2013-01-02 19:06:03
Γράφει ο Τάσος Παππάς
Η χρονιά που έφυγε δεν ήταν η τελευταία για τον πλανήτη, όπως πίστευαν οι σύγχρονοι χιλιαστές, αντλώντας τη σιγουριά τους από τις προφητείες αρχαίων λαών της Λατινικής Αμερικής. Ήταν, όμως, πολύ πλούσια σε γεγονότα και ανατροπές. Σ’ ό,τι αφορά τη χώρα μας και εστιάζοντας στο πολιτικό επίπεδο, θα σταθούμε σε δύο κόμματα και ένα πρόσωπο, τα οποία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα μας.... απασχολήσουν και το 2013.
Το 2012 είχαμε την αποδόμηση ενός πανίσχυρου μηχανισμού, ενός κόμματος-κράτους, του ΠΑΣΟΚ. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής της Mεταπολίτευσης, το σχήμα που κυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την πορεία των πραγμάτων, διαμόρφωσε τις συνειδήσεις των ανθρώπων, επέβαλλε συνήθειες και καλλιέργησε νοοτροπίες, πνέει τα λοίσθια. Πολυδιασπασμένο, ανυπόληπτο, βαλλόμενο πανταχόθεν για παλιές και νέες αμαρτίες, φαίνεται ότι έχει μπει σε τροχιά διάλυσης. Δύσκολα κάποιος θα στοιχημάτιζε υπέρ της αναγέννησής του.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός είναι η εκτόξευση μέσα σε λίγα χρόνια της ριζοσπαστικής Αριστεράς [ΣΥΡΙΖΑ] από το λιλιπούτειο 4% στο 27%, μ’ άλλα λόγια από το περιθώριο στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Ένα κόμμα τέτοιου τύπου, με τις συγκεκριμένες ιδεολογικές προδιαγραφές, το οποίο δεν κινείται στην περιοχή της Κεντροαριστεράς, έχει φτάσει στο σημείο να διεκδικεί με αξιώσεις και κοινοβουλευτικά μέσα την εξουσία. Είναι πρώτη φορά από τον πόλεμο που συμβαίνει αυτό. Το αν θα την κατακτήσει είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Θα εξαρτηθεί από το διεθνές περιβάλλον [για την ώρα είναι κατάφωρα εχθρικό], από την ικανότητά του να πείσει τους πολίτες ότι έχει το πρόγραμμα και τα στελέχη να βγάλει τη χώρα από την κρίση, από το πώς θα αντιδράσουν οι αντίπαλοι του και, κυρίως, από το αν θα βρει πολιτικούς συμμάχους για να σχηματίσει κυβέρνηση [εφόσον τερματίσει πρώτο], αφού η αυτοδυναμία φαντάζει τούτη την ώρα άπιαστος στόχος.
Η τρίτη συνέπεια της κίνησης των πραγμάτων είναι η ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά στην κορυφή της πυραμίδας. Από παρίας της πολιτικής ζωής έγινε πρόσωπο πρώτης γραμμής. Μόνο ως αποτέλεσμα της, κατά τον Χέγκελ, «πανουργίας της ιστορίας» μπορούμε να δούμε το γεγονός ότι η διαδρομή του έχει πολλά κοινά με τη διαδρομή του ορκισμένου εχθρού του. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέτυχε κάτι ανάλογο. Το 1965 ήταν ο πιο μισητός, λόγω αποστασίας, πολιτικός. Το 1990 ορκίστηκε πρωθυπουργός. Βεβαίως μεσολάβησε μια δικτατορία που ξέπλυνε τις πομπές πολλών πολιτικών της εποχής, ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης είχε την υπομονή να περιμένει μέχρι να φτάσει εκεί που επεδίωκε από τη στιγμή που μπήκε στην πολιτική.
Ο κ. Σαμαράς κατάφερε, επίσης, να κερδίσει την εύνοια και τη στήριξη ηγετών που μέχρι πριν από λίγους μήνες απέφευγαν να τον συναντήσουν ακόμη και στο περιθώριο των Συνόδων Κορυφής [ π. χ Μέρκελ]. Χρειάστηκε να κάνει μία μεγαλοπρεπή τούμπα [για το μνημόνιο], αλλά όλα στη ζωή και στην πολιτική έχουν το κόστος τους.
