2013-01-03 20:00:11
Γράφει ο Αριστερός Ψάλτης
Στην ανατολή του 2013 και κάνοντας μια αναδρομή για τα όσα συνέβησαν πίσω σε μια από τις δυσκολότερες χρονιές για την Ελλάδα, μπορούμε να πούμε ότι αποκαλύφθηκαν ορισμένα γεγονότα και καταστάσεις που μέχρι τώρα κρύβονταν κάτω από το χαλάκι.
Μέσα στη μαυρίλα της εποχής μπορεί κανείς να πει ότι η κρίση δίνει την ευκαιρία στους Έλληνες να αποκαλύψουν τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε ως εδώ.
Το 2012 μας φανέρωσε αυτό που όλοι φανταζόμασταν από τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα. Πως η ελληνική κοινωνία είναι χύμα. Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει, σε βάρος του άλλου και παρ’ όλα αυτά θεωρεί ότι είναι ο πιο δημοκράτης.
Το ίδιο το κράτος παραβαίνει τους νόμους χωρίς τιμωρία και δίνει το παράδειγμα για το πώς πρέπει να καταπατάται το Σύνταγμα.
Τα δε πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί ταγοί της χώρας αποδεικνύουν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Τι μας αποκάλυψε περισσότερο από ποτέ η χρονιά που περνά;
Είδαμε για παράδειγμα τη βία στα πανεπιστήμια αλλά και στους δρόμους να έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και ταυτόχρονα να αποκαλύπτεται από πού προέρχεται. Δεν είναι πια η ΕΚΟΦ, δεν είναι οι Κένταυροι και οι Ρέιτζερς, δεν είναι καν οι Κνίτες. Είναι μια δράκα ανθρώπων χωρίς πολιτική ιδεολογία που έχουν φτιάξει το δικό τους μαγαζάκι, μια συντεχνία «νέων» ανθρώπων που πιστεύουν πως αν δείρουν καθηγητές και φοιτητές, αν κάνουν μπάχαλο τα πανεπιστήμια, αν διαλύσουν την Αθήνα με μολότοφ, κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, δηλαδή την επανάστασή τους, όπως αυτή τη φαντάζονται στο θολωμένο τους μυαλό.
Για σκεφτείτε: Ακόμη και η Βίλα Αμαλία, το κτίριο που έχει καταληφθεί εδώ και 22 χρόνια και που ήταν, όπως δείχνουν τα γεγονότα, ορμητήριο μπαχαλάκηδων, έγινε από τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, σύμβολο αντίστασης στον… εκφασισμό της κοινωνίας.
Ακόμη και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο είχε γίνει…. το mall για τους παράνομους μικροπωλητές, αλλά οι «ευαίσθητοι» ουρλιάζουν γιατί επενέβη η αστυνομία.
Είδαμε, επίσης, πώς είναι να μεταλλάσσεται το παλαιό ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ. Τα παλιά πράσινα συντρόφια έγιναν ξαφνικά «αριστεροί» και υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια των εργαζόμενων. Μαζί τους, ορισμένοι τυχαίοι, μοιραίοι, άβουλοι ψευτοαριστεροί με δεξιές τσέπες ως επί το πλείστον. Μόνιμοι των χρηματιστηριακών γραφείων, επαναστάτες του καναπέως στα βόρεια προάστια, ανεπάγγελτοι πολιτικοί, συνδικαλιστές της τσέπης τους. Όλοι αυτοί μαζί ήρθαν να σώσουν την πατρίδα.
Είδαμε, για να λέμε και όλα τα στραβά, δεξιούς και πασόκους, να ονειρεύονται ξύπνημα των γαλάζιων και πράσινων μαγαζιών στον κρατικό μηχανισμό, ανάλογα με το ποιος κυβερνά. Την ώρα που η χώρα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού κάποιοι ονειρεύονται θεσούλες στο Δημόσιο, εξουσία, νταβατζηλίκι και δημόσιες σχέσεις που πλέον έχουν πέραση μόνο σε καμιά ξέμπαρκη του Κολωνακίου.
