2012-12-29 16:13:03
της Μαρίας Γιαχνάκη
Η Λαμπρινή κατοικούσε στο κέντρο της Αθήνας με τα δύο της παιδιά τα οποία πήγαιναν στην Τρίτη και Τετάρτη τάξη του δημοτικού σχολείου. Ο σύζυγός της άνεργος εδώ και καιρό βρίσκεται... σε βαθιά κατάθλιψη και η ίδια απολύθηκε από το φροντιστήριο που δούλευε ως καθηγήτρια στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και των συνεπειών της.
Τον πρώτο καιρό προσπαθούσε να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα αλλά και αυτά πια έχουν μειωθεί . Κατά καιρούς έβρισκε με χαρά να κάνει μερικά μεροκάματα στην κουζίνα κάποιων εστιατορίων για να καλύψει τα ρεπό άλλων. Άλλες πάλι ξεκούραζε κάποιες κυρίες από την καθαριότητα του σπιτιού της αλλά όχι πάντα.
Τα μεροκάματα αυτά και οι λίγες μέρες δουλειάς δεν ήταν ικανές να την βοηθήσουν να προσφέρει στην οικογένειά της τα προς το ζην αφού τα χρέη και οι λογαριασμοί την κυνηγούσαν καθημερινά και γινόταν βαρύτερο φορτίο στις πλάτες της από τον καταθλιπτικό άνδρα της. Εξάλλου όλα μαζί συν το ενοίκιο τα κοινόχρηστα και όλα τα άλλα ήταν υπερβολικά.
Τον τελευταίο καιρό τα παιδιά της στο σχολείο ήταν τα πιο αδύναμα από όλα. Χωρίς όρεξη χωρίς ζωντάνια και χλωμά. Το κοριτσάκι της δύο φορές λιποθύμησε. Όταν εξετάστηκε από το γιατρό τότε η διάγνωση ήταν : «Πείνα». Αδυναμία οργανισμού λόγω υποσιτισμού.
Η Λαμπρινή δεν είχε όμως να αγοράσει ούτε γάλα και τα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς ήταν απρόσωπα όπως όλα πια τα σύνθετα πολυκαταστήματα της πόλης.
Το απόγευμα χτύπησε την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος για λίγο αλεύρι δανεικό.
Στο παραδίπλα διαμέρισμα χτύπησε το κουδούνι για λίγο λάδι. Στον πάνω όροφο που έμενε μια κυρία μόνη της ζήτησε ευγενικά για λίγη ζάχαρη.
Έκανε πέτρα την καρδιά της και το έκανε. Μετά από λίγη ώρα στο σπίτι της υπήρχε ένα πιάτο μυρωδάτες τηγανίτες για τα παιδιά. Εκείνη τη μέρα δεν θα έτρωγαν μόνο μπαγιάτικα κουλούρια από τον κουλουρά της γειτονιάς που τους έδινε καμιά φορά τα περισσεύματα.
Η ιστορία επαναλήφθηκε πολλές φορές των δανεικών υλικών για το μαγείρεμα ώσπου το θέμα του φαγητού ανέλαβε να το λύσει μια κοινωνική υπηρεσία βοηθώντας την οικογένεια να κάνει τα σωστά βήματα. Η Λαμπρινή τώρα κάνοντας κάποια μεροκάματα ετοιμάζεται να μετακομίσει από την μεγαλούπολη παίρνοντας τα παιδιά της στην επαρχεία εκεί που θα μπορεί τουλάχιστον να καλλιεργεί κάποια από τα προϊόντα για την διατροφή τους.
Εκεί που η ζωή είναι πιο φθηνή και εκείνη θα μπορεί να κάνει κάποιες δουλειές για να μπορεί το λίγο λάδι, το λίγο αλεύρι και την λίγη ζάχαρη να μην τα ζητάει δανεικά …..
Υ.Γ Η ιστορία της Λαμπρινής είναι μία από τις πολλές ανθρώπινες ιστορίες που ζήτησαν την καθοδήγηση κοινωνικής ομάδας που μπορούσε να δώσει εναλλακτική λύση στην ζωή μιας οικογένειας που δεινοπαθεί στην μεγαλούπολη . Σημασία έχει ότι λύσεις βρίσκονται έστω και μακριά από το κέντρο της μιζέριας και της εξαθλίωσης. Η οικογένεια της Λαμπρινής μπορεί αρχίζει από την αρχή αλλά σημασία έχει ότι κάνει νέα αρχή και από τον σίγουρο θάνατο η νέα αρχή είναι οξυγόνο.
briefingnews.gr
Η Λαμπρινή κατοικούσε στο κέντρο της Αθήνας με τα δύο της παιδιά τα οποία πήγαιναν στην Τρίτη και Τετάρτη τάξη του δημοτικού σχολείου. Ο σύζυγός της άνεργος εδώ και καιρό βρίσκεται... σε βαθιά κατάθλιψη και η ίδια απολύθηκε από το φροντιστήριο που δούλευε ως καθηγήτρια στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και των συνεπειών της.
