας του Μάρλεί ήταν λευκός) μα και ενός ευφάνταστου εκπροσώπου της μουσικής reggae που όπως ακούμε να λέγεται στην ταινία «παίρνει τραγούδια άλλων και τα κάνει να ακούγονται καλύτερα».
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΜIKΡΟΚΟΣΜΟΣ
--------------------------------------------------------------------------------------
Ερωτευμένος με την αδελφή του
«Ανθρωποι σαν κι εμάς» («People like us», ΗΠΑ, 2012), του Αλεξ Κούρτσμαν, με τους Κρις Πάιν, Ελίζαμπεθ Μπάνκς, Μισέλ Πφάιφερ.
Νεαρός αποτυχημένος επιχειρηματίας (Κρις Πάιν) καταδιωκόμενος από την εφορία και την Ομοσπονδιακή Εταιρεία Εμπορίου, έρχεται προ εκπλήξεως όταν μαθαίνει ότι θα πρέπει να παραδώσει τα 150.000 δολάρια της κληρονομιάς του μακαρίτη μπαμπά στην ετεροθαλή αδελφή του (Ελίζαμπεθ Μπάνκς) την ύπαρξη της οποίας δεν γνώριζε ως την ημέρα της διαθήκης (όπως άλλωστε κι εκείνη δεν γνωρίζει την δική του). Την συναντά, της κρύβει το γεγονός ότι είναι αδέλφια και μαθαίνει ότι το κορίτσι δουλεύει μπαργούμαν και έχει και ένα παιδί που ανατινάζει πισίνες στο σχολείο του. Για κακή του τύχη όμως, ο αδελφός νιώθει ότι «τσιμπιέται» με την αδελφή του παρότι έχει μια εξίσου όμορφη κοπέλα που τον περιμένει (Ολίβια Γουίλιαμς).
Κι ύστερα σου λέει «άνθρωποι σαν κι εμάς». Ε όχι ρε φίλε, άνθρωποι που μόνον το παραμυθένιο Χόλιγουντ μπορεί και εφεύρει και μάλιστα μετρίως όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση. Και αν δεν υπήρχε η Μισέλ Πφάιφερ για να δώσει μια σπιρτάδα στην σάχλα της σαπουνόπερας (ως μάνα του Πάιν), ενδεχομένως να είχα φύγει κι απ’ τη μέση.
Βαθμολογία: 1
Αίθουσες: ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE ΜALLΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ STER
----------------------------------------------------------------------
ΠΡΟΒΑΛΛEΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ
«Τα πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο» («The perks of being a wallflower», ΗΠΑ, 2012) του Στίβεν Σαμπόσκι. Κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μπεστ σέλερ του Σαμπόσκι, πραγματεύεται τις περιπέτειες ενός πνευματώδους 15χρονου (Λόγκαν Λέρμαν) που προσπαθεί να ενσωματωθεί στο περιβάλλον του καινούργιου σχολίου του. Στο καστ θα βρούμε και την Εμα Γουότσον, σε μια από τις πρώτες μετά – Χάρι Πότερ κινηματογραφικές ταινίες της.
Βαθμολογία: _
Αίθουσες: ΟΠΕΡΑ - ΔΑΝΑΟΣ 2- ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ - ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS MAΡΟΥΣΙ _ VILLAGE MALL
Αναδημοσιευσα Από Βημα
molibixarti
Ζουμπουλάκης Γιάννης
Στις αίθουσες το πρώτο μέρος του προοιμίου της πασίγνωστης κινηματογραφικής τριλογίας,
Το πρώτο μέρος του προοιμίου της πασίγνωστης κινηματογραφικής αλλά και λογοτεχνικής τριλογίας ανοίγει σε πολλές αίθουσες την ώρα που επτά ακόμα ταινίες Α’ προβολής αναζητούν το κοινό τους (και μάλλον δύσκολα θα το βρουν).
