2012-12-18 09:28:00
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΥΓΕΝΑΚΗΣ
Στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι βλέπουν έναν εν δυνάμει κυβερνητικό σχηματισμό. Είναι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ η Αριστερά των κοινωνικών αγώνων και των διεκδικήσεων που γνωρίσαμε στα φοιτητικά μας χρόνια ή και λίγο παλιότερα;Παρά τις αδυναμίες στην εφαρμογή των αριστερών αντιλήψεων στην κοινωνία, η Αριστερά ως ιδεολογία πρεσβεύει τη ισότητα, την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εν γένει την ανθρωπιστική θεώρηση όλων των εκφάνσεων της ζωής του ανθρώπου από τη μία και από την άλλη ένα γιγαντωμένο κράτος που θα ορίζει την κοινωνία, θα θέτει περιορισμούς στην ιδιωτική πρωτοβουλία και θα έχει κεντρικό ρόλο στην οικονομία και τομείς της οικονομίας όπως η ενέργεια, η υγεία και η παιδεία.
Αναμφισβήτητα ακόμα και αν έχω διαφορετικές ιδεολογικό-πολιτικές αντιλήψεις είναι χρέος μου να αναγνωρίσω του αγώνες που έχει δώσει η Αριστερά στην μεταπολιτευτική Ελλάδα.Η ευρύτερη Αριστερά εξαιρώντας βεβαία την άκρα Αριστερά, διότι ως άκρο δεν μπορεί να προσφέρει κάτι θετικό, έχει παίξει καθοριστικό ρολό, θετικό και αρνητικό, στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Στα χρόνια της κατοχής το ελληνικό Κομμουνιστικό κίνημα συσπείρωσε πλατιές λαϊκές μάζες και ένα σημαντικό μέρος της διανόησης και της επιστήμης. Μάζες που συστρατεύθηκαν στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης και κοινωνικής απελευθέρωσης. Αυτή η κάστα των αριστερών διανοουμένων διαμόρφωσε κατά πολύ την Αριστερά της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Αλλά και στη μεταπολεμική ιστορία με «ενότητα και πάλη» υπήρξε αναμφισβήτητα για πολλά χρόνια το πολιτικό αντίβαρο και με αγώνες της διεκδίκησε την ισότητα, την αλληλεγγύη, την ισοκατανομή του πλούτου, δικαιώματα της εργατικής τάξης και όχι μόνο.Αυτό όμως το ευφυολόγημα που η ίδια η Αριστερά προβάλει ως άλλοθι, ότι «η Αριστερά δεν κυβέρνησε» και συνεπώς δεν ευθύνεται, δεν ακυρώνει τους αγώνες της; Η ευρύτερη Αριστερά στην Ελλάδα για πολλά χρόνια άφηνε το στίγμα της σε όλες τις τάξεις και επέβαλε το θεσμικό πλαίσιο για καταστάσεις παρασιτικές των οποίων τις συνέπειες βιώνουμε σήμερα.Βέβαια δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι ευθύνεται μόνο η ευρύα Αριστερά για τη σημερινή κατάσταση. Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο και άδικο.
Όμως ο συνδικαλισμός είναι το αδύνατο σημείο – η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς. Στη θέση των διεκδικήσεων και των αγώνων ήρθε ένας ρουσφετολογικός συνδικαλισμός.Από το ξημέρωμα της κρίσης έχουν χάσει τη δουλειά τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ως εκφραστής του «σύγχρονου αριστερού τρόπου αντίληψης κ διαχείρησης της εξουσίας» ωστόσο θέτει ως πρωταρχικό στόχο να μην γίνει ούτε μια απόλυση στο δημόσιο. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Γιατί, οι «τρόφιμοι» του δημοσίου μέσα από το συνδικαλισμό, αφού γεννήθηκαν και γιγαντώθηκαν την χρυσή εποχή του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, σήμερα αποτελούν «τα παιδιά» ή κατά άλλους το πιο «μάχημο» τμήμα του ιδεολογικό-πολιτικού σωλήνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ενώ σήμερα το ΠΑΣΟΚ παρά τις προσπάθειες του κ Βενιζέλου αποσυντίθεται, φένεται να απελευθερώνει διαρκώς αριστερές-σοσιαλιστικές «μάζες» που προσδιορίζονται ως ανανεωτική αριστερά. Και αυτή η ανανεωτική Αριστερά ενσαρκώνεται στο πολιτικό κατασκεύασμα ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλευόμενος τη στροφή των ψηφοφόρων προς το μέρος του, είτε διότι θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ μια νέα πολιτική δύναμη, άφθαρτη(!) είτε επειδή αποστρέφονται τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, προσπαθεί να μεταμορφώσει το ιδεολογικό-πολιτικό συνονθύλευμα των συνιστωσών του σε ένα ενιαίο φορέα προκειμένου να κυβερνήσει Στο βωμό αυτής της επιδίωξης, να κυβερνήσει τη χωρά ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδίδεται σε μια απέραντη παροχολογία. Μια παροχολογία που θυμίζει εκείνο το «λεφτά υπάρχουν» που μας έφερε στα δεσμά του Μνημονίου.
