2013-01-09 01:53:03
Γράφει ο bio
Το παραπάνω ερώτημα έχει αρχίσει να γίνεται κάτι παραπάνω από ωμή πραγματικότητα στον πλανήτη Ελλάδα του 2013.
Οι επαχθείς και αδιέξοδες πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια, με τον κόσμο να έχει ξεπεράσει τα όρια του σε ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο, έχουν οδηγήσει σε μία νέα αντίληψη των τεκταινομένων. Μία αντίληψη επικίνδυνη και ωχαδερφιστική, μια αντίληψη «τι να γίνει τώρα έτσι όπως τα έκαναν;». Είναι όμως έτσι για έναν λαό με τέτοια ιστορία, πολιτισμό; Για την «Ελλάδα που ποτέ δε πεθαίνει»;
Ο εθισμός σε ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες (λεκτικές ή σωματικές), η δημοσκοπική άνθηση μιας «αστείας» ακροδεξιάς, η ασυδοσία της πολιτικής ασυλίας, η αργοσχολιά στην απόδοση δικαιοσύνης, η λογοκρισία των Μέσων κλπ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το πρελούδιο ενός νέου εθνικού διχασμού, με εξτρεμιστικές πατριωτικές πέρλες, μιάς νέας εθνικής απομόνωσης και καταστροφής. Κάποιοι, μη αποτελώντας ποτέ τιμητές του δημοκρατικού πολιτεύματος, τρίβουν τα χέρια τους με περισσή λαχτάρα. Η μεγάλη ευκαιρία «να έρθουν στα πράγματα», όπως χαρακτηριστικά κραυγάζουν σε κάθε τους εμφάνιση.
Ταυτόχρονα, από την «κυβέρνηση των προθύμων» εφαρμόζεται μια πολιτική γενικότερα διχαστική και επικίνδυνη. Λογοκρισία, ευαισθητοποίηση σε θέματα «προσωπικών δεδομένων» από τις δικαστικές αρχές, κόψιμο τηλεοπτικών εκπομπών, περικοπές συχνά αντισυνταγματικές (παρακάπτονται με αμφισβητούμενα νομοθετήματα), αποτελούν μερικές πινελιές που προκαλούν καθημερινά το λαϊκό αίσθημα και θυμίζουν «γύψινες» εποχές. Δυστυχώς δε μάθαμε... Δε μάθαμε πολλά από το χαστούκι της κρίσης! Συγκάλυψη στην συγκάλυψη για να μη χαθεί η -λαϊκής βουλήσεως- κυβερνητική πλειοψηφία, απλοχεριά σε ανούσιες δαπάνες (βλέπε διαφημιστικό πρόγραμμα της μονοπωλιακής ΔΕΗ!), ξεπούλημα «όσο όσο» κερδοφόρων και μη, επιχειρήσεων και φιλέτων του Δημοσίου ...και ένα σωρό άλλα στρεβλά και σκοτεινά σημεία.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι το σύνολο των παραπάνω θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε μια κοινωνική γενοκτονία. Η de facto φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων δια της εσωτερικής υποτίμησης (της κατά τ’ άλλα οικονομικής «τακτοποίησης» χρεών και ελλείματος), με το κράτος συνεχώς απέναντι στις κοινωνικές ανάγκες οδηγούν σε καλύτερο μέλλον; Η απάντηση είναι προφανής! Άρα; Ποια είναι η ευθύνη των πολλών; Ποια είναι η ευθύνη των νέων; Που δυστυχώς είναι εκείνοι που πλήττονται περισσότερο, αν σκεφτεί κανείς ότι ενώ βρίσκονται στη καλύτερη παραγωγική ηλικία, παραμένουν για χρόνια άνεργοι. Μια γενιά εξαλείφεται. Μια γενιά μείον λοιπόν γιατί τα νούμερα και οι εκθέσεις των «έξω» είναι πάνω από όλους και από όλα.
Τελικά υπάρχει, ή μάλλον μπορεί να υπάρξει, δημοκρατική –το τονίζω, γιατί κάποιοι αναπολούν εποχές χάους- διέξοδος σε αυτό το τέλμα; Θα διαμορφωθεί μια καθαρή προοπτική για το μέλλον όλων μας ή θα περιμένουμε το ευρωπαϊκό «μάννα» σαν άβουλοι πιστοί; Δυστυχώς στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, τα πράγματα κινούνται από έξωθεν «αλληλέγγυες» δυνάμεις, που δημοκρατικά δημοκρατικά εφαρμόζουν τις αποικιακές τους πολιτικές! Πολιτικοί μαριονέτες δε μπορούν να δώσουν λύση! Γιατί απλά οδήγησαν στο αδιέξοδο και δε μπορούν να κάνουν πίσω, να μας βγάλουν από αυτό. Δυστυχώς η αίσθηση περί αντισυνταγματικότητας σωρείας πολιτικών επιλογών και της κοινωνικής αδικίας είναι διάχυτες, πράγμα που δε φανερώνει ότι η δημοκρατία μας ανθεί και ακμάζει. Έξυπνος λαός και σημαντικά μορφωμένος (σε σχέση με παλαιότερα χρόνια) είμαστε οπότε μπορούμε να καταλάβουμε λίγο πολύ τι πρέπει να κάνουμε ώστε να βγούμε από το απύθμενο βαρέλι.
