2012-12-17 12:31:09
Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικές ημέρες, όταν ο Olli Rehn, με ένα άρθρο του που δημοσιεύθηκε στους Financial Times, υποστήριξε ότι "Η Ευρώπη πρέπει να κρατήσει πορεία λιτότητας". Το άρθρο, όπως και τα επιχειρήματα που ανέπτυξε ο Ο. Rehn, δέχθηκαν έντονη κριτική και έδωσαν την αφορμή για να ξεκινήσει ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων διάλογος για την ευρωπαϊκή οικονομία, τη δημοσιονομική προσαρμογή και τη λιτότητα.
Στον αντίλογο βρίσκεται ένας… Γερμανός: ο Andrew Watt, αντιπρόεδρος του γερμανικού Ινστιτούτου Μακροοικονομικής Πολιτικής (ΙΜΚ), ο οποίος ζητά μετ’ επιτάσεως επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Οι δύο πλευρές ανταλλάσουν επιστολές που δημοσιεύονται στους Financial Times και αντικατοπτρίζουν την έντονη διάσταση απόψεων ακόμη και στα πιο ισχυρά κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη.
Επιστολή Andrew Watt
Κύριοι, ο Olli Rehn, επίτροπος της Ε.Ε. για οικονομικά και νομισματικά θέματα και για το ευρώ, υπερασπίζεται τις πολιτικές λιτότητας που η Ε.Ε
. επιβάλλει στα κράτη-μέλη (Olli Rehn: Η Ευρώπη πρέπει να κρατήσει πορεία λιτότητας). Βλέπει φως στο τέλος του τούνελ. Ενώ πράγματι υπήρξαν κάποιες θετικές ενδείξεις πρόσφατα, τα επιχειρήματά του δεν αντέχουν τον εξονυχιστικό έλεγχο. Θα επισημάνω μόνο δύο σημεία ως προς τη λιτότητα και την εξισορρόπηση στο θέμα του ανταγωνισμού.
Η ευρωπαϊκή οικονομία ανέκαμπτε σε μεγάλο βαθμό στα τέλη του 2009 και το 2010. Υπήρχε φως και όχι μόνο στο τέλος του τούνελ. Βυθίστηκε, όμως, και πάλι στην ύφεση το 2011 και το 2012. Εάν η αιτία δεν είναι η πανευρωπαϊκή στροφή στη λιτότητα στις αρχές του 2011, τότε πώς το εξηγεί αυτό ο κ. Rehn;
Δεν το εξηγεί. Απλώς το αγνοεί. Στα τέλη του 2011, η Κομισιόν προέβλεψε ότι το 2012 θα είναι δύσκολο, αλλά το 2013 ισχυρό. Τώρα προβλέπει ακριβώς τα ίδια για το 2013 και για το 2014. Βλέπει πάντα φως στο τέλος του τούνελ.
Προσομοιώσεις που έγιναν από τις ECLM/IMK/OFCE δείχνουν ότι η ανάπτυξη και η απασχόληση θα βρίσκονταν σε υψηλότερα επίπεδα εάν η προσαρμογή δεν ήταν τόσο έντονη και είχε αναβληθεί μέχρις ότου ισχυροποιηθεί η οικονομία. Ο λόγος είναι απλός: όσο μεγαλύτερο είναι το κενό στην παραγωγή τόσο μεγαλύτεροι είναι οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές.
Ο κ. Rehn επικαλείται με "ανειλικρίνεια" τον Κέινς -ο οποίος υποστήριζε ότι η προσαρμογή θα πρέπει να εφαρμόζεται σε χώρες με πλεόνασμα και όχι σε ελλειμματικές οικονομίες- και υποστηρίζει ότι οι επεκτατικές πολιτικές για την ενίσχυση της ζήτησης στη Γερμανία δεν θα συμβάλουν καθόλου στην προσαρμογή του Νότου. Δεν είχα τη δυνατότητα να δω και να επιβεβαιώσω τους υπολογισμούς του, το μήνυμα αυτό όμως προκαλεί δυσπιστία. Η Γερμανία αντιστοιχεί στο 10% των εξαγωγών (προϊόντων και υπηρεσιών) της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας. Παράλληλα, οι εξαγωγές αντιστοιχούν σχεδόν στο ένα τρίτο της παραγωγής των χωρών της Ιβηρικής και σχεδόν στο ένα τρίτο της ελληνικής παραγωγής. Παράλληλα, υπάρχει ο έμμεσος αντίκτυπος: η γερμανική ζήτηση αυξάνει τα εισοδήματα (κατά συνέπεια και τις εισαγωγές) σε χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία.
Τέλος, η ίδια η Γερμανία αντιμετωπίζει τώρα ισχνή ανάπτυξη. Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική θα ήταν προς το συμφέρον της.
Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει πορεία και να μην επιμένει σε πολιτικές που έχουν χάσει την αξιοπιστία τους.
