2013-01-15 09:52:28
Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη*
Το 2008 η κοινωνική προανάφλεξη και η μαζική εξέγερση οδήγησε ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος στη στοχοποίηση του ανερχόμενου, τότε, ΣΥΡΙΖΑ. Άσπρες κουκούλες ενοχοποιούσαν το κόμμα της δυναμωμένης αριστεράς, ως μαύρη κουκούλα. Η προσπάθεια τελεσφόρησε. Ο χορτάτος και στερεότυπος ελληνικός μικροαστισμός, έδωσε τότε πολιτική και εκλογική απάντηση:
Θριαμβευτική άνοδο του Παπανδρέου στην εξουσία, συντριπτική υποχώρηση και απερήμωση του ΣΥΡΙΖΑ. Τέσσερα χρόνια μετά την κοινωνική έκρηξη και τον συνακόλουθο εξανδραποδισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς και τρία από την ανάδυση του συντηρητισμού (με τα πολλά, διακομματικά του πρόσωπα) που ολοκλήρωσε την καταστροφή της χώρας, επιχειρείται -γέρικα- το ίδιο.
Τα δυσκίνητα επικοινωνιακά σποτάκια για τον οικονομικό θρίαμβο της «δόσης» συνοδεύονται από τα βιντεοκλίπς του πιο πεθαμένου μικροαστικού ηθικισμού για τη Βίλλα Αμαλίας
. Η κατάληψη, η παραβατικότητα, οι μπίρες, προβοκατόρικες αφηγήσεις -ίδιες απέναντι σε κάθε κοινωνική διαμαρτυρία- φορτωμένα στην σημερινή αριστερή άνθηση. Παλιά τέχνη, άλλη κοινωνία. Ο νέος μεταεξεγερσιακός και κρισιακός μικροαστός, συντετριμμένος από τις ίδιες του τις εκλογοπολιτικές επιλογές, ψάχνει στα απορρίμματα των λαϊκών αγορών. Ο νέος μικροαστός έχει εξοργιστικά κατειλημμένο το σπίτι του από τον κ. Στουρνάρα και την τροϊκανή βουλιμία. Ο νέος μικροαστός θέλει βέβαια κάποιον χαμηλότερο απ' αυτόν, αλλά τον μόνο που βρίσκει είναι ο εαυτός του στον καθρέφτη. Η ενοχοποίηση της Αριστεράς είναι μια στεγνή επινοητικότητας, ηττοπαθής προσπάθεια, χωρίς καν την λαμπρή καιροσκοπική φαντασία με την οποία το σημιτικό ΠΑΣΟΚ οργάνωνε τον συστηματικό εκμαυλισμό της κοινωνίας. Η ενοχοποίηση που επιχειρείται είναι ένα οχλοκρατικό σύρσιμο. Υπολογισμένο και τελειωμένο.
Σκέφτονται ότι μπορεί ο ελληνικός μικροαστισμός να χάθηκε, μένουν όμως ορισμένοι κόμβοι ιεράρχησης, μερικά ελπιδοφόρα -για το σύστημα- καρούμπαλα: Οι μανιχαϊστικοί αυτοματισμοί που θεμελίωσε ολόκληρη η πολιτική σκηνή ως μέσο χειραγώγησης των μαζών συσπώνται ακόμα στον εγκέφαλο των μαζών. Θεωρούν ότι κολλούν ακόμα οι κουρελήδες ψηφοφόροι στη ρητορική περί νομιμότητας, στην άνομη ρητορική για διαφάνεια, για αυστηρό κράτος, για ρανίδες αστικής κανονικότητας - όταν ακριβώς αποαστικοποιείται το κράτος μέσα από τη δανειοκεντρική οικονομία, την αποσαθρωτική ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και την εξαφάνιση των δομών του κοινωνικού κράτους. Η ενοχοποίηση πατάει σε μια πολιτική ευτέλεια τόση όση φαυλότητα κρύβει η κάθε κρυμμένη λίστα, όση οπισθοδρομικότητα αναδύουν τα πολιτικά νοήματα κάθε κυβερνητικής πράξης.
