2013-01-11 20:26:02
Γράφει ο Ευθύλογος
Λένε πως όταν κάποτε ο πατέρας της Χημείας Λαβουαζιέ [1], είδε μια πινακίδα που έγραφε «Η επιστήμη δεν έχει ούτε πατρίδα ούτε θρησκεία», έκανε το εξής σχόλιο: «Σωστά, οι επιστήμονες όμως έχουν και πατρίδα και θρησκεία».
Πιστεύω πως αν ζούσε σήμερα και έβλεπε μια πινακίδα με τη φράση «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα», θα του ήταν πολύ δύσκολο να κάνει αντίστοιχο σχόλιο. Αν μάλιστα γνώριζε και τη συμπεριφορά του συμπατριώτη του Ντεπαρντιέ, που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έγινε διαδοχικά Βέλγος και εν συνεχεία «παρακοιμώμενος του Πούτιν», μάλλον θα... ήταν αδύνατο να ισχυριστεί μετά λόγου γνώσεως ότι «οι κεφαλαιοκράτες έχουν πατρίδα».
Ο Ντεπαρντιέ είναι ο τελευταίος μιας σειράς πλουσίων που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για φορολογικούς λόγους τεκμηριώνοντας έτσι πως «ότι είναι καλό για το κεφάλαιο, είναι καλό και για τον κεφαλαιοκράτη» ή με άλλα λόγια
«πατρίδα μου είναι ο χαμηλότερος φορολογικός συντελεστής»
Άνθρωποι αυτής της νοοτροπίας ταυτίζονται με την περιουσία τους και φυσικά δεν έχουν κανένα δισταγμό να απαντήσουν στο παλιό δίλημμα που έθεσε εκ νέου τη 10ετία του ’70 ο Έριχ Φρομ στο δοκίμιο – μανιφέστο με τίτλο «Να έχεις ή να είσαι;» Εκφράζονται απόλυτα μέσα από το πρώτο σκέλος του διλήμματος γιατί πιστεύουν ακράδαντα στο αξίωμα «είμαι ότι έχω». Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί από αυτούς όταν χάνουν το «έχειν», θεωρούν ότι χάθηκε και το «είναι» τους και οδηγούνται στην αυτοκτονία προσφέροντας το καλοθρεμμένο σώμα τους βορά των σκουληκιών και δικαιώνοντας τον φιλόσοφο – οικολόγο Edward Abbey που υποστήριζε ότι η χρησιμότητα του σύγχρονου ανθρώπου πάνω στη γη συνίσταται στο ότι με το θάνατό του εξασφαλίζει τροφή σε δεκάδες είδη μικροοργανισμών.
♦ Ήταν αυτονόητο βέβαια ότι το «ελληνικό δαιμόνιο» θα είχε να αντιπροτείνει μια πιο βελτιωμένη έκδοση «Ντεπαρντιέδων».
Γιατί να αλλάξουν υπηκοότητα οι πλούσιοι και διάσημοι Έλληνες αφού μπορούν να στείλουν το «alter ego” τους, δηλαδή τον πλούτο τους, σε οποιοδήποτε φορολογικό παράδεισο επιθυμούν; Όπερ και πράττουν ασυστόλως, δεδομένου ότι η «αναγνωρισιμότητα» και το χρήμα είναι παντού ευπρόσδεκτα. Απλά η χειρονομία του Πούτιν το απέδειξε για μια φορά ακόμη.
Τι παρακίνησε όμως τον Πούτιν να συμπεριφερθεί σχεδόν όπως συμπεριφέρθηκαν πριν από 50 χρόνια περίπου οι δικοί μας αρμόδιοι βλάκες όταν με τις ευλογίες της εστεμμένης πατσαβούρας σχεδόν «δώρισαν» στον τότε μεσουρανούντα ηθοποιό Άντονι Κουίν μια παραλία εκατονδέκα στρεμμάτων στη Ρόδο.[2]
Είχε ανάγκη από ένα αντίστοιχο διαφημιστικό τρικ;
Ή μήπως ο πρώην χαφιές της KGB αποφάσισε να αντιγράψει πλήρως τις δυτικές μεθόδους προσέλκυσης κεφαλαίων ανεξαρτήτως τρόπου απόκτησης;
Ρώτησαν ποτέ οι Άγγλοι τον Αμπράμοβιτς, πού στο διάολο βρήκε τόσα λεφτά, όταν είναι γνωστό ότι μέχρι το 1987, ακόμη και το βρακί του ήταν κρατικό;
Ενδιαφέρθηκαν να μάθουν αν ο πλούτος του είναι προϊόν φοροδιαφυγής, παράνομων δραστηριοτήτων, εγκληματικών ενεργειών;
Από ότι γνωρίζω, ουδέποτε απασχόλησαν σοβαρά τέτοια ερωτήματα την αγγλική Δικαιοσύνη (ούτε και την κοινή γνώμη) παρά το ότι ο ίδιος σύμφωνα με τους Financial Times παραδέχτηκε θρασύτατα ότι οι επιχειρηματικές του μέθοδοι «δεν ήταν πολύ ηθικές».
