2012-12-27 16:41:27
του Ιωάννη Σ. Λάμπρου
Παράπονα εξέφρασε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας , προ ολίγων ημερών, στο Συνέδριο της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας, αναφορικά με τη στάση των πολιτικών του αντιπάλων στο χειρισμό της οικονομικής κρίσης. Αντί να πρυτανεύσει η ενότητα, όπως ανέφερε, επικράτησε ισοπεδωτική κριτική η οποία έχει ως σκοπό να απαξιώσει το πολύπλευρο έργο της διακυβέρνησής του.
Τα παραπάνω αποτελούν μόνιμη επωδό της Προεδρίας Χριστόφια. Τα συνεχή παράπονα για «έλλειψη ενότητας» και οι επικρίσεις για προσπάθεια υπονόμευσης του Κύπριου Προέδρου αποτελούν απόδειξη της μη ανεκτικής σε κριτική σταλινικής νοοτροπίας του ΑΚΕΛ. Οι συνεχείς εκκλήσεις για ενότητα αποσκοπούν στην απουσία κριτικής και συνακόλουθα στη νομιμοποίηση - άρα συνενοχή - της πολιτικής της κυπριακής κυβέρνησης. Η πολυφωνία αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο μιας δημοκρατίας - σε αντίθεση με τις ‘λαϊκές δημοκρατίες’ - και συνιστά δικαίωμα και υποχρέωση των αντιπολιτευομένων κομμάτων να εκφράζουν τη διαφωνία τους με την κυβερνητική πολιτική.
Ενότητα και Κυπριακό
Πιο συγκεκριμένα, επανειλημμένως, τονίστηκε, επιτακτικά, εκ μέρους του Προέδρου Χριστόφια η αναγκαιότητα αρραγούς μετώπου έναντι των Τούρκων, αλλά και της διεθνούς κοινής γνώμης στο εθνικό θέμα. Η επίδειξη προθυμίας για εξεύρεση λύσης ήταν ανέκαθεν για τον Κύπριο Πρόεδρο σημαντικότερη από τη λύση αυτή καθαυτή Η μοναδική βάση ενότητας του Κυπριακού Ελληνισμού στο εθνικό ζήτημα συνίσταται στην πιστή εφαρμογή του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος του 2004 και όχι στην παραβίαση της λαϊκής βούλησης. Εκκλήσεις για ενότητα, με ταυτόχρονη εφαρμογή πολιτικής, η οποία βρίσκεται σε αντίθεση με την εκπεφρασμένη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως αυτή φανερώθηκε στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, αποτελεί πράξη δηλωτική πολιτικής ηλιθιότητας ή απλά σταλινικής αρτηριοσκλήρωσης. Αναρωτήθηκε ποτέ ο Κύπριος Πρόεδρος για ποιο λόγο δεν είχε την υποστήριξη των υπολοίπων κομμάτων, αλλά και της κοινωνίας, στις διαπραγματεύσεις; Προτιμότερο θα ήταν ο κ. Χριστόφιας να αναζητήσει τους λόγους, για τους οποίους η κοινή γνώμη και τα κόμματα είναι σφόδρα εναντίον των εισηγήσεών του σε σειρά θεμάτων, όπως η εκ περιτροπής Προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος και η παραχώρηση σε εποίκους και Τούρκους δικαιωμάτων, που απολαμβάνουν οι Ευρωπαίοι πολίτες.
Επιπλέον, οι κατά καιρούς θέσεις του Προέδρου Χριστόφια δεν αποτελούν ελληνοκυπριακές θέσεις, αλλά θέσεις του ιδίου και του ΑΚΕΛ. Ψευδώς και καταχρηστικώς, οι προτάσεις του κ. Χριστόφια ενδύονται τον μανδύα των «θέσεων της ελληνοκυπριακής πλευράς». Τα κόμματα τις απορρίπτουν, η κοινωνία τις απορρίπτει. Από το σύνολο της κοινωνίας μόνο το ΑΚΕΛ, η εκλογική επιρροή του οποίου συρρικνώνεται, εγκρίνει τις προτάσεις του κ. Χριστόφια. Αυτή η αλαζονική συμπεριφορά του Κύπριου Προέδρου να αγνοεί τις θέσεις της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων της Κύπρου συνιστά τη μοναδική αιτία διάστασης κυβέρνησης και λαού. Δεν μπορεί κάποιος να επιτύχει την ενότητα, όταν πολιτεύεται εναντίον του συνόλου της κοινωνίας…
Προς αναζήτηση της Ενότητας;
Οι εκκλήσεις για ενότητα και κοινή δράση δεν αρκούν. Η ενότητα προϋποθέτει συνεχή ενημέρωση, συλλογική συνδιαμόρφωση αποφάσεων. Είναι ενδεικτική η στάση του ΑΚΕΛ απέναντι στους κυβερνητικούς εταίρους ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ. Ο ηγέτης, ο οποίος θέλει να ενώσει την κοινωνία και τον λαό του, αφουγκράζεται τους συμπατριώτες του, δεν τους αγνοεί. Αναδεικνύει αυτά, που ενώνουν, όχι αυτά που διχάζουν.