Είδαμε επίσης, τα συντρόφια του ΚΚΕ να λένε ότι οι απολύσεις στα δικά τους μαγαζιά είναι αναγκαιότητα προκειμένου να συνεχίσουν να λειτουργούν. Ενώ όταν κάνουν απολύσεις οι… κεφαλαιοκράτες, τότε αυτό λέγεται άκαρδος καπιταλισμός.
Γνωρίσαμε καλά, ψευτοπατριώτες που έμαθαν να πουλάνε την «αγάπη» τους για την πατρίδα και να κονομάνε χρόνια τώρα. Και η κονόμα εκτός από χρηματική είναι κι άλλη, ιδεολογική. Διαγκωνισμός «πατριωτών» για το ποιος είναι ποιο τουρκοφάγος, ποιος είναι λιγότερο ευρωλιγούρης, ποιος είναι πιο αντιμνημονιακός ή αντιγερμανός.
Φυσικά είδαμε και την «ανάσταση» του πιο ακραίου λαϊκισμού στη χώρα, τη φασιστικής απειλής που βάζει την Ελλάδα σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, μπορεί να εξηγηθεί με χίλιους τρόπους. Αυτό που είναι ανεξήγητο είναι για πόσο η ελληνική κοινωνία θα ανέχεται μια νεοναζιστική οργάνωση με σκοτεινά και ιδιαίτερα ύποπτα στελέχη να ορκίζονται στο όνομα της πατρίδας. Η επίθεση κατά του Κ. Παπούλια δείχνει ότι ο στόχος τους είναι η δημοκρατία και τίποτε άλλο.
Είδαμε επίσης, χιλιάδες Έλληνες να ζουν στις πλάτες των άλλων. Πάνω από 13.000 μαϊμού συντάξεις στο ΙΚΑ, ΜΚΟ έκαναν πάρτι, φαρμακοποιοί, προμηθευτές, πιράνχας της Υγείας, γιατροί κ.λπ. έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, μέχρι που η κρίση αποκάλυψε το ρόλο τους.
Για να μη μιλήσουμε για το «άβατο» του δημόσιου τομέα που μόλις πειράχτηκαν οι υπάλληλοι έγινε χαμός γιατί η κρίση του ξεβόλεψε. Ούτε ένα δάκρυ, όμως, για τις χιλιάδες ανέργων στον ιδιωτικό τομέα.
Επίσης, το 2012, σήμανε το τέλος του συνδικαλισμού, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε. Αυτού που ζούσε με τα λεφτά του κράτους ή τις χορηγίες αυτών που υποτίθεται ήταν οι… ταξικοί εχθροί.
Είδαμε, στο χάραμα του 2012 να βιάζονται κάποιοι να… εξολοθρεύσουν τη διαπλοκή στην Ελλάδα. Μόνο που αυτή περιορίστηκε στον Παπακωνσταντίνου και τις ξαδέρφες του. Ο Βενιζέλος, ελίχθηκε σαν αίλουρος και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.
Ζήσαμε την κατάρρευση του μύθου του μεταπολιτευτικού πολιτικού προσωπικού που στάθηκε ανίκανο, όχι μόνο να προβλέψει, αλλά και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση πριν φτάσουμε ως εδώ. Και η χώρα έπιασε πάτο και στο παρά πέντε πήρε ανάσα, αλλά δε σώθηκε. Χρειάζονται ακόμη πολλά.
Τελικά, πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε το 2013, η κρίση είναι μόνο οικονομική ή πάνω απ’ όλα είναι αξιακή; Και μήπως να αναζητήσουμε τη σωτηρία της πατρίδας μέσα μας; Μήπως η χώρα θα πάρει πραγματικά ανάσα όταν όλοι οι Έλληνες αλλάξουν νοοτροπία;
logioshermes
Στην ανατολή του 2013 και κάνοντας μια αναδρομή για τα όσα συνέβησαν πίσω σε μια από τις δυσκολότερες χρονιές για την Ελλάδα, μπορούμε να πούμε ότι αποκαλύφθηκαν ορισμένα γεγονότα και καταστάσεις που μέχρι τώρα κρύβονταν κάτω από το χαλάκι.
