2012-12-22 21:12:25
Του Θέμη Τζήμα
Η επιδίωξη της πολιτικής ηγεμονίας από έναν φορέα της Αριστεράς, εν προκειμένω από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την προώθηση εναλλακτικής πολιτικής εξόδου από την κρίση, ιδίως δε σε ένα εχθρικό περιβάλλον εγχώριο και διεθνές.
Η επίτευξή της απαιτεί τη διάταξη ευρύτερων δυνάμεων και βεβαίως του κόμματος- πυρήνα σε αυτήν την κατεύθυνση, ώστε να υπηρετήσουν την εν λόγω επιδίωξη ώριμα, συνειδητά και αποφασιστικά.
Η πολιτική ηγεμονία εκφράζεται και εκλογικά. Δεν χτίζεται όμως πρωτίστως στην κάλπη και διά της κάλπης. Θα ήταν δηλαδή ολέθριο λάθος να μεταφράσει κανείς την εκλογική και δημοσκοπική άνοδο από μόνη της σε πολιτική ηγεμονία ενός χώρου ή κάποιου κόμματος, καθώς μπορεί, αν δεν υπάρχουν βαθύτερα θεμέλια, να βρεθεί ο όποιος τέτοιος χώρος μπροστά στο φαινόμενο του εκλογικού εκκρεμούς.
Σήμερα, λοιπόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ ορθώς θέτει το ζήτημα της εκ νέου επίτευξης αριστερής πολιτικής ηγεμονίας οφείλει να εξετάσει την πολιτική συμμαχιών του
. Τη δόμηση ενός μετώπου βάσης. Τούτο διότι την πολιτική ηγεμονία δεν μπορεί να την κατακτήσει κανένα κόμμα μόνο του, όσο ισχυρό και αν είναι. Πολύ περισσότερο που αφενός ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διέρχεται φάση μετάβασης και αφετέρου καλείται να λειτουργήσει σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικής κρίσης, το οποίο από τη μία ανοίγει νέες δυνατότητες δράσης για το σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά από την άλλη ωθεί το κατεστημένο στην υιοθέτηση των πλέον αντιδραστικών μεθόδων προς επιβίωση και επαναεδραίωσή του.
Η πολιτική συμμαχιών ξεκινά από την πολιτική στρατηγική, που με τη σειρά της σήμερα συναρθρώνεται σε δύο κατευθύνσεις: την εναλλακτική, σοσιαλιστική πολιτική εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, που πρέπει να έχει καθαρές διαχωριστικές γραμμές από τη μνημονιακή πολιτική του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού. Η εναλλακτική πολιτική όμως για να είναι πειστική, πρέπει να έχει και μια δεύτερη, βαθιά στρατηγική κατεύθυνση.
Το μοντέλο για τη μετά την κρίση Ελλάδα. Απαιτεί εκτεταμένη, αλλά συνεκτική συζήτηση, μεταξύ ευρυτέρων δυνάμεων από τις κομματικά οργανωμένες στον ΣΥΡΙΖΑ για το τι θα πει σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα, που ξεκίνησε με την τρώση της αμερικανικής απόλυτης ηγεμονίας και συνεχίζεται με τη δομική κρίση του καπιταλισμού. Πώς θα δομούνται οι παραγωγικές σχέσεις, ώστε να απελευθερώνονται οι παραγωγικές δυνάμεις, ποιος θα κατέχει τα μέσα παραγωγής, όλα ή τμήμα τους, τι και πώς θα παράγουμε, πώς και προς όφελος ποιων θα γίνεται η διανομή του πλούτου, ποια θα είναι η συλλογική μας ταυτότητα, εθνική και κοινωνική, ποιες οι ταξικές σχέσεις και η σχέση των γενεών, ποιος θα είναι ο διεθνής προσανατολισμός και οι συμμαχίες σε έναν κόσμο σχετικής και όχι απόλυτης ισχύος οποιουδήποτε δρώντος.