Μπορεί να μείνει εκεί που βρίσκεται σήμερα; Υπό προϋποθέσεις και εφόσον του χαμογελάσει η τύχη. Αν δεν καταρρεύσει πλήρως το ΠΑΣΟΚ, αν η ΔΗΜΑΡ αποκρούσει τις εσωτερικές πιέσεις για να φύγει από το συνεταιρισμό των τριών, αν δηλαδή η κυβέρνησή του δεν απειληθεί, αν πέσει χρήμα στην αγορά και αρχίσει να λειτουργεί το κράτος και η οικονομία, αν τέλος προχωρήσει γρήγορα στην υλοποίηση της φιλόδοξης ιδέας του να συγκροτήσει ένα ευρύτερο μέτωπο φιλοευρωπαϊκού προσανατολισμού με τη συνδρομή δυνάμεων από άλλους πολιτικούς χώρους, τότε το σχέδιό του μπορεί να ευδοκιμήσει.
Ωστόσο, πολλά «αν» μαζεύονται. Δεν ξέρουμε ποιά είναι η σχέση του κ. Σαμαρά με την πόκα, αλλά στο συναρπαστικό αυτό παίγνιο, εκτός από τύχη, πρέπει να έχεις και άλλα προσόντα για να σταθείς στο τραπέζι: ικανότητα πρόβλεψης των κινήσεων των άλλων, πειστικές μεθόδους παραπλάνησης, ψυχραιμία, αντοχή στις ήττες και βεβαίως ρευστό. Κυρίως, όμως, ετοιμότητα για να εκμεταλλευθείς τα λάθη των αντιπάλων σου. Κούκος μονός χωρίς πιπίνια. Δύσκολο παιχνίδι, αλλά μπορείς να κερδίσεις και με ζευγαράκι αν ο άλλος «τσιμπήσει» στη μπλόφα σου.
Kafeneio
Η χρονιά που έφυγε δεν ήταν η τελευταία για τον πλανήτη, όπως πίστευαν οι σύγχρονοι χιλιαστές, αντλώντας τη σιγουριά τους από τις προφητείες αρχαίων λαών της Λατινικής Αμερικής. Ήταν, όμως, πολύ πλούσια σε γεγονότα και ανατροπές. Σ’ ό,τι αφορά τη χώρα μας και εστιάζοντας στο πολιτικό επίπεδο, θα σταθούμε σε δύο κόμματα και ένα πρόσωπο, τα οποία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα μας.... απασχολήσουν και το 2013.
Το 2012 είχαμε την αποδόμηση ενός πανίσχυρου μηχανισμού, ενός κόμματος-κράτους, του ΠΑΣΟΚ. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής της Mεταπολίτευσης, το σχήμα που κυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια, καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την πορεία των πραγμάτων, διαμόρφωσε τις συνειδήσεις των ανθρώπων, επέβαλλε συνήθειες και καλλιέργησε νοοτροπίες, πνέει τα λοίσθια. Πολυδιασπασμένο, ανυπόληπτο, βαλλόμενο πανταχόθεν για παλιές και νέες αμαρτίες, φαίνεται ότι έχει μπει σε τροχιά διάλυσης. Δύσκολα κάποιος θα στοιχημάτιζε υπέρ της αναγέννησής του.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός είναι η εκτόξευση μέσα σε λίγα χρόνια της ριζοσπαστικής Αριστεράς [ΣΥΡΙΖΑ] από το λιλιπούτειο 4% στο 27%, μ’ άλλα λόγια από το περιθώριο στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Ένα κόμμα τέτοιου τύπου, με τις συγκεκριμένες ιδεολογικές προδιαγραφές, το οποίο δεν κινείται στην περιοχή της Κεντροαριστεράς, έχει φτάσει στο σημείο να διεκδικεί με αξιώσεις και κοινοβουλευτικά μέσα την εξουσία. Είναι πρώτη φορά από τον πόλεμο που συμβαίνει αυτό. Το αν θα την κατακτήσει είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Θα εξαρτηθεί από το διεθνές περιβάλλον [για την ώρα είναι κατάφωρα εχθρικό], από την ικανότητά του να πείσει τους πολίτες ότι έχει το πρόγραμμα και τα στελέχη να βγάλει τη χώρα από την κρίση, από το πώς θα αντιδράσουν οι αντίπαλοι του και, κυρίως, από το αν θα βρει πολιτικούς συμμάχους για να σχηματίσει κυβέρνηση [εφόσον τερματίσει πρώτο], αφού η αυτοδυναμία φαντάζει τούτη την ώρα άπιαστος στόχος.
