2012-12-19 13:45:03
της Μαρίας Γιαχνάκη
Καθισμένη σε μια σπασμένη πλαστική θέση σε διάδρομο νοσοκομείου περιμένοντας το αποτέλεσμα κάποιων σημαντικών εξετάσεων το άγχος είχε πλημμυρίσει τη σκέψη μου εξαφανίζοντας κάθε ίχνος υπομονής που μπορούσα να έχω ως άνθρωπος.
Το μόνο πράγμα που μπορούσα με καθαρότητα να σκεφτώ ήταν ότι σε κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος είναι μόνος του από ανθρώπους και κοιτάει κατάματα μόνο την αγωνία αφημένος στα χέρια του Θεού.
Είναι αυτό που λένε οι γιατροί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις :το αφήνουμε στα χέρια του Θεού εμείς κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό.
Κατά τη διάρκεια της ψυχικής πάλης με τη λογική κάθεται δίπλα μου μια αρκετά καταβεβλημένη γυναίκα . Η πολύωρη αναμονή μου ίσως με είχε κουράσει και είχα την ανάγκη για πρώτη φορά να κοιτάξω κάποιον στο πρόσωπο να μετρήσω τις ρυτίδες του να μετρήσω τον πόνο του και να συγκρίνω την ψυχική του δύναμη με τη δική μου.
«Μέσα στα νοσοκομεία κανείς μπορεί να νιώσει την απόλυτη μοναξιά μπορεί να βιώσει την ανθρώπινη ανικανότητα να ελέγξει την ζωή και να της δώσει παράταση» μου είπε….
Χωρίς να της απευθύνω καν το λόγο άρχισε να μιλάει και τότε κατάλαβα ότι μάλλον εκείνη είχε μεγαλύτερη ανάγκη να μιλήσει με κάποιον παρά εγώ.
«Είναι το δεύτερο παιδί που χάνω μέρες Χριστουγέννων και απλώς δεν θέλω να φύγω από δω νιώθοντας την ανάγκη να βρω κάποιον που να πονάει περισσότερο από μένα για να τον παρηγορήσω.»
Πριν από ένα χρόνο είχε χάσει σε τροχαίο το παιδί της και τον σύζυγό της και πριν από λίγες μέρες έχασε και το δεύτερο παιδάκι της από ανίατη ασθένεια . Το είχε αποχαιρετήσει και ήταν πια μόνη της χωρίς κανέναν όπως μου είπε η ίδια . Έτσι κι αλλιώς δεν σου άφηνε τα περιθώρια να την ρωτήσεις πολλά πράγματα.
Ο πόνος δεν είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό της όπως ίσως θα περίμενε κάποιος. Τα δάκρυα δεν έτρεχαν από τα μάτια της όπως θα περίμενε κάποιος να δει την ώρα που διηγούνταν την τραγική αυτή η ιστορία.
«Κάθε φορά τα βήματά μου με βγάζουν εδώ σε αυτούς τους καναπέδες του νοσοκομείου που ξέρω ότι αυτοί που περιμένουν , περιμένουν με σκυφτό το κεφάλι βουτηγμένοι στην μοναξιά τους χωρίς να ξέρουν πώς να βρουν την λύτρωση γιατί νομίζουν ότι το κακό που τους βρήκε είναι το μεγαλύτερο του κόσμου.
Κι εγώ έτσι νόμιζα και κάθε Χριστούγεννα λέω στον εαυτό μου αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα έρθουν ποτέ για μένα …Κι όμως έρχονται κι έρχονται φωτεινά και παίρνουν από μέσα μου κάθε ίχνος δυστυχίας και πόνου κι όμως κάθε χρόνο λέω ότι αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα έρθουν ποτέ και πάλι έρχονται και έχω πάψει πια να θυμάμαι τι με βρήκε εκείνα τα Χριστούγεννα που νόμιζα ότι δεν θα ξανάρθουν ποτέ.
Ποια είναι αυτή η δύναμη που μετέτρεψε τον πόνο μου και την απώλεια σε ενέργεια και δράση σε παρηγοριά και αντίδραση; Αναρωτιέμαι πολλές φορές και τότε σκέφτομαι αυτό που μου έλεγε κάποτε ένα πολύ αγαπητό μου πρόσωπο: «Ο Θεός σου δίνει όσα μπορείς να αντέξεις» briefingnews.gr
Καθισμένη σε μια σπασμένη πλαστική θέση σε διάδρομο νοσοκομείου περιμένοντας το αποτέλεσμα κάποιων σημαντικών εξετάσεων το άγχος είχε πλημμυρίσει τη σκέψη μου εξαφανίζοντας κάθε ίχνος υπομονής που μπορούσα να έχω ως άνθρωπος.
