2013-01-07 21:00:10
Σιχαινόμουν τα όστρακα. Τις γυαλιστερές ας πούμε. Μπορεί και να τις φοβόμουν…Έτσι όπως αναδεύονταν στην πρώτη σταγόνα λεμονιού δηλώνοντας ζωντανές ή έμεναν ακίνητες δηλώνοντας τελειωμένες.
Γράφει η Ρέα Βιτάλη
Απορούσα με την απόλαυση που πρόσφερε στους ανθρώπους η θανάτωσή τους. Κι όποτε με παρότρυναν να δοκιμάσω «έστω» (πάντα ενυπάρχει ένα δήθεν αθώο «έστω!» στις δοκιμές) έκανα εκείνο τον χαρακτηριστικό μορφασμό. Μάκραινα τα χείλη σαν θλιμμένος κλόουν, μίκραινα τα μάτια και κουνούσα το κεφάλι πέρα δώθε. Μπορεί και να ξεπέταγα κανένα «α πα πα!», μπορεί και ένα αδιαπραγμάτευτο «εγώ ποτέ!».
Ήμασταν σε ένα τσιπουράδικο στον Βόλο πριν άπειρα χρόνια. Βαριέμαι και να τα υπολογίσω. Δεν ήμουν 20. Έπαιζα στη δεκαετία του 10….13, 14; Ήρθαν ένα σωρό καλούδια. Ήρθε και ένα πιάτο με ανοιγμένες γυαλιστερές. «Σε τούτο το μαγαζί βρίσκεις πάντα ολοζώντανες» είπε ο ένας.
«Κοίτα , κοίτα πως κουνιούνται;» προέτρεψε ένας άλλος και πλησίασε τα χείλη του και ρούφηξε.
Αργόσυρτο, σχεδόν ηδονικά ακόρεστο το «φοοοουσπ» σε όλη τη στοματική του κοιλότητα. Σίγουρα κάποιος με παρότρυνε και μένα «Δοκίμασε. Δε ξέρεις τι χάνεις!».
Σίγουρα θα έκανα τον μορφασμό που σας περιέγραψα παραπάνω. Σίγουρα θα έψαχνα κάποιο άλλο πιάτο να διασωθώ. Μπορεί και να παίδεψα το μυαλό μ΄εκείνον τον παιδικό προβληματισμό «κι αν ζωντανέψουν στο στομάχι;». Και μετά ήρθε εκείνος.
Πάντα ασκούσε γοητεία επάνω μου. Γιατί; Άντε να βγάλεις άκρη με την γοητεία. Μπορεί και να μη θες. Γιατί να νερώσεις το θάμπος της με αναλύσεις; Η γοητεία έχει θάμπος. Μάλλον όχι. Δεν θα το ξεπεράσω έτσι τούτη την φορά. Σήμερα θα βγάλω άκρη. Θα το παλέψω.
Πώς ορίζεται η γοητεία; Υπάρχει κοινό χαρακτηριστικό στους γοητευτικούς; Νομίζω ότι γοητευτικοί είναι όσοι απλώνουν βελούδινα ένα δικό τους «γιατί έτσι μ΄αρέσει», ποτέ ένα άκομψο «έτσι γουστάρω». Αυτό είναι.
Δεν απεμπολήσουν αλλά παραμερίζουν ανέμελα τους νόμους των άλλων. Το πού χαρίζεις ή χαραμίζεις τη δύναμη και το χρόνο σου ξεχωρίζει τους γοητευτικούς. Όλα τα πράττουν αβίαστα. Γι αυτό τονίζω το βελούδινο πριν το «γιατί έτσι μ΄αρέσει» τους. Ήρθε λοιπόν εκείνος. Ούτε όνομα θυμάμαι, ούτε το πρόσωπό του καθαρά.
