2012-12-21 12:34:04
Ζηλιάρηδες δεν είναι μόνο οι πρωταγωνιστές του Κοκκινόπουλου που στη θολούρα τους αρπάζουν τα τσεκούρια. Υπάρχουν και πιο ήπιες περιπτώσεις.
Αυτό το κείμενο (1) μπορεί να πάει πολύ βαθιά και πολύ προσωπικά. Δεν θα το αφήσω να φτάσει εκεί, γιατί απλά δεν είμαι ο άνθρωπος-ελέφαντας, δεν είμαι one of a kind, δεν είμαι παιδί του Απρίλη του '83 (άργησα 4 μήνες). Ζηλεύω ΟΣΟ, αλλά όχι ΟΠΩΣ οι περισσότεροι. Πόσο είναι το 'όσο'; Πολύ. Πώς είναι το 'όπως'; Φανερά, loud and clear, χωρίς να ντρέπομαι (πια) γι' αυτό.
Αυτό το κείμενο (2) δεν αξίζει να διαβαστεί από κάτι τύπους με αστραφτερά χαμόγελα που ήταν οι αγαπημένοι των δασκάλων τους στο δημοτικό, που έχουν λυμένα τα προβλήματά τους και που δηλώνουν προκλητικά και υποκριτικά: 'Εγώ; Γιατί να ζηλέψω; Δεν κάνω τέτοια πράγματα, να, ρώτα τη Μαρία να σου πει'. Εντάξει, κάουμπόι, χαλάρωσε. Κι εγώ, με γκόμενες που δεν μ' ενδιέφεραν περισσότερο από τους μαραθώνιους 'Lie To Me' στο Fox, ήμουν πιο cool κι από την Kim Deal. Την ξέρεις την Kim Deal; Σιγά μην την ξέρεις.
Αγαπητό παιδί της Crest, υπάρχει ένας πανανθρώπινος νόμος που διέπει όλες τις σχέσεις μεταξύ εραστών από τα χρόνια των πρωτόπλαστων μέχρι σήμερα, αύριο και το τέλος του κόσμου.
Γουστάρεις γκόμενα; Ζηλεύεις γκόμενα. Γουστάρεις πολύ γκόμενα; Ζηλεύεις πολύ γκόμενα. Πεθαίνεις για γκόμενα; Είναι θέμα χρόνου να σε χωρίσει. Την πιέζεις. Αυτός είναι ο νόμος.
Το θέμα της ζήλειας είναι ταμπού. Είναι πολύ πιθανότερο να παραδεχτείς ότι κεράτωσες παρά ότι ζηλεύει. Ομοίως, το να παραδεχτείς ότι ο Σάκης Ρουβάς είναι ο μοναδικός Έλληνας ποπ σταρ, ότι σου αρέσει η παντόφλα κι ότι ο Xavier Dolan είναι ο αγαπημένος σου σκηνοθέτης. Γιατί αυτό; Γιατί η συγκεκριμένη παραδοχή είναι μια αυτόματη παραδοχή αδυναμίας.
Αν αυτό που χρειάζεται είναι να βγουν μπροστά προσωπικότητες όπως ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης και να ομολογήσουν σε συνεντεύξεις τους ότι είναι κτητικοί και ζηλιάρηδες στις σχέσεις τους (σ.σ. το έκανε πρόσφατα στο ραδιόφωνο του ALPHA), ας είναι. (Μπράβο, Χριστόφορε). Αν πρέπει για άλλη μια φορά η τέχνη να πάρει την πρωτοβουλία, ας είναι επίσης. Χρόνια νωρίτερα, ο Γιώργος Μαζωνάκης είχε σηκώσει τα πλήθη στα τραπέζια να χορέψουν και να ταυτιστούν με το 'Ζηλεύω'. (Μπράβο και σε σένα Γιώργο).
Πάρε κουράγιο από τις διασημότητες, αλλά μην επιχειρήσεις να αναλύσεις μόνος σου γιατί ζηλεύεις.