Το ΑΚΕΛ δίχασε, όταν ο Γενικός Γραμματέας του Άντρος Κυπριανού δήλωσε, σε ραδιοφωνικό σταθμό, τον Μάιο του 2011, την προτίμησή του σε Τουρκοκύπριο αριστερό, παρά σε Ελληνοκύπριο δεξιό, για το αξίωμα του Προέδρου σε μια μελλοντική ενωμένη Κύπρο. Πώς είναι δυνατόν να επιζητείται ενότητα μεταξύ των Ελλήνων της Κύπρου, όταν η κοινή αριστερή ιδεολογία με μερίδα Τουρκοκυπρίων - πόσοι, άραγε, είναι οι αριστεροί Τουρκοκύπριοι και ποιος ο βαθμός διαφοροποίησής τους από το κατοχικό καθεστώς - να θεωρείται σημαντικότερη από τους ομοεθνείς;
Ο κ. Χριστόφιας δίχασε, όταν ζήτησε, στις λεγόμενες διακοινοτικές διαπραγματεύσεις, την επιστροφή ορισμένων κατεχόμενων εδαφών, με αποτέλεσμα να χωρίζει τους συμπατριώτες του σε κερδισμένους και χαμένους από μια πιθανή συμφωνία. Ο Κύπριος Πρόεδρος έχει εντολή να διεκδικήσει την απελευθέρωση όλων των κατεχόμενων εδαφών. Ο πρώτος πολίτης της ημικατεχόμενης Κυπριακής Δημοκρατίας οφείλει να εμπνέει τους συμπατριώτες του, αποτελώντας παράδειγμα σθένους και αγωνιστικού φρονήματος. Ο κατακτητής πρέπει να καταγγέλλεται για τη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή εδαφών. Αντίθετα, ο κ. Χριστόφιας, σε συνέντευξή του στη Μιλλιέτ, τον περασμένο Ιούνιο, δήλωσε πως δίνει το σπίτι του, στο κατεχόμενο Δίκωμο, σε Τουρκοκύπριο, αν επιτευχθεί η επανένωση της Κύπρου… Η δήλωση αυτή υπονομεύει, άμεσα, τον αντικατοχικό αγώνα - βλέπε αύξηση προσφυγών στην παράνομη επιτροπή αποζημιώσεων του ψευδοκράτους - και στέλνει λάθος μηνύματα στο εξωτερικό για τη φύση του κυπριακού ζητήματος.
Ο κ. Χριστόφιας δίχασε, όταν στο διάγγελμά του, αναφερόμενος στις συγκεντρώσεις πολιτών έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, μετά την έκρηξη στο Μαρί, τον Ιούλιο του 2011, χαρακτήρισε τους διαμαρτυρόμενους ως «ακραίες εθνικιστικές ακροδεξιές ομάδες», οι οποίες αποπειράθηκαν να κάψουν το Προεδρικό Μέγαρο, κάνοντας συνειρμούς με το πραξικόπημα του 1974.
Ο κ. Χριστόφιας δίχασε με την πρόσφατη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου «για αποκατάσταση της μνήμης αδίκως δολοφονηθέντων κατά την περίοδο 1956-1958». Έκδηλοι οι πανηγυρισμοί της κομματικής Χαραυγής: «Δικαίωση μετά από 54 χρόνια - Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και της μνήμης των αδίκως δολοφονηθέντων Αριστερών από μασκοφόρους του Γρίβα». Κατανοητή η επίδειξη αριστεροφροσύνης, τόσο αναγκαία, άλλωστε, μετά την υπογραφή μνημονίου με τις επάρατες δυνάμεις των καπιταλιστών της Δύσης. Κατανοητό και το αίσθημα μειονεξίας του άκαπνου ΑΚΕΛ απέναντι στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που δεν έσκυψαν το κεφάλι στους αποικιοκράτες. Το ζήτημα της ακριβούς ιστορικής αλήθειας - γνωστή η θέση του ΑΚΕΛ, καθώς και των αγωνιστών της ΕΟΚΑ - δεν εξετάζεται εδώ. Το πρωτεύον, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η εμμονή του κ. Χριστόφια να αναμοχλεύει πάθη και να επαναφέρει - έστω και αν ήταν προεκλογική εξαγγελία το 2008 – ζητήματα, τα οποία καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την πολυπόθητη, ειδικά σε αυτή τη συγκυρία και συνεχώς αναζητούμενη από τον Κύπριο Πρόεδρο, ενότητα.