Δεν νετάρει η εικόνα στα χρόνια. Αλλά θυμάμαι το χέρι του σε κείνη την σκηνή. Ναι, ναι! Κάθισε που λέτε δίπλα μου. Χαμογέλασε. Οι γοητευτικοί έχουν πάντα ενδιαφέρον χαμόγελο. Μεταδίδεται σπινθήρας στα μάτια τους. Άπλωσε το χέρι του και πήρε μια γυαλιστερή. Έριξε μια σταγόνα λεμόνι να σιγουρευτεί. Εκείνη αναδεύτηκε και φανέρωσε ένα πορτοκαλί σαν λουλούδι που ξαφνικά άνθισε και που σκαρφάλωνε στο πουθενά κι έμεινε τεντωμένο για απειροελάχιστο, λες για να του δώσει περιθώριο δευτερολέπτου…Να στοιχηματίσει με τα χείλη του….
Θα με φας; Θα με σκοτώσεις; Θα με ρουφήξεις; Θα με καταπιείς; Θα με πεθάνεις; Κι αν αναστηθώ; Θα σου παραδοθώ ευθυτενής, απόλυτα μάχιμη ως το τελευταίο λεπτό της μάχης; Θα παίξω με τη γλώσσα σου ή θα λουφάξω ανυπεράσπιστη; Θα προλάβεις να με κατασπαράξεις ή θα καμωθώ ότι θα σε προλάβω;
Θεέ μου!...Εκείνος που λέτε πήγε να ρουφήξει, μα κοντοστάθηκε… Όλα όσα σας διηγούμαι διαδραματίστηκαν σε απειροελάχιστα του δευτερολέπτου... «…δραμα-τίστηκαν» τι κυριολεκτικό! Φλερτάρει ασύστολα με το δράμα η γοητεία πάντα. Κοντοστάθηκε λοιπόν, μου έριξε μια ματιά βιαστικά, έστρεψε το χέρι του σε μένα, αναδεύονταν η γυαλιστερή, ούτε ερωτήσεις «θες;», «δε θες:», ούτε δισταγμούς κι αμφιταλαντεύσεις…Με μια τόση δα κίνηση παρότρυνσης του κεφαλιού του αδιαπραγμάτευτης αλλά και εμπεριέχουσας ακέραια ευθύνη σχεδόν με πρόσταξε βελούδινα (κι αυτό βελούδινα), να ρουφήξω.
Κι εγώ… Ούτε μορφασμό με χείλη κλόουν, ούτε τσάκισμα στα μάτια…Πλησίασα τα χείλη, έπιασα την γυαλιστερή με το δικό μου χέρι…Να φανταστώ διάολε ότι κάτι ελέγχω…Έκλεισα τα μάτια, τσεκάρισα με τη γλώσσα και ρούφηξα και ρούφηξα και μετά άνοιξα τα μάτια και πήγαιναν οι κόρες πέρα δώθε για να μελετήσω τι γεύσεις μου άφησε….Πόσες παλέτες γεύσεις!
Σίγουρα θα χαμογέλασα στο τέλος.
Πρώτο κείμενο του νέου χρόνου. Αφιερωμένο σε γοητευτικούς ανθρώπους. Που διευκολύνουν διαδρομές. Που σε συνοδεύουν με βελούδινο σπρώξιμο. Γοητευτικοί άνθρωποι. Που κάνουν τα δύσβατα να φαντάζουν άξια διερεύνησης. Τα παρθένα προσφερόμενα για διακόρευση. Εμφανίζονται από το πουθενά.
Μπορεί να σε πεθάνουν, να σε ξετινάξουν, να σε βάλουν να σπάσεις το φράγμα του ήχου σου Αυτό ακριβώς!
Σε παροτρύνουν να σπάσεις το φράγμα του ήχου σου λες και είναι το πιο απλό και φυσικό πράγμα του κόσμου.
Δεν είναι αναγκαστικά καλοί Σαμαρείτες. Ψάχνεις για ανιαρούς; Μπορεί να σε χτυπήσουν σαν χταπόδι στα βράχια της ψυχής σου, να σε βάλουν να ρισκάρεις να περπατήσεις στο κενό χωρίς να καταδεχτείς δίχτυ προστασίας Μπορεί, μπορεί, μπορεί, μπορεί….Αλλά πώς θα ήταν η ζωή αν δεν τους είχες γνωρίσει;
Υ.Γ Τελικά τους καλλίτερους οργασμούς τους απολαμβάνει το μυαλό…Αλλά θα σου πάρει χρόνια να το μάθεις. Καλή σας χρονιά! Παραδοθείτε άφοβα στην γοητεία…Κι όπου σας βγάλει…Αν μη τι άλλο θα έχετε να διηγείστε μια ιστορία με όστρακα.
