2012-12-19 07:11:07
Του Μάριου Ευρυβιάδη*
Μέσα στην επερχόμενη δίνη του Μνημονίου και του κάτεργου της Τρόικας, το πολιτικό πρόβλημα και το πάντοτε μείζον, κατά τη δική μου γνώμη, ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου και του λαού της, έχουν παραμερισθεί. Από πλευράς του λαού αυτό είναι, σε μεγάλο βαθμό, κατανοητό. Από πλευράς, ωστόσο, των μνηστήρων της εξουσίας – του προεδρικού θώκου των εκλογών του Φεβρουαρίου – επιβάλλεται α) προτεραιότητα στο μείζον ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου και β) μαζί και ταυτόχρονα μια ξεκάθαρη τοποθέτηση και δέσμευση ως προς το τι αυτό συνεπάγεται.
Εάν οι πολιτικοί ταγοί του τόπου αντιλαμβάνοντο την άμεση σχέση μεταξύ οικονομικής αυτονομίας, πολιτικής αυτονομίας και ασφάλειας, θα ήταν αποδεχτό κάτω από τις παρούσες συνθήκες να δίνεται απόλυτη προτεραιότητα στην ανόρθωση της οικονομίας.
Ωστόσο, η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η οικονομία της Κύπρου, μια οικονομία που έκανε δυνατή την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. το 2004 με τα καλύτερα δεδομένα από τις εννέα άλλες υποψήφιες χώρες, έχει σήμερα κατακρεμνιστεί από δική τους υπαιτιότητα, ανεπάρκεια, ανευθυνότητα και ιδιοτέλεια. Το αμυντικό, ακόμη και επιθετικό πλεονέκτημα που μία εύρωστη κυπριακή οικονομία παρείχε στο τόπο, δεν υφίσταται πλέον.
Όποιος λοιπόν και να κερδίσει τις εκλογές του Φεβρουαρίου, θα το νοιώσει αυτό βαθειά στο πετσί του. Θα υποστεί ισχυρές πιέσεις, ψυχολογικές και μη, για να «κλείσει» μια και καλά το κυπριακό με βάση τις προδιαγραφές της λεγόμενης «Διεθνούς Κοινότητας», της «International Community» ή αλλιώς INTCOM. Και κανείς στην Κύπρο δεν πρέπει να έχει τη παραμικρή αμφιβολία ποια ήταν, είναι και παραμένει, από το 1964 μέχρι και σήμερα, η απαίτηση, το «ιδεώδες» κλείσιμο του πολιτικού ζητήματος της Κύπρου. Ήταν, είναι και παραμένει η κατάλυση του κράτους του 1960, η κατάλυση, δηλαδή, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και όχι μόνο. Η INTCOM απαιτεί και κάτι ακόμη χειρότερο. Αυτό είναι το ες αεί αλυσόδεμα του Κυπριακού λαού σε ξένες δυνάμεις, που στην πράξη θα είναι δύο: η Βρετανία ως “υψηλός επιβλέπων” και η Τουρκία, που θα κρατά το μαστίγιο – μαζί με ένα μισοφαγωμένο, από τους Τουρκοκύπριους κι έποικους, καρότο.
Εάν έχετε προσέξει, το μισοφαγωμένο καρότο το επιδεικνύει από τότε που διαπιστώθηκε η γύμνια της κυπριακής οικονομίας, όλο και συχνότερα η Άγκυρα με τον προπέτη Υπουργό του Ερντογάν να πρωτοστατεί, Μπαγίς, να πρωτοστατεί και μάλιστα με περισσή ειρωνεία. Είναι έτοιμη, δήλωσε πρόσφατα η Άγκυρα, να συνδράμει την Κύπρο με μερικά δις ευρώ, εφόσον η κυπριακή ηγεσία αποστείλει το αίτημά της μέσω των εγκάθετων της στην ημικατεχόμενη Λευκωσία.
Ως προς το μαστίγιο, αυτό θα λάβει τη μορφή των ες αεί «διευρυμένων εγγυήσεων». Αυτό στην πράξη θα σημαίνει ότι όταν οι ταγοί της Κύπρου συναινέσουν στην κατάλυση του κράτους, και δια της μεθόδου της «παρθενογένεσης - μετάλλαξής» του (για την οποία περηφανεύεται όπου κάτσει και όπου σταθεί ο εμπνευστής της, Εγγλέζος Λόρδος Χάνεϋ), το νέο κρατικό μόρφωμα που θα προκύψει δε θα είναι αυτεξούσιο σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας. Η καθημερινή ασφάλεια του κράτους και των πολιτών του θα εξαρτάται από τρίτους. Στην πράξη αυτό σημαίνει, ότι η Κύπρος θα πρέπει να υφίσταται και να λειτουργεί υπό την αίρεση της Άγκυρας.
