2012-12-16 18:59:02
του Κωνσταντίνου Γκαντάτσιου
Δοκίμασε αυτά τα Χριστούγεννα να βρεις μέσα σου το άδολο παιδί που πίστευε στον Αι Βασίλη και αμέριμνο περίμενε τα δώρα κουλουριασμένο στην μητρική αγκαλιά Ακούω πολλά κάθε μέρα, κάποια τα συγκρατώ για λίγο, άλλα τα απορρίπτω ασχολίαστα, λίγα από αυτά με γδέρνουν και μ’ αγγίζουν. Αυτά που πονούν, αυτά κρατώ. Δεν ξέρω γιατί όλοι φοβούνται τον πόνο. Ναι, όλοι. Φοβούνται μην έρθει στο κατώφλι τους αυτό που βλέπουν στον διπλανό τους. Όλοι φοβούνται. «Αντιδρούν»; Ναι, πάντα. Ενστικτωδώς όπως όλα τα θηλαστικά όταν βρέχονται, όταν πεινούν, όταν απειλούνται και κινδυνεύουν.
Αλήθεια σας πέρασε από το μυαλό πως θα είναι άραγε τα φετινά Χριστούγεννα; Σίγουρα όχι όπως τα περυσινά. Θυμάστε παλιά, λαμπιόνια, παραστάσεις, φιέστες. Ένα σωρό ανούσια, ξένα και περιττά πράγματα στοιβαγμένα για λίγες μέρες μέσα μας και γύρω μας. Έτσι γινόταν, μόνο και μόνο για να πούμε ότι περάσαμε καλά τις γιορτές. Τετριμμένα ρεβεγιόν, ρηχές κουβέντες, άσχετες παρέες με ζωγραφιστά χαμόγελα μόνο για το φαίνεσθε.
Τέλειωναν οι γιορτές και όλοι το χαμε παρατηρήσει και μονολογούσαμε «μα πότε πέρασαν κι αυτές»; Και αισθανόμασταν όλοι μας πιο άδειοι με γεμάτα στομάχια, με περιττά δώρα και κιλά, με γεμάτους κάδους και κούφια καρδιά. Μια καρδιά κρύα, νωχελική, αργοκίνητη και παχυλή. Μα τι έφταιγε άραγε; Πιθανόν η ευημερία πολλών χρόνων να εξέθρεψε, χωρίς να το καταλάβουμε, την αδιαφορία.
Γυρνούσαμε σπίτι τρέχοντας, ξέροντας πως θα χουμε φαγητό έτοιμο, της ημέρας, γιατί το παλιό πάντα το πετούσαμε, ούτε καν στα ζωάκια της γειτονιάς δεν το δίναμε. Γέμιζαν οι κάδοι και οι άνθρωποι άδειαζαν. Διαπληκτιζόμασταν εύκολα για το αν το φαγητό είχε λιγότερο αλάτι, αν είχε παραπανίσιο λάδι, ή αν ήθελε περισσότερο ψήσιμο. Είχαμε γεμίσει τα συνταγολόγιά μας με εξωτικά φαγητά με δυσεύρετα υλικά από άλλους τόπους. Και τι μ’ αυτό; Κι όμως ακόμη και τότε κάποιοι πεινούσαν απλώς δεν τους βλέπαμε. Μέσα στην θολούρα του γεμάτου στομαχιού και της ευημερίας τους προσπερνούσαμε σφυρίζοντας αδιάφορα.
Τώρα βλέπεις ανθρώπους να βάζουν για στρωσίδια χαρτόκουτες και να πλησιάζουν άφοβα πλέον τον κάδο για να ικανοποιήσουν την πείνα τους. Ο αγριωπός, ο ρακένδυτος, ο ντυμένος με κουρέλια είναι πια παρελθόν, την θέση του πήρε ο γείτονας σου, ο συνάδελφος, ο φίλος. Εκεί ίσως να μας ακουμπά η πρώτη έγνοια και ό φόβος. Αλλά δεν πρέπει να σκεφτείς και να δράσεις επειδή φοβάσαι μήπως έρθει η σειρά σου. Όχι. Θα το κάνεις από αγάπη και με αγάπη, άδολη, ειλικρινή, απρόβλεπτη και προπάντων αθόρυβη. Έτσι πρέπει τώρα. Επιβάλλεται.
Τώρα πια ξέρεις, δεν είναι καιρός να λέμε μεγάλες κουβέντες στα καφενεία. Τα λόγια από πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άμβωνες φτώχυναν συνειδήσεις, εκπαίδευσαν άνεργους, πάγωσαν και νέκρωσαν καρδιές. Όχι άλλα λόγια, όλοι χόρτασαν από ξύλινα λόγια στεγνά από πράξεις και βίωμα αγάπης. Την λύπη στην αιχμαλωσία της φτώχειας του διπλανού ας δοκιμάσουμε να την κάνουμε δική μας. Τον πόνο και την αγωνία του ξένου να τον μετριάσουμε με δικό μας αγώνα και μέριμνα. Χωρίς να το διαλαλούμε. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας για πρώτη φορά να λειτουργήσει μόνο με την καρδιά χωρίς υστερόβουλες ανταποδώσεις.
