2012-12-27 09:51:35
της Ελίνας Γαληνού
Εάν ο άνθρωπος αισθάνεται το νόημα των Χριστουγέννων, νιώθει διαφορετικά σ΄αυτές τις άγιες μέρες. Ισως αισθάνεται την ανάγκη να ανατρέξει σε διδάγματα ανθρωπισμού που έμαθε, διάβασε ή άκουσε μέσα από ιστορίες της ζωής. Η κλασσική λογοτεχνία είχε πάντα την τιμητική της στις γιορτές και όλοι θυμούνται το αγαπημένο βιβλίο που τους κράτησε συντροφιά κάποια χριστούγεννα, μαζί με κάποιο πολύτιμο δίδαγμά του.
Ενα απ΄αυτά τα βιβλία, είναι οι "Αθλιοι" του Βίκτωρος Ουγκώ.
Ενα έργο που το διάβασαν πάρα πολλοί και το είδαν σε ταινίες άλλοι τόσοι, από τότε που δημιουργήθηκε. Ο δημιουργός του, ήταν ένας αναμφίβολα ταλαντούχος συγγραφέας ο οποίος πέρασε την διανόησή του και τις κοινωνικές του ανησυχίες μέσα από ανθρώπινες ιστορίες τόσο δυνατές, ώστε τα μηνύματά τους να φτάσουν ως τις μέρες μας.
Ολοι ξέρουν τον Γιάννη Αγιάννη, τον ήρωα των Αθλίων που παλεύει σε όλο το έργο με τον σκληρό Ιαβέρη, που αναζητεί να τον καταστρέψει
. Ολοι θυμούνται τον έρωτα του Μάριου και της Τιτίκας, της θετής κορούλας του Αγιάννη και τις περιπέτειες των δύο νέων ώσπου να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να παντρευτούν. Το έργο αυτό, συμβολίζει την πάλη του καλού και του κακού, αναλύοντας ταυτόχρονα τον τρόπο που αναπτύσσονται και αποτυπώνονται αυτά τα στοιχεία στους ανθρώπινους χαρακτήρες εκείνης της εποχής. Ισως και σε άλλες εποχές επίσης...καθώς πολλά από τα στοιχεία των έργων του μεγάλου αυτού συγγραφέα, έχουν διαχρονικά χαρακτηριστικά. Αλλά ας δούμε ένα συγκεκριμένο, που αφορά τη ζωή του Αγιάννη στα πρωτοξεκινήματα..
Οταν ο Αγιάννης αποφυλακίστηκε μετά από κράτηση 20 χρόνων (επειδή είχε κλέψει κάποτε ένα καρβέλι ψωμί), χτύπησε την πόρτα ενός σπιτιού ζητώντας να περάσει εκεί τη νύχτα. Ηταν ένα ζευγάρι καλοκάγαθοι άνθρωποι, ένας πάστορας και η γυναίκα του. Του έδωσαν κατάλυμα και τροφή, του φέρθηκαν με περίσσεια ανθρωπιά και στοργή χωρίς να ρωτήσουν ούτε ποιός είναι, ούτε ποιά ήταν η ζωή του. Τα ξημερώματα όμως ο Αγιάννης έφυγε για να συνεχίσει το δρόμο προς το άγνωστο. Φεύγοντας, έκλεψε τα ασημένια κηροπήγια του ζευγαριού που τον είχε φιλοξενήσει, και πατώντας στις μύτες για να μην ξυπνήσουν οι γέροντες, βγήκε. Λίγη ώρα μετά, δύο χωροφύλακες έφεραν πίσω τον Αγιάννη με χειροπέδες και χτύπησαν την πόρτα του πάστορα για να του επιστρέψουν τα κηροπήγια. Ο γεράκος άνοιξε και έμεινε άφωνος από έκπληξη.. αντικρύζοντας τον κρατούμενο που είχε φιλοξενήσει στο σπίτι του. Καθένας στη θέση του, ίσως τυφλωμένος από θυμό, να έλεγε στους χωροφύλακες "Κλείστε τον στη φυλακή, αυτός δεν γίνεται άνθρωπος με τίποτα...". Ο πάστορας όμως...φέρθηκε διαφορετικά. Είπε στους χωροφύλακες να τον αφήσουν γιατί ήταν φιλοξενούμενός του, και ότι του δώρισε ο ίδιος το κηροπήγιο. Είπε μάλιστα, ότι του είχε δωρίσει και τα δύο κηροπήγια αλλά ο αφηρημένος ξένος ξέχασε να πάρει το ένα. Και μπροστά τους έκπληκτους χωροφύλακες, ο πάστορας έβαλε στην αγκαλιά του Αγιάννη και το άλλο κηροπήγιο, συμβουλεύοντάς τον να προσέχει μην του τα κλέψουν Από κείνη τη στιγμή, ο άθλιος κουρελιασμένος Αγιάννης, απέβαλε από μέσα του κάθε κακό στοιχείο. Η ανωτερότητα και ο ανθρωπισμός του πάστορα, αποδείχτηκε ότι άσκησαν τεράστια επιρροή πάνω του. Και για πολλά χρόνια οι άνθρωποι, ακολουθώντας τέτοια παραδείγματα, είδαν φώς στη ζωή τους. Τώρα όμως, που τόσες αξίες δοκιμάζονται και ευτελίζονται, πόση άραγε δύναμη μπορούσε να έχει το παράδειγμα του πάστορα και πόση πειθώ; Αυτή η απάντηση είναι εντελώς προσωπική γιατί πάντα υπάρχουν άνθρωποι, όσο κι΄αν λιγοστεύουν. Ωστόσο, δεν παύει να αποτελεί ένα μήνυμα απόλυτα χριστιανικό, γιατί εκφράζει αυτό ακριβώς το νόημα της αγάπης προς τον συνάνθρωπο, που έχει τη δύναμη να συγχωρεί και να θεραπεύει...
