Κράμερ (ΔΗΜΑΡ) εναντίον Κράμερ (ΔΗΜΑΡ)

2012-12-19 14:12:15

Νίκος Γκιώνης,Στη διετία 1950-52, η αναζήτηση κοινής προγραμματικής σύμπλευσης ανάμεσα στα κεντρώα κόμματα, στα μικρά σ/δημοκρατικά και στην Κοινοβουλευτική Αριστερά (καπελωμένη ωστόσο από το ΚΚΕ), οδήγησε στη Δημοκρατική Ένωση, η οποία σύντομα και μετά από κάποια εκλογική αναμέτρηση, αποτέλεσε έπεον πτερόεν. Κάπως έτσι, οι κουτοπονηριές αμοιβαιότητας ανάμεσα -κυρίως- στον Σ. Βενιζέλο και στον Γ. Παπανδρέου για την ηγεμόνευση του χώρου, αφενός συνέθλιψαν τα μικρότερα υγιή κόμματα του Α. Σβώλου και του Γ. Πασσαλίδη, αφετέρου ενταφίασαν για πολύ τα όνειρα του τότε Κεντροαριστερού ακροατηρίου, συμβάλλοντας εκόντες- άκοντες στη δημιουργία του Παπαγικού Συναγερμού και στην βιολογική μακροημέρευση του επόμενου οριστικότερου σχήματος της Δεξιάς, της Καραμανλικής ΕΡΕ.Στο πώς επαναλαμβάνεται κατά διαστήματα η Ιστορία, εγώ δεν θα δώσω απάντηση.

Το αναμφίβολο είναι πως απέναντι στον κυοφορούμενο Σαμαρικό Συναγερμό -με αρκετές ομοιότητες με το τότε- η μεγάλη, ανοργάνωτη και σιωπηλή για την ώρα μεταρρυθμιστική Κεντροαριστερή, αλλά και πολιτικά φιλελεύθερη παράταξη, εν μέρει συγκρούεται με τον εαυτό της ως προς το σκέλος που ακούει στο όνομα ΔΗΜΑΡ

. Απέναντι σε ό,τι ελπιδοφόρο αφέθηκε να διαφανεί στις 28-11-12, στο Γκάζι, η τελευταία απόφασή της περί αποχωρήσεώς της από το -υπό σύσταση- Φόρουμ Διαλόγου και μάλιστα 20 ημέρες μετά την επίσημη συμμετοχή της εκεί, αποτελεί σαφή συντηρητική οπισθοχώρηση έναντι επειγόντων αιτημάτων μέρους της κοινωνίας των πολιτών. Ανεξήγητο, ή μήπως απόλυτα εξηγήσιμο στην πορεία;

Έχοντας πάρει το τεράστιο σωτήριο ρίσκο της συμμετοχής της στην Διακυβέρνηση (με κάποιες επικίνδυνα λανθασμένες πολιτικές της σ’ αυτήν την συμμετοχή) και αντί να διεκδικήσει το ισότιμο μεγάλο μερίδιό της στις διαδικασίες συνάθροισης – συνασπισμού των ευρύτερων προοδευτικών μεταρρυθμιστικών στρωμάτων, αποσύρεται σχεδόν ναρκισσιστικά, με δόξα και τιμή.

Τις, ή, τι πταίει; Αβάσιμες σιγουριές, βαθύτερο άγχος για την ποιότητα και το εύρος των μεταρρυθμίσεων, κλασσική κομματική ήττα των εκσυγχρονιστών από τους παραδοσιακούς, μειλίχια αδράνεια, ή μήπως ο αιώνιος και βαθύς συντηρητισμός της παραδοσιακής Αριστεράς, ακόμα και αν αυτοπροσδιορίζεται ως Ανανεωτική;

Προς τι ο αστόχαστος εκτροχιασμός από τις ράγες της συλλογικότητας της κυοφορούμενης Κεντροαριστεράς, όταν μάλιστα, λίγο-λίγο, ο ΣΥΡΙΖΑ (λέτε να ισχύει η θεωρία των ίσων αποστάσεων, δεν το πιστεύω πάντως) στρογγυλεύει τον Ευρωπαϊκό του Λόγο και άρα λάθρα προσεγγίζει και τα αντίστοιχα εκλογικά ακροατήρια, ενώ ακόμα και το θνήσκον αλλά αγωνιζόμενο ΠΑΣΟΚ, πρόλαβε σήμερα, περίπου την ίδια ώρα με την απερισκεψία της ΔΗΜΑΡ, να ορίσει εκπροσώπους του στο Φόρουμ. Αν διαβάσετε μάλιστα την ανακοίνωση και τα ονόματα των υπευθύνων, θα καταλάβετε.

Ελπίζω, η προσωρινή αυταρέσκεια της τρέχουσας ισοπαλίας ΔΗΜΑΡ- ΠΑΣΟΚ, να εγκαταλειφθεί από την ΔΗΜΑΡ ευθέως, και όχι όπως εκείνο το μνημονιακό βράδυ με τους δύο, α λα μπρατσέτα βουλευτές της, που εψήφισαν στις επόμενες αναγνώσεις του καταλόγου ως χρυσές εφεδρείες της συνοχής της Κυβέρνησης.

Οι ανάγκες της κοινωνίας για ένα κίνημα μεταρρυθμίσεων, που σταθερά θα μετεξελιχθεί σε παράταξη των μεταρρυθμιστών, είναι πολύ πιθανόν να διευρύνονται όσο η γενικότερη κατάσταση θα σταθεροποιείται. Αν η ΔΗΜΑΡ συνεχίσει να ομφαλοσκοπεί, διαλογιζόμενη με τον συντηρητικό εαυτό της και αγνοώντας τα ποιοτικά πολιτικά χαρακτηριστικά της εκλογικής της δύναμης, μάλλον δεν θα καταλάβει επαρκώς τις τεκτονικές αλλαγές που ήδη συντελούνται στον κόσμο της εργασίας και του επιχειρείν. Ο χώρος της μεταρρύθμισης θα προχωρήσει έτσι κι αλλιώς, μακάρι και με την ΔΗΜΑΡ, αν νοιώθει μεγάλη συνιστώσα του ρεύματος του εκσυγχρονισμού. Ειδάλλως…
InfoGnomon

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