Το μόνο πράγμα που μπορούσα με καθαρότητα να σκεφτώ ήταν ότι σε κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος είναι μόνος του από ανθρώπους και κοιτάει κατάματα μόνο την αγωνία αφημένος στα χέρια του Θεού.
Είναι αυτό που λένε οι γιατροί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις :το αφήνουμε στα χέρια του Θεού εμείς κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό.
Κατά τη διάρκεια της ψυχικής πάλης με τη λογική κάθεται δίπλα μου μια αρκετά καταβεβλημένη γυναίκα . Η πολύωρη αναμονή μου ίσως με είχε κουράσει και είχα την ανάγκη για πρώτη φορά να κοιτάξω κάποιον στο πρόσωπο να μετρήσω τις ρυτίδες του να μετρήσω τον πόνο του και να συγκρίνω την ψυχική του δύναμη με τη δική μου.
«Μέσα στα νοσοκομεία κανείς μπορεί να νιώσει την απόλυτη μοναξιά μπορεί να βιώσει την ανθρώπινη ανικανότητα να ελέγξει την ζωή και να της δώσει παράταση» μου είπε….
Χωρίς να της απευθύνω καν το λόγο άρχισε να μιλάει και τότε κατάλαβα ότι μάλλον εκείνη είχε μεγαλύτερη ανάγκη να μιλήσει με κάποιον παρά εγώ.
«Είναι το δεύτερο παιδί που χάνω μέρες Χριστουγέννων και απλώς δεν θέλω να φύγω από δω νιώθοντας την ανάγκη να βρω κάποιον που να πονάει περισσότερο από μένα για να τον παρηγορήσω.»
Πριν από ένα χρόνο είχε χάσει σε τροχαίο το παιδί της και τον σύζυγό της και πριν από λίγες μέρες έχασε και το δεύτερο παιδάκι της από ανίατη ασθένεια . Το είχε αποχαιρετήσει και ήταν πια μόνη της χωρίς κανέναν όπως μου είπε η ίδια . Έτσι κι αλλιώς δεν σου άφηνε τα περιθώρια να την ρωτήσεις πολλά πράγματα.
Ο πόνος δεν είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό της όπως ίσως θα περίμενε κάποιος. Τα δάκρυα δεν έτρεχαν από τα μάτια της όπως θα περίμενε κάποιος να δει την ώρα που διηγούνταν την τραγική αυτή η ιστορία.
«Κάθε φορά τα βήματά μου με βγάζουν εδώ σε αυτούς τους καναπέδες του νοσοκομείου που ξέρω ότι αυτοί που περιμένουν , περιμένουν με σκυφτό το κεφάλι βουτηγμένοι στην μοναξιά τους χωρίς να ξέρουν πώς να βρουν την λύτρωση γιατί νομίζουν ότι το κακό που τους βρήκε είναι το μεγαλύτερο του κόσμου.
Κι εγώ έτσι νόμιζα και κάθε Χριστούγεννα λέω στον εαυτό μου αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα έρθουν ποτέ για μένα …Κι όμως έρχονται κι έρχονται φωτεινά και παίρνουν από μέσα μου κάθε ίχνος δυστυχίας και πόνου κι όμως κάθε χρόνο λέω ότι αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα έρθουν ποτέ και πάλι έρχονται και έχω πάψει πια να θυμάμαι τι με βρήκε εκείνα τα Χριστούγεννα που νόμιζα ότι δεν θα ξανάρθουν ποτέ.
Ποια είναι αυτή η δύναμη που μετέτρεψε τον πόνο μου και την απώλεια σε ενέργεια και δράση σε παρηγοριά και αντίδραση; Αναρωτιέμαι πολλές φορές και τότε σκέφτομαι αυτό που μου έλεγε κάποτε ένα πολύ αγαπητό μου πρόσωπο: «Ο Θεός σου δίνει όσα μπορείς να αντέξεις» briefingnews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η εισβολή των Γαλατών στην Ελλάδα (279 π.Χ)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πως του πάνε τα μαύρα!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
