ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η χώρα χρειάζεται ένα δημοκρατικό Μέτωπο Σωτηρίας

του Νίκου Κοτζιά

Η γεωστρατηγική κρίση του ελληνισμού γίνεται μετά την ένταξη της Κύπρου σε μνημόνιο όλο και μεγαλύτερη. Η καταστροφή που έρχεται είναι διττή. Όχι μόνο οδηγείται η χώρα στην πολλαπλή και πολυειδή χρεοκοπία, αλλά φτάνει σε αυτήν έχοντας σπαταλήσει και παραδώσει σε τρίτους θεμελιακά εργαλεία μελλοντικής δημιουργικής ανάκαμψης. Για αυτό, επείγει περισσότερο από ποτέ να συγκροτήσουν οι δυνάμεις της δημοκρατίας και προόδου, πατριωτισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης να συγκροτήσουν ένα δημοκρατικό Μέτωπο Σωτηρίας της χώρας.Σε αυτό το Μέτωπο έχουν θέση τα πιο διαφορετικά κοινωνικά ευαίσθητα, δημοκρατικά και πατριωτικά ρεύματα. Και εκείνα που βλέπουν τα προβλήματα της χώρας να λύνονται μέσα από μια διαφορετική δημοκρατική πολιτική και εκείνα που θέλουν να πάνε την πάλη τους πολύ μακρύτερα, μέχρι «τον ανεπτυγμένο σοσιαλισμό». Οι διαφορετικοί πολιτικοί στόχοι, στενότεροι και ευρύτεροι, δεν πρέπει να τίθενται σε αντιπαράθεση. Κανείς δεν εμποδίζει οποιονδήποτε θέλει να πάει το καραβάνι παραπέρα. Μακρύτερα από μια πολιτική σωτηρίας της χώρας όταν αυτή επιτευχθεί. Εξάλλου, όσο πιο συνεπείς γίνονται στην μάχη αυτής της άμεσης σωτηρίας, όσο περισσότεροι την εμπλουτίζουν, τόσο περισσότερο πειστικοί και ελκτικοί θα γίνονται οι ίδιοι για τους «ενδιάμεσους και τελικούς» τους στόχους.Η διαμόρφωση αυτού του μετώπου δεν έρχεται σε αντίθεση με κομματικές στρατηγικές που επιδιώκουν να αυξήσουν όσο το δυνατό περισσότερο την επιρροή καθώς και το μελλοντικό εκλογικό ποσοστό τους. Απλά αυτό δεν μπορεί να το επιδιώκουν ανεξάρτητα ή ακόμα και σε βάρος της σωτηρίας της χώρας. Πιθανό αποτέλεσμα μιας τέτοιας αποσύνδεσης θα ήταν να κατάρρεε ο «εγωιστής» πολιτικός φορέας με πάταγο μαζί με τη χώρα. Οι δημοκρατικές αντιμνημονιακές δυνάμεις, πολιτικές και κοινωνικές, θα κερδίζουν μόνο στο βαθμό που υπηρετούν μια πολιτική συγκρότησης και προώθησης ενός δημοκρατικού μετώπου άμεσης σωτηρίας της χώρας.Η ανάγκη Μετώπου Σωτηρίας αφορά και κόμματα που έχουν την κρυφή ελπίδα να κατακτήσουν «αυτοδυναμία». Προσωπικά, δεν έχω καμιά αντίρρηση να κερδίσει οποιοδήποτε δημοκρατικό-αριστερό κόμμα αυτοδυναμία και υπό προϋποθέσεις μπορεί κάτι τέτοιο να λειτουργήσει θετικά. Αρκεί, όμως, να μην μπέρδευε την εκλογική αυτοδυναμία με την ικανότητα να σώσει από μόνο του την χώρα. Και αυτό διότι σήμερα, κανένα κόμμα ή κίνηση δεν έχει αποδείξει ότι διαθέτει επάρκεια πολιτικών επεξεργασιών, πολιτικού προσωπικού και ενιαίας πολιτικής θέλησης. Ακόμα και το ισχυρότερο όλων των δημοκρατικών αντιμνημονιακών κομμάτων, δεν διαθέτει στον απαιτούμενο βαθμό τα παραπάνω προσόντα. Αυτό μπορεί να φανεί και από το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν ασκεί ηγεμονία στην ανάλυση, αξιολόγηση και προτάσεις υπέρβασης της κρίσης. Οι επεξεργασίες του δεν βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά από δημοκρατικές κινήσεις και αναλυτές που κινούνται στον αντιμνημονιακό χώρο, ούτε ασφαλώς είναι πάντα οι πλέον πρωτότυπες.Ανάλογα, δεν δείχνει γνώση ιστορίας όποιος αντιπαραθέτει το σύνθημα για «κυβέρνηση αριστεράς» με την ανάγκη διαμόρφωσης Μετώπου Σωτηρίας. Καταρχάς δεν έχω καμιά αντίρρηση ότι μια ουσιαστική «ενότητα της αριστεράς» μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά στην στερέωση και προώθηση του δημοκρατικού και πατριωτικού Μετώπου σωτηρίας της χώρας. Κάθε άλλο. Θα ήταν, όμως, λάθος, αν κάποιος θεωρούσε μια τέτοια ενότητα ως υποκατάστατο της ανάγκης διαμόρφωσης του ευρύτερου δυνατού Πολιτικού, Δημοκρατικού-Πατριωτικού, καθώς και Κοινωνικά Δίκαιου Μετώπου Σωτηρίας. Εξάλλου κανείς δεν έχει εξηγήσει για πιο λόγο, πάντα κατά τη γνώμη του, οι δυνάμεις που αντιστάθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια στον αντιδημοκρατισμό των μνημονίων, δεν μπορούν να συμπορευτούν με εκείνες των κομμάτων της αριστεράς. Ή ότι μια κυβέρνηση Σωτηρίας θα είναι ικανότερη αν στηρίζεται σε «δυνάμεις της αριστεράς» όπως εκείνες που συγκυβερνούν σήμερα ή που περιμένουν με πείσμα τη δικαίωση της στρατηγικής τους στη Β’ Παρουσία.Είναι άμεση ανάγκη να κατανοήσουν πολλοί το αλφαβητάρι της ιστορίας του δημοκρατικού και προοδευτικού κινήματος. Είναι άλλο πράγμα η εκλογική αυτοδυναμία ενός κόμματος, άλλο η ενότητα ενός πολιτικού χώρου (αν είναι ένας που πολύ αμφιβάλω) και άλλο πράγμα η πολιτική μετώπων, όπως αυτό της Σωτηρίας της χώρας. Ας επιδιώξουν όποιοι θέλουν και μπορούν και τις αυτοδυναμίες και τις ενότητές τους. Αλλά με κανένα τρόπο ας μην παρακάμψουν την ανάγκη ενός μεγάλου μετώπου στο οποίο θα συμπράξουν οι καλύτερες δυνάμεις που διαθέτει η χώρα στην πορεία για μια Νέα Ελλάδα, απαλλαγμένη από τους αποικιοκράτες, την Ολιγαρχία, την τρόικα και τα μνημόνια καταστροφής.

epirusgate.blogspot.gr