2013-01-06 13:38:31
ΑΜΟΙΒΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ – ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΩΣ
ΑΝΩΤΕΡΕΣ - ΚΑΤΩΤΕΡΕΣ ΑΜΟΙΒΕΣ
Το κάτωθι συνημμένο κείμενο δημοσιεύθηκε στο defencenet.gr και το σχολιάζω:
Βάσει της συνταγματικής αρχής της ισότητος - η οποία αρχή άλλωστε ανάγεται στην διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου από την γαλλική εθνοσυνέλευση του 1789 - δεν δικαιολογείται διαφορετική μεταχείριση των διαχειριζομένων δημόσια εξουσία και των διαχειριζομένων ιδιωτική οικονομική εξουσία, καθ'όσον η δημόσια πολιτική ή οικονομική ή διοικητική εξουσία, και η ιδιωτική οικονομική ή διοικητική εξουσία, αποτελούν δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Ποίου;
Αυτού της ασκήσεως εξουσίας άμεσα ή έμμεσα επί των λοιπών ανθρώπων - και δή ασκήσεως εξουσίας δικαιολογουμένης και στις δύο περιπτώσεις από το δημόσιο συμφέρον της κατά το δυνατόν καλλίτερης οργανώσεως της κοινωνίας, προς το οποίο συμπλέει το ιδιωτικό συμφέρον του φυσικού φορέως της εξουσίας (κέρδος και ποιότητα ζωής υπεράνω του μέσου όρου των λοιπών ανθρώπων). Συνεπώς, δεν δικαιολογείται η κρατική παράλειψη για θέσπιση ισότητας αμοιβών, έστω με εύλογη προσέγγιση, μεταξύ των ασκούντων εξουσία σε πολύ υψηλές θέσεις της πολιτικής, της διοικήσεως και της οικονομίας.
Περαιτέρω όμως, η ίδια αρχή της ισότητος, που δεν σημαίνει ισοπέδωση αλλά αναλογική ισότητα, συνεπάγεται ότι δεν δικαιολογείται παράλογη απόκλιση μεταξύ ανώτερης και κατώτερης αμοιβής, σε μιά κοινωνία, οσοδήποτε "παγκοσμιοποιημένη". Μία εύλογη επιτρεπτή και θα έλεγα επιθυμητή απόκλιση θα ήταν αυτή που εκ των πραγμάτων υπήρχε στις Η.Π.Α. στις αρχές της δεκαετίας του 1980 (κατ' εξοχήν καπιταλιστική χώρα, αλλά σε μία περίοδο που μετριαζόταν κάθε ακρότητα, από τον ψυχροπολεμικό φόβο του "αντίπαλου" στρατοπέδου ), οπότε ένας μάνατζερ μιάς πολυεθνικής έπαιρνε μισθό δεκαπλάσιο από αυτόν ενός μέσου εργαζομένου.
Θα μπορούσε λοιπόν να ορισθεί είτε με νομοθετικές αποφάσεις είτε με αποφάσεις δικαστηρίων στα οποία θα ετίθετο ζήτημα μη υπερβάσεως των ορίων της ισότητας, ότι ο λόγος των απολαβών, μεταξύ του κατώτερου μισθού του νεοδιόριστου ή νεοπροσλαμβανόμενου, και του ανώτερου μισθού, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, πρέπει να τελούν σε μία σχέση τουλάχιστον ένα προς δέκα ή δώδεκα το πολύ (π.χ. 600 ευρώ και 6.000 ή 7.200 ευρώ, ή 800 ευρώ και 8.000 ή 9.600 ευρώ).
