2012-03-26 10:45:07
Παρακολουθώντας τελευταία την στάση της παραδοσιακής αριστεράς, ομολογώ πως εντυπωσιάζομαι αρνητικά βλέποντάς την να αγανακτεί και να ενοχλείται από τις επιθέσεις των αστικών κομμάτων εξουσίας σε βάρος της. Σε κανέναν βέβαια δεν είναι ευχάριστο να του επιτίθενται, όμως φαντάζομαι πως ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε η κ. Παπαρήγα αποτελούν άπειρα κι αμόλυντα πολιτικά πρόσωπα που δεν δύνανται να διανοηθούν το πώς θα μπορούσαν να λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα σε μια ακόμα -έστω και άτυπη- προεκλογική περίοδο. Πόσο μάλλον όταν τα ποσοστά τους έχουν ανέβει σε επίπεδα τέτοια ώστε να απειλούν ευθέως τον δικομματισμό και γενικότερα το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Με λίγα λόγια θαρρώ πως κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε κανέναν να εκφράζεται ελεύθερα απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό, εφόσον βρίσκεται φυσικά εντός πλαισίων πολιτικής ευπρέπειας και σεβασμού. Όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν την εφαρμοζόμενη πολιτική ως κατάφορα βλαπτική και τον νεοφιλελευθερισμό ως ένα ανήθικο και δυνάμει φονικό σύστημα, έτσι και τα κεντροδεξιά κόμματα εξουσίας έχουν δικαίωμα να κατηγορήσουν την αριστερά περί αντιευρωπαϊκής οπισθοδρόμησης και αδιέξοδου οράματος
. Και -μεταξύ μας- διαθέτουν τις ιστορικές αφορμές για να το κάνουν με κάθε άνεση.Όπως λοιπόν μια παράταξη δικαιούται στην δημοκρατία μας να είναι αντικαπιταλιστική χωρίς να διώκεται έτσι και μια άλλη μπορεί να δηλώνει αντικομουνιστική χωρίς να κατηγορείται πως προκαλεί εμφύλιες αναταράξεις . Αν ήταν έτσι, τα αριστερά κόμματα, με τα συνεχή κηρύγματά τους περί ταξικής πάλης, ανυπακοής και διαρκούς σύγκρουσης με την αστική τάξη που εκμεταλλεύεται τους πάντες, θα έπρεπε ήδη να κατέχουν τα πρωτεία μιας –αν μη τι άλλο- φιλοεμφυλιακής ρητορικής. Αν θυμηθούμε δε την στήριξη που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε παράσχει στην Κερατέα και στα Δεκεμβριανά του 2008, αλλά και αν συνειδητοποιήσουμε πως το ΚΚΕ δεν έχει καταδικάσει τα εγκλήματα του σταλινισμού, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο υποκριτικό είναι να μην μπορείς να δεχτείς κριτική από ένα αλλόδοξο κόμμα για κάτι που αν και εμπράκτως ενστερνίζεσαι, ιδιοτελώς το απορρίπτεις επικοινωνιακά. Άλλωστε είναι νομίζω κοινό μυστικό , πως καθ όλη τη διάρκεια του εκάστοτε κυβερνητικού χρόνου η αριστερά επιδίδεται στην ίδια εξίσου εύκολη με τις κατηγορίες που δέχεται σήμερα αντιπολιτευτική πρακτική. Θα μου πείτε, στην αντιπολίτευση βρίσκεται και καθήκον και υποχρέωσή της είναι να ασκεί κριτική και να ελέγχει το έργο των κυβερνόντων. Θα σας υπενθύμιζα πως χρέος της αντιπολίτευσης είναι επίσης να βοηθάει και ενίοτε να διευκολύνει το έργο της κυβέρνησης όταν κάτι τέτοιο ωφελεί πρόδηλα τη χώρα και τους πολίτες της αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.Και για να εξηγούμαι: Συμφωνώ με ένα μεγάλο μέρος της κριτικής (αλλά ουχί της πρακτικής) που εξαπολύει η αριστερά.
Η ταξική πάλη πράγματι υφίσταται και επιδεινώνεται με τα σκληρά μέτρα που σήμερα λαμβάνονται. Είναι θα ‘λεγε κανείς μια από τις κυνικές βασικές παραδοχές της μαρξιστικής θεωρίας που δύσκολα θα αμφισβητηθούν σε ταξικές κοινωνίες, όσο κι αν αμβλυνθούν οι ανισότητες, όσο κι αν η ψαλίδα κλείσει.
Όποιος δεν μπορεί να διαπιστώσει κάτι τέτοιο απλά εθελοτυφλεί. Όμως δεν μπορώ να δεχτώ σε μια δημοκρατία κοινοβουλευτικά κόμματα να είναι τόσο ευαίσθητα στην κριτική που τους ασκείται. Δυστυχώς ή ευτυχώς κανείς δεν μπορεί να μείνει πια στο απυρόβλητο.
Ο καιρός πέρασε, οι κοινωνικοί συσχετισμοί άλλαξαν, η αριστερά ενδυναμώθηκε μέσω της σταδιακής ιδεολογικής της επικράτησης. Θαρρώ πως εν έτι 2012 δεν την τιμά να επιθυμεί ευκαιριακά τον ρόλο του θύματος στον οποίο βρέθηκε αρκετές δεκαετίες πριν.
