2013-01-21 15:09:44
Του Ι.Κ.Πρετεντέρη
Πριν από μερικές ημέρες, ο υπουργός Οικονομικών δήλωσε στο Reuters: «Με φοβίζει η μεγάλη πίεση για χαλάρωση του προγράμματος που ασκείται από την κοινωνία, από τα μέσα ενημέρωσης και τους βουλευτές όλων των κομμάτων. Πρέπει να αντέξουμε...».
Ομολογώ ότι μου γεννήθηκε η απορία: αν ολόκληρη η κοινωνία, τα μέσα ενημέρωσης και το κοινοβουλευτικό σύστημα της χώρας διαμορφώνουν ένα αίτημα, ποιοι είμαστε «εμείς» που «πρέπει να αντέξουμε» εναντίον τους;
Είμαστε «κάποιοι άλλοι»; Από «κάπου αλλού»; Που συμφωνούν με «κάποιους άλλους»;
Θα καταλάβαινα τον υπουργό να λέει ότι θα προσπαθήσει να εξηγήσει στην κοινωνία, στα μέσα ενημέρωσης και στους βουλευτές για ποιους λόγους δεν πρέπει να χαλαρώσει τώρα το πρόγραμμα.
Αυτό είναι μια μέθοδος.
Αλλά αν στήσει καβγά με όσους προανέφερε, ακόμη κι αν ταμπουρωθεί με τον Μαυραγάνη και τον Καραβίτη στο υπουργείο Οικονομικών για να αντέξει, αποκλείεται ποτέ να τον σώσει το ιππικό.
Διότι τέτοιο ιππικό στην Ελλάδα δεν υπάρχει - εκτός κι αν στείλει ο Σόιμπλε τη Βέρμαχτ.
Αναρωτιέμαι όμως τι είναι αυτό που κάνει τον υπουργό Οικονομικών να αισθάνεται μόνος εναντίον όλων και να καταφεύγει σε τέτοια ρητορικά σχήματα.
Υποψιάζομαι ότι η παρεξήγηση είναι ουσιωδώς πολιτική.
Ολοι εμείς, υποθέτω η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θεωρούμε ότι το πρόγραμμα στο οποίο αναφέρεται ο υπουργός ανταποκρίνεται απλώς σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα καταστροφικό αλλά αναγκαίο κακό, το οποίο εφαρμόζουμε υπό το βάρος του εκβιασμού των δανειστών προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Ως εκ τούτου, το πρόγραμμα αυτό έχει ημερομηνία λήξης και χρειάζεται όχι μόνο χαλάρωση αλλά άμεση αλλαγή μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση.
Απλούστατα οι περισσότεροι από εμάς συμφωνούν ότι η επιβεβλημένη αυτή αλλαγή πρέπει να γίνει χωρίς μονομερείς ενέργειες και σε συνεννόηση με τους εταίρους - εκεί άλλωστε είναι η διαφωνία μας με τον ΣΥΡΙΖΑ Αντιθέτως πολύ φοβούμαι ότι ο υπουργός Οικονομικών δεν αποδέχεται τη λογική του αναγκαίου κακού που πρέπει επειγόντως να αλλάξει.
Θεωρεί ότι η πολιτική που εφαρμόζει είναι μια βασικά ορθή πολιτική, η οποία θα έπρεπε να εφαρμόζεται στη χώρα ανεξαρτήτως χρεοκοπίας, Μνημονίου και τρόικας.
Κι αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει να αισθάνεται μόνος απέναντι «στην κοινωνία, στα μέσα ενημέρωσης και στους βουλευτές όλων των κομμάτων» - αλλά πολύ κοντά στις απόψεις της τρόικας.
Νομίζω ότι αυτήν την παρεξήγηση θα πρέπει να λύσει ο ίδιος μέσα του και σύντομα.
Οχι μόνο επειδή κανείς ποτέ δεν κέρδισε εναντίον όλων.
Αλλά επειδή θα είναι πραγματικά κρίμα να χάσουμε έναν καλό υπουργό για έναν κακό πολιτικό.