Tromaktiko
Το παραπάνω ερώτημα έχει αρχίσει να γίνεται κάτι παραπάνω από ωμή πραγματικότητα στον πλανήτη Ελλάδα του 2013.
Οι επαχθείς και αδιέξοδες πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια, με τον κόσμο να έχει ξεπεράσει τα όρια του σε ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο, έχουν οδηγήσει σε μία νέα αντίληψη των τεκταινομένων. Μία αντίληψη επικίνδυνη και ωχαδερφιστική, μια αντίληψη «τι να γίνει τώρα έτσι όπως τα έκαναν;». Είναι όμως έτσι για έναν λαό με τέτοια ιστορία, πολιτισμό; Για την «Ελλάδα που ποτέ δε πεθαίνει»;
Ο εθισμός σε ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες (λεκτικές ή σωματικές), η δημοσκοπική άνθηση μιας «αστείας» ακροδεξιάς, η ασυδοσία της πολιτικής ασυλίας, η αργοσχολιά στην απόδοση δικαιοσύνης, η λογοκρισία των Μέσων κλπ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το πρελούδιο ενός νέου εθνικού διχασμού, με εξτρεμιστικές πατριωτικές πέρλες, μιάς νέας εθνικής απομόνωσης και καταστροφής. Κάποιοι, μη αποτελώντας ποτέ τιμητές του δημοκρατικού πολιτεύματος, τρίβουν τα χέρια τους με περισσή λαχτάρα. Η μεγάλη ευκαιρία «να έρθουν στα πράγματα», όπως χαρακτηριστικά κραυγάζουν σε κάθε τους εμφάνιση.
Ταυτόχρονα, από την «κυβέρνηση των προθύμων» εφαρμόζεται μια πολιτική γενικότερα διχαστική και επικίνδυνη. Λογοκρισία, ευαισθητοποίηση σε θέματα «προσωπικών δεδομένων» από τις δικαστικές αρχές, κόψιμο τηλεοπτικών εκπομπών, περικοπές συχνά αντισυνταγματικές (παρακάπτονται με αμφισβητούμενα νομοθετήματα), αποτελούν μερικές πινελιές που προκαλούν καθημερινά το λαϊκό αίσθημα και θυμίζουν «γύψινες» εποχές. Δυστυχώς δε μάθαμε... Δε μάθαμε πολλά από το χαστούκι της κρίσης! Συγκάλυψη στην συγκάλυψη για να μη χαθεί η -λαϊκής βουλήσεως- κυβερνητική πλειοψηφία, απλοχεριά σε ανούσιες δαπάνες (βλέπε διαφημιστικό πρόγραμμα της μονοπωλιακής ΔΕΗ!), ξεπούλημα «όσο όσο» κερδοφόρων και μη, επιχειρήσεων και φιλέτων του Δημοσίου ...και ένα σωρό άλλα στρεβλά και σκοτεινά σημεία.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι το σύνολο των παραπάνω θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε μια κοινωνική γενοκτονία. Η de facto φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων δια της εσωτερικής υποτίμησης (της κατά τ’ άλλα οικονομικής «τακτοποίησης» χρεών και ελλείματος), με το κράτος συνεχώς απέναντι στις κοινωνικές ανάγκες οδηγούν σε καλύτερο μέλλον; Η απάντηση είναι προφανής! Άρα; Ποια είναι η ευθύνη των πολλών; Ποια είναι η ευθύνη των νέων; Που δυστυχώς είναι εκείνοι που πλήττονται περισσότερο, αν σκεφτεί κανείς ότι ενώ βρίσκονται στη καλύτερη παραγωγική ηλικία, παραμένουν για χρόνια άνεργοι. Μια γενιά εξαλείφεται. Μια γενιά μείον λοιπόν γιατί τα νούμερα και οι εκθέσεις των «έξω» είναι πάνω από όλους και από όλα.
Τελικά υπάρχει, ή μάλλον μπορεί να υπάρξει, δημοκρατική –το τονίζω, γιατί κάποιοι αναπολούν εποχές χάους- διέξοδος σε αυτό το τέλμα; Θα διαμορφωθεί μια καθαρή προοπτική για το μέλλον όλων μας ή θα περιμένουμε το ευρωπαϊκό «μάννα» σαν άβουλοι πιστοί; Δυστυχώς στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, τα πράγματα κινούνται από έξωθεν «αλληλέγγυες» δυνάμεις, που δημοκρατικά δημοκρατικά εφαρμόζουν τις αποικιακές τους πολιτικές! Πολιτικοί μαριονέτες δε μπορούν να δώσουν λύση! Γιατί απλά οδήγησαν στο αδιέξοδο και δε μπορούν να κάνουν πίσω, να μας βγάλουν από αυτό. Δυστυχώς η αίσθηση περί αντισυνταγματικότητας σωρείας πολιτικών επιλογών και της κοινωνικής αδικίας είναι διάχυτες, πράγμα που δε φανερώνει ότι η δημοκρατία μας ανθεί και ακμάζει. Έξυπνος λαός και σημαντικά μορφωμένος (σε σχέση με παλαιότερα χρόνια) είμαστε οπότε μπορούμε να καταλάβουμε λίγο πολύ τι πρέπει να κάνουμε ώστε να βγούμε από το απύθμενο βαρέλι.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αυστραλία: Μάχη με τις φλόγες δίνουν οι πυροσβεστικές δυνάμεις
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φυλάκιση για Ρώσο hacker και... τον γιο του
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