Τον πρώτο καιρό προσπαθούσε να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα αλλά και αυτά πια έχουν μειωθεί . Κατά καιρούς έβρισκε με χαρά να κάνει μερικά μεροκάματα στην κουζίνα κάποιων εστιατορίων για να καλύψει τα ρεπό άλλων. Άλλες πάλι ξεκούραζε κάποιες κυρίες από την καθαριότητα του σπιτιού της αλλά όχι πάντα.
Τα μεροκάματα αυτά και οι λίγες μέρες δουλειάς δεν ήταν ικανές να την βοηθήσουν να προσφέρει στην οικογένειά της τα προς το ζην αφού τα χρέη και οι λογαριασμοί την κυνηγούσαν καθημερινά και γινόταν βαρύτερο φορτίο στις πλάτες της από τον καταθλιπτικό άνδρα της. Εξάλλου όλα μαζί συν το ενοίκιο τα κοινόχρηστα και όλα τα άλλα ήταν υπερβολικά.
Τον τελευταίο καιρό τα παιδιά της στο σχολείο ήταν τα πιο αδύναμα από όλα. Χωρίς όρεξη χωρίς ζωντάνια και χλωμά. Το κοριτσάκι της δύο φορές λιποθύμησε. Όταν εξετάστηκε από το γιατρό τότε η διάγνωση ήταν : «Πείνα». Αδυναμία οργανισμού λόγω υποσιτισμού.
Η Λαμπρινή δεν είχε όμως να αγοράσει ούτε γάλα και τα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς ήταν απρόσωπα όπως όλα πια τα σύνθετα πολυκαταστήματα της πόλης.
Το απόγευμα χτύπησε την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος για λίγο αλεύρι δανεικό.
Στο παραδίπλα διαμέρισμα χτύπησε το κουδούνι για λίγο λάδι. Στον πάνω όροφο που έμενε μια κυρία μόνη της ζήτησε ευγενικά για λίγη ζάχαρη.
Έκανε πέτρα την καρδιά της και το έκανε. Μετά από λίγη ώρα στο σπίτι της υπήρχε ένα πιάτο μυρωδάτες τηγανίτες για τα παιδιά. Εκείνη τη μέρα δεν θα έτρωγαν μόνο μπαγιάτικα κουλούρια από τον κουλουρά της γειτονιάς που τους έδινε καμιά φορά τα περισσεύματα.
Η ιστορία επαναλήφθηκε πολλές φορές των δανεικών υλικών για το μαγείρεμα ώσπου το θέμα του φαγητού ανέλαβε να το λύσει μια κοινωνική υπηρεσία βοηθώντας την οικογένεια να κάνει τα σωστά βήματα. Η Λαμπρινή τώρα κάνοντας κάποια μεροκάματα ετοιμάζεται να μετακομίσει από την μεγαλούπολη παίρνοντας τα παιδιά της στην επαρχεία εκεί που θα μπορεί τουλάχιστον να καλλιεργεί κάποια από τα προϊόντα για την διατροφή τους.
Εκεί που η ζωή είναι πιο φθηνή και εκείνη θα μπορεί να κάνει κάποιες δουλειές για να μπορεί το λίγο λάδι, το λίγο αλεύρι και την λίγη ζάχαρη να μην τα ζητάει δανεικά …..
Υ.Γ Η ιστορία της Λαμπρινής είναι μία από τις πολλές ανθρώπινες ιστορίες που ζήτησαν την καθοδήγηση κοινωνικής ομάδας που μπορούσε να δώσει εναλλακτική λύση στην ζωή μιας οικογένειας που δεινοπαθεί στην μεγαλούπολη . Σημασία έχει ότι λύσεις βρίσκονται έστω και μακριά από το κέντρο της μιζέριας και της εξαθλίωσης. Η οικογένεια της Λαμπρινής μπορεί αρχίζει από την αρχή αλλά σημασία έχει ότι κάνει νέα αρχή και από τον σίγουρο θάνατο η νέα αρχή είναι οξυγόνο.
briefingnews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανέκδοτο:Θεωρία και πραγματικότητα!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
