2012-12-26 10:16:44
Από τoν Βλάση Μαρωνίτη
-Το να είσαι συγγραφέας είναι υπέροχο, επειδή ξυπνάς το πρωί και γράφεις στο δωμάτιό σου. Και εκεί μέσα όλα είναι υπέροχα, και δεν χρειάζεται να βγαίνεις. Eτσι, μπορείς να φαντάζεσαι ότι γράφεις το Πολίτης Κέιν ή κάποιο άλλο αριστούργημα. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να το γυρίσεις, η πραγματικότητα σε προσγειώνει. Τότε όλες σου οι ιδέες περί ενός αριστουργήματος μετατρέπονται σε μια πόρνη για να καταφέρεις με κάθε τρόπο να σωθείς από μια σίγουρη καταστροφή.
-Η μαμά μου έλεγε ότι ήμουν ένα πολύ γλυκό και ευτυχισμένο μωρό. Και μετά, κάπου γύρω στα 5, έγινα δύστροπος, ξινός. Αυτό έγινε γιατί συνειδητοποίησα τη θνητότητά μου και δεν μου άρεσε καθόλου.
-Το πιο άθλιο πράγμα στην παιδική μου ηλικία ήταν μάλλον το γεγονός ότι ήμουν νέος. Αν μπορούσα να ήμουν μεγαλύτερος τότε, νομίζω ότι θα γλίτωνα από πολλά.
-Η μητέρα μου με άφηνε με τους συγγενείς γιατί δούλευε. Θυμάμαι μία από αυτούς, όταν ήμουν μικρός στην κούνια, που μου εξηγούσε ότι, αν ήθελε, θα μπορούσε να με σκοτώσει και μου έδειχνε πώς μπορούσε να με πνίξει με μια κουβέρτα μέχρι να πάθω ασφυξία και μετά να με τυλίξει και να με πετάξει έξω στον κάδο. Αν ήταν 10% πιο τρελή, ο κόσμος θα ήταν φτωχότερος κατά έναν ατακαδόρο!
-Αρχισα να ασχολούμαι με το κλαρινέτο στα 15. Είναι πολύ ευχάριστο να παίζεις ένα όργανο και ακόμα πιο διασκεδαστικό να παίζεις ομαδικά. Και, φαίνεται, αρέσουμε, γι' αυτό έρχονται να μας ακούσουν.
-Υποκριτής ειναι αυτός που γράφει ένα βιβλίο υπέρ του αθεϊσμού και προσεύχεται να πουλήσει.
-Οταν είσαι πολύ νέος, βγαίνεις έξω, πας σινεμά, για μπόουλινγκ, στα ντράιβ ιν... Και μετά δεν έχεις πού να πας, και παντρεύεσαι γιατί δεν έχεις τι άλλο να κάνεις: «Πήγε οκτώ, ας παντρευτούμε!» Ετσι παντρευτήκαμε με την πρώτη μου γυναίκα. Ημασταν ακόμα παιδιά.
-Το 1956 με συμβούλευσαν να πάω στο Τάμιμεντ για να αποκτήσω εμπειρία γράφοντας όχι μόνον ανέκδοτα, αλλά 3λεπτα, 5λεπτα ή 8λεπτα σκετς. Τη Δευτέρα το πρωί έγραφες και μέχρι την πρόβα της Πέμπτης έπρεπε να το 'χεις έτοιμο. Ηταν εξοντωτικό, αλλά μάθαινες να γράφεις.
-Εκανα τα πάντα εκείνον τον καιρό, στην αρχή: Πάλεψα με ένα καγκουρό, τραγούδησα το Little Sir Echo με ένα σκύλο. Αυτό ήταν μέρος ενός σχεδίου του Τζακ Ρόλινς με στόχο να επιβάλει την παρουσία μου στην τηλεόραση και να γίνω δημοφιλές όνομα.
-Εχω πει πολλές φορές πως αν είχα σκηνοθετήσει εγώ την πρώτη μου ταινία, θα γινόταν μια πολύ, μα πολύ πιο αστεία ταινία, αλλά θα έβγαζε και πολύ λιγότερα χρήματα. Δεν πήγα να τη δω γιατί ήμουν πολύ θυμωμένος και ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναέκανα ποτέ ταινία αν δεν ήμουν εγώ ο σκηνοθέτης, αν δεν είχα τον πλήρη έλεγχο.