Η τρίτη συνέπεια της κίνησης των πραγμάτων είναι η ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά στην κορυφή της πυραμίδας. Από παρίας της πολιτικής ζωής έγινε πρόσωπο πρώτης γραμμής. Μόνο ως αποτέλεσμα της, κατά τον Χέγκελ, «πανουργίας της ιστορίας» μπορούμε να δούμε το γεγονός ότι η διαδρομή του έχει πολλά κοινά με τη διαδρομή του ορκισμένου εχθρού του. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέτυχε κάτι ανάλογο. Το 1965 ήταν ο πιο μισητός, λόγω αποστασίας, πολιτικός. Το 1990 ορκίστηκε πρωθυπουργός. Βεβαίως μεσολάβησε μια δικτατορία που ξέπλυνε τις πομπές πολλών πολιτικών της εποχής, ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης είχε την υπομονή να περιμένει μέχρι να φτάσει εκεί που επεδίωκε από τη στιγμή που μπήκε στην πολιτική.
Ο κ. Σαμαράς κατάφερε, επίσης, να κερδίσει την εύνοια και τη στήριξη ηγετών που μέχρι πριν από λίγους μήνες απέφευγαν να τον συναντήσουν ακόμη και στο περιθώριο των Συνόδων Κορυφής [ π. χ Μέρκελ]. Χρειάστηκε να κάνει μία μεγαλοπρεπή τούμπα [για το μνημόνιο], αλλά όλα στη ζωή και στην πολιτική έχουν το κόστος τους.
Μπορεί να μείνει εκεί που βρίσκεται σήμερα; Υπό προϋποθέσεις και εφόσον του χαμογελάσει η τύχη. Αν δεν καταρρεύσει πλήρως το ΠΑΣΟΚ, αν η ΔΗΜΑΡ αποκρούσει τις εσωτερικές πιέσεις για να φύγει από το συνεταιρισμό των τριών, αν δηλαδή η κυβέρνησή του δεν απειληθεί, αν πέσει χρήμα στην αγορά και αρχίσει να λειτουργεί το κράτος και η οικονομία, αν τέλος προχωρήσει γρήγορα στην υλοποίηση της φιλόδοξης ιδέας του να συγκροτήσει ένα ευρύτερο μέτωπο φιλοευρωπαϊκού προσανατολισμού με τη συνδρομή δυνάμεων από άλλους πολιτικούς χώρους, τότε το σχέδιό του μπορεί να ευδοκιμήσει.
Ωστόσο, πολλά «αν» μαζεύονται. Δεν ξέρουμε ποιά είναι η σχέση του κ. Σαμαρά με την πόκα, αλλά στο συναρπαστικό αυτό παίγνιο, εκτός από τύχη, πρέπει να έχεις και άλλα προσόντα για να σταθείς στο τραπέζι: ικανότητα πρόβλεψης των κινήσεων των άλλων, πειστικές μεθόδους παραπλάνησης, ψυχραιμία, αντοχή στις ήττες και βεβαίως ρευστό. Κυρίως, όμως, ετοιμότητα για να εκμεταλλευθείς τα λάθη των αντιπάλων σου. Κούκος μονός χωρίς πιπίνια. Δύσκολο παιχνίδι, αλλά μπορείς να κερδίσεις και με ζευγαράκι αν ο άλλος «τσιμπήσει» στη μπλόφα σου.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