Εξίσωση και κλιμάκωση των αμοιβών όπως οι προαναφερόμενες, μπορεί να μοιάζουν εξωπραγματικές ιδέες για τις συνθήκες ζούγκλας που επικρατούν σήμερα, αλλά πρέπει να αποτελέσουν στόχο σε κάθε πολιτισμένη χώρα, και δη σε χώρα που επιδιώκει να εφαρμόση μέτρα του ΔΝΤ όπως η Ελλάδα, αφού εάν θεσπισθούν αυτά τα πλαίσια των απολαβών, και εφαρμοσθούν άμεσα χωρίς αποκλίσεις και εξαιρέσεις, τότε
α) Τιθασσεύεται θεσμικώς η απληστία των μέν και η έντονη δυσαρέσκεια ή εκδικητικότητα των δε (αυτό θα πάρει λίγο χρόνο για να γίνει αντιληπτό από την κοινή γνώμη, που αρχικά θα είναι, ευλόγως, δύσπιστη) ,
β) Αποτρέπεται μεσοπρόθεσμα σε σοβαρό βαθμό η εργαλειοποίηση των πολιτικών προσώπων από τα ιδιωτικά συμφέροντα και προωθείται από την διαμόρφωση ομοίου επιπέδου οικονομικής και κοινωνικής ζωής, κοινών συνηθειών κ.λ.π., μία πιό ισότιμη και γι' αυτό πιό φυσική συνεργασία μεταξύ των φορέων των δύο εξουσιών, κρατικής και ιδιωτικο-οικονομικής,
γ) Νομιμοποιούνται γενικώτερα έναντι των πτωχοτέρων, οι φορείς της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ενώ αποδυναμώνονται οι αιτίες για άστοχες εκρήξεις κοινωνικής και πολιτικής βίας,
γ) Δίδεται ανάσα ζωής στην δημοκρατία του παραδοσιακού εθνικού κράτους, αφού αποτρέπεται η απομόνωση της πραγματικής ελίτ της χώρας από την κοινωνική ζωή της πατρίδας μας, χωρίς και να της στερείται η οικονομική δυνατότητα μετοχής στην ζωή των πολιτικών και οικονομικών ελίτ των άλλων χωρών,
δ) Πιό μακροπρόθεσμα, η δική μας ελίτ, χωρίς την ζαλάδα και την γοητεία της αχαλίνωτης αρπακτικότητας - η οποία καλλιεργείται από πανίσχυρες ελίτ, μεταξύ άλλων και για την διάβρωση των αντιστάσεων των κατωτέρων ελίτ και δη σε συνθήκες παγκοσμιοποιήσεως - θα αποκτήσει χρησιμότατη εμπειρία, την οποία ενδέχεται να μπορέση να αξιοποιήσει εθνικώς, όχι τόσο με εθνικές ευεργεσίες παλαιού τύπου, όσο με χρηστή διαχείριση στον πολιτικό και στον οικονομικό τομέα, που είναι και το πολλαχόθεν ζητούμενο, και
ε) Άμεσα δε, με την καθιέρωση έστω μόνο των ανωτέρω, επέρχεται θεσμική επαναφορά της κοινωνικής αλληλεγγύης, από το ανώτερο μέχρι το κατώτερο κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο, και αν συμβεί αυτό σήμερα σε μία χώρα όπως η δική μας, διαμορφώνεται ηθικό-πολιτικό κεκτημένο και πολιτισμικό κεφάλαιο, από τα οποία ωφελούμεθα εμείς μεν άμεσα και πρώτοι, αλλά μάλλον θα ωφεληθεί και η υπόλοιπη Ευρώπη, στο άμεσο μέλλον.
Νέστορας Νικηφορίδης
--- ---- -------------------------------------
InfoGnomon
ΑΝΩΤΕΡΕΣ - ΚΑΤΩΤΕΡΕΣ ΑΜΟΙΒΕΣ
Το κάτωθι συνημμένο κείμενο δημοσιεύθηκε στο defencenet.gr και το σχολιάζω:
Βάσει της συνταγματικής αρχής της ισότητος - η οποία αρχή άλλωστε ανάγεται στην διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου από την γαλλική εθνοσυνέλευση του 1789 - δεν δικαιολογείται διαφορετική μεταχείριση των διαχειριζομένων δημόσια εξουσία και των διαχειριζομένων ιδιωτική οικονομική εξουσία, καθ'όσον η δημόσια πολιτική ή οικονομική ή διοικητική εξουσία, και η ιδιωτική οικονομική ή διοικητική εξουσία, αποτελούν δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Ποίου;
Αυτού της ασκήσεως εξουσίας άμεσα ή έμμεσα επί των λοιπών ανθρώπων - και δή ασκήσεως εξουσίας δικαιολογουμένης και στις δύο περιπτώσεις από το δημόσιο συμφέρον της κατά το δυνατόν καλλίτερης οργανώσεως της κοινωνίας, προς το οποίο συμπλέει το ιδιωτικό συμφέρον του φυσικού φορέως της εξουσίας (κέρδος και ποιότητα ζωής υπεράνω του μέσου όρου των λοιπών ανθρώπων). Συνεπώς, δεν δικαιολογείται η κρατική παράλειψη για θέσπιση ισότητας αμοιβών, έστω με εύλογη προσέγγιση, μεταξύ των ασκούντων εξουσία σε πολύ υψηλές θέσεις της πολιτικής, της διοικήσεως και της οικονομίας.
Περαιτέρω όμως, η ίδια αρχή της ισότητος, που δεν σημαίνει ισοπέδωση αλλά αναλογική ισότητα, συνεπάγεται ότι δεν δικαιολογείται παράλογη απόκλιση μεταξύ ανώτερης και κατώτερης αμοιβής, σε μιά κοινωνία, οσοδήποτε "παγκοσμιοποιημένη". Μία εύλογη επιτρεπτή και θα έλεγα επιθυμητή απόκλιση θα ήταν αυτή που εκ των πραγμάτων υπήρχε στις Η.Π.Α. στις αρχές της δεκαετίας του 1980 (κατ' εξοχήν καπιταλιστική χώρα, αλλά σε μία περίοδο που μετριαζόταν κάθε ακρότητα, από τον ψυχροπολεμικό φόβο του "αντίπαλου" στρατοπέδου ), οπότε ένας μάνατζερ μιάς πολυεθνικής έπαιρνε μισθό δεκαπλάσιο από αυτόν ενός μέσου εργαζομένου.
