2013-01-09 12:30:08
Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, θεωρητικά, είναι μια ιστορία διερεύνησης ενός σκανδάλου, που αφορά την απόκρυψη και αλλοίωσή της. Στην πραγματικότητα όμως αποτελεί ένα πολύ σκληρό τεστ βιωσιμότητας της κυβέρνησης, η οποία ήδη αγωνιά.
Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος
Στο κάδρο των ποινικών ευθυνών, με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν τεθεί ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος – και σε αυτό των πολιτικών ευθυνών ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου. Προφανώς, σε ένα πρώτο επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει το βάρος της τεκμηρίωσης αυτών των ευθυνών. Η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, επιχειρεί να αμυνθεί, αλλά η άμυνά της μοιάζει χάρτινη – για την ακρίβεια η ίδια μοιάζει πανικόβλητη.
Η βασιμότητα των κατηγοριών του ΣΥΡΙΖΑ μένει να ερευνηθεί και να αποδειχθεί, όμως η κυβερνητική αντίδραση στην πρότασή του κινείται στο όριο της γελοιότητας:
● Ο Σαμαράς, εκπροσωπούμενος από τον Κεδίκογλου (άνευ λοιπών σχολίων...), ταυτίζει την αξιωματική αντιπολίτευση με τη... Βίλλα Αμαλίας.
● Ο Βενιζέλος παρομοίως.
Άμυνα οργισμένη, αλλά εξευτελιστικά χαμηλού επιπέδου και πλήρης αμηχανίας. Όχι κατ’ ανάγκην επειδή φοβούνται πως η πρόταση των τσιπραίων θα γίνει πλειοψηφική. Αλλά διότι βλέπουν ότι η ίδια η υπόθεση της λίστας και η διαχείρισή της προκαλούν τριγμούς στο εσωτερικό τους, οι οποίοι ίσως καταστούν μη διαχειρίσιμοι.
Πέρα άλλωστε από τους κινδύνους της μυστικής και χωριστής ψηφοφορίας στη Βουλή, η οποία ενδέχεται να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις, η πραγματικότητα για τα συγκυβερνώντα κόμματα είναι ήδη αρκετά δυσάρεστη:
● Οι σαμαρικοί γνωρίζουν ότι είναι έντονη η διάθεση στις τάξεις τους να μην στηριχθεί ο Βενιζέλος και βρίσκουν λάθος την κάλυψή του από τη Ν.Δ.
● Οι βενιζελικοί ανησυχούν ότι, αν οι διαρροές από Ν.Δ. και ΔΗΜΑΡ είναι αξιοσημείωτες και οι ψήφοι υπέρ της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ υπερβούν κατά πολύ τις «επιθυμητές», τότε ο αρχηγός τους, ανεξαρτήτως της παραπομπής του ή μη, καθίσταται πολιτικά ευάλωτος και στην εσωτερική αμφισβήτηση.
● Οι κουβελικοί βλέπουν ήδη δύο βουλευτές και μία εσωκομματική τάση να διαφωνούν με την κάλυψη Κουβέλη στον Βενιζέλο, επικαλούμενοι μάλιστα την πάγια δέσμευση της ΔΗΜΑΡ για διαφάνεια στον δημόσιο βίο – όλοι ξέρουν τι σημαίνει αυτό για ένα κόμμα που προέρχεται και ακόμη υποστηρίζει ότι βρίσκεται στην Αριστερά.
Όλοι μαζί οι συγκυβερνώντες γνωρίζουν ότι η προανακριτική – στην οποία κάποιοι θα περάσουν τα πάνδεινα ανεξαρτήτως της κατάληξής της – θα κινείται χρονικά παράλληλα ή πολύ κοντά με:
● Την πρώτη μεγάλη αξιολόγηση από την τρόικα.
● Την προσπάθεια Σαμαρά να μην ληφθούν τα νέα μέτρα που θα απαιτηθούν.
● Τις απολύσεις από το Δημόσιο, όπως και αν ονομαστούν.
● Τη διάψευση των εξαγγελιών περί επενδύσεων.
● Την αδυναμία της κυβέρνησης να υλοποιήσει βασικές εισπρακτικές δεσμεύσεις μέσω του ξεπουλήματος.
● Το δεύτερο κύμα φορολογικής «μεταρρύθμισης» ή, απλούστερα, αφαίμαξης.
● Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στη διάρκεια του οποίου ο πολιτικά σφυροκοπούμενος Βενιζέλος θα προσπαθεί να πείσει ότι εξακολουθεί να αποτελεί την ηγετική λύση για το πιο ενοχοποιημένο κόμμα αυτής της κρίσης.
