2013-01-20 17:11:51
του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΕΛΛΗ
Το μοναδικό στήριγμα που είχε ο Λεονάρντο Ζαρντίμ τον τελευταίο καιρό ήταν τα αποτελέσματα. Πίστευε ότι όσο ο Ολυμπιακός κερδίζει και συνεχίζει αήττητος στο πρωτάθλημα δεν θα είχε πρόβλημα.
Το γεγονός ότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν έπαιζαν καλό ποδόσφαιρο και ο κόσμος λιγόστευε στις εξέδρες του «Γ. Καραϊσκάκης» το περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Όπως και τα «μηνύματα» που του έστελναν συνεχώς η διοίκηση (με τις συχνές επισκέψεις του Βαγγέλη Μαρινάκη στο Ρέντη) και ο κόσμος (με τις αποδοκιμασίες, που ήταν πολύ συχνές το τελευταίο διάστημα).
Ο Πορτογάλος ξεπέρασε τον πρώτο «κάβο» (τον Οκτώβριο, μετά τις δύο ήττες από την Σάλκε και την Άρσεναλ στο Champions League) με τις δύο νίκες που έκανε ο Ολυμπιακός επί της Μονπελιέ, πέρασε και τον δεύτερο (με τη συμμετοχή της ομάδας στο Europa League), ξέφυγε και από τον τρίτο (τη περίοδο της διακοπής του πρωταθλήματος για τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς) και, όταν μπήκε στην τελική ευθεία, πίστεψε ότι θα τερματίσει. Το πλοίο όμως έμπαζε συνεχώς νερά. Οι μηχανές λειτουργούσαν στο ρελαντί και φαινόταν από μακριά ότι το πράγμα δεν τραβάει.
Φτωχό θέαμα, ασαφές πλάνο, νίκες στο γκολ στα εκτός έδρας παιχνίδια, αρκετές εκ των οποίων με αρκετό άγχος, με τα μισά τέρματα να προέρχονται από στημένες φάσεις. Και ένας προπονητής που βάδιζε στα σίγουρα, προσπαθώντας να έχει οργανωμένη καλά αμυντικά την ομάδα, χωρίς όμως να εμφανίσει ένα σχέδιο στην επίθεση, αλλά και να ρισκάρει όποτε οι συνθήκες το απαιτούσαν.
Οι φίλοι του Ολυμπιακού έφευγαν ανικανοποίητοι από το γήπεδο και το κύριο αντικείμενο στις μεταξύ τους συζητήσεις πια δεν ήταν οι νίκες, αλλά το θέαμα. Η ατμόσφαιρα βάραινε συνεχώς και ο Ζαρντίμ προσπαθούσε να «γαντζωθεί» από τα αποτελέσματα. Η εικόνα όμως των «ερυθρόλευκων» στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και στα τελευταία παιχνίδια με τη Βέροια, τον Λεβαδειακό και την Καβάλα, αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Σημαντική παράμετρος, η οποία έπαιξε τον δικό της ξεχωριστό ρόλο για την απομάκρυνση του Πορτογάλου είναι ότι δεν «κόλλησε» ποτέ με τον Ολυμπιακό. Η φιλοσοφία του δεν ταίριαζε με εκείνη του συλλόγου, ο Μαρινάκης δεν είχε ποτέ τη σχέση που είχε με τον Βαλβέρδε και ο κόσμος δεν πείστηκε ότι ο συγκεκριμένος προπονητής μπορεί να εξελίξει την ομάδα. Οι περισσότεροι το αντιμετώπιζαν ως πισωγύρισμα.
Η κληρονομιά που άφησε ο Βαλβέρδε ήταν βαριά. Τόσο βαριά που ο Ζαρντίμ ήταν απροετοίμαστος για να τη σηκώσει. Ήταν η όλη παρουσία του Ισπανού (από το στυλ παιχνιδιού που εφάρμοσε, μέχρι τον σεβασμό που ενέπνεε στα αποδυτήρια αλλά και στα υψηλά κλιμάκια της διοίκησης) που έκανε τον Πορτογάλο να μπαίνει καθημερινά στη ζυγαριά της σύγκρισης.
