2013-01-14 12:19:03
Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος
Σήμερα ο Σόιμπλε συναντά τον Τσίπρα – ή ο Τσίπρας τον Σόιμπλε, αν θέλετε. Είναι μια αλλαγή ατζέντας για την αξιωματική αντιπολίτευση και μια ευκαιρία: να ξεφύγει από την επικοινωνιακή καταιγίδα που του φορτώνει ό,τι αδιανόητο μπορεί κάποιος να φανταστεί.
Αν κάποιος παρακολουθεί μόνο τις ανακοινώσεις και τις δηλώσεις της κυβέρνησης, του εκπροσώπου της και...... κομμάτων που τη συναποτελούν, δεν είναι δύσκολο να πιστέψει ότι οι «συριζαίοι» υποκινούν – άθελά τους, βεβαίως... – ακόμη και τρομοκρατία. Στην «ηπιότερη» εκδοχή αυτής της λογικής ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται φυλακισμένος στο «σύνδρομο» του 2008, το οποίο είχε συμβάλει τα μέγιστα στη δημοσκοπική κατρακύλα ύστερα από την επίσης δημοσκοπική εκτίναξη εκείνης της περιόδου.
Το είδος της επικοινωνιακής αντιπαράθεσης που έχει επιλέξει η κυβέρνηση έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης προφανώς δεν είναι κατάφορτο πολιτικού πολιτισμού. Στην προσπάθεια της Ν.Δ. και των μιντιακών μεγαθηρίων να διαμορφώσουν την εικόνα του Σαμαρά «ηγεμόνα» μπορούν, ως φαίνεται, να υποταχθούν τα πάντα.
Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός πατάει καλύτερα στα πόδια του απ’ όσο στην αρχή της διακυβέρνησής του είναι φυσικά προφανές, αφού η πολιτική φθορά που έχει υποστεί η τρικομματική κυβέρνηση αφορά περισσότερο τους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους του (Βενιζέλο και Κουβέλη) παρά τον ίδιο.
Ακόμη και οι έπαινοι της Γερμανίας και των «αγορών» τον Σαμαρά έχουν αποδέκτη και όχι κάποιον από τους συγκυβερνώντες αρχηγούς, οι οποίοι πασχίζουν να διατηρήσουν τη συνοχή και την επιβίωση των κομμάτων τους.
Η εικόνα αυτή θα συνεχίσει να ενισχύεται εν όσω ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του θα συνεχίζουν να προσφέρουν στους «εταίρους» και δανειστές ως θυσία όσο ζεστό χρήμα είναι διαθέσιμο στη χώρα, την κοινωνική και εργασιακή διάλυση που παράγει μια θάλασσα απελπισμένων ειλώτων στους υποψήφιους επενδυτές, αλλά και όσα φιλέτα είναι δυνατόν να τροφοδοτήσουν το εφιαλτικό μοντέλο μετατροπής της ευρωπεριφέρειας σε αποικίες χρέους και Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν διαθέτει το κατάλληλο επικοινωνιακό δυναμικό ώστε να ανταποδώσει τα ίσα. Όμως αυτό δεν είναι το σοβαρότερο πρόβλημά του.
Προφανώς δεν είναι έγκλημα καθοσιώσεως το ότι κάθε τρεις και λίγο ξεπετάγεται ένας έως πρότινος άγνωστος βουλευτής ή στέλεχός του και λέει ό,τι του κατέβει νομίζοντας ότι μιλάει με τα φιλαράκια του και όχι εις επήκοον όλης της χώρας και μάλιστα της πολύ συγκεκριμένης κοινωνικής μάζας η οποία θα κρίνει τις επόμενες εκλογές.
Στην πραγματικότητα αυτό που του λείπει είναι η αίσθηση ότι πολιτικά κυριαρχεί. Ότι διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα. Φυσικά αυτός ο στόχος δεν είναι τόσο εύκολο να επιτευχθεί, παρότι αρκετές παράμετροι του πολιτικού παιγνίου μοιάζουν πολύ ευνοϊκές για τον ΣΥΡΙΖΑ:
● Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται δημοσκοπικά κάπου στο μισό της πρόσφατης εκλογικής του επίδοσης, με τον πρόεδρό του σοβαρά τραυματισμένο από τη μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ και την εξαφάνισή της στα συρτάρια του.