Μέσα στη μαυρίλα της εποχής μπορεί κανείς να πει ότι η κρίση δίνει την ευκαιρία στους Έλληνες να αποκαλύψουν τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε ως εδώ.
Το 2012 μας φανέρωσε αυτό που όλοι φανταζόμασταν από τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα. Πως η ελληνική κοινωνία είναι χύμα. Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει, σε βάρος του άλλου και παρ’ όλα αυτά θεωρεί ότι είναι ο πιο δημοκράτης.
Το ίδιο το κράτος παραβαίνει τους νόμους χωρίς τιμωρία και δίνει το παράδειγμα για το πώς πρέπει να καταπατάται το Σύνταγμα.
Τα δε πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί ταγοί της χώρας αποδεικνύουν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Τι μας αποκάλυψε περισσότερο από ποτέ η χρονιά που περνά;
Είδαμε για παράδειγμα τη βία στα πανεπιστήμια αλλά και στους δρόμους να έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και ταυτόχρονα να αποκαλύπτεται από πού προέρχεται. Δεν είναι πια η ΕΚΟΦ, δεν είναι οι Κένταυροι και οι Ρέιτζερς, δεν είναι καν οι Κνίτες. Είναι μια δράκα ανθρώπων χωρίς πολιτική ιδεολογία που έχουν φτιάξει το δικό τους μαγαζάκι, μια συντεχνία «νέων» ανθρώπων που πιστεύουν πως αν δείρουν καθηγητές και φοιτητές, αν κάνουν μπάχαλο τα πανεπιστήμια, αν διαλύσουν την Αθήνα με μολότοφ, κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, δηλαδή την επανάστασή τους, όπως αυτή τη φαντάζονται στο θολωμένο τους μυαλό.
Για σκεφτείτε: Ακόμη και η Βίλα Αμαλία, το κτίριο που έχει καταληφθεί εδώ και 22 χρόνια και που ήταν, όπως δείχνουν τα γεγονότα, ορμητήριο μπαχαλάκηδων, έγινε από τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, σύμβολο αντίστασης στον… εκφασισμό της κοινωνίας.
Ακόμη και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο είχε γίνει…. το mall για τους παράνομους μικροπωλητές, αλλά οι «ευαίσθητοι» ουρλιάζουν γιατί επενέβη η αστυνομία.
Είδαμε, επίσης, πώς είναι να μεταλλάσσεται το παλαιό ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ. Τα παλιά πράσινα συντρόφια έγιναν ξαφνικά «αριστεροί» και υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια των εργαζόμενων. Μαζί τους, ορισμένοι τυχαίοι, μοιραίοι, άβουλοι ψευτοαριστεροί με δεξιές τσέπες ως επί το πλείστον. Μόνιμοι των χρηματιστηριακών γραφείων, επαναστάτες του καναπέως στα βόρεια προάστια, ανεπάγγελτοι πολιτικοί, συνδικαλιστές της τσέπης τους. Όλοι αυτοί μαζί ήρθαν να σώσουν την πατρίδα.
Είδαμε, για να λέμε και όλα τα στραβά, δεξιούς και πασόκους, να ονειρεύονται ξύπνημα των γαλάζιων και πράσινων μαγαζιών στον κρατικό μηχανισμό, ανάλογα με το ποιος κυβερνά. Την ώρα που η χώρα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού κάποιοι ονειρεύονται θεσούλες στο Δημόσιο, εξουσία, νταβατζηλίκι και δημόσιες σχέσεις που πλέον έχουν πέραση μόνο σε καμιά ξέμπαρκη του Κολωνακίου.
