2012-12-27 15:02:02
Louis Denghien
Ο Μπραχίμι συναντήθηκε με την εγχώρια και μέτρια αντιπολίτευση
Ο Μπραχίμι και ο Μπασάρ, τη Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου: προφανώς ούτε λόγος για τον ΟΗΕ, αλλά ίσως και για τις Ηνωμένες Πολιτείες, να «απαιτήσουν την αποχώρηση του Σύρου προέδρου μέχρι το 2014». Αλλά προσοχή Μιλάγαμε για ανθρώπους καλής θέλησης. Ο απεσταλμένος του ΟΗΕ Λακντάρ Μπραχίμη, ο οποίος είχε συζητήσεις με τον Μπασάρ αλ-Άσαντ τη Δευτέρα στη Δαμασκό, συνάντησε την Τρίτη εκπροσώπους της εσωτερικής, πατριωτικής και μέτριας αντιπολίτευσης της Συντονιστικής Επιτροπής για τη Δημοκρατική Αλλαγή (CCND ). Ως εκ τούτου, ο Ράτζα Αλ-Νάσερ, γραμματέας του Εκτελεστικού Συμβουλίου του CCCND, επικρότησε τον κ. Μπραχίμι που θα συναντήσει μέχρι και την Κυριακή, αξιωματούχους της Συρίας, και δήλωσε ότι υπήρχε «μεγάλη ελπίδα ότι αυτή η κίνηση θα οδηγήσει σε συμφωνίες και θετικές εξελίξεις».
«’θετικό βήμα’ θεωρείται ότι το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) ενημέρωσε επιτέλους τους αναγνώστες και τους πελάτες του, ότι υπάρχει μια άλλη αντιπολίτευση στη Συρία από αυτή που στεγάζεται στο Κάιρο, στην Άγκυρα και στη Ντόχα».
Και εξηγεί ότι το CCND, γνωστό στη Γαλλία από το μηντιατικό πρόσωπο του Haytham Manaa, περιλαμβάνει τα «αραβικά, κουρδικά κόμματα, σοσιαλιστές και μαρξιστές », όλοι άνθρωποι που «ανέχονται από την κυβέρνηση της Συρίας», προσθέτει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP), γεγονός που αναστάτωσε για πέντε λεπτά τον εντεταλμένο υπάλληλο της παραπληροφόρησης στα τηλεοπτικά κανάλια France 24, I-Télé η BFMTV, ο οποίος πίστευε ότι η αντιπολίτευση της Συρίας περιορίζεται σε μουσάτους τζιχαντιστές, και εξόριστους περιθωριακούς τυχοδιώκτες.
Μιλάμε -κυρίως το BBC- για μια μυστική η διακριτική συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον για τη συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης υπό την ονομαστική εξουσία του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο οποίος θα παραμείνει στην εξουσία μέχρι το 2014, μέχρι το τέλος της θητείας του, αλλά χωρίς δικαίωμα να ξαναζητήσει τη ψήφο του συριακού λαού. Αυτό το σχέδιο φέρεται να μετέφερε ο Μπραχίμη στον ενδιαφερόμενο και επίσης στους συνομιλητές του CCCND.
Για την αποχώρηση του Μπασάρ το 2014, θα πρέπει να αντιταχθούμε ότι αυτό εξακολουθεί να είναι ένα θέμα που αφορά τους Σύρους, που θα έπρεπε να αποφασίσουν με δημοψήφισμα ή θεσμικές προεδρικές εκλογές. Αλλά ας σημειώσουμε ότι, αν αληθεύει αυτή η πληροφορία, είναι μάλλον η Ουάσινγκτον που προσεγγίζει το σχέδιο της Μόσχας, και όχι το αντίθετο, και ότι η Ευρώπη, ήτοι κυρίως Γαλλία και Βρετανία για το θέμα αυτό, βρίσκεται απομονωμένη, μέχρι να γίνει τελείως παθητική.
Σε κάθε περίπτωση οι προσπάθειες του Μπραχίμη του στοίχησαν γερό ξύλο από την αντιπολίτευση made in Qatar, τον «Εθνικό Συνασπισμό» της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και από τις τοπικές επιτροπές συντονισμού, οι οποίες διοργάνωναν κάποτε στη Συρία τις πορείες της Παρασκευής ενάντια στην κυβέρνηση. Όλος αυτός ο όμορφος κόσμος διατηρεί την αρχική απαίτηση του για εθελοντική ή αναγκαστική αποχώρηση της συριακής κυβέρνησης, και ως εκ τούτου δεν θέλουν να ακούσουν για μεταβατική κυβέρνηση, για διάλογο, ούτε για ειρήνη. Και μια φορά ακόμη, αυτή η στάση, η οποία δεν είναι κάτι καινούργιο, θα μπορούσε να γίνει ενοχλητική για τους Ολάντ/Φαμπιούς/Κάμερον, ειδικά αν οι Αμερικανοί αδειάζουν έρμα.