-Για μένα, η Λουiζ (σ.σ. Λάσερ, η δεύτερη σύζυγός του) ήταν μια οπτασία. Με συγκλόνισε η μαγευτική της εικόνα. Ποτέ δεν δουλέψαμε μαζί όσο ήμασταν παντρεμένοι γιατί πιστεύαμε ότι θα χαλούσε ο γάμος μας. Αφού χωρίσαμε, μπορούσαμε πλέον να συνεργαστούμε -και, φυσικά, της έδινα και λιγότερα.
-Δεν έχω κάτι καλό να πω για το σχολείο. Ημουν ο χειρότερος μαθητής του κόσμου και το μισώ μέχρι και σήμερα. Το θυμάμαι σαν να ήταν κατάρα.
-Συνήθιζα να κάνω κοπάνες με διάφορους και να πηγαίνουμε σινεμά στο Μανχάταν. Ηταν οι πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου.
-Ο Μπέργκμαν τα είχε πει όλα στον κινηματογράφο. Ετσι, βρέθηκα στην παράξενη θέση όπου ήμουν επηρεασμένος από τον Γκράουτσο Μαρξ, τον Μπομπ Χοουπ και τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Ετσι, έκανα το Love & Death, που ήταν επηρεασμένο από τον Μπέργκμαν, αλλά ήταν ξεκάθαρα και κωμικό μαζί.
-Εδωσα μεγαλύτερη αξία στο τραγικό απ' ό,τι στο κωμικό. Πάντα πίστευα ότι το τραγικό στο θέατρο και στις ταινίες αντιμετωπίζει κατά μέτωπο την πραγματικότητα και δεν σατιρίζει απλώς, δεν την απαλύνει με αστειάκια. Είναι πιο δύσκολο για μένα και θέλει δουλειά, αλλά αντλώ περισσότερη ευχαρίστηση από ένα δύσκολο εγχείρημα παρά από ένα που ξέρω ότι είναι πιο σίγουρο.
Πηγή
Tα αποσπάσματα προέρχονται από την ταινία-ντοκιμαντέρ του Robert B. Weide Woody Allen: A Documentary.
Αναδημοσιευσα Από Ημερησια
molibixarti
-Το να είσαι συγγραφέας είναι υπέροχο, επειδή ξυπνάς το πρωί και γράφεις στο δωμάτιό σου. Και εκεί μέσα όλα είναι υπέροχα, και δεν χρειάζεται να βγαίνεις. Eτσι, μπορείς να φαντάζεσαι ότι γράφεις το Πολίτης Κέιν ή κάποιο άλλο αριστούργημα. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να το γυρίσεις, η πραγματικότητα σε προσγειώνει. Τότε όλες σου οι ιδέες περί ενός αριστουργήματος μετατρέπονται σε μια πόρνη για να καταφέρεις με κάθε τρόπο να σωθείς από μια σίγουρη καταστροφή.
-Η μαμά μου έλεγε ότι ήμουν ένα πολύ γλυκό και ευτυχισμένο μωρό. Και μετά, κάπου γύρω στα 5, έγινα δύστροπος, ξινός. Αυτό έγινε γιατί συνειδητοποίησα τη θνητότητά μου και δεν μου άρεσε καθόλου.
-Το πιο άθλιο πράγμα στην παιδική μου ηλικία ήταν μάλλον το γεγονός ότι ήμουν νέος. Αν μπορούσα να ήμουν μεγαλύτερος τότε, νομίζω ότι θα γλίτωνα από πολλά.
-Η μητέρα μου με άφηνε με τους συγγενείς γιατί δούλευε. Θυμάμαι μία από αυτούς, όταν ήμουν μικρός στην κούνια, που μου εξηγούσε ότι, αν ήθελε, θα μπορούσε να με σκοτώσει και μου έδειχνε πώς μπορούσε να με πνίξει με μια κουβέρτα μέχρι να πάθω ασφυξία και μετά να με τυλίξει και να με πετάξει έξω στον κάδο. Αν ήταν 10% πιο τρελή, ο κόσμος θα ήταν φτωχότερος κατά έναν ατακαδόρο!
-Αρχισα να ασχολούμαι με το κλαρινέτο στα 15. Είναι πολύ ευχάριστο να παίζεις ένα όργανο και ακόμα πιο διασκεδαστικό να παίζεις ομαδικά. Και, φαίνεται, αρέσουμε, γι' αυτό έρχονται να μας ακούσουν.
