2012-03-27 15:06:03
Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
Σε προηγούμενο σημείωμά μου στην aixmi.gr περιέγραψα τις δυσκολίες της κυβερνητικής λύσης μετά τις επικείμενες εκλογές. Η λύση αυτή θα προέλθει, σύμφωνα με τις περισσότερες αναλύσεις και εκτιμήσεις, ξανά από τα δύο σημερινά ... κόμματα εξουσίας.
Τι θα συμβεί, όμως, αν οι ψηφοφόροι αποφασίσουν να τιμωρήσουν αυτά τα δυο κόμματα περισσότερο απ’ ό,τι αναμένεται, δηλαδή αν δεν συγκεντρώσουν μαζί την απόλυτη πλειοψηφία (50% συν μια ψήφο);
Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν θα νομιμοποιούνται πολιτικά να συγκυβερνήσουν.
Οπότε πρέπει να αναζητηθεί άλλη λύση.
Η απλή λογική λέει ότι τέτοια λύση μπορεί να προέλθει από το αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος. Ηδη οι δημοσκοπήσεις προδιαθέτουν ότι τα τρία κόμματα της ευρείας Αριστεράς που, κατά τα φαινόμενα, θα μπουν στη νέα Βουλή (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική Αριστερά) θα συγκεντρώσουν υψηλά ποσοστά. Μάλιστα, αν είναι υψηλότερα του αναμενομένου, μπορεί να τεθεί θέμα κυβερνητικών ευθυνών γι’ αυτά.
Γιατί όχι;
Τα κόμματα αυτά δεν είναι που καταγγέλλουν, σε όλους τους τόνους, ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ -και η σημερινή συγκυβέρνησή τους- οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία;
Τα κόμματα αυτά δεν λένε ότι δεν μπορούν να σώσουν τη χώρα εκείνοι που την οδήγησαν στο σημερινό τέλμα;
Τι πιο λογικό να αναλάβουν αυτά τη διακυβέρνηση, εφόσον ο λαός τους δώσει υψηλά ποσοστά; Kαι τότε να δούμε πόσα απίδια χωράει ο σάκος. Οταν βρεθούν μπροστά στα πραγματικά προβλήματα.
Από την πολιτική λογική των κομμάτων της Αριστεράς, όμως, απουσιάζει η κουλτούρα της συνεργασίας. Το έκαναν μια φορά το 1989 και από τότε το φυσάνε και δεν κρυώνει.
Το ΚΚΕ απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε σκέψη συνεργασίας με οποιοδήποτε κόμμα, ακόμα και το πιο συγγενές, και παραπέμπει στο μακρινό μέλλον, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και έρθει ο σοσιαλισμός, όπως εκείνο τον εννοεί, για να φάμε με χρυσά κουτάλια. Μέχρι τότε τίποτα. Καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα, αλλά μακριά απο κάθε ευθύνη.
Κι ενώ η λογική του μεγαλύτερου κόμματος της Αριστεράς είναι αυτή, και τα άλλα δύο δεν αφήνουν περιθώρια συνεργασίας – είτε μεταξύ τους είτε με το πιο κοντινό τους, που είναι το ΠΑΣΟΚ. Η ΔΗΜ.ΑΡ, για παράδειγμα, «στρατολογεί» βουλευτές που διεγράφησαν από το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να λέει ποιος είναι ο μετεκλογικός της στόχος (ξέρουμε, ο προεκλογικός είναι να φτάσει το 3%, να μπει στη Βουλή και να πάρει κι αυτή κομμάτι από την κρατική προς τα κόμματα επιχορήγηση).
Αλήθεια, τι θα πει «κυβερνώσα αριστερά προς προοδευτική κατεύθυνση»; που λέει ο Φώτης Κουβέλης;
Ο,τι θέλει ο καθένας καταλαβαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει συνεργασία και με τους δύο, αλλά με το μεν ΚΚΕ έχουν ανοιχτό πόλεμο πολλά χρόνια, τη δε ΔΗΜ.ΑΡ τη βλέπουν περίπου ως ένα «μικρό ΠΑΣΟΚ».
Το συμπέρασμα είναι προφανές. Μπορεί το εκλογικό σώμα να αποδοκιμάσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά κυβερνητική λύση από την Αριστερά δεν μπορεί να έλθει.
Την αποκλείουν οι ίδιοι. Μάλιστα, η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε ότι είναι «πλαστό και τρομοκρατικό για το λαό» το δίλημμα «να κυβερνηθούμε, αλλιώς έρχεται το χάος». Πλαστό, γιατί;
Στις εκλογές ο λαός, εκτός από την ψήφο διαμαρτυρίας και τιμωρίας (που και αυτή τη φορά θα ρίξει στην κάλπη), δίνει και εντολή διακυβέρνησης. Όσοι δεν θέλουν να κυβερνούν οι ίδιοι και οι ίδιοι, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, πρέπει να είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και να το πουν προεκλογικά. Αλλιώς, όσες ψήφους διαμαρτυρίας κι αν εισπράξουν, σ’ αυτή τη φάση, το παιχνίδι του δικομματισμού παίζουν.
Στην επόμενη φάση, που δεν θα αργήσει, θα τεθεί επιτακτικά το δίλημμα της διακυβέρνησης και τότε, εκ των πραγμάτων, θα ξεφουσκώσουν όσοι σήμερα ευνοούνται από την αγανάκτηση και τη διαμαρτυρία.