Αξιολόγηση: 5:αριστούργημα, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη
«Χόμπιτ – Ένα αναπάντεχο ταξίδι» (ΗΠΑ/ Νέα Ζηλανδία, 2012) του Πίτερ Τζάκσον, με τους Μάρτιν Φρίμαν, Ιαν Μακ Κέλεν, Αντι Σέρκις, Ρίταρντ Αρμιταζ, Κέιτ Μπλάνετ, Κρίστοφερ Λι.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα του Πίτερ Τζάκσον στην κινηματογραφική αφήγηση. Όπως και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ (με τον οποίο διόλου τυχαία ο Τζάκσον συνεργάστηκε στον «Τεν Τεν»), ο άνθρωπος έχει τον παραμυθά στο αίμα του και το πρώτο μέρος του «Χόμπιτ» με υπότιτλο «Ένα αναπάντεχο ταξίδι» έρχεται σήμερα για να το επιβεβαιώσει. Για μια ακόμη φορά φυσικά, μετά τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» αλλά και τον «Κινγκ Κονγκ» (που ωστόσο ατύχησε στις αίθουσες).
Αν και προοίμιο του «Αρχοντα των δαχτυλιδιών», το «Χόμπιτ» γράφτηκε από τον συγγραφέα του πρώτου, τον Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν από το σαφώς γνωστότερό του, θρυλικό έργο - τριλογία. Το ενδιαφέρον όμως είναι, ότι από την επιτυχία του «Χόμπιτ» γεννήθηκε τελικά ο «Αρχοντας», που στην ουσία ήταν μια παραγγελία του εκδότη τού Τόλκιν!
Όπως όλα τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους, έτσι και το «Χόμπιτ» είναι η εξιστόρηση ενός φανταστικού ταξιδιού που τοποθετείται στη Μέση Γη (60 περίπου χρόνια πριν από το δραματουργικό πλαίσιο του «Αρχοντα»). Το Χόμπιτ του τίτλου είναι ο Μπίλμπο Μπάγκινς, ο μέντορας του Φρόντο στον «Αρχοντα», και τον υποδύεται ο Μάρτιν Φρίμαν, ένας πολύ καλός ηθοποιός γνωστός κυρίως από την επιτυχημένη εμφάνισή του στην τηλεοπτική σειρά «Sherlock», στον ρόλο του βοηθού του ντετέκτιβ, δρ. Τζον Γουότσον.
Το ταξίδι έχει προορισμό το «Μοναχικό Βουνό», το «σπίτι» των 13 νάνων που θα είναι τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας, μαζί με τον Μπίλμπο αλλά και τον μάγο Γκάνταλφ (Ιαν Μακ Κέλεν), την καρδιά αυτού του επικίνδυνου οδοιπορικού. Γιατί για να φτάσει εκεί, η παρέα θα πρέπει να περάσει ανάμεσα από την Σκύλλα και την Χάρυβδη, που σύμφωνα με τον κόσμο του Τόλκιν, σημαίνει επικίνδυνες τοποθεσίες και υπό την διαρκή απειλή τεράτων, είτε αυτά λέγονται Ορκ, είτε φονικοί λύκοι, είτε μάγοι ,είτε Γκόμπλινς, είτε το Γκόλουμ, το ευφυές εκείνο πλάσμα που άρεσε τόσο πολύ στους «Δυο πύργους», την δεύτερη ταινία της σειράς του «Αρχοντα» και που υποδύεται και πάλι ο Αντι Σέρκις.
Στην πραγματικότητα της ταινίας όμως, η μηχανή παίρνει μπροστά μετά την πρώτη ώρα την οποία ο Τζάκσον μάλλον σπαταλά επιδιώκοντας την γνωριμία του κοινού με τους 13 νάνους μέσα στο σπίτι του Μπίλμπο. Εκεί το φιλμ φλυαρεί χωρίς λόγο, γίνεται σχεδόν παιδικό, κάτι βέβαια που για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους είναι και το βιβλίο αφού γράφτηκε στοχεύοντας το παιδικό κοινό.
Σιγά –σιγά όμως η ταινία σκληραίνει και σε ορισμένα σημεία, αντιλαμβάνεσαι το σκοτάδι στο οποίο θέλει να περιτυλίξει την ιστορία του ο Τζάκσον. Δεν είναι καθόλου παιδική η όψη των ανθρωποφάγων τεράτων – γιγάντων που σιγοψήνουν τους νάνους για να τους καταβροχθίσουν, ούτε και βρήκα κάτι παιδικό στο κυνήγι των πεινασμένων λύκων του εφιαλτικού μονόχειρα Σμάουγκ που θυμίζει κάτι ανάμεσα στον Νοσφεράτου του Μαξ Σρεκ και το Τέρας του Φράνκενσταϊν (και λίγα λέω).