Αν πάει ένας απλός πολίτης να ανοίξει έναν λογαριασμό και να καταθέσει 15000 € σε μια τράπεζα, θα του ζητήσουν ένα σωρό δικαιολογητικά.
Στις περιπτώσεις όμως κεφαλαιοκρατών φαίνεται ότι τα πράγματα μάλλον είναι πολύ πιο απλά, ίσως γιατί είναι βέβαιο ότι ο πλούτος που κομίζουν οφείλεται σε εγκληματικές δραστηριότητες, οπότε περιττεύει κάθε έλεγχος.
Μήπως λοιπόν η χειρονομία του Πούτιν σημαίνει:
«Είμαι ένας από σας. Είμαι εξίσου (ίσως και περισσότερο) διεφθαρμένος από σας. Και μπορώ να εφαρμόσω τις μεθόδους σας με την ίδια επιτυχία».
♦ Είναι κατανοητό – αν όχι αυτονόητο - ότι ο «οικονομικός αμοραλισμός» είναι κοινό γνώρισμα και των πλουσίων ανθρώπων και των πλουσίων κρατών, άλλωστε σε πάμπολλες περιπτώσεις οι επιδιώξεις και τα συμφέρονται των ισχυρών εμφανίζονται με το προσωπείο της κρατικής βούλησης, αντιστρέφοντας πλήρως τον λόγο ύπαρξης του κράτους.[3]
Εκείνο το οποίο δεν ερμηνεύεται εύκολα, είναι η συμπεριφορά μεγάλου ποσοστού της κοινής γνώμης που τάσσεται με το μέρος των απανταχού «Ντεπαρντιέδων».
Τρεις φαίνεται πως είναι οι επικρατέστερες ερμηνείες.
Η πρώτη και βολικότερη είναι ότι πρόκειται για φαινόμενο ομαδικής παράκρουσης. Στην απίθανη περίπτωση που συμβαίνει αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδώσουμε τη σκυτάλη στους ψυχιάτρους.
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, πολλοί απλοί πολίτες, είναι συνάμα και απλοϊκοί πολίτες, σε βαθμό που πιστεύουν ότι κάποτε «θα γυρίσει ο τροχός» και θα αποκτήσουν τόσο πολλά που πρέπει να είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένα από την «υπερφορολόγηση». Μοιραία ταυτίζονται λοιπόν με τον κάθε «Ντεπαρντιέ» στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν τον αναμενόμενο και μηδέποτε εμφανιζόμενο «πλούτο τους».
Οι δυστυχείς αυτού του είδους ζουν μια εικονική πραγματικότητα που περιγράφεται θαυμάσια από τον Αμερικανό συγγραφέα Τζων Στάιμπεκ ο οποίος είπε κάποτε ότι «στην Αμερική δεν ριζώνει ο σοσιαλισμός γιατί ο καθένας βλέπει τον εαυτό του όχι σαν φτωχό, αλλά σαν προσωρινά ατυχήσαντα εκατομμυριούχο». Ελάχιστοι κατάφεραν να αποδομήσουν το «αmerican dream»τόσο αποτελεσματικά με τόσο λίγες λέξεις αλλά και να προσεγγίσουν με τέτοια λεπτή ειρωνεία το είδος του «αmerican dreamer».