Επιστολή Olli Rehn
Κύριοι, σε επιστολή του με ημερομηνία 13 Δεκεμβρίου, που σχολιάζει το δικό μου άρθρο για την πορεία των μεταρρυθμίσεων στην Ευρώπη (11 Δεκεμβρίου), ο Andrew Watt υποστηρίζει ότι «η ευρωπαϊκή στροφή στη λιτότητα στις αρχές του 2011» είναι ο βασικός λόγος για την πτωτική πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας μετά την ανάκαμψη στα τέλη του 2009 και το 2010. Δυστυχώς, ο κ.Watt συγχέει την αιτία και το αποτέλεσμα.
Κατ’ αρχάς, δεν απολάμβαναν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη αυτήν την ανάκαμψη. Η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 3,1% το 2009 και περαιτέρω 4,1% το 2010, την ίδια χρονιά που στράφηκε για βοήθεια στην ευρωζώνη και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η ελεύθερη πτώση της ελληνικής οικονομίας από τον Απρίλιο του 2010 ανάγκασε τη χώρα να το κάνει και όχι αντιστρόφως.
Η Ιρλανδία, η δεύτερη χώρα της ευρωζώνης που έχασε την πρόσβαση στις αγορές, είδε την οικονομία της να συρρικνώνεται κατά 5,5% το 2009. Αυτό δεν προκλήθηκε από τη λιτότητα που αναφέρει ο κ. Watt και κυρίως όχι από υγιείς δημοσιονομικές πολιτικές, όπως υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Προκλήθηκε από ανεύθυνη οικονομική διαχείριση και από ελαττωματικά μοντέλα πολιτικής.
Προσφάτως, η εμπιστοσύνη επενδυτών και καταναλωτών στην ευρωζώνη κλονίστηκε από την επανεμφάνιση εντάσεων στις αγορές: το φθινόπωρο του 2011, λόγω των φόβων για πολιτική και οικονομική στασιμότητα στην Ιταλία, και μετά πάλι την άνοιξη του 2012, εξαιτίας της ανησυχίας για τη φερεγγυότητα των ισπανικών τραπεζών, αλλά και της πολιτικής αναταραχής στην Ελλάδα, μετά τις δύο διαδοχικές και πολύ ταραχώδεις εκλογικές αναμετρήσεις.
Όλα αυτά τροφοδότησαν φόβο και φήμες για διάσπαση της ευρωζώνης, που με τη σειρά τους έπληξαν την κατανάλωση και τις επενδύσεις, κατά συνέπεια την ανάπτυξη και την απασχόληση.
Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο είναι σημαντικό η ευρωζώνη να συνεχίσει την προσπάθεια ανάκτησης της εμπιστοσύνης. Και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο η συνετή δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να συνδυάζεται με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και στοχευμένες επενδύσεις για να στηρίζεται η βιώσιμη ανάπτυξη και απασχόληση.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
Στον αντίλογο βρίσκεται ένας… Γερμανός: ο Andrew Watt, αντιπρόεδρος του γερμανικού Ινστιτούτου Μακροοικονομικής Πολιτικής (ΙΜΚ), ο οποίος ζητά μετ’ επιτάσεως επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Οι δύο πλευρές ανταλλάσουν επιστολές που δημοσιεύονται στους Financial Times και αντικατοπτρίζουν την έντονη διάσταση απόψεων ακόμη και στα πιο ισχυρά κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη.
Επιστολή Andrew Watt
Κύριοι, ο Olli Rehn, επίτροπος της Ε.Ε. για οικονομικά και νομισματικά θέματα και για το ευρώ, υπερασπίζεται τις πολιτικές λιτότητας που η Ε.Ε
Η ευρωπαϊκή οικονομία ανέκαμπτε σε μεγάλο βαθμό στα τέλη του 2009 και το 2010. Υπήρχε φως και όχι μόνο στο τέλος του τούνελ. Βυθίστηκε, όμως, και πάλι στην ύφεση το 2011 και το 2012. Εάν η αιτία δεν είναι η πανευρωπαϊκή στροφή στη λιτότητα στις αρχές του 2011, τότε πώς το εξηγεί αυτό ο κ. Rehn;
Δεν το εξηγεί. Απλώς το αγνοεί. Στα τέλη του 2011, η Κομισιόν προέβλεψε ότι το 2012 θα είναι δύσκολο, αλλά το 2013 ισχυρό. Τώρα προβλέπει ακριβώς τα ίδια για το 2013 και για το 2014. Βλέπει πάντα φως στο τέλος του τούνελ.
Προσομοιώσεις που έγιναν από τις ECLM/IMK/OFCE δείχνουν ότι η ανάπτυξη και η απασχόληση θα βρίσκονταν σε υψηλότερα επίπεδα εάν η προσαρμογή δεν ήταν τόσο έντονη και είχε αναβληθεί μέχρις ότου ισχυροποιηθεί η οικονομία. Ο λόγος είναι απλός: όσο μεγαλύτερο είναι το κενό στην παραγωγή τόσο μεγαλύτεροι είναι οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές.