Προσωπικά το κινηματογραφικό highlight της ταινίας το είδα στην μονομαχία των Πέτρινων Γιγάντων, μια καταπληκτική σκηνή, ενδεχομένως και ανθολογίας στον κινηματογράφο του φανταστικού, που μου θύμισε αρκετά την σκηνή με τα δέντρα στους «Δύο πύργους». Ωστόσο, για την μεγάλη «συνάντηση» της ταινίας θα πρέπει να κάνετε υπομονή μέχρι το τέλος για το τετ- α –τετ του Μπίλμπο με το Γκόλουμ. Εκεί από όπου στην πραγματικότητα αρχίζει ο μύθος του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών».
Όπως και να’χει και παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου, έχω ήδη πολλή περιέργεια να δω την εξέλιξη που θα έχει αυτή η ιστορία στο δεύτερο (τουλάχιστον) μέρος της, «The desolation od Smaug» που θα διανεμηθεί του χρόνου (θα ακολουθήσει και μία τρίτη ταινία το 2014). Και αυτό, υποθέτω ότι είναι μια επιτυχία του «Χόμπιτ».
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΟΝ - VILLAGE MALL - VILLAGE PENTH - VILLAGE ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ - VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER IΛION - ODEON OΠΕPA – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - AΕΛΛΩ - ΝΑΝΑ - ΦΟΙΒΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ - ΚΗΦΙΣΙΑ – TPIA ΑΣΤΕΡΙΑ - ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ -ΑΤΤΑΛΟΣ Ν.ΣΜΥΡΝΗ - ΣΙΝΕΑΚ ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS - STER - ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
Η επανάσταση του υπερφυσικού μπεμπέ
«Teddy bear» (Δανία, 2012) του Μαντς Ματίεσεν, με τους Κιμ Κολντ, Ελσμπεθ Στέεντοφτ, Λαμάιπορν Χόουγκαρντ
Αρκετά καθυστερημένα, κοντά στα 38 του πλέον, ο Ντένις, ένας θεόρατος δανός bodybuilder με καρδιά μάλαμα και έμφυτη ευγένεια, αποφασίζει _επιτέλους_ να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιάς του. Σε όλη του την ζωή αυτό το άκακο θεριό, ένα ανθρώπινο βουνό που όσο απειλητικό δείχνει άλλο τόσο ούτε μύγα δεν είναι ικανό να πειράξει, καταπιέζεται από την υπερπροστατευτική, μικροσκοπική μητέρα του με την οποία ακόμα συγκατοικεί. Ηρθε όμως η ώρα των τελικών εξετάσεων και της επανάστασης για τον υπερφυσικό μπεμπέ. Και αυτό θα σημάνει ένα ταξίδι στην μακρινή Ταϊλάνδη, όπου ποιος ξέρει, ακόμα και ο έρωτας μπορεί να χτυπήσει την πόρτα σου… Κι άσε την γριά να γκρινιάζει.
Βασισμένο στην μικρού μήκους ταινία «Dennis» παραγωγής 2007, επίσης του Μαντς Ματίεσεν και πάλι με πρωταγωνιστή τον πρώην τερματοφύλακα νυν bodybuilder Κιμ Κολντ, το «Teddy bear» καλλιεργεί με έξυπνο τρόπο την ιδέα ότι στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής τα λίγα λόγια και οι πολλές πράξεις αποτελούν την σωστότερη μέθοδο. Γιατί όσο λιγότερο ο Ντένις μιλά, τόσο πιο τελειωμένες δείχνουν οι αποφάσεις του. Οσο λιγότερο μιλά τόσο πιο ουσιαστικός δείχνει σε αυτήν την εξίσου ουσιαστική ταινία με την τεράστια καρδιά _στο μέγεθος του κεντρικού ήρωά της.