Τέλος η τρίτη εκδοχή είναι ότι πάρα πολλοί απλοί άνθρωποι έχουν σιχαθεί σε τέτοιο βαθμό την συμπεριφορά των εκπροσώπων του κράτους και έχουν απηυδήσει τόσο πολύ από την διαφθορά και την αγυρτεία των θεσμικών εκφραστών του, ώστε προτιμούν να βλέπουν τον πλούτο στα χέρια των πλούσιων φοροφυγάδων παρά στα κρατικά ταμεία. Θεωρούν ίσως ότι οι φοροφυγάδες θα διαχειριστούν το χρήμα εντιμότερα και δικαιότερα από την κυβέρνηση αλλά ακόμη κι αν δεν συμβεί αυτό, γνωρίζουν εκ των προτέρων την ποιότητα του διαχειριστή κι έτσι έχουν εξ αρχής μειωμένες προσδοκίες.
Άλλωστε η δόλια συμπεριφορά ενός φοροφυγά είναι κάτι φυσιολογικό.
Το να σε εξαπατούν όμως κατ’ εξακολούθηση οι εκπρόσωποι του κράτους στους οποίους εμπιστεύεσαι τις τύχες της πατρίδας σου, δεν είναι απλά εγκληματικό, είναι ιεροσυλία. Και ως ιεροσυλία, πρέπει να αντιμετωπίζεται και να τιμωρείται ανάλογα. Διαφορετικά οι άνθρωποι της τρίτης εκδοχής θα αυξηθούν επικίνδυνα. Και τότε θα είναι αργά για οποιοδήποτε προληπτικό μέτρο.
[1] Σημαντικός Γάλλος Χημικός του 18ου αιώνα. Διατύπωσε την «αρχή της διατήρησης της μάζας». Αν και φανατικά θρήσκος, το επιστημονικό του έργο διακρίνεται για τον ορθολογισμό του και την απουσία οποιασδήποτε μεταφυσικής επιρροής.
[2] Η παραλία πουλήθηκε στον Κουίν αντί 64000 δρχ. δηλ. ούτε 200 €.
[3] Η κοινωνική οργάνωση αποβλέπει πέραν των άλλων και στην προστασία των αδύναμων από τις αρπακτικές διαθέσεις των ισχυρών. Το κράτος ως η ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης οφείλει να υπηρετεί αυτόν τον ρόλο στον ύψιστο βαθμό. Όταν το κράτος υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών, προφανώς αυτοακυρώνεται αφού δεν είναι πλέον προστάτης αλλά δυνάστης των αδύναμων.
Ευθύλογος
[email protected]
Λένε πως όταν κάποτε ο πατέρας της Χημείας Λαβουαζιέ [1], είδε μια πινακίδα που έγραφε «Η επιστήμη δεν έχει ούτε πατρίδα ούτε θρησκεία», έκανε το εξής σχόλιο: «Σωστά, οι επιστήμονες όμως έχουν και πατρίδα και θρησκεία».
Πιστεύω πως αν ζούσε σήμερα και έβλεπε μια πινακίδα με τη φράση «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα», θα του ήταν πολύ δύσκολο να κάνει αντίστοιχο σχόλιο. Αν μάλιστα γνώριζε και τη συμπεριφορά του συμπατριώτη του Ντεπαρντιέ, που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έγινε διαδοχικά Βέλγος και εν συνεχεία «παρακοιμώμενος του Πούτιν», μάλλον θα... ήταν αδύνατο να ισχυριστεί μετά λόγου γνώσεως ότι «οι κεφαλαιοκράτες έχουν πατρίδα».
Ο Ντεπαρντιέ είναι ο τελευταίος μιας σειράς πλουσίων που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για φορολογικούς λόγους τεκμηριώνοντας έτσι πως «ότι είναι καλό για το κεφάλαιο, είναι καλό και για τον κεφαλαιοκράτη» ή με άλλα λόγια
«πατρίδα μου είναι ο χαμηλότερος φορολογικός συντελεστής»
Άνθρωποι αυτής της νοοτροπίας ταυτίζονται με την περιουσία τους και φυσικά δεν έχουν κανένα δισταγμό να απαντήσουν στο παλιό δίλημμα που έθεσε εκ νέου τη 10ετία του ’70 ο Έριχ Φρομ στο δοκίμιο – μανιφέστο με τίτλο «Να έχεις ή να είσαι;» Εκφράζονται απόλυτα μέσα από το πρώτο σκέλος του διλήμματος γιατί πιστεύουν ακράδαντα στο αξίωμα «είμαι ότι έχω». Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί από αυτούς όταν χάνουν το «έχειν», θεωρούν ότι χάθηκε και το «είναι» τους και οδηγούνται στην αυτοκτονία προσφέροντας το καλοθρεμμένο σώμα τους βορά των σκουληκιών και δικαιώνοντας τον φιλόσοφο – οικολόγο Edward Abbey που υποστήριζε ότι η χρησιμότητα του σύγχρονου ανθρώπου πάνω στη γη συνίσταται στο ότι με το θάνατό του εξασφαλίζει τροφή σε δεκάδες είδη μικροοργανισμών.