Όταν ο Λαβρόφ γελά ανοικτά στη μύτη των Δυτικών
Σχετικά την ριζοσπαστική αντιπολίτευση, το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, η ομοσπονδία των πετρο-μοναρχίων και φονταμενταλιστών, επιτέθηκε όχι μόνο στον Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο οποίος αργεί όμως να παραδώσει τη σκυτάλη, αλλά και στον πραγματικό «δημόσιο εχθρό Νο 1» τους, το Ιράν, το οποίο κατηγορούν για «παρέμβαση» στις εσωτερικές υποθέσεις τους. Με καθαρά λόγια, οι «Κολπικοί» διακρίνουν το χέρι της Τεχεράνης στην εξέγερση των σιιτών του Μπαχρέιν κατά του σουνίτη μονάρχη τους: δεν φταίνε όμως οι Ιρανοί εάν το 70% των σιιτών του Μπαχρέιν αισθάνονται να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας από την ντόπια ολιγαρχία, η οποία οφείλει τη διατήρηση της το 2011 στην στρατιωτική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας. Το ΣΣΚ κατήγγειλε επίσης την ιρανική κατοχή τριών μικρών νησιών που διεκδικούνται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Εν ολίγοις, ένας πολεμικός τόνος που κρύβει κάποια αδυναμία: άλλο είναι να εξοπλίσεις και να πληρώσεις μισθοφόρους στη Συρία και άλλο πράγμα να κάνεις πόλεμο με το Ιράν.
Και σχετικά με την αδυναμία και τους φανφαρονισμούς, πρέπει να επιστρέψουμε στην καυστική ειρωνεία -εκφραστική όμως- του Σεργκέι Λαβρόφ το περασμένο Σάββατο. Ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας εκτόξευσε, με (ψευδή) έμπιστο διακριτικό τόνο στους δημοσιογράφους, μια νέα «μικρή φράση» για τη Συρία: «Μπορώ να σας πω ότι κανένας δεν καίγεται να επέμβει ανοικτά (στη Συρία). Έχομε την εντύπωση ότι (οι δυτικές χώρες) παρακαλούν τον ουρανό για να εξακολουθούν η Ρωσία και η Κίνα να μπλοκάρουν κάθε εξωτερική παρέμβαση (...), κανείς δεν είναι έτοιμος να δράσει, τουλάχιστον προς το παρόν».
Για να κοροϊδέψει τόσο ανοιχτά τις δυτικές κινήσεις και συμπεριφορές , ο Λαβρόφ θα πρέπει να είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. Σε κάθε περίπτωση, βλέπουμε πόση πίστωση πρέπει να δώσουμε στις διάφορες συναντήσεις κορυφής των «Φίλων της Συρίας » που διοργανώνονται με πολύ μεγάλα έξοδα και πολύ μιντιατικό θόρυβο από την Ιερά Συμμαχία των Νατοϊκων και ισλαμιστών. Αέρας και θόρυβος που παράγονται από αδύναμους. Και, αν πιστεύουμε τον Λαβρόφ, Ταρτούφους.
Συρία: στο χριστουγεννιάτικο μήνυμα του, Ο Βενέδικτος ΙΣΤ' πλησιέστερος του Πούτιν παρά του Ολάντ και του ΝΑΤΟ Με τα λόγια του και το δικό του ύφος, ο Βενέδικτος ΙΣΤ' καταδικάσε, σχετικά με τη Συρία, τον θρησκευτικό εξτρεμισμό, τη ξένη παρέμβαση και συνήγόρησε υπέρ του πολιτικού διαλόγου. Αυτό μοιάζει περισσότερο με τον Πούτιν παρά με Ολάντ/Κάμερον/Κλίντον...
Στιγματίζοντας, παραμονή Χριστουγέννων, την εργαλειοποίηση της θρησκείας (η οποία, λέει, μπορεί «να αρρωστήσει όταν ο άνθρωπος θεωρεί ότι μπορεί να πάρει στα χέρια του την υπόθεση του Θεού») ο Βενέδικτος XVI στόχευε σαφώς τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές που δρουν στη Συρία (και το Ιράκ, την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Υεμένη και αλλού).