πηγή: tanea.gr
Πριν από μερικές ημέρες, ο υπουργός Οικονομικών δήλωσε στο Reuters: «Με φοβίζει η μεγάλη πίεση για χαλάρωση του προγράμματος που ασκείται από την κοινωνία, από τα μέσα ενημέρωσης και τους βουλευτές όλων των κομμάτων. Πρέπει να αντέξουμε...».
Ομολογώ ότι μου γεννήθηκε η απορία: αν ολόκληρη η κοινωνία, τα μέσα ενημέρωσης και το κοινοβουλευτικό σύστημα της χώρας διαμορφώνουν ένα αίτημα, ποιοι είμαστε «εμείς» που «πρέπει να αντέξουμε» εναντίον τους;
Είμαστε «κάποιοι άλλοι»; Από «κάπου αλλού»; Που συμφωνούν με «κάποιους άλλους»;
Θα καταλάβαινα τον υπουργό να λέει ότι θα προσπαθήσει να εξηγήσει στην κοινωνία, στα μέσα ενημέρωσης και στους βουλευτές για ποιους λόγους δεν πρέπει να χαλαρώσει τώρα το πρόγραμμα.
Αυτό είναι μια μέθοδος.
Αλλά αν στήσει καβγά με όσους προανέφερε, ακόμη κι αν ταμπουρωθεί με τον Μαυραγάνη και τον Καραβίτη στο υπουργείο Οικονομικών για να αντέξει, αποκλείεται ποτέ να τον σώσει το ιππικό.
Διότι τέτοιο ιππικό στην Ελλάδα δεν υπάρχει - εκτός κι αν στείλει ο Σόιμπλε τη Βέρμαχτ.
Αναρωτιέμαι όμως τι είναι αυτό που κάνει τον υπουργό Οικονομικών να αισθάνεται μόνος εναντίον όλων και να καταφεύγει σε τέτοια ρητορικά σχήματα.
Υποψιάζομαι ότι η παρεξήγηση είναι ουσιωδώς πολιτική.
Ολοι εμείς, υποθέτω η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θεωρούμε ότι το πρόγραμμα στο οποίο αναφέρεται ο υπουργός ανταποκρίνεται απλώς σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα καταστροφικό αλλά αναγκαίο κακό, το οποίο εφαρμόζουμε υπό το βάρος του εκβιασμού των δανειστών προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Ως εκ τούτου, το πρόγραμμα αυτό έχει ημερομηνία λήξης και χρειάζεται όχι μόνο χαλάρωση αλλά άμεση αλλαγή μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση.
Απλούστατα οι περισσότεροι από εμάς συμφωνούν ότι η επιβεβλημένη αυτή αλλαγή πρέπει να γίνει χωρίς μονομερείς ενέργειες και σε συνεννόηση με τους εταίρους - εκεί άλλωστε είναι η διαφωνία μας με τον ΣΥΡΙΖΑ Αντιθέτως πολύ φοβούμαι ότι ο υπουργός Οικονομικών δεν αποδέχεται τη λογική του αναγκαίου κακού που πρέπει επειγόντως να αλλάξει.
Θεωρεί ότι η πολιτική που εφαρμόζει είναι μια βασικά ορθή πολιτική, η οποία θα έπρεπε να εφαρμόζεται στη χώρα ανεξαρτήτως χρεοκοπίας, Μνημονίου και τρόικας.
Κι αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει να αισθάνεται μόνος απέναντι «στην κοινωνία, στα μέσα ενημέρωσης και στους βουλευτές όλων των κομμάτων» - αλλά πολύ κοντά στις απόψεις της τρόικας.
Νομίζω ότι αυτήν την παρεξήγηση θα πρέπει να λύσει ο ίδιος μέσα του και σύντομα.
Οχι μόνο επειδή κανείς ποτέ δεν κέρδισε εναντίον όλων.
Αλλά επειδή θα είναι πραγματικά κρίμα να χάσουμε έναν καλό υπουργό για έναν κακό πολιτικό.
πηγή: tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αμφίβολος ο Καρνέζης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Sunday beauty: Ένα εναλλακτικό πιάσιμο για τα μαλλιά σας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