Δεν ξέρω ποια χημική αντίδραση διαχέει τη ζήλια στον εγκέφαλο, αλλά φαντάζομαι ότι με τη σωστή δουλειά και περίπου 70 ευρώ την εβδομάδα, τέτοια προβλήματα περιορίζονται έως και λύνονται
Το βασικό είναι να το παραδεχτείς. Πολλοί από εμάς, στην απέλπιδα προσπάθεια να αποτάξουμε τον Σατανά, ρωτάμε την ίδια μαλακία: 'Τι εννοείς αν ζηλεύω;'. ΟΚ, βγες λίγο από το προφίλ της γκόμενάς σου στο Facebook και διάβασε τη λίστα με τα συμπτώματα.
*Μπαίνεις πάνω από 3 φορές τη μέρα στο προφίλ της. Καλά, αρκεί και η μία.
*Χτυπάει το κινητό της μετά τις 23.00 το βράδυ και ξαφνικά χάνεις την ακοή σου, η όραση δυσχεραίνεται και σκέφτεσαι ποιος γιεγιές ψάχνεται για booty call μαζί της.
*Σκέφτεσαι ότι σε κερατώνει
*Νομίζεις ότι μιλάει κρυφά και πονηρά με άλλους στο κινητό, στο FB, στο δρόμο, στα κλαμπ
*Σκέφτεσαι ότι σε κερατώνει
*Είσαι σίγουρος ότι η κολλητή της της προξενεύει άλλους γκόμενους
*Νομίζεις ότι τη γουστάρουν όλοι
*Φοβάσαι ότι γουστάρει όλους τους ωραίους γκόμενους
*Φοβάσαι ότι όλοι οι ωραίοι γκόμενοι είναι πιο ωραίοι από σένα
*Σκέφτεσαι ότι σε κερατώνει
Έχω κάτι γνωστές (θείες βασικά, αλλά τι σε νοιάζουν τώρα τα οικογενειακά μου;), πληθωρικές τύπισσες, 50άρες που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι, που λένε αραιά και που τη σοφία 'Όποιος αγαπάει, ζηλεύει'. Έχουν πολύ άδικο πιστεύεις; Απενοχοποίηση κύριοι, δεν κάνατε και κάνα φόνο για να μην το παραδέχεστε.
Αυτό το τραγικό στερεότυπο του ζηλιάρη που έχει μεταδοθεί σαν ιός στη δυτική κοινωνία τον ταυτίζει με έναν ουγκ τύπο κι αυτό είναι άδικο.
Να ενημερώσουμε εδώ τις φίλες αναγνώστριες ότι δεν ζηλεύουμε όταν μιλάτε με οποιοδήποτε αρσενικό (τραγικό κλισέ), ότι δεν ζηλεύουμε όταν φοράτε σέξι ρούχα (κλισέ παλιού 'καλού' ελληνικού κινηματογράφου), ότι δεν ζηλεύουμε αν πείτε 'τι ωραίος γκόμενος αυτός ο Gosling ρε παιδί μου' κι επίσης ότι δεν πιστεύουμε όλα όσα μας λέτε. Κάτι ατάκες τύπου 'εγώ δεν σχολιάζω άλλους γκόμενους με τις φίλες μου' μας έφτασαν σε αυτήν την κατάσταση. Α, και κάτι άλλες επίσης.
Φίλε (ζηλιάρη) αναγνώστη επιστρέφω σε σένα και κλείνοντας σου υπενθυμίζω ότι ναι, και οι γυναίκες ζηλεύουν (πολύ), αν και, καθότι πιο talented από εμάς στο πλασάρισμα, συνήθως το κάνουν με πιο διακριτικό τρόπο. Συνήθως, όχι πάντα.
Γιατί αν μια γυναίκα πάρει στα σοβαρά τη ζήλια της, είναι ικανή να κόψει το ρεύμα σε μια ολόκληρη πόλη, να σταματήσει έναν συρμό του μετρό με το δεξί της χέρι, να βάλει περισσότερα γκολ από τον Μέσι σε μια χρονιά και -στα δικά μας τώρα- να ανοίξει μια καινούργια τρύπα στον τοίχο του σαλονιού σου. Με το κεφάλι σου.