Το να μοιράζει κανείς ελπίδες άκριτα, χωρίς σεβασμό σε αυτούς που πραγματικά υποφέρουν είναι ανήθικο. Γιατί το σημαντικό είναι, όχι αόριστα και με εύκολα λόγια να λέγεται ότι θα επανέλθουν όσοι έχασαν τις δουλείες τους ή θα επιστρέψουν οι μισθοί και οι συντάξεις μονομιάς στα αρχικά τους επίπεδα, αλλά να δημιουργηθούν με υπευθυνότητα οι προϋποθέσεις ώστε να υπάρξουν θέσεις εργασίας και υψηλό βιοτικό επίπεδο για μισθωτούς και συνταξιούχους.
Η «σύγχρονη αριστερά» του κ Τσίπρα ποντάρει στο δήθεν επικοινωνιακό ταλέντο του αρχηγού της, και προσπαθεί να πείσει προπαγανδίζοντας τα πάντα και τα αντίθετά τους. Επικοινωνιακά όμως δε λύνονται τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Η Αριστερά τού σήμερα πρέπει, χωρίς να αποστραφεί του παρελθόντος της και των εμπνευστών της, να αναζητήσει την ουσία της και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της.Είναι αλήθεια αυτή η αριστερά που στο πρόσφατο παρελθόν μερίδα διανοουμένων «ΣΥΝασπιστών» περιέγραψαν και οραματίζονταν;
Έχουν εξαφανιστεί και έχουν τρομάξει από τις κραυγές των κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστών που προέρχονται από το βαθύ παλιό ΠΑΣΟΚ και μένουν άφωνοι-«γοητευμένοι» από το μοναδικό ταλέντο του κ. Τσιπρα να τετραγωνίζει τον κύκλο και με τις επιλογές του σε Ευρωπαϊκό επίπεδο να προκαλεί διαλυτικά χτυπήματα στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.Και επειδή όλα στην πολιτική έχουν τη δική τους αξία μένει κάνεις να εξετάσει πρόσωπα, διαδρομές, τάσεις και απόψεις της ηγετικής ομάδας από το διήμερο της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πολιτικές επιλογές δεν είναι μόδα, δεν είναι επικοινωνία.Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούν αλλά και δε πρέπει να επαναληφθούν οι νοσηρές εποχές του ’80 και του Ανδρέα Παπανδρέου, τα αποτελέσματα της οποίας διαχειριζόμαστε σήμερα.
InfoGnomon
Στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι βλέπουν έναν εν δυνάμει κυβερνητικό σχηματισμό. Είναι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ η Αριστερά των κοινωνικών αγώνων και των διεκδικήσεων που γνωρίσαμε στα φοιτητικά μας χρόνια ή και λίγο παλιότερα;Παρά τις αδυναμίες στην εφαρμογή των αριστερών αντιλήψεων στην κοινωνία, η Αριστερά ως ιδεολογία πρεσβεύει τη ισότητα, την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εν γένει την ανθρωπιστική θεώρηση όλων των εκφάνσεων της ζωής του ανθρώπου από τη μία και από την άλλη ένα γιγαντωμένο κράτος που θα ορίζει την κοινωνία, θα θέτει περιορισμούς στην ιδιωτική πρωτοβουλία και θα έχει κεντρικό ρόλο στην οικονομία και τομείς της οικονομίας όπως η ενέργεια, η υγεία και η παιδεία.
Αναμφισβήτητα ακόμα και αν έχω διαφορετικές ιδεολογικό-πολιτικές αντιλήψεις είναι χρέος μου να αναγνωρίσω του αγώνες που έχει δώσει η Αριστερά στην μεταπολιτευτική Ελλάδα.Η ευρύτερη Αριστερά εξαιρώντας βεβαία την άκρα Αριστερά, διότι ως άκρο δεν μπορεί να προσφέρει κάτι θετικό, έχει παίξει καθοριστικό ρολό, θετικό και αρνητικό, στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Στα χρόνια της κατοχής το ελληνικό Κομμουνιστικό κίνημα συσπείρωσε πλατιές λαϊκές μάζες και ένα σημαντικό μέρος της διανόησης και της επιστήμης. Μάζες που συστρατεύθηκαν στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης και κοινωνικής απελευθέρωσης. Αυτή η κάστα των αριστερών διανοουμένων διαμόρφωσε κατά πολύ την Αριστερά της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Αλλά και στη μεταπολεμική ιστορία με «ενότητα και πάλη» υπήρξε αναμφισβήτητα για πολλά χρόνια το πολιτικό αντίβαρο και με αγώνες της διεκδίκησε την ισότητα, την αλληλεγγύη, την ισοκατανομή του πλούτου, δικαιώματα της εργατικής τάξης και όχι μόνο.Αυτό όμως το ευφυολόγημα που η ίδια η Αριστερά προβάλει ως άλλοθι, ότι «η Αριστερά δεν κυβέρνησε» και συνεπώς δεν ευθύνεται, δεν ακυρώνει τους αγώνες της; Η ευρύτερη Αριστερά στην Ελλάδα για πολλά χρόνια άφηνε το στίγμα της σε όλες τις τάξεις και επέβαλε το θεσμικό πλαίσιο για καταστάσεις παρασιτικές των οποίων τις συνέπειες βιώνουμε σήμερα.Βέβαια δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι ευθύνεται μόνο η ευρύα Αριστερά για τη σημερινή κατάσταση. Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο και άδικο.