Δεύτερο ζήτημα της πολιτικής συμμαχιών είναι το ιστορικό μπλοκ που θα εκφράσει η Αριστερά και εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ποιους εκφράζεις, βέβαια, δεν μπορείς να το διατάξεις. Το πετυχαίνεις μέσα από την καθαρότητα του λόγου σου και τις επιτυχίες της δράσης σου. Σήμερα, στην ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνία το κυρίαρχο ζήτημα είναι η ραγδαία, κοινωνικά διαλυτική κινητικότητα προς τα κάτω για τη συντριπτική πλειοψηφία, που πραγματοποιείται σε χτυπητή αντίθεση με τη διαρκώς ενισχυόμενη θέση μιας κλειστής, ολιγαρχικής, παρασιτικής κάστας. Η κρίση του καπιταλισμού και οι ελίτ που επωφελούνται από αυτήν υψώνουν ένα ταξικό τείχος, στη σκοτεινή πλευρά του οποίου στοιβάζονται εργάτες, μισθωτοί εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες μεσαίας και μικρής οικονομικής επιφάνειας, αγροτικά στρώματα, μετανάστες, συνταξιούχοι, νέοι και νέες, άνεργοι διαφορετικών ηλικιών.
Όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα δεν έχουν αποκτήσει ακόμα αίσθηση συνανήκειν ούτε έχουν εμπνευστεί από συλλογικό στόχο που να τα κινητοποιεί ως συλλογικότητα. Δεν έχουν ζυμωθεί στο εσωτερικό τους, ούτε με κάποιον πολιτικό φορέα- εκφραστή τους, ώστε να διαμορφώσουν συλλογικότητες και κινήματα που θα κατεδαφίσουν το τείχος της καπιταλιστικής κρίσης. Πολύ συχνά δείχνουν εξαιρετικά ελλειπή ταξική συνείδηση, αναντίστοιχη με την υλική τους θέση και έλκονται από εύκολες, πλην όμως αντιδραστικές στη βάση τους ερμηνείες για την επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής τους θέσης.
Για να επιτευχθεί η συγκρότηση αυτών των στρωμάτων σε ενιαίο ιστορικό μπλοκ, πέρα από την καθαρή στρατηγική, απαιτείται η πλήρωση και της τρίτης συνθήκης: της συγκρότησης ενιαίου αγωνιστικού μετώπου στη βάση, δηλαδή στους μαζικούς χώρους κάθε είδους, στη διανόηση, στον κόσμο των τεχνών και των γραμμάτων, στα παλαιά και στα νέα κοινωνικά κινήματα. Η Αριστερά οφείλει να ανησυχεί γιατί μέχρι σήμερα η πολιτική του σοκ έχει πετύχει σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό. Παρά τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, στην πραγματικότητα τα κοινωνικά κινήματα δείχνουν και είναι πιο αποδιοργανωμένα από ποτέ. Από τα πανεπιστήμια μέχρι τους χώρους δουλειάς και από τα σχολεία ως τη διανόηση επικρατεί εξαιρετική ησυχία που “ταράζεται” είτε από αποσπασματικές κινήσεις, είτε από την ολοένα αυξανόμενη επιρροή της ναζιστικής απειλής.
Η σιωπή των κινημάτων οφείλεται αφενός στην ένταση της επίθεσης του κατεστημένου, που λόγω ανεπαρκούς ανάλυσης βρήκε τους μαζικούς χώρους πλήρως ανέτοιμους και εν πολλοίς απαξιωμένους αλλά και στο γεγονός ότι μέχρι και σήμερα σχεδόν κανένα πολιτικό υποκείμενο δεν έριξε το κύριο βάρος του στη δουλειά από κάτω προς τα πάνω. Δουλειά δύσκολη, καθώς απαιτεί, όπως είπαμε, καθαρό λόγο και δυνατότητες σύνθεσης, υπέρβασης προγενεστέρων διαχωρισμών που πλέον καθίστανται ανεπίκαιροι, επίτευξη μικρών και μεσαίων νικών που δίνουν κουράγιο στον λαό, καθιστώντας τον έμπρακτα υποκείμενο των εξελίξεων.