Στο ζήτημα αυτό η ελληνοκυπριακή πλευρά, δηλαδή οι κατά καιρούς ασκούντες στην εξουσία, έχει δυστυχώς, μέσω των λεγομένων διακοινοτικών συνομιλιών, δεσμευθεί. Έχουν αποδεχθεί οι ταγοί μας, υπό τον νεφελώδη όρο ότι δεν υπάρχει η τελική συμφωνία εάν όλα δεν έχουν συμφωνηθεί, ότι το μελλοντικό καθεστώς της Κύπρου θα διέπεται από «διεθνείς συνθήκες που θα δεσμεύουν την ενωμένη Κύπρο».
Τα λόγια του παραπάνω παραθέματος δεν είναι δικά μου. Προέρχονται από την έκθεση του Γ.Γ. του ΟΗΕ, «Assessment report of the Secretary – General on the status of the negotiations in Cyprus» S/2012/149, της 12ης Μαρτίου 2012. Η έκθεση είναι μεν του Γ.Γ. του ΟΗΕ, αλλά τα λόγια ανήκουν στον εκπρόσωπό του, Ντάουνερ. Στην έκθεση ο Ντάουνερ παραδέχεται ότι υπάρχει χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές ως προς το ζήτημα της εσωτερικής διακυβέρνησης – πώς δηλαδή θα μοιρασθεί η εσωτερική πίτα της εξουσίας. Όχι όμως και στο ζήτημα των «διεθνών εγγυήσεων»! Εκεί μας λέει ότι όλα είναι σχεδόν συμφωνημένα.
Ποιοι τα συμφωνήσαν; Πότε τα συμφώνησαν, που τα συμφώνησαν, πως τα συμφώνησαν, γιατί τα συμφώνησαν; Και τι ακριβώς συμφώνησαν;
Αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να είναι ψηλά στην ατζέντα της δημόσιας προεκλογικής συζήτησης και πρέπει να κινούνται παράλληλα με την όλη συζήτηση για τα οικονομικά του τόπου.
Ποιές είναι οι θέσεις του Δημοκρατικού Συναγερμού στο ζήτημα της παρουσίας ξένων στρατών και διεθνών συνθηκών που θα δεσμεύουν «ες αεί» την Κύπρο και τον λαό της; Γνωρίζουν ο αρχηγός του Συναγερμού και το επιτελείο του ότι επί τούτου υφίστανται δεσμεύσεις των προηγούμενων διαπραγματευτών της δικής μας πλευράς; Τα ίδια ερωτήματα αφορούν και τα επιτελεία των κ.κ. υποψηφίων Μαλά και Λιλλήκα. Πρέπει και οι τρεις υποψήφιοι να τοποθετηθούν ξεκάθαρα και να δεσμευθούν δημόσια ως προς το πώς αντιλαμβάνονται το μελλοντικό καθεστώς ασφάλειας στην Κύπρο, και κατά πόσο, αποδέχονται την υπό οποιαδήποτε μορφή παρουσία στην Κύπρο ξένων στρατών και την υπό οποιαδήποτε μορφή ύπαρξη παρεμβατικών δικαιωμάτων τρίτων στην Κύπρο.
Στο ζήτημα της ασφάλειας δεν υπάρχει « ήξεις αφήξεις». Είναι προφανές ότι δεν ζούμε σε καθεστώς τύπου Ροβινσόν Κρούσου, όπου το κάθε κράτος πράττει κατά το δοκούν. Υφίστανται νόμοι και κανόνες και υπάρχει και θεσμικό και εθιμικό δίκαιο, το οποίο κάθε κράτος αποδέχεται. Όπου υπάρχουν εξαιρέσεις στους γενικούς κανόνες, αυτές δεν πρέπει, πρωτίστως, να συγκρούονται με το θεσμικό και διεθνές δίκαιο και πρέπει να λειτουργούν με βάση την αρχή της αμοιβαιότητας.