logioshermes
Γράφει η Ρέα Βιτάλη
Απορούσα με την απόλαυση που πρόσφερε στους ανθρώπους η θανάτωσή τους. Κι όποτε με παρότρυναν να δοκιμάσω «έστω» (πάντα ενυπάρχει ένα δήθεν αθώο «έστω!» στις δοκιμές) έκανα εκείνο τον χαρακτηριστικό μορφασμό. Μάκραινα τα χείλη σαν θλιμμένος κλόουν, μίκραινα τα μάτια και κουνούσα το κεφάλι πέρα δώθε. Μπορεί και να ξεπέταγα κανένα «α πα πα!», μπορεί και ένα αδιαπραγμάτευτο «εγώ ποτέ!».
Ήμασταν σε ένα τσιπουράδικο στον Βόλο πριν άπειρα χρόνια. Βαριέμαι και να τα υπολογίσω. Δεν ήμουν 20. Έπαιζα στη δεκαετία του 10….13, 14; Ήρθαν ένα σωρό καλούδια. Ήρθε και ένα πιάτο με ανοιγμένες γυαλιστερές. «Σε τούτο το μαγαζί βρίσκεις πάντα ολοζώντανες» είπε ο ένας.
«Κοίτα , κοίτα πως κουνιούνται;» προέτρεψε ένας άλλος και πλησίασε τα χείλη του και ρούφηξε.
Αργόσυρτο, σχεδόν ηδονικά ακόρεστο το «φοοοουσπ» σε όλη τη στοματική του κοιλότητα. Σίγουρα κάποιος με παρότρυνε και μένα «Δοκίμασε. Δε ξέρεις τι χάνεις!».
Σίγουρα θα έκανα τον μορφασμό που σας περιέγραψα παραπάνω. Σίγουρα θα έψαχνα κάποιο άλλο πιάτο να διασωθώ. Μπορεί και να παίδεψα το μυαλό μ΄εκείνον τον παιδικό προβληματισμό «κι αν ζωντανέψουν στο στομάχι;». Και μετά ήρθε εκείνος.
Πάντα ασκούσε γοητεία επάνω μου. Γιατί; Άντε να βγάλεις άκρη με την γοητεία. Μπορεί και να μη θες. Γιατί να νερώσεις το θάμπος της με αναλύσεις; Η γοητεία έχει θάμπος. Μάλλον όχι. Δεν θα το ξεπεράσω έτσι τούτη την φορά. Σήμερα θα βγάλω άκρη. Θα το παλέψω.
Πώς ορίζεται η γοητεία; Υπάρχει κοινό χαρακτηριστικό στους γοητευτικούς; Νομίζω ότι γοητευτικοί είναι όσοι απλώνουν βελούδινα ένα δικό τους «γιατί έτσι μ΄αρέσει», ποτέ ένα άκομψο «έτσι γουστάρω». Αυτό είναι.
Δεν απεμπολήσουν αλλά παραμερίζουν ανέμελα τους νόμους των άλλων. Το πού χαρίζεις ή χαραμίζεις τη δύναμη και το χρόνο σου ξεχωρίζει τους γοητευτικούς. Όλα τα πράττουν αβίαστα. Γι αυτό τονίζω το βελούδινο πριν το «γιατί έτσι μ΄αρέσει» τους. Ήρθε λοιπόν εκείνος. Ούτε όνομα θυμάμαι, ούτε το πρόσωπό του καθαρά.
Δεν νετάρει η εικόνα στα χρόνια. Αλλά θυμάμαι το χέρι του σε κείνη την σκηνή. Ναι, ναι! Κάθισε που λέτε δίπλα μου. Χαμογέλασε. Οι γοητευτικοί έχουν πάντα ενδιαφέρον χαμόγελο. Μεταδίδεται σπινθήρας στα μάτια τους. Άπλωσε το χέρι του και πήρε μια γυαλιστερή. Έριξε μια σταγόνα λεμόνι να σιγουρευτεί. Εκείνη αναδεύτηκε και φανέρωσε ένα πορτοκαλί σαν λουλούδι που ξαφνικά άνθισε και που σκαρφάλωνε στο πουθενά κι έμεινε τεντωμένο για απειροελάχιστο, λες για να του δώσει περιθώριο δευτερολέπτου…Να στοιχηματίσει με τα χείλη του….