Δύο μόνο παραδείγματα ίσως αρκούν για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της αμηχανίας αλλά και των δυνατοτήτων: δεκάδες χιλιάδες μεταπτυχιακοί φοιτητές και υποψήφιοι διδάκτορες, που συγκεντρώνουν την απολύτως κρίσιμη τριπλή ιδιότητα του φοιτητή, του νέου επιστήμονα και του νέου εργαζομένου, μένουν ανοργάνωτοι και συλλογικά άπραγοι, τη στιγμή που βρίσκονται στο κέντρο της επίθεσης από το κατεστημένο. Χάνουν έδαφος σε ό,τι αφορά τη δημόσια, δωρεάν παιδεία, τις δυνατότητες επιστημονικής εξέλιξης και εργασίας. Παρ' όλα αυτά σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με αυτό τον χώρο.
Αντίστοιχα, οι κινήσεις αλληλεγγύης και επιβίωσης, αντί να δομηθούν σε ένα μεγάλο δίκτυο παρόμοιο με την ΕΑΜμική εθνική αλληλεγγύη, παραμένουν κατετμημένες, εν πολλοίς περιορισμένες σε φιλανθρωπική διάσταση και συχνά θνησιγενείς. Ενώ και στο κατεξοχήν πεδίο δράσης για την Αριστερά, στο εργατικό κίνημα δηλαδή, η εξέλιξη των δομών και των δρώντων εντός αυτών προς νέα, μετωπική συγκρότηση παραμένει αργή.
Όλα τα παραπάνω στοχεύουν να καταδείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως η αντικειμενικά ισχυρή δύναμη της Αριστεράς και όχι μόνο, παράλληλα και πέρα από την εσωτερική του διαδικασία, οφείλει να πρωτοστατήσει στην πολιτική και οργανωτική επίθεση ανασυγκρότησης του ιστορικού μπλοκ δυνάμεων για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση, με φορά από κάτω προς τα πάνω και με συμμετοχή διαφόρων αριστερών, σοσιαλιστικών ή και εν γένει προοδευτικών, δημοκρατικών δυνάμεων. Να αναλάβει δηλαδή τώρα την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ενιαίου αγωνιστικού μετώπου με κοινωνικό, απελευθερωτικό, δημοκρατικό, σοσιαλιστικό, αντιφασιστικό και πατριωτικό χαρακτήρα. Ενός μετώπου που θα διαθέτει τις δικές του δομές, θα επεξεργάζεται μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόγραμμα για έξοδο από την κρίση και για τη μετά την κρίση Ελλάδα. Λίγος ο χρόνος, πολλές οι ευθύνες, πιεστικές οι ανάγκες. Πάνω σε αυτές θα δοκιμαστεί η Αριστερά.
Πηγή / Η ΑΥΓΗ
communenews
Η επιδίωξη της πολιτικής ηγεμονίας από έναν φορέα της Αριστεράς, εν προκειμένω από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την προώθηση εναλλακτικής πολιτικής εξόδου από την κρίση, ιδίως δε σε ένα εχθρικό περιβάλλον εγχώριο και διεθνές.
Η επίτευξή της απαιτεί τη διάταξη ευρύτερων δυνάμεων και βεβαίως του κόμματος- πυρήνα σε αυτήν την κατεύθυνση, ώστε να υπηρετήσουν την εν λόγω επιδίωξη ώριμα, συνειδητά και αποφασιστικά.
Η πολιτική ηγεμονία εκφράζεται και εκλογικά. Δεν χτίζεται όμως πρωτίστως στην κάλπη και διά της κάλπης. Θα ήταν δηλαδή ολέθριο λάθος να μεταφράσει κανείς την εκλογική και δημοσκοπική άνοδο από μόνη της σε πολιτική ηγεμονία ενός χώρου ή κάποιου κόμματος, καθώς μπορεί, αν δεν υπάρχουν βαθύτερα θεμέλια, να βρεθεί ο όποιος τέτοιος χώρος μπροστά στο φαινόμενο του εκλογικού εκκρεμούς.
Σήμερα, λοιπόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ ορθώς θέτει το ζήτημα της εκ νέου επίτευξης αριστερής πολιτικής ηγεμονίας οφείλει να εξετάσει την πολιτική συμμαχιών του
Η πολιτική συμμαχιών ξεκινά από την πολιτική στρατηγική, που με τη σειρά της σήμερα συναρθρώνεται σε δύο κατευθύνσεις: την εναλλακτική, σοσιαλιστική πολιτική εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, που πρέπει να έχει καθαρές διαχωριστικές γραμμές από τη μνημονιακή πολιτική του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού. Η εναλλακτική πολιτική όμως για να είναι πειστική, πρέπει να έχει και μια δεύτερη, βαθιά στρατηγική κατεύθυνση.