Είδαμε επίσης, τα συντρόφια του ΚΚΕ να λένε ότι οι απολύσεις στα δικά τους μαγαζιά είναι αναγκαιότητα προκειμένου να συνεχίσουν να λειτουργούν. Ενώ όταν κάνουν απολύσεις οι… κεφαλαιοκράτες, τότε αυτό λέγεται άκαρδος καπιταλισμός.
Γνωρίσαμε καλά, ψευτοπατριώτες που έμαθαν να πουλάνε την «αγάπη» τους για την πατρίδα και να κονομάνε χρόνια τώρα. Και η κονόμα εκτός από χρηματική είναι κι άλλη, ιδεολογική. Διαγκωνισμός «πατριωτών» για το ποιος είναι ποιο τουρκοφάγος, ποιος είναι λιγότερο ευρωλιγούρης, ποιος είναι πιο αντιμνημονιακός ή αντιγερμανός.
Φυσικά είδαμε και την «ανάσταση» του πιο ακραίου λαϊκισμού στη χώρα, τη φασιστικής απειλής που βάζει την Ελλάδα σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, μπορεί να εξηγηθεί με χίλιους τρόπους. Αυτό που είναι ανεξήγητο είναι για πόσο η ελληνική κοινωνία θα ανέχεται μια νεοναζιστική οργάνωση με σκοτεινά και ιδιαίτερα ύποπτα στελέχη να ορκίζονται στο όνομα της πατρίδας. Η επίθεση κατά του Κ. Παπούλια δείχνει ότι ο στόχος τους είναι η δημοκρατία και τίποτε άλλο.
Είδαμε επίσης, χιλιάδες Έλληνες να ζουν στις πλάτες των άλλων. Πάνω από 13.000 μαϊμού συντάξεις στο ΙΚΑ, ΜΚΟ έκαναν πάρτι, φαρμακοποιοί, προμηθευτές, πιράνχας της Υγείας, γιατροί κ.λπ. έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, μέχρι που η κρίση αποκάλυψε το ρόλο τους.
Για να μη μιλήσουμε για το «άβατο» του δημόσιου τομέα που μόλις πειράχτηκαν οι υπάλληλοι έγινε χαμός γιατί η κρίση του ξεβόλεψε. Ούτε ένα δάκρυ, όμως, για τις χιλιάδες ανέργων στον ιδιωτικό τομέα.
Επίσης, το 2012, σήμανε το τέλος του συνδικαλισμού, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε. Αυτού που ζούσε με τα λεφτά του κράτους ή τις χορηγίες αυτών που υποτίθεται ήταν οι… ταξικοί εχθροί.
Είδαμε, στο χάραμα του 2012 να βιάζονται κάποιοι να… εξολοθρεύσουν τη διαπλοκή στην Ελλάδα. Μόνο που αυτή περιορίστηκε στον Παπακωνσταντίνου και τις ξαδέρφες του. Ο Βενιζέλος, ελίχθηκε σαν αίλουρος και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.
Ζήσαμε την κατάρρευση του μύθου του μεταπολιτευτικού πολιτικού προσωπικού που στάθηκε ανίκανο, όχι μόνο να προβλέψει, αλλά και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση πριν φτάσουμε ως εδώ. Και η χώρα έπιασε πάτο και στο παρά πέντε πήρε ανάσα, αλλά δε σώθηκε. Χρειάζονται ακόμη πολλά.
Τελικά, πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε το 2013, η κρίση είναι μόνο οικονομική ή πάνω απ’ όλα είναι αξιακή; Και μήπως να αναζητήσουμε τη σωτηρία της πατρίδας μέσα μας; Μήπως η χώρα θα πάρει πραγματικά ανάσα όταν όλοι οι Έλληνες αλλάξουν νοοτροπία;
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αιτωλ/νία: Είχαν ρημάξει τις παραθεριστικές κατοικίες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