Είναι αδύνατον να μην αγαπήσεις αυτήν την δροσερή έκπληξη από την Δανία, που ποτέ δεν παρατραβά το σχοινί αλλά και ποτέ δεν κάνει ιδιαίτερα χατίρια στον θεατή. Σύντομη, λιτή και περιεκτική, είναι ένα από τα πιο αισιόδοξα και φρέσκα έργα που έχω δει τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Διόλου τυχαία πριν από λίγο καιρό απέσπασε το βραβείο κοινού στο τελευταίο φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας Cosmote (είχε προηγηθεί και ένα βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Sundance).
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: GAZARTE
--------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Φρανσουά Οζόν έγινε …Φρανσουά Τριφό
«Το αγόρι στο τελευταίο θρανίο» («Dans la maison», Γαλλία, 2012) του Φρανσουά Οζόν, με τους Φαμπρίς Λουκινί, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Εμανουέλ Σενιέ, Ντενί ΜΙνοσέ
Για να γίνεις καλός συγγραφέας θα πρέπει κατ’ αρχάς να γίνεις καλός παρατηρητής_ ή για τη ακρίβεια, ακόμα καλύτερος κατάσκοπος. Παλιά η ιδέα, τα παραδείγματα αρκετά, με πιο χαρακτηριστικό, ίσως, του Τρούμαν Καπότε που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο για να γράψει το «Εν ψυχρω». Στην τελευταία ταινία του ο Φρανσουά Οζόν, το τρομερό παιδί του γαλλικού κινηματογράφου («8 γυναίκες», «Potiche») βάζει κάτω από το μικροσκόπιο έναν πανέξυπνο 16χρονο μαθητή, του οποίου το συγγραφικό ταλέντο ανθίζει από την στιγμή που για την συγγραφή μιας σχολικής εργασίας, αρχίζει να αντλεί πληροφορίες από την ζωή της οικογένειας του καλύτερού του φίλου.
«Συνένοχος στο έγκλημα» ο καθηγητής του (Φαμπρίς Λουκινί), ο οποίος δίνει όλη την προσοχή του στο παιδί. Ο μικρός γράφει για αυτά που βλέπει στο σπίτι, ο δάσκαλος τα μοιράζεται με τη… γκαλερίστα γυναίκα του (Kριστίν Σκοτ Τόμας). Ο γυμνασιάρχης παρατηρεί την στενή σχέση τους και η ερώτησή του προς τον καθηγητή είναι καίρια: «Τι είναι αυτό το αγόρι για σένα; Μαύρο πρόβατο ή χαμένος αμνός;» Μέσω του μικρού, άλλωστε, ο ίδιος ο καθηγητής θα βγει από την μούχλα και την ανία στην οποία νιώθει εγκλωβισμένος επί χρόνια. «Κράτα διαρκώς σε αγωνία τον αναγνώστη» συμβουλεύει τον μαθητή του. «Πώς θα λύσεις τα προβλήματα του ήρωα; Τι θα του συμβεί; Όλοι σ’ αυτά τα ερωτήματα δουλεύουν – Ντοστογιέφσκι, Ομηρος, Φλομπέρ.» Η σχέση του παιδιού με τον καθηγητή είναι η καρδιά της ιστορίας και ο Οζόν την χειρίζεται με ειλικρινή ευαισθησία και τρυφερότητα.
Μόνο που όταν η φαντασία μπλέκει με την πραγματικότητα, τα πράγματα μπορεί και να βραχυκυκλώσουν, κάτι που όντως θα συμβεί με κίνδυνο δάσκαλος και μαθητής να χάσουν κάπου τον εαυτό τους και να βρουν τον μπελά τους. Ιδίως όταν μπλέκουν γυναίκες στην μέση, όπως η μητέρα (Εμανουέλ Σενιέ) του φίλου του μαθητή αλλά και η σύζυγος του καθηγητή του που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.