Το μοντέλο για τη μετά την κρίση Ελλάδα. Απαιτεί εκτεταμένη, αλλά συνεκτική συζήτηση, μεταξύ ευρυτέρων δυνάμεων από τις κομματικά οργανωμένες στον ΣΥΡΙΖΑ για το τι θα πει σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα, που ξεκίνησε με την τρώση της αμερικανικής απόλυτης ηγεμονίας και συνεχίζεται με τη δομική κρίση του καπιταλισμού. Πώς θα δομούνται οι παραγωγικές σχέσεις, ώστε να απελευθερώνονται οι παραγωγικές δυνάμεις, ποιος θα κατέχει τα μέσα παραγωγής, όλα ή τμήμα τους, τι και πώς θα παράγουμε, πώς και προς όφελος ποιων θα γίνεται η διανομή του πλούτου, ποια θα είναι η συλλογική μας ταυτότητα, εθνική και κοινωνική, ποιες οι ταξικές σχέσεις και η σχέση των γενεών, ποιος θα είναι ο διεθνής προσανατολισμός και οι συμμαχίες σε έναν κόσμο σχετικής και όχι απόλυτης ισχύος οποιουδήποτε δρώντος.
Δεύτερο ζήτημα της πολιτικής συμμαχιών είναι το ιστορικό μπλοκ που θα εκφράσει η Αριστερά και εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ποιους εκφράζεις, βέβαια, δεν μπορείς να το διατάξεις. Το πετυχαίνεις μέσα από την καθαρότητα του λόγου σου και τις επιτυχίες της δράσης σου. Σήμερα, στην ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνία το κυρίαρχο ζήτημα είναι η ραγδαία, κοινωνικά διαλυτική κινητικότητα προς τα κάτω για τη συντριπτική πλειοψηφία, που πραγματοποιείται σε χτυπητή αντίθεση με τη διαρκώς ενισχυόμενη θέση μιας κλειστής, ολιγαρχικής, παρασιτικής κάστας. Η κρίση του καπιταλισμού και οι ελίτ που επωφελούνται από αυτήν υψώνουν ένα ταξικό τείχος, στη σκοτεινή πλευρά του οποίου στοιβάζονται εργάτες, μισθωτοί εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες μεσαίας και μικρής οικονομικής επιφάνειας, αγροτικά στρώματα, μετανάστες, συνταξιούχοι, νέοι και νέες, άνεργοι διαφορετικών ηλικιών.
Όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα δεν έχουν αποκτήσει ακόμα αίσθηση συνανήκειν ούτε έχουν εμπνευστεί από συλλογικό στόχο που να τα κινητοποιεί ως συλλογικότητα. Δεν έχουν ζυμωθεί στο εσωτερικό τους, ούτε με κάποιον πολιτικό φορέα- εκφραστή τους, ώστε να διαμορφώσουν συλλογικότητες και κινήματα που θα κατεδαφίσουν το τείχος της καπιταλιστικής κρίσης. Πολύ συχνά δείχνουν εξαιρετικά ελλειπή ταξική συνείδηση, αναντίστοιχη με την υλική τους θέση και έλκονται από εύκολες, πλην όμως αντιδραστικές στη βάση τους ερμηνείες για την επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής τους θέσης.
Για να επιτευχθεί η συγκρότηση αυτών των στρωμάτων σε ενιαίο ιστορικό μπλοκ, πέρα από την καθαρή στρατηγική, απαιτείται η πλήρωση και της τρίτης συνθήκης: της συγκρότησης ενιαίου αγωνιστικού μετώπου στη βάση, δηλαδή στους μαζικούς χώρους κάθε είδους, στη διανόηση, στον κόσμο των τεχνών και των γραμμάτων, στα παλαιά και στα νέα κοινωνικά κινήματα. Η Αριστερά οφείλει να ανησυχεί γιατί μέχρι σήμερα η πολιτική του σοκ έχει πετύχει σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό. Παρά τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, στην πραγματικότητα τα κοινωνικά κινήματα δείχνουν και είναι πιο αποδιοργανωμένα από ποτέ. Από τα πανεπιστήμια μέχρι τους χώρους δουλειάς και από τα σχολεία ως τη διανόηση επικρατεί εξαιρετική ησυχία που “ταράζεται” είτε από αποσπασματικές κινήσεις, είτε από την ολοένα αυξανόμενη επιρροή της ναζιστικής απειλής.