Το παραδέχεστε και στο @illanastasiadis
Ηλίας Αναστασιάδης
http://www.oneman.gr/
Αυτό το κείμενο (1) μπορεί να πάει πολύ βαθιά και πολύ προσωπικά. Δεν θα το αφήσω να φτάσει εκεί, γιατί απλά δεν είμαι ο άνθρωπος-ελέφαντας, δεν είμαι one of a kind, δεν είμαι παιδί του Απρίλη του '83 (άργησα 4 μήνες). Ζηλεύω ΟΣΟ, αλλά όχι ΟΠΩΣ οι περισσότεροι. Πόσο είναι το 'όσο'; Πολύ. Πώς είναι το 'όπως'; Φανερά, loud and clear, χωρίς να ντρέπομαι (πια) γι' αυτό.
Αυτό το κείμενο (2) δεν αξίζει να διαβαστεί από κάτι τύπους με αστραφτερά χαμόγελα που ήταν οι αγαπημένοι των δασκάλων τους στο δημοτικό, που έχουν λυμένα τα προβλήματά τους και που δηλώνουν προκλητικά και υποκριτικά: 'Εγώ; Γιατί να ζηλέψω; Δεν κάνω τέτοια πράγματα, να, ρώτα τη Μαρία να σου πει'. Εντάξει, κάουμπόι, χαλάρωσε. Κι εγώ, με γκόμενες που δεν μ' ενδιέφεραν περισσότερο από τους μαραθώνιους 'Lie To Me' στο Fox, ήμουν πιο cool κι από την Kim Deal. Την ξέρεις την Kim Deal; Σιγά μην την ξέρεις.
Αγαπητό παιδί της Crest, υπάρχει ένας πανανθρώπινος νόμος που διέπει όλες τις σχέσεις μεταξύ εραστών από τα χρόνια των πρωτόπλαστων μέχρι σήμερα, αύριο και το τέλος του κόσμου.
Γουστάρεις γκόμενα; Ζηλεύεις γκόμενα. Γουστάρεις πολύ γκόμενα; Ζηλεύεις πολύ γκόμενα. Πεθαίνεις για γκόμενα; Είναι θέμα χρόνου να σε χωρίσει. Την πιέζεις. Αυτός είναι ο νόμος.
Το θέμα της ζήλειας είναι ταμπού. Είναι πολύ πιθανότερο να παραδεχτείς ότι κεράτωσες παρά ότι ζηλεύει. Ομοίως, το να παραδεχτείς ότι ο Σάκης Ρουβάς είναι ο μοναδικός Έλληνας ποπ σταρ, ότι σου αρέσει η παντόφλα κι ότι ο Xavier Dolan είναι ο αγαπημένος σου σκηνοθέτης. Γιατί αυτό; Γιατί η συγκεκριμένη παραδοχή είναι μια αυτόματη παραδοχή αδυναμίας.
Αν αυτό που χρειάζεται είναι να βγουν μπροστά προσωπικότητες όπως ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης και να ομολογήσουν σε συνεντεύξεις τους ότι είναι κτητικοί και ζηλιάρηδες στις σχέσεις τους (σ.σ. το έκανε πρόσφατα στο ραδιόφωνο του ALPHA), ας είναι. (Μπράβο, Χριστόφορε). Αν πρέπει για άλλη μια φορά η τέχνη να πάρει την πρωτοβουλία, ας είναι επίσης. Χρόνια νωρίτερα, ο Γιώργος Μαζωνάκης είχε σηκώσει τα πλήθη στα τραπέζια να χορέψουν και να ταυτιστούν με το 'Ζηλεύω'. (Μπράβο και σε σένα Γιώργο).
Πάρε κουράγιο από τις διασημότητες, αλλά μην επιχειρήσεις να αναλύσεις μόνος σου γιατί ζηλεύεις.