Ο Οζόν προσέχει ώστε να μην ξεχειλώσει ποτέ τις καταστάσεις και να οδηγήσει την ταινία σε μπανάλ ακρότητες. Αντιθέτως κτίζει με ήρεμα βήματα το δικό του παιχνιδιάρικο «Θεώρημα» και την ίδια στιγμή θυμάται το ανάλαφρο στιλ των αισθηματικών κομεντί του Φρανσουά Τριφό όπου η off αφήγηση (που και εδώ κυριαρχεί) ανέκαθεν έπαιζε μεγάλο ρόλο.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΙΝΤΕΑΛ - ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΑΒΑΝΑ - ΔΙΑΝΑ
------------------------------------------------------------------------------------------------
Τοπίο στην ομίχλη
«Εγκλημα στη λίμνη» («La sirga», Κολομβία/ Γαλλία/ Μεξικό, 2012) του Γουίλιαμ Βέγκα, με τους Γιόγκις Αριας, Χούλιο Σεζάρ Ρόμπλε, Νταβίντ Γκουάκας.
Πολύ κοντά στο ύφος του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ, το «Εγκλημα στη λίμνη», πρώτη κινηματογραφική ταινία του γεννημένου στην Καλιφόρνια κολομβιανού σκηνοθέτη Γουίλιαμ Βέγκα, εξετάζει την ζωή μοναχικών ανθρώπων σε μια απομακρυσμένη περιοχή των Ανδεων. Σε κάποιο ετοιμόρροπο hostel λοιπόν που θυμίζει περισσότερο καλύβα, θα βρει κατάλυμα ένα κορίτσι, η Αλίσια (Γιόγκις Αρίας), της οποίας το χωριό κάηκε, αποτέλεσμα των ένοπλων συγκρούσεων που μαστίζουν επί χρόνια το ύπαιθρο της Κολομβίας. Ιδιοκτήτης είναι ο θείος της, ένας σιωπηλός, αγέλαστος άνθρωπος ο οποίος θέλει να εκτρέφει πέστροφες.
Βροχή, συννεφιά και ομίχλη. Μελαγχολία και ησυχία. Μέσα στο καλύβι βλέπουμε ανιψιά και θείο να αλλάζουν ρούχα, να πλένονται, να μαγειρεύουν και να τρώνε. Να κοιμούνται. Ανθρωποι έρχονται και φεύγουν. Οι φίλοι του θείου, παλιοί σύντροφοι από τον συνεταιρισμό, παίζουν ντόπια μουσική, τραγουδούν και πίνουν. Ενας ξάδερφος που μένει στην πόλη κάνει κι αυτός ένα πέρασμα. Ενας νεαρός φλερτάρει με την Αλίσια μέσα στη βάρκα. Που και που ακούμε και καμιά κουβέντα_ κυρίως για τις εργασίες που πρέπει να γίνουν, για τα εργαλεία που χρειάζονται για τις δουλειές. Ακούμε όμως και για τα ξωτικά της περιοχής.
Οι εικόνες της μουλιασμένης φύσης που συλλαμβάνει ο φακός του Γουίλιαμ Βέγκα αποτυπώνονται στη μνήμη, όπως επίσης το γεγονός ότι και σε αυτήν την ταινία οι σιωπές ηχούν δυνατότερα απ’ τα λόγια. Και πράγματι, να που σιγά –σιγά ,μέσα σε αυτήν την σιωπηλή αθλιότητα, σε αυτόν τον ξεχασμένο από τον Θεό τόπο, να που ακόμα και εδώ η ζωή μπορεί και πάλι να ανθίσει όπως ανθίζουν τα φυτά μέσα στις γλάστρες που θα στολίσουν την πρόσοψη της καλύβας.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: ΑΣΤΥ
------------------------------------------------------------------------------------------------
Φρανκενστάιν και Μπολσεβίκοι!
«Η καρδιά του σκύλου» («Sobachye serotse», Σοβιετική Ενωση ,1988) του Βλαντίμιρ Μπόρτκο, με τους Εβγκένι Εβστινέεφ, Βλαντίμιρ Τολοκονίκοφ, Μπόρις Πλόνικοφ.
Για πρώτη φορά βρίσκει διανομή στην Ελλάδα η ρωσική ταινία του Βλαντίμιρ Μπόρτκο που στηρίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα «Η καρδιά ενός σκύλου» του Μιχαίλ Μπουλγκάκοφ (1891- 1940). Θεωρείται μάλιστα η καλύτερη μεταφορά του έργου του ρώσου συγραφέα ,γιατί στο παρελθόν είχε ξαναγυριστεί στην Ιταλία από τον Αλμπέρτο Λατουάντα σε μια μάλλον μέτρια ταινία ,με τίτλο «Cuore di cane».