Αφήνοντας τον εκπρόσωπο του για τις Ανθρωπιστικές Υποθέσεις, τον Καρδινάλιο Robert Σάρα, να δηλώσει την Τρίτη ότι η Εκκλησία αντιτίθεται σθεναρά σε οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση που θα υπενθύμιζε «ό, τι συνέβη στο Ιράκ, τη Λιβύη, την Ακτή Ελεφαντοστού», επιχειρήσεις τις οποίες οΒατικανός δεν επιθυμεί «να επαναληφθούν», ο Πάπας εκτόξευσε μια σαφή ηθική καταδίκη -αλλά συνεπώς και πολιτική- για τους Νατοϊκους, τη Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι.
Και υποστηρίζοντας, την ίδια την Τρίτη 25 Δεκεμβρίου, με την ευκαιρία της παραδοσιακής ευλογίας του «προς την πόλη και τον κόσμο», να «βρεθεί, μέσα από το διάλογο, μια πολιτική λύση στη συριακή σύγκρουση», ο Άγιος Πατέρας προκάλεσε μια έμμεση αποδοκιμασία των αμετανόητων της συριακής αντιπολίτευσης. Διότι ο Βενέδικτος ΙΣΤ' δεν ζήτησε την αποχώρηση κανενός στη Συρία, μόνο έναν διάλογο μεταξύ ανθρώπων καλής θέλησης. Γεγονός το οποίο προσεγγίζει ή ακόμα και παρομοιάζει τη θέση του πνευματικού ηγέτη των Καθολικών με αυτή που υπερασπίστηκε εδώ και μήνες από τον Πούτιν και τη Ρωσία.
Με το αθόρυβο τρόπο του, θα λέγαμε ‘απολιτικό», που μερικοί επικρίνουν σε αυτό το ιστολόγιο, ο Βενέδικτος ΙΣΤ' ο οποίος ανησυχεί δίκαια για τη κατάσταση των 1,8 εκατομμυρίων χριστιανών της Συρίας, και πήρε σαφή θέση.
Κατά του πολέμου, κατά του ΝΑΤΟ. Ενάντια στο φανατισμό των περισσότερων από τους αντάρτες. Ενάντια στην αδιαλλαξία των ριζοσπαστικών αντιπάλων που συντηρούνται από το Κατάρ.
(…)
Πηγή
InfoGnomon
Ο Μπραχίμι συναντήθηκε με την εγχώρια και μέτρια αντιπολίτευση
Ο Μπραχίμι και ο Μπασάρ, τη Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου: προφανώς ούτε λόγος για τον ΟΗΕ, αλλά ίσως και για τις Ηνωμένες Πολιτείες, να «απαιτήσουν την αποχώρηση του Σύρου προέδρου μέχρι το 2014». Αλλά προσοχή Μιλάγαμε για ανθρώπους καλής θέλησης. Ο απεσταλμένος του ΟΗΕ Λακντάρ Μπραχίμη, ο οποίος είχε συζητήσεις με τον Μπασάρ αλ-Άσαντ τη Δευτέρα στη Δαμασκό, συνάντησε την Τρίτη εκπροσώπους της εσωτερικής, πατριωτικής και μέτριας αντιπολίτευσης της Συντονιστικής Επιτροπής για τη Δημοκρατική Αλλαγή (CCND ). Ως εκ τούτου, ο Ράτζα Αλ-Νάσερ, γραμματέας του Εκτελεστικού Συμβουλίου του CCCND, επικρότησε τον κ. Μπραχίμι που θα συναντήσει μέχρι και την Κυριακή, αξιωματούχους της Συρίας, και δήλωσε ότι υπήρχε «μεγάλη ελπίδα ότι αυτή η κίνηση θα οδηγήσει σε συμφωνίες και θετικές εξελίξεις».
«’θετικό βήμα’ θεωρείται ότι το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) ενημέρωσε επιτέλους τους αναγνώστες και τους πελάτες του, ότι υπάρχει μια άλλη αντιπολίτευση στη Συρία από αυτή που στεγάζεται στο Κάιρο, στην Άγκυρα και στη Ντόχα».
Και εξηγεί ότι το CCND, γνωστό στη Γαλλία από το μηντιατικό πρόσωπο του Haytham Manaa, περιλαμβάνει τα «αραβικά, κουρδικά κόμματα, σοσιαλιστές και μαρξιστές », όλοι άνθρωποι που «ανέχονται από την κυβέρνηση της Συρίας», προσθέτει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP), γεγονός που αναστάτωσε για πέντε λεπτά τον εντεταλμένο υπάλληλο της παραπληροφόρησης στα τηλεοπτικά κανάλια France 24, I-Télé η BFMTV, ο οποίος πίστευε ότι η αντιπολίτευση της Συρίας περιορίζεται σε μουσάτους τζιχαντιστές, και εξόριστους περιθωριακούς τυχοδιώκτες.