● Η ΔΗΜΑΡ έχει μπει για τα καλά στη δίνη των εσωκομματικών αμφισβητήσεων για τη μετατροπή της στον συνεπέστερο εταίρο της Ν.Δ.
● Η Ν.Δ. περνάει σοβαρή κρίση αγωνιζόμενη να ανακόψει τις εντεινόμενες διαρροές της προς τα (ακρο)δεξιά της.Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν μπορεί να αποτελέσει την κινητήριο δύναμη της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτικά κυρίαρχο. Αυτός ο στόχος δεν μπορεί να υπηρετηθεί μόνο με την αξιοποίηση της δυσαρέσκειας. Η δημοσκοπική ή και εκλογική εκτίναξη, κατά την αναζήτηση του «μικρότερου κακού», είναι μόνο το πρώτο βήμα.
Η πολιτική κυριαρχία δομείται στη βάση της πρότασης, της διαμόρφωσης ενός μεγάλου σχεδίου ανασυγκρότησης, της ικανότητας αυτό να γνωστοποιηθεί, να εμπνεύσει αξιοπιστία και ελπίδα και να γίνει εφαλτήριο για την. Αυτή η αίσθηση προφανώς δεν υπάρχει. Και αποτελεί την πρώτη και σημαντικότερη ανάγκη για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτές τις μέρες στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκμυστηρευόταν την ανησυχία του ότι η πολιτική ρευστότητα και η κοινωνική διάλυση είναι τόσο έντονες, ώστε οι πιθανότητες «όλα να σου πάνε καλά» ή «όλα να σου πάνε άσχημα» είναι οι ίδιες για όλους.
Σωστό, αλλά μόνο εν μέρει. Διότι μια μεγάλη πολιτική ανατροπή μπορεί να επέλθει μόνο αν εκφράζει τον συλλογικό πόθο γι’ αυτήν και αν ένας λαός πιστεύει ότι εσύ μπορείς να την επιτύχεις.
Συνεπώς η πρόκληση για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγαλύτερη από τα κατειλημμένα σπίτια, τη διαχείριση των μιντιακών και πολιτικών επιθέσεων, αλλά και των «φρούτων» που κάθε λίγο και λιγάκι ξεφυτρώνουν στον μπαξέ τους.
Kafeneio
Σήμερα ο Σόιμπλε συναντά τον Τσίπρα – ή ο Τσίπρας τον Σόιμπλε, αν θέλετε. Είναι μια αλλαγή ατζέντας για την αξιωματική αντιπολίτευση και μια ευκαιρία: να ξεφύγει από την επικοινωνιακή καταιγίδα που του φορτώνει ό,τι αδιανόητο μπορεί κάποιος να φανταστεί.
Αν κάποιος παρακολουθεί μόνο τις ανακοινώσεις και τις δηλώσεις της κυβέρνησης, του εκπροσώπου της και...... κομμάτων που τη συναποτελούν, δεν είναι δύσκολο να πιστέψει ότι οι «συριζαίοι» υποκινούν – άθελά τους, βεβαίως... – ακόμη και τρομοκρατία. Στην «ηπιότερη» εκδοχή αυτής της λογικής ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται φυλακισμένος στο «σύνδρομο» του 2008, το οποίο είχε συμβάλει τα μέγιστα στη δημοσκοπική κατρακύλα ύστερα από την επίσης δημοσκοπική εκτίναξη εκείνης της περιόδου.
Το είδος της επικοινωνιακής αντιπαράθεσης που έχει επιλέξει η κυβέρνηση έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης προφανώς δεν είναι κατάφορτο πολιτικού πολιτισμού. Στην προσπάθεια της Ν.Δ. και των μιντιακών μεγαθηρίων να διαμορφώσουν την εικόνα του Σαμαρά «ηγεμόνα» μπορούν, ως φαίνεται, να υποταχθούν τα πάντα.
Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός πατάει καλύτερα στα πόδια του απ’ όσο στην αρχή της διακυβέρνησής του είναι φυσικά προφανές, αφού η πολιτική φθορά που έχει υποστεί η τρικομματική κυβέρνηση αφορά περισσότερο τους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους του (Βενιζέλο και Κουβέλη) παρά τον ίδιο.
Ακόμη και οι έπαινοι της Γερμανίας και των «αγορών» τον Σαμαρά έχουν αποδέκτη και όχι κάποιον από τους συγκυβερνώντες αρχηγούς, οι οποίοι πασχίζουν να διατηρήσουν τη συνοχή και την επιβίωση των κομμάτων τους.