Επειδή οι πολιτικοί αποφεύγουν τα δύσκολα, αναζητούν εύκολες λύσεις και κυρίως αποφεύγουν όσο τους επιτρέπεται να τοποθετηθούν και να αυτοδεσμευτούν, το ζήτημα της μελλοντικής ασφάλειας της Κύπρου δεν πρέπει ν’ αφεθεί σε δικές τους πρωτοβουλίες ή σε ανώνυμες τοποθετήσεις των επιτελείων τους. Πρέπει οι ίδιοι οι πολίτες να προκαλούν σε εκλογικούς χώρους, και μέσω της τηλεοράσεως, του τύπου και του διαδικτύου, συζητήσεις και επί του θέματος του μελλοντικού καθεστώτος ασφάλειας της Κύπρου και ν’ απαιτούν απαντήσεις πέρα των τετριμμένων και του ξύλινου πολιτικού λόγου.
Ο κάθε πολίτης πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσει ότι οι οικονομικές κρίσεις έρχονται και παρέρχονται. Με ένα υψηλό τίμημα, η Κύπρος θα ξεφύγει από το κάτεργο της Τρόικας. Αν όμως ο λαός επιτρέψει να του επιβληθεί μια Τρόικα Εγγυητών Ασφάλειας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι από το κάτεργο αυτό των δουλειών και της αναξιοπρέπειας, δεν πρόκειται να δραπετεύσει ποτέ. Και αυτό, διότι απλά δεν θα υπάρχει έξοδος. Και εάν με τα σημερινά δεδομένα εξ ανάγκης θα πληρώσει ένα οικονομικό χαράτσι για κάποιο χρονικό διάστημα, το πιο επαχθές χαράτσι προς την άλλη Τρόικα θα το πληρώνει μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Γι’ αυτό θα πρέπει οι πολίτες ν’ απαιτούν από τους σημερινούς μνηστήρες και τους μελλοντικούς άρχοντες τους να μην τους προδεσμεύσουν το μέλλον τους, το μέλλον των παιδιών τους και το μέλλον της πατρίδος τους.
*Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πάντειου Πανεπιστήμιου
http://e-afipnisi.gr/
Μέσα στην επερχόμενη δίνη του Μνημονίου και του κάτεργου της Τρόικας, το πολιτικό πρόβλημα και το πάντοτε μείζον, κατά τη δική μου γνώμη, ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου και του λαού της, έχουν παραμερισθεί. Από πλευράς του λαού αυτό είναι, σε μεγάλο βαθμό, κατανοητό. Από πλευράς, ωστόσο, των μνηστήρων της εξουσίας – του προεδρικού θώκου των εκλογών του Φεβρουαρίου – επιβάλλεται α) προτεραιότητα στο μείζον ζήτημα της ασφάλειας της Κύπρου και β) μαζί και ταυτόχρονα μια ξεκάθαρη τοποθέτηση και δέσμευση ως προς το τι αυτό συνεπάγεται.
Εάν οι πολιτικοί ταγοί του τόπου αντιλαμβάνοντο την άμεση σχέση μεταξύ οικονομικής αυτονομίας, πολιτικής αυτονομίας και ασφάλειας, θα ήταν αποδεχτό κάτω από τις παρούσες συνθήκες να δίνεται απόλυτη προτεραιότητα στην ανόρθωση της οικονομίας.
Ωστόσο, η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η οικονομία της Κύπρου, μια οικονομία που έκανε δυνατή την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. το 2004 με τα καλύτερα δεδομένα από τις εννέα άλλες υποψήφιες χώρες, έχει σήμερα κατακρεμνιστεί από δική τους υπαιτιότητα, ανεπάρκεια, ανευθυνότητα και ιδιοτέλεια. Το αμυντικό, ακόμη και επιθετικό πλεονέκτημα που μία εύρωστη κυπριακή οικονομία παρείχε στο τόπο, δεν υφίσταται πλέον.