Όμως ο συνδικαλισμός είναι το αδύνατο σημείο – η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς. Στη θέση των διεκδικήσεων και των αγώνων ήρθε ένας ρουσφετολογικός συνδικαλισμός.Από το ξημέρωμα της κρίσης έχουν χάσει τη δουλειά τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ως εκφραστής του «σύγχρονου αριστερού τρόπου αντίληψης κ διαχείρησης της εξουσίας» ωστόσο θέτει ως πρωταρχικό στόχο να μην γίνει ούτε μια απόλυση στο δημόσιο. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Γιατί, οι «τρόφιμοι» του δημοσίου μέσα από το συνδικαλισμό, αφού γεννήθηκαν και γιγαντώθηκαν την χρυσή εποχή του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, σήμερα αποτελούν «τα παιδιά» ή κατά άλλους το πιο «μάχημο» τμήμα του ιδεολογικό-πολιτικού σωλήνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ενώ σήμερα το ΠΑΣΟΚ παρά τις προσπάθειες του κ Βενιζέλου αποσυντίθεται, φένεται να απελευθερώνει διαρκώς αριστερές-σοσιαλιστικές «μάζες» που προσδιορίζονται ως ανανεωτική αριστερά. Και αυτή η ανανεωτική Αριστερά ενσαρκώνεται στο πολιτικό κατασκεύασμα ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλευόμενος τη στροφή των ψηφοφόρων προς το μέρος του, είτε διότι θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ μια νέα πολιτική δύναμη, άφθαρτη(!) είτε επειδή αποστρέφονται τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, προσπαθεί να μεταμορφώσει το ιδεολογικό-πολιτικό συνονθύλευμα των συνιστωσών του σε ένα ενιαίο φορέα προκειμένου να κυβερνήσει Στο βωμό αυτής της επιδίωξης, να κυβερνήσει τη χωρά ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδίδεται σε μια απέραντη παροχολογία. Μια παροχολογία που θυμίζει εκείνο το «λεφτά υπάρχουν» που μας έφερε στα δεσμά του Μνημονίου.
Το να μοιράζει κανείς ελπίδες άκριτα, χωρίς σεβασμό σε αυτούς που πραγματικά υποφέρουν είναι ανήθικο. Γιατί το σημαντικό είναι, όχι αόριστα και με εύκολα λόγια να λέγεται ότι θα επανέλθουν όσοι έχασαν τις δουλείες τους ή θα επιστρέψουν οι μισθοί και οι συντάξεις μονομιάς στα αρχικά τους επίπεδα, αλλά να δημιουργηθούν με υπευθυνότητα οι προϋποθέσεις ώστε να υπάρξουν θέσεις εργασίας και υψηλό βιοτικό επίπεδο για μισθωτούς και συνταξιούχους.
Η «σύγχρονη αριστερά» του κ Τσίπρα ποντάρει στο δήθεν επικοινωνιακό ταλέντο του αρχηγού της, και προσπαθεί να πείσει προπαγανδίζοντας τα πάντα και τα αντίθετά τους. Επικοινωνιακά όμως δε λύνονται τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.
Η Αριστερά τού σήμερα πρέπει, χωρίς να αποστραφεί του παρελθόντος της και των εμπνευστών της, να αναζητήσει την ουσία της και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της.Είναι αλήθεια αυτή η αριστερά που στο πρόσφατο παρελθόν μερίδα διανοουμένων «ΣΥΝασπιστών» περιέγραψαν και οραματίζονταν;
Έχουν εξαφανιστεί και έχουν τρομάξει από τις κραυγές των κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστών που προέρχονται από το βαθύ παλιό ΠΑΣΟΚ και μένουν άφωνοι-«γοητευμένοι» από το μοναδικό ταλέντο του κ. Τσιπρα να τετραγωνίζει τον κύκλο και με τις επιλογές του σε Ευρωπαϊκό επίπεδο να προκαλεί διαλυτικά χτυπήματα στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.Και επειδή όλα στην πολιτική έχουν τη δική τους αξία μένει κάνεις να εξετάσει πρόσωπα, διαδρομές, τάσεις και απόψεις της ηγετικής ομάδας από το διήμερο της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πολιτικές επιλογές δεν είναι μόδα, δεν είναι επικοινωνία.Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούν αλλά και δε πρέπει να επαναληφθούν οι νοσηρές εποχές του ’80 και του Ανδρέα Παπανδρέου, τα αποτελέσματα της οποίας διαχειριζόμαστε σήμερα.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Απεργιακές κινητοποιήσεις την Τετάρτη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επιστρέφει πινακίδες κυκλοφορίας ο Δήμος Πειραιά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