♦ Ήταν αυτονόητο βέβαια ότι το «ελληνικό δαιμόνιο» θα είχε να αντιπροτείνει μια πιο βελτιωμένη έκδοση «Ντεπαρντιέδων».
Γιατί να αλλάξουν υπηκοότητα οι πλούσιοι και διάσημοι Έλληνες αφού μπορούν να στείλουν το «alter ego” τους, δηλαδή τον πλούτο τους, σε οποιοδήποτε φορολογικό παράδεισο επιθυμούν; Όπερ και πράττουν ασυστόλως, δεδομένου ότι η «αναγνωρισιμότητα» και το χρήμα είναι παντού ευπρόσδεκτα. Απλά η χειρονομία του Πούτιν το απέδειξε για μια φορά ακόμη.
Τι παρακίνησε όμως τον Πούτιν να συμπεριφερθεί σχεδόν όπως συμπεριφέρθηκαν πριν από 50 χρόνια περίπου οι δικοί μας αρμόδιοι βλάκες όταν με τις ευλογίες της εστεμμένης πατσαβούρας σχεδόν «δώρισαν» στον τότε μεσουρανούντα ηθοποιό Άντονι Κουίν μια παραλία εκατονδέκα στρεμμάτων στη Ρόδο.[2]
Είχε ανάγκη από ένα αντίστοιχο διαφημιστικό τρικ;
Ή μήπως ο πρώην χαφιές της KGB αποφάσισε να αντιγράψει πλήρως τις δυτικές μεθόδους προσέλκυσης κεφαλαίων ανεξαρτήτως τρόπου απόκτησης;
Ρώτησαν ποτέ οι Άγγλοι τον Αμπράμοβιτς, πού στο διάολο βρήκε τόσα λεφτά, όταν είναι γνωστό ότι μέχρι το 1987, ακόμη και το βρακί του ήταν κρατικό;
Ενδιαφέρθηκαν να μάθουν αν ο πλούτος του είναι προϊόν φοροδιαφυγής, παράνομων δραστηριοτήτων, εγκληματικών ενεργειών;
Από ότι γνωρίζω, ουδέποτε απασχόλησαν σοβαρά τέτοια ερωτήματα την αγγλική Δικαιοσύνη (ούτε και την κοινή γνώμη) παρά το ότι ο ίδιος σύμφωνα με τους Financial Times παραδέχτηκε θρασύτατα ότι οι επιχειρηματικές του μέθοδοι «δεν ήταν πολύ ηθικές».
Αν πάει ένας απλός πολίτης να ανοίξει έναν λογαριασμό και να καταθέσει 15000 € σε μια τράπεζα, θα του ζητήσουν ένα σωρό δικαιολογητικά.
Στις περιπτώσεις όμως κεφαλαιοκρατών φαίνεται ότι τα πράγματα μάλλον είναι πολύ πιο απλά, ίσως γιατί είναι βέβαιο ότι ο πλούτος που κομίζουν οφείλεται σε εγκληματικές δραστηριότητες, οπότε περιττεύει κάθε έλεγχος.
Μήπως λοιπόν η χειρονομία του Πούτιν σημαίνει:
«Είμαι ένας από σας. Είμαι εξίσου (ίσως και περισσότερο) διεφθαρμένος από σας. Και μπορώ να εφαρμόσω τις μεθόδους σας με την ίδια επιτυχία».
♦ Είναι κατανοητό – αν όχι αυτονόητο - ότι ο «οικονομικός αμοραλισμός» είναι κοινό γνώρισμα και των πλουσίων ανθρώπων και των πλουσίων κρατών, άλλωστε σε πάμπολλες περιπτώσεις οι επιδιώξεις και τα συμφέρονται των ισχυρών εμφανίζονται με το προσωπείο της κρατικής βούλησης, αντιστρέφοντας πλήρως τον λόγο ύπαρξης του κράτους.[3]
Εκείνο το οποίο δεν ερμηνεύεται εύκολα, είναι η συμπεριφορά μεγάλου ποσοστού της κοινής γνώμης που τάσσεται με το μέρος των απανταχού «Ντεπαρντιέδων».