Όποιος λοιπόν και να κερδίσει τις εκλογές του Φεβρουαρίου, θα το νοιώσει αυτό βαθειά στο πετσί του. Θα υποστεί ισχυρές πιέσεις, ψυχολογικές και μη, για να «κλείσει» μια και καλά το κυπριακό με βάση τις προδιαγραφές της λεγόμενης «Διεθνούς Κοινότητας», της «International Community» ή αλλιώς INTCOM. Και κανείς στην Κύπρο δεν πρέπει να έχει τη παραμικρή αμφιβολία ποια ήταν, είναι και παραμένει, από το 1964 μέχρι και σήμερα, η απαίτηση, το «ιδεώδες» κλείσιμο του πολιτικού ζητήματος της Κύπρου. Ήταν, είναι και παραμένει η κατάλυση του κράτους του 1960, η κατάλυση, δηλαδή, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και όχι μόνο. Η INTCOM απαιτεί και κάτι ακόμη χειρότερο. Αυτό είναι το ες αεί αλυσόδεμα του Κυπριακού λαού σε ξένες δυνάμεις, που στην πράξη θα είναι δύο: η Βρετανία ως “υψηλός επιβλέπων” και η Τουρκία, που θα κρατά το μαστίγιο – μαζί με ένα μισοφαγωμένο, από τους Τουρκοκύπριους κι έποικους, καρότο.
Εάν έχετε προσέξει, το μισοφαγωμένο καρότο το επιδεικνύει από τότε που διαπιστώθηκε η γύμνια της κυπριακής οικονομίας, όλο και συχνότερα η Άγκυρα με τον προπέτη Υπουργό του Ερντογάν να πρωτοστατεί, Μπαγίς, να πρωτοστατεί και μάλιστα με περισσή ειρωνεία. Είναι έτοιμη, δήλωσε πρόσφατα η Άγκυρα, να συνδράμει την Κύπρο με μερικά δις ευρώ, εφόσον η κυπριακή ηγεσία αποστείλει το αίτημά της μέσω των εγκάθετων της στην ημικατεχόμενη Λευκωσία.
Ως προς το μαστίγιο, αυτό θα λάβει τη μορφή των ες αεί «διευρυμένων εγγυήσεων». Αυτό στην πράξη θα σημαίνει ότι όταν οι ταγοί της Κύπρου συναινέσουν στην κατάλυση του κράτους, και δια της μεθόδου της «παρθενογένεσης - μετάλλαξής» του (για την οποία περηφανεύεται όπου κάτσει και όπου σταθεί ο εμπνευστής της, Εγγλέζος Λόρδος Χάνεϋ), το νέο κρατικό μόρφωμα που θα προκύψει δε θα είναι αυτεξούσιο σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας. Η καθημερινή ασφάλεια του κράτους και των πολιτών του θα εξαρτάται από τρίτους. Στην πράξη αυτό σημαίνει, ότι η Κύπρος θα πρέπει να υφίσταται και να λειτουργεί υπό την αίρεση της Άγκυρας.
Στο ζήτημα αυτό η ελληνοκυπριακή πλευρά, δηλαδή οι κατά καιρούς ασκούντες στην εξουσία, έχει δυστυχώς, μέσω των λεγομένων διακοινοτικών συνομιλιών, δεσμευθεί. Έχουν αποδεχθεί οι ταγοί μας, υπό τον νεφελώδη όρο ότι δεν υπάρχει η τελική συμφωνία εάν όλα δεν έχουν συμφωνηθεί, ότι το μελλοντικό καθεστώς της Κύπρου θα διέπεται από «διεθνείς συνθήκες που θα δεσμεύουν την ενωμένη Κύπρο».
Τα λόγια του παραπάνω παραθέματος δεν είναι δικά μου. Προέρχονται από την έκθεση του Γ.Γ. του ΟΗΕ, «Assessment report of the Secretary – General on the status of the negotiations in Cyprus» S/2012/149, της 12ης Μαρτίου 2012. Η έκθεση είναι μεν του Γ.Γ. του ΟΗΕ, αλλά τα λόγια ανήκουν στον εκπρόσωπό του, Ντάουνερ. Στην έκθεση ο Ντάουνερ παραδέχεται ότι υπάρχει χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές ως προς το ζήτημα της εσωτερικής διακυβέρνησης – πώς δηλαδή θα μοιρασθεί η εσωτερική πίτα της εξουσίας. Όχι όμως και στο ζήτημα των «διεθνών εγγυήσεων»! Εκεί μας λέει ότι όλα είναι σχεδόν συμφωνημένα.