Συνυπολογιζόμενα όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα, που κι άλλη φορά καταγράψαμε εδώ. Οι εκλογές που έρχονται μπορεί να μη δώσουν λύση και να διαψεύσουν τη γνωστή ρήση που διαβεβαιώνει ότι «στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Kafeneio
Σε προηγούμενο σημείωμά μου στην aixmi.gr περιέγραψα τις δυσκολίες της κυβερνητικής λύσης μετά τις επικείμενες εκλογές. Η λύση αυτή θα προέλθει, σύμφωνα με τις περισσότερες αναλύσεις και εκτιμήσεις, ξανά από τα δύο σημερινά ... κόμματα εξουσίας.
Τι θα συμβεί, όμως, αν οι ψηφοφόροι αποφασίσουν να τιμωρήσουν αυτά τα δυο κόμματα περισσότερο απ’ ό,τι αναμένεται, δηλαδή αν δεν συγκεντρώσουν μαζί την απόλυτη πλειοψηφία (50% συν μια ψήφο);
Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν θα νομιμοποιούνται πολιτικά να συγκυβερνήσουν.
Οπότε πρέπει να αναζητηθεί άλλη λύση.
Η απλή λογική λέει ότι τέτοια λύση μπορεί να προέλθει από το αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος. Ηδη οι δημοσκοπήσεις προδιαθέτουν ότι τα τρία κόμματα της ευρείας Αριστεράς που, κατά τα φαινόμενα, θα μπουν στη νέα Βουλή (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική Αριστερά) θα συγκεντρώσουν υψηλά ποσοστά. Μάλιστα, αν είναι υψηλότερα του αναμενομένου, μπορεί να τεθεί θέμα κυβερνητικών ευθυνών γι’ αυτά.
Γιατί όχι;
Τα κόμματα αυτά δεν είναι που καταγγέλλουν, σε όλους τους τόνους, ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ -και η σημερινή συγκυβέρνησή τους- οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία;
Τα κόμματα αυτά δεν λένε ότι δεν μπορούν να σώσουν τη χώρα εκείνοι που την οδήγησαν στο σημερινό τέλμα;
Τι πιο λογικό να αναλάβουν αυτά τη διακυβέρνηση, εφόσον ο λαός τους δώσει υψηλά ποσοστά; Kαι τότε να δούμε πόσα απίδια χωράει ο σάκος. Οταν βρεθούν μπροστά στα πραγματικά προβλήματα.
Από την πολιτική λογική των κομμάτων της Αριστεράς, όμως, απουσιάζει η κουλτούρα της συνεργασίας. Το έκαναν μια φορά το 1989 και από τότε το φυσάνε και δεν κρυώνει.
Το ΚΚΕ απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε σκέψη συνεργασίας με οποιοδήποτε κόμμα, ακόμα και το πιο συγγενές, και παραπέμπει στο μακρινό μέλλον, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και έρθει ο σοσιαλισμός, όπως εκείνο τον εννοεί, για να φάμε με χρυσά κουτάλια. Μέχρι τότε τίποτα. Καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα, αλλά μακριά απο κάθε ευθύνη.
Κι ενώ η λογική του μεγαλύτερου κόμματος της Αριστεράς είναι αυτή, και τα άλλα δύο δεν αφήνουν περιθώρια συνεργασίας – είτε μεταξύ τους είτε με το πιο κοντινό τους, που είναι το ΠΑΣΟΚ. Η ΔΗΜ.ΑΡ, για παράδειγμα, «στρατολογεί» βουλευτές που διεγράφησαν από το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να λέει ποιος είναι ο μετεκλογικός της στόχος (ξέρουμε, ο προεκλογικός είναι να φτάσει το 3%, να μπει στη Βουλή και να πάρει κι αυτή κομμάτι από την κρατική προς τα κόμματα επιχορήγηση).
Αλήθεια, τι θα πει «κυβερνώσα αριστερά προς προοδευτική κατεύθυνση»; που λέει ο Φώτης Κουβέλης;
Ο,τι θέλει ο καθένας καταλαβαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει συνεργασία και με τους δύο, αλλά με το μεν ΚΚΕ έχουν ανοιχτό πόλεμο πολλά χρόνια, τη δε ΔΗΜ.ΑΡ τη βλέπουν περίπου ως ένα «μικρό ΠΑΣΟΚ».
Το συμπέρασμα είναι προφανές. Μπορεί το εκλογικό σώμα να αποδοκιμάσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά κυβερνητική λύση από την Αριστερά δεν μπορεί να έλθει.
Την αποκλείουν οι ίδιοι. Μάλιστα, η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε ότι είναι «πλαστό και τρομοκρατικό για το λαό» το δίλημμα «να κυβερνηθούμε, αλλιώς έρχεται το χάος». Πλαστό, γιατί;
Στις εκλογές ο λαός, εκτός από την ψήφο διαμαρτυρίας και τιμωρίας (που και αυτή τη φορά θα ρίξει στην κάλπη), δίνει και εντολή διακυβέρνησης. Όσοι δεν θέλουν να κυβερνούν οι ίδιοι και οι ίδιοι, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, πρέπει να είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και να το πουν προεκλογικά. Αλλιώς, όσες ψήφους διαμαρτυρίας κι αν εισπράξουν, σ’ αυτή τη φάση, το παιχνίδι του δικομματισμού παίζουν.
Στην επόμενη φάση, που δεν θα αργήσει, θα τεθεί επιτακτικά το δίλημμα της διακυβέρνησης και τότε, εκ των πραγμάτων, θα ξεφουσκώσουν όσοι σήμερα ευνοούνται από την αγανάκτηση και τη διαμαρτυρία.
Συνυπολογιζόμενα όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα, που κι άλλη φορά καταγράψαμε εδώ. Οι εκλογές που έρχονται μπορεί να μη δώσουν λύση και να διαψεύσουν τη γνωστή ρήση που διαβεβαιώνει ότι «στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε τροχιά ρήξης με την τρόικα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι ξέρει και… δεν λέει ο Καψής;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