Τρεις φαίνεται πως είναι οι επικρατέστερες ερμηνείες.
Η πρώτη και βολικότερη είναι ότι πρόκειται για φαινόμενο ομαδικής παράκρουσης. Στην απίθανη περίπτωση που συμβαίνει αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδώσουμε τη σκυτάλη στους ψυχιάτρους.
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, πολλοί απλοί πολίτες, είναι συνάμα και απλοϊκοί πολίτες, σε βαθμό που πιστεύουν ότι κάποτε «θα γυρίσει ο τροχός» και θα αποκτήσουν τόσο πολλά που πρέπει να είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένα από την «υπερφορολόγηση». Μοιραία ταυτίζονται λοιπόν με τον κάθε «Ντεπαρντιέ» στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν τον αναμενόμενο και μηδέποτε εμφανιζόμενο «πλούτο τους».
Οι δυστυχείς αυτού του είδους ζουν μια εικονική πραγματικότητα που περιγράφεται θαυμάσια από τον Αμερικανό συγγραφέα Τζων Στάιμπεκ ο οποίος είπε κάποτε ότι «στην Αμερική δεν ριζώνει ο σοσιαλισμός γιατί ο καθένας βλέπει τον εαυτό του όχι σαν φτωχό, αλλά σαν προσωρινά ατυχήσαντα εκατομμυριούχο». Ελάχιστοι κατάφεραν να αποδομήσουν το «αmerican dream»τόσο αποτελεσματικά με τόσο λίγες λέξεις αλλά και να προσεγγίσουν με τέτοια λεπτή ειρωνεία το είδος του «αmerican dreamer».
Τέλος η τρίτη εκδοχή είναι ότι πάρα πολλοί απλοί άνθρωποι έχουν σιχαθεί σε τέτοιο βαθμό την συμπεριφορά των εκπροσώπων του κράτους και έχουν απηυδήσει τόσο πολύ από την διαφθορά και την αγυρτεία των θεσμικών εκφραστών του, ώστε προτιμούν να βλέπουν τον πλούτο στα χέρια των πλούσιων φοροφυγάδων παρά στα κρατικά ταμεία. Θεωρούν ίσως ότι οι φοροφυγάδες θα διαχειριστούν το χρήμα εντιμότερα και δικαιότερα από την κυβέρνηση αλλά ακόμη κι αν δεν συμβεί αυτό, γνωρίζουν εκ των προτέρων την ποιότητα του διαχειριστή κι έτσι έχουν εξ αρχής μειωμένες προσδοκίες.
Άλλωστε η δόλια συμπεριφορά ενός φοροφυγά είναι κάτι φυσιολογικό.
Το να σε εξαπατούν όμως κατ’ εξακολούθηση οι εκπρόσωποι του κράτους στους οποίους εμπιστεύεσαι τις τύχες της πατρίδας σου, δεν είναι απλά εγκληματικό, είναι ιεροσυλία. Και ως ιεροσυλία, πρέπει να αντιμετωπίζεται και να τιμωρείται ανάλογα. Διαφορετικά οι άνθρωποι της τρίτης εκδοχής θα αυξηθούν επικίνδυνα. Και τότε θα είναι αργά για οποιοδήποτε προληπτικό μέτρο.
[1] Σημαντικός Γάλλος Χημικός του 18ου αιώνα. Διατύπωσε την «αρχή της διατήρησης της μάζας». Αν και φανατικά θρήσκος, το επιστημονικό του έργο διακρίνεται για τον ορθολογισμό του και την απουσία οποιασδήποτε μεταφυσικής επιρροής.
[2] Η παραλία πουλήθηκε στον Κουίν αντί 64000 δρχ. δηλ. ούτε 200 €.
[3] Η κοινωνική οργάνωση αποβλέπει πέραν των άλλων και στην προστασία των αδύναμων από τις αρπακτικές διαθέσεις των ισχυρών. Το κράτος ως η ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης οφείλει να υπηρετεί αυτόν τον ρόλο στον ύψιστο βαθμό. Όταν το κράτος υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών, προφανώς αυτοακυρώνεται αφού δεν είναι πλέον προστάτης αλλά δυνάστης των αδύναμων.
Ευθύλογος
[email protected]
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Υπάρχει αυτοπεποίθηση για την πρόκριση"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