Δεν ξέρω ποια χημική αντίδραση διαχέει τη ζήλια στον εγκέφαλο, αλλά φαντάζομαι ότι με τη σωστή δουλειά και περίπου 70 ευρώ την εβδομάδα, τέτοια προβλήματα περιορίζονται έως και λύνονται
Το βασικό είναι να το παραδεχτείς. Πολλοί από εμάς, στην απέλπιδα προσπάθεια να αποτάξουμε τον Σατανά, ρωτάμε την ίδια μαλακία: 'Τι εννοείς αν ζηλεύω;'. ΟΚ, βγες λίγο από το προφίλ της γκόμενάς σου στο Facebook και διάβασε τη λίστα με τα συμπτώματα.
*Μπαίνεις πάνω από 3 φορές τη μέρα στο προφίλ της. Καλά, αρκεί και η μία.
*Χτυπάει το κινητό της μετά τις 23.00 το βράδυ και ξαφνικά χάνεις την ακοή σου, η όραση δυσχεραίνεται και σκέφτεσαι ποιος γιεγιές ψάχνεται για booty call μαζί της.
*Σκέφτεσαι ότι σε κερατώνει
*Νομίζεις ότι μιλάει κρυφά και πονηρά με άλλους στο κινητό, στο FB, στο δρόμο, στα κλαμπ
*Σκέφτεσαι ότι σε κερατώνει
*Είσαι σίγουρος ότι η κολλητή της της προξενεύει άλλους γκόμενους
*Νομίζεις ότι τη γουστάρουν όλοι
*Φοβάσαι ότι γουστάρει όλους τους ωραίους γκόμενους
*Φοβάσαι ότι όλοι οι ωραίοι γκόμενοι είναι πιο ωραίοι από σένα
*Σκέφτεσαι ότι σε κερατώνει
Έχω κάτι γνωστές (θείες βασικά, αλλά τι σε νοιάζουν τώρα τα οικογενειακά μου;), πληθωρικές τύπισσες, 50άρες που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι, που λένε αραιά και που τη σοφία 'Όποιος αγαπάει, ζηλεύει'. Έχουν πολύ άδικο πιστεύεις; Απενοχοποίηση κύριοι, δεν κάνατε και κάνα φόνο για να μην το παραδέχεστε.
Αυτό το τραγικό στερεότυπο του ζηλιάρη που έχει μεταδοθεί σαν ιός στη δυτική κοινωνία τον ταυτίζει με έναν ουγκ τύπο κι αυτό είναι άδικο.
Να ενημερώσουμε εδώ τις φίλες αναγνώστριες ότι δεν ζηλεύουμε όταν μιλάτε με οποιοδήποτε αρσενικό (τραγικό κλισέ), ότι δεν ζηλεύουμε όταν φοράτε σέξι ρούχα (κλισέ παλιού 'καλού' ελληνικού κινηματογράφου), ότι δεν ζηλεύουμε αν πείτε 'τι ωραίος γκόμενος αυτός ο Gosling ρε παιδί μου' κι επίσης ότι δεν πιστεύουμε όλα όσα μας λέτε. Κάτι ατάκες τύπου 'εγώ δεν σχολιάζω άλλους γκόμενους με τις φίλες μου' μας έφτασαν σε αυτήν την κατάσταση. Α, και κάτι άλλες επίσης.
Φίλε (ζηλιάρη) αναγνώστη επιστρέφω σε σένα και κλείνοντας σου υπενθυμίζω ότι ναι, και οι γυναίκες ζηλεύουν (πολύ), αν και, καθότι πιο talented από εμάς στο πλασάρισμα, συνήθως το κάνουν με πιο διακριτικό τρόπο. Συνήθως, όχι πάντα.
Γιατί αν μια γυναίκα πάρει στα σοβαρά τη ζήλια της, είναι ικανή να κόψει το ρεύμα σε μια ολόκληρη πόλη, να σταματήσει έναν συρμό του μετρό με το δεξί της χέρι, να βάλει περισσότερα γκολ από τον Μέσι σε μια χρονιά και -στα δικά μας τώρα- να ανοίξει μια καινούργια τρύπα στον τοίχο του σαλονιού σου. Με το κεφάλι σου.
Το παραδέχεστε και στο @illanastasiadis
Ηλίας Αναστασιάδης
http://www.oneman.gr/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νταβούτογλου: «Η "Μακεδονία" είναι το δεύτερο σπίτι μου»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