Θα με φας; Θα με σκοτώσεις; Θα με ρουφήξεις; Θα με καταπιείς; Θα με πεθάνεις; Κι αν αναστηθώ; Θα σου παραδοθώ ευθυτενής, απόλυτα μάχιμη ως το τελευταίο λεπτό της μάχης; Θα παίξω με τη γλώσσα σου ή θα λουφάξω ανυπεράσπιστη; Θα προλάβεις να με κατασπαράξεις ή θα καμωθώ ότι θα σε προλάβω;
Θεέ μου!...Εκείνος που λέτε πήγε να ρουφήξει, μα κοντοστάθηκε… Όλα όσα σας διηγούμαι διαδραματίστηκαν σε απειροελάχιστα του δευτερολέπτου... «…δραμα-τίστηκαν» τι κυριολεκτικό! Φλερτάρει ασύστολα με το δράμα η γοητεία πάντα. Κοντοστάθηκε λοιπόν, μου έριξε μια ματιά βιαστικά, έστρεψε το χέρι του σε μένα, αναδεύονταν η γυαλιστερή, ούτε ερωτήσεις «θες;», «δε θες:», ούτε δισταγμούς κι αμφιταλαντεύσεις…Με μια τόση δα κίνηση παρότρυνσης του κεφαλιού του αδιαπραγμάτευτης αλλά και εμπεριέχουσας ακέραια ευθύνη σχεδόν με πρόσταξε βελούδινα (κι αυτό βελούδινα), να ρουφήξω.
Κι εγώ… Ούτε μορφασμό με χείλη κλόουν, ούτε τσάκισμα στα μάτια…Πλησίασα τα χείλη, έπιασα την γυαλιστερή με το δικό μου χέρι…Να φανταστώ διάολε ότι κάτι ελέγχω…Έκλεισα τα μάτια, τσεκάρισα με τη γλώσσα και ρούφηξα και ρούφηξα και μετά άνοιξα τα μάτια και πήγαιναν οι κόρες πέρα δώθε για να μελετήσω τι γεύσεις μου άφησε….Πόσες παλέτες γεύσεις!
Σίγουρα θα χαμογέλασα στο τέλος.
Πρώτο κείμενο του νέου χρόνου. Αφιερωμένο σε γοητευτικούς ανθρώπους. Που διευκολύνουν διαδρομές. Που σε συνοδεύουν με βελούδινο σπρώξιμο. Γοητευτικοί άνθρωποι. Που κάνουν τα δύσβατα να φαντάζουν άξια διερεύνησης. Τα παρθένα προσφερόμενα για διακόρευση. Εμφανίζονται από το πουθενά.
Μπορεί να σε πεθάνουν, να σε ξετινάξουν, να σε βάλουν να σπάσεις το φράγμα του ήχου σου Αυτό ακριβώς!
Σε παροτρύνουν να σπάσεις το φράγμα του ήχου σου λες και είναι το πιο απλό και φυσικό πράγμα του κόσμου.
Δεν είναι αναγκαστικά καλοί Σαμαρείτες. Ψάχνεις για ανιαρούς; Μπορεί να σε χτυπήσουν σαν χταπόδι στα βράχια της ψυχής σου, να σε βάλουν να ρισκάρεις να περπατήσεις στο κενό χωρίς να καταδεχτείς δίχτυ προστασίας Μπορεί, μπορεί, μπορεί, μπορεί….Αλλά πώς θα ήταν η ζωή αν δεν τους είχες γνωρίσει;
Υ.Γ Τελικά τους καλλίτερους οργασμούς τους απολαμβάνει το μυαλό…Αλλά θα σου πάρει χρόνια να το μάθεις. Καλή σας χρονιά! Παραδοθείτε άφοβα στην γοητεία…Κι όπου σας βγάλει…Αν μη τι άλλο θα έχετε να διηγείστε μια ιστορία με όστρακα.
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
record.xl.pt : ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΤΟΥ ΖΑΡΝΤΙΜ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