Έτσι κι αλλιώς οι διώξεις, τα βασανιστήρια και τα ξερονήσια έχουν περάσει στην ιστορία ως κάτι το αποτρόπαιο.
Σημάδεψαν το συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων και συνεισέφεραν στην ιδεολογική επικράτηση της αλληλεγγύης και της ευαισθησίας απέναντι στους σκληρούς και απάνθρωπους κανόνες της φύσης.
Ναι, αν ήκμασαν –όσο ήκμασαν- στην χώρα μας η ενσυναίσθηση και η κατανόηση για τα προβλήματα του διπλανού μας, αυτό το χρωστάμε στην αριστερά και όχι στην εκκλησία. Όμως- επαναλαμβάνω-, δεν μπορούμε να μένουμε εκεί.
Δεν μπορεί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΚΚΕ, όταν βρίσκουν τα δύσκολα να επικαλούνται συμβάντα του παρελθόντος παριστάνοντας τους ιερομάρτυρες. Οφείλουν τώρα να παρουσιάσουν πειστικές εναλλακτικές λύσεις εξόδου της χώρας από την κρίση.
Οφείλουν επιτέλους να εμπνεύσουν και να γοητεύσουν. Οφείλουν να πιάσουν τον παλμό μιας κοινωνίας που αγωνιά και αναζητεί ελπίδα. Μιας κοινωνίας που γνωρίζει ποιος την έφερε ως εδώ. Ενός λαού που έστω και αργά επιτέλους δείχνει να αντιλαμβάνεται ποιες πολιτικές ευθύνονται για το αδιέξοδο.
Αντί να διαμαρτύρεται συνεχώς για τις αντικομουνιστικές επιθέσεις που δέχεται ας δραστηριοποιηθεί θετικά, δημιουργικά και αποτελεσματικά.
Ο κόσμος πλέον ξέρει. Η αριστερά μπορεί; Ksipnistere
Η ταξική πάλη πράγματι υφίσταται και επιδεινώνεται με τα σκληρά μέτρα που σήμερα λαμβάνονται. Είναι θα ‘λεγε κανείς μια από τις κυνικές βασικές παραδοχές της μαρξιστικής θεωρίας που δύσκολα θα αμφισβητηθούν σε ταξικές κοινωνίες, όσο κι αν αμβλυνθούν οι ανισότητες, όσο κι αν η ψαλίδα κλείσει.
Όποιος δεν μπορεί να διαπιστώσει κάτι τέτοιο απλά εθελοτυφλεί. Όμως δεν μπορώ να δεχτώ σε μια δημοκρατία κοινοβουλευτικά κόμματα να είναι τόσο ευαίσθητα στην κριτική που τους ασκείται. Δυστυχώς ή ευτυχώς κανείς δεν μπορεί να μείνει πια στο απυρόβλητο.
Ο καιρός πέρασε, οι κοινωνικοί συσχετισμοί άλλαξαν, η αριστερά ενδυναμώθηκε μέσω της σταδιακής ιδεολογικής της επικράτησης. Θαρρώ πως εν έτι 2012 δεν την τιμά να επιθυμεί ευκαιριακά τον ρόλο του θύματος στον οποίο βρέθηκε αρκετές δεκαετίες πριν.
Έτσι κι αλλιώς οι διώξεις, τα βασανιστήρια και τα ξερονήσια έχουν περάσει στην ιστορία ως κάτι το αποτρόπαιο.
Σημάδεψαν το συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων και συνεισέφεραν στην ιδεολογική επικράτηση της αλληλεγγύης και της ευαισθησίας απέναντι στους σκληρούς και απάνθρωπους κανόνες της φύσης.
Ναι, αν ήκμασαν –όσο ήκμασαν- στην χώρα μας η ενσυναίσθηση και η κατανόηση για τα προβλήματα του διπλανού μας, αυτό το χρωστάμε στην αριστερά και όχι στην εκκλησία. Όμως- επαναλαμβάνω-, δεν μπορούμε να μένουμε εκεί.
Δεν μπορεί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΚΚΕ, όταν βρίσκουν τα δύσκολα να επικαλούνται συμβάντα του παρελθόντος παριστάνοντας τους ιερομάρτυρες. Οφείλουν τώρα να παρουσιάσουν πειστικές εναλλακτικές λύσεις εξόδου της χώρας από την κρίση.
Οφείλουν επιτέλους να εμπνεύσουν και να γοητεύσουν. Οφείλουν να πιάσουν τον παλμό μιας κοινωνίας που αγωνιά και αναζητεί ελπίδα. Μιας κοινωνίας που γνωρίζει ποιος την έφερε ως εδώ. Ενός λαού που έστω και αργά επιτέλους δείχνει να αντιλαμβάνεται ποιες πολιτικές ευθύνονται για το αδιέξοδο.
Αντί να διαμαρτύρεται συνεχώς για τις αντικομουνιστικές επιθέσεις που δέχεται ας δραστηριοποιηθεί θετικά, δημιουργικά και αποτελεσματικά.
Ο κόσμος πλέον ξέρει. Η αριστερά μπορεί; Ksipnistere
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η μάχη για την αδειοδότηση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