Ο Κύπριος Πρόεδρος, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του, στάθηκε ανίκανος να πραγματοποιήσει το πρώτιστο μέλημα ενός ηγέτη, να ενώσει το λαό του. Πολιτεύθηκε ως παραταξιάρχης του ΑΚΕΛ, προπαγανδίζοντας το αποικιακό ψευτο- ιδεολόγημα του Κυπριωτισμού, βάζοντας απέναντί του τη συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού. Δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη για την οικονομία, την ολίσθηση σε συνομοσπονδιακές θέσεις και την τραγωδία στο Μαρί. Απεναντίας, καταλόγισε το αδιέξοδο στα περισσότερα θέματα, τα οποία χειρίστηκε στους προκατόχους του, τους οποίους - πλην του Γ. Κληρίδη - στήριξε, προεκλογικά, το ΑΚΕΛ, καθιστώντας εαυτό συνυπεύθυνο.
Έβλεπε παντού συνωμοσίες και απόπειρες εξόντωσής του. Οι ιδεοληψίες του δεν του επέτρεψαν να κάνει την υπέρβαση και να αρθεί πάνω από κομματικές σκοπιμότητες και ιδεολογικές ψυχώσεις. Δεν έκανε ό,τι έκανε ο προκάτοχός του. Επέλεξε το εφήμερο του κομματικού αρχηγού από το αιώνιο του εθνικού ηγέτη. Δεν ένωσε.
Δίχασε. Δίχασε την κοινωνία. Δίχασε τον λαό του. Και απέτυχε…
InfoGnomon
Παράπονα εξέφρασε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας , προ ολίγων ημερών, στο Συνέδριο της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας, αναφορικά με τη στάση των πολιτικών του αντιπάλων στο χειρισμό της οικονομικής κρίσης. Αντί να πρυτανεύσει η ενότητα, όπως ανέφερε, επικράτησε ισοπεδωτική κριτική η οποία έχει ως σκοπό να απαξιώσει το πολύπλευρο έργο της διακυβέρνησής του.
Τα παραπάνω αποτελούν μόνιμη επωδό της Προεδρίας Χριστόφια. Τα συνεχή παράπονα για «έλλειψη ενότητας» και οι επικρίσεις για προσπάθεια υπονόμευσης του Κύπριου Προέδρου αποτελούν απόδειξη της μη ανεκτικής σε κριτική σταλινικής νοοτροπίας του ΑΚΕΛ. Οι συνεχείς εκκλήσεις για ενότητα αποσκοπούν στην απουσία κριτικής και συνακόλουθα στη νομιμοποίηση - άρα συνενοχή - της πολιτικής της κυπριακής κυβέρνησης. Η πολυφωνία αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο μιας δημοκρατίας - σε αντίθεση με τις ‘λαϊκές δημοκρατίες’ - και συνιστά δικαίωμα και υποχρέωση των αντιπολιτευομένων κομμάτων να εκφράζουν τη διαφωνία τους με την κυβερνητική πολιτική.