Ο κ. Rehn επικαλείται με "ανειλικρίνεια" τον Κέινς -ο οποίος υποστήριζε ότι η προσαρμογή θα πρέπει να εφαρμόζεται σε χώρες με πλεόνασμα και όχι σε ελλειμματικές οικονομίες- και υποστηρίζει ότι οι επεκτατικές πολιτικές για την ενίσχυση της ζήτησης στη Γερμανία δεν θα συμβάλουν καθόλου στην προσαρμογή του Νότου. Δεν είχα τη δυνατότητα να δω και να επιβεβαιώσω τους υπολογισμούς του, το μήνυμα αυτό όμως προκαλεί δυσπιστία. Η Γερμανία αντιστοιχεί στο 10% των εξαγωγών (προϊόντων και υπηρεσιών) της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας. Παράλληλα, οι εξαγωγές αντιστοιχούν σχεδόν στο ένα τρίτο της παραγωγής των χωρών της Ιβηρικής και σχεδόν στο ένα τρίτο της ελληνικής παραγωγής. Παράλληλα, υπάρχει ο έμμεσος αντίκτυπος: η γερμανική ζήτηση αυξάνει τα εισοδήματα (κατά συνέπεια και τις εισαγωγές) σε χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία.
Τέλος, η ίδια η Γερμανία αντιμετωπίζει τώρα ισχνή ανάπτυξη. Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική θα ήταν προς το συμφέρον της.
Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει πορεία και να μην επιμένει σε πολιτικές που έχουν χάσει την αξιοπιστία τους.
Επιστολή Olli Rehn
Κύριοι, σε επιστολή του με ημερομηνία 13 Δεκεμβρίου, που σχολιάζει το δικό μου άρθρο για την πορεία των μεταρρυθμίσεων στην Ευρώπη (11 Δεκεμβρίου), ο Andrew Watt υποστηρίζει ότι «η ευρωπαϊκή στροφή στη λιτότητα στις αρχές του 2011» είναι ο βασικός λόγος για την πτωτική πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας μετά την ανάκαμψη στα τέλη του 2009 και το 2010. Δυστυχώς, ο κ.Watt συγχέει την αιτία και το αποτέλεσμα.
Κατ’ αρχάς, δεν απολάμβαναν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη αυτήν την ανάκαμψη. Η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 3,1% το 2009 και περαιτέρω 4,1% το 2010, την ίδια χρονιά που στράφηκε για βοήθεια στην ευρωζώνη και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η ελεύθερη πτώση της ελληνικής οικονομίας από τον Απρίλιο του 2010 ανάγκασε τη χώρα να το κάνει και όχι αντιστρόφως.
Η Ιρλανδία, η δεύτερη χώρα της ευρωζώνης που έχασε την πρόσβαση στις αγορές, είδε την οικονομία της να συρρικνώνεται κατά 5,5% το 2009. Αυτό δεν προκλήθηκε από τη λιτότητα που αναφέρει ο κ. Watt και κυρίως όχι από υγιείς δημοσιονομικές πολιτικές, όπως υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Προκλήθηκε από ανεύθυνη οικονομική διαχείριση και από ελαττωματικά μοντέλα πολιτικής.
Προσφάτως, η εμπιστοσύνη επενδυτών και καταναλωτών στην ευρωζώνη κλονίστηκε από την επανεμφάνιση εντάσεων στις αγορές: το φθινόπωρο του 2011, λόγω των φόβων για πολιτική και οικονομική στασιμότητα στην Ιταλία, και μετά πάλι την άνοιξη του 2012, εξαιτίας της ανησυχίας για τη φερεγγυότητα των ισπανικών τραπεζών, αλλά και της πολιτικής αναταραχής στην Ελλάδα, μετά τις δύο διαδοχικές και πολύ ταραχώδεις εκλογικές αναμετρήσεις.
Όλα αυτά τροφοδότησαν φόβο και φήμες για διάσπαση της ευρωζώνης, που με τη σειρά τους έπληξαν την κατανάλωση και τις επενδύσεις, κατά συνέπεια την ανάπτυξη και την απασχόληση.
Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο είναι σημαντικό η ευρωζώνη να συνεχίσει την προσπάθεια ανάκτησης της εμπιστοσύνης. Και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο η συνετή δημοσιονομική προσαρμογή πρέπει να συνδυάζεται με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και στοχευμένες επενδύσεις για να στηρίζεται η βιώσιμη ανάπτυξη και απασχόληση.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Διασυρμός του ΠΑΟ στη Βέροια-Ηττα με 3-0 και κάκιστη εμφάνιση
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το οικογενειακό στρες επηρεάζει τα κορίτσια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