Ο κατάλογος των αρνητικών συγκυριών δεν έχει τελειωμό. Γι’ αυτό άλλωστε δεν θα έχει τελειωμό – τουλάχιστον σύντομο – ούτε η αγωνία της τρικομματικής συγκυβέρνησης για την επιβίωσή της. Πόσω μάλλον όταν γνωρίζει ότι στους κόλπους της πλεονάζουν οι ένοχοι για την κατάντια της χώρας Πηγή
logioshermes
Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος
Στο κάδρο των ποινικών ευθυνών, με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν τεθεί ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος – και σε αυτό των πολιτικών ευθυνών ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου. Προφανώς, σε ένα πρώτο επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει το βάρος της τεκμηρίωσης αυτών των ευθυνών. Η συγκυβέρνηση, από την πλευρά της, επιχειρεί να αμυνθεί, αλλά η άμυνά της μοιάζει χάρτινη – για την ακρίβεια η ίδια μοιάζει πανικόβλητη.
Η βασιμότητα των κατηγοριών του ΣΥΡΙΖΑ μένει να ερευνηθεί και να αποδειχθεί, όμως η κυβερνητική αντίδραση στην πρότασή του κινείται στο όριο της γελοιότητας:
● Ο Σαμαράς, εκπροσωπούμενος από τον Κεδίκογλου (άνευ λοιπών σχολίων...), ταυτίζει την αξιωματική αντιπολίτευση με τη... Βίλλα Αμαλίας.
● Ο Βενιζέλος παρομοίως.
Άμυνα οργισμένη, αλλά εξευτελιστικά χαμηλού επιπέδου και πλήρης αμηχανίας. Όχι κατ’ ανάγκην επειδή φοβούνται πως η πρόταση των τσιπραίων θα γίνει πλειοψηφική. Αλλά διότι βλέπουν ότι η ίδια η υπόθεση της λίστας και η διαχείρισή της προκαλούν τριγμούς στο εσωτερικό τους, οι οποίοι ίσως καταστούν μη διαχειρίσιμοι.
Πέρα άλλωστε από τους κινδύνους της μυστικής και χωριστής ψηφοφορίας στη Βουλή, η οποία ενδέχεται να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις, η πραγματικότητα για τα συγκυβερνώντα κόμματα είναι ήδη αρκετά δυσάρεστη:
● Οι σαμαρικοί γνωρίζουν ότι είναι έντονη η διάθεση στις τάξεις τους να μην στηριχθεί ο Βενιζέλος και βρίσκουν λάθος την κάλυψή του από τη Ν.Δ.
● Οι βενιζελικοί ανησυχούν ότι, αν οι διαρροές από Ν.Δ. και ΔΗΜΑΡ είναι αξιοσημείωτες και οι ψήφοι υπέρ της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ υπερβούν κατά πολύ τις «επιθυμητές», τότε ο αρχηγός τους, ανεξαρτήτως της παραπομπής του ή μη, καθίσταται πολιτικά ευάλωτος και στην εσωτερική αμφισβήτηση.
● Οι κουβελικοί βλέπουν ήδη δύο βουλευτές και μία εσωκομματική τάση να διαφωνούν με την κάλυψη Κουβέλη στον Βενιζέλο, επικαλούμενοι μάλιστα την πάγια δέσμευση της ΔΗΜΑΡ για διαφάνεια στον δημόσιο βίο – όλοι ξέρουν τι σημαίνει αυτό για ένα κόμμα που προέρχεται και ακόμη υποστηρίζει ότι βρίσκεται στην Αριστερά.
Όλοι μαζί οι συγκυβερνώντες γνωρίζουν ότι η προανακριτική – στην οποία κάποιοι θα περάσουν τα πάνδεινα ανεξαρτήτως της κατάληξής της – θα κινείται χρονικά παράλληλα ή πολύ κοντά με:
● Την πρώτη μεγάλη αξιολόγηση από την τρόικα.
● Την προσπάθεια Σαμαρά να μην ληφθούν τα νέα μέτρα που θα απαιτηθούν.
● Τις απολύσεις από το Δημόσιο, όπως και αν ονομαστούν.
● Τη διάψευση των εξαγγελιών περί επενδύσεων.
● Την αδυναμία της κυβέρνησης να υλοποιήσει βασικές εισπρακτικές δεσμεύσεις μέσω του ξεπουλήματος.
● Το δεύτερο κύμα φορολογικής «μεταρρύθμισης» ή, απλούστερα, αφαίμαξης.
● Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στη διάρκεια του οποίου ο πολιτικά σφυροκοπούμενος Βενιζέλος θα προσπαθεί να πείσει ότι εξακολουθεί να αποτελεί την ηγετική λύση για το πιο ενοχοποιημένο κόμμα αυτής της κρίσης.
Ο κατάλογος των αρνητικών συγκυριών δεν έχει τελειωμό. Γι’ αυτό άλλωστε δεν θα έχει τελειωμό – τουλάχιστον σύντομο – ούτε η αγωνία της τρικομματικής συγκυβέρνησης για την επιβίωσή της. Πόσω μάλλον όταν γνωρίζει ότι στους κόλπους της πλεονάζουν οι ένοχοι για την κατάντια της χώρας Πηγή
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Σαρώνει» ο Νίκος Γκάλης!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επαφές με Γκουαρντιόλα ο Μπερλουσκόνι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