Γνωρίζουμε καλά πως θα ‘ρθουν κι άλλες δύσκολες μέρες, οι κρατούντες το βλέπεις αδυνατούν, υστερούν σε κοινή λογική και στοιχειώδη ανθρωπιά. Δεν έχει σημασία, ούτε της ώρας είναι. Εσύ πάψε πια να κοιτάς το πρόβλημα ατομικά, μη λες εγώ την γλίτωσα.
Ας διαλέξουμε μια συλλογική μορφή δράσης, σαν είμαστε ένα σώμα που κρυώνει, μια κοιλιά που πεινά, ένα μυαλό που αγχώνεται και αγανακτεί. Ξέρω, χρήματα δεν έχουμε, φαγητό φροντίζουμε πια να μη μας περισσεύει. Αλλά βοήθεια δεν είναι μόνο ένα ζεστό πιάτο φαί ή ένα καθαρό καινούριο ρούχο, αλλά και μια καλή κουβέντα, μια γλυκιά προτροπή, μια καλημέρα. Μην μου πεις πως ούτε αυτό δεν το χεις;
Η αγάπη πάντα βρίσκει τρόπους να δράσει. Θα εκπλαγείς όταν γύρω σου θα συναντήσεις μικρούς και άσημους να δουλεύουν αθόρυβα και να σκαρφίζονται αγγελικές πράξεις με πενιχρά μέσα. Αυτοί γεύονται Χριστούγεννα.
Δοκίμασε αυτά τα Χριστούγεννα να βρεις μέσα σου το άδολο παιδί που πίστευε στον Αι Βασίλη και αμέριμνο περίμενε τα δώρα κουλουριασμένο στην μητρική αγκαλιά.
Κάντο σαν ναι το τελευταίο δώρο Χριστουγέννων που θα πάρεις εσύ… και θα δώσεις στον διπλανό σου. Αλλά τουλάχιστον κάντο cretalive.gr
Δοκίμασε αυτά τα Χριστούγεννα να βρεις μέσα σου το άδολο παιδί που πίστευε στον Αι Βασίλη και αμέριμνο περίμενε τα δώρα κουλουριασμένο στην μητρική αγκαλιά Ακούω πολλά κάθε μέρα, κάποια τα συγκρατώ για λίγο, άλλα τα απορρίπτω ασχολίαστα, λίγα από αυτά με γδέρνουν και μ’ αγγίζουν. Αυτά που πονούν, αυτά κρατώ. Δεν ξέρω γιατί όλοι φοβούνται τον πόνο. Ναι, όλοι. Φοβούνται μην έρθει στο κατώφλι τους αυτό που βλέπουν στον διπλανό τους. Όλοι φοβούνται. «Αντιδρούν»; Ναι, πάντα. Ενστικτωδώς όπως όλα τα θηλαστικά όταν βρέχονται, όταν πεινούν, όταν απειλούνται και κινδυνεύουν.
Αλήθεια σας πέρασε από το μυαλό πως θα είναι άραγε τα φετινά Χριστούγεννα; Σίγουρα όχι όπως τα περυσινά. Θυμάστε παλιά, λαμπιόνια, παραστάσεις, φιέστες. Ένα σωρό ανούσια, ξένα και περιττά πράγματα στοιβαγμένα για λίγες μέρες μέσα μας και γύρω μας. Έτσι γινόταν, μόνο και μόνο για να πούμε ότι περάσαμε καλά τις γιορτές. Τετριμμένα ρεβεγιόν, ρηχές κουβέντες, άσχετες παρέες με ζωγραφιστά χαμόγελα μόνο για το φαίνεσθε.
Τέλειωναν οι γιορτές και όλοι το χαμε παρατηρήσει και μονολογούσαμε «μα πότε πέρασαν κι αυτές»; Και αισθανόμασταν όλοι μας πιο άδειοι με γεμάτα στομάχια, με περιττά δώρα και κιλά, με γεμάτους κάδους και κούφια καρδιά. Μια καρδιά κρύα, νωχελική, αργοκίνητη και παχυλή. Μα τι έφταιγε άραγε; Πιθανόν η ευημερία πολλών χρόνων να εξέθρεψε, χωρίς να το καταλάβουμε, την αδιαφορία.