Ποιοι τα συμφωνήσαν; Πότε τα συμφώνησαν, που τα συμφώνησαν, πως τα συμφώνησαν, γιατί τα συμφώνησαν; Και τι ακριβώς συμφώνησαν;
Αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να είναι ψηλά στην ατζέντα της δημόσιας προεκλογικής συζήτησης και πρέπει να κινούνται παράλληλα με την όλη συζήτηση για τα οικονομικά του τόπου.
Ποιές είναι οι θέσεις του Δημοκρατικού Συναγερμού στο ζήτημα της παρουσίας ξένων στρατών και διεθνών συνθηκών που θα δεσμεύουν «ες αεί» την Κύπρο και τον λαό της; Γνωρίζουν ο αρχηγός του Συναγερμού και το επιτελείο του ότι επί τούτου υφίστανται δεσμεύσεις των προηγούμενων διαπραγματευτών της δικής μας πλευράς; Τα ίδια ερωτήματα αφορούν και τα επιτελεία των κ.κ. υποψηφίων Μαλά και Λιλλήκα. Πρέπει και οι τρεις υποψήφιοι να τοποθετηθούν ξεκάθαρα και να δεσμευθούν δημόσια ως προς το πώς αντιλαμβάνονται το μελλοντικό καθεστώς ασφάλειας στην Κύπρο, και κατά πόσο, αποδέχονται την υπό οποιαδήποτε μορφή παρουσία στην Κύπρο ξένων στρατών και την υπό οποιαδήποτε μορφή ύπαρξη παρεμβατικών δικαιωμάτων τρίτων στην Κύπρο.
Στο ζήτημα της ασφάλειας δεν υπάρχει « ήξεις αφήξεις». Είναι προφανές ότι δεν ζούμε σε καθεστώς τύπου Ροβινσόν Κρούσου, όπου το κάθε κράτος πράττει κατά το δοκούν. Υφίστανται νόμοι και κανόνες και υπάρχει και θεσμικό και εθιμικό δίκαιο, το οποίο κάθε κράτος αποδέχεται. Όπου υπάρχουν εξαιρέσεις στους γενικούς κανόνες, αυτές δεν πρέπει, πρωτίστως, να συγκρούονται με το θεσμικό και διεθνές δίκαιο και πρέπει να λειτουργούν με βάση την αρχή της αμοιβαιότητας.
Επειδή οι πολιτικοί αποφεύγουν τα δύσκολα, αναζητούν εύκολες λύσεις και κυρίως αποφεύγουν όσο τους επιτρέπεται να τοποθετηθούν και να αυτοδεσμευτούν, το ζήτημα της μελλοντικής ασφάλειας της Κύπρου δεν πρέπει ν’ αφεθεί σε δικές τους πρωτοβουλίες ή σε ανώνυμες τοποθετήσεις των επιτελείων τους. Πρέπει οι ίδιοι οι πολίτες να προκαλούν σε εκλογικούς χώρους, και μέσω της τηλεοράσεως, του τύπου και του διαδικτύου, συζητήσεις και επί του θέματος του μελλοντικού καθεστώτος ασφάλειας της Κύπρου και ν’ απαιτούν απαντήσεις πέρα των τετριμμένων και του ξύλινου πολιτικού λόγου.
Ο κάθε πολίτης πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσει ότι οι οικονομικές κρίσεις έρχονται και παρέρχονται. Με ένα υψηλό τίμημα, η Κύπρος θα ξεφύγει από το κάτεργο της Τρόικας. Αν όμως ο λαός επιτρέψει να του επιβληθεί μια Τρόικα Εγγυητών Ασφάλειας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι από το κάτεργο αυτό των δουλειών και της αναξιοπρέπειας, δεν πρόκειται να δραπετεύσει ποτέ. Και αυτό, διότι απλά δεν θα υπάρχει έξοδος. Και εάν με τα σημερινά δεδομένα εξ ανάγκης θα πληρώσει ένα οικονομικό χαράτσι για κάποιο χρονικό διάστημα, το πιο επαχθές χαράτσι προς την άλλη Τρόικα θα το πληρώνει μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Γι’ αυτό θα πρέπει οι πολίτες ν’ απαιτούν από τους σημερινούς μνηστήρες και τους μελλοντικούς άρχοντες τους να μην τους προδεσμεύσουν το μέλλον τους, το μέλλον των παιδιών τους και το μέλλον της πατρίδος τους.
*Ο Μάριος Ευρυβιάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πάντειου Πανεπιστήμιου
http://e-afipnisi.gr/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νέα μέτρα εν όψει προβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