Η σιωπή των κινημάτων οφείλεται αφενός στην ένταση της επίθεσης του κατεστημένου, που λόγω ανεπαρκούς ανάλυσης βρήκε τους μαζικούς χώρους πλήρως ανέτοιμους και εν πολλοίς απαξιωμένους αλλά και στο γεγονός ότι μέχρι και σήμερα σχεδόν κανένα πολιτικό υποκείμενο δεν έριξε το κύριο βάρος του στη δουλειά από κάτω προς τα πάνω. Δουλειά δύσκολη, καθώς απαιτεί, όπως είπαμε, καθαρό λόγο και δυνατότητες σύνθεσης, υπέρβασης προγενεστέρων διαχωρισμών που πλέον καθίστανται ανεπίκαιροι, επίτευξη μικρών και μεσαίων νικών που δίνουν κουράγιο στον λαό, καθιστώντας τον έμπρακτα υποκείμενο των εξελίξεων.
Δύο μόνο παραδείγματα ίσως αρκούν για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της αμηχανίας αλλά και των δυνατοτήτων: δεκάδες χιλιάδες μεταπτυχιακοί φοιτητές και υποψήφιοι διδάκτορες, που συγκεντρώνουν την απολύτως κρίσιμη τριπλή ιδιότητα του φοιτητή, του νέου επιστήμονα και του νέου εργαζομένου, μένουν ανοργάνωτοι και συλλογικά άπραγοι, τη στιγμή που βρίσκονται στο κέντρο της επίθεσης από το κατεστημένο. Χάνουν έδαφος σε ό,τι αφορά τη δημόσια, δωρεάν παιδεία, τις δυνατότητες επιστημονικής εξέλιξης και εργασίας. Παρ' όλα αυτά σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με αυτό τον χώρο.
Αντίστοιχα, οι κινήσεις αλληλεγγύης και επιβίωσης, αντί να δομηθούν σε ένα μεγάλο δίκτυο παρόμοιο με την ΕΑΜμική εθνική αλληλεγγύη, παραμένουν κατετμημένες, εν πολλοίς περιορισμένες σε φιλανθρωπική διάσταση και συχνά θνησιγενείς. Ενώ και στο κατεξοχήν πεδίο δράσης για την Αριστερά, στο εργατικό κίνημα δηλαδή, η εξέλιξη των δομών και των δρώντων εντός αυτών προς νέα, μετωπική συγκρότηση παραμένει αργή.
Όλα τα παραπάνω στοχεύουν να καταδείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως η αντικειμενικά ισχυρή δύναμη της Αριστεράς και όχι μόνο, παράλληλα και πέρα από την εσωτερική του διαδικασία, οφείλει να πρωτοστατήσει στην πολιτική και οργανωτική επίθεση ανασυγκρότησης του ιστορικού μπλοκ δυνάμεων για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση, με φορά από κάτω προς τα πάνω και με συμμετοχή διαφόρων αριστερών, σοσιαλιστικών ή και εν γένει προοδευτικών, δημοκρατικών δυνάμεων. Να αναλάβει δηλαδή τώρα την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ενιαίου αγωνιστικού μετώπου με κοινωνικό, απελευθερωτικό, δημοκρατικό, σοσιαλιστικό, αντιφασιστικό και πατριωτικό χαρακτήρα. Ενός μετώπου που θα διαθέτει τις δικές του δομές, θα επεξεργάζεται μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ το πρόγραμμα για έξοδο από την κρίση και για τη μετά την κρίση Ελλάδα. Λίγος ο χρόνος, πολλές οι ευθύνες, πιεστικές οι ανάγκες. Πάνω σε αυτές θα δοκιμαστεί η Αριστερά.
Πηγή / Η ΑΥΓΗ
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δώρο Αξίας 1,35 εκατ. δολαρίων έκανε η Αθηνά στον Αλβάρο!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νέα συκοφαντική επίθεση κατά της Χρυσής Αυγής
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