Μιλάμε -κυρίως το BBC- για μια μυστική η διακριτική συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον για τη συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης υπό την ονομαστική εξουσία του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο οποίος θα παραμείνει στην εξουσία μέχρι το 2014, μέχρι το τέλος της θητείας του, αλλά χωρίς δικαίωμα να ξαναζητήσει τη ψήφο του συριακού λαού. Αυτό το σχέδιο φέρεται να μετέφερε ο Μπραχίμη στον ενδιαφερόμενο και επίσης στους συνομιλητές του CCCND.
Για την αποχώρηση του Μπασάρ το 2014, θα πρέπει να αντιταχθούμε ότι αυτό εξακολουθεί να είναι ένα θέμα που αφορά τους Σύρους, που θα έπρεπε να αποφασίσουν με δημοψήφισμα ή θεσμικές προεδρικές εκλογές. Αλλά ας σημειώσουμε ότι, αν αληθεύει αυτή η πληροφορία, είναι μάλλον η Ουάσινγκτον που προσεγγίζει το σχέδιο της Μόσχας, και όχι το αντίθετο, και ότι η Ευρώπη, ήτοι κυρίως Γαλλία και Βρετανία για το θέμα αυτό, βρίσκεται απομονωμένη, μέχρι να γίνει τελείως παθητική.
Σε κάθε περίπτωση οι προσπάθειες του Μπραχίμη του στοίχησαν γερό ξύλο από την αντιπολίτευση made in Qatar, τον «Εθνικό Συνασπισμό» της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και από τις τοπικές επιτροπές συντονισμού, οι οποίες διοργάνωναν κάποτε στη Συρία τις πορείες της Παρασκευής ενάντια στην κυβέρνηση. Όλος αυτός ο όμορφος κόσμος διατηρεί την αρχική απαίτηση του για εθελοντική ή αναγκαστική αποχώρηση της συριακής κυβέρνησης, και ως εκ τούτου δεν θέλουν να ακούσουν για μεταβατική κυβέρνηση, για διάλογο, ούτε για ειρήνη. Και μια φορά ακόμη, αυτή η στάση, η οποία δεν είναι κάτι καινούργιο, θα μπορούσε να γίνει ενοχλητική για τους Ολάντ/Φαμπιούς/Κάμερον, ειδικά αν οι Αμερικανοί αδειάζουν έρμα.
Όταν ο Λαβρόφ γελά ανοικτά στη μύτη των Δυτικών
Σχετικά την ριζοσπαστική αντιπολίτευση, το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, η ομοσπονδία των πετρο-μοναρχίων και φονταμενταλιστών, επιτέθηκε όχι μόνο στον Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο οποίος αργεί όμως να παραδώσει τη σκυτάλη, αλλά και στον πραγματικό «δημόσιο εχθρό Νο 1» τους, το Ιράν, το οποίο κατηγορούν για «παρέμβαση» στις εσωτερικές υποθέσεις τους. Με καθαρά λόγια, οι «Κολπικοί» διακρίνουν το χέρι της Τεχεράνης στην εξέγερση των σιιτών του Μπαχρέιν κατά του σουνίτη μονάρχη τους: δεν φταίνε όμως οι Ιρανοί εάν το 70% των σιιτών του Μπαχρέιν αισθάνονται να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας από την ντόπια ολιγαρχία, η οποία οφείλει τη διατήρηση της το 2011 στην στρατιωτική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας. Το ΣΣΚ κατήγγειλε επίσης την ιρανική κατοχή τριών μικρών νησιών που διεκδικούνται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Εν ολίγοις, ένας πολεμικός τόνος που κρύβει κάποια αδυναμία: άλλο είναι να εξοπλίσεις και να πληρώσεις μισθοφόρους στη Συρία και άλλο πράγμα να κάνεις πόλεμο με το Ιράν.
Και σχετικά με την αδυναμία και τους φανφαρονισμούς, πρέπει να επιστρέψουμε στην καυστική ειρωνεία -εκφραστική όμως- του Σεργκέι Λαβρόφ το περασμένο Σάββατο. Ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας εκτόξευσε, με (ψευδή) έμπιστο διακριτικό τόνο στους δημοσιογράφους, μια νέα «μικρή φράση» για τη Συρία: «Μπορώ να σας πω ότι κανένας δεν καίγεται να επέμβει ανοικτά (στη Συρία). Έχομε την εντύπωση ότι (οι δυτικές χώρες) παρακαλούν τον ουρανό για να εξακολουθούν η Ρωσία και η Κίνα να μπλοκάρουν κάθε εξωτερική παρέμβαση (...), κανείς δεν είναι έτοιμος να δράσει, τουλάχιστον προς το παρόν».