Ευθύνες όμως δεν πρέπει να αναζητηθούν μόνο στον Ζαρντίμ, αλλά και σε εκείνους που τον επέλεξαν και τον πλάσαραν στον Μαρινάκη ως τον ιδανικό αντικαταστάτη του Βαλβέρδε. Καθώς πρόκειται για δύο ανθρώπους με διαφορετική φιλοσοφία και χαρακτήρα και εκείνοι που είχαν τις επαφές και προώθησαν τη συγκεκριμένη λύση όφειλαν να το γνωρίζουν.
Οι αριθμοί δείχνουν ότι ο Ζαρντίμ με ένα λιγότερο ποιοτικά ρόστερ από το περυσινό πέτυχε ο Ολυμπιακός να έχει τα ίδια αποτελέσματα στην Ευρώπη σε σχέση με την περασμένη περίοδο, αλλά και να είναι αήττητος στο πρωτάθλημα. Οι αριθμοί, όμως, δεν λένε πάντα την αλήθεια. Δεν αποτυπώνουν πάντα σωστά την εικόνα. Ο νεαρός τεχνικός μπορεί να νιώθει πικρία και να μην συνειδητοποιεί ακόμα πως βρέθηκε εκτός Ρέντη, γιατί πράγματι δεν συνηθίζεται στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως να απομακρύνεται ένας προπονητής, έχοντας μια ομάδα πρώτη στη βαθμολογία και μέσα και στους τρεις στόχους της, όμως, έτσι είναι ο Ολυμπιακός. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στους «ερυθρόλευκους». Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα (με προπονητές) στα οποία οι πρόεδροι του συλλόγου λειτούργησαν πρώτα με το συναίσθημα.
πηγή: contra.gr
Το μοναδικό στήριγμα που είχε ο Λεονάρντο Ζαρντίμ τον τελευταίο καιρό ήταν τα αποτελέσματα. Πίστευε ότι όσο ο Ολυμπιακός κερδίζει και συνεχίζει αήττητος στο πρωτάθλημα δεν θα είχε πρόβλημα.
Το γεγονός ότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν έπαιζαν καλό ποδόσφαιρο και ο κόσμος λιγόστευε στις εξέδρες του «Γ. Καραϊσκάκης» το περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Όπως και τα «μηνύματα» που του έστελναν συνεχώς η διοίκηση (με τις συχνές επισκέψεις του Βαγγέλη Μαρινάκη στο Ρέντη) και ο κόσμος (με τις αποδοκιμασίες, που ήταν πολύ συχνές το τελευταίο διάστημα).
Ο Πορτογάλος ξεπέρασε τον πρώτο «κάβο» (τον Οκτώβριο, μετά τις δύο ήττες από την Σάλκε και την Άρσεναλ στο Champions League) με τις δύο νίκες που έκανε ο Ολυμπιακός επί της Μονπελιέ, πέρασε και τον δεύτερο (με τη συμμετοχή της ομάδας στο Europa League), ξέφυγε και από τον τρίτο (τη περίοδο της διακοπής του πρωταθλήματος για τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς) και, όταν μπήκε στην τελική ευθεία, πίστεψε ότι θα τερματίσει. Το πλοίο όμως έμπαζε συνεχώς νερά. Οι μηχανές λειτουργούσαν στο ρελαντί και φαινόταν από μακριά ότι το πράγμα δεν τραβάει.
Φτωχό θέαμα, ασαφές πλάνο, νίκες στο γκολ στα εκτός έδρας παιχνίδια, αρκετές εκ των οποίων με αρκετό άγχος, με τα μισά τέρματα να προέρχονται από στημένες φάσεις. Και ένας προπονητής που βάδιζε στα σίγουρα, προσπαθώντας να έχει οργανωμένη καλά αμυντικά την ομάδα, χωρίς όμως να εμφανίσει ένα σχέδιο στην επίθεση, αλλά και να ρισκάρει όποτε οι συνθήκες το απαιτούσαν.