InfoGnomon
Εάν ο άνθρωπος αισθάνεται το νόημα των Χριστουγέννων, νιώθει διαφορετικά σ΄αυτές τις άγιες μέρες. Ισως αισθάνεται την ανάγκη να ανατρέξει σε διδάγματα ανθρωπισμού που έμαθε, διάβασε ή άκουσε μέσα από ιστορίες της ζωής. Η κλασσική λογοτεχνία είχε πάντα την τιμητική της στις γιορτές και όλοι θυμούνται το αγαπημένο βιβλίο που τους κράτησε συντροφιά κάποια χριστούγεννα, μαζί με κάποιο πολύτιμο δίδαγμά του.
Ενα απ΄αυτά τα βιβλία, είναι οι "Αθλιοι" του Βίκτωρος Ουγκώ.
Ενα έργο που το διάβασαν πάρα πολλοί και το είδαν σε ταινίες άλλοι τόσοι, από τότε που δημιουργήθηκε. Ο δημιουργός του, ήταν ένας αναμφίβολα ταλαντούχος συγγραφέας ο οποίος πέρασε την διανόησή του και τις κοινωνικές του ανησυχίες μέσα από ανθρώπινες ιστορίες τόσο δυνατές, ώστε τα μηνύματά τους να φτάσουν ως τις μέρες μας.
Ολοι ξέρουν τον Γιάννη Αγιάννη, τον ήρωα των Αθλίων που παλεύει σε όλο το έργο με τον σκληρό Ιαβέρη, που αναζητεί να τον καταστρέψει
Οταν ο Αγιάννης αποφυλακίστηκε μετά από κράτηση 20 χρόνων (επειδή είχε κλέψει κάποτε ένα καρβέλι ψωμί), χτύπησε την πόρτα ενός σπιτιού ζητώντας να περάσει εκεί τη νύχτα. Ηταν ένα ζευγάρι καλοκάγαθοι άνθρωποι, ένας πάστορας και η γυναίκα του. Του έδωσαν κατάλυμα και τροφή, του φέρθηκαν με περίσσεια ανθρωπιά και στοργή χωρίς να ρωτήσουν ούτε ποιός είναι, ούτε ποιά ήταν η ζωή του. Τα ξημερώματα όμως ο Αγιάννης έφυγε για να συνεχίσει το δρόμο προς το άγνωστο. Φεύγοντας, έκλεψε τα ασημένια κηροπήγια του ζευγαριού που τον είχε φιλοξενήσει, και πατώντας στις μύτες για να μην ξυπνήσουν οι γέροντες, βγήκε. Λίγη ώρα μετά, δύο χωροφύλακες έφεραν πίσω τον Αγιάννη με χειροπέδες και χτύπησαν την πόρτα του πάστορα για να του επιστρέψουν τα κηροπήγια. Ο γεράκος άνοιξε και έμεινε άφωνος από έκπληξη.. αντικρύζοντας τον κρατούμενο που είχε φιλοξενήσει στο σπίτι του. Καθένας στη θέση του, ίσως τυφλωμένος από θυμό, να έλεγε στους χωροφύλακες "Κλείστε τον στη φυλακή, αυτός δεν γίνεται άνθρωπος με τίποτα...". Ο πάστορας όμως...φέρθηκε διαφορετικά. Είπε στους χωροφύλακες να τον αφήσουν γιατί ήταν φιλοξενούμενός του, και ότι του δώρισε ο ίδιος το κηροπήγιο. Είπε μάλιστα, ότι του είχε δωρίσει και τα δύο κηροπήγια αλλά ο αφηρημένος ξένος ξέχασε να πάρει το ένα. Και μπροστά τους έκπληκτους χωροφύλακες, ο πάστορας έβαλε στην αγκαλιά του Αγιάννη και το άλλο κηροπήγιο, συμβουλεύοντάς τον να προσέχει μην του τα κλέψουν Από κείνη τη στιγμή, ο άθλιος κουρελιασμένος Αγιάννης, απέβαλε από μέσα του κάθε κακό στοιχείο. Η ανωτερότητα και ο ανθρωπισμός του πάστορα, αποδείχτηκε ότι άσκησαν τεράστια επιρροή πάνω του. Και για πολλά χρόνια οι άνθρωποι, ακολουθώντας τέτοια παραδείγματα, είδαν φώς στη ζωή τους. Τώρα όμως, που τόσες αξίες δοκιμάζονται και ευτελίζονται, πόση άραγε δύναμη μπορούσε να έχει το παράδειγμα του πάστορα και πόση πειθώ; Αυτή η απάντηση είναι εντελώς προσωπική γιατί πάντα υπάρχουν άνθρωποι, όσο κι΄αν λιγοστεύουν. Ωστόσο, δεν παύει να αποτελεί ένα μήνυμα απόλυτα χριστιανικό, γιατί εκφράζει αυτό ακριβώς το νόημα της αγάπης προς τον συνάνθρωπο, που έχει τη δύναμη να συγχωρεί και να θεραπεύει...
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στην εντατική ο 88χρονος Μπούς
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