Ενότητα και Κυπριακό
Πιο συγκεκριμένα, επανειλημμένως, τονίστηκε, επιτακτικά, εκ μέρους του Προέδρου Χριστόφια η αναγκαιότητα αρραγούς μετώπου έναντι των Τούρκων, αλλά και της διεθνούς κοινής γνώμης στο εθνικό θέμα. Η επίδειξη προθυμίας για εξεύρεση λύσης ήταν ανέκαθεν για τον Κύπριο Πρόεδρο σημαντικότερη από τη λύση αυτή καθαυτή Η μοναδική βάση ενότητας του Κυπριακού Ελληνισμού στο εθνικό ζήτημα συνίσταται στην πιστή εφαρμογή του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος του 2004 και όχι στην παραβίαση της λαϊκής βούλησης. Εκκλήσεις για ενότητα, με ταυτόχρονη εφαρμογή πολιτικής, η οποία βρίσκεται σε αντίθεση με την εκπεφρασμένη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως αυτή φανερώθηκε στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, αποτελεί πράξη δηλωτική πολιτικής ηλιθιότητας ή απλά σταλινικής αρτηριοσκλήρωσης. Αναρωτήθηκε ποτέ ο Κύπριος Πρόεδρος για ποιο λόγο δεν είχε την υποστήριξη των υπολοίπων κομμάτων, αλλά και της κοινωνίας, στις διαπραγματεύσεις; Προτιμότερο θα ήταν ο κ. Χριστόφιας να αναζητήσει τους λόγους, για τους οποίους η κοινή γνώμη και τα κόμματα είναι σφόδρα εναντίον των εισηγήσεών του σε σειρά θεμάτων, όπως η εκ περιτροπής Προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος και η παραχώρηση σε εποίκους και Τούρκους δικαιωμάτων, που απολαμβάνουν οι Ευρωπαίοι πολίτες.
Επιπλέον, οι κατά καιρούς θέσεις του Προέδρου Χριστόφια δεν αποτελούν ελληνοκυπριακές θέσεις, αλλά θέσεις του ιδίου και του ΑΚΕΛ. Ψευδώς και καταχρηστικώς, οι προτάσεις του κ. Χριστόφια ενδύονται τον μανδύα των «θέσεων της ελληνοκυπριακής πλευράς». Τα κόμματα τις απορρίπτουν, η κοινωνία τις απορρίπτει. Από το σύνολο της κοινωνίας μόνο το ΑΚΕΛ, η εκλογική επιρροή του οποίου συρρικνώνεται, εγκρίνει τις προτάσεις του κ. Χριστόφια. Αυτή η αλαζονική συμπεριφορά του Κύπριου Προέδρου να αγνοεί τις θέσεις της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων της Κύπρου συνιστά τη μοναδική αιτία διάστασης κυβέρνησης και λαού. Δεν μπορεί κάποιος να επιτύχει την ενότητα, όταν πολιτεύεται εναντίον του συνόλου της κοινωνίας…
Προς αναζήτηση της Ενότητας;
Οι εκκλήσεις για ενότητα και κοινή δράση δεν αρκούν. Η ενότητα προϋποθέτει συνεχή ενημέρωση, συλλογική συνδιαμόρφωση αποφάσεων. Είναι ενδεικτική η στάση του ΑΚΕΛ απέναντι στους κυβερνητικούς εταίρους ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ. Ο ηγέτης, ο οποίος θέλει να ενώσει την κοινωνία και τον λαό του, αφουγκράζεται τους συμπατριώτες του, δεν τους αγνοεί. Αναδεικνύει αυτά, που ενώνουν, όχι αυτά που διχάζουν.
Το ΑΚΕΛ δίχασε, όταν ο Γενικός Γραμματέας του Άντρος Κυπριανού δήλωσε, σε ραδιοφωνικό σταθμό, τον Μάιο του 2011, την προτίμησή του σε Τουρκοκύπριο αριστερό, παρά σε Ελληνοκύπριο δεξιό, για το αξίωμα του Προέδρου σε μια μελλοντική ενωμένη Κύπρο. Πώς είναι δυνατόν να επιζητείται ενότητα μεταξύ των Ελλήνων της Κύπρου, όταν η κοινή αριστερή ιδεολογία με μερίδα Τουρκοκυπρίων - πόσοι, άραγε, είναι οι αριστεροί Τουρκοκύπριοι και ποιος ο βαθμός διαφοροποίησής τους από το κατοχικό καθεστώς - να θεωρείται σημαντικότερη από τους ομοεθνείς;
Ο κ. Χριστόφιας δίχασε, όταν ζήτησε, στις λεγόμενες διακοινοτικές διαπραγματεύσεις, την επιστροφή ορισμένων κατεχόμενων εδαφών, με αποτέλεσμα να χωρίζει τους συμπατριώτες του σε κερδισμένους και χαμένους από μια πιθανή συμφωνία. Ο Κύπριος Πρόεδρος έχει εντολή να διεκδικήσει την απελευθέρωση όλων των κατεχόμενων εδαφών. Ο πρώτος πολίτης της ημικατεχόμενης Κυπριακής Δημοκρατίας οφείλει να εμπνέει τους συμπατριώτες του, αποτελώντας παράδειγμα σθένους και αγωνιστικού φρονήματος. Ο κατακτητής πρέπει να καταγγέλλεται για τη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή εδαφών. Αντίθετα, ο κ. Χριστόφιας, σε συνέντευξή του στη Μιλλιέτ, τον περασμένο Ιούνιο, δήλωσε πως δίνει το σπίτι του, στο κατεχόμενο Δίκωμο, σε Τουρκοκύπριο, αν επιτευχθεί η επανένωση της Κύπρου… Η δήλωση αυτή υπονομεύει, άμεσα, τον αντικατοχικό αγώνα - βλέπε αύξηση προσφυγών στην παράνομη επιτροπή αποζημιώσεων του ψευδοκράτους - και στέλνει λάθος μηνύματα στο εξωτερικό για τη φύση του κυπριακού ζητήματος.
