2013-01-20 15:50:02
Τρία διαφορετικά οργανωτικά μοντέλα υποχρεωτικής Εκπαίδευσης διακρίνονται στην Ευρώπη, ενώ το κατώτερο όριο παραμονής των μαθητών στα θρανία είναι τα οκτώ χρόνια. Στα περισσότερα κράτη-μέλη η υποχρεωτική φοίτηση διαρκεί εννιά με δέκα χρόνια –όπως στην περίπτωση της Κύπρου– αν και υπάρχουν και χώρες που επεκτείνουν την παραμονή των παιδιών μέχρι και τα 13 έτη. Αξιοσημείωτο και το γεγονός ότι περισσότεροι από οκτώ στους δέκα Ευρωπαίους εφήβους επιλέγουν τη δημόσια παιδεία. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το θέμα περιλαμβάνονται στην έκθεση του δικτύου «Ευρυδίκη», «Αριθμοί κλειδιά στην Εκπαίδευση στην Ευρώπη 2012», η οποία μεταφράστηκε πρόσφατα και στα Ελληνικά.
Όσον αφορά στα τρία μοντέλα που εφαρμόζονται στον ευρωπαϊκό χώρο, αυτά είναι τα εξής: Πρόκειται για α) την ενιαία εκπαιδευτική δομή (συνδυασμός Πρωτοβάθμιας και Κατώτερης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης), β) την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση την οποία ακολουθεί μια περίοδος ολοκληρωμένης Δευτεροβάθμιας και η οποία αντιστοιχεί στο κοινό βασικό πρόγραμμα και γ) την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση την οποία ακολουθεί διαφοροποιημένη Δευτεροβάθμια που παρέχεται μέσω διακριτών εκπαιδευτικών κλάδων.
Σε δέκα χώρες η υποχρεωτική γενική Εκπαίδευση παρέχεται σε σχολεία ενιαίας δομής χωρίς την ανάγκη μετάβασης από το πρωτοβάθμιο στο κατώτερο δευτεροβάθμια επίπεδο. Επίσης, σχεδόν στα μισά κράτη-μέλη μετά την Πρωτοβάθμια όλοι οι μαθητές ακολουθούν το ίδιο κοινό βασικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Κατώτερης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης μέχρι την ηλικία των 15 ή 16 ετών (όπως στην περίπτωση της Κύπρου). Αλλού, από την ηλικία των δέκα ή έντεκα ετών οι μαθητές, σε ορισμένα στάδια της σχολικής τους ζωής, μπορούν να εγγραφούν σε ξεχωριστά ιδρύματα που παρέχουν Κατώτερη και Ανώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ υπάρχουν και χώρες στις οποίες, από την έναρξη ή κατά τη διάρκεια της κατώτερης Δευτεροβάθμιας, οι γονείς πρέπει να αποφασίσουν (ή τα σχολεία να ορίσουν) τον εκπαιδευτικό κλάδο ή ένα συγκεκριμένο τύπο φοίτησης για τους μαθητές.
Για τη διάρκεια της υποχρεωτικής Εκπαίδευσης, το δίκτυο Ευρυδίκη σημειώνει πως είναι τουλάχιστον οκταετούς διάρκειας. Ωστόσο, στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών, η διάρκεια κυμαίνεται μεταξύ εννέα και δέκα χρόνια, ενώ σε αρκετές διαρκεί ακόμα και πιο πολύ. Π.χ. 11 χρόνια στη Λετονία, το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα και το Ηνωμένο Βασίλειο, 12 στην Πορτογαλία, 13 στην Ουγγαρία και την Ολλανδία.
Στις περισσότερες χώρες η υποχρεωτική Εκπαίδευση ξεκινά στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, συνήθως για παιδιά ηλικίας πέντε έως έξι ετών. Παρόλα αυτά στη χώρα μας, καθώς επίσης στη Βουλγαρία, την Ελλάδα, τη Λετονία, το Λουξεμβούργο, την Ουγγαρία και την Πολωνία, η υποχρεωτική Εκπαίδευση επεκτείνεται στην προσχολική βαθμίδα και τα παιδιά (ηλικίας τεσσάρων, πέντε ή έξι ετών) οφείλουν να συμμετέχουν σε προσχολικά εκπαιδευτικά προγράμματα. Στην Ολλανδία, τη Μάλτα και το Ηνωμένο Βασίλειο η υποχρεωτική Εκπαίδευση ξεκινά, επίσης, στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε ετών, όμως τα παιδιά ενσωματώνονται απευθείας σε προγράμματα Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Βάσει της έκθεσης, το τέλος της πλήρους υποχρεωτικής Εκπαίδευσης συχνά συμπίπτει με τη μετάβαση από την κατώτερη στην ανώτερη βαθμίδα της Δευτεροβάθμιας –στην περίπτωση της Κύπρου από το γυμνάσιο στο λύκειο. Όμως, υπάρχουν και χώρες (Βέλγιο, Γερμανία, Πολωνία) όπου ολόκληρο το ανώτερο δευτεροβάθμιο επίπεδο καλύπτεται από την υποχρεωτική φοίτηση.