Η εικόνα αυτή θα συνεχίσει να ενισχύεται εν όσω ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του θα συνεχίζουν να προσφέρουν στους «εταίρους» και δανειστές ως θυσία όσο ζεστό χρήμα είναι διαθέσιμο στη χώρα, την κοινωνική και εργασιακή διάλυση που παράγει μια θάλασσα απελπισμένων ειλώτων στους υποψήφιους επενδυτές, αλλά και όσα φιλέτα είναι δυνατόν να τροφοδοτήσουν το εφιαλτικό μοντέλο μετατροπής της ευρωπεριφέρειας σε αποικίες χρέους και Ειδικές Οικονομικές Ζώνες.
Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν διαθέτει το κατάλληλο επικοινωνιακό δυναμικό ώστε να ανταποδώσει τα ίσα. Όμως αυτό δεν είναι το σοβαρότερο πρόβλημά του.
Προφανώς δεν είναι έγκλημα καθοσιώσεως το ότι κάθε τρεις και λίγο ξεπετάγεται ένας έως πρότινος άγνωστος βουλευτής ή στέλεχός του και λέει ό,τι του κατέβει νομίζοντας ότι μιλάει με τα φιλαράκια του και όχι εις επήκοον όλης της χώρας και μάλιστα της πολύ συγκεκριμένης κοινωνικής μάζας η οποία θα κρίνει τις επόμενες εκλογές.
Στην πραγματικότητα αυτό που του λείπει είναι η αίσθηση ότι πολιτικά κυριαρχεί. Ότι διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα. Φυσικά αυτός ο στόχος δεν είναι τόσο εύκολο να επιτευχθεί, παρότι αρκετές παράμετροι του πολιτικού παιγνίου μοιάζουν πολύ ευνοϊκές για τον ΣΥΡΙΖΑ:
● Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται δημοσκοπικά κάπου στο μισό της πρόσφατης εκλογικής του επίδοσης, με τον πρόεδρό του σοβαρά τραυματισμένο από τη μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ και την εξαφάνισή της στα συρτάρια του.
● Η ΔΗΜΑΡ έχει μπει για τα καλά στη δίνη των εσωκομματικών αμφισβητήσεων για τη μετατροπή της στον συνεπέστερο εταίρο της Ν.Δ.
● Η Ν.Δ. περνάει σοβαρή κρίση αγωνιζόμενη να ανακόψει τις εντεινόμενες διαρροές της προς τα (ακρο)δεξιά της.Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν μπορεί να αποτελέσει την κινητήριο δύναμη της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτικά κυρίαρχο. Αυτός ο στόχος δεν μπορεί να υπηρετηθεί μόνο με την αξιοποίηση της δυσαρέσκειας. Η δημοσκοπική ή και εκλογική εκτίναξη, κατά την αναζήτηση του «μικρότερου κακού», είναι μόνο το πρώτο βήμα.
Η πολιτική κυριαρχία δομείται στη βάση της πρότασης, της διαμόρφωσης ενός μεγάλου σχεδίου ανασυγκρότησης, της ικανότητας αυτό να γνωστοποιηθεί, να εμπνεύσει αξιοπιστία και ελπίδα και να γίνει εφαλτήριο για την. Αυτή η αίσθηση προφανώς δεν υπάρχει. Και αποτελεί την πρώτη και σημαντικότερη ανάγκη για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτές τις μέρες στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκμυστηρευόταν την ανησυχία του ότι η πολιτική ρευστότητα και η κοινωνική διάλυση είναι τόσο έντονες, ώστε οι πιθανότητες «όλα να σου πάνε καλά» ή «όλα να σου πάνε άσχημα» είναι οι ίδιες για όλους.
Σωστό, αλλά μόνο εν μέρει. Διότι μια μεγάλη πολιτική ανατροπή μπορεί να επέλθει μόνο αν εκφράζει τον συλλογικό πόθο γι’ αυτήν και αν ένας λαός πιστεύει ότι εσύ μπορείς να την επιτύχεις.
Συνεπώς η πρόκληση για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγαλύτερη από τα κατειλημμένα σπίτια, τη διαχείριση των μιντιακών και πολιτικών επιθέσεων, αλλά και των «φρούτων» που κάθε λίγο και λιγάκι ξεφυτρώνουν στον μπαξέ τους.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το κίνημα του Τσάβες μετά τον Τσάβες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