Γυρνούσαμε σπίτι τρέχοντας, ξέροντας πως θα χουμε φαγητό έτοιμο, της ημέρας, γιατί το παλιό πάντα το πετούσαμε, ούτε καν στα ζωάκια της γειτονιάς δεν το δίναμε. Γέμιζαν οι κάδοι και οι άνθρωποι άδειαζαν. Διαπληκτιζόμασταν εύκολα για το αν το φαγητό είχε λιγότερο αλάτι, αν είχε παραπανίσιο λάδι, ή αν ήθελε περισσότερο ψήσιμο. Είχαμε γεμίσει τα συνταγολόγιά μας με εξωτικά φαγητά με δυσεύρετα υλικά από άλλους τόπους. Και τι μ’ αυτό; Κι όμως ακόμη και τότε κάποιοι πεινούσαν απλώς δεν τους βλέπαμε. Μέσα στην θολούρα του γεμάτου στομαχιού και της ευημερίας τους προσπερνούσαμε σφυρίζοντας αδιάφορα.
Τώρα βλέπεις ανθρώπους να βάζουν για στρωσίδια χαρτόκουτες και να πλησιάζουν άφοβα πλέον τον κάδο για να ικανοποιήσουν την πείνα τους. Ο αγριωπός, ο ρακένδυτος, ο ντυμένος με κουρέλια είναι πια παρελθόν, την θέση του πήρε ο γείτονας σου, ο συνάδελφος, ο φίλος. Εκεί ίσως να μας ακουμπά η πρώτη έγνοια και ό φόβος. Αλλά δεν πρέπει να σκεφτείς και να δράσεις επειδή φοβάσαι μήπως έρθει η σειρά σου. Όχι. Θα το κάνεις από αγάπη και με αγάπη, άδολη, ειλικρινή, απρόβλεπτη και προπάντων αθόρυβη. Έτσι πρέπει τώρα. Επιβάλλεται.
Τώρα πια ξέρεις, δεν είναι καιρός να λέμε μεγάλες κουβέντες στα καφενεία. Τα λόγια από πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άμβωνες φτώχυναν συνειδήσεις, εκπαίδευσαν άνεργους, πάγωσαν και νέκρωσαν καρδιές. Όχι άλλα λόγια, όλοι χόρτασαν από ξύλινα λόγια στεγνά από πράξεις και βίωμα αγάπης. Την λύπη στην αιχμαλωσία της φτώχειας του διπλανού ας δοκιμάσουμε να την κάνουμε δική μας. Τον πόνο και την αγωνία του ξένου να τον μετριάσουμε με δικό μας αγώνα και μέριμνα. Χωρίς να το διαλαλούμε. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας για πρώτη φορά να λειτουργήσει μόνο με την καρδιά χωρίς υστερόβουλες ανταποδώσεις.
Γνωρίζουμε καλά πως θα ‘ρθουν κι άλλες δύσκολες μέρες, οι κρατούντες το βλέπεις αδυνατούν, υστερούν σε κοινή λογική και στοιχειώδη ανθρωπιά. Δεν έχει σημασία, ούτε της ώρας είναι. Εσύ πάψε πια να κοιτάς το πρόβλημα ατομικά, μη λες εγώ την γλίτωσα.
Ας διαλέξουμε μια συλλογική μορφή δράσης, σαν είμαστε ένα σώμα που κρυώνει, μια κοιλιά που πεινά, ένα μυαλό που αγχώνεται και αγανακτεί. Ξέρω, χρήματα δεν έχουμε, φαγητό φροντίζουμε πια να μη μας περισσεύει. Αλλά βοήθεια δεν είναι μόνο ένα ζεστό πιάτο φαί ή ένα καθαρό καινούριο ρούχο, αλλά και μια καλή κουβέντα, μια γλυκιά προτροπή, μια καλημέρα. Μην μου πεις πως ούτε αυτό δεν το χεις;
Η αγάπη πάντα βρίσκει τρόπους να δράσει. Θα εκπλαγείς όταν γύρω σου θα συναντήσεις μικρούς και άσημους να δουλεύουν αθόρυβα και να σκαρφίζονται αγγελικές πράξεις με πενιχρά μέσα. Αυτοί γεύονται Χριστούγεννα.
Δοκίμασε αυτά τα Χριστούγεννα να βρεις μέσα σου το άδολο παιδί που πίστευε στον Αι Βασίλη και αμέριμνο περίμενε τα δώρα κουλουριασμένο στην μητρική αγκαλιά.
Κάντο σαν ναι το τελευταίο δώρο Χριστουγέννων που θα πάρεις εσύ… και θα δώσεις στον διπλανό σου. Αλλά τουλάχιστον κάντο cretalive.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΩΡΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ... ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ 3-0 ΣΕΤ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποιοι είναι οι πρώτοι που θα πάρουν από τη δόση;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