Σε γενικές γραμμές, από το 1980 παρατηρείται μια τάση για μεγαλύτερης διάρκειας υποχρεωτική φοίτηση προκειμένου να εξασφαλιστεί η απόκτηση βασικών ικανοτήτων σχεδόν σε όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα. Στις διάφορες μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν, συγκαταλέγεται η επέκταση της υποχρεωτικής φοίτησης με στόχο τη μείωση των ποσοστών πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου και σε μερικές περιπτώσεις να διασφαλιστεί πως όλα τα παιδιά κατέχουν πιστοποιητικά βασικής Εκπαίδευσης.
Η ίδια μελέτη απαντά και στο ερώτημα για τα ποσοστά της δημόσιας και ιδιωτικής Εκπαίδευσης στην Ε.Ε. Όπως προκύπτει, σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες η πλειονότητα των μαθητών (82%) φοιτούν σε δημόσια σχολεία. Τα μεγαλύτερα ποσοστά –πάνω από 98%- καταγράφονται στην Ιρλανδία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία και την Κροατία.
Αντίστοιχα, κατά μέσο όρο το 14% των μαθητών από την Πρωτοβάθμια μέχρι την Ανώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία. Το υψηλότερο ποσοστό παιδιών που επιλέγουν την ιδιωτική Εκπαίδευση, παρατηρείται στο Βέλγιο (γαλλόφωνη και φλαμανδική κοινότητα) όπου 47,2% και 62,7% γυρνούν πλάτη στη δημόσια παιδεία. Η φοίτηση σε ιδιωτικά ιδρύματα, εξαρτώμενα από κρατικές επιδοτήσεις, είναι εξίσου διαδεδομένη στην Ισπανία, τη Γαλλία, τη Μάλτα και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Πάντως, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι μεταξύ των ετών 2000 και 2009 στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, το ποσοστό των μαθητών σε ιδιωτικά σχολεία αυξήθηκε μια έως δυο φορές (ο αρχικός αριθμός ήταν πολύ χαμηλός). Η μεγαλύτερη αύξηση καταγράφηκε στη Σουηδία όπου ο αριθμός σχεδόν τριπλασιάστηκε. Από το 2006 και έπειτα, η αναλογία των μαθητών στα ιδιωτικά πλαίσια παρέμεινε σχεδόν σταθερή με μόλις ελαφρά αύξηση 1,1% σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτή η αύξηση οφειλόταν κυρίως στη συνεχόμενη άνοδο του αριθμού των μαθητών στην ιδιωτική Εκπαίδευση στην Κύπρο, την Ουγγαρία, την Πορτογαλία και τη Σουηδία.
philenews.com
Όσον αφορά στα τρία μοντέλα που εφαρμόζονται στον ευρωπαϊκό χώρο, αυτά είναι τα εξής: Πρόκειται για α) την ενιαία εκπαιδευτική δομή (συνδυασμός Πρωτοβάθμιας και Κατώτερης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης), β) την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση την οποία ακολουθεί μια περίοδος ολοκληρωμένης Δευτεροβάθμιας και η οποία αντιστοιχεί στο κοινό βασικό πρόγραμμα και γ) την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση την οποία ακολουθεί διαφοροποιημένη Δευτεροβάθμια που παρέχεται μέσω διακριτών εκπαιδευτικών κλάδων.
Σε δέκα χώρες η υποχρεωτική γενική Εκπαίδευση παρέχεται σε σχολεία ενιαίας δομής χωρίς την ανάγκη μετάβασης από το πρωτοβάθμιο στο κατώτερο δευτεροβάθμια επίπεδο. Επίσης, σχεδόν στα μισά κράτη-μέλη μετά την Πρωτοβάθμια όλοι οι μαθητές ακολουθούν το ίδιο κοινό βασικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Κατώτερης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης μέχρι την ηλικία των 15 ή 16 ετών (όπως στην περίπτωση της Κύπρου). Αλλού, από την ηλικία των δέκα ή έντεκα ετών οι μαθητές, σε ορισμένα στάδια της σχολικής τους ζωής, μπορούν να εγγραφούν σε ξεχωριστά ιδρύματα που παρέχουν Κατώτερη και Ανώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ υπάρχουν και χώρες στις οποίες, από την έναρξη ή κατά τη διάρκεια της κατώτερης Δευτεροβάθμιας, οι γονείς πρέπει να αποφασίσουν (ή τα σχολεία να ορίσουν) τον εκπαιδευτικό κλάδο ή ένα συγκεκριμένο τύπο φοίτησης για τους μαθητές.