-Υποκριτής ειναι αυτός που γράφει ένα βιβλίο υπέρ του αθεϊσμού και προσεύχεται να πουλήσει.
-Οταν είσαι πολύ νέος, βγαίνεις έξω, πας σινεμά, για μπόουλινγκ, στα ντράιβ ιν... Και μετά δεν έχεις πού να πας, και παντρεύεσαι γιατί δεν έχεις τι άλλο να κάνεις: «Πήγε οκτώ, ας παντρευτούμε!» Ετσι παντρευτήκαμε με την πρώτη μου γυναίκα. Ημασταν ακόμα παιδιά.
-Το 1956 με συμβούλευσαν να πάω στο Τάμιμεντ για να αποκτήσω εμπειρία γράφοντας όχι μόνον ανέκδοτα, αλλά 3λεπτα, 5λεπτα ή 8λεπτα σκετς. Τη Δευτέρα το πρωί έγραφες και μέχρι την πρόβα της Πέμπτης έπρεπε να το 'χεις έτοιμο. Ηταν εξοντωτικό, αλλά μάθαινες να γράφεις.
-Εκανα τα πάντα εκείνον τον καιρό, στην αρχή: Πάλεψα με ένα καγκουρό, τραγούδησα το Little Sir Echo με ένα σκύλο. Αυτό ήταν μέρος ενός σχεδίου του Τζακ Ρόλινς με στόχο να επιβάλει την παρουσία μου στην τηλεόραση και να γίνω δημοφιλές όνομα.
-Εχω πει πολλές φορές πως αν είχα σκηνοθετήσει εγώ την πρώτη μου ταινία, θα γινόταν μια πολύ, μα πολύ πιο αστεία ταινία, αλλά θα έβγαζε και πολύ λιγότερα χρήματα. Δεν πήγα να τη δω γιατί ήμουν πολύ θυμωμένος και ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναέκανα ποτέ ταινία αν δεν ήμουν εγώ ο σκηνοθέτης, αν δεν είχα τον πλήρη έλεγχο.
-Για μένα, η Λουiζ (σ.σ. Λάσερ, η δεύτερη σύζυγός του) ήταν μια οπτασία. Με συγκλόνισε η μαγευτική της εικόνα. Ποτέ δεν δουλέψαμε μαζί όσο ήμασταν παντρεμένοι γιατί πιστεύαμε ότι θα χαλούσε ο γάμος μας. Αφού χωρίσαμε, μπορούσαμε πλέον να συνεργαστούμε -και, φυσικά, της έδινα και λιγότερα.
-Δεν έχω κάτι καλό να πω για το σχολείο. Ημουν ο χειρότερος μαθητής του κόσμου και το μισώ μέχρι και σήμερα. Το θυμάμαι σαν να ήταν κατάρα.
-Συνήθιζα να κάνω κοπάνες με διάφορους και να πηγαίνουμε σινεμά στο Μανχάταν. Ηταν οι πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου.
-Ο Μπέργκμαν τα είχε πει όλα στον κινηματογράφο. Ετσι, βρέθηκα στην παράξενη θέση όπου ήμουν επηρεασμένος από τον Γκράουτσο Μαρξ, τον Μπομπ Χοουπ και τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Ετσι, έκανα το Love & Death, που ήταν επηρεασμένο από τον Μπέργκμαν, αλλά ήταν ξεκάθαρα και κωμικό μαζί.
-Εδωσα μεγαλύτερη αξία στο τραγικό απ' ό,τι στο κωμικό. Πάντα πίστευα ότι το τραγικό στο θέατρο και στις ταινίες αντιμετωπίζει κατά μέτωπο την πραγματικότητα και δεν σατιρίζει απλώς, δεν την απαλύνει με αστειάκια. Είναι πιο δύσκολο για μένα και θέλει δουλειά, αλλά αντλώ περισσότερη ευχαρίστηση από ένα δύσκολο εγχείρημα παρά από ένα που ξέρω ότι είναι πιο σίγουρο.
Πηγή
Tα αποσπάσματα προέρχονται από την ταινία-ντοκιμαντέρ του Robert B. Weide Woody Allen: A Documentary.
Αναδημοσιευσα Από Ημερησια
molibixarti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Συνταγή της Ημέρας!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