Για να κοροϊδέψει τόσο ανοιχτά τις δυτικές κινήσεις και συμπεριφορές , ο Λαβρόφ θα πρέπει να είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. Σε κάθε περίπτωση, βλέπουμε πόση πίστωση πρέπει να δώσουμε στις διάφορες συναντήσεις κορυφής των «Φίλων της Συρίας » που διοργανώνονται με πολύ μεγάλα έξοδα και πολύ μιντιατικό θόρυβο από την Ιερά Συμμαχία των Νατοϊκων και ισλαμιστών. Αέρας και θόρυβος που παράγονται από αδύναμους. Και, αν πιστεύουμε τον Λαβρόφ, Ταρτούφους.
Συρία: στο χριστουγεννιάτικο μήνυμα του, Ο Βενέδικτος ΙΣΤ' πλησιέστερος του Πούτιν παρά του Ολάντ και του ΝΑΤΟ Με τα λόγια του και το δικό του ύφος, ο Βενέδικτος ΙΣΤ' καταδικάσε, σχετικά με τη Συρία, τον θρησκευτικό εξτρεμισμό, τη ξένη παρέμβαση και συνήγόρησε υπέρ του πολιτικού διαλόγου. Αυτό μοιάζει περισσότερο με τον Πούτιν παρά με Ολάντ/Κάμερον/Κλίντον...
Στιγματίζοντας, παραμονή Χριστουγέννων, την εργαλειοποίηση της θρησκείας (η οποία, λέει, μπορεί «να αρρωστήσει όταν ο άνθρωπος θεωρεί ότι μπορεί να πάρει στα χέρια του την υπόθεση του Θεού») ο Βενέδικτος XVI στόχευε σαφώς τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές που δρουν στη Συρία (και το Ιράκ, την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Υεμένη και αλλού).
Αφήνοντας τον εκπρόσωπο του για τις Ανθρωπιστικές Υποθέσεις, τον Καρδινάλιο Robert Σάρα, να δηλώσει την Τρίτη ότι η Εκκλησία αντιτίθεται σθεναρά σε οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση που θα υπενθύμιζε «ό, τι συνέβη στο Ιράκ, τη Λιβύη, την Ακτή Ελεφαντοστού», επιχειρήσεις τις οποίες οΒατικανός δεν επιθυμεί «να επαναληφθούν», ο Πάπας εκτόξευσε μια σαφή ηθική καταδίκη -αλλά συνεπώς και πολιτική- για τους Νατοϊκους, τη Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι.
Και υποστηρίζοντας, την ίδια την Τρίτη 25 Δεκεμβρίου, με την ευκαιρία της παραδοσιακής ευλογίας του «προς την πόλη και τον κόσμο», να «βρεθεί, μέσα από το διάλογο, μια πολιτική λύση στη συριακή σύγκρουση», ο Άγιος Πατέρας προκάλεσε μια έμμεση αποδοκιμασία των αμετανόητων της συριακής αντιπολίτευσης. Διότι ο Βενέδικτος ΙΣΤ' δεν ζήτησε την αποχώρηση κανενός στη Συρία, μόνο έναν διάλογο μεταξύ ανθρώπων καλής θέλησης. Γεγονός το οποίο προσεγγίζει ή ακόμα και παρομοιάζει τη θέση του πνευματικού ηγέτη των Καθολικών με αυτή που υπερασπίστηκε εδώ και μήνες από τον Πούτιν και τη Ρωσία.
Με το αθόρυβο τρόπο του, θα λέγαμε ‘απολιτικό», που μερικοί επικρίνουν σε αυτό το ιστολόγιο, ο Βενέδικτος ΙΣΤ' ο οποίος ανησυχεί δίκαια για τη κατάσταση των 1,8 εκατομμυρίων χριστιανών της Συρίας, και πήρε σαφή θέση.
Κατά του πολέμου, κατά του ΝΑΤΟ. Ενάντια στο φανατισμό των περισσότερων από τους αντάρτες. Ενάντια στην αδιαλλαξία των ριζοσπαστικών αντιπάλων που συντηρούνται από το Κατάρ.
(…)
Πηγή
InfoGnomon
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ηλεία: Για τέλη κυκλοφορίας πλήρωσαν... 1 ευρώ!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πειραγμένη λίστα έδωσε ο Βενιζέλος στην κυβέρνηση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