Για τη διάρκεια της υποχρεωτικής Εκπαίδευσης, το δίκτυο Ευρυδίκη σημειώνει πως είναι τουλάχιστον οκταετούς διάρκειας. Ωστόσο, στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών, η διάρκεια κυμαίνεται μεταξύ εννέα και δέκα χρόνια, ενώ σε αρκετές διαρκεί ακόμα και πιο πολύ. Π.χ. 11 χρόνια στη Λετονία, το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα και το Ηνωμένο Βασίλειο, 12 στην Πορτογαλία, 13 στην Ουγγαρία και την Ολλανδία.
Στις περισσότερες χώρες η υποχρεωτική Εκπαίδευση ξεκινά στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, συνήθως για παιδιά ηλικίας πέντε έως έξι ετών. Παρόλα αυτά στη χώρα μας, καθώς επίσης στη Βουλγαρία, την Ελλάδα, τη Λετονία, το Λουξεμβούργο, την Ουγγαρία και την Πολωνία, η υποχρεωτική Εκπαίδευση επεκτείνεται στην προσχολική βαθμίδα και τα παιδιά (ηλικίας τεσσάρων, πέντε ή έξι ετών) οφείλουν να συμμετέχουν σε προσχολικά εκπαιδευτικά προγράμματα. Στην Ολλανδία, τη Μάλτα και το Ηνωμένο Βασίλειο η υποχρεωτική Εκπαίδευση ξεκινά, επίσης, στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε ετών, όμως τα παιδιά ενσωματώνονται απευθείας σε προγράμματα Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Βάσει της έκθεσης, το τέλος της πλήρους υποχρεωτικής Εκπαίδευσης συχνά συμπίπτει με τη μετάβαση από την κατώτερη στην ανώτερη βαθμίδα της Δευτεροβάθμιας –στην περίπτωση της Κύπρου από το γυμνάσιο στο λύκειο. Όμως, υπάρχουν και χώρες (Βέλγιο, Γερμανία, Πολωνία) όπου ολόκληρο το ανώτερο δευτεροβάθμιο επίπεδο καλύπτεται από την υποχρεωτική φοίτηση.
Σε γενικές γραμμές, από το 1980 παρατηρείται μια τάση για μεγαλύτερης διάρκειας υποχρεωτική φοίτηση προκειμένου να εξασφαλιστεί η απόκτηση βασικών ικανοτήτων σχεδόν σε όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα. Στις διάφορες μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν, συγκαταλέγεται η επέκταση της υποχρεωτικής φοίτησης με στόχο τη μείωση των ποσοστών πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου και σε μερικές περιπτώσεις να διασφαλιστεί πως όλα τα παιδιά κατέχουν πιστοποιητικά βασικής Εκπαίδευσης.
Η ίδια μελέτη απαντά και στο ερώτημα για τα ποσοστά της δημόσιας και ιδιωτικής Εκπαίδευσης στην Ε.Ε. Όπως προκύπτει, σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες η πλειονότητα των μαθητών (82%) φοιτούν σε δημόσια σχολεία. Τα μεγαλύτερα ποσοστά –πάνω από 98%- καταγράφονται στην Ιρλανδία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία και την Κροατία.
Αντίστοιχα, κατά μέσο όρο το 14% των μαθητών από την Πρωτοβάθμια μέχρι την Ανώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία. Το υψηλότερο ποσοστό παιδιών που επιλέγουν την ιδιωτική Εκπαίδευση, παρατηρείται στο Βέλγιο (γαλλόφωνη και φλαμανδική κοινότητα) όπου 47,2% και 62,7% γυρνούν πλάτη στη δημόσια παιδεία. Η φοίτηση σε ιδιωτικά ιδρύματα, εξαρτώμενα από κρατικές επιδοτήσεις, είναι εξίσου διαδεδομένη στην Ισπανία, τη Γαλλία, τη Μάλτα και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Πάντως, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι μεταξύ των ετών 2000 και 2009 στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, το ποσοστό των μαθητών σε ιδιωτικά σχολεία αυξήθηκε μια έως δυο φορές (ο αρχικός αριθμός ήταν πολύ χαμηλός). Η μεγαλύτερη αύξηση καταγράφηκε στη Σουηδία όπου ο αριθμός σχεδόν τριπλασιάστηκε. Από το 2006 και έπειτα, η αναλογία των μαθητών στα ιδιωτικά πλαίσια παρέμεινε σχεδόν σταθερή με μόλις ελαφρά αύξηση 1,1% σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτή η αύξηση οφειλόταν κυρίως στη συνεχόμενη άνοδο του αριθμού των μαθητών στην ιδιωτική Εκπαίδευση στην Κύπρο, την Ουγγαρία, την Πορτογαλία και τη Σουηδία.
philenews.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Eπιχείρηση “βάζει λουκέτο” με μία ανακοίνωση που Συγκινεί..
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επισήμως ύποπτη για δολοφονία βουλευτή η Τιμοσένκο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