Ο κ. Χριστόφιας δίχασε, όταν στο διάγγελμά του, αναφερόμενος στις συγκεντρώσεις πολιτών έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, μετά την έκρηξη στο Μαρί, τον Ιούλιο του 2011, χαρακτήρισε τους διαμαρτυρόμενους ως «ακραίες εθνικιστικές ακροδεξιές ομάδες», οι οποίες αποπειράθηκαν να κάψουν το Προεδρικό Μέγαρο, κάνοντας συνειρμούς με το πραξικόπημα του 1974.
Ο κ. Χριστόφιας δίχασε με την πρόσφατη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου «για αποκατάσταση της μνήμης αδίκως δολοφονηθέντων κατά την περίοδο 1956-1958». Έκδηλοι οι πανηγυρισμοί της κομματικής Χαραυγής: «Δικαίωση μετά από 54 χρόνια - Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και της μνήμης των αδίκως δολοφονηθέντων Αριστερών από μασκοφόρους του Γρίβα». Κατανοητή η επίδειξη αριστεροφροσύνης, τόσο αναγκαία, άλλωστε, μετά την υπογραφή μνημονίου με τις επάρατες δυνάμεις των καπιταλιστών της Δύσης. Κατανοητό και το αίσθημα μειονεξίας του άκαπνου ΑΚΕΛ απέναντι στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που δεν έσκυψαν το κεφάλι στους αποικιοκράτες. Το ζήτημα της ακριβούς ιστορικής αλήθειας - γνωστή η θέση του ΑΚΕΛ, καθώς και των αγωνιστών της ΕΟΚΑ - δεν εξετάζεται εδώ. Το πρωτεύον, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η εμμονή του κ. Χριστόφια να αναμοχλεύει πάθη και να επαναφέρει - έστω και αν ήταν προεκλογική εξαγγελία το 2008 – ζητήματα, τα οποία καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την πολυπόθητη, ειδικά σε αυτή τη συγκυρία και συνεχώς αναζητούμενη από τον Κύπριο Πρόεδρο, ενότητα.
Ο Κύπριος Πρόεδρος, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του, στάθηκε ανίκανος να πραγματοποιήσει το πρώτιστο μέλημα ενός ηγέτη, να ενώσει το λαό του. Πολιτεύθηκε ως παραταξιάρχης του ΑΚΕΛ, προπαγανδίζοντας το αποικιακό ψευτο- ιδεολόγημα του Κυπριωτισμού, βάζοντας απέναντί του τη συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού. Δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη για την οικονομία, την ολίσθηση σε συνομοσπονδιακές θέσεις και την τραγωδία στο Μαρί. Απεναντίας, καταλόγισε το αδιέξοδο στα περισσότερα θέματα, τα οποία χειρίστηκε στους προκατόχους του, τους οποίους - πλην του Γ. Κληρίδη - στήριξε, προεκλογικά, το ΑΚΕΛ, καθιστώντας εαυτό συνυπεύθυνο.
Έβλεπε παντού συνωμοσίες και απόπειρες εξόντωσής του. Οι ιδεοληψίες του δεν του επέτρεψαν να κάνει την υπέρβαση και να αρθεί πάνω από κομματικές σκοπιμότητες και ιδεολογικές ψυχώσεις. Δεν έκανε ό,τι έκανε ο προκάτοχός του. Επέλεξε το εφήμερο του κομματικού αρχηγού από το αιώνιο του εθνικού ηγέτη. Δεν ένωσε.
Δίχασε. Δίχασε την κοινωνία. Δίχασε τον λαό του. Και απέτυχε…
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δύο τόνους τρόφιμα από τον Π. Καμμένο στον Σύλλογο "Αγάπη"!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Βόμβα» και αποχώρηση Αναστόπουλου!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