Το μυθιστόρημα που με την σειρά του φέρνει αμυδρά προς τον μύθο του τέρατος του «Φράνκενσταϊν» της Μαίρη Σέλεϊ αναφέρεται στο πρωτοποριακό πείραμα της μετατροπής ενός σκύλου σε άνθρωπο που βρίσκεται στα σχέδια ενός αριστοκρατικού, καλοπερασάκια γιατρού (Εβγκένι Εβστινέεφ), ο οποίος έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και αδιαφορεί παντελώς για την επανάσταση των Μπολσεβίκων τους οποίους και απεχθάνεται.
Οι σκηνές στις οποίες βλέπουμε τον επιστήμονα να αρνείται στην Επιτροπή Διαχείρισης Στέγασης την μείωση προσωπικού χώρου της τεράστιας κατοικίας του (που συγχρόνως φιλοξενεί και το χειρουργείο) είναι απολαυστικές μέσα στην ιλαροτραγική αλήθεια τους, ενώ το σουρεαλιστικό στοιχείο της κεντρικής ιδέας πείθει 100% και ποτέ δεν γίνεται γκροτέσκο, παρότι ο κίνδυνος να γίνει κάτι τέτοιο υπήρχε.
Ασπρόμαυρα κινηματογραφημένη ώστε να θυμίζει παλιό έργο (αν δεν είχε ήχο θα έμοιαζε με βωβό σινεμά), η αξιοπερίεργη αυτή ταινία που έχει μείνει πιστή στο πρωτότυπο κείμενο, ξεκινά με την υποκειμενική αφήγηση του αδέσποτου σκύλου ενώ περιφέρεται στους δρόμους της χιονισμένης Μόσχας μετά την Οκτωβριανή επανάσταση. Σύντομα μετατρέπεται σε καυστική πολιτική σάτιρα μιας τραυματισμένης κοινωνίας σε σύγχυση ,αν όχι σε παράνοια, στοιχεία που διακρίνει κανείς σε όλα τα έργα ενός συγγραφέα που ποτέ δεν έκρυψε τις αντιρρήσεις του για το σοβιετικό καθεστώς.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: TITANIA
--------------------------------------------------------------------------------------
Στο μυαλό του Μπομπ Μάρλεϊ
«Marley» (HΠA, 2012) ντοκιμαντέρ του Κέβιν Μακ Ντόναλντ.
Η μετά θάνατον διεύρυνση της δημοτικότητας του τζαμαϊκανού μουσικού Μπομπ Μάρλεϊ που πέθανε πολύ νέος τον Μάιο του 1981, εξακολουθεί να εντυπωσιάζει ως φαινόμενο αν κρίνει κανείς από τα 33 εκατομμύρια των οπαδών του στο facebook και το twitter μα και από τις πωλήσεις των άλμπουμ του (στοιχεία αναφέρουν ότι το «Legend» πουλά ακόμα και σήμερα περί τα 250.000 αντίτυπα ετησίως). Είναι σαφές ότι τόσο η μουσική reggae του Μπομπ Μάρλεϊ και των Wailers, όσο και η γενικότερη στάση ζωής που τήρησε ο πρώτος, γοητεύει τον νέο πολιτικοποιημένο κόσμο. Και γιατί άλλωστε να μην τον γοητεύει αφού το μόνο που πράγμα που ο Μπομπ Μάρλεϊ ευχόταν για την ανθρωπότητα ήταν κάποια στιγμή «κινέζοι, μαύροι και λευκοί να μπορούν να ζουν μαζί»; Τόσο απλό και συγχρόνως τόσο δύσκολο.