Οι φίλοι του Ολυμπιακού έφευγαν ανικανοποίητοι από το γήπεδο και το κύριο αντικείμενο στις μεταξύ τους συζητήσεις πια δεν ήταν οι νίκες, αλλά το θέαμα. Η ατμόσφαιρα βάραινε συνεχώς και ο Ζαρντίμ προσπαθούσε να «γαντζωθεί» από τα αποτελέσματα. Η εικόνα όμως των «ερυθρόλευκων» στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και στα τελευταία παιχνίδια με τη Βέροια, τον Λεβαδειακό και την Καβάλα, αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Σημαντική παράμετρος, η οποία έπαιξε τον δικό της ξεχωριστό ρόλο για την απομάκρυνση του Πορτογάλου είναι ότι δεν «κόλλησε» ποτέ με τον Ολυμπιακό. Η φιλοσοφία του δεν ταίριαζε με εκείνη του συλλόγου, ο Μαρινάκης δεν είχε ποτέ τη σχέση που είχε με τον Βαλβέρδε και ο κόσμος δεν πείστηκε ότι ο συγκεκριμένος προπονητής μπορεί να εξελίξει την ομάδα. Οι περισσότεροι το αντιμετώπιζαν ως πισωγύρισμα.
Η κληρονομιά που άφησε ο Βαλβέρδε ήταν βαριά. Τόσο βαριά που ο Ζαρντίμ ήταν απροετοίμαστος για να τη σηκώσει. Ήταν η όλη παρουσία του Ισπανού (από το στυλ παιχνιδιού που εφάρμοσε, μέχρι τον σεβασμό που ενέπνεε στα αποδυτήρια αλλά και στα υψηλά κλιμάκια της διοίκησης) που έκανε τον Πορτογάλο να μπαίνει καθημερινά στη ζυγαριά της σύγκρισης.
Ευθύνες όμως δεν πρέπει να αναζητηθούν μόνο στον Ζαρντίμ, αλλά και σε εκείνους που τον επέλεξαν και τον πλάσαραν στον Μαρινάκη ως τον ιδανικό αντικαταστάτη του Βαλβέρδε. Καθώς πρόκειται για δύο ανθρώπους με διαφορετική φιλοσοφία και χαρακτήρα και εκείνοι που είχαν τις επαφές και προώθησαν τη συγκεκριμένη λύση όφειλαν να το γνωρίζουν.
Οι αριθμοί δείχνουν ότι ο Ζαρντίμ με ένα λιγότερο ποιοτικά ρόστερ από το περυσινό πέτυχε ο Ολυμπιακός να έχει τα ίδια αποτελέσματα στην Ευρώπη σε σχέση με την περασμένη περίοδο, αλλά και να είναι αήττητος στο πρωτάθλημα. Οι αριθμοί, όμως, δεν λένε πάντα την αλήθεια. Δεν αποτυπώνουν πάντα σωστά την εικόνα. Ο νεαρός τεχνικός μπορεί να νιώθει πικρία και να μην συνειδητοποιεί ακόμα πως βρέθηκε εκτός Ρέντη, γιατί πράγματι δεν συνηθίζεται στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως να απομακρύνεται ένας προπονητής, έχοντας μια ομάδα πρώτη στη βαθμολογία και μέσα και στους τρεις στόχους της, όμως, έτσι είναι ο Ολυμπιακός. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στους «ερυθρόλευκους». Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα (με προπονητές) στα οποία οι πρόεδροι του συλλόγου λειτούργησαν πρώτα με το συναίσθημα.
πηγή: contra.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο άνθρωπος που άλλαξε το ποδόσφαιρο…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