Θα μπορούσε λοιπόν να ορισθεί είτε με νομοθετικές αποφάσεις είτε με αποφάσεις δικαστηρίων στα οποία θα ετίθετο ζήτημα μη υπερβάσεως των ορίων της ισότητας, ότι ο λόγος των απολαβών, μεταξύ του κατώτερου μισθού του νεοδιόριστου ή νεοπροσλαμβανόμενου, και του ανώτερου μισθού, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, πρέπει να τελούν σε μία σχέση τουλάχιστον ένα προς δέκα ή δώδεκα το πολύ (π.χ. 600 ευρώ και 6.000 ή 7.200 ευρώ, ή 800 ευρώ και 8.000 ή 9.600 ευρώ).
Εξίσωση και κλιμάκωση των αμοιβών όπως οι προαναφερόμενες, μπορεί να μοιάζουν εξωπραγματικές ιδέες για τις συνθήκες ζούγκλας που επικρατούν σήμερα, αλλά πρέπει να αποτελέσουν στόχο σε κάθε πολιτισμένη χώρα, και δη σε χώρα που επιδιώκει να εφαρμόση μέτρα του ΔΝΤ όπως η Ελλάδα, αφού εάν θεσπισθούν αυτά τα πλαίσια των απολαβών, και εφαρμοσθούν άμεσα χωρίς αποκλίσεις και εξαιρέσεις, τότε
α) Τιθασσεύεται θεσμικώς η απληστία των μέν και η έντονη δυσαρέσκεια ή εκδικητικότητα των δε (αυτό θα πάρει λίγο χρόνο για να γίνει αντιληπτό από την κοινή γνώμη, που αρχικά θα είναι, ευλόγως, δύσπιστη) ,
β) Αποτρέπεται μεσοπρόθεσμα σε σοβαρό βαθμό η εργαλειοποίηση των πολιτικών προσώπων από τα ιδιωτικά συμφέροντα και προωθείται από την διαμόρφωση ομοίου επιπέδου οικονομικής και κοινωνικής ζωής, κοινών συνηθειών κ.λ.π., μία πιό ισότιμη και γι' αυτό πιό φυσική συνεργασία μεταξύ των φορέων των δύο εξουσιών, κρατικής και ιδιωτικο-οικονομικής,
γ) Νομιμοποιούνται γενικώτερα έναντι των πτωχοτέρων, οι φορείς της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ενώ αποδυναμώνονται οι αιτίες για άστοχες εκρήξεις κοινωνικής και πολιτικής βίας,
γ) Δίδεται ανάσα ζωής στην δημοκρατία του παραδοσιακού εθνικού κράτους, αφού αποτρέπεται η απομόνωση της πραγματικής ελίτ της χώρας από την κοινωνική ζωή της πατρίδας μας, χωρίς και να της στερείται η οικονομική δυνατότητα μετοχής στην ζωή των πολιτικών και οικονομικών ελίτ των άλλων χωρών,
δ) Πιό μακροπρόθεσμα, η δική μας ελίτ, χωρίς την ζαλάδα και την γοητεία της αχαλίνωτης αρπακτικότητας - η οποία καλλιεργείται από πανίσχυρες ελίτ, μεταξύ άλλων και για την διάβρωση των αντιστάσεων των κατωτέρων ελίτ και δη σε συνθήκες παγκοσμιοποιήσεως - θα αποκτήσει χρησιμότατη εμπειρία, την οποία ενδέχεται να μπορέση να αξιοποιήσει εθνικώς, όχι τόσο με εθνικές ευεργεσίες παλαιού τύπου, όσο με χρηστή διαχείριση στον πολιτικό και στον οικονομικό τομέα, που είναι και το πολλαχόθεν ζητούμενο, και
ε) Άμεσα δε, με την καθιέρωση έστω μόνο των ανωτέρω, επέρχεται θεσμική επαναφορά της κοινωνικής αλληλεγγύης, από το ανώτερο μέχρι το κατώτερο κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο, και αν συμβεί αυτό σήμερα σε μία χώρα όπως η δική μας, διαμορφώνεται ηθικό-πολιτικό κεκτημένο και πολιτισμικό κεφάλαιο, από τα οποία ωφελούμεθα εμείς μεν άμεσα και πρώτοι, αλλά μάλλον θα ωφεληθεί και η υπόλοιπη Ευρώπη, στο άμεσο μέλλον.
Νέστορας Νικηφορίδης
--- ---- -------------------------------------
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΣΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