Αυτή η παγκόσμια απήχηση του θρύλου της Τζαμάικα είναι η πεμπτουσία του ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Κέβιν Μακ Ντόναλντ, γνωστός κυρίως από την επιτυχία «Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκοτίας». Το σπάνιο υλικό από τις συνεντεύξεις του Μάρλεϊ (στις οποίες τον βλέπουμε συνήθως ντυμένο με αθλητικό μπλουζάκι και φόρμα), οι μαρτυρίες συγγενών και ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά είτε ως φίλοι, είτε ως συνεργάτες (ανάμεσά τους και ο Μπάνι Γουέιλερ, ο μοναδικός επιζών από την αρχική σύνθεση των Wailers) και τα άγνωστα στοιχεία για την πολυτάραχη ζωή του πλάθουν μια πληρέστατη εικόνα αυτής της παγκόσμια απήχησης που ακόμα και σήμερα έχει. Παράλληλα φτιάχνουν το πορτρέτο ενός γνήσιου ουμανιστή, ενός ντροπαλού μιγάδα (ο πατέρας του Μάρλεί ήταν λευκός) μα και ενός ευφάνταστου εκπροσώπου της μουσικής reggae που όπως ακούμε να λέγεται στην ταινία «παίρνει τραγούδια άλλων και τα κάνει να ακούγονται καλύτερα».
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΜIKΡΟΚΟΣΜΟΣ
--------------------------------------------------------------------------------------
Ερωτευμένος με την αδελφή του
«Ανθρωποι σαν κι εμάς» («People like us», ΗΠΑ, 2012), του Αλεξ Κούρτσμαν, με τους Κρις Πάιν, Ελίζαμπεθ Μπάνκς, Μισέλ Πφάιφερ.
Νεαρός αποτυχημένος επιχειρηματίας (Κρις Πάιν) καταδιωκόμενος από την εφορία και την Ομοσπονδιακή Εταιρεία Εμπορίου, έρχεται προ εκπλήξεως όταν μαθαίνει ότι θα πρέπει να παραδώσει τα 150.000 δολάρια της κληρονομιάς του μακαρίτη μπαμπά στην ετεροθαλή αδελφή του (Ελίζαμπεθ Μπάνκς) την ύπαρξη της οποίας δεν γνώριζε ως την ημέρα της διαθήκης (όπως άλλωστε κι εκείνη δεν γνωρίζει την δική του). Την συναντά, της κρύβει το γεγονός ότι είναι αδέλφια και μαθαίνει ότι το κορίτσι δουλεύει μπαργούμαν και έχει και ένα παιδί που ανατινάζει πισίνες στο σχολείο του. Για κακή του τύχη όμως, ο αδελφός νιώθει ότι «τσιμπιέται» με την αδελφή του παρότι έχει μια εξίσου όμορφη κοπέλα που τον περιμένει (Ολίβια Γουίλιαμς).
Κι ύστερα σου λέει «άνθρωποι σαν κι εμάς». Ε όχι ρε φίλε, άνθρωποι που μόνον το παραμυθένιο Χόλιγουντ μπορεί και εφεύρει και μάλιστα μετρίως όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση. Και αν δεν υπήρχε η Μισέλ Πφάιφερ για να δώσει μια σπιρτάδα στην σάχλα της σαπουνόπερας (ως μάνα του Πάιν), ενδεχομένως να είχα φύγει κι απ’ τη μέση.
Βαθμολογία: 1
Αίθουσες: ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE ΜALLΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ STER
----------------------------------------------------------------------
ΠΡΟΒΑΛΛEΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ
«Τα πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο» («The perks of being a wallflower», ΗΠΑ, 2012) του Στίβεν Σαμπόσκι. Κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μπεστ σέλερ του Σαμπόσκι, πραγματεύεται τις περιπέτειες ενός πνευματώδους 15χρονου (Λόγκαν Λέρμαν) που προσπαθεί να ενσωματωθεί στο περιβάλλον του καινούργιου σχολίου του. Στο καστ θα βρούμε και την Εμα Γουότσον, σε μια από τις πρώτες μετά – Χάρι Πότερ κινηματογραφικές ταινίες της.
Βαθμολογία: _
Αίθουσες: ΟΠΕΡΑ - ΔΑΝΑΟΣ 2- ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ - ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS MAΡΟΥΣΙ _ VILLAGE MALL
Αναδημοσιευσα Από Βημα
molibixarti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συνεδριάζει με άδειες καρέκλες ο Δήμος Ξάνθης…
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γενική πρόγνωση καιρού για Πέμπτη 13/12/2012
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