Νομίζω ότι υπ' αυτούς τους όρους, στο «δικαστηριακό» επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να απαντήσει ούτε απολογούμενος - αποποιούμενος κάθε συγγένεια με τον εξωκοινοβουλευτικό αυτόνομο χώρο, ούτε να υποτονθορύζει αμήχανος και στριμωγμένος σε κάθε βλακοπόνηρη επιθετικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι -ευτυχώς -«δυσκίνητος» στην αντιμετώπιση των αντιπερισπασμών, αφού δεν έχει αποφασίσει να διαρρήξει τη σχέση του με την περίπλοκη κοινωνική διαμαρτυρία χάριν πολιτικής αυτοσυντήρησης. Ούτε νομίζω πως κάνει αποδεκτά στο κομματικό σώμα του εγωπάθειες και σπάταλους ακτιβισμούς - στο βάθος απολίτικους. Είναι, κατά τη γνώμη μου ευτύχημα αυτού του είδους οι δισταγμοί, αφού ένα πολιτικό επίδικο προκρούστειας πολιτικής λογικής σήμερα δεν υπάρχει, ούτε είναι επαρκές αναλυτικό εργαλείο για παραγωγή πολιτικής. Δεν μπορεί δηλαδή να αποτελέσει την απαιτητή από τις συνθήκες γλώσσα. Η γλώσσα απέναντι σε περιδινούμενες εκφράσεις της κρίσης, δεν μπορεί να είναι απλή ούτε τμητή. Σύνθετες, στροβιλιζόμενες πολιτικές εννοήσεις του λαού και του τόπου, δεν είναι δυνατόν να παραληφθούν με τα απλοϊκά εργαλεία του «καλού - κακού» που η παλαιολιθική κυβερνητική συνθήκη προσπαθεί να υπαγορεύσει στην Αριστερά. Δεν υπάρχει ένα ευδιάκριτο δίκαιο που να εικονίζει το σαφές καλό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζω δεν θα απομειωθεί ως το κέντρο ολόκληρου του αριστερού διαβήματος αν δουλεύει σε λύσεις χωρίς να «φορτώνει το κόκορα» τα άλυτα και δυσνόητα. Κοστολόγηση προτάσεων, πρόβλεψη φάσεων, προετοιμασία του πλήθους για τη βασανιστική διέξοδο πορεία. Ο εκπαιδευμένος στις ευκολίες λαός επίσης θα πρέπει να μην τσιμπάει στην ενοχοποίηση και τα τιτιβίσματα όπως ακριβώς πρέπει να μην έλκεται από γενικόλογα «ναι» και αόριστα «μαζί σου». Η δυστοκία της Αριστεράς να διαχειριστεί υψηλές εντάσεις δεν είναι δική της αδυναμία, αλλά ιδιοτυπία της ιστορικής στιγμής - αν θέλουμε να διαβάζουμε τίμια την περίσταση. Το επείγον ερώτημα της ρηξιακής ανατοποθέτησης του ελληνικού προβλήματος δομείται στην ανορθόδοξη σκέψη, την απροσποίητη χειρονομία. Δουλειά της Αριστεράς είναι να ανοίγει διαρκώς αυτό το ειδικό μέτωπο πολυπλόκαμης διαβούλευσης και όχι να απολογείται σε κάθε πολιτικό τοκογλύφο που αλυχτά.
* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. Καθηγητής ΕΜΠ [email protected]
σ.σ.-Πρώτον: Ο Κος Καθηγητής επιβεβαιώνει το αυτονόητο, οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποφασίσει (ισως και να αδυνατεί να το πράξει) να αποποιηθεί κάθε συγγένεια με το εξωκοινοβουλευτικό αυτόνομο χώρο, ουτε να διαρρήξει τις σχέσεις του με την "περίπλοκη κοινωνική διαμαρτυρία" .Το αν με το αυτό τον όρο περιγράφονται τα όσα έλαβαν χώρα το 2008 στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις - τα οποία και δεν δύναται κανένας νοημών άνθρωπος να τα θεωρήσει κοινωνική προανάφλεξη αλλά ως ταραχές με ανεξέλεγκτη βία- αποτελεί κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα .
- Δεύτερον: Βαφτίζοντας την ανεξέλεγκτη βία και τις ταραχές του 2008 σε κοινωνική εξέγερση επιτυγχάνει να θέσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον πολιτικό χώρο εκείνον ο οποίος αποτελεί το αντίπαλο δέος για την εξανδραποδισμένη Αριστερά αλλα και για τον χρεωκοπημένο μικροαστισμό .Παράλληλα δε αποτελεί και τον φορέα του νέου στην Ελληνική κοινωνία
-Τρίτον με τις εκφράσεις "απλοϊκά εργαλεία του «καλού - κακού" και "Δεν υπάρχει ένα ευδιάκριτο δίκαιο που να εικονίζει το σαφές καλό" ισοσκελίζεται η όποια βία και ουσιαστικά απενοχοποιείται ο χώρος που την εκφράζει καθώς αυτή αποτελεί απάντηση στα "αστικά" κόμματα που ασκούν σήμερα την εξουσία και τα οποία με τις πράξεις και τα έργα τους καταλύουν κάθε έννοια της δημοκρατίας.Μηπως σας θυμίζει το σύνθημα "Βία στην Βία της Εξουσίας"; Ισως πάλι πολλοί να σκεφτούν οτι το Κοινοβούλιο το οποίο εγκρίνει τις αποφάσεις δεν είναι όργανο της Δημοκρατίας αλλά και βρίσκεται σε διάσταση με την κοινωνία μη εκφράζοντας της, ως και δεν αποτελεί παράγωγο της καταγραφής της λαικής θέλησης μέσω ενός εκλογικού συστήματος το οποίο και την παραμορφώνει.Αλλά με αυτό το εκλογικό σύστημα δεν διεκδικείο ΣΥΡΙΖΑ την Εξουσία;Δηλαδή αν στις επόμενες εκλογές αν επιτύχει αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν θα φέρει και ο ιδιος ως πολιτικός σχηματισμός αυτά τα χαρακτηριστικά;
Τέταρτον: Ο Κος καθηγητής παραδέχεται ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ κυριολεκτικά φορτώνει στο κόκορα τα άλυτα και δυσνότητα χωρίς να δουλεύει πάνω σε λύσεις στις οποίες μάλιστα ούτε κοστολογεί τις προτάσεις του, ούτε προβλέπει ούτε προετοιμάζει την κοινωνία για την πορεία διεξόδου απο την κρίση .Την ίδια ώρα θεωρεί τον λαό εκπαιδευμένο στην ευκολία .Ο Συνδυασμός αυτων των δύο στοιχείων δεν αποτελεί και την δομή του πολιτικού συστήματος το οποίο και επικρίνει με δριμύτητα ο ΣΥΡΙΖΑ;Φυσικά αλλά η Αριστερά (άγνωστο να εμπεριέχεται σε αυτή και η εξανδραποδισμένη Αριστερά) δεν δύναται να διαχειριστεί υψηλές εντάσεις, εμφανίζει δυστοκία στο να ανατοποθετήσει το Ελληνικό πρόβλημα, όμως αποτελεί την Ελπίδα για το αύριο καθώς ανοίγει την διαβούλευση με την κοινωνία .Ποιά κοινωνία κρατηθείτε Εναν Λαό εκπαιδευμένο στην ευκολία ο οποίος εύκολα τσιμπάει
Αυτή η φράση αποτέλεσε και την αφορμή να γράψω όσα έγραψα και σαν Αριστερός (αριστερό σε κάνει η σχέση σου με αξίες ,αρχές, ιδανικά, ιδέες αλλά και με τον πατριωτισμό) έχω το δικαίωμα να ρωτήσω οι "πεφωτισμένες" ελίτ τι παρήγαγαν στο διάβα του Χρόνου;
Καλό θα ήταν -μιας και η Λατινική Αμερική αποτελεί χώρο που παράγει ιδεολογική τροφή- να διαβαστεί το βιβλίο του Πάουλο Φρέιρε –" Η αγωγή του καταπιεζόμενου" γιατί η μόρφωση είναι άσκηση ελευθερίας και τέτοιες ασκήσεις δίνει καιο ΣΥΡΙΖΑ στα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανα την χώρα Σωστά;
InfoGnomon
Το 2008 η κοινωνική προανάφλεξη και η μαζική εξέγερση οδήγησε ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος στη στοχοποίηση του ανερχόμενου, τότε, ΣΥΡΙΖΑ. Άσπρες κουκούλες ενοχοποιούσαν το κόμμα της δυναμωμένης αριστεράς, ως μαύρη κουκούλα. Η προσπάθεια τελεσφόρησε. Ο χορτάτος και στερεότυπος ελληνικός μικροαστισμός, έδωσε τότε πολιτική και εκλογική απάντηση:
Θριαμβευτική άνοδο του Παπανδρέου στην εξουσία, συντριπτική υποχώρηση και απερήμωση του ΣΥΡΙΖΑ. Τέσσερα χρόνια μετά την κοινωνική έκρηξη και τον συνακόλουθο εξανδραποδισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς και τρία από την ανάδυση του συντηρητισμού (με τα πολλά, διακομματικά του πρόσωπα) που ολοκλήρωσε την καταστροφή της χώρας, επιχειρείται -γέρικα- το ίδιο.
Τα δυσκίνητα επικοινωνιακά σποτάκια για τον οικονομικό θρίαμβο της «δόσης» συνοδεύονται από τα βιντεοκλίπς του πιο πεθαμένου μικροαστικού ηθικισμού για τη Βίλλα Αμαλίας
Σκέφτονται ότι μπορεί ο ελληνικός μικροαστισμός να χάθηκε, μένουν όμως ορισμένοι κόμβοι ιεράρχησης, μερικά ελπιδοφόρα -για το σύστημα- καρούμπαλα: Οι μανιχαϊστικοί αυτοματισμοί που θεμελίωσε ολόκληρη η πολιτική σκηνή ως μέσο χειραγώγησης των μαζών συσπώνται ακόμα στον εγκέφαλο των μαζών. Θεωρούν ότι κολλούν ακόμα οι κουρελήδες ψηφοφόροι στη ρητορική περί νομιμότητας, στην άνομη ρητορική για διαφάνεια, για αυστηρό κράτος, για ρανίδες αστικής κανονικότητας - όταν ακριβώς αποαστικοποιείται το κράτος μέσα από τη δανειοκεντρική οικονομία, την αποσαθρωτική ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και την εξαφάνιση των δομών του κοινωνικού κράτους. Η ενοχοποίηση πατάει σε μια πολιτική ευτέλεια τόση όση φαυλότητα κρύβει η κάθε κρυμμένη λίστα, όση οπισθοδρομικότητα αναδύουν τα πολιτικά νοήματα κάθε κυβερνητικής πράξης.
Νομίζω ότι υπ' αυτούς τους όρους, στο «δικαστηριακό» επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να απαντήσει ούτε απολογούμενος - αποποιούμενος κάθε συγγένεια με τον εξωκοινοβουλευτικό αυτόνομο χώρο, ούτε να υποτονθορύζει αμήχανος και στριμωγμένος σε κάθε βλακοπόνηρη επιθετικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι -ευτυχώς -«δυσκίνητος» στην αντιμετώπιση των αντιπερισπασμών, αφού δεν έχει αποφασίσει να διαρρήξει τη σχέση του με την περίπλοκη κοινωνική διαμαρτυρία χάριν πολιτικής αυτοσυντήρησης. Ούτε νομίζω πως κάνει αποδεκτά στο κομματικό σώμα του εγωπάθειες και σπάταλους ακτιβισμούς - στο βάθος απολίτικους. Είναι, κατά τη γνώμη μου ευτύχημα αυτού του είδους οι δισταγμοί, αφού ένα πολιτικό επίδικο προκρούστειας πολιτικής λογικής σήμερα δεν υπάρχει, ούτε είναι επαρκές αναλυτικό εργαλείο για παραγωγή πολιτικής. Δεν μπορεί δηλαδή να αποτελέσει την απαιτητή από τις συνθήκες γλώσσα. Η γλώσσα απέναντι σε περιδινούμενες εκφράσεις της κρίσης, δεν μπορεί να είναι απλή ούτε τμητή. Σύνθετες, στροβιλιζόμενες πολιτικές εννοήσεις του λαού και του τόπου, δεν είναι δυνατόν να παραληφθούν με τα απλοϊκά εργαλεία του «καλού - κακού» που η παλαιολιθική κυβερνητική συνθήκη προσπαθεί να υπαγορεύσει στην Αριστερά. Δεν υπάρχει ένα ευδιάκριτο δίκαιο που να εικονίζει το σαφές καλό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζω δεν θα απομειωθεί ως το κέντρο ολόκληρου του αριστερού διαβήματος αν δουλεύει σε λύσεις χωρίς να «φορτώνει το κόκορα» τα άλυτα και δυσνόητα. Κοστολόγηση προτάσεων, πρόβλεψη φάσεων, προετοιμασία του πλήθους για τη βασανιστική διέξοδο πορεία. Ο εκπαιδευμένος στις ευκολίες λαός επίσης θα πρέπει να μην τσιμπάει στην ενοχοποίηση και τα τιτιβίσματα όπως ακριβώς πρέπει να μην έλκεται από γενικόλογα «ναι» και αόριστα «μαζί σου». Η δυστοκία της Αριστεράς να διαχειριστεί υψηλές εντάσεις δεν είναι δική της αδυναμία, αλλά ιδιοτυπία της ιστορικής στιγμής - αν θέλουμε να διαβάζουμε τίμια την περίσταση. Το επείγον ερώτημα της ρηξιακής ανατοποθέτησης του ελληνικού προβλήματος δομείται στην ανορθόδοξη σκέψη, την απροσποίητη χειρονομία. Δουλειά της Αριστεράς είναι να ανοίγει διαρκώς αυτό το ειδικό μέτωπο πολυπλόκαμης διαβούλευσης και όχι να απολογείται σε κάθε πολιτικό τοκογλύφο που αλυχτά.
* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, αν. Καθηγητής ΕΜΠ [email protected]
σ.σ.-Πρώτον: Ο Κος Καθηγητής επιβεβαιώνει το αυτονόητο, οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποφασίσει (ισως και να αδυνατεί να το πράξει) να αποποιηθεί κάθε συγγένεια με το εξωκοινοβουλευτικό αυτόνομο χώρο, ουτε να διαρρήξει τις σχέσεις του με την "περίπλοκη κοινωνική διαμαρτυρία" .Το αν με το αυτό τον όρο περιγράφονται τα όσα έλαβαν χώρα το 2008 στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις - τα οποία και δεν δύναται κανένας νοημών άνθρωπος να τα θεωρήσει κοινωνική προανάφλεξη αλλά ως ταραχές με ανεξέλεγκτη βία- αποτελεί κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα .
- Δεύτερον: Βαφτίζοντας την ανεξέλεγκτη βία και τις ταραχές του 2008 σε κοινωνική εξέγερση επιτυγχάνει να θέσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον πολιτικό χώρο εκείνον ο οποίος αποτελεί το αντίπαλο δέος για την εξανδραποδισμένη Αριστερά αλλα και για τον χρεωκοπημένο μικροαστισμό .Παράλληλα δε αποτελεί και τον φορέα του νέου στην Ελληνική κοινωνία
-Τρίτον με τις εκφράσεις "απλοϊκά εργαλεία του «καλού - κακού" και "Δεν υπάρχει ένα ευδιάκριτο δίκαιο που να εικονίζει το σαφές καλό" ισοσκελίζεται η όποια βία και ουσιαστικά απενοχοποιείται ο χώρος που την εκφράζει καθώς αυτή αποτελεί απάντηση στα "αστικά" κόμματα που ασκούν σήμερα την εξουσία και τα οποία με τις πράξεις και τα έργα τους καταλύουν κάθε έννοια της δημοκρατίας.Μηπως σας θυμίζει το σύνθημα "Βία στην Βία της Εξουσίας"; Ισως πάλι πολλοί να σκεφτούν οτι το Κοινοβούλιο το οποίο εγκρίνει τις αποφάσεις δεν είναι όργανο της Δημοκρατίας αλλά και βρίσκεται σε διάσταση με την κοινωνία μη εκφράζοντας της, ως και δεν αποτελεί παράγωγο της καταγραφής της λαικής θέλησης μέσω ενός εκλογικού συστήματος το οποίο και την παραμορφώνει.Αλλά με αυτό το εκλογικό σύστημα δεν διεκδικείο ΣΥΡΙΖΑ την Εξουσία;Δηλαδή αν στις επόμενες εκλογές αν επιτύχει αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν θα φέρει και ο ιδιος ως πολιτικός σχηματισμός αυτά τα χαρακτηριστικά;
Τέταρτον: Ο Κος καθηγητής παραδέχεται ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ κυριολεκτικά φορτώνει στο κόκορα τα άλυτα και δυσνότητα χωρίς να δουλεύει πάνω σε λύσεις στις οποίες μάλιστα ούτε κοστολογεί τις προτάσεις του, ούτε προβλέπει ούτε προετοιμάζει την κοινωνία για την πορεία διεξόδου απο την κρίση .Την ίδια ώρα θεωρεί τον λαό εκπαιδευμένο στην ευκολία .Ο Συνδυασμός αυτων των δύο στοιχείων δεν αποτελεί και την δομή του πολιτικού συστήματος το οποίο και επικρίνει με δριμύτητα ο ΣΥΡΙΖΑ;Φυσικά αλλά η Αριστερά (άγνωστο να εμπεριέχεται σε αυτή και η εξανδραποδισμένη Αριστερά) δεν δύναται να διαχειριστεί υψηλές εντάσεις, εμφανίζει δυστοκία στο να ανατοποθετήσει το Ελληνικό πρόβλημα, όμως αποτελεί την Ελπίδα για το αύριο καθώς ανοίγει την διαβούλευση με την κοινωνία .Ποιά κοινωνία κρατηθείτε Εναν Λαό εκπαιδευμένο στην ευκολία ο οποίος εύκολα τσιμπάει
Αυτή η φράση αποτέλεσε και την αφορμή να γράψω όσα έγραψα και σαν Αριστερός (αριστερό σε κάνει η σχέση σου με αξίες ,αρχές, ιδανικά, ιδέες αλλά και με τον πατριωτισμό) έχω το δικαίωμα να ρωτήσω οι "πεφωτισμένες" ελίτ τι παρήγαγαν στο διάβα του Χρόνου;
Καλό θα ήταν -μιας και η Λατινική Αμερική αποτελεί χώρο που παράγει ιδεολογική τροφή- να διαβαστεί το βιβλίο του Πάουλο Φρέιρε –" Η αγωγή του καταπιεζόμενου" γιατί η μόρφωση είναι άσκηση ελευθερίας και τέτοιες ασκήσεις δίνει καιο ΣΥΡΙΖΑ στα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανα την χώρα Σωστά;
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δώρο-σκάνδαλο..Πήραν πίσω το φόρο σε κότερα, ακτοπλοϊκά και εφοπλιστές.
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τέλος Ιανουαρίου έρχεται η γρίπη στην Ελλάδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
